Το σκέφτομαι καιρό, μετά όμως από την κουβέντα με τον coach Γιατρά και το τελευταίο live, είπα να το αποτυπώσω και γραπτά.
Τελικά η μόνη οδός, για να είσαι «πολυμορφικός» και ευπροσάρμοστος στην frontline σου, είναι οι tweeners; Είναι τα υβρίδια ψηλών, που μπορούν να κινηθούν ανάμεσα στα PFs και στους C, το αντικλείδι για κάθε μεταγραφικό σχεδιασμό;
Είναι και δεν είναι θα πω εγώ και ας μη με ρωτάει κανένας.
Ας ξεκινήσω με το γιατί είναι.
Ένας καλός tweener μπορεί να απειλήσει με πρόσωπο και κοντά και μακριά από το καλάθι. Είναι, δυνητικά πάντα, αρκετά δυνατός για να τα ποστάρει PFs και να επιβιώσει παίζοντας στη δύναμη απέναντί τους και αρκετά ταχύς ή με εμβέλεια απειλής μεγαλύτερη από την αμυντική ικανότητα και ανταπόκριση των πραγματικά ψηλών C.
Ένας τέτοιος παίχτης μπορεί αμυντικά να ανταπεξέλθει στις περισσότερες από τις απαιτήσεις της σύγχρονης άμυνας. Ο coach Γιατράς στην προσπάθεια του να μας δώσει να κατανοήσουμε το εύρος χρήσης αλλαγών στο μπάσκετ και το πόσες διαφορετικές παραλλαγές τους εφαρμόζονται, μας τόνισε τη σημασία της ικανοποιητικής κινητικότητας στον τομέα αυτό. Οι tweeners, επειδή συνηθέστερα έχουν παραπλήσια στοιχεία με τους mobile ψηλούς, σου δίνουν τέτοια χαρακτηριστικά.
Μαζί όμως μεταφέρουν και ανάλογα μειονεκτήματα.
Οι περισσότεροι από αυτούς που κυκλοφορούν εκεί έξω και είναι προσιτοί για το πορτοφόλι του Ολυμπιακού, δεν έχουν το κορμί που θα ματσάρει κάθε αντίπαλο ψηλό στην άμυνα. Πόσοι πραγματικά από τους tweeners που υπάρχουν εκεί έξω είναι πάνω από 206cm και συνδυάζουν το κορμί να αντέξουν ένα σπρώξιμο με τους Tavares, τους Gudaitis και τους Milutinov αυτού του κόσμου;
Ακόμα ακόμα πόσοι από αυτούς θα άντεχαν ένα μπρα ντε φερ με τους Hunter, τους Hines και τους Vesely;
Να δούμε όμως τι συμβαίνει και στο επιθετικό κομμάτι.
Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς τέτοια παιδιά στο “στενάχωρο” Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Λέγοντας “στενάχωρο” φυσικά και δεν εννοώ μίζερο, αλλά θέλω να τονίσω την ύπαρξη ελάχιστων χώρων. Η προέλευση των περισσότερων τέτοιων παικτών, ειδικά αν μιλάμε για Αμερικανούς, είναι ουσιαστικά η θέση του PF. Στα κολεγιακά τους χρόνια η πλειονότητα αυτών των παιδιών κάλυπτε τη θέση “4” και πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία. Το πρόβλημα ήταν πως στην μετάβαση από το κολέγιο στο draft οι περισσότεροι από αυτούς είτε δε σούταραν πραγματικά καλά για να παραμείνουν PF, ή δεν είχαν τα σωματικά χαρακτηριστικά για να επιβιώσουν στη θέση “5” στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ.
Μάλιστα ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό στην κολεγιακή τους καριέρα δεν έπαιζαν καν C, αλλά κάλυπταν και τις 2 θέσεις των forwards χωρίς όμως να μπορούν στο βήμα παραπάνω να ανταπεξέλθουν σε καμία από τις 2 θέσεις.
Έτσι ξεκινούν μια διεθνή καριέρα και από 3,5 μετατρέπονται σε 4,5 χωρίς όμως το πακέτο να αλλάζει.
Για τα παιδιά που στο κολέγιο έπαιζαν SF αλλά δεν είχαν αρκετό παιχνίδι με μπάλα και αξιόπιστο σουτ για τη θέση, το να έρθουν στην Ευρώπη και να λειτουργήσουν σαν PF δεν είναι απαραίτητα εύκολο. Το να ήταν κάποιος PF στο κολέγιο και να έρθει στην Ευρώπη και να λειτουργήσει σαν C επίσης δεν είναι εύκολο γιατί πλέον τα μεγάλα κορμιά επέστρεψαν και το κορμί τους δεν τους βοηθά πάντα.
Για να το βάλω σε ένα πιο “μπασκετικό” πλαίσιο και επειδή οι λέξη “αλλαγές” μας έχει γίνει ψύχωση στην Ελλάδα και κυρίως στον Ολυμπιακό, μετά το back to back, θα σας πω πως πλέον οι αλλαγές σε συνθήκες άμυνας και έχουν περιοριστεί σε πλήθος, αλλά κυρίως αφορούν σπανιότερα τους Centers. Οι προπονητές στην προσπάθεια ελέγχου των κατοχών, τη σημασία των οποίων μας ανέλυσε ο @redemerald76 στο τελευταίο του κείμενο, δεν θέλουν οι καλύτεροι ριμπάουντερς τους να απομακρύνονται από το καλάθι. Επίσης πλέον η εμφάνιση των εκρηκτικών iso guards δεν επιτρέπουν να είσαι τόσο χαλαρός στο να τους δώσεις miss match με ψηλότερο αντίπαλο. Έτσι λοιπόν η θέση “5”, προσωπικά πιστεύω, ότι πλέον θα αποτελεί αυτόνομη μονάδα και το versatility θα αναζητάτε στις υπόλοιπες 4 θέσεις.
Έτσι και αλλιώς και στο επιθετικό κομμάτι, η ανάγκη να “γεννηθούν” χώροι στα Ευρωπαϊκά παρκέ οδηγούν τους περισσότερους coaches να εφαρμόζουν και να επιζητούν σχηματισμούς 4 out 1 in. Κάποιοι αν βρουν ψηλό με ικανοποιητικό παιχνίδι στο high post ίσως να δοκιμάζουν και μια 3-1-1 διάταξη αλλά και αυτό σε στιγμές κατά την διάρκεια των αγώνων.
Αλλά αρκετά μίλησα με γενικότητες, πάμε να περάσουμε σε ονόματα που κάνουν καλά αυτή τη δουλειά.
Προσωπικά θεωρώ κορυφαίο του είδους αυτή τη στιγμή τον Singleton. Ο πρώην παίχτης του coach Μπαρτζώκα, ξεκίνησε σαν SF αλλά δε σούταρε αρκετά σταθερά. Στα μέρη μας έγινε ο ιδανικός tweener. Δυνατός, γρήγορος, με αξιόπιστο σουτ καλύπτει άνετα και τις 2 θέσεις της frontline χωρίς να μειονεκτεί απέναντι σε ψηλότερους αντιπάλους. Αμέσως μετά στα μάτια μου έρχεται ο Bolomboy, που εξελίσσει διαρκώς το παιχνίδι του και έχει αρκετή αθλητικότητα και σκληράδα για να λειτουργήσει σαν C και αρκετά ικανοποιητικά ποσοστά από το τρίποντο για να περάσει και κάποιο χρόνο σαν PF. Δίπλα του έχει βέβαια και τον Voigtman που είναι μια ανάλογη περίπτωση. Μακρύς, ευκίνητος με τρομερό παιχνίδι με πρόσωπο.
Πάμε και σε άλλες επιλογές, ο O’ Bryant που έπαιζε πέρσι στην Maccabi, τρομερό σουτ, αρκετά δυνατός κοντά στο καλάθι, έδινε επιλογές στον coach Σφαιρόπουλο αλλά και εκεί η επιλογή Black ήταν η βασική. Υπάρχουν και οι Μήτογλου και Oriola. Πιο μεγάλα κορμιά, δυνητικά απειλητικοί από μακρινή απόσταση, που αμυντικά μπορούν να δώσουν πράγματα και στις δύο θέσεις αφού κινούνται αρκετά καλά. Ειδικά ο Ισπανός, εκτελώντας καλύτερα από το τρίποντο βρίσκει χρόνο σε ένα πολύ γεμάτο ρόστερ.
Πόσοι άλλοι όμως έχουν πραγματικά πετύχει σε αυτούς τους ρόλους;
Ο Ολυμπιακός δεν έχει μεγάλη επιτυχία στο συγκεκριμένο τομέα. Leday, McLean και φέτος Rubit δεν μπορούμε να πούμε ότι πέτυχαν. Όλοι τους είχαν στοιχεία που δεν μπορούσαν να τους κατατάξουν ξεκάθαρα στο 4 ή στο 5, όλοι τους άφησαν μια μπερδεμένη τελική εικόνα.
Δεν είναι εύκολο να τους προσαρμόσεις και να τους πλαισιώσεις για να αποδώσουν. Απαιτούν στο πλάι τους να υπάρχουν και 5άρια και 4άρια με μεγάλο πλουραλισμό σε χαρακτηριστικά, που δεν είχαμε και μέχρι τώρα συνεχίζουμε να μην έχουμε στο ρόστερ μας. Όταν χρησιμοποιούνταν σαν PF έπρεπε να υπάρχει ψηλός με σουτ και ικανότητα να απειλεί τουλάχιστον πίσω από τα 5 μέτρα, όταν έπαιζαν 5 χρειάζονταν PF με αθλητικότητα, μέγεθος, έφεση στο rebound και επίσης σουτ.
Δύσκολα και ακριβά πακέτα και οι δυο κατηγορίες.
Για αυτό ακριβώς το λόγο και επειδή δεν έχω και κάτι καλύτερο να κάνω, έστυψα το μυαλό μου να σκεφτώ μια άλλη προσέγγιση.
Ξέρω πως δεν σας ενδιαφέρει, αλλά πρέπει να γράψω ένα κείμενο οπότε θα σας την περιγράψω γιατί είναι εξίσου απλή.
Ο coach Μπαρτζώκας έχει μιλήσει αρκετές φορές για το positionless basketball. Με απλά λόγια, μιλάει για ένα basket όπου οι παίχτες θα μπορούν να υπηρετήσουν παραπάνω από έναν ρόλους και θα καλύπτουν παραπάνω από μία θέσεις. Αλλά όπως είπα και παραπάνω καλό θα είναι το positionless να αφορά τις θέσεις 1-4 που εν δυνάμει όλοι πρέπει να κινούνται ΚΑΙ περιφερειακά.
Μου αρέσει πολύ αυτό που περιγράφει ο coach και για αυτό το λόγο θα παραμείνω στον ίδιο δρόμο, αλλά θα πάρω ένα, ελάχιστα, διαφορετικό μονοπάτι.
Αυτή τη στιγμή στη θέση 3 ο Ολυμπιακός έχει τον Κώστα Παπανικολάου και τον McKisic (ναι εγώ θεωρώ ότι εκεί θα παίξει ο Shaquille). Φήμες αναφέρουν πως στόχος της ομάδας είναι ο Αυστραλός σουτέρ Broekhoff, άρα ψάχνουμε και εκεί προσθήκη και μάλιστα με πρωτεύον χαρακτηριστικό το τρίποντο, όπως και στη θέση 4.
Γιατί λοιπόν να μην κάνεις προσθήκη με παίχτη που θα καλύπτει κυρίως το 4 και θα μπορεί να ξεκουράσει και τον Παπανικολάου παίρνοντας λεπτά και σαν SF λειτουργώντας τουλάχιστον σαν απειλή από την αδύναμη πλευρά;
Τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει, πλην τρίποντου που θεωρώ πως είναι υπερ-απαραίτητο, είναι ένα ικανοποιητικό μέγεθος ώστε να μπορεί να ματσάρει και με PF, καλό αθλητικό πακέτο για να μπορεί να δώσει βοήθεια στο rebound και αν έχει και συμπαθητικό post παιχνίδι ακόμα καλύτερα.
Θέλετε να σας φέρω παραδείγματα;
Φυσικά και θέλετε.
Ξεκινάω με τον τραυματία Clyburn που είναι ο αρτιότερος στο ρόλο αυτό και συνεχίζω με τον Clavier που ήταν και παίχτης του coach στην πανέμορφη Locomotiv Cuban. Δε θα μπορούσε να λείψει από αυτή την λίστα ο Kalinic που σε αυτό το ρόλο διέπρεψε στα χέρια του Zelico Obradovic. Όχι πολλά χρόνια πίσω ο Maciulis πρωταγωνιστούσε στο υψηλότερο επίπεδο σαν combo forward. Σε κάτι πιο κοντά στις δυνατότητες μας είναι ο Lucic ή ο White που απέτυχε να προσαρμοστεί στα θέλω του coach Messina.
Με το δικό μου φτωχό μυαλό, θεωρώ πως και στην αμερικανική αγορά πιο εύκολα θα βρεις να αθλητικό παιδί με συμπαθητικό σουτ και σωματοδομή για να καλύψεις τις θέσεις των forwards, παρά κάποιον ψηλό με όλο το πακέτο. Άλλωστε και στην απέναντι πλευρά δυνατά παιδιά που να συνδυάζουν σουτ και μέγεθος είναι δυσεύρετα. Και αυτό αποδεικνύεται από το ότι τύποι σαν τον Poirier, τον Theiss και τον Meli βρήκαν πλουσιοπάροχα συμβόλαια περνώντας τον Ατλαντικό.
Γιατί λοιπόν να μην στελεχώσεις τη θέση 5 αποκλειστικά με καθαρούς C και να έχεις τον μπαλαντέρ σου στις αμέσως από κάτω θέσεις;
Άλλωστε φίλες και φίλοι, πόσο πραγματικά παιχνίδι με πλάτη ζητάνε οι προπονητές από τη θέση 5; Πόσοι από αυτούς δεν ακουμπάνε την μπάλα χαμηλά για να εκμεταλλευτούν τα 3άρια τους; Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Deck της Ρεάλ. Ο Αργεντινός έχει ιδανικά χαρακτηριστικά για το ρόλο.
Για να συνεχίσω να επιχειρηματολογώ πόσοι tweeners ευδοκιμούν στα πραγματικά μεγάλα clubs;
Η Real Madrid δεν έχει κανένα. Οι Randolph και Thompkins πιο πολύ πάνε στο 3 παρά στο 5. H Efes έχει κάνει τον ιδανικό σχεδιασμό και διαθέτει Pleiss και Singleton που συνδυάζουν μέγεθος και παιχνίδι με πρόσωπο, η CSKA τα είπαμε παραπάνω, η Barcelona διαθέτει τα πάντα αλλά ακόμα και έτσι ο Oriola παίζει περισσότερο στο 4 και υπάρχει και ο Claver. Στη Maccabi o Hunter ήρθε σαν κάλυψη του Black και μετά τον τραυματισμό του ήρθε ο Reynolds ενώ Caloiaro, Caspi, Avdija έχουν τη σωματοδομή να μαρκάρουν και στο 4.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτά.
Υπάρχει τι θέλει ο προπονητής.
Ο coach Μπαρτζώκας ξέρει καλύτερα από εμένα και σίγουρα είναι ο μόνος που πραγματικά γνωρίζει τι θέλει να παρουσιάσει.
Απλά αυτό που περιγράφω το έχει ξανακάνει και μάλιστα με επιτυχία και ίσως να είναι ο άλλος δρόμος. Δεν είναι ευκολότερος αλλά ίσως να δίνει περισσότερες λύσεις από ότι ένας tweener. Μεταξύ μας άλλωστε, πόσο εύκολο είναι να βρεθεί tweener που να μπορεί να καλύψει αμυντικά και Sasha και Πρίντεζη και να ταιριάζει κυρίως με τον δεύτερο στην επίθεση; Πόσο εύκολο είναι να βρεθεί παίχτης που να κάνει όλα τα παραπάνω και να ανοίγει και το γήπεδο ώστε να ταιριάξει με Ellis και Martin;
Συγκεκριμένους παίχτες μη με ρωτάτε να σας πω.
Θα σας τους πει ο @Manolo77 που είναι ο scout μας.
