αΠαρατηρώ άρα υπάρχω! Τα πάντα γύρω μας αποκτούν υπόσταση χωρίς καμιά αμφιβολία μέσα από την παρατήρηση τους. Ο χρόνος και η αφοσίωση μάλιστα στην παρατήρηση τους υποδηλώνει και το μέγεθος της αξίας τους στην πάροδο του χρόνου. Κάποιες φορές σκέπτομαι ότι τελικά έτσι αποκτά λόγο ύπαρξης και ο παρατηρητής. Ίσως τελικά δεν υπάρχουν όλα αυτά γύρω μας για να τα παρατηρούμε, αλλά εμείς υπάρχουμε επειδή ακριβώς λειτουργούμε ως παρατηρητές τους. Περίεργα πράγματα. Σκέφτομαι για παράδειγμα ότι από την πρώτη στιγμή σχεδόν που κατανόησα την ύπαρξη μου σε τούτο τον μάταιο τούτο κόσμο επικεντρώθηκα στην παρατήρηση ενός… ενός… Αλήθεια πιο επίθετο ταιριάζει σε ΑΥΤΟ που σήμερα συμπτωματικά συμπληρώνει 95 χρόνια ζωής;
Πάμε λίγο πίσω πριν 95 χρόνια λοιπόν. Η δεκαετία του ’20 ήταν μια από τις πλέον ταραγμένες στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τους βαλκανικούς πολέμους διαδέχθηκε η Μικρασιατική καταστροφή και η άφιξη σχεδόν ενάμισι εκατομμυρίου προσφύγων, με το λιμάνι του Πειραιά να αποτελεί το ένα βασικό καταφύγιο τους. Στο μεγάλο λιμάνι οι πρόσφυγες φέρνουν μαζί τους και το ρεμπέτικο τραγούδι, που ανθεί στις ταβέρνες της περιοχής. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, ο Πειραιάς αναζητούσε ένα σύμβολο.
Ένα σύμβολο που θα στεκόταν σαν ίσος προς ίσο απέναντι στην αθηναϊκή αστική τάξη και το δικό της σύμβολο, τον Παναθηναϊκό. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο Ολυμπιακός Πειραιώς. Και κάπως έτσι άρχισαν να περιφέρουν τις υπάρξεις τους σε τούτη την Γη οι αρρωστημένες αυτές ψυχές που ονομάζονται ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ.
Στις 10 Μαρτίου 1925 γεννήθηκε λοιπόν ΑΥΤΟ που κανείς ερυθρόλευκος παρατηρητής δεν έχει καταφέρει να του προσδώσει τον κατάλληλο επιθετικό προσδιορισμό. Σύμβολο ή ιδέα; «Αρρώστια» ή Θρύλος; Τίποτα δεν μπορεί με μία λέξη, με 10 λέξεις ή με ολόκληρο λεξικό σε όλες της γλώσσες που γράφτηκαν ή ακούστηκαν πάνω σε τούτο τον πλανήτη να περιγράψει και να εξηγήσει το συναίσθημα τόσων οπαδών, τόσων γενεών στη θέα αυτής της ερυθρόλευκης στολής με τον θρυλικό αιώνιο έφηβο στο στήθος και τα μεγάλα γράμματα που σχηματίζουν την μία και μοναδική λέξη, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
Πρεμιέρα σήμερα για την καινούργια εβδομαδιαία στήλη του Red Point Guard. Ο «ερυθρόλευκος παρατηρητής» θα επικεντρώνεται σε θέματα που αφορούν την ομάδα μπάσκετ του συλλόγου εξετάζοντας όμως και γενικότερα θέματα από ερυθρόλευκη σκοπιά. Το πρώτο κείμενο της στήλης όμως συμπίπτει με μια μεγάλη ερυθρόλευκη γιορτή οπότε απαραίτητη η διαφοροποίηση του περιεχομένου της μιλώντας για το μεγαλείο της ομάδας μπάσκετ και βάζοντας κάποια πράγματα στη θέση τους. Αλλά ας συνδέσουμε λίγο το μπάσκετ με την ιστορία του συλλόγου για αρχή. Αυτό που έκανε τον Ολυμπιακό τον μεγαλύτερο σύλλογο στην Ελλάδα χωρίς καμιά αμφιβολία ήταν οι επιτυχίες. Αρχικά εδραιώθηκε ως ο μεγαλύτερος οργανισμός σε τοπικό επίπεδο και αργότερα σε πανελλαδικό. Έχει πλέον τους περισσότερους υποστηρικτές σε κάθε γωνιά της Ελλάδας σε όλες της ηλικίες και σε όλα τα… αθλήματα!!
Ναι και στο μπάσκετ φυσικά. Επουδενί δεν πρέπει να συνδέουμε την προσέλευση σε μια συγκεκριμένη περίοδο για να θεωρήσουμε ότι ο ΠΑΟ έχει περισσότερους οπαδούς. Για παράδειγμα την δεκαετία του ’90 ή την περίοδο 2007-2013 η προσέλευση σε αγώνες του Ολυμπιακού ήταν μεγαλύτερη. Επίσης δεν είναι σωστό να διαχωρίζουμε οπαδούς σε «μπασκετικούς» και μη. Το ενδιαφέρον ενός οπαδού είναι όπως το υγρό σε συγκοινωνούντα δοχεία και ανάλογα με τις συγκυρίες μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερο ή μικρότερο ενδιαφέρον για κάποιο τμήμα. Αλλά στο βαθμό που ο Ολυμπιακός διαθέτει τους περισσότερους φιλάθλους με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο θα πρέπει να θεωρούμε ότι δυνητικά διαθέτει κάθε φορά για κάθε τμήμα τους περισσότερους οπαδούς.
Υπάρχει πάντα βέβαια η αντίρρηση από πλευράς οπαδών του Παναθηναϊκού που ισχυρίζονται ότι είναι οι πιο «μπασκετικοί». Νομίζω ουδέν αναληθέστερο. Ο Παναθηναϊκός σίγουρα έχει μια πιο μεγάλη συλλογή από ελληνικά πρωταθλήματα. Αλλά αυτά σε πρώτη φάση συγκεντρώνονται τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Πολύ παλιά δηλαδή για να υπάρχει κληρονομιά «μπασκετοσύνης» διότι φτάνουμε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 για να δημιουργηθεί ένα σερί κατακτήσεων ξανά από τον ΠΑΟ. Ουσιαστικά αυτό που ισχυρίζονται λοιπόν είναι ότι ο ΠΑΟ έχει πιο «μπασκετικό» λαό, επειδή όταν αυτοί μάθαιναν το μπάσκετ από τον Bodiroga και τον Obradovic π.χ. εμείς είχαμε γυρίσει την πλάτη μας και τρώγαμε ποδοσφαιρικά βελανίδια.
Απλά θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για την δεκαετία του ’90 που προηγήθηκε, όπου η «πελατειακή» σχέση στο μπάσκετ είχε μονοπωλιακό χαρακτήρα, ενώ οι οπαδοί του Παναθηναϊκού πανηγύριζαν τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα του «καπετάνιου» αλλά δεν θα το θεωρούσα σωστό.
Το βασικό επιχείρημα για μένα είναι ότι αν θεωρεί κάποιος ότι η γνώση του αθλήματος αποκτάται μόνο στην παρακολούθηση της ομάδας του χωρίς να βλέπει κανείς άλλες ομάδες, άλλα πρωταθλήματα ή ακόμα και να αγωνίζεται ο ίδιος, θα πρέπει να τον ενημερώσω ότι έτσι απλά αποκτάται η ιδιότητα του οπαδού και όχι του «μπασκετικού λαού».
Υποστηρίζεται ακόμα ότι ο ΠΑΟ είναι ο πιο πετυχημένος ελληνικός σύλλογος μπάσκετ. Αν μετρήσουμε τίτλους μπορεί και να ισχύει. Στην πραγματικότητα στην πρόσφατη περίοδο που πραγματικά το μπάσκετ στη χώρα μας άνθισε και απέκτησε προβολή τα πράγματα είναι μοιρασμένα. Το σύνολο των τίτλων του ΠΑΟ – ειδικά των ευρωπαϊκών – αποκτήθηκε την περίοδο 1999-2011 όπου πραγματικά κυριάρχησε. Νωρίτερα την δεκαετία του 70 και του 80 τα τρόπαια μεταξύ ΠΑΟ και Ολυμπιακού ήταν περίπου μοιρασμένα ενώ τόσο την δεκαετία του 90 όσο και την τρέχουσα δεκαετία η ομάδα μας έχει μεγαλύτερες επιτυχίες. Ουσιαστικά λοιπόν τα τελευταία 50 χρόνια ο ΠΑΟ υπήρξε μεγαλύτερο μέγεθος μόνο για μια δεκαετία όπου παρουσιάστηκε και συμπύκνωση των επιτυχιών του. Η διάρκεια όμως είναι πιο καθοριστική για να αξιολογήσουμε το μέγεθος και όχι μόνο τα τρόπαια. Για παράδειγμα η Γιουγκοπλάστικα σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μεγαλύτερο μέγεθος από την Barcelona.
Ο Ολυμπιακός είναι τεράστιο μέγεθος με πολυπληθείς οπαδούς που κατανοούν και αγαπούν το άθλημα και δεν διακρίνεται οποιαδήποτε κυριαρχία του Παναθηναϊκού σε κανένα επίπεδο. Αυτό αποτελεί αξίωμα της στήλης και του μπασκετόγαυρου.
Φέτος η αλήθεια είναι ότι δημιουργήθηκαν νέα δεδομένα με την αποχή του Ολυμπιακού από το ελληνικό πρωτάθλημα οπότε ένα πεδίο «σύγκρουσης» με τους αιώνιους αντίπαλους έπαψε να υφίσταται. Η ομάδα καλώς αποχώρησε από ένα φαύλο και διεφθαρμένο πρωτάθλημα, άσχετα αν αυτό έγινε με σωστή ή λάθος διαχείριση της κατάστασης από τους ιδιοκτήτες του. Είμαι βέβαιος ότι οι ιδρυτές του συλλόγου θα είναι πολύ υπερήφανοι γι αυτή την αποχή. Γίνεται αντικείμενο συζήτησης αν πρέπει η ομάδα να επιστρέψει υποστηρίζοντας πολλοί ότι έχει ήδη ληφθεί τέτοια απόφαση. Στο θέμα μπλέκουν μάλιστα και τον Γιώργο Μπαρτζώκα αναφέροντας ότι ο ίδιος θεωρεί προτιμότερη την συμμετοχή. Η αλήθεια είναι μία όμως.
Οι Αφοι Αγγελόπουλοι δεν έχουν ανοίξει τα χαρτιά τους ακόμα και σε καμιά περίπτωση δεν θα υπάρξει επιστροφή στην Α1 αν δεν έχουν προηγηθεί συγκεκριμένες αλλαγές οι οποίες δεν είναι ακόμα όμως ορατές ή πιθανές.
Τυχόν αλλαγή προέδρου στην ΕΟΚ δεν αρκεί και απαιτούνται αλλαγές συνολικά στην λειτουργία της ΕΟΚ, του ΕΣΑΚΕ και της ΚΕΔ. Η υπόθεση της επιστροφής έχει πολύ δρόμο ακόμα. Φυσικά ούτε ο Μπαρτζώκας ζήτησε συμμετοχή σε Α1 κατά τις συζητήσεις υπογραφής συμβολαίου. Έχει λοιπόν πολύ ψωμί ακόμα η περίπτωση επιστροφής και πρέπει να συμβούν συνταρακτικές αλλαγές για να τη δούμε να συμβαίνει αυτό το καλοκαίρι.
Μέχρι το καλοκαίρι όμως δύο θέματα απασχολούν την ομάδα αυτή τη στιγμή. Το πρώτο αφορά την προσπάθεια για πρόκριση στα play off. Η ομάδα σίγουρα παρουσιάζει, ειδικά μετά της προσθήκες, εμφανή σημάδια βελτίωσης, τον τελευταίο μήνα. Τώρα όμως έχουμε φτάσει στην crunch time της διοργάνωσης και κάθε επίθεση δηλαδή κάθε αποτέλεσμα είναι καθοριστικό. Με Armani πρέπει να κερδίσουμε υποχρεωτικά όπου και αν γίνει το παιχνίδι. Με ήττα το ιδιότροπο φετινό μας ταξίδι τελειώνει εδώ ενώ με νίκη προχωράμε στην επόμενη πίστα με το μοναδικό κανονάκι που έχει απομείνει στα χέρια του κόουτς Μπαρτζώκα. Το επιπλέον πρόβλημα είναι ότι οι πίστες από δω και πέρα είναι δύσκολες ενώ η επιδημία κορονοϊού κάνει τα πράγματα πιο απρόβλεπτα. Τα ταξίδια στο Μιλάνο πλέον είναι προβληματικά, η ομάδα της Armani δυσκολεύεται να ταξιδέψει σε πολλές χώρες, στην Ελλάδα και την Ισπανία θα διεξάγονται παιχνίδια χωρίς θεατές και η Maccabi θα αγωνιστεί σε όλα τα ματς εκτός Ισραήλ.
Προφανώς και όλα αυτά μπερδεύουν πολύ την κατάσταση και περιπλέκουν αλλά και αλλοιώνουν ως ένα βαθμό πιθανότατα και την τελική βαθμολογία. Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα θα κληθεί να παίξει όλα τα εντός χωρίς τον κόσμο του αλλά τα κρίσιμα εκτός με Khimki και Fener μπροστά σε εχθρικό κοινό. Ο ΠΑΟ το ίδιο και μόνο με Baskonia από τα εκτός χωρίς θεατές. Η Fener και η Khimki αντίθετα, θα αγωνιστούν μπροστά στο κοινό τους σε όλα τα εντός αλλά χωρίς θεατές σε όλα τα εκτός!!! Κάτι παρόμοιο θα συμβεί και με Zalgiris. Προφανώς και η τελική κατάσταση μπορεί να επηρεαστεί από όλα αυτά τα γεγονότα. Υπάρχει βέβαια και τα απευκταίο σενάριο κάποιο μέλος από μια ή περισσότερες ομάδες να βρεθεί θετικό στον ιό με αποτέλεσμα όλη η ομάδα να μπει αναγκαστικά σε καραντίνα και να μην αγωνιστεί για 2-3 εβδομάδες τουλάχιστον. Οπότε σίγουρα πιθανότατα να τεθεί θέμα αναβολής όλου του πρωταθλήματος και να τεθεί εν αμφιβόλω συνολικά η ολοκλήρωση της τρέχουσας σεζόν.
(Σημείωση: την στιγμή που γραφόταν το κείμενο δεν γνωρίζαμε την απόφαση της Euroleague για την πραγματοποίηση του αγώνα κανονικά την Πέμπτη στο Μιλάνο για την οποία ως σελίδα διαφωνούμε κάθετα!)
Euroleague's decision to organize the game in Milan in the middle of a virus outbreak and with Italy in lock-down is irrational and unacceptable.
— Red Point Guard (@RedPointGuard) March 10, 2020
Η οποία υπόλοιπη τρέχουσα σεζόν για μας έχει εν μέρει και χαρακτήρα «δοκιμαστικών» όπως λένε και στην formula 1. Με τα περισσότερα συμβόλαια είτε να λήγουν είτε να υπάρχει option από την πλευρά της ομάδας, το καλοκαίρι θα πρέπει να παρθούν σημαντικές αποφάσεις για την δομή του roster. Σε ότι αφορά τους ξένους της ομάδας, θα πρέπει να υποθέτουμε βάσιμα ότι αυτοί που υπέγραψαν συμβόλαιο προ της έλευσης Μπαρτζώκα δεν έχουν πολύ μέλλον στην ομάδα. Αναφέρομαι φυσικά στους Paul, Rochestie, Rubit και Baldwin οι οποίοι δεν αναμένεται να συνεχίσουν του χρόνου. Κάτι που αντίθετα είναι σχεδόν βέβαιο για Ellis και McKissic, ενώ είναι πολύ πιθανό να συμβεί και για τη περίπτωση του Buycks εφόσον συνεχίσει να βελτιώνεται. Οι Έλληνες πιθανότατα θα μείνουν όλοι εφόσον υπάρξει και οικονομική συμφωνία. Ο Milutinov είναι σχεδόν αδύνατο να μείνει, ειδικά με τα το συμβόλαιο που μπορεί να βρει στην αγορά. Σίγουρα θα είναι μια μεγάλη απώλεια διότι πρόκειται αφενός για έναν από τους καλύτερους Center της διοργάνωσης και αφετέρου για ένα «δικό μας» παιδί που συνολικά ο σύλλογος επένδυσε πολλά πάνω του.
Και μια που φτάσαμε στα δικά μας παιδιά λίγες κουβέντες για τον Κώστα Σλούκα που για μια ακόμα φορά φούντωσε το θέμα της απόκτησης του. Υπάρχει επιθυμία του παίκτη να φύγει από Τουρκία, προφανώς θα ήθελε να γυρίσει σε Ελλάδα και Ολυμπιακό, ενώ και ο Μπαρτζώκας έχει πολύ καλή άποψη για αυτόν και θα επιθυμούσε ίσως την απόκτηση του. Πραγματικά μπορούμε να πούμε ότι για πρώτη φορά μετά τη φυγή του Κώστα από την ομάδα υπάρχουν πραγματικά πολλές πιθανότητες να τον δούμε πάλι με τα ερυθρόλευκα. Κάποιοι συνοπαδοί μας πανηγυρίζουν ίσως σε αυτή την προοπτική και κάποιοι άλλοι είναι (γκουχ γκουχ) επιφυλακτικοί ας πούμε αλλά η ύπαρξη του Μπαρτζώκα στην άκρη του πάγκου δημιουργεί κλίμα αποδοχής. Με πιθανή έλευση του Σλούκα δεν πρόκειται μάλλον να δούμε επιπλέον μεταγραφή Έλληνα.
Ως Ερυθρόλευκος παρατηρητής που τιμάει τον τίτλο δεν θα μπορούσα να αποφύγω και ένα μικρό σχόλιο για τον αιώνιο αντίπαλο μέρα που είναι που όπως όλοι γνωρίζουμε υπήρξε και ένας από τους λόγους ίδρυσης του συλλόγου μας. Η χρονιά δεν βαδίζει καλά για τον ΠΑΟ, για να μην πω όλη η δεκαετία. Οι αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του ιδιοκτήτη του, κυρίως αυτές, στερούν την δυνατότητα συμμετοχής της ομάδας τους για μια ακόμα φορά από ένα f4. Φυσικά και δεν θα κλάψουμε. Ίσα – ίσα αποτελεί μια μορφή δικαίωσης να βλέπουμε αυτό το μοντέλο διοίκησης του ΠΑΟ να αποτυγχάνει το οποίο στηρίζεται στο εξής απλό το οποίο είναι και το αντίθετο θα λέγαμε του slogan του Red Point Guard.
To τελευταίο κομμάτι του σήριαλ θέλει τον Ιδιοκτήτη του ΠΑΟ να προσπαθεί να «γλιτώσει» το 1/12 των συμβολαίων και τους παίκτες να είναι πυρ και μανία μαζί του και τον προπονητή να έχει απολέσει την εμπιστοσύνη του Προέδρου, των παικτών και του μισού πράσινου κόσμου. Και φυσικά τελείωσαν και τα παιχνίδια με Ολυμπιακό για φέτος ώστε να μπορεί η πράσινη διοίκηση να δώσει άλλη μια φαιδρή παράσταση όπως η φετινή στο ΣΕΦ για να γελάσει και η… μάνα… του κάθε πικραμένου. Ας μην συνεχίσω. Καλά ξεμπερδέματα.
Κάπου εδώ κλείνει λοιπόν και η σημερινή στήλη. Ο «Ερυθρόλευκος παρατηρητής» κάθε εβδομάδα θα στρέφει από δω και πέρα τις κεραίες του στην ομάδα με την ελπίδα να καταγράφονται θετικές ειδήσεις και επιτυχίες. Κλείνοντας θα ήθελα να να πω ότι η υγεία είναι πάνω από όλα. Ας ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες των ειδικών και ας αντιμετωπίσουμε την επιδημία με σοβαρότητα, ψυχραιμία και ωριμότητα χωρίς θρησκευτικές προκαταλήψεις ή απρόσεκτες συμπεριφορές που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή των συμπολιτών μας, ειδικά αυτών που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
Απαντώ συνολικά και στους τρεις.
Οι δυο σας (@disqus_HqwizE1GTm:disqus και @disqus_NoTfkpgDCh:disqus) γνωρίζετε τις απόψεις μου για τον ΔΓ, o @RedEmerald:disqus όχι. Τις έχω εκφράσει κατά καιρούς με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια για οποιαδήποτε υποψία ελαστικότητας ή επιείκειας. Ακριβώς αυτή η κουλτούρα που διαποτίζει σιγά σιγά όλο και μεγαλύτερο μέρος του κόσμου του ΠΑΟ μου έχει δημιουργήσει μια συναισθηματική απόσταση.
Ούτε εξισώνω ούτε τσουβαλιάζω. Στο κείμενο γράφω πως οι Αφοί σύρθηκαν σε ένα ‘’γήπεδο’’ ξένο γι’ αυτούς. Και πριν το ’12 είχαν παράπονα, μπορώ να πω κιόλας πως ήταν πιο βάσιμα υπό την έννοια ότι είχαν μεγαλύτερο δείγμα να επικαλούνται, αλλά δεν έφτασαν σε τόσο ακραίες αποφάσεις. Επομένως, η όξυνση της κατάστασης οφείλεται σε δυο παράγοντες.
Ο πρώτος τα χαρακτηριστικά του αντιπάλου. Ο ΔΓ είναι βγαλμένος απ’ το καλούπι του Έλληνα αθλητικού παράγοντα όπως τον μάθαμε όλοι απ’ τις περασμένες δεκαετίες. Με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, κλασσικές μεθόδους και παραδοσιακές πατέντες. Αν βάλετε στην εξίσωση και τα ΜΜΕ που ελέγχει αντιλαμβάνεστε τις συνθήκες. Οι μη μπασκετικοί φίλοι του ΟΣΦΠ που συνήθως ασχολούνται με το μπάσκετ μόνο στα αιώνια ντέρμπι, είναι συνηθισμένοι σε διαφορετικά μοτίβα προέδρων. Το χαλαρό στυλάκι των κυριλέ ηττημένων Αγγελόπουλων δεν είναι ανεκτό. Το ‘’ηττημένων’’ έχει την σημασία του. Η νίκη εξασφαλίζει μια κάποια ανοχή, η ήττα ή η αποτυχία προσθέτει extra πίεση.
Ο δεύτερος παράγοντας σχετίζεται με τα οικονομικά προβλήματα των Αφών. Εδώ και δυο χρόνια περίπου η ομάδα ταλαιπωρείται απ’ αυτά. Το ηχητικό ήρθε κι έδεσε. Η αγωνιστική κατάρρευση της ομάδας παράλληλα με την συνεχή αμετροεπή επίδειξη δύναμης απ’ τον ΔΓ οδήγησε τα αφεντικά του ΟΣΦΠ στην οδό που υποτίθεται πως ήθελαν να αποφύγουν. Στενός εναγκαλισμός με τους φανατικούς που μεταφέρθηκαν από το ποδόσφαιρο, προστασία απ’ τον απόλυτο ολυμπιακάρχη (εδώ στριφογυρνάει μια εκδοχή στο καχύποπτο μυαλό μου αλλά επειδή πρόκειται για εικασία δεν θα την καταθέσω) , αποχώρηση απ’ την Α1 και απομόνωση. Ακόμη και κάποιος καλοπροαίρετος ήθελε να ακούσει την επιχειρηματολογία τους δεν μπορεί να αποφύγει την σύνδεση των καταστάσεων. Το timing που επιλέχθηκε οδηγεί σε καραμπινάτο αντιπερισπασμό.
Εδώ δεν μιλάμε για διοικητικά λάθη. Μιλάμε για αλλαγή φιλοσοφίας. Για ολοκληρωτική στροφή. Θυμηθείτε τους Αγγελόπουλους όπως τους ξέρατε. Φανταζόσασταν ποτέ πως θα έβαζαν γενική είσοδο σε ματς του πρωταθλήματος στοχοποιώντας έναν διαιτητή;
Δεν έχω καμιά διάθεση να μπω σε κουβέντα για εκείνο το ματς που αδικήθηκε ο ΟΣΦΠ ή για εκείνο το ανάποδο σφύριγμα. Πιστεύω πραγματικά πως από τον Ολυμπιακό δεν έχει στερηθεί κανένας τίτλος στην Α1. Όπως πιστεύω το ίδιο και για τον ΠΑΟ στην Euroleague. Απλά και στις δυο περιπτώσεις υπάρχουν μεμονωμένα ματς τα οποία επικαλούνται οι μεν κι οι δε για να στοιχειοθετήσουν το ‘’κυνήγι’’ της ομάδας τους.
Στην Α1, στην Euroleague σε όλες τις λίγκες του κόσμου, σε όλα τα ομαδικά επαγγελματικά σπορ υπάρχουν ομάδες με καλύτερη μεταχείριση από άλλες. Ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει.
77 διάβασα με προσοχή το σχόλιο σου. Στο πρώτο μέρος του κειμένου δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς νοήμων άνθρωπος. Οι ομάδες ξεκίνησαν με συγκεκριμένες αρχές και ερεθίσματα και μετεξελίχθηκαν στο χρόνο σε κάτι διαφορετικό. Η επιλογή είναι απόρροια συγκυριών αλλά και συνειδητής διαδικασίας διαφορετικής για τον καθένα μας – άλλωστε τίποτα δεν μας εμποδίζει ακόμα και σήμερα να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε ότι υποστηρίζουμε. Ταμπέλες και γενικεύσεις πως όλοι είναι «κάπως» είναι λανθασμένες εκ του προοιμίου. Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την σημασία του ενστίκτου κυριαρχίας που δημιουργεί ο ανταγωνισμός και ο αθλητισμός εν γένει. Και ο παραγοντισμός είναι κατ’ εξοχήν η έκφραση αυτού του φαινομένου.
Σε ότι αφορά τα μπασκετικά θα μπορούσα να αντι-επιχειρηματολογήσω με πλειάδα αγώνων στην φράση σου «Κανέναν τίτλο δεν πήρε ο ΠΑΟ με διαιτητική εύνοια». Πραγματικά δεν μπορείς να το πιστεύεις αυτό – εκτιμώ πως το κάνεις έντεχνα για να μας τσιγκλήσεις. Όμως ως οικοδεσπότης της σελίδας και επειδή εκτιμώ τον χρόνο που αφιέρωσες το παραβλέπω.
Η ουσία παραμένει στο ότι υπάρχει μια αιτία που έχουμε οδηγηθεί ως εδώ και αυτή κατοικοεδρεύει στο μυαλό του παράγοντα που ζεί μέσα από την εμπορία μίσους – και όσους τον υποστηρίζουν. Ως εκ τούτου οποιαδήποτε σύγκριση με τους Αγγελόπουλους είναι ανεδαφική. Αν αγαπάς κάτι πραγματικά δεν γίνεται αφιερώνεσαι στην καταστροφή του «αντιπάλου» σου – και ο απεχθέστατος που λέει και ο Αταραξίας είναι ο ορισμός του φαινομένου. Μακάρι να ήταν αλλιώς αλλά τα πράγματα έτσι είναι και όσο ανεχόμαστε τύπους σαν και αυτόν τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.
Καλησπέρα 77
Ευχαριστώ για το πολύ όμορφο και αναλυτικό σου σχόλιο . Συμφωνώ με τα περισσότερα – σχεδόν όλα – από αυτά που γράφεις . Σίγουρα επίσης εξαιτίας της ημέρας -γενέθλια Ολυμπιακού – καποιες από τις αναφορές μου μπορεί να είχαν και μια παραπάνω “ολυμπιακοκεντρικη “προσέγγιση, το παραδέχομαι 😏. Αποτελεί όμως πεποίθησή μου , ότι στον χώρο του μπάσκετ ο ΔΠΓ αποτελεί μια εντελώς ξεχωριστή περίπτωση , που η τοξικότητα που προσθέτει στην , ομάδα του , στον φίλαθλο , στο άθλημα συνολικά δεν είναι συγκρισιμη . Δεν μπορούμε να βάζουμε κατεμε στην ίδια πρόταση πχ τα διοικητικά λάθη των αφων με τις ψυχοπαθολογικες συμπεριφορές του προέδρου του ΠΑΟ. Κατά τα άλλα , η ταύτιση του κάθε οπαδού με την εκάστοτε διοίκηση , ανεξάρτητα το ποια είναι αυτή , συνιστά προβληματική κατάσταση . Όταν αυτή η ταύτιση συναντά ένα πρόσωπο με επικίνδυνα χαρακτηριστικά δημιουργείται εκρηκτικό μίγμα.
Χάρηκα πραγματικά που είχα τη δυνατότητα συνομιλίας πάλι μετά από καιρό μαζί σου πραγματικά.
Ναι είσαι πάντα καλά
Συμφωνώ στα πάντα σχεδόν φίλε 77.
Έχω ενστάσεις για το θέμα με τον ΔΠΓ. Ο άνθρωπος έχει ξεφύγει από όλα τα προηγούμενα παραγοντικά χαμηλά κ θέτει αδιανόητα νέα πρότυπα προς αποφυγήν. Η ΕΟΚ έχει από καιρό δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από το μπάσκετ, ελέγχοντας σχεδόν απόλυτα τα πάντα, από τα τοπικά μέχρι την Α1, σε επίπεδο αποφάσεων, “οργάνωσης” και διαιτησίας. Αυτό το σύστημα το έχει υπό τον έλεγχο του το ΔΠΓ, κληρονομώντας το από τους πρόγονούς του. Η ψυχοσύνθεσή του επιβάλλει την προσβλητική επίδειξη δύναμης κ επηρεασμού των αγωνιστικών δεδομένων σε σημείο βιασμού της λογικής. Σε αντίθεση με την προηγούμενη κατάσταση όπου είχαμε την soft power ενός non call ή μιας ντουζίνας ατιμώρητων “ποικιλιών” που θα συμφωνήσω δεν ήταν η κύρια αιτία διαμόρφωσης αποτελεσμάτων ή κρίσης τίτλων.
Μην βάζεις τον ΔΠΓ στο ίδιο κάδρο. Ο Απεχθέστατος είναι κάτι το αισχρά χειρότερο, για όλους, το Μπάσκετ, τον Παναθηναϊκό κ τον Ολυμπιακό.
Καλησπέρα, φιγουρατζή.
Θέλεις μια γνώμη από έναν μη ολυμπιακό σε μια ολυμπιακή γωνιά; Ακόμη καλύτερα θέλεις μια γνώμη από έναν πράσινο μπασκετικό που τα τελευταία χρόνια παρατηρεί τα πράγματα από απόσταση;
Πρώτα ένα γενικότερο σχόλιο περί κουλτούρας οπαδών, dna, μπασκετοσύνης και τα ρέστα. Είναι της μόδας τελευταία διαχωρισμοί τέτοιου τύπου. ‘’Εμείς αυτό – εσείς εκείνο’’, ‘’Αυτοί είμαστε, αυτοί είστε’’. Παρατηρώντας αντιπαραθέσεις σ’ αυτό το πλαίσιο που συμμετέχουν άνθρωποι με πνευματική συγκρότηση, αναρωτιέμαι τι χάνω.
Οι αθλητικοί σύλλογοι ήταν αρχικά ταυτισμένοι με διάφορες κοινωνικοπολιτικές τάξεις. Εξάλλου οι ιδρυτές τους κινητοποιήθηκαν από δυνάμεις με κοινωνικές αναφορές. Έτσι για παράδειγμα, στη συνείδηση όλων για αρκετά χρόνια ο Ολυμπιακός ήταν ο σύλλογος της εργατιάς, του κάματου,του απλού λαού, του μη προνομιούχου σε μια περιοχή που διαχρονικά ήταν βουτηγμένη στην φτώχεια και την ανέχεια. Απ’ την άλλη, ο Παναθηναϊκός ήταν ο σύλλογος της αριστοκρατίας, της άρχουσας τάξης, των εύπορων που κατοικούσαν στο κέντρο της Αθήνας. Πόσο μακρινά μοιάζουν πλέον αυτά; Πόσο οι σύλλογοι έχουν μεταλλαχθεί; Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί, με ό,τι αυτοί περιλαμβάνουν, επηρέασαν και τους συλλόγους που εδώ και πολλά χρόνια λειτουργούν ως εταιρείες παραγωγής αθλητικού θεάματος.
Ακόμη και σε άλλες χώρες, σε διάφορα σπορ με όμοια δίπολα βασισμένα σε εξωαθλητικές διαφορές έχουν σχεδόν εξαφανιστεί αυτοί οι διαχωρισμοί.
Είμαστε στο 2020 κι όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο ανεξήγητες μου φαίνονται διακρίσεις που εκκινούν απ’ την κουλτούρα που έχει ποτιστεί ο κάθε οπαδός. Γιατί έγινες Ολυμπιακός; Γιατί έγινα ΠΑΟ; Ποια ήταν τα ερεθίσματα που σε οδήγησαν να επιλέξεις τον Ολυμπιακό;
Είτε γεννήθηκες και μεγάλωσες σε κάποια περιοχή του Πειραιά. Είτε ο πατέρας σου ή ο μεγαλύτερος αδερφός σου σε παρακίνησαν. Είτε έτυχες σε μια περίοδο συνεχόμενων επιτυχιών του συλλόγου και επηρεάστηκες. Πώς διάολο γίνεται σε εκείνη την ηλικία να μπορείς να διακρίνεις κουλτούρες, dna, αρχές, αξίες κλπ;
Αντίστοιχα κι εγώ. Μεγάλωσα κοντά στο κέντρο της Αθήνας, περνούσα συχνά έξω απ’ την Λεωφόρο, ήμουν 7 χρονών όταν ο πατέρας μου (ούτε στο Κολωνάκι σύχναζε, ούτε λεφτάς υπήρξε, ένας μεροκαματιάρης ήταν που όταν ήρθε στην Αθήνα απ’ την επαρχία έτυχε να μείνει σε μια γκαρσονιέρα κοντά στην Λεωφόρο) με πήγε στο ΟΑΚΑ για το ΠΑΟ – Λίνφιλντ την χρονιά που ο Σαραβάκος, ο Ζάετς, ο Ρότσα έφτασαν μέχρι τους ‘’4’’ του Πρωταθλητριών. Ένα χρόνο πριν παρακολουθούσα στην TV το μπαράζ της Κέρκυρας στο μπάσκετ. ΑΡΗΣ – ΠΑΟ! Ο ΠΑΟ είχε κερδίσει. Ο ψηλότερος άνθρωπος που είδα πρώτη φορά από κοντά ήταν ο Έντγκαρντ Τζόουνς. Θυμάμαι την παλάμη του να καλύπτει όλη την σελίδα ενός σπυράλ τετραδίου που έβγαλα απ’ την τσάντα για να μου βάλει αυτόγραφο. Καταλάβαινα τότε από αρχές κι
αξίες; Ήξερα μήπως τι πρέσβευε ο ιδρυτής του συλλόγου που επέλεξα να υποστηρίζω; Σάμπως γνώριζα τι συμβόλιζε το όνομα του προέδρου – ιδιοκτήτη;
Πόσες διαφορές έχω εγώ ένας Παναθηναϊκός με σένα έναν Ολυμπιακό; Και πόσες εγώ με κάποιον πράσινο οπαδό που ταυτίζεται με τραμποειδείς συμπεριφορές; Πόσες εσύ με έναν ολυμπιακό προσκυνητή του Βαγγέλα; Καταλαβαίνεις…
Με το πέρασμα των χρόνων, με τους συλλόγους να γίνονται εταιρείες (ΟΚ, όχι οι κλασσικές κερδοσκοπικές αλλά ‘’κερδοσκοπικές’’ πάλι) διακρίνει εύκολα κάποιος όλο και μεγαλύτερη ταύτιση της κάθε ομάδας με το πλούσιο αφεντικό. Κι έτσι, βρίσκουν εύκολα πεδίο να αναπτυχθούν επιχειρηματολογίες (υπέρ ή κατά ανάλογα τον φορέα) που ουσιαστικά έχουν απ’ ευθείες αναφορές στον επιχειρηματία που χρηματοδοτεί μια ΑΕ. Οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες επιδιώκουν την ταύτιση.
Οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες, ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, επιχειρούν να εμφανίζονται ως οι σωτήρες που κρατούν ψηλά τη σημαία του συλλόγου, με προσωπικές τους θυσίες, που πρέπει να τους ευγνωμονούν όλοι νυχθημερόν κι όλα αυτά τα επικολυρικά. Αναγκαία για να συντηρείται το δίπολο που τρέφει όλο το κύκλωμα.
Όλο αυτό το σκηνικό μου είναι εξαιρετικά απεχθές. Μου είναι αδιανόητη η συνειδητή ή όχι επιλογή να γίνω μέρος μιας συσπείρωσης γύρω από ένα πρόσωπο στη λογική του ‘’αναγκαίου κακού’’ για το ‘’καλό της ομάδας’’. Δεν έχω και δεν μπορώ να έχω κοινές ανησυχίες με κάποιον που στηρίζει άκριτα ο,τιδήποτε κάνει η προεδράρα ούτε φυσικά και με όποιον ναιμεναλλιστή ‘’δεν συμφωνώ με τον πρόεδρο αλλά….’’. Αυτός ο δεύτερος μάλιστα, που υποτίθεται ότι είναι επιφυλακτικός ή επικριτικός, με ενοχλεί περισσότερο. Και με ενοχλεί γιατί η σιωπηρή του συναίνεση είναι ουσιαστικά μια καμουφλαρισμένη αποδοχή.
Για να το περιορίσω στο μπάσκετ.
Έχουμε μια ξεκάθαρη προσωπική διαμάχη των Αφών με τον Γιαννακόπουλο. Δεν ξέρω ούτε με ενδιαφέρει τι επιδιώκει ο καθένας τους. Οι ομάδες είναι τα οχήματα και το μπάσκετ η πίστα. Απ’ το 2012 που ο δεύτερος ανέλαβε τον ΠΑΟ η κατάσταση έχει ξεφύγει με τους Αγγελόπουλους να τραβιούνται σ’ ένα πεδίο που δεν ξέρουν αλλά τους ζητήθηκε επιτακτικά να μάθουν. Μέχρι τότε η κόντρα περιοριζόταν σε ανεκτά επίπεδα. Αναφέρομαι στην περίοδο απ’ το ’92 και μετά που οι δυο ομάδες ήταν ευθέως ανταγωνιστικές μεταξύ τους μετά την παρακμή των ΑΡΗ – ΠΑΟΚ. Απ’ το ’12 κι έπειτα, ζητήθηκε απ’ τους Αγγελόπουλους να παίξουν με τους όρους που καθόρισε ο αντίπαλος που θεωρούσε πάντα τον εαυτό του πρωταγωνιστή του παιχνιδιού. Όσο υπήρχαν επιτυχίες το πράγμα κάπως ισορροπούσε. Μόλις αυτές στέρεψαν χάθηκε ο έλεγχος.
Επειδή θυμάμαι έντονα τα χρόνια απ’ το ’92 και μετά. Τότε που η Α1 ήταν το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη μιλώντας αγωνιστικά. Ο Ιωαννίδης είχε κατέβει στον Ολυμπιακό κι οι Γιαννακόπουλοι έχωναν αβέρτα λεφτά. Και τότε υπήρχε φασαρία για την διαιτησία, την παράγκα του ‘’ξανθού’’ με τον Σαλονίκη και τον Γ. Γιαννάκη πρωτεργάτες. Ο Μπαλτάκος απ’ την άλλη να έχει πείσει Παύλο και Θανάση πως το παρασκήνιο ελέγχεται απ’ τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη κλπ και προκοπή δεν θα δουν (γι’ αυτό και το ’99 έφτασε κοντά να τους πείσει να αγοράσουν αυτό το σύστημα). Κι έτσι
είχαμε το σκηνικό με τους τελικούς του ’93 που ο ΠΑΟ δεν κατέβηκε στο ΣΕΦ για το 4ο ματς ή την επόμενη χρονιά με τους ξεκάλτσωτους παίκτες του ΠΑΟΚ να παίζουν τα τελευταία δεύτερα του 5ου τελικού ή την μεθεπόμενη με τον τελικό που αναβλήθηκε με τον χαμό για εισιτήρια κλπ. Η πραγματικότητα φυσικά ήταν διαφορετική. Ο Ολυμπιακός δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο απ’ την διαιτησία, είναι 1-2 μετρημένα τα ματς που ευνοήθηκε φανερά. Αλλά αυτά δεν συνιστούν σε καμιά περίπτωση σύστημα ελέγχου και δοσμένους τίτλους. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως ο ίδιος ο Ιωαννίδης δεν αρκούνταν σ’ αυτό. Ήθελε να περνάει προς τα έξω ότι ο ίδιος είχε τον έλεγχο του παρασκηνίου πουλώντας αυτή του την ‘’δύναμη’’ πλάι στην προπονητική του ικανότητα. Κάτι αντίστοιχο, ισχύει και τώρα με τον ΔΓ. Για ευνόητους λόγους θέλει να πείσει πως ελέγχει το παρασκήνιο, πως ξέρει να επιβάλλεται έξω απ’ το γήπεδο. Μιλάμε, λοιπόν, για το αναλλοίωτο πρότυπο αθλητικού παράγοντα στην Ελλάδα. Αντίστοιχα, οι Αφοί παραπονιούνται διαχρονικά. Κι εδώ οι αφορμές είναι μετρημένες. Κανέναν τίτλο δεν πήρε ο ΠΑΟ με διαιτητική εύνοια.
Ως προς το ‘’μέχρι τέλους’’. Πιστεύω πως πρόκειται για μια αντίδραση στην οποία σχεδόν σύρθηκαν λόγω των γνωστών προβλημάτων που έγιναν χιονοστιβάδα μετά το ηχητικό. Προσπάθεια αποπροσανατολισμού αντίστοιχη αυτής του ΔΓ με τα Euroleaguemafia. Απόσειση ευθυνών, άρνηση παραδοχής ήττας και αντιπερισπασμός. Για παραπάνω από 10 χρόνια τώρα υποστηρίζω την ανάγκη να ξηλωθεί η ΕΟΚ και το μοντέλο λειτουργίας του μπάρμπα. Αλλά όχι γιατί πιστεύω πως έχει στήσει ένα σύστημα που ευνοεί τον ΠΑΟ. Δεν πιστεύω πως μπορεί να στήσει ούτε τετράδα για μπιρίμπα.
Για το αμιγώς μπασκετικό.
Ο Μπαρτζώκας (παρεμπιπτόντως υπήρξε το πιο χαρακτηριστικό δείγμα θυσίας της τοξικότητας που περιγράφω παραπάνω) με την παρουσία του προσφέρει την προοπτική και έναν οδηγό για τα επόμενα χρόνια. Αυτά απουσίαζαν εδώ και καιρό απ’ τον Ολυμπιακό με όσα είχαν προηγηθεί.
ΥΓ Πιστεύω πως το ματς Αρμάνι – Ολυμπιακός δεν θα γίνει στο Μιλάνο. Δεν υπάρχει λογική σε μια τέτοια απόφαση.