Τελικοί στην Basketleague, Α1 , όπως θέλετε πείτε το και στο εναρκτήριο παιχνίδι της σειράς είχαμε δράμα.
Αναμενόμενο;
Καθόλου θα έλεγα, αλλά όλα μπορούν να συμβούν, όταν η μία ομάδα παρουσιάζεται με εμφανή σημάδια υπεροψίας μετά από ένα σημείο και η άλλη παίζει για την υστεροφημία της. Δεκατρείς (13) συνεχόμενες ήττες από το μεγάλο αντίπαλο, είναι πάρα πολλές για τον οποιονδήποτε σε οποιοδήποτε επίπεδο και αυτό από μόνο του είναι αρκετό σαν κίνητρο για το θύμα. Για το θύτη είναι μια αιτία εφησυχασμού, που από μόνη της είναι αρκετά επικίνδυνη, πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με το φυσιολογικό ξενέρωμα της ήττας στην εκπνοή στον τελικό της Ευρωλίγκας. Βέβαια εντελώς μεταξύ μας δεν αρκεί μόνο το πνευματικό κομμάτι για να σου στραβώσει ένα παιχνίδι όταν είσαι ξεκάθαρο φαβορί. Ειδικά όταν έχεις μπει με φουλ γκάζια και έχεις εκθέσει ανεπανόρθωτα την προσπάθεια του αντιπάλου σου να κοπιάρει το σχέδιο που σου έβαλε δύσκολα στα play offs της Ευρωλίγκας.
Ας μη γελιόμαστε, ο Σερέλης είδε στο πρόσωπο των Μαντζούκα και Williams το πράσινο αντίστοιχο του Hayes – Pierre. Μάλιστα έδωσε στον Έλληνα το ρόλο του Hayes και τον έβαλε να κυνηγάει παντού τον Σάσα. Κάτι που δεν πήγε πολύ καλά είναι η αλήθεια. Ο Λευτέρης μπορεί να είναι ψηλό και γερό παιδί αλλά δεν έχει ούτε την εμπειρία, αλλά ούτε και τα χαρακτηριστικά που θα τον αναγάγουν σε τανάλια που θα εγκλωβίσει το αερικό από τη Βουλγαρία. Ο Σάσα έκανε ό,τι ήθελε στην επίθεση, ο Μαντζούκας του έκανε μόνο φάουλ και την ίδια στιγμή το βαρύ αυτό σχήμα περίμενε δημιουργικά τα πάντα από τον Grigonis.
Ναι, υπήρχε και ο Lee, αλλά αυτός είχε να ξεπεράσει τον σκόπελο του Λούντζη.
Έτσι λοιπόν, τα high PnR που με μανία έστηναν οι πράσινοι δεν έφερναν κανένα αποτέλεσμα επί της ουσίας, ο Ολυμπιακός έκλεβε μπάλες, μάζευε rebounds και βρηκε και 6-8 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο στην 1η περίοδο. Όταν δεν έτρεχε, και όταν ο Σάσα δεν έκανε τα δικά του, φυσικά η μπάλα ακουμπούσε στο post όπου ο Fall συνέχισε να ταλαιπωρεί αφάνταστα τον Παπαγιάννη που μετά από καιρό ξεκίνησε σε ντερμπι, αλλά γρήγορα γρήγορα φορτώθηκε με2 φάουλ.
Θα κρατήσω σε αυτό το σημείο και την δράση του Σάσα σε χώρους πλησιέστερα στο καλάθι.
Όλα προμήνυαν πως θα είμαστε μάρτυρες ακόμα μιας εύκολης νίκης του Ολυμπιακού. Μέχρι που στο παρκέ εμφανίστηκε (πολλά ερωτηματικά) το δεύτερο rotation του Ολυμπιακού και ταυτόχρονα ο Παο επιστράτευσε τον Καλαϊτζάκη και τον Ponitka και δευτερευόντως τον Αγραβάνη στο πλάι του Gudaitis.
Ο Καλαϊτζάκης πίεσε ασφυκτικά τον Σλούκα, οδηγώντας τον σε διαδοχικά λάθη, αν και βέβαια ο Σλούκας τελικά λειτούργησε σαν cutter και βρήκε σκορ.
Η αρχική επιλογή του Σερέλη να αντιμετωπίζει κάθε σκριν στην μπάλα αποκλειστικά 2 με 2, μίκρυνε τους χώρους. Αν σε όλα αυτά βάλουμε τις πολύ κακές επιλογές του Λαρεντζάκη, την αδυναμία του Mckissic να διαχειριστεί με υπομονή τα screen και τα rescreen που χρειαζόταν για να απενεργοποιήσει το under, αλλά και τη νωθρότητα σε κάποια εύκολα τελειώματα (Peters για εσένα λέω, αν και οι Κώστηδες έγραψαν το όνομα τους στη λίστα “χάνω και εγώ lay up”)… φτιάχνουμε τη συνταγή “πως να πετάξεις μια διαφορά 15 πόντων απέναντι σε μια ομάδα που δυσκολεύεται πάρα πολύ να δημιουργήσει”.
Προσπάθησε ο Σερέλης να βρει λύσεις στο σετ, βάζοντας τον Ponitka να ψάχνει στο post το πλεονέκτημα απέναντι σε Σλούκα και Λάρε, χωρίς να έχει απτά αποτελέσματα ούτε σε σκορ αλλά ούτε και σε δημιουργία. Το zone up του Ολυμπιακού σε αυτές τις καταστάσεις και η παρουσία του non shooter Καλαϊτζακη δεν ευνοούσαν τις αποστάσεις.
Βέβαια και στο κομμάτι της άμυνας ο Ολυμπιακός έδειξε αρρυθμίες, ο Bolomboy βοήθησε στις διεκδικούμενες μπάλες, αλλά η επικοινωνία του στην PnR άμυνα ειδικά μαζί με το Mckissic ήταν κάπως προβληματική, κυρίως με ευθύνη του Shaquielle.
Βασικά ο Παο πήρε 8 πόντους από τα κλεψίματα και τα λάθη του Ολυμπιακού. Μια παρατήρηση σε αυτή τη δεύτερη περίοδο είναι πως στις 5-6 πρώτες επιθέσεις του ο Ολυμπιακός έδωσε την μπάλα στο Mckissic.
Μετά την ανάπαυλα, το σενάριο ήταν περίπου ανάλογο με αυτό της αρχής. Μπορεί ο Gudaitis να εβαλε 6 πόντους στη μούρη του Fall, από εκεί και πέρα όμως Λούντζης και Θωμάς συνέχισαν να πιέζουν ασύστολα τους Grigonis και Lee, ο Σάσα συνέχισε να ταλαιπωρεί το Μαντζούκα και ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να βρει τρόπους να μην πηγαίνει η μπάλα στον Fall. Μέσα από την άμυνα του ο Ολυμπιακός βρήκε, λιγότερες η αλήθεια είναι, ευκαιρίες για transition.
Ακόμα και έτσι όμως, ο Παναθηναϊκός δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Η American football προσέγγιση του Σερέλη συνεχίστηκε και μπηκε στο παρκέ η ομάδα της άμυνας. Οι Καλαϊτζάκης και Αγραβάνης συνέχισαν να παίρνουν τα πορτοφόλια, να βρίσκουν εύκολο σκορ και να παίρνουν ψυχολογία. Τόση ψυχολογία που μάλιστα άρχισαν να επιτίθενται πάνω στο Fall. Παρόλα αυτά, ο Παναθηναϊκός δεν είναι πως βρήκε κάποια ροή στο παιχνίδι του. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι πως σε όλο το παιχνίδι, ενώ προσπαθούσε να βρει high low συεργασίες, δεν το καταφερνε παρά μόνο στο κλείσιμο και μάλιστα με δημιουργό τον Παπαγιάννη.
Την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός, έχοντας απέναντί του μια άμυνα που έπαιρνε βάθος και είχε σαν κύριο μέλημα να μην αφήσει χώρους για κοψίματα, και με εντολή να μη βοηθάει κανείς πουθενά, προσπάθησε να βάλει πάλι την μπάλα στο Σάσα στο post. Το σχήμα με τους τρεις χειριστές πάλι έκλεισε το παιχνίδι, αλλά και πάλι παρουσίασε επιθετικές αρρυθμίες.
Παρόλα αυτά όμως, θα είχε αποφευχθεί το δραματικό τέλος και δε θα χρειαζόταν ένα επάρατο PnR ανάμεσα σε Σλούκα και Fall για να μπει το νερό στο αυλάκι, αν Walkup (κυριως), Σλούκας δε χαώνονταν τόσο πολύ στην άμυνα απέναντι στο Spain PnR, που έστηνε αποκλειστικά ο Παο σε όλο το τελευταίο τρίλεπτο.
Το βίντεο έχει τις φάσεις σε χρονολογική σειρά. Έλλειψη συγκεντρωσης ξεκάθαρα.
Όπως και να έχει, με κακή εμφάνιση στις ζυγές περιόδους, ο Ολυμπιακός νίκησε αλλά συνέχισε να βγάζει τις αδυναμίες που όλη την άνοιξη τον ταλαιπωρούν. Το ενοχλητικότερο όλων, για μένα, όμως ήταν η μπλαζίλα που μου έβγαλε η ομάδα.
