H επιλογή να ζεις στο εξωτερικό όπως και όλες στην ζωή έχουν θετικά και αρνητικά. Στην δική μου περίπτωση η διαβίωση στο Μόναχο σημαίνει πως τους χειμερινούς μήνες έχει πολύ κρύο και αρκετό χιόνι που κάνει τις μετακινήσεις μερικές φορές μια μικρή περιπέτεια. Εκείνη η εβδομάδα ήταν μια από αυτές που αν είχα την επιλογή θα ήθελα να μην βγω από το σπίτι – αφού εκτός από το να ξεχιονίζω 40π χιόνι 3 φορές την ημέρα – οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια είχαν μετατραπεί σε παγοδρόμιο. Αλλά δυστυχώς οι υποχρεώσεις μου ήταν τέτοιες που δεν μπορούσα να το αποφύγω. Την Τετάρτη το βράδυ έκλεισα την πόρτα του γραφείου μου και μπήκα βιαστικά στο ασανσέρ με κατεύθυνση το υπόγειο γκαράζ για να πάω προς το αυτοκίνητο μου. Μαζί μου μπήκε και ένας ελαφρό ντυμένος πιτσιρικάς (ένας από τους πολλούς τρελούς επιστήμονες που έχω στο χώρο εργασίας μου) που με κοιτούσε με την άκρη του ματιού του ενώ ταυτόχρονα έγραφε κάτι στο κινητό του – δεν έδωσα σημασία και περίμενα το ασανσέρ να ολοκληρώσει την διαδρομή του προς το -2 επίπεδο. Όταν φτάσαμε στο επίπεδο και άνοιξε η πόρτα του ανελκυστήρα ο τύπος ξεστόμισε ένα «Tsus» και έφυγε βιαστικά.
Το να βγεις σε θερμοκρασία -5c φορώντας μόνο ένα κοντομάνικο και τζην ας πούμε πως το ξεπερνάω αλλά το να μην κατευθύνεσαι προς κάποιο όχημα και να περπατάς στη μέση ενός υπογείου parking γράφοντας στο κινητό σου είναι ας πούμε τουλάχιστον αξιοπερίεργο. Ξαφνικά ο τυπάκος έβγαλε μια κραυγή εκνευρισμού «scheiße» και άρχισε να κοιτάει παραξενευμένος δεξιά και αριστερά. Με έντρομο βλέμμα μάλλον διαπίστωσε πως αφηρημένα είχε βρεθεί σε λάθος επίπεδο και επέστρεψε προς τα πίσω συνεχίζοντας να γράφει βιαστικά στο κινητό του. Γέλασα με την σκηνή και συνέχισα την πορεία μου. Ξαφνικά το κινητό μου δονήθηκε και κοιτώντας την οθόνη διάβασα το ακόλουθο μήνυμα «Το ύπατο συμβούλιο του Basketball Central Club θα επικοινωνήσει μαζί σας σύντομα» Έμεινα να κοιτάζω την οθόνη σαν χαμένος … όσο ο τυπάκος που περνούσε από δίπλα μου μου έριχνε ένα βλέμμα του τύπου – καλά τι έπαθε αυτός..
Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως το μήνυμα ήταν από άγνωστο νούμερο. Πάτησα αυθόρμητα το κουμπί και το κάλεσα μια ξερή φωνή απάντησε
«…Καλησπέρα Red Emerald δεν περίμενα πως θα αντιδρούσατε τόσο γρήγορα»
«Ποιος είναι?» είπα έχοντας τα λίγο χαμένα
«Μιλάτε με τον Γραμματέα του Basketball Central Club»
«Μα δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό ψέλλισα..»
«Ας μην χάνουμε χρόνο Red. Ένας εκπρόσωπος του Club θα σας περιμένει απόψε στην είσοδο της Neue Pinakothek. Να είστε εκεί στις 8:30» μου είπε και το έκλεισε.
Ξανακάλεσα αμέσως πίσω αλλά δεν απάντησε ποτέ στις κλήσεις μου.
«Μα τι διάολο συμβαίνει» είπα. Η ώρα ήταν 7:30 και είχα 1 ώρα για να βρεθώ στην Barer Straße. Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο και οδήγησα βιάστηκα στο πρώτο Park and Ride μπήκα στο μετρό και 3 λεπτά πριν τις 8:30 βρισκόμουν στην είσοδο της Neue Pinakothek.
Κοιτούσα αν κάποιος με περιμένει όταν μια ηλικιωμένη κυρία μου έδωσε ένα flyer που έγραφε
«Τα πιο επικίνδυνα ψέματα είναι ελαφρώς παραποιημένες αλήθειες» – Γκεοργκ Κρ. Λίχτενπμεργκ. Έκθεση για την Προπαγάνδα και τα ΜΜΕ. Πριν καλά – καλά το καταλάβω βρέθηκα ανάμεσα σε ένα μικρό γκρουπ ατόμων που περίμεναν υπομονετικά να μπουν στην έκθεση. Ενώ προσπαθούσα να βγω από το πλήθος ένα χέρι με έπιασε από τον ώμο και μια ξερή φωνή μου είπε στα Ελληνικά
«Καλώς ήρθατε Red Emerald» γύρισα και αντίκρυσα ένα 30άρη με γκρίζα μαλλιά κουκουλωμένο μέχρι τα αυτιά μέσα σε ένα μαύρο παλτό.
«Ποιος είστε ψέλλισα .. και πως ξέρετε ποιος είμαι εγώ .. που βρήκατε το τηλέφωνο μου..»
«Ας πούμε πως ονομάζομαι Γιώργος» μου απάντησε
«Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε καταλαβαίνω την σύγχυση που σας έχω προκαλέσει με αυτή την απροσδόκητη συνάντηση. Όπως σας είπα και στο τηλέφωνο εκπροσωπώ το Basketball Central Club – ένα οργανισμό μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ασχολείται με την επικοινωνία. Είμαστε μια ομάδα προσώπων που προσπαθεί να επηρεάσει τα κοινή γνώμη επιδιώκοντας την πιο συμφέρουσα για τα μέλη της εξέλιξη, απόφαση η λύση»
«Όπως ίσως θα γνωρίζεται για μια σειρά από ζητήματα οι πολίτες λαμβάνουν, τις «αναγκαίες πληροφορίες» για την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας, όχι όμως πάντοτε απαλλαγμένες από τα ερμηνευτικά εκείνα σχόλια που επιχειρούν να τους οδηγήσουν στην εξαγωγή συγκεκριμένων συμπερασμάτων. Κάτι αντίστοιχο κάνουμε και εμείς στον χώρο της καλαθοσφαίρισης»
Τον κοίταξα με απορία και χωρίς περιστροφές του είπα «δεν ξέρω ποιος είσαι και τι κάνεις αλλά ελπίζω να έχεις ένα καλό λόγο που με έφερες εδώ με τέτοιο παλιόκαιρο»
Ο Γιώργος χαμογέλασε και μου είπε «παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις θέσεις σας σχετικά με την κεντρική διοίκηση της Ελληνικής ομοσπονδίας, το σύστημα – τους ευνοούμενους του – και τα παρελκόμενα του. Και θα θέλαμε να γνωρίζετε πως η διοίκηση του Club δεν είναι καθόλου ευχαριστημένη με την κριτική που του ασκείτε – θα θέλαμε ωστόσο να σας ζητήσουμε να αναθεωρήσετε τις θέσεις σας και να γράψετε μερικά επανορθωτικά κείμενα. Δεν είναι σωστό να απαξιώνεται μια πορεία δεκαετιών που έφερε τόσες επιτυχίες στο άθλημα. Άλλωστε φανταστείτε τι θα γινόταν αν δεν είχαμε αυτή την ώριμη και πεφωτισμένη ηγεσία δεν θα ζούσαμε ποτέ στιγμές όπως το 1987»
Ο τύπος είχε κατορθώσει να με εκνευρίσει «Γιώργο η όπως πραγματικά σε λένε δεν καταλαβαίνω για τι μιλάς και γιατί τα λές αυτά σε εμένα – εγώ και η διαδικτυακή παρέα μου μιλάμε για μπάσκετ και Ολυμπιακό. Τώρα αν ανάμεσα σε όλα αυτά λέμε και όσα δεν μας αρέσουν τι ενοχλεί εσένα και την όποια «διοίκηση» αναφέρεσαι; Ειδικά όταν είμαστε ένα μικρό μπλογκ με ελάχιστη αναγνωσιμότητα! Με δουλεύεις;»
Ο Γιώργος συνέχισε να χαμογελά «Μα αυτό ακριβώς μας ενοχλεί Red Emerald γιατί ένα μικρό μπλογκ αψηφά την γραμμή που έχουμε με τόσο κόπο περάσει σε σχεδόν όλα τα ΜΜΕ. Πως όπως σε όλα τα πράγματα στην Ελλάδα χρειάζεται κεντρική διαχείριση και ένας πεφωτισμένος ηγέτης για να αποφασίζει αντί για εμάς για εμάς. Δεν χρειάζεται λογική, κριτική και κυρίως αντίθετες φωνές – αλλά ομογενοποιήση και λείανση των όποιων αντίθετων θέσεων»
Τώρα ο Γιώργος με είχε φτιάξει για τα καλά. «Άκου φιλαράκο σε αντίθεση με ότι πιστεύεις και τι προωθεί το Club σας εγώ πιστεύω και δίνω σημασία στην αξία της προσωπικής άποψης: Τα άτομα θα πρέπει να αποκτούν από νωρίς – μέσω της ορθής διαπαιδαγώγησης – την αυτοπεποίθηση εκείνη που θα τους επιτρέπει να διαμορφώνουν προσωπική άποψη. Μέσα από την λογική και την αναζήτηση της αλήθειας μακριά από δόγματα πάσης φύσεως. Π.χ. Αν σου έλεγαν πως μια ομάδα που έχει πάει σε 5 τελικούς Euroleague τα τελευταία 10 χρόνια έχει πάρει μόνο 5/20 τίτλους στην Ελλάδα. Και μια άλλη που έχει πάει σε 1 τελικό Euroleague έχει πάρει 14/20 τίτλους στην Ελλάδα. Θα το θεωρούσες λογικό; Αν δε το ίδιο διάστημα ο ένας από τους 2 διαμαρτυρόταν συνεχώς για την διαιτησία η οποία οριζόταν από το ίδιο σύστημα που εν ειδή δικτατορίας κυβερνά το Ελληνικό μπάσκετ – δεν θα έλεγες πως κάτι ύποπτο συμβαίνει; Αν θεωρείς πως αυτό είναι φυσιολογικό (και δεν χρειάζεται διερεύνηση) τότε πρέπει να προβληματιστείς για τα κριτήρια λογικής που διαθέτεις. Όπως καταλαβαίνεις δεν θα τα βρούμε ποτέ!»
Ο Γιώργος άλλαξε στάση σώματος και με εμφανώς εκνευρισμό στην φωνή είπε «Είναι πραγματικά αστείο πως δεν αντιλαμβάνεσαι πως το σύστημα μας έχει συνθλίψει πολλούς αντίστοιχους ρομαντικούς στο παρελθόν. Εδώ ούτε τα εκατομμύρια των Αγγελόπουλων δεν μπόρεσαν να μας βάλλουν στο περιθώριο και αντί για αυτού θα φύγουν ως αποτυχημένοι – εκτός αν νομίζεις πως ο Μίλτος θα δώσει λύση στο τέλμα σας».
«Ποιος Μίλτος… μα τι λές ρε φίλε του απάντησα» ο Γιώργος όμως είχε πάρει φωτιά
«Αν δεν έχεις καταλάβει καλά αν δεν φιλήσεις το δαχτυλίδι όσα χρήματα και να σπρώξεις θα έχουμε πάντοτε πρόθυμους γκρίζους λύκους και πραιτοριανούς για να λύνουμε τα προβλήματα μας. Η συστηματική δουλειά που έχει γίνει για δεκαετίες μας διασφαλίζει ποσοστά 90% σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και ουσιαστικά κυριαρχία. Τα ΜΜΕ και οι χρηματοδότες μας διασφαλίζουν επαγγελματικό ξέπλυμα της επικαιρότητας και προσώπων σε κάθε «αταίριαστο αποτέλεσμα». Όσο για το σχόλιο σου και το που οδηγείται κανείς μέσα από τον προσωπικό προβληματισμό και την αναζήτηση της αλήθειας. Η απάντηση είναι όπου θέλουμε εμείς!»
Ήμουν σχεδόν έτοιμος να τον βουτήξω αλλά το πάθος του και όσα έλεγε με είχαν αφήσει αποσβολωμένο «Ο μέσος άνθρωπος Red Emerald νιώθει την ανάγκη να εντάσσεται μέσα σε ένα ασφαλές πλαίσιο»
«Σε ένα μαντρί αντέτεινα» με την αυταρέσκεια εκείνου που έχει βγάλει off guard τον συνομιλητή του.
Ο Γιώργος όμως πλέον μιλούσε φωναχτά « Ναι μαντρί! Γιατί κατ’ αυτό τον τρόπο δεν θα νιώθουν την ανάγκη να κοπιάσουν για να ανακαλύψουν – τι υπάρχει έξω από αυτό. Αντίθετα συμμορφώνονται με τις απόψεις της πλειοψηφίας μόνο και μόνο για να γίνουν αρεστοί και αποδεκτοί – και να διατηρήσουν τι θέση τους μέσα σε αυτό. Δεν χρειάζεται να αμφιβάλλουν για την ορθότητα των συλλογισμών τους, παρασυρμένοι από τη λανθασμένη εντύπωση πως οι «πολλοί» και οι «αυθεντίες» έχουν πάντα δίκιο».
Τώρα τον είχα εκεί που το ήθελα «Μα καλά βρε Γιώργο αφού έχετε τόση δύναμη γιατί αφιερώνεις χρόνο και χρήμα για να πείσεις ένα απλό παρατηρητή με ελάχιστη απήχηση και επιρροή στην κοινή γνώμη. Πιστεύεις μήπως πως όπως είπε και ο Β. Ουγκώ «Τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια Ιδέα όταν έχει έρθει η ώρα της;».
Ο Γιώργος για πρώτη φορά έμεινε σιωπηλός. Δεν έχασα την ευκαιρία και συνέχισα «Μα τελικά τι φοβάστε τόσο πολύ εσύ και οι όμοιοι σου και θέλετε να ασκείτε ασφυκτικό κεντρικό έλεγχο σε κάθε πτυχή της κοινωνικής μας δραστηριότητας – συμπεριλαμβανομένων και των σπορ; Μήπως αυτό που πραγματικά σας ενοχλεί είναι πως η δική μου ελευθερία σκέψης και έκφρασης μειώνει την δική σας δύναμη – και κυρίως υποδαυλίζει την ισορροπία στο μαντρί; Μήπως τελικά το μόνο που τρέφει εσένα και το club σου είναι η εξουσία;»
O Γιώργος μου είπε σχεδόν απειλητικά «δεν μπορείς να καταλάβεις τι θα συμβεί εάν πέσει η διοίκηση … δες τι έγινε στην Λιβύη όταν έπεσε ο Καντάφι»
Ήμουν έτοιμος να βάλω τα γέλια αλλά ο Γιώργος χωρίς να πει άλλη λέξη χώθηκε μέσα σε ένα γκρουπ επισκεπτών και εξαφανίστηκε στο βάθος της αίθουσας. Έμεινα μόνος να σκέφτομαι ποσό παρανοϊκό ήταν όλο αυτό το σκηνικό – έκατσα σε ένα παγκάκι και ξεκίνησα να πληκτρολογώ ένα μήνυμα στο κλειστό μας γκρουπ στο Τwitter.
Τουλάχιστον εκεί θα αντάλλασσα μερικές ειλικρινείς κουβέντες με τον 8a_nice και τον Elidor και θα γέλαγα με τον αυθορμητισμό και το πνεύμα των RednGun και του Πιστού Ερυθρόλευκου. «Καλησπέρα παιδιά έγραψα δεν θα πιστέψετε τι έγινε μόλις τώρα …» Ο Sober όμως με διέκοψε «Ετοιμαζόμαστε για έξοδο από την Α1 …, πλήρης συστράτευση με Ερασιτέχνη και οργανωμένους, ο κόσμος είναι στα κάγκελα… μέχρι και ο Μάντζαρης υποστηρίζει με πάθος το #MexriTelous» Τι έγινε ρε παιδιά; Ξυπνήσαμε;
Ακολουθήσαν ατέλειωτα μηνύματα από τους υπόλοιπους και εγώ έμεινα ακίνητος να κοιτάζω μια εικόνα μέσα στην έκθεση στο κάτω μέρος της οποίας έγραφε
«Η ελευθερία επιτρέπει στο άτομο να διαμορφώσει την προσωπικότητά του και να αναπτύξει απρόσκοπτα όλες τις ικανότητές του, φτάνοντας σε αυτό που ονομάζουμε αυτοπραγμάτωση και το οποίο συνιστά επί της ουσίας την πληρέστερη εκδοχή του κάθε ατόμου».
Η οχλαγωγία της αίθουσας σκέπαζε τον μετα μοντέρνο ελεκτρόνικα ήχο των Grimes.
We appreciate power
Neanderthal to human being
Evolution, kill the gene
Biology is superficial
Intelligence is artificial
Submit
Submit
