Ορισμένες φορές σκέφτομαι ότι η Regular Season, τα Play Off και γενικά η αγωνιστική περίοδος είναι ένα βαρετό, χρονοβόρο διάλειμμα πριν από αυτό που μας εξιτάρει δονεί, ενώνει και συγκινεί… την μεγαλύτερη εφεύρεση μετά τον τροχό, την ηλεκτρική κιθάρα και τις γιαγιάδες, δηλαδή την λατρεμένη και πολυαγαπημένη μας Off Season. Αλλά φευ κάποιος μας καταράστηκε και κρατάει βαριά ένα τρίμηνο ενώ η αγωνιστική δράση κάνα 9μηνο. Αλλά τι εννεάμηνο; Σκέτο ενιάμηνο εγκυμονούσας γυναίκας.
Εμείς, σαν σωστοί πατεράδες, ρίχνουμε μια ματιά στην κοιλίτσα που φουσκώνει, κάνουμε τις άχαρες δουλειές που και που, υπομένουμε τις καλές και τις κακές μέρες της εγκυμοσύνης, αλλά στην πραγματικότητα το μυαλό μας είναι στο μέλλον, στο μετά. Στο παιδί που θα γεννηθεί και πόσο θα θέλαμε να είναι έξυπνο και ωραίο. Χάνουμε πολλές φορές το παρόν γιατί νοερά ταξιδεύουμε στο μέλλον. Κάπως έτσι και σαν οπαδοί. Μισο-βλέπουμε το παρόν αγναντεύοντας το ιδανικό μέλλον, με την ιδανική στελέχωση, την ιδανική δωδεκάδα του αύριο. Και φυσικά γιατί να περιμένουμε τον κάθε Ιούνη και να μην ονειρευόμαστε δωδεκάδες όλο τον χρόνο; Μα αυτό φυσικά κάνουμε… Μανιωδώς, σαν λυσσασμένοι!
Βέβαια εμείς οι Ολυμπιακοί με το δίκιο μας. Βασικά, οι εξελίξεις τελικά έχουν δικαιώσει την μανία με την οποία αναζητούμε ανά την υφήλιο παίκτες και σχεδιάζουμε δωδεκάδες. Η στελέχωση των τελευταίων τριών ετών εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε τραγωδία.
Και αναφέρομαι τόσο στην τελευταία Off Season του Σφαιρόπουλου όσο και στις δύο ζαριές του David Blatt. Σε αυτό το σημείο πρέπει να είμαι ειλικρινής.
Σπανούλης μαζί με pass first guard τον Βαγγέλη Μάντζαρη, defensive stopper τον Daniel Hacket και scoring guard τον Eric Green. Διέθετε σουτ και άμυνα στη θέση τρία με τον Παπανικολάου τον οποίο συμπλήρωνε άριστα ο Lojeski ο οποίος ήταν άψογος σουτέρ, master στο transition ενώ ήταν ικανός και με την μπάλα. Στη θέση τέσσερα υπήρχε ο Πρίντεζης τρία καλοκαίρια νεότερος και ο Δημήτρης Αγραβάνης που είχε αρκετά στοιχεία από αυτά που έλειπαν από τον υπαρχηγό. Όσο για την θέση των σέντερ εκεί υπήρχε τριάδα όπως αυτή που σοφά περιέγραψε ο coach Γιατράς στην συζήτηση που είχε με το Red Point Guard. Δηλαδή τον Birtch που μπορούσε να παίξει με αλλαγές, τον P. Young στον ρόλο του rim protector και στον sevenfooter Milutinov.
Την αναφέρω αυτή την ομάδα για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός ότι αναφερθήκαμε σε αυτή τη χρονιά στην πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που κάναμε με τον ρεπόρτερ του Ολυμπιακού, Κωνσταντίνο Μελάγιες, στην οποία θα αναφερθώ διεξοδικά στη συνέχεια, οπότε μου ήρθε έντονα στο μυαλό τις τελευταίες μέρες. Ο δεύτερος είναι με το πόσο κοντά είναι αυτού του είδους η στελέχωση σε αυτά που συζητάμε και σήμερα για το μέλλον. Κατ’ εμέ η ομάδα εκείνης της χρονιάς υπήρξε επιτυχημένη και απέτυχε να κατακτήσει την Euroleague επειδή έπεσε θύμα σοβαρών τραυματισμών και της ατυχίας να αντιμετωπίσει στον τελικό την καλύτερη ομάδας της δεκαετίας επί ένα τρίμηνο και μάλιστα στην έδρα της, τη Fenerbahçe.
Όπως ίσως προσέξατε όμως, παρέλειψα κάτι από την παραπάνω ομάδα της περιόδου 2016-2017. Μα φυσικά τον Ιωάννη Παπαπέτρου! Ο Ιωάννης αποτέλεσε σημαντικό γρανάζι εκείνης της ομάδας και μπορεί κανείς να πει πολλά για την περίπτωση του. Αυτό το χαρακτηριστικό όμως που με ενδιαφέρει εμένα στην παρούσα κουβέντα είναι ότι υπήρξε, αυτό που ακριβώς περιέγραψε ο Πάνος (aka Navajo) στο τελευταίο του κείμενο, δηλαδή ένας κλασσικός tweener στις θέσεις 3 και 4. Λίγο πολύ ο Πάνος αναρωτιέται αν στην στελέχωση της ομάδας του Ολυμπιακού είναι περισσότερος χρήσιμος ένας καθαρός Center και ένας tweener στις θέσεις 3-4 και όχι ένας tweener στις θέσεις 4-5.
Το έχω διαβάσει 3-4 φορές και το πρώτο που έχω να πω είναι αρχικά ο tweener έγινα εγώ ο ίδιος. Την πρώτη φορά διαφώνησα, την δεύτερη συμφώνησα κοκ. Στο τέλος προσχώρησα και εγώ στην άποψη του και σε αυτό συνέβαλε ακριβώς η καλή ομάδα του Ολυμπιακού εκείνη την χρονιά και ο ρόλος του Παπαπέτρου. Γενικά ευκταίο είναι να διαθέτεις παίκτες όπως οι Singleton, Randolph κλπ που μπορούν πραγματικά να καλύψουν και τις 2 θέσεις μέσα στην ρακέτα άψογα αλλά δυστυχώς δεν είναι πάντα εφικτό. O tweener στις θέσεις 4 – 5 πρέπει να είναι πραγματικά καλός και ακριβός σε τέτοιο βαθμό που καταντάει και πολυτέλεια. Αντίθετα μια τριάδα καλών ψηλών με χαρακτηριστικά που συμπληρώνονται μπορούν να ασφαλίσουν την ρακέτα με πιο οικονομικό τρόπο και ένα τριαροτεσσάρι να δώσει έξτρα στοιχεία.
Νομίζω ότι αυτού του είδους οι συζητήσεις είναι καλό να προηγούνται των ονομάτων. Ο coach Μπαρτζώκας, όπως και κάθε άλλος, θα κληθεί να εφαρμόσει τις ιδέες του μέσα από ένα πλέγμα περιορισμών. Και ιδέες αυτές βασίζονται σε χαρακτηριστικά παικτών. Τα οποία θέτουν τον πρώτο περιορισμό. Η ομάδα διαθέτει ήδη ένα ρόστερ και φυσικά δεν είναι δυνατόν κάποιος να χτίσει από το μηδέν. Φυσικά και θα αξιολογήσει αρχικά τους παρόντες και η σκέψη φυσικά θα είναι να αντικαταστήσει κάποιους από αυτούς, αν και εφόσον βρει καλύτερους μέσα στα πλαίσια του δεύτερου περιορισμού, ο οποίος φυσικά είναι οι οικονομικές δυνατότητες. Πολλές φορές μάλιστα οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες σε προφυλάξουν από λανθασμένες επιλογές διότι σε οδηγούν σε καλύτερη και πιο ενδελεχή μελέτη της αγοράς. Αυτά τα δύο συνιστούν αρχές «χρηστής διοίκησης» και σε αυτήν την σύλληψη έχω δώσει το όνομα «θεώρημα miele».
Η καλή μου η μανούλα κάποτε την δεκαετία του ’70 αγόρασε ένα πλυντήριο miele γερμανικής κατασκευής. Επί 10-15 χρόνια δεν έπαθε τίποτα αλλά κάποια στιγμή άρχισε να παρουσιάζει προβλήματα. Φώναζε κάποιον τεχνικό, της έλεγε θέλει κάποια επισκευή, αγόραζε το ανταλλακτικό, το τοποθετούσε και με λίγα χρήματα το πλυντήριο ήταν σαν καινούργιο. Με αυτό τον τρόπο δούλεψε άριστα για 25 χρόνια μέχρι που πραγματικά παρέδωσε πνεύμα. Αγόρασε γρήγορα κάποιο άλλο χωρίς πολύ σκέψη. Μετά από λίγα χρόνια παρουσίασε και αυτό προβλήματα. Ήρθε ο τεχνικός εξήγησε ότι χρειάζονται ανταλλακτικά και κάποια εργασία σχετική για να ξαναδουλέψει. «Καλά» απάντησε η μανούλα «Δεν μου φέρνεις ένα καινούργιο να ξεμπερδεύουμε;»
Βλέπετε φίλοι μου το να ξεκινάμε τον κάθε σχεδιασμό από το «φύγε εσύ, έλα εσύ» έχει πλάκα αλλά πολλές φορές είναι αντιοικονομικό και τελικά προβληματικό. Μεγαλύτερη σημασία έχει η δουλειά, η φροντίδα και η καλή μελέτη και ανάλυση αυτού που ήδη έχεις. Αυτού του είδους η αξιολόγηση όπως οδηγεί τον κάθε προπονητή στις αποφάσεις του το ίδιο θα μπορούσε να βοηθήσει και εμάς τους οπαδούς να ξεμπλοκάρουμε από ένα καταιγισμό ονομάτων.
Στην σελίδα τις επόμενες μέρες οι «συνήθεις ύποπτοι» θα παρουσιάσουν μια πολύ «ιδιαίτερη» δουλειά για τον μπασκετικό Ολυμπιακό που είμαι σίγουρος ότι θα συζητηθεί πολύ… stay tuned!
H αξιολόγηση λοιπόν είναι απαραίτητη προϋπόθεση λοιπόν για να βρούμε μια κοινή γλώσσα πάνω στην οποία φυσικά θα κάνουμε αυτό που αγαπάμε, να σχεδιάσουμε δηλαδή «την δωδεκάδα των ονείρων μας». Η κάθε στελέχωση είναι φυσικά πιο εύκολη όταν υπάρχουν τα χρήματα και μπορείς να στραφείς σε γνωστούς παίκτες. Το να προσθέσεις πχ στην ομάδα «στην φαντασία σου» Σλούκα, Delaney, Broekhoff, Gill κλπ κλπ είναι πολύ εύκολο. Στην πραγματικότητα είναι σχεδόν αδύνατο όμως!
Φυσικά, ανάλογα το budget θα στραφείς ίσως και σε γνωστούς παίκτες αν και αυτό δεν αποτελεί ούτε πανάκεια ούτε το μοναδικό δρόμο και σίγουρα υπερβαίνει τις δυνατότητες της ομάδας. Η επιλογή κατάλληλου παίκτη είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο, απαιτεί πολλές γνώσεις, εντατική παρακολούθηση και κάμποση τύχη. Απαιτεί τόσο καλή γνώση του χαρακτήρα της ομάδας σου όσο και αυτή του χαρακτήρα του κάθε παίκτη που ενδεχομένως να υπογράφεις. Πάντα μου έρχεται στο μυαλό η ατάκα του Pablo Lasso:
Η ρήση του συμπαθούς Ισπανού κόουτς ισχύει στο ακέραιο και για τον Ολυμπιακό. Ο χαρακτήρας και το κίνητρο πρέπει να βρίσκονται στο μικροσκόπιο και μάλιστα αυτού του είδους η αξιολόγηση να προηγείται των αθλητικών προσόντων. Το μπάσκετ ως ομαδικό άθλημα κρίνεται από τον επαγγελματισμό, τη χημεία, την πειθαρχία και τη συνεργασία κυρίως. Φυσικά παίκτες όπως ο Κώστας Σλούκας πληρούν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και είναι εύκολο να το διακρίνει ο κάθε οπαδός. Φυσικά ανάλογες πληροφορίες πρέπει να αντλούνται για κάθε παίκτη από όπου και αν προέρχεται και όπου και αν αγωνίζεται.
Γι’ αυτό μου αρέσουν τα κείμενα του Μανώλη (aka Manolito). Δίνουν πάντα πληροφορίες για τις σπουδές, και την προσωπική ζωή όπου αυτό είναι δυνατόν. Και φυσικά σε κάθε πρωτάθλημα σε όλο τον κόσμο μπορεί να βρει κανείς κατάλληλες περιπτώσεις, ακόμα και στη Νότια Κορέα από όπου άλλωστε κάποτε προήλθε και ο Dunston. Πραγματικά τέτοιες έρευνες σε λίγκες τόσο άγνωστες σε πολλούς από εμάς είναι σπουδαίο επίτευγμα για ένα ερασιτέχνη. Ρώτησα το Manolito σχετικά. Μου ανέφερε δύο mail που έλαβε μετά από το κείμενο για την Ν. Κορέα. Το ένα από ένα πρόεδρο ομάδας που δεν ήξερε ότι είχε τέτοιο παίκτη στο ρόστερ του και τον άλλο από μια σύζυγο μπασκετμπολίστα που είχε χάσει τα ίχνη του και τον βρήκε μέσα από το αφιέρωμα του Μανώλη. Πέρα από την πλάκα πρέπει να του πω και δημόσια ένα μπράβο για τον χρόνο που αφιερώνει.
Αξιολογώντας λοιπόν αυτά που έχει δηλώσει κατά καιρούς ο coach Μπαρτζώκας, τις οικονομικές δυνατότητες και τα συμβόλαια σε ισχύ, για να επανέλθω στη «δωδεκάδα των ονείρων», το πιθανότερο είναι να παραμείνουν στην ομάδα όλοι οι «με ελληνικό διαβατήριο», δηλαδή οι Σπανούλης, Κονιαρης, Παπανικολάου, Χαραλαμπόπουλος, Πρίντεζης, Βεζένκοφ και ο Ellis με τον Mckissic! Αν θεωρήσουμε ότι ο Hasan Martin έχει υπογράψει και αυτός και με δεδομένο ότι θα χρειαστεί ένα ρόστερ περίπου 14-15 παικτών πρέπει να αναμένουμε 6 προσθήκες. Καλό είναι αυτές τις προσθήκες να μην τις δούμε αποσπασματικά άλλα συνδυαστικά.
Αν η στελέχωση πχ ξεκινήσει από την προσθήκη του Κώστα Σλούκα (εντελώς τυχαίο παράδειγμα) αυτό οδηγεί σε συγκεκριμένες ανάγκες για τις υπόλοιπες θέσεις. Διαφορετικού τύπου Guard, Forward ή ψηλού. Αντίστοιχα, για παράδειγμα προσθήκη ενός άλλου «κάλου συμβολαίου» στα γκαρντ θα δημιουργήσει άλλες ανάγκες ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του. Και επειδή οι παίκτες με ιδιαίτερες ικανότητες σπανίζουν, είναι λογικό ο κάθε προπονητής πρωτίστως να προσπαθεί να εξασφαλίσει μια τέτοια υπογραφή εφόσον στοχεύει σε παίκτη που να κάνει διαφορά, πριν προχωρήσει στον υπόλοιπο σχεδιασμό, με τους συμβιβασμούς πάντα που δημιουργεί η παρουσία των υπαρχόντων παικτών.
Μεγαλύτερα ερωτηματικά για μένα αφορούν την παρουσία του Mckissic, του Πρίντεζη και ίσως του Hasan. Μπορεί να λειτουργήσει ως πλάγιος ο Mckissic ο οποίος έχει ασταθές σουτ; Θα χρειαστεί η προσθήκη και άλλου παίκτη στο 3 και με τι χαρακτηριστικά; Πόσο μπορεί να βασιστεί η ομάδα στον Πρίντεζη; Μπορεί να λειτουργήσει ο υπαρχηγός ως tweener; Μπορούμε να βασιστούμε σε τριάδα ψηλών Hasan, Ellis και Χρηστίδη; Νομίζω και ελπίζω ότι κάθε επιπλέον προσθήκη θα μας λύνει αρκετές απορίες…
Και φτάνοντας στο τέλος μια που ανέφερα το θέμα των αποριών ας κάνω μια αναφορά στην πολύ ωραία κουβέντα με τον Κωνσταντίνο Μελάγιες η οποία και απορίες έλυσε και θέματα πολλά για συζήτηση πρόσφερε και σημαντικές ειδήσεις είχε. Αρχικά θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για την αποδοχή της πρόσκλησης από την παρέα μας. Απάντησε πιστεύω με ειλικρίνεια και για τον ρόλο του οπαδού και για την ομάδα. Μας μίλησε για τον ελληνικό κορμό, για τους πρωταγωνιστές της ομάδας, για το παρασκήνιο και φυσικά με πολύ ενδιαφέρον μάθαμε και την εκτίμηση του για τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας. Νομίζω ότι αξίζει να την ακούσετε.
Σε ότι έχει να κάνει με τη στελέχωση ειδικά θα μπορούμε να καταλάβουμε ότι ήδη έχει γίνει από τον coach αξιολόγηση του ρόστερ, έχουν ληφθεί αποφάσεις, έχουν επιλεγεί στόχοι για τις περισσότερες θέσεις και νομίζω ότι η ομάδα πλέον προχωράει με το βλέμμα στην επόμενη χρονιά. Μια χρονιά βέβαια που έστω και αν περιλαμβάνει πολλές αβεβαιότητες και ειδικά οικονομικές, μου δημιουργεί μεγάλη αισιοδοξία σε σχέση με το παρελθόν. Αλλά ακόμα και αν δεν εξελιχθεί όπως ελπίζουμε, ένα πράγμα δεν μπορεί να μας στερήσει κανείς για ένα ακόμα καλοκαίρι, για μια ακόμα off season.
Το δικαίωμα να σχεδιάζουμε «την δωδεκάδα των ονείρων μας»
