Δύο χρόνια μετά το έπος και την κυριαρχία του στο Λονδίνο, που έφερε την back to back κατάκτηση της Euroleague τον Μάιο του 2015, ο Ολυμπιακός επέστρεψε σε τελικό Final 4 για να διεκδικήσει ένα ακόμη τρόπαιο.
Απέναντί του θα έβρισκε τη Real Madrid, σε ένα remake της τιτανομαχίας της αγγλικής πρωτεύουσας. Άλλωστε οι λογαριασμοί τους ήταν ανοιχτοί και από την φοβερή σειρά play off της προηγούμενης χρονιάς.
Οι Μαδριλένοι, μετά από 2 συνεχόμενες αποτυχημένες προσπάθειες να καταλάβουν την ευρωπαϊκή κορυφή, το 2013 και το 2014, είχαν βάλει σαν πρώτο στόχο τη σεζόν 2014-15 την επικράτηση στο Final 4, που θα γινόταν στην έδρα τους.
Οι ήττες από Maccabi και Ολυμπιακό τους είχαν πεισμώσει και τους έκαναν πιο αποφασιστικούς και σκληρούς.
Οι Πειραιώτες από τη μεριά τους κατάφεραν μέσα σε μια περίεργη χρονιά να φτάσουν και πάλι εώς το τέλος του ευρωπαϊκού δρόμου και να κεράσουν ακόμα ένα πικρό ποτήρι την CSKA Moscow, στον ημιτελικό με ακόμα μια ανατροπή και όργια Σπανούλη στο τελευταίο 6 λεπτο του ημιτελικού.
Η παραίτηση του coach Μπαρτζώκα μετά τον αποκλεισμό από τον ΠΑΟ στο κύπελλο, και τα όσα ντροπιαστικά επακολούθησαν στο πάρκινγκ του ΣΕΦ, έφεραν στον πάγκο της ομάδας τον coach Σφαιρόπουλο.
Ο νυν προπονητής της Maccabi, όντας πραγματιστής δεν πείραξε στο ελάχιστο την καλοδουλεμένη ομάδα που άφησε μετά από 2 χρόνια δουλειάς ο coach B, και δούλεψε περισσότερο στο κομμάτι της ψυχολογίας.
Η διαχείρισή του όλη τη χρονιά ήταν εξαιρετική και κορυφώθηκε τόσο στη σειρά με την Barcelona, όσο και στον ημιτελικό με τους Ρώσους.
Ακόμα και στον τελικό όμως, παίζοντας ουσιαστικά εκτός έδρας, για 3 και κάτι δεκάλεπτα ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε κάτι παραπάνω από ανταγωνιστικός.
Ίσως μάλιστα, αν δεν έκανε το ματς της ζωής του ο Carroll, να ζόριζε ακόμα περισσότερο την γηπεδούχο Real Madrid. Ο ξανθός Αμερικανός σουτέρ, με 8 διαδοχικούς πόντους, κατάφερε να αλλάξει το momentum ανατροπής που είχε χτίσει ο Θρύλος στο 3ο δεκάλεπτο. Βασικά τα δύο παρακάτω τρίποντα, με σώματα κολλημένα πάνω του, άλλαξαν τη ροή του τελικού:
Δύο τεράστιας δυσκολίας εκτελέσεις, απέναντι σε προσαρμοσμένη άμυνα, που τα έχει κάνει όλα σωστά, σε ένα σημείο που η ομάδα της ισπανικής πρωτεύουσας έχει κολλήσει και έχει αγχωθεί από την ερυθρόλευκη αντεπίθεση.
Ο Carroll ήταν ο κορυφαίος από τους ρολίστες που ντύθηκαν πρωταγωνιστές και χάρισαν στην ομάδα του coach Laso το τρόπαιο. Εξίσου κομβικοί υπήρξαν τόσο ο πολύπειρος, σκληροτράχηλος και ποιοτικότατος Nocioni όσο και ο Maciulis. Σε ρόλο αφανών ηρώων θα μπορούσαμε να βάλουμε τόσο το Slaughter, που με την άμυνα του βοήθησε πολύ και στην αντιμετώπιση του Σπανούλη αλλά και στην εξασφάλιση των rebounds, που ήταν σημείο κλειδί.
Εκείνος ο Ολυμπιακός, όπως και οι προηγούμενες εκδοχές του, ήταν ομάδα με τρομερή έφεση στο επιθετικό rebound. Στον ημιτελικό απέναντι στην CSKA οι Ερυθρόλευκοι μάζεψαν 43 συνολικά, 17 εκ των οποίων επιθετικά. Για να χαρεί και ο @redemerald76, κάντε αναγωγή πόσες παραπάνω κατοχές εξασφάλισαν.
Έχοντας αυτό κατά νου, ο coach Laso ξεκίνησε τον τελικό με Ayon – Reyes, δίδυμο στην frontline. Με την διαχρονική ικανότητα του Ισπανού στο block out και το μέγεθος του Μεξικανού, το επιτελείο της Real Madrid πίστευε πως θα έχουν το πλεονέκτημα απέναντι στα χαμηλά σχήματα του Ολυμπιακού, τόσο ψηλά όσο και στην επίθεση.
Βλέπετε ο Ολυμπιακός είχε χτιστεί για να πάιζει άμυνα με αλλαγές. Μάλιστα άλλαζε σε όλα τα screens, είτε αυτά αφορούσαν ενέργειες με τη μπάλα είτε ενέργειες μακριά από αυτήν.
Η επιλογή αυτή, μπορεί να μικραίνει το γήπεδο, να δυσκολεύει την κυκλοφορία αλλά δίνει πολλά miss-match, και στη ρακέτα αλλά και στην περιφέρεια. Αυτές τις καταστάσεις πλεονεκτήματος προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η Real.
Aρχικά, στοχεύοντας το Reyes όταν ξέμενε μόνος με τον Σπανούλη. Για να πετύχει την ιδανική αλλαγή το επιτελείο των Μαδριλένων, και να απομακρύνει τις πιθανές βοήθειες, χρησιμοποίησε πολλά screens μακριά από την μπάλα, ώστε να τραβήξει τον έναν από τους ψηλούς του Ολυμπιακού στο τρίποντο.
Στο παράδειγμά μας, σε ένα κλασικό play Real, ο Rudy επιταχύνει ξεκινώντας από το κέντρο της ρακέτας, παίρνει ένα downscreen από το Reyes, o Πρίντεζης αλλάζει με το Σπανούλη και η μπάλα φτάνει στον Ισπανό ψηλό που τελειώνει τη φάση.
Όπως όμως έχουμε γράψει στο Ο Señor Pablo και το νόμπελ χημείας, o coach Laso μέσα από τα plays του δημιουργεί διαχρονικά επιλογές. Έτσι λοιπόν, όταν η άμυνα του Ολυμπιακού προσαρμόστηκε, στέλνοντας βοήθεια από τον παίχτη που μάρκαρε στην κορυφή του τριπόντου, ο στόχος της Real ήταν να εκμεταλλευτεί το σουτ. Mε κύριο εκφραστή τον Carroll το ίδιο play κατέληξε σε εκτέλεση του Αμερικανού sniper, που εκμεταλλεύεται ότι μετά την αλλαγή βγαίνει πάνω του ο Πρίντεζης.
O Carroll επιτηρείται στενά από τον Lojeski για αυτό έρχεται ο Reyes, να του δώσει screen και να πάει πάνω του ο Πρίντεζης. Την ίδια στιγμή ο Μπουρούσης κάνει slip και κατεβαίνει στο low post, ώστε να δώσει ένα ακόμα screen και να βγει ο Αμερικανός στο τρίποντο ελεύθερος, και o Έλληνας ψηλός να πάρει θέση για να λάβει την μπάλα, αν γίνει εκ νέου αλλαγή και μείνει με τον Πρίντεζη. Τελικά δε συμβαίνει αυτό, ο Carroll με μια απλή προσποίηση ξεφεύγει από τον Έλληνα PF και ευστοχεί.
Και οι επιλογές δεν τελειώνουν εδώ, γιατί πολύ απλά ο Ολυμπιακός κατάφερνε να προσαρμόζεται στις περισσότερες από αυτές. Έτσι λοιπόν, η ίδια διαδικασία καταλήγει και σε διείσδυση του Carroll με στόχο να βρει ελέυθερο συμπαίκτη στην απέναντι πλευρά. Απλά, η jump to the ball άμυνα του Ολυμπιακού δε του δίνει αυτήν τη δυνατότητα.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν έβρισκε λύσεις με τα χαμηλά σχήματα του και κατάφερνε να έχει εκτός αγώνα και το Llull και το Rudy, αλλά και τον Sergi όταν αυτός ερχόταν από τον πάγκο για να αλλάξει το ρυθμό της ομάδας του. Ήταν υποδειγματικός ο τρόπος με τον οποίο αμυνόταν σε όλες τις PnR συνεργασίες των Ισπανών, είτε όταν επέλεγε στην πρώτη περιστροφή να βγάζει επιθετικά τους Center του, στο πέρασμα του Llull κυρίως, είτε όταν άλλαζε, κυρίως με τα PF, στα τελέυταία 10” της επίθεσης των Μαδριλένων.
Όταν οι ψηλοί των Ερυθρόλευκων έμεναν ψηλά, ντουμπλάροντας ή παρενοχλώντας την ντρίμπλα του αντίπαλου χειριστή, ο παίχτης της αδύνατης πλευράς είχε εντολή να βυθίζεται στη ρακέτα για να καλύψει το κενό. Αν κάτι δε δοκίμασε το προπονητικό επιτελείο του Ολυμπιακού, στο βαθμό που θα μπορούσε, ήταν οι τριπλές αλλαγές. Περισσότερο διάλεξε να αμυνθεί σε δύο εναντίον δύο συνθήκες και να στείλει βοήθεια, προσπαθώντας να κλείσει τις γωνίες πάσας από μέσα προς τα έξω, παρά να χρησιμοποιήσει και τρίτο παίχτη στην αλλαγή. Το έκανε κάποιες φορές όσο έπαιξε ο Darden και ο Παπαπέτρου, αλλά με τον Lojeski σε καταπληκτικό βράδυ δε γινόταν να τον έχεις στον πάγκο.
Ο Ολυμπιακός ανάγκασε τον coach Laso να αλλάξει την “Big” προσέγγιση του. και εξαιτίας των αμυντικών προβλημάτων που του έθεσε. Μπορεί τα επιθετικά hedge out πάνω στον Σπανούλη να δούλευαν, αλλά οι υπόλοιπες περιστροφές των Μαδριλένων δεν ήταν οι ιδανικότερες κι έτσι μια καλοκουρδισμένη ομάδα. που είχε διδαχθεί άριστα στην αναζήτηση της έξτρα πάσας από τον Μπαρτζώκα, τις τιμωρούσε. Είτε με ελεύθερα τρίποντα μετά από kick out είτε χτυπώντας ανελέητα την close out άμυνα, τόσο με τους Σλούκα, Lafayette, όσο και με τον Πρίντεζη που δεν μπορούσε να τον ματσάρει ούτε ο Reyes ούτε ο Ayon.
Στο πρώτο παράδειγμα ο Σπανούλης μετά από το κλασικό zipper (το downscreen που έπαιρνε κάθετα στη ρακέτα για να βγει στην κορυφή) προσπαθεί να πάει αντίθετα από το screen του Dunston, διαβάζει ότι δεν έχει πάσα και περιμένει το rescreen. Η άμυνα της Real μετατοπίζεται προς την μπάλα, ο Πρίντεζης επιτίθεται τραβώντας έξτρα βοήθεια και βλέπει στον Lojeski οπλισμένο και ελέυθερο στην αδύνατη.
Στην παραπάνω επίθεση βλέπουμε μια horns διάταξη (δυο ψηλοί δίνουν επιλογές για screen). Ο Dunston σκρινάρει τον Πρίντεζη, αρχικά κυνηγώντας την αλλαγή για να δώσει επιλογή σε απομόνωση του Έλληνα PF στην κορυφή με τον αργό Μπουρούση. Δε συμβαίνει αυτό και ο Πρίντεζης δίνει screen στον Σπανούλη. Την ίδια ώρα o Lojeski ακολουθεί την κίνηση του Σπαν, διαβάζει την ανισορροπία και χτυπάει από τον κεντρικό διάδρομο.
Ο Βασίλης βγαίνει από το zipper αλλά αντί να πάρει την μπάλα δίνει screen στον Σλούκα, αυτός διεισδύει και, διαβάζοντας το δισταγμό του Ayon να βγει στη βοήθεια, πασάρει στον Πρίντεζη, που παίζει στα πόδια τον πιο αργό Μεξικάνο. Ο Reyes αναγκάζεται να βγει σε βοήθεια, ο Γιώργος τη διαβάζει και πασάρει στον Dunston για το καλάθι.
Ο Σλούκας μετά από ένα handoff (χέρι με χέρι πάσα) παίζει το PnR και, βλέποντας πως η άμυνα της Real απαγορεύει την πάσα μέσα, κάνει το kick out για τον Lafayette. Αυτός επιτίθεται, αλλά ο Slaughter βγαίνει σωστά πάνω του σε κάλυψη του Rodriguez και του χαλάει την ντρίμπλα. O Αμερικάνος δεν σταματά, βγαίνει και διαβάζοντας την αλλαγή χτυπάει τον Slaughter στα πόδια, αναγκάζοντας να βγει πάνω του βοήθεια. Την διαβάζει και δίνει πάρε βάλε πάσα στον Hunter.
Έτσι λοιπόν ο Pablo Laso αποφάσισε να χαμηλώσει τα σχήματά του και να ακολουθήσει τον Ολυμπιακό. Nocioni και Maciulis, πέρασαν στο παρκέ για να περιορίσουν όλα τα παραπάνω φαινόμενα.
Επίσης, βρήκε ρόλο και ο Rivers ο οποίος, λειτουργώντας σαν SG, περιόριζε την απώλεια μεγέθους και σκληράδας και επέτρεπε περισσότερη άνεση στις αλλαγές, που αναγκαστικά θα εφαρμόζονταν.
Με αυτά τα σχήματα η Real έγινε περισσότερο ευκίνητη, με καλύτερες και ταχύτερες προσαρμογές και πολύ πιο πιεστική.
O Σπανούλης παίρνει το screen από τον Dunston και, προσπαθεί και, καταφέρνει να παίξει το PnR, αφού ο Reyes, που έμεινε πάνω του μετά την αλλαγή ,δεν μπορεί να τον σταματήσει. Εκεί όμως έρχεται σε κάλυψη από την αδύνατη ο Nocioni για να φιλοδωρήσει με κόψιμο τον center του Ολυμπιακού.
Όμως, πέρα από την αμυντική οχύρωση, τα χαμηλότερα σχήματα που επέτρεψαν στη “Βασίλισσα” να προσαρμοστεί, τις έδωσαν λύσεις και επιθετικά. Άλλωστε και ο Nocioni και ο Maciulis συνδύαζαν δύναμη, μέγεθος και ικανότητα εκτέλεσης από μακριά, κι έτσι ήταν ιδανικοί στόχοι για να χτυπήσουν τις αλλαγές του Ολυμπιακού. Ο Λιθουανός το έκανε κυρίως από το τρίποντο, τιμωρώντας τη βοήθεια που έστελνε ο Ολυμπιακός στη ρακέτα και ο Αργεντινός κυρίως διαβάζοντας τα missmatch με κοντύτερους αντιπάλους και πασάροντας έξω όπως εδώ.
Ειδικά στο δεύτερο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός αδυνατούσε να βρει λύσεις απέναντι στην ισπανική άμυνα, η οποία τον οδήγησε σε 7 λάθη. Κύριος λόγος ήταν η απόλυτη εξουδετέρωση του ηγέτη των Ερυθρολεύκων. Ο coach Σφαιρόπουλος προσπαθούσε εφαρμόζοντας γωνιακά zipper, ακόμα και διπλά screens (double drag), να δώσει χώρο και χρόνο στον Βασίλη να πάει αντίθετα από το screen. Όμως οι Lllull, Carroll και Rivers, που ανέλαβαν το μαρκάρισμα του Kill Bill ήταν πάντα εκεί. Ποτέ δεν επέλεξαν αλλαγές πάνω του, παρά μόνο hedge out, που του ενοχλούσαν τη δεξιά ντρίμπλα, κι όταν ήταν στις 45 αρκετές φορές εφάρμοζαν double teams.
Συχνά, μετά από το zipper του Σπανούλη, ο coach Laso έδινε εντολή να τον “παγώνουν” και να του δίνουν μόνο τον αριστερό διάδρομο, όπως παρακάτω. Βέβαια εδώ, ο αρχηγός το διαβάζει, διώχνει τον Hunter και όταν ο Carroll αλλάζει τη γωνία άμυνας, για να είναι έτοιμος σε πιθανό Ιso, ο Kill Bill στήνει νέο screen και διαβάζει το double team.
Στο δεύτερο ημίχρονο μάλιστα ο Llull έπαιζε άρνηση τον Σπανούλη, έτσι ώστε να τον φθείρει στα περάσματα του από τα screen και να του χαλάσει την αρχική γωνία υποδοχής της μπάλας.
Στον ημιτελικό ο Βασίλης είχε περάσει ένα εξίσου δύσκολο βράδυ για 3 περιόδους, αλλά στη 4η ξέσπασε. Ο coach Laso φρόντισε να μη συμβεί κάτι τέτοιο.
Ακόμα όμως και με τον αρχηγό περιορισμένο ο coach Σφαιρόπουλος με Σλούκα, Lafayette, Lojeski, Petaway και Πρίντεζη ή Hunter κατάφερε να γυρίσει το παιχνίδι, από τους 9 πόντους στην 3η περίοδο και να περάσει μπροστά. Εκεί όμως εμφανίστηκε ο Carroll και ανέκοψε την αντεπίθεση, όπως είπα και στην αρχή.
Στα τελευταία 5 λεπτά, αφού ο Ολυμπιακός δεν έχει εκμεταλλευτεί 4 σερί καλές άμυνες, όντας κουρασμένος και έχοντας με παίχτες κλειδιά φορτωμένους με φάουλ παραδόθηκε στη Βασίλισσα, που επέστρεψε στο θρόνο της.
Βλέποντας ξανά το παιχνίδι, δεν μπορούμε να πούμε τίποτα για την εμφάνιση και την πορεία εκείνης της ομάδας. Πάλεψε και για όσο είχε κουράγιο κι επέστρεφε διαρκώς, αγχώνοντας τους γηπεδούχους. Αν μπορούσα να ξαναπαίξω το ματς, ίσως να ρίσκαρα με ένα σχήμα με τον Lojeski στο 2 και τους Παπαπέτρου – Darden στο 3, που μπορούσαν να ματσάρουν καλύτερα τους Nocioni και Maciulis.
Όπως και να έχει όμως, σε μια χρονιά με αρκετές αλλαγές και αναταράξεις ο Ολυμπιακός κατάφερε να διατηρηθεί σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο. Φυσικά και αξίζουν συγχαρητήρια στον coach Σφαιρόπουλο, για τη διαχείριση της ομάδας όλη τη χρονιά, αλλά πάντα θα με πονάει που ο coach Μπαρτζώκας δεν ήταν εκεί, για να κοουτσάρει το δημιουργημά του.
Γιατί εκείνη η ομάδα ήταν δική του.
Πιστεύω στη νέα του θητεία θα έχει την ευκαιρία, που του στερήθηκε τότε.
