Ξεκινώ το γράψιμο στις 3 το ξημέρωμα. Λίγες ώρες μετά τον οριστικό αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τη συνέχεια της Euroleague. Δε ξέρω αν και πότε θα το ολοκληρώσω. Όπως μου βγει. Δεν γράφω εν βρασμώ ψυχής. Ούτε επιδιώκω τον ρομαντισμό. Είναι σκέψεις και συναισθήματα 2 χρόνων. Είναι η ψυχανάλυση μου.
Απευθύνομαι στους κυρίους Αγγελόπουλους. Δε ξέρω αν αυτό το κείμενο φτάσει στα χέρια τους και στα μάτια τους. Ακόμα και αυτό να συμβεί είμαι σίγουρος ότι γι’ αυτούς δεν έχει σημασία τι λέει ένας οπαδός. Γιατί δεν ξέρει…
Δε ξέρω τι άλλο πρέπει να συμβεί για να δούμε τα λάθη μας. Μιλάω στον 1ο πληθυντικό, γιατί μας βλέπω ως «ένα». Τα λάθη που γίνονται, τα κάνουμε όλοι μας. Γιατί στηρίζουμε όλες τις επιλογές και αποφάσεις. Ακόμα και αν διαφωνούμε, το αποδεχόμαστε και συνεχίζουμε.
Ήρθε η ώρα της αυτοκριτικής. Δε ξέρω αν θα γίνει δημόσια από εσάς, αλλά ήρθε.
Κάπου το χάσαμε στην πορεία. Κάθε αποτυχία, είναι καλοδεχούμενη και μέσα στο πρόγραμμα της ζωής. Εδώ όμως, δε μιλάμε απλά για μία αποτυχία. Μιλάμε για πλήρη μετάλλαξη. Η οποία δεν ήρθε από μόνη της λόγω των καταστάσεων ή εξωγενών παραγόντων. Εμείς την φέραμε – μόνοι μας – και κυρίως, χωρίς να το καταλάβουμε.
Είμαι βέβαιος ότι η φετινή πορεία της ομάδας δεν είναι αποτέλεσμα επιλογών. Τη φετινή πορεία την προκαλέσαμε εμείς. Εσείς δηλαδή, που είστε το κεφάλι του οργανισμού μας. Μέχρι τον Ιανουάριο, βλέπαμε κάτι (ελπιδοφόρο) και μας άρεσε. Το χαιρόμασταν όλοι. Πρώτοι από όλους, εσείς. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
Κάποια στιγμή, κάποιος μέσα στην ομάδα, πάτησε ένα κουμπί. Και από τότε, ως δια μαγείας, όλα άλλαξαν η μάλλον κατέρρευσαν.
Άρα, η φετινή αποτυχία δεν έχει να κάνει μόνο με τις αγωνιστικές και τεχνικές επιλογές – το ηχητικό ήταν απλά η αφορμή για να καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα το φετινό δημιούργημα και να έρθει το ντόμινο ηττών και απογοητευτικών εμφανίσεων που ακολούθησε.
Ήταν όμως τα συσσωρευμένα λάθη, και συμπεριφορές ετών που οδήγησαν κλιμακούμενα σε αυτό το αποτέλεσμα. Βλέπεις όταν παίζεις με την φωτιά πολλές φορές καίγεσαι.
Τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα μετά τον τίτλο του 2013, στην ομάδα έκανε την εμφάνιση της μια ύπουλη κυρία. Που ονομάζεται υπεροψία. Από την ταπεινότητα, στην υπεροψία – δύο τίτλοι δρόμος…
Θυμάμαι δηλώσεις στο αεροπλάνο επιστροφής το 2014 από Μαδρίτη και ευχές για να πατώσουν. Θυμάμαι δηλώσεις το 2017 μετά τον τελικό με τη Φενέρ, ότι δεν έκανε κάτι σπουδαίο. Κανένας από αυτούς δε σας απάντησε με λόγια. Απάντησαν με πράξεις. Αυτοί συνέχισαν την πορεία τους με διακρίσεις και τίτλους και συνεχίζουν. Εμείς όμως πάμε προς τα πίσω.
Θυμάμαι να τα βάζετε ακόμα και με τον κόσμο κάποτε που δεν έκλεισε νωρίς εισιτήρια για το Final 4. Θυμάμαι να χάνονται παίκτες βασικοί και σημαντικοί γιατί εμείς λειτουργούμε με τον τρόπο μας, τους όρους μας και τη νοοτροπία του «όποιος θέλει». Αυτοί, 4 και 5 χρόνια μετά, συνεχίζουν στο ανώτατο επίπεδο πρωταθλητισμού.
- Δικαιώθηκαν άπαντες, εκτός από εμάς.
- Δικαιώθηκε ο Hines, ο Σλούκας, ο Hackett, ακόμα και ο Παπαπέτρου.
- Δικαιώθηκαν οι αντίπαλες ομάδες γιατί κανένας δεν ακολούθησε το πλάνο μας.
Έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη μου απέναντί σας. Δεν πιστεύω ότι αυτή η μετάλλαξη σας εδώ και λίγο καιρό είναι ικανή να αλλάξει τα πάντα προς το καλύτερο, όπως εύχονται αρκετοί. Δεν έχω δείγματα για το αντίθετο ώστε να αισιοδοξώ.
- Αμφιβάλλω για πολλά.
- Αμφιβάλλω για τις επιλογές που θα γίνουν, για τον τρόπο σκέψης, για την όρεξη, ακόμα και για το #MexriTelous.
- Αμφιβάλλω για τη στήριξη σας προς την ομάδα και πολλές φορές για την υπεράσπισή της.
Η ομάδα χλευάζεται και βάλλεται από παντού. Ακόμα και από τον ίδιο της τον κόσμο ή τα ίδια της τα μέλη. Και δεν βγήκατε μία φορά να την προστατέψετε. Έστω μία. Δεν είστε υποχρεωμένοι αλλά ο ελιτισμός οδηγεί σε απομόνωση – και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος – δεν βοήθησε ούτε την ομάδα ούτε και εσάς.
Αντίθετα, θυμάμαι να βγαίνετε και να δηλώνετε ότι αυτά που ειπώθηκαν και έγιναν στη συνάντηση με τον υπουργό, θα μείνουν στην αίθουσα. Σε αντίθετη περίπτωση, αν ήσασταν εσείς αυτοί που δημιούργησαν φασαρία, είμαι σίγουρος ότι όχι μόνο θα μαθαίναμε επ’ ακριβώς τα γεγονότα, αλλά θα τα βλέπαμε και σε live ή σε video.
Όλα αυτά και άλλα πολλά, με έχουν κάνει από φανατικό υποστηρικτή σας, να ακροβατώ στα όρια της αμφισβήτησης απέναντί σας.
Ποιος; Εγώ, που έχω τσακωθεί για εσάς.
Εγώ, που έχω κλάψει για εσάς σε πραγματικά δύσκολες προσωπικές σας στιγμές. Εγώ, που έχω πανηγυρίσει μαζί σας.
Εγώ, που ήμουν εκεί ..ένα μεσημέρι να φωνάξω για εσάς “ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΙ”. Μαζί με άλλους χιλιάδες.
Δεν είναι το «εγώ». Είναι το «εμείς».
Περάσανε οι μέρες. Μεσολάβησαν κι άλλα. Να, σήμερα ήρθε κι άλλη ήττα. Από το Περιστέρι αυτή τη φορά.
Μια ομάδα, ένα σύνολο παικτών που το μόνο που θυμίζει Ολυμπιακό, είναι η φανέλα.
Καμία όρεξη. Κεφάλια σκυμμένα, διαπληκτισμοί στο παρκέ. Πλήρης απογοήτευση.
Η ομάδα αγωνίζεται λες και είναι όντως επιπέδου 8ης θέσης στην basket league.
Ήρθε η συνάντηση με την Αδριατική Λίγκα.
Ήρθε η ανακοίνωση στήριξης από τον Πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Γράφτηκαν άρθρα για την επόμενη μέρα, απόψεις διαβάσαμε και ακούσαμε.
Όλα υποθετικά και όλα στον αέρα. Σχόλια και απόψεις από τους πάντες – εκτός από εσάς.
Θα περιμένουμε κι άλλο. Όσο χρειαστεί. Κάναμε τόση υπομονή φέτος, ειδικά τους τελευταίους μήνες. Αντέχουμε λίγο ακόμα. Άλλωστε, έχω την εντύπωση πως τα τελευταία χρόνια κάνετε τα αντίθετα από την άποψη της πλειοψηφίας. Ίσως γιατί γνωρίζετε καλύτερα ίσως και από “άποψη”. Ίσως να έχετε δίκαιο.
Προσωπικά, δε με ενδιαφέρει να μιλήσετε για όλα τα κακώς κείμενα της χρονιάς. Ας τα πείτε αυτά μεταξύ σας. Ούτε θέλω να βγείτε να μιλήσετε και να ακούσουμε ότι χτίσατε την καλύτερη ομάδα της 10ετίας. Μπουχτίσαμε από αυτά.
Αλλά θέλω να βγείτε και να υπερασπιστείτε την ομάδα… τους παίκτες σας… τον κόσμο μας.
Πέρασαν κι άλλες μέρες.
Οι εξελίξεις είναι συνεχείς και μας προλαβαίνουν όλους.
Πραγματικά αυτά που ζούμε φέτος θα τα μνημονεύουμε για χρόνια.
Ίσως διανύουμε μια από τις ιστορικότερες περιόδους στη σύγχρονη ιστορία του τμήματος. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι μίλησαν με την ομάδα. Κανείς δεν έμαθε το περιεχόμενο. Ίσως να το μάθουμε μετά από μήνες ή ακόμα και χρόνια. Μπορεί και ποτέ. Αμέσως μετά, 2 παίκτες μας αποτελούν παρελθόν και ένας νέος ήρθε.
Εκεί που σκέφτεσαι ότι φέτος τα είδαμε όλα, τα γεγονότα συνεχίζουν να σε εκπλήσσουν και αμέσως το μυαλό πάει ότι ίσως να μην έχει τελειώσει ακόμα η ιστορία. Πόσο ακόμα;
Διαβάζω και ακούω παντού, ότι η ομάδα χρειάζεται ξεσκαρτάρισμα, ανανέωση και restart στο έμψυχο δυναμικό της ομάδας. Και αναρωτιέμαι… ποια η σημασία του; Πως το ορίζετε;
Πως θα γίνουν όλα αυτά;
Ποιος σοβαρός παίκτης θα εμπιστευθεί αυτή την κατάσταση;
Τα γεγονότα της φετινής σεζόν, έχουν αρνητικές προεκτάσεις σε όλους τους τομείς. Δεν είναι η πρόκριση ή κάποιος χαμένος τίτλος. Είναι το όνομα, είναι το σήμα, είναι η ιστορία. Αυτή τη στιγμή, όλα αυτά έχουν σχεδόν σπιλωθεί. Κανείς δε θυμάται τις επιτυχίες της 10ετίας που διανύουμε. Κανείς δε μας θαυμάζει.
Αυτό ονομάζεται αποτυχία, πισωγύρισμα και μετάλλαξη.
Έχω πολλές σκέψεις για το μέλλον. Όπως οι περισσότεροι από εμάς. Θα τις αναλύσω με το τυπικό κλείσιμο των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Έρχεται το πιο κρίσιμο και δύσκολο καλοκαίρι του τμήματος. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε κι άλλο.
Πολλά είπα. Για να κλείσω, επανέρχομαι κάπου στην αρχή του κειμένου. Στο ερώτημα που με βασανίζει.
Γιατί έγιναν όλα αυτά φέτος;
Η δική μου απάντηση, είναι γιατί αλλάξαμε. Αλλάξαμε μυαλά και νοοτροπία. Αλλάξαμε (ή προσπαθήσαμε να αλλάξουμε) την πραγματικότητα. Αφήσαμε τις επιτυχίες να μας οδηγήσουν σε έπαρση.
Μεταλλαχτήκαμε και μπήκαμε μόνοι μας σε μια φαντασιακή και αδιέξοδη κατάσταση (our way) και αποτύχαμε.
Όλοι μας. Εσείς, οι επιλογές σας, οι παίκτες, ακόμα και εμείς οι οπαδοί.
- Μακάρι, του χρόνου τέτοια μέρα να είμαστε όλοι καλά και να συζητάμε πως αν δεν είχε προηγηθεί η φετινή χρονιά δε θα απολαμβάναμε την επόμενη.
- Μακάρι, η ομάδα να βγει πιο δυνατή από αυτή την ιστορία, γιατί αποτελεί νόμο της ζωής πως ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
- Μακάρι, για πρώτη φορά τα τελευταία 10 χρόνια, να είδαμε και να μάθαμε από τα λάθη μας.
- Μακάρι, να περάσει γρήγορα ο μπασκετικός χρόνος και να ξυπνήσουμε στο τέλος του ερχόμενου Σεπτέμβρη και παραμονές του νέου ξεκινήματος.
Το μόνο που έχει πλέον σημασία είναι να βρεθεί το συντομότερο δυνατό η πορεία προς το μέλλον. Η μπάλα σε εσάς …
