Ο μοναχικός δρόμος ενός οπαδού

Το είσαι οπαδός είναι πολλές φορές μια μοναχική διαδικασία όπως και η ίδια η ζωή που νομοτελειακά θα σε οδηγήσει να καταλήξεις μόνος… εσύ και οι σκέψεις σου. Όμως όπως όλες οι εξαρτήσεις – το πάθος για μια ομάδα – έχει και μοναδικές στιγμές ικανοποίησης. Στιγμές έντονης χαράς, την προσμονή του επόμενου αγώνα, την έκκριση αδρεναλίνης στην διάρκεια ενός κλειστού αγώνα, το πάθος ενός ντέρμπι.

Ανάλογα την ηλικία και το πόσο συνειδητοποιημένος είσαι μπορείς να ζεις στις παρυφές αυτού του συστήματος και να μπαινοβγαίνεις κατ’ επιλογή και όχι on demand.

Για εμένα ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι μια τέτοια ενασχόληση. Αφενός γιατί αγαπώ το παιχνίδι και αφετέρου γιατί οι προγενέστερες εμπειρίες / αναμνήσεις μου με αυτή την ομάδα εδώ και κοντά 30 χρόνια με έχουν βοηθήσει στο να καταλαβαίνω τόσο την ομάδα μου όσο και τον περίγυρο. Ως τέτοια (η ενασχόληση) με βοηθάει να αποφορτίσω την καθημερινότητα μου είτε απλά παρακολουθώντας τα δρώμενα είτε ανταλλάσσοντας απόψεις με ανθρώπους που εκτιμώ και έχουν καλή κατανόηση του παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει πως επιλέγω να ασχολούμαι με κάτι που συνειδητά γνωρίζω πως δεν θα είναι πάντοτε ευχάριστο και θα το κάνω στο ελεύθερο χρόνο μου – που δεν είναι πολύς – άρα εις βάρος του ύπνου μου συνήθως.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξεκίνησα βιαστικά μετά από μια όχι καλή ήμερα στην δουλειά να παρακολουθήσω τον αγώνα της Bayern με τον Ολυμπιακό. Αυτές οι λίγες ευκαιρίες να δεις την ομάδα σου στο εξωτερικό στην πόλη που ζεις δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένες – και οι έλληνες του εξωτερικού το ξέρουμε καλά αυτό. Παρόλη την χαρά και την προσμονή για τον αγώνα οι προσδοκίες μου για το παιχνίδι και το αποτέλεσμα δεν ήταν καθόλου αισιόδοξες. Βλέπετε αυτά τα σχεδόν 30 χρόνια μου έμαθαν πως οι ομάδες δύσκολα φτιάχνονται και εύκολα διαλύονται. Σε αντίθεση με τους αγαπημένους μου αριθμούς οι παίκτες, προπονητές, διοικήσεις και τα σύνολα απαρτιζόμενα από όλους αυτούς – έχουν τους δικούς τους κανόνες και νόρμες λειτουργίας.

Όποιος προσπαθεί αποσπασματικά να εξηγήσει την συμπεριφορά μιας ομάδας κοιτώντας τον ένα ή τον άλλο παράγοντα συνήθως χάνει την μεγάλη εικόνα. Και είναι αυτή που πάντοτε αποκαλύπτει την όλη πραγματικότητα. Στον αθλητισμό δεν είναι μόνο η αγωνιστική εικόνα μέσα στο γήπεδο αλλά και όλα όσα προηγούνται πριν και έπονται μετά από αυτόν – και αν δεν τα παρακολουθείς / γνωρίζεις βλέπεις μόνο μια οπτική του τι πραγματικά συμβαίνει. Το ότι λοιπόν ο Ολυμπιακός έχει βρεθεί σε μια τέτοια βαθιά κρίση (ίσως την μεγαλύτερη της σύγχρονης ιστορίας του) δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια και ελπίδες για να δω κάτι καλό μέσα στο γήπεδο.

Ακολούθησα λοιπόν τον μοναχικό δρόμο της διαδρομής προς το Audi Dome, πάρκαρα στο παρκινγκ δίπλα από το γήπεδο και ξεκίνησα να περπατώ προς το γήπεδο. Ο επερχόμενος Γερμανικός χειμώνας με τις χαμηλές του θερμοκρασίες (όχι ακόμα πολύ χαμηλές) και η συνετή οικονομική διαχείριση που τους χαρακτηρίζει (δεν κάνουν σπατάλες στον δημόσιο φωτισμό) – σημαίνει πως πρέπει να προσέχεις που πατάς για να μην έχεις καμία δυσάρεστη έκπληξη.

Και εκεί που λές άντε να φτάσω στο γήπεδο να γλυτώσω το κρύο και να βλέπω που βρίσκομαι… εμφανίζεται ένα πούλμαν και μόλις ανοίγει η πόρτα κατεβαίνει ο μεγάλος Βασίλης Σπανούλης, ακολουθούν Πρίντεζης και Κόνιαρης και σταδιακά όλη η υπόλοιπη ομάδα. Ξαφνικά το κρύο δεν είναι τόσο έντονο και ο ελλιπής  φωτισμός δεν είναι και τόσο άσχημος. Βγάζεις μια αυθόρμητη προτροπή “ΠΑΜΕ ΡΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ” και ταυτόχρονα παρατηρείς τα πρόσωπα τους. Προβληματισμός, σκυθρωπά πρόσωπα και μετρημένες αντιδράσεις. Για όποιον τα παρακολουθεί από κοντά τίποτα δεν αποτελεί έκπληξη.

Η ομάδα μπήκε βιαστικά στα αποδυτήρια και εγώ κινήθηκα προς την είσοδο του γηπέδου όπου και έπρεπε να περιμένω υπομονετικά να ανοίξουν οι θύρες. Οι ταξιθέτες μας καλωσόρισαν στο σπίτι της μπασκετικής Bayern υπενθυμίζοντας μου ότι οι καλοί τρόποι δεν είναι δείγμα ελιτισμού αλλά πολιτισμού.

Με τα πολλά μπαίνω στο γήπεδο και εκτός από την ευχάριστη ζεστούλα διαπιστώνω πως για μια ακόμη φορά το γήπεδο είναι γεμάτο Έλληνες. Το να ακούσεις ελληνικά στο Μόναχο σε δημόσιο χώρο δεν είναι περίεργο αφού οι περίπου 30.000 Έλληνες που κατοικούν στην πόλη θα μετακινηθούν και αυτοί με ΜΜΕ και έχουν και πολλά στέκια που θα συγχρωτιστούν. Πόσο μάλλον στο γήπεδο την ημέρα που παίζει η πιο δημοφιλής ελληνική ομάδα.

Έστειλα ένα μήνυμα και συνάντησα ένα φίλο με τον οποίο ανταλλάσσαμε μηνύματα στα social media και τα είπαμε κάνοντας μια βόλτα περιμετρικά του γηπέδου.

Οι φίλαθλοι με τα κόκκινα κασκόλ είτε της Bayern είτε δικά μας περίμεναν υπομονετικά στις καντίνες για να πάρουν μπύρα ή μπύρες και hotdog. Κάποιοι έπαιζαν ΝΒΑ2Κ20 σε ορισμένους ειδικά διαμορφωμένους χώρους. Βρήκα τελικά αυτούς που ήθελα τα είπαμε για λίγα λεπτά και πήρα θέση στην κερκίδα. Είχα κλείσει εισιτήριο σε μια κεντρική θύρα για να βλέπω καλύτερα και γρήγορα διαπίστωσα πως θα έπρεπε να στριμωχτώ ανάμεσα σε 2 ζευγάρια μεσηλίκων Γερμανών που δεν έδωσαν σημασία στο ότι φόραγα το γούρικο ερυθρόλευκο κασκολ ούτε ότι δεν έμοιαζα καθόλου ως Γερμανός. Δεν αντέδρασαν ούτε όταν σηκώθηκα και χειροκρότησα την είσοδο του Ολυμπιακού στο γήπεδο.

Να μην φανταστούμε τώρα αντίστοιχη εικόνα σε ελληνικό γήπεδο έτσι και γινόταν αυτό… εκεί λίγο που αντέδρασαν ρίχνοντας μου ένα επικριτικό βλέμμα ήταν όταν έκανα αυτό.

Το παιχνίδι ξεκίνησε και μέρος του Βαυβαρικού ritual είναι να μένουν όρθιοι μέχρι η ομάδα τους να πετύχει τους πρώτους πόντους στην περίοδο. Μένουν λοιπόν όρθιοι και να κοπανάνε αυτά τα θορυβώδη  χαρτόνια που δίνουν όμως ένα εξαιρετικό ρυθμό και παλμό στην κερκίδα. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 0-4 και ευτυχώς που μετά από 2 λεπτά σκοραραν γιατί η όλη φάση ήταν σουρεάλ. Δεν θα μπώ σε αγωνιστικές λεπτομέρειες αφού αυτές θα καλυφθούν από το Post Game report από τον Filman αλλά και τα είπαμε στο Post Game Pod. <ΕΔΩ>

Απλά θα μοιραστώ εικόνες και ήχους γηπέδου καθώς και τις σκέψεις που έκανα πριν κατα την διάρκεια και το τέλος του αγώνα.

Το τελικό αποτέλεσμα με βρήκε να σκέφτομαι το πόσες ακόμα τέτοιες δύσκολες βραδιές έχουμε μπροστά μας. Κατέγραψα βιαστικά τις τελευταίες μου σκέψεις σε ένα ηχητικό επιστρέφοντας γρήγορα πίσω στο αυτοκίνητο.

Στον δρόμο για την επιστροφή οι δρόμοι ήταν παγωμένοι και άδειοι καθώς η τοπική κοινωνία ξεκουραζόταν για να αντιμετωπίσει την επόμενη ημέρα. Ελάχιστοι ενδιαφέρονταν για το αν έπαιξε και κέρδισε η Bayern, όπως και εγώ την στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο – ασχολούμαι με τα σημαντικά προβλήματα αυτής της ζωής. Μέχρι να μου την δώσει και πάλι και να πηδήξω μέσα κέλυφος του οπαδού και να διεκδικήσω μερικές ακόμα ώρες ερυθρόλευκης αποξένωσης από την καθημερινότητα. Όπως γράφει και το logo στο γήπεδο της Bayern – I have a team.

Υ.σ. Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά που μιλήσαμε στο ημίχρονο για τα καλά τους λόγια. Bis nächstes Mal!