Είναι στην φύση του Έλληνα οπαδού να προσελκύεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, κάθε καλοκαίρι από τα αλλεπάλληλα μεταγραφικά σίριαλ, που γίνονται πρώτο θέμα σε αθλητικά sites και εφημερίδες (για τους πιο παλιούς). Πολλές φορές μάλιστα ενδιαφέρεται περισσότερο για αυτές καθαυτές τις μεταγραφές παρά για το πως αυτές θα αποδώσουν στην ομάδα του, σε μεταγενέστερο χρόνο. Άλλωστε, αν όσοι ενδιαφέρονταν για τις μεταγραφές έδειχναν τον ίδιο ζήλο για να στηρίξουν την ομάδα στο ΣΕΦ, τότε το φαληρικό γήπεδο θα έσφυζε από κόσμο. Στο ίδιο μήκος κύματος η περίπτωση του Κώστα Σλούκα, η οποία αποτελεί τα τελευταία 3 από τα 4 καλοκαίρια το νούμερο ένα μεταγραφικό ζήτημα στον μπασκετικό Ολυμπιακό.
Καλοκαίρι του 2017, λοιπόν, ένα καλοκαίρι ιδιαίτερα καυτό για τους δύο αιωνίους, καθώς βρίσκονται στην μέση ενός μεταγραφικού πολέμου για τον Βαγγέλη Μάντζαρη, με εκατέρωθεν τερτίπια (π.χ. επίδειξη sms από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλου που έδειχναν πως είχε συμφωνήσει με την πλευρά του παίκτη), και τον Ολυμπιακό προηγουμένως να έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για την επιστροφή του Σλούκα, χωρίς όμως ευτυχή κατάληξη. Δύο χρόνια αργότερα ο αποδομημένος Ολυμπιακός της καταστροφικής (σε όλα τα επίπεδα) περιόδου “David Blatt“, προσπαθεί εκ νέου να υπογράψει τον, ελεύθερο τότε, Θεσαλλονικιό γκάρντ για 3 χρόνια, σε μία κίνηση υπέρβασης, αποκλειστικά για τον συγκεκριμένο παίκτη. Κάτι που αποδείχτηκε από το γεγονός ότι όλες οι υπόλοιπες κινήσεις ήταν πολύ χαμηλότερου επιπέδου. Τελικά, για άλλη μια φορά, ο Zeljko Obradovic εμποδίζει τον Ολυμπιακό να πλησιάσει τον στόχο του, αφού η αδυναμία του Σλούκα στον “Gastone” των ευρωπαϊκών γηπέδων είναι γνωστή (όπως φυσικά ρόλο έπαιξε και το συμβόλαιο των περίπου 2 εκατομμυρίων τον χρόνο).
Και φτάνουμε στο σήμερα, με την ομάδα να έχει όντως αλλάξει σελίδα πρωτίστως με την επιστροφή του, πρώην πρωταθλητή Ευρώπης, coach Μπαρτζώκα να δείχνει πως η επιθυμία να ξαναπρωταγωνιστήσουμε υφίσταται σοβαρά, στο μυαλό των αδερφών Αγγελόπουλων.Ο Σλούκας στην πραγματικότητα είναι πρώτος στόχος, από την πρώτη μέρα που διακόπηκε η δράση λόγω της πανδημίας, καθώς στο πρόσωπο του βλέπουν όλοι τον παίκτη που μπορεί να πάρει, σε έναν βαθμό, την μπαγκέτα από τον κορυφαίο παίκτη στην ιστορία του Ολυμπιακού, τον Βασίλη Σπανούλη. Για άλλη μια φορά η μεταγραφή του παίζει παντού, πρώτο θέμα σε όλα τα sites και η επιθυμία του κόσμου του Ολυμπιακού να ξαναφορέσει τα ερυθρόλευκα είναι πολύ μεγάλη. Παρόλες τις παρεξηγήσεις που υπήρξαν στο παρελθόν με τον Κώστα (η δεδομένη συμφωνία με την Fenerbahce πριν το τελευταίο ραντεβού ανανέωσης με την πλευρά του Ολυμπιακού το 2015 και οι παρεξημένοι πανηγυρισμοί όποτε ερχόταν ως αντίπαλος στο ΣΕΦ) είναι μια μεταγραφή που οι οπαδοί του Ολυμπιακού την περιμένουν με μεγάλη λαχτάρα, διότι θα σηματοδοτήσει και τυπικά την νέα εποχή της ομάδας.
Επί εποχής Αγγελόπουλων αποτελεί αναμφίβολα τη πιο μακρόσυρτη μεταγραφική υπόθεση, καθώς φαίνεται πως αποτελεί και προσωπική αδυναμία των ίδιων των ιδιοκτητών, που σίγουρα ασπάζονται την άποψη πως ένας καλός Έλληνας θα αποδώσει καλύτερα από τον καλό ξένο παίκτη. Είναι φυσικά και αυτή η προσμονή που διακατέχει εμάς τους φιλάθλους, επιτέλους, μετά από την απόκτηση του Βασίλη Σπανούλη και τον επαναπατρισμό του Κώστα Παπανικολάου (τον παίκτη που σχεδόν όλος ο κόσμος λατρεύει να μισεί) να γίνει μία μεγάλη μεταγραφή, μία κίνηση – υπογραφή της νέας (sic) εποχής που ΠΡΕΠΕΙ να μπει ο Ολυμπιακός. Με την απόκτηση του Σλούκα μας έρχεται στο μυαλό μια γλυκιά νοσταλγία, μια συγκίνηση πως η τρομερή παρέα των μεγάλων επιτυχιών της περασμένης δεκαετίας ξανασμίγει για να ξαναδώσει αυτό που έχει λείψει περίπου 3 χρόνια από τον Ολυμπιακό, το να αισθανέται ξανά πρωταγωνιστής και όχι κομπάρσος.
Ούτως ή άλλως, οι Αφοί ξανάβαλαν την αγαπημένη μας ομάδα στον δρόμο των επιτυχιών. Είναι οι άνθρωποι που πήραν τον Ολυμπιακό του Perry, του Ovcina και του Λάζαρου Αγαδάκου και τον έκαναν το πλέον επιτυχημένο success story του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Σε αυτό το μήκος κύματος, η τελευταία διετία δεν ταίριαζε σε καμία περίπτωση με την ιστορία τους. Όχι μόνο με την λανθασμένη επιλογή (ωστόσο σωστή στο πλαίσιο μιας νέας φιλοσοφίας) του David Blatt, άλλα κυρίως για τα εσωτερικά προβλήματα που προέκυψαν στο πρώτο μισό του 2019 και την, εν λευκώ, παράδοση της ομάδας το προηγούμενο καλοκαίρι στον, όχι και επιτυχημένο, Αμερικανοισραϊλινό τεχνικό. Μία απόφαση που οδήγησε στον καταστροφικό σχεδιασμό, γεμίζοντας την ομάδα με συνολικά 6 forwards και μόλις 1,5 center.
Όπως είπαμε και παραπάνω το turning point της ψυχολογίας, όλου του οργανισμού, ήταν η ανακοίνωση της επιστροφής του Γιώργου Μπαρτζώκα, όχι τόσο όμως για την επιστροφή καθαυτή, όσο για το ότι δεν θα γινόταν χωρίς ο coach να έχει πάρει όλες τις κατάλληλες εγγυήσεις πως θα αναλάβει μια ΥΓΙΗ ομάδα. Καμία σχέση δηλαδή με την καταστροφική τελευταία διετία. Οι καλές εμφανίσεις, και κάποια σημαντικά αποτελέσματα, δεν άργησαν, τηρουμένων των αναλογιών, να έρθουν και να μας γεμίσουν με αισιοδοξία, και ίσως μια γλυκόπικρη γεύση για την διακοπή της season, αφού είχαμε κάπως αναθρέψει μέσα μια ελπίδα για το θαύμα της οκτάδας.
Στο ίδιο μήκος κύματος, η υπόθεση του Σλούκα θα γίνει ακόμα ένα πειστήριο (εάν τελικά ολοκληρωθεί θετικά) ότι κάτι άλλαξε.
Εκτός όλων αυτών, η ομάδα πρέπει να φανεί πολύ δυνατότερη γιατί το χρωστάει στο ιερό της τέρας, τον δικό μας Θρύλο, τον “Kill Bill“. Θα πρέπει το δικό του “Last dance” (αν τελικά είναι last γιατί με τον Μπίλι πότε δεν είσαι σίγουρος) να ολοκληρωθεί με την μεγαλύτερη δυνατή διάκριση στην διοργάνωση, για έναν παίκτη αγάπησε και αγαπήθηκε περισσότερο από κάθε άλλον. Όμως σε καμία περίπτωση, μετά από αυτόν τον τελευταίο χορό δεν θα πρέπει να πάρουμε τον δρόμο των Bulls, και σε αυτόν ακριβώς το στόχο προσανατολίζεται και η μεταγραφή του Σλούκα. Δυνητικά και ο “Παπ” θα μπορούσε να αναλάβει αυτόν τον ρόλο αλλά, κακά τα ψέματα, στο σύγχρονο μπάσκετ τα μεγάλα ματς τα κερδίζουν οι κοντοί. Τι καλύτερο από το να έχεις για ηγέτη έναν Έλληνα guard, που ξέρει σε τι ομάδα έρχεται και τι φανέλα θα φοράει. Φαίνεται κιόλας πόσο γουστάρουν τον Σλούκα οι Αγγελόπουλοι, που παρόλο πως δεν ήταν 100% σωστή η πλευρά του παίκτη το 2015, εντούτοις είναι ξεκάθαρα η μεγάλη τους καψούρα, που όλοι ευχόμαστε να την πραγματοποιήσουν.
Στο κακό σενάριο, που δεν γίνει ούτε αυτή την φορά η μεταγραφή, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα για τον Ολυμπιακό, καθώς είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις ελεύθερων πρωτοκλασσάτων guards, ιδίως μετά την διαφαινόμενη μετακίνηση του Καλάθη στην Barcelona. Αναναγκαστικά, θα πάμε σε φτηνότερες και χαμηλότερες ποιοτικά λύσεις τύπου Walkup, LLoyd, Lorenzo Brown, χωρίς φυσικά να είναι κακοί παίκτες. Πιθανόν όμως να μην έχουν την δυνατότητα να σηκώσουν το βάρος της πολύπαθης περιφέρειας του Ολυμπιακού, αναγκάζοντας μοιραία, σε άλλη μία κοπιαστική (τελευταία;) season τις παλιές καραβάνες του Ολυμπιακού.
Άφηστε δε που, νομίζω πως, είναι και η τελευταία ευκαιρία για επαναπατρισμό του Σλούκα. Αν δεν έρθει ο σχεδιασμός θα γίνει τρομερά δύσκολος, αφού έχουμε ήδη καθυστερήσει να κάνουμε κάποιες πρώτες κινήσεις. Ίσως την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει ήδη τελεσφορήσει η υπόθεση, καθώς όλες οι ενδείξεις συνηγορούν στο ότι δεν θα τραβήξει άλλο αυτό το σίριαλ. Ίσως να ήρθε η ώρα να ξεκολλήσει το χέρι από το F5.
