Ελάτε ας το παραδεχτούμε, η εβδομάδα που κυλά έχει πλημμυρίσει με συναισθήματα ευφορίας, τους απανταχού μπασκετόγαυρους της οικουμένης. Το βλέπεις στην ατμόσφαιρα, το αντιλαμβάνεσαι στα διαφορά ποσταρίσματα (που να βλέπατε πως εκφράζεται ο κατά τα άλλα συγκρατημένος @Reliable_CB στα μεταξύ μας). Θαρρείς πως το γκολ του El Arabi στο Λονδίνο ξόρκισε το νέφος της μιζέριας, που αιωρούνταν πάνω από το κεφάλι μας λίγο πολύ φέτος. Ακόμα και ο καιρός έξω, ηλιόλουστος γαρ, ατενίζει τον αττικό ουρανό, όπως τα καρφώματα του Shaquielle McKissic ατενίζαν τα στεφάνια του ΣΕΦ το βράδυ της Τρίτης (@Mikefigure8 δικό σου αυτό). Κι ας κατακρήμνισε το απόλυτο των συναισθημάτων η ήττα από την Maccabi, στην τελευταία επίθεση, και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αυτή ήρθε. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω αν με ξενέρωσε περισσότερο αυτή η ήττα ή η αντίστοιχη της Efes στο ίδιο γήπεδο προχθές το βράδυ, αλλά θα εξηγήσω τον παραλληλισμό της σκέψης μου παρακάτω. Πλάκα πλάκα αυτή η Maccabi, στο συγκεκριμένο γήπεδο, νιώθεις σαν να προσβάλει τους αντιπάλους της με κορονοϊό, εξαντλώντας τους σταδιακά, μέχρι να τους ρίξει το τελειωτικό χτύπημα, σχεδόν πάντα στο τέλος. Επικίνδυνες οι εκδρομές στους Αγίους Τόπους εσχάτως.
Πίσω όμως στο κλίμα ευφορίας και πάλι. Αλήθεια υπάρχει κάποιος που δεν εκστασιάστηκε με το ροζ φύλλο της Τρίτης; Και δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, σαν νίκη, ούτε ότι αυτή συνέβη επί του συγκεκριμένου αντιπάλου. Γιατί κακά τα ψέματα, δεν παίξαμε κανένα μπάσκετ περιωπής, αλλά η εμφάνιση του νεοφερμένου Αμερικάνου guard – forward, καθώς και οι εντυπωσιακές φάσεις που προσέφερε, λειτούργησαν στην ψυχή του κάθε μπασκετόγαυρου σαν αναλγητικό, όμοιο με αυτά που παρασκευάζει τελευταία ο @terrenceNesquik στα εργαστήρια. Και να σου πάλι τα κομπιουτεράκια στο χέρι. Και να, πάλι πετιέται ο @RedEmerald76 σαν την ψυχρή φωνή της λογικής να μας προσγειώνει στον ρεαλισμό. Αυτό το παιδί πραγματικά έχει τσακωθεί με την αισιοδοξία. Και δε μας φτάνουν οι 4 νίκες, και άντε να κάνεις 5/7, και μην κοιτάτε το φετινό δέντρο αλλά εστιάσετε στο δάσος της σεζόν 2020/21. Μα ρε Νικ, δε βλέπεις τα αποτελέσματα των άλλων; Εδώ χθες η φορμαρισμένη Zalgiris του @navahospetses (sorry, του Saras ήθελα να γράψω, δεν ξέρω γιατί μου βγήκε αυθόρμητα) ηττήθηκε στην παράταση από την τελευταία και αδιάφορη Zenit του Xavi Pasquale. Milano, Khimki, Fener (επικείμενοι αντίπαλοι σου) δεν προκαλούν και τρόμο, ενώ και η χθεσινή εκκωφαντική ήττα του ΠΑΟ από την CSKA στο ΟΑΚΑ μπλέκει ακόμα περισσότερο τις πιθανές ισοβαθμίες για τις θέσεις 6-8, για τις οποίες ερίζουν ούτε λίγο ούτε πολύ ισάριθμοι διεκδικητές! Μην ξεχνάμε ότι εκκρεμούν ακόμα 6 αγωνιστικές, πλην της αποψινής δίκης μας, και οι αποστάσεις όλων με όλους είναι περίπου στη μια νίκη +/-, άρα για τα χάντικαπ και τις μεταξύ των διαφορές δε θα χρειαστούν απλά κομπιουτεράκια αλλά… κάτι παραπάνω από Άλγεβρα της Β´ λυκείου.
Ναι, αλλά έχουμε και αγώνα σήμερα και μάλιστα… με την αφρόκρεμα. Anadolu Efes λοιπόν επομένως και τα τινά είναι δυο. Ή διπλό και ψυχολογία στη στρατόσφαιρα ή άσσος και προσγείωση στο έδαφος. Και όπως προανέφερα, την πληγωμένη από εγωισμό πρωτοπόρο Efes (23-4), με την μόλις 4η ήττα της να έρχεται… προχθές στο Tel Aviv. Πόσο πιθανό είναι να επαναλάβει δεύτερη συνεχόμενη ήττα, ειδικά μέσα σε 3 μέρες; Και με τους Larkin και Dunston μάλιστα να έχουν επιστρέψει. Δύσκολο, η στατιστική λέει 0%, εκτός αν ο McKissic επαναλάβει εμφάνιση – όχι σαν της Τρίτης ή της προηγούμενης Πέμπτης – αλλά ανάλογη με εκείνη που έκανε λίγο καιρό πριν στο ίδιο γήπεδο, με την ίδια αντίπαλο ως παίκτης της Besiktas (38π.).
Άλλωστε πρόκειται για την πυραυλοκίνητη αρμάδα του Ataman, κατά πολλούς πρώτο φαβορί για τη φετινή EuroLeague, όχι μόνο γιατί είναι άνετα πρώτη αλλά και γιατί ορισμένες φορές το μπάσκετ που παίζει δείχνει να μην έχει αντίδοτο. Larkin, Misic είναι ασταμάτητοι στο 1v1, από κοντά ο Simon σε συνέπεια και δημιουργία (οι τρεις τους μοιράζουν 13/17 assist/per game) για μόλις 11 λάθη. Πλήρεις σε όλες τις γραμμές και με όλα τα σχήματα. Σύγχρονη. Σουτάρει συνολικά με 42% στο τρίποντο (όλοι οι κύριοι σουτέρ τους το κάνουν με πάνω από 40%), είτε με σχήματα five out (με τον Singleton του 46% στο παρκέ) είτε με πιο παραδοσιακή 5αδα με Dunston ή Pleiss στο “5”. Επίσης το απουσιολόγιο της είναι λευκό… σε αντίθεση με μας που θα πρέπει να στερηθούμε άλλη μια φορά τις υπηρεσίες του Milu, και φυσικά του αρχηγού. Ενδιαφέρον έχει το πως θα ανταπεξέλθει ο Ellis στα διαφορά match up, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει, καθώς και στον τρόπο που θα αλλοιώσει το οπτικό πεδίο τον πυρηνικών guards του Ataman. Στο παιχνίδι με τον ΠΑΟ τα πήγε τέλεια σε αυτό το ρόλο.
Στο πρώτο ματς η Efes πέρασε – αναμενόμενα – σαν σίφουνας με 25αρα από το ΣΕΦ. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, ειδικά τελευταία με τον coach B. Η σειρά με την Efes το ’13, πριν το Λονδίνο, έχει μείνει ανεξίτηλη σε όλους. Το 2-0 που έγινε 2-2, με το 5ο ματς στο ΣΕΦ να μυρίζει αποκλεισμό, όμως το μαγικό ραβδάκι του coach έκανε το θαύμα του και η κατάληξη γνωστή. Μήπως όμως δεν είναι μαγικό ραβδάκι; Μήπως η επιστροφή στα αυτονόητα, που βλέπουμε τελευταία, είναι αποτέλεσμα δουλειάς και μόνο; Μήπως είναι το μυστικό της αισιοδοξίας που μας λείπει; Για κάποιο λόγο η αισιοδοξία αυτή επέστρεψε σε όλους μας τελευταία, το λόγο τον αντιλαμβανόμαστε εύκολα, και το βράδυ εγώ θα μειδιώ κάθε φορά που ομάδα θα πράττει τα… αυτονόητα και θα προοδεύει. Σιγά μη φοβηθώ!
