Να ‘μαστε και πάλι. Και με την ευκαιρία, καλό μήνα σε όλους και όλες.
Επιστρέφουμε στην στήλη μόλις 5 μήνες… μετά το τελευταίο Σαν-editorial που όμως από σήμερα θα επανέλθει σε πιο συχνούς ρυθμούς.
Δεν ήταν ότι δεν είχα τι να γράψω αλλά ότι δεν είχα διάθεση.
Τι να σας λέω τώρα άλλωστε, μεγάλα παιδιά είστε οι περισσότεροι τα βλέπετε και τα διαβάζετε δεν χρειάζεστε γραμμή από εμένα ή επιχειρηματολογία. Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής – ο σκοπός της σελίδας μας δεν είναι αυτός. Το Red Point Guard, ή RPG όπως το λέμε μεταξύ μας τεμπέλικα, φτιάχτηκε για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Όσοι δεν τους διαβάσατε ποτέ, μπορείτε πάντα να τους βρείτε εδώ. Και για όλους αυτούς τους λόγους, δεν επιθυμούμε να κατευθύνουμε ή να νομίζουμε (όπως άλλοι) ότι τάχα ποδηγετούμε τα πλήθη.
Γιατί ναι, η αλήθεια είναι πως πλέον μας διαβάζετε πολλοί και δεν περιμέναμε σε καμία περίπτωση τέτοια αναγνωσιμότητα της σελίδας μας. Ειδικά θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους αναγνώστες και ακροατές που επικοινωνούν μαζί μας αλλά και τους επαγγελματίες του χώρου για τα καλά τους λόγια – είναι μια κάποιου είδους ικανοποίηση που παίρνουμε ως ερασιτέχνες. Όμως δεν το κάνουμε μόνο γι’ αυτό αλλά και για να καλύψουμε την δική μας εσωτερική ανάγκη να μιλήσουμε, αναλύσουμε, να κατανοήσουμε βαθύτερα το ίδιο το παιχνίδι και την ομάδα μας.
Η ελληνική μπλογκόσφαιρα σε ότι αφορά τον χώρο του μπάσκετ είναι πλέον πολύ πλούσια σε παρουσίες, περιεχόμενο και ποιοτικά κείμενα. Και ο κύριος λόγος είναι ότι ο Έλληνας το αγαπάει το σπορ τόσο για τις επιτυχίες που έχει φέρει σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο όσο και γιατί ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας ως λαός. Αναφέρομαι κυρίως στην εναλλαγή συναισθημάτων – που είναι μέρος του παιχνιδιού – όσο και της δυνατότητας να ασχολούμαστε με κάθε είδους λογικές η και παράλογες λεπτομέρειες γύρω από το παιχνίδι (δυστυχώς χάνοντας πολλές φορές την μεγάλη εικόνα)
Σκεφτείτε και πείτε μου πόσο μας ταιριάζει ως νεοελληνική κουλτούρα!
Μπορεί να μας οδηγεί σε υπερ-αναλύσεις, υπερ-απλουστεύσεις, διχασμούς, τσακωμούς, τοξικότητα ή και τρελά πανηγύρια αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε – αυτοί είμαστε γενικά. Δεν είναι το μπάσκετ η αιτία όλων αυτών των συμπεριφορών απλά μας ταιριάζει και κουμπώνει τέλεια. Παρ’ όλες μας τις “ιδιαιτερότητες” το αγαπάμε το μπάσκετ – κάποιοι ίσως περισσότερο από κάποιους άλλους – αλλά γενικά το αγαπάμε ως λαός.
Δεν είναι λοιπόν έκπληξη πως έχουν ξεπηδήσει τόσες καλές σελίδες – γιατί οι άνθρωποι που τις διαχειρίζονται και γράφουν σε αυτές έχουν το παιχνίδι μέρος της προσωπικής τους καθημερινότητας. Και δεν θέλω ούτε μπορώ να μιλήσω για άλλους, όμως σε ότι αφορά το Red Point Guard η ομάδα που τρέχει την σελίδα μας είναι 10 άτομα και η διευρυμένη ομάδα με τους οποίους συγχρωτιζόμαστε διαδικτυακά είναι άλλοι τόσοι. Δεν έχει λοιπόν σημασία αν είσαι στην Ελλάδα, ή σε Σκωτία, Γερμανία, Κύπρο ή και σε κάποιο ακριτικό νησί γιατί δια μέσου της τεχνολογίας μπορείς να κάνεις σήμερα σχεδόν τα πάντα – και σίγουρα να επικοινωνήσεις άμεσα για ότι σε απασχολεί.
Μιλώντας με όλους αυτούς τους ανθρώπους ή απλά παρακολουθώντας τις συνομιλίες και τις σκέψεις τους έχεις ένα καλό δείγμα του τι απασχολεί τον μέσο Μπασκετόγαυρο. Ο όρος είναι δικός μας (για την ακρίβεια του @ataraxias7) και απαιτεί ειδικό κείμενο για να τον αναλύσουμε (αν και νομίζω πολλοί τον αντιλαμβάνονται και χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις). Αφήνοντας όμως στην άκρη την ιδιότητα του Μπασκετόγαυρου για την ώρα, ο κόσμος που ασχολείται συστηματικά με το μπάσκετ και τον Ολυμπιακό είναι αντικειμενικά μια μικρή μειοψηφία στο ευρύτερο Ολυμπιακό οπαδικό φάσμα. Και ο λόγος είναι ότι είναι δύσκολο να είσαι φίλος του μπασκετικού Ολυμπιακου.
Είναι δύσκολο:
- Γιατί η ομοσπονδία (ο και καλά θεματοφύλακας του αθλήματος στην Ελλάδα) είναι συγκοινωνούν δοχείο με τον μεγάλο μας αντίπαλο για πάνω από 30 χρόνια.
- Γιατί η πολιτεία δεν βλέπει ίδιον όφελος στο να παρέμβει και εξυγιάνει τον χώρο και επικεντρώνεται σε χώρους περισσότερο ευάλωτους στον λαϊκισμό που φέρνουν και ψήφους όπως το ποδόσφαιρο.
- Γιατί η λογική του τραμπούκου διοικητικού παράγοντα είναι συνδεδεμένη με την έννοια ηγεσία στον ελληνικό αθλητισμό.
- Γιατί κάποια Ελληνικά ΜΜΕ είτε ανήκουν σε αυτούς τους τραμπούκους είτε αν δεν ανήκουν σιωπούν ευελπιστώντας σε μεγαλύτερο μερίδιο της διαφημιστικής πίτας – λόγω της υποτιθέμενης αντικειμενικότητας και των ίσων αποστάσεων.
- Γιατί ο μέσος οπαδός (και του Ολυμπιακού) τρέφεται από μια ρωμαϊκή αρένα όπου ο «δικός του» μονομάχος θριαμβεύει επί των άμοιρων αντιπάλων του μέσα σε ένα λουτρό αίματος και μίσους. Ενώ το πλήθος στις εξέδρες κραυγάζει «Κυριαρχία ή θάνατος».
- Γιατί η διοίκηση των Αφων Αγγελόπουλων δεν έχει την διάθεση (;) αλλά και εκ του αποτελέσματος ούτε τον τρόπο να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις τρικλοποδιές του διεφθαρμένου συστήματος.
Και εφόσον ο Μπασκετικός Ολυμπιακός δεν κυριαρχεί αλλά αντιθέτως εξευτελίζεται από τις πρακτικές των αντιπάλων του ο κόσμος του στρέφεται αλλού – εκεί δηλαδή που θα βρει όλα τα παραπάνω αυτή την φορά με το μέρος του. Τι και αν η ομάδα του έχει 5 τελικούς και 2 κατακτήσεις σε 10 χρόνια στην Euroleague – ένα τεράστιο ρεκόρ για οποιοδήποτε ομαδικό σπορ. Τι και αν στο παρελθόν την δεκαετία του 1990 ήταν και πάλι η κυρίαρχη ομάδα στην Ευρώπη για σειρά ετών. Τίποτα δεν μετράει για τον φίλο του Ολυμπιακού όσο η κυριαρχία και η ταπείνωση του μεγάλου του αντιπάλου.
Για αυτό και είναι δύσκολο φίλε και φίλη του Ολυμπιακού να είσαι Μπασκετόγαυρος.
Γιατί είναι μια συνειδητή επιλογή και γιατί όταν την κάνεις απλά μαθαίνεις πως υπάρχει και άλλος δρόμος και όταν τον πάρεις ζεις με τις συνέπειες του χλευασμού από τα αιμοδιψή πλήθη. Ο δύσβατος δρόμος που δεν επιζητά κυριαρχία, εξουσία και δύναμη αλλά αξιοπρέπεια, εμπιστοσύνη, σεβασμό, ευθύνη και δικαιοσύνη. Και σε αυτό τον δρόμο είμαστε λίγοι καθώς οι περισσότεροι ακόμα εκτιμούν την εξουσία και την δύναμη περισσότερο από την ηθική προσέγγιση του ζητήματος που επιβάλει όμως το αθλητικό ιδεώδες. Προσωπικές σκέψεις που κατέγραψα και στο παρελθόν στο κείμενο We appreciate power και στο Ζήτημα αξιοπρέπειας – μέχρι τέλους.
Στην εβδομάδα που πέρασε είδατε μέρος από τα επικοινωνιακά τυράκια (υπόθεση Πιτίνο / Εθνικη / παίκτες Ολυμπιακού) που ετοίμασαν οι αυτοαποκαλούμενοι και ως εφευρέτες της αλητείας. Θα ακολουθήσουν και άλλα τις επόμενες ημέρες (π.χ. Μιλουτινοφ διαπραγματεύεται με ΠΑΟ) γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν και από αυτό τρέφονται. Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα επιδιώξει να σας τραβήξει σε αυτή την τοξικότητα να θυμάστε πως ο λόγος που ασχολείστε είναι γιατί αγαπάτε το παιχνίδι και την ομάδα σας.
Το μόνο που αξίζει στους εμμονικούς ευαγγελιστές του μίσους, των fake news και της προπαγάνδας είναι αδιαφορία και απαξίωση.
Νομοτελειακά, αργά η γρήγορα θα καταλήξουν κάπου μόνοι τους χωρίς δύναμη και εξουσία (αφού αυτή σε βάθος χρόνου ΠΑΝΤΑ αλλάζει χέρια). Αλλά εκεί θα μείνουν και δίχως αυλικούς – χειροκροτητές, υποστηρικτές και φίλους καιροσκόπους. Και ποιος ξέρει ίσως τότε κατορθώσουν να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του είναι τους. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουν την αλλεργία που τους προκαλούν τα βιβλία…
Μέχρι τότε αφοσιωθείτε σε αυτό που αγαπάτε! Το παιχνίδι και τον Ολυμπιακό μας.
