Regular Season Game #2

MVP: Bojan Dubljevic (24pts, 1as, 2reb, 2st, 1to, 23 PIR)

Αμφιταλαντεύτηκα πολύ στο αν έπρεπε να βάλω τον Lloyd ή τον Dubljevic ως τον πολυτιμότερο παίκτη της αγωνιστικής, ωστόσο προτίμησα τον Μαυροβούνιο center καθώς όλα τα πεπραγμένα του τα πέτυχε μόλις σε 18.58΄, νούμερο πραγματικά ασύλληπτο. Εκτός του πολύ λίγου χρόνου που χρειάστηκε, αξιομνημόνευτος είναι και ο τρόπος που πέτυχε αυτούς τους 24 πόντους, που σίγουρα δεν είναι συνηθισμένος για κάποιον που αγωνίζεται στη θέση “5”. Ο Dubljevic, λοιπόν, είχε 6/9 τρίποντα (!!!), ποσοστό που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι σουτέρ της Euroleague, καταφέρνοντας να ξεκλειδώσει με αυτόν τον τρόπο την (προβληματική) άμυνα της Real Madrid και να συνεισφέρει τα μέγιστα στην μεγάλη νίκη της Valencia (77-93) μέσα στο Wizink Center. Επιπλέον,σε ολόκληρη την τέταρτη περίοδο έμεινε στον πάγκο, προκειμένου να ξεκουραστεί, αφού η νίκη είχε κλειδώσει οριστικά για τις “νυχτερίδες”, οι οποίες ευτύχησαν να κάνουν το 2/2 και να δείξουν από τη αρχή πως θα είναι μια ομάδα που θα διεκδικήσει με δυναμικό τρόπο την παρουσία της στην 8άδα.

Παίκτης απογοήτευση: Sergio Llull (5pts, 4as, 1reb, 1st, 1to, 2 PIR)

Δυστυχώς,οι πολλοί σοβαροί τραυματισμοί του Llull έχουν αλλάξει μια για πάντα την αγωνιστική εικόνα αυτού του πολύ σπουδαίου παίκτη. Για ένα ακόμα παιχνίδι της Βασίλισσας, ο Campazzo ήταν απελπιστικά μόνος του στην γραμμή των guards. Ο πρώτος από τον οποίο θα περίμενε βοήθεια είναι ο Llull, αλλά για ακόμα μία φορά κρίθηκε κατώτερος των περιστάσεων, αφού δεν κατόρθωσε σε καμία φάση του παιχνιδιού με την Valencia να μπει μέσα στο ματς και να βοηθήσει ουσιαστικά, ούτε στην δημιουργία μα ούτε και στο σκοράρισμα. Ενδεικτικό όλων αυτών είναι πως πήρε μόλις μία προσπάθεια για δίποντο (άστοχη), ενώ σημείωσε και το αποκαρδιωτικό 1/6 τρίποντα. Μάλιστα, ήταν και ο δεύτερος σε χρόνο συμμετοχής από τους γκάρντ της Real, πράγμα που δείχνει πως η περιφέρεια της ισπανικής ομάδας έχει τρομερά προβλήματα, που θα γίνουν ακόμα μεγαλύτερα με την σχεδόν βέβαιη μετακίνηση του Facundo Campazzo στον μαγικό κόσμο του NBA.

Ομάδα-έκπληξη: Zenit

Νόμιζω πως ακόμα και ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος της Zenit δεν θα περίμενε πως στις 2 πρώτες αγωνιστικές θα είχε 2 νίκες, με την Efes εκτός έδρας και την Barcelona εντός. Το σύνολο του Xavi Pascual δείχνει να ξέρει ακριβώς τι θέλει μέσα στο παρκέ, να έχει ένα ξεκάθαρο πλάνο και κυρίως να έχει τους κατάλληλους παίκτες που μπορούν να το υπηρετήσουν. Ακόμα και όταν το ματς με τους Καταλανούς έδειξε να στραβώνει, οι Ρώσοι παρέμειναν ψύχραιμοι και με ένα σερί 8-0 κατάφεραν να γυρίσουν το εις βάρος τους 63-68 και να πάρουν το ροζ φύλλο αγώνα, με τελικό σκορ 74-70. Σε αυτό συνέβαλλαν τα μέγιστα ο Alex Poythress με 16 πόντους και 11 rebounds, ο Billy Baron επίσης με 16 πόντους και 5 reboundsαλλά και ο Kevin Pangos με άλλους 15 πόντους. Επιπλέον, είναι εντυπωσιακό πως η Zenit κατάφερε να κρατήσει σε όλες τις περιόδους την Barcelona κάτω από τους 20 πόντους, επίτευγμα πολύ σπουδαίο αν σκεφτεί κανείς την επιθετική πολυφωνία της ομάδας του Saras. Τέλος, το στατιστικό που πιστεύω ότι ξεχώρισε είναι τα 8 παραπάνω rebounds των Ρώσων (33-25) και κυρίως τα 11 επιθετικά, που της έδωσαν την ευκαιρία να πετύχει εύκολους πόντους που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην τελική έκβαση του ματς.

Ομάδα-απογοήτευση: Efes Anadolu

Επίσης, όπως είπα και παραπάνω, πιστεύω πως ούτε ο πιο απαισιόδοξος φίλαθλος της Efes δεν θα περίμενε ξεκίνημα με 2 ήττες, από την ομάδα που πέρυσι έκλεισε ως πρωτοπόρος την χρονιά στην Euroleague και είχε σε 26 ματς μόλις 4 ήττες. Η απουσία του Shane Larkin σίγουρα δίνει ελαφρυντικά στην ομάδα του Ataman, ωστόσο δεν μπορεί να αποτελεί μόνιμη δικαιολογία για την μετριότατη εικόνα των Τούρκων. Το κοντό rotation της Efes, με μόλις 9 παίκτες να συμμετέχουν ουσιαστικά στην εξέλιξη του παιχνιδιού (και με τον Singleton να παίζει λιγότερο από 9 λεπτά) έχει δημιουργήσει προβλήματα προβλεψιμότητας σε ορισμένες περιπτώσεις, πράγμα λογικό για μια ομάδα που ουσιαστικά έχει μείνει ίδια και απαράλλακτη σε σχέση με πέρυσι. Απόντος του Larkin τα 1/9 τρίποντα του Misic ήταν καταδικαστικά για την Efes, η οποία πέρυσι στηρίχθηκε εν πολλοίς στην εκτελεστική δεινότητα, τόσο του πολιτογραφημένου Τούρκου όσο και του Σέρβου shooting guard. Βέβαια, και το συνολικό 9/28 έξω από την γραμμή του τριπόντου δύσκολα θα σου δώσει την νίκη σε ένα εγχώριο ντέρμπι. Παρ’όλα αυτά το στατιστικό που προξένησε τρομερή εντύπωση είναι το double score της Fenerbache στα rebounds (48-24),επίδοση που αποτελεί μάλιστα και ρεκόρ για την ομάδα του Kokoskov. Έτσι λοιπόν, η ήττα για την Efes (71-80) ήρθε απολύτως φυσιολογικά και πλέον η νίκη στο Βερολίνο επί της Alba κρίνεται επιτακτικότατη.

Στα του οίκου μας….

Νίκη να ναι και ό,τι να ναι (για τώρα…)

Η πρώτη νίκη της νέας εποχής του Ολυμπιακού είναι γεγονός. Και παρά τα όποια προβλήματα υπήρξαν κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, νομίζω πως σε αυτήν την φάση της season τα αποτελέσματα μετράνε πολύ περισσότερο από την εικόνα, ειδικά αν αυτό το αποτέλεσμα έρχεται σε ένα αιώνιο ντέρμπι, που μια ήττα θα μπορούσε κάλλιστα να σε βυθίσει και βαθμολογικά, αλλά κυρίως στην δίνη της εσωστρέφειας και της απογοήτευσης. Το παιχνίδι ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και μάλιστα πολύ καλύτερα απ’ ότι περιμέναμε, καθώς στην πρώτη περίοδο προηγηθήκαμε ακόμη και με 12 πόντους (7-19), χάρη κυρίως στην πολύ καλή επιθετική λειτουργία, τις γρήγορες πάσες και το πολύ καλό spacing, ενώ στην άμυνα οι ερυθρόλευκοι διάβασαν το πρόβλημα του Παναθηναικού στην δημιουργία, με αποτέλεσμα οι πράσινοι να αναλώνονται σε ατομικές ενέργειες. Κάπως έτσι κύλησε και το δεύτερο δεκάλεπτο, χωρίς όμως τον Κώστα Σλούκα ο οποίος λαβώθηκε από μία σύγκρουση με τον Auguste, που φάνηκε να τον επηρεάζει και στο υπόλοιπο ματς. Το δεύτερο δεκάλεπτο έκλεισε με 2 σερί τρίποντα του Παναθηναικού με αποτέλεσμα η διαφορά να κατέβει στους 9 και να μην λέει όλη την αλήθεια σχετικά με την εικόνα των 2 ομάδων. Η τρίτη περίοδος δεν ήταν πολύ καλή για τον Ολυμπιακό, αφού παίκτες κλειδιά όπως ο Σλούκας και ο Παπανικολάου ήταν φανερά εκτός αγώνα, ενώ στην άμυνα ο Παπαπέτρου τιμώρησε σε αρκετές περιπτώσεις την πολύ χαλαρή αμυντική προσέγγιση, αφού πέτυχε 8 πόντους στην περίοδο αυτή. Αποκορύφωμα της μέτριας εικόνας ήταν οι 4 πόντοι που δέχθηκαν οι ερυθρόλευκοι στα τελευταία 26΄΄.

Στην 4η και κρίσιμη περίοδο ο Ολυμπιακός ήταν ψύχραιμος σε όλα τα κρίσιμα σημεία που ο Παναθηναϊκός πλησίαζε στους 4-6 πόντους και με πολύ καθοριστικά καλάθια ,τόσο του McKissic όσο και του Harrison (στο 69-73), πήραν αυτήν την πολύ κρίσιμη και χρήσιμη νίκη. Βέβαια, υπάρχουν πολλά θέματα για να προβληματιστούμε όπως τα συχνά κενά διαστήματα της ομάδας, το πολύ κακό, για ένα ακόμα ματς, ποσοστό στο τρίποντα (18,5%) αλλά και η ατομική εικόνα ορισμένων παικτών όπως ο Ellis (που ναι μεν κατέβασε 13 rebounds αλλά δεν ξετρέλανε με την γενικότερη απόδοση του) και του Παπανικολάου που πρέπει οπωσδήποτε να ανέβει, αφού εκτός του ότι ανεβάζει τουλάχιστον ένα επίπεδο την ομάδα όταν είναι καλά, αποτελεί και τον δεύτερο πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του roster, οπότε είναι λογικό και επόμενο να υπάρχουν προσδοκίες προς το πρόσωπο του. Πλέον, ο Ολυμπιακός στρέφει την προσοχή του στην πολύ δύσκολη διαβολοβδομάδα που έρχεται, με τις εντός έδρας αναμετρήσεις με την Armani και την Maccabi, όπου θα είναι τα πρώτα crash tests με ομάδες ανώτερες, θεωρητικά, από αυτόν. Προσωπικά, με μία νίκη θα είμαι ευχαριστημένος, αλλά κυρίως θα είμαι ευχαριστημένος με δύο καλές εμφανίσεις.