Ναι, Σφηνάκια. Μια στήλη που είχε ξεχαστεί στο πίσω το ραφάκι του μπλογκ, εκεί, στα αραχνιασμένα. Είπαμε να την βγάλουμε από την αποθήκη και να την μοστράρουμε ξανά, έτσι για να ξεμουδιάσουμε.
Η ανταπόκριση ήταν συγκινητική, η φύση της στήλης δεν επιτρέπει να αποκαλύψουμε ονόματα και πράγματα αλλά επανενεργοποιήθηκαν μυθικές μορφές της ομάδας που είχαν να στάξουν έστω μια πενιά για μήνες! Επίσης έχουμε και νέα είσοδο στην στήλη! Κάποιοι άλλοι βέβαια συνέχισαν να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα με έντονα απλανές βλέμμα. Να δούμε τι θα κάνουμε με δαύτους…
Αποφασίσαμε λοιπόν να απαντήσουμε ομαδόν σε δύο ερωτήσεις, η μία αναφορικά με την σεζόν ως τώρα και η άλλη για το υπόλοιπό της.
Ορίστε τι ετοίμασαν οι πρόθυμοι σφηνακογράφοι του Red Point Guard για την πρώτη ερώτηση, που είναι:
α) Ποιές οι αιτίες της κακής χρονιάς;
Γενικά υπάρχει πάνδημη συμφωνία ότι απέτυχε ο Μπλατ, υπήρχε κακή στελέχωση και χρεώνεται και η διοίκηση αρκετό μερίδιο. Ο καθένας και η καθεμιά όμως έχουν τις πινελιές τους.
Από κάποιον/α θεωρείται μαρτύριο η χρονιά:
Ας δούμε τι γράφαμε πριν από κάποιους μήνες στο redpointguard.com/archives/13218 «θεωρώ ως βασικό πυλώνα για την επιτυχία μιας ομάδας, τον άνθρωπο που κάθεται στο πάγκο της. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Χρειάζεται και ένα βαθύ, ποιοτικό roster, εμπειρία και υγιές περιβάλλον.» Τι από όλα αυτά δούλεψε σωστά μέσα στη σεζόν; Ναι φίλε αναγνώστη. Τίποτα! Ή σχεδόν τίποτα… Και αν για τα περισσότερα ήμασταν σχεδόν σίγουροι ότι δεν θα λειτουργούσαν, για τον κόουτς οι περισσότεροι πέσαμε πολύ έξω. Για λόγους που, ίσως να μη μπορούμε και να μην αξίζει να αναλύσουμε τώρα, ο κόουτς Μπλατ απέτυχε. Και απέτυχε παταγωδώς. Δεν ενέπνευσε κανέναν, δε πέρασε τη κουλτούρα του σε κανέναν και μάλιστα, έφυγε τόσο νωρίς, που το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν πέρασε με τον βοηθό του, τον κόουτς Κεμζούρα στο πάγκο της ομάδας.
Δε θα γίνω ιδιαίτερα πρωτότυπος ή και χρήσιμος για τον αναγνώστη, αν αρχίσω και αναφέρομαι αναλυτικά στο κακό design του ρόστερ ή στα λάθη του Μπλάτ, του Κεμζούρα και της διοίκησης. Η ουσία είναι και παραμένει μια. Λάθη γίνονται και είναι μέσα στο παιχνίδι. Το σημαντικό είναι να υπάρχει το fall-back scenario, ώστε ένας οργανισμός να μπορεί να ανακάμψει και μάλιστα να βγει σοφότερος μέσα από τα λάθη αυτά. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται πλέον λίγο πριν από τη γραμμή του τερματισμού μιας ολόκληρης εποχής. Ο Μπλατ ήταν η πρώτη επιλογή για το πέρασμα στην επόμενη, αλλά μάθαμε (the hard way), ότι δεν ήταν, εν τέλει, αυτό που χρειαζόταν. Τι πήγε λάθος και ζήσαμε αυτό το μαρτύριο λοιπόν; Όπως λέει και ο νόμος του Μέρφυ, τα πάντα. Ότι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε στραβά.
Άλλος/η διαφωνεί ανοιχτά, τι μαρτύριο, αναμενόμενη κατάληξη:
Δεν υπάρχει κάποιο μαρτύριο. Συμβαίνει συχνά στους οργανισμούς που παρακμάζουν οι καλύτεροι παίκτες τους, να παρακμάζουν κι εκείνοι, ειδικά αν δεν έχουν λεφτά με το τσουβάλι. Για να αποφύγεις την παρακμή, πρέπει αρχικά να αξιολογήσεις τις δυνατότητες, κάτι που ο Ολυμπιακός δεν έκανε. Αντιμετώπισε τον προ διετίας αποκλεισμό από τη Ζαλγκίρις στην οκτάδα ως αποτυχία μίας ομάδας προορισμένης να πάει καλύτερα και ως συνέπεια αυτής της αξιολόγησης εκπόνησε ένα πλάνο ‘αμεσης επαναφοράς στην κορυφή.
Για τέτοια πράγματα προσλαμβάνουν συνήθως οι ομάδες τον κάθε Μπλατ και για τέτοια εμπιστεύονται με δεμένα μάτια τις επιλογές του. Αυτό που έπρεπε να κάνει τότε η διοίκηση δεν ήταν να συνεχίσει ντε και καλά με τον Σφαιρόπουλο, αλλά να πορευτεί επάνω στο έργο του, φροντίζοντας παράλληλα να αντικαταστήσει τους αρχηγούς σταδιακά, με παίκτες από την επόμενη γενιά. Αντί αυτού, τη γέμισε με ξένους, κάτι όχι απαραίτητα κακό, αν παράλληλα υπάρχει η διάθεση να στηριχτεί το όποιο υλικό προσφέρει μακρά προοπτική. Μόνο που αυτό δεν συνέβη και πλέον καλείται να το υλοποιήσει ο Μπαρτζώκας. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Υπάρχει αυτός/η που το συνδυάζει με το #Mexritelous:
Κατά την άποψή μου, η απόφαση της διοίκησης για αποχώρηση της ομάδας από τις εσωτερικές διοργανώσεις δε βρήκε τη σωστή συνέχεια, μέσα από τη δημιουργία μιας δυνατής ομάδας, ανταγωνιστικής στο επίπεδο της Ευρωλίγκας και χάθηκε μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ο Ολυμπιακός ότι στην Ευρώπη έχει καταξιωθεί επειδή ακριβώς έχει το πρέπον υλικό σε σχέση με την Ελλάδα όπου αδυνατεί επειδή ο ΠΑΟ κ οι μηχανισμοί του τα ελέγχουν όλα. Το καλοκαίρι πάρθηκαν για μια ακόμα χρονιά είτε παίχτες-στοιχήματα είτε φθηνοί παίχτες που δεν είναι επιπέδου Ευρωλίγκας και Ολυμπιακού.
Μετά την απόλυση Μπλατ που λανθασμένα δεν έγινε το καλοκαίρι ο Κεμζούρα έμεινε για πολύ καιρό στον πάγκο της ομάδας μας χωρίς να το αξίζει προπονητικά, αλλά και χωρίς να φέρει καμία ευθύνη για αυτό. Φάνηκε αυτό το διάστημα, ότι σε ορισμένους παίχτες είχαν δοθεί λάθος ρόλοι. Επίσης οι παίκτες που ήρθαν μεσούσης της σεζόν δε θα μπορούσαν να προσφέρουν και να κάνουν την ειδοποιό διαφορά. Το κενό στα γκαρντ και στην περιφερειακή άμυνα φαινόταν σε κάθε ματς και πιο μεγάλο, ενώ στο 5 η κατάσταση διορθώθηκε ουσιαστικά μόνο μετά την έλευση του Έλλις. Κοινώς; Η κακή σεζόν από το καλοκαίρι φάνηκε! Λάθος σχεδιασμός-Ανάλογα αποτελέσματα.
Υπάρχει ο έλεγχος για τα αργά αντανακλαστικά στην έλευση Μπαρτζώκα:
Το τι έχει φταίξει και η χρονιά έχει πάρει τη φετινή τροπή, όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι καθαρά, είναι ο συνδυασμός δύο παραγόντων κατά τη γνώμη μου. Η προβληματική και με πολλά ερωτηματικά στελέχωση του καλοκαιριού, σε συνδυασμό με την αδυναμία να αποκτήσει η ομάδα χημεία και συνοχή, λόγω των συχνών αλλαγών παικτών και προπονητών. Πιστεύω ότι αν από την αρχή της σεζόν, έστω μετά την απομάκρυνση του Μπλατ, υπήρχε άμεσα έτοιμη η λύση Μπαρτζώκα, τόσο η εικόνα της ομάδας θα ήταν καλύτερη, όσο και η βαθμολογική της συγκομιδή… Με τα αν, ωστόσο, δε γράφεται η ιστορία.
Όπως και η επισήμανση αδυναμίας εύρεσης νέου ηγέτη:
Σε μια τέτοια ερώτηση συνήθως καλείσαι να απαντήσεις χωρίς συναισθηματισμούς, αλλά όταν τυγχάνει να είσαι οπαδός του Ολυμπιακού, γίνεται; Το φετινό ρόστερ αποδείχθηκε ιδιαίτερα περίπλοκο και ασαφές. Ένα ρόστερ κενό από νέες προσωπικότητες, άδειο από παίκτες ποιότητας που θα μπορούσαν να διαδεχθούν ομαλά και επιτυχώς τους ηγέτες της ομάδας, γεμάτο όμως με “στοιχήματα”. Στοιχήματα χωρίς το απαραίτητο χρονικό περιθώριο να δουλευτούν, χωρίς τον απαραίτητο χώρο να ανακαλύψουν το εύρος των δυνατοτήτων τους.
Έπειτα ο, ικανότατος κατά γενική ομολογία, Ντέιβιντ Μπλατ και αμέσως μετά ο, αξιοπρεπέστατος, Κεμζούρα, είναι σχεδόν σαφές στα μάτια μου πως δεν κατάφεραν ούτε να “πείσουν” ούτε να εμπνεύσουν τους παίκτες τους, με αποτέλεσμα μια συνεργασία με διαδικαστικό χαρακτήρα. Ένα μπερδεμένο και ανομοιογενές ρόστερ, σε συνδυασμό με την αδυναμία εύρεσης ενός κατάλληλου επικεφαλής καταλήγει, σχεδόν μαθηματικά, σε πνευματική αστάθεια. Και κάπως έτσι, σε μια διοργάνωση που είχες για χρόνια παρουσία σχεδόν ηγεμονική, καταλήγεις να γίνεσαι κλωτσοσκούφι και ένα εύκολο “μέσο” για το πολυπόθητο ροζ φύλλο.
Αλλά κάποιος/α επιτέλους μιλάει και με ονόματα!
Τι πήγε στραβά φέτος; Βασικά τι πήγε καλά θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε. Νομίζω ότι τον Σεπτέμβρη ακόμη και ο πιο ρομαντικός μπασκετόγαυρος ήταν στην καλύτερη καχύποπτος για το που θα κατέληγε η φετινή χρονιά. Η αλήθεια είναι ότι η καταστροφική περυσινή σεζόν δεν άφηνε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας αλλά υπήρχε η αίσθηση ότι είχαμε ζήσει τα χειρότερα… Αμ δε… Η αποδέσμευση του Μπλατ την πρώτη κιόλας αγωνιστική και η μη άμεση αντικατάσταση του με προπονητή απ΄το πάνω ράφι (δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο) ήταν το πρώτο μεγάλο και μάλλον το κομβικότερο πλήγμα για τo τμήμα. Καράβι χωρίς καπετάνιο δοκιμασμένο στη φουρτούνα είναι καταδικασμένο. Έπειτα πάμε στη στελέχωση του Μπλατ η οποία ώρες ώρες έμοιαζε ανεξήγητη. Τι όνειρο είδε με το Μπολντουιν έναν άπειρο παίχτη με γνωστά προβλήματα χαρακτήρα, χωρίς καμία ευρωπαϊκή εμπειρία; Αυτόν τον παίχτη έχρισε τον βασικό PG της ομάδας… και μπακ άπ του τον Τσέρι.
Μας άφησε 2η χρονιά χωρίς κανονικό σέντερ πίσω απ το Μιλού… τελοσπάντων για να μην τους πιάνουμε έναν έναν και χαλαστούμε ακόμη περισσότερο θα πω ότι γενικά ο (δάσκαλος) Μπλατ έκανε κάκιστη στελέχωση κυρίως στα γκαρντ που αποτελούν το κέντρο λήψης αποφάσεων μιας ομάδας. Ουσιαστικά εκτός από τον Μπιλι δεν είχαμε κανένα γκαρντ που να μπορεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του αλλά και για την ομάδα. Μόνο ο Πάντερ δημιουργούσε για τον εαυτό του αλλά σόρρυ δεν είναι ο Λάρκιν ούτε καν ο Αλφόνσο Φορντ, ουτε καν ο… Λιαδέλης εδώ που τα λέμε… Προσωπικά στην αρχή της χρονιάς θεωρούσα ότι τα μεγαλύτερα μας προβλήματα θα ήταν η έλλειψη καλών σουτέρ από την περιφέρεια και η δύσκαμπτη γραμμή ψηλών αλλά το πρόβλημα προφανώς ήταν βαθύτερο. Αν σε όλο αυτό προστεθεί και το περίεργο κλίμα μέσα στο οποίο καλούταν να αποδώσει η ομάδα εξαιτίας της κακής διαχείρισης της ομάδας (τα τελευταία χρόνια) σε επίπεδο διοίκησης τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε Γενάρη μήνα να ψάχνουμε τον τρίτο κοουτς αισίως για φέτος.
Ας δούμε τώρα τι έγραψαν οι σφηνακολόγοι για την δεύτερη ερώτηση, την εξής:
β) Τι περιμένουμε ή προβλέπουμε για τις 10 τελευταίες αγωνιστικές;
Στον δεύτερο γύρο έχουμε πάλι ομόφωνη πεποίθηση ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε το υπόλοιπο της σεζόν ως μια off season. Δοκιμές, παίκτες, νέα φιλοσοφία, προετοιμασία για νέα χρονιά, ενώ υπάρχει αισιοδοξία λόγω Μπαρτζώκαρου. Ας δούμε αναλυτικότερα:
Κάποιος/α θέλει να μην ξεχάσουμε τελείως την οκτάδα!
Ως χαρακτήρας, μου αρέσει να κοιτάω πάντα μπροστά και όσο και αν το απώτερο μέλλον, μοιάζει κάπως ευοίωνο, λόγω της παρουσίας του Έλληνα προπονητή, αλλά και κάποιων άλλων εξωαγωνιστικών παραγόντων (π.χ. μείωση φορολογίας), το άμεσο μέλλον της ομάδας και εννοώ οι επόμενες 10 αγωνιστικές, δε βγάζουν αισιοδοξία, ότι ο Ολυμπιακός θα πετύχει το minimum στόχο, που είχε θέσει στην αρχή της χρονιάς, την είσοδο στην 8άδα! Μακάρι, για άλλη μια φορά, η ομάδα να διαψεύσει τα προγνωστικά, ωστόσο το υπόλοιπο πρόγραμμα και η υπέρβαση που θα απαιτηθεί, για να φθάσουμε τις 16 – 17 νίκες, μας κάνει να κοιτάζουμε πιο πολύ στο μέλλον.
Ένα καλό finish, το οποίο ακόμα και αν δε δώσει την πρόκριση, θα φέρει καλές εμφανίσεις, σε συνδυασμό με την προετοιμασία της ομάδας για την επόμενη σεζόν (ψυχολογικά και αγωνιστικά), με τη σταδιακή ενσωμάτωση και των νέων παικτών, θεωρώ ότι είναι προαπαιτούμενα, έτσι ώστε η ομάδα να μπει ξανά στις ράγες των επιτυχιών. Αν συνεχίσουμε, από εκεί που μείναμε στο τελευταίο παιχνίδι με την ΤΣΣΚΑ, τότε ναι είμαστε σε καλό δρόμο και ίσως ακόμα μας δοθεί μια τελευταία ευκαιρία για τα Ρ/Ο! Αν ευνοήσουν και τα υπόλοιπα αποτελέσματα, ίσως μια πολλαπλή ισοβαθμία στις 16 νίκες να είναι το μυστικό…
Στο ίδιο περίπου πλαίσιο, έχουμε αναφορές στον Μάη του ’68!
Στις τελευταίες 10 αγωνιστικές θα φανεί ουσιαστικά ποιος παίχτης από τους υπάρχοντες, αξίζει να διεκδικήσει μια θέση στη 12αδα της νέας σεζόν 2020-2021 του Γιώργου Μπαρτζώκα στον πάγκο του Ολυμπιακού. Οι παίχτες έχουν το ελαφρυντικό ότι έχουν αλλάξει 3 προπονητές μέχρι σήμερα και λογικά θα έχουν και οι ίδιοι μεγάλο μπέρδεμα στο μυαλό τους για το ποιανού τελικά οι εντολές είναι οι ενδεδειγμένες. Ωστόσο, στην τελική ευθεία πρέπει να τα δώσουν όλοι όλα και να πετύχουν θετικό ισοζύγιο νικών (από 6-4 και πάνω) για να ολοκληρωθεί τουλάχιστον η τρέχουσα σεζόν με καλή εικόνα. Η φλόγα που είχαν τα μάτια τους κόντρα στην ΤΣΣΚΑ πρέπει να είναι αναμμένη σε κάθε αγώνα. Να γίνουν ρεαλιστές, διεκδικώντας το αδύνατο… Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μια χαμένη σεζόν και παραπάνω απαιτήσεις δεν μπορούμε να έχουμε. Θα είναι τεράστιο θαύμα αν ο Ολυμπιακός περάσει στην 8αδα φέτος. Η πρόβλεψή μου για τις επόμενες 10 αγωνιστικές είναι 5 νίκες – 5 ήττες
Αυτός/η που μαρτύρησε ως τώρα, βλέπει σαν λυτρωτή τον Γιώργαρο τον Μπαρτζώκα!
Η αλήθεια είναι πως το μαρτύριο έπαψε να είναι μαρτύριο από τη στιγμή που επέστρεψε ο κόουτς-σκακιστής. Μπορεί να μην υπάρχει πραγματικό (παρά μόνο μαθηματικό) βαθμολογικό ενδιαφέρον για την τρέχουσα σεζόν, υπάρχουν όμως πολλά και σημαντικά πράγματα στα οποία μπορεί ο μπασκετόγαυρος να ελπίζει, πριν πέσει οριστικά η αυλαία και ξεχυθούν οι παίχτες στα νησιά για διακοπές. Φυσικά, το να υπάρξουν νίκες και διατηρηθεί ζωντανό το μαθηματικό ενδιαφέρον μιας πρόκρισης, είναι ένα ζητούμενο, γιατί από μόνο του αυτό δίνει κίνητρο και στους παίχτες, αλλά δεν είναι το πλέον σημαντικό αυτή τη στιγμή. Ο κόουτς έχει ήδη ξεκινήσει και δοκιμάζει πρόσωπα και πράγματα εν όψει, αρχικά, της off-season. Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στη κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Η ουσία είναι πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα υπό διαμόρφωση τοπίο, και παρακολουθούμε τις τελευταίες euro-tanking (*όρος που μόλις τώρα εφηύρα) πινελιές του Ολυμπιακού, ενόψει μιας offseason κατά την οποία εκπνέουν σχεδόν όλα τα συμβόλαια των παιχτών (με την ομάδα όμως, σε πολλές περιπτώσεις, να διατηρεί το δικαίωμα της ανανέωσης τους). Ως εκ τούτου, ο κόουτς έχει την ευκαιρία να κρίνει έγκαιρα πρόσωπα και καταστάσεις και να περιορίσει το καλοκαιρινό ρίσκο, με σκοπό του χρόνου να δούμε για πρώτη φορά μια πλήρως ανταγωνιστική ομάδα της μετά-Σπανούλη εποχής.
Η τελική ευθεία της σεζόν είναι αυστηρά ακατάλληλη για πανηγυρτζήδες και απευθύνεται κυρίως σε μερακλήδες και μπασκετο-geeks που θέλουν να παρακολουθήσουν από κοντά τη δοκιμαστική version του Ολυμπιακού 20-21. Αναμένουμε να δούμε, επιτέλους, κάποιες αρχές στο παιχνίδι και κάποιους παίχτες να ξεπετάγονται και να ωριμάζουν και είτε να ταιριάζουν ως κομμάτια ενός μεγαλύτερου παζλ είτε να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για άλλες πολιτείες. Κοινώς, όσοι είστε ακόμα εδώ και παρακολουθείτε το φετινό Ολυμπιακό, παρακολουθείτε μια πολύ πρώιμη έκδοση αυτού που θα μας παρουσιαστεί του χρόνου και όπως συμβαίνει πάντα στις δοκιμαστικές εκδόσεις, είστε υποχρεωμένοι να έχετε υπομονή και επιείκεια καθώς αυτό που βλέπετε τώρα, απέχει πολύ από το τελικό προϊόν.
Κάποιος/α συγκεκριμενοποιεί το που πρέπει να εστιαστεί το ενδιαφέρον, σε όνομα μάλιστα που έφαγε ονομαστικά το ανάθεμα από άλλον/η στην πρώτη ερώτηση!
Για τη συνέχεια της σεζόν, η κλασική, λογική και απόλυτα σωστή ματιά, αφορά την αξιολόγηση του ρόστερ και την αναγνώριση του ποιοι είναι κατάλληλοι να βοηθήσουν του χρόνου, ίσως και του παραχρόνου. Όσες περισσότερες παραστάσεις πάρουν οι νέοι σε ηλικία παίκτες, τόσο το καλύτερο, υπό την έννοια πως το δείγμα αξιολόγησης τους θα καταστεί τόσο ευρύτερο και ασφαλέστερο. Από εκεί και πέρα όμως, αν θέλουμε να ξεφύγουμε κάπως από τις γενικότητες, μπορούμε να στρέψουμε τη συζήτηση γύρω από τρεις λέξεις: Κόνιαρης, Βεζένκοφ, Μπάλντγουιν. Οι δύο πρώτοι, για διάφορους λόγους, ένας εκ των οποίων και η “ελληνικότητα”, δείχνουν πως τον χρόνο που τους προσφέρεται θα τον πιάσουν από τον λαιμό και δεν θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Ήδη φαίνεται πως παίζουν υπό την θαλπωρή της ασφάλειας, άλλωστε, βελτιώνοντας συνεχώς τις επιδόσεις τους στο παρκέ. Και εις ανώτερα, και με το καλό. Ο τρίτος όμως; Ο Γουέιντ ο 4ος είναι κανονικά δεμένος αν το θελήσει ο Ολυμπιακός, όμως πολύ λογικά μπορεί και να μην το θελήσει. Τα πάνω-κάτω συνεχίζονται. Υποψιάζομαι πάντως, πως δεν θα “χαλάσει” καθόλου τον Μπαρτζώκα να τον δει να πηγαίνει καλύτερα, βάσει των στοιχείων (που δείχνει) να διαθέτει. Υπό αυτή την έννοια, ο Ολυμπιακός, δεδομένου της δεινής θέσης στη βαθμολογία, δεν έχει να χάσει τίποτα από τη χρήση του και δεν σας κρύβω ότι σε πολλά από τα ματς, η προσοχή μου είναι κυρίως στραμμένη σε εκείνον. Το αμφιλεγόμενο έχει πάντα περισσότερο ενδιαφέρον.
Ευτυχώς υπάρχει αυτός/η που επισημαίνει και την δική μας ευθύνη ως μπασκετόγαυροι!
Σε συνάρτηση με την δυναμική που είχαν οι δύο πρώην προπονητές του Ολυμπιακού στην σεζόν, ο Μπαρτζώκας ήρθε να ‘’ανακουφίσει’’. Είναι σχεδόν αδύνατον να επανέλθουμε στο κυνήγι της 8άδας φέτος, αλλά είναι αυτό τελικά το ζητούμενο; Ο Μπαρτζώκας δεν ήρθε να συγκαλύψει τα συμπτώματα, ήρθε να ‘’θεραπεύσει’’, στο πλαίσιο του δυνατού. Οι επόμενες αγωνιστικές απαιτούν την δική μας, προαναφερόμενη, πνευματική σταθερότητα και αντοχή. Δεν συνιστώ σε κανέναν να περιμένει θαύματα. Ωστόσο, περιμένω πως η ομάδα θα παρουσιάσει σταδιακά αλλαγές στο παρκέ, ίσως μια διαφορετική άνεση στην δημιουργία και μια νέα εργαλειοθήκη στην επίθεση, μια πιο ορεξάτη άμυνα, μια πιο ‘’πειστική’’ φιλοσοφία. Μέσα από αυτό, ο κόουτς θα έχει την ευκαιρία να αξιολογήσει το ρόστερ, μια διαδικασία επίπονη αλλά δημιουργική, τους καρπούς της οποίας δεν θα μπορέσει να γευτεί στην Γερμανία. Υ.Γ.: Αποδέχομαι πλήρως όποιους χαρακτηρισμούς περί γραφικότητας, μα αυτή τη διαδικασία οφείλουμε να την παρακολουθήσουμε από κοντά. Χωρίς το χειροκρότημα στο ΣΕΦ, θα είναι άγευστη. Αφού τα ’χουμε ξαναπεί, μην απογοητεύεστε, δεν τελειώνει ο Ολυμπιακός.
Και για το τέλος, επειδή δεν είμαστε τίποτα τυχαίοι, έχουμε κάποιον/α που έκανε και δικαστικό ρεπορτάζ!
Και τώρα τι μπορεί να σωθεί; Φέτος κατά 95% τίποτα. Μετά το τέλος της φετινής σεζόν πολλά. Τα πάντα. Η Ευρωλίγκα δεν τελειώνει φέτος και ο Ολυμπιακός ποτέ! Τώρα οφείλει και η διοίκηση να δείξει σοβαρότητα και συνέπεια. Η επιστροφή του οξύθυμου γαυρόψυχου στον πάγκο για 2.5 χρόνια αν μη τι άλλο δείχνει κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Το καλό είναι ότι οι σχέσεις Αφων με Μπαρτζώκα είναι άψογες και αυτό είναι η βάση για να χτιστεί ο Ολυμπιακός του μέλλοντος. Τα λάθη είναι ανθρώπινα ελπίζω η διοίκηση να τα ξεχάσει και από εδώ και πέρα να θυμάται μόνο τα μαθήματα που πήρε. Είναι θέμα χρόνου να κλείσει (θετικά με βάση τα όσα ξέρουμε) και το θέμα με τον πατέρα των Αφών που αφορά την περιουσία τους και αυτό σε συνδυασμό με το νέο καθεστώς φορολογίας ίσως δώσει μια μεγάλη ανάσα την οποία το τμήμα χρειάζεται απεγνωσμένα.
