(Καλωσορίζουμε στην παρέα μας από σήμερα την Canastaa. Μια εναλλακτική θηλυκή πένα και οπτική που έλειπε από το Red Point Guard).
∼ο∼
Ξεκινάω να γράφω λίγο μετά την ‘’μάχη’’ του ΠΑΟ. Μάλλον όχι. Ψεύδομαι. Ψεύδομαι και το παραδέχομαι.
Γράφω μετά την 5η προβολή του, γνωστού σε όλους θαρρώ, βίντεο με τις 4 περιγραφές των σπίκερ, των τελευταίων δευτερολέπτων στο ματς ΤΣΣΚΑ-Ολυμπιακός το ‘12.
Ναι, αυτό.
Ναι, στην Κωνσταντινούπολη.
Ναι, ξανά.
Αφού τελείωσε το ματς Ρεαλ-ΠΑΟ, για το οποίο θα κάνω μια σύντομη αναφορά στη συνέχεια, κάθισα μπροστά στο λάπτοπ παντελώς βουβή και απογοητευμένη.
Σαφώς και η λέξη απογοήτευση εκφράζει συλλήβδην τους οπαδούς του Ολυμπιακού φέτος.
Μα είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε τι θέλαμε και τι θέλουμε;
Εξηγούμαι.
Συνειδητοποίησα χθες, βλέποντας με περίσσεια προσοχή το ματς του Παναθηναϊκού, πως δεν ήξερα εν τέλει τι περίμενα αλλά ούτε και τι ήθελα από αυτό το ματς. Αρχικά, είχα δηλώσει κάπως… στυφά, πως θέλω να κερδίσει η Ρεάλ. Κι αυτό, γιατί αφενός είναι ευρέως γνωστό το βάθος του ρόστερ της αλλά και η ευρεία γκάμα δυνατοτήτων του Λάσο. Άλλωστε, μόνο τυχαία δεν είναι η πλούσια τροπαιοθήκη του συλλόγου. Αφετέρου, έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο σύλλογο αυτό. Το γιατί και η ανάλυση του, θα με οδηγήσουν σε κείμενο εκτός θέματος.
Στα τελευταία λεπτά, όταν ο Παναθηναϊκός προσπέρασε, αισθάνθηκα αυτήν την αγωνία που μόνο ένα σουτ από τα 6,75μ μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς. Ξέρετε που κατέληξα; Δεν ήθελα ούτε τη Ρεάλ, ούτε τον Παναθηναϊκό. Ήθελα απλώς να νικήσει η ομάδα μου. Και για να πραγματοποιηθεί αυτό, θα έπρεπε να διαλέξω κάποια να υποστηρίξω.
Πικρό.
Και ακόμα πιο πικρή, ήταν η συνειδητοποίηση αυτής της συμπεριφοράς.
Όταν συνειδητοποίησα πως αποκλειστήκαμε, είχα αποφασίσει ασυνείδητα να μην το πάρω βαριά, και κατά συνέπεια ενστερνίστηκα μια ιδέα που κυκλοφόρησε σε όλα τα σόσιαλ, ιδίως στο twitter, και ήταν ιδιαιτέρως… βολική:
‘’Καλύτερα που δε περάσαμε. Για σκούπα θα πηγαίναμε’’.
Υπέροχο. Ό,τι πρέπει για όσους δακρύσαμε στο ματς με τη Ζαλγκίρις μαζί με τον Γουέμπερ (ναι, το παραδέχομαι). Ό,τι πρέπει για όσους αναμένουμε από το καλοκαίρι να ακούσουμε το πρώτο ‘’I feel devotion’’ της νέας σεζόν.
Ναι, μας βόλεψε. Αρνηθήκαμε να διακρίνουμε πόσο μας ενόχλησε, πόσο μας πόνεσε και, ενίοτε και κατά περίπτωση, πόσο μας σόκαρε ο αποκλεισμός. Οφείλω να ομολογήσω κάπου εδώ, ότι στη διάρκεια της οργάνωσης ενός ταξιδιού μου στο εξωτερικό το Μάιο, είχα αποκλείσει τις ημέρες του F4.
Δεν απαιτεί σύνθετη σκέψη το γιατί.
Πίστευα και ήλπιζα πως η ‘’παρέα’’ του Ολυμπιακού θα πέταγε για Βιτόρια.
Θέλετε επειδή είδα μια ομάδα μάχιμη, με τσαγανό και φρεσκάδα στην αρχή;
Θέλετε επειδή η μεγαλεπίβολη επιθυμία και η αρχική, λαθεμένη, εκτίμηση μου δεν με άφηνε να δω την πραγματική αδυναμία του ρόστερ μας;
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Ποιός δεν έγραψε μεγαλόπρεπα και επιβλητικά σχόλια στις ηχηρές νίκες μας;
Ποιός δεν τάγκαρε/σκέφτηκε τον Γιαννακόπουλο σε κάποια από τις μύριες φορές που παίχτηκε το, παραδόξως, χιτάκι για φέτος, ’’Παράνοια’’;
Ποιός δεν χλεύασε τον (τότε) 11ο, με αυτήν την παράλογη παιδική αφέλεια, σαν να μην ήταν δυνατό και εφικτό να ανατραπεί η κατάσταση;
Φαντάζομαι ελάχιστοι.
Εγώ τα έκανα όλα. Συγκεκριμένα, στα highlight της μπασκετικής σεζόν ανήκει η χαρακτηριστική φωτογραφία που έβγαλα στις 4/1. Περήφανα-περήφανα ανεμίζω μια λευκή πετσέτα που ενθουσιασμένη έβαλα στην τσάντα μου φεύγοντας για το ΣΕΦ. Στη φωτογραφία διακρίνεται κάπως αχνά το μανίκι του κατακόκκινου πουλόβερ που φορούσα.
Όλα τα έκανα, και πιθανόν να ξεχνάω και κάποια πικρόχολα και χλευαστικά σχόλια σε, φίλους και μη, Παναθηναικούς.
Τα όσα λέω, δεν έχουν δογματικό χαρακτήρα.
Να αποδείξω, προσπαθώ, την φλογερή μας επιθυμία να είχαμε την θέση που φαινόταν ότι μας άξιζε τον Νοέμβρη.
Να αποδείξω πως όλοι εμείς που δήθεν ανέμελα και αδιάφορα δηλώσαμε σχεδόν… ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, διόλου ικανοποιημένοι δεν υπήρξαμε.
Όλοι θέλαμε να περάσουμε στα play-off.
Όλοι ρίχναμε κλεφτές παιδικές ματιές στο ματς της Ρεάλ με την Ζαλγκίρις, όλοι αδημονούσαμε για ένα τρίποντο, για μια χρυσή επέμβαση του Λάσο, για μια έξυπνη και γρήγορη επίθεση, για μια λάθος κίνηση της Ζαλγκίρις που θα μας έδινε το ‘’χρυσό εισιτήριο’’.
Δεν ήρθε.
Και όλοι πονέσαμε. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι. Κάποιοι αποτελούν καθολικές αλήθειες για όλους, κάποιοι αφορούν ιδιαίτερες πτυχές του καθενός.
Μα η κοινή γραμμή όλων έγκειται στην επιθυμία.
Στην επιθυμία να ακούσουμε τον ήχο του παρκέ στο, κατά τ’ άλλα απαράδεκτο, ΣΕΦ. Αλλά και τον αγαπημένο αυτό ήχο έστω και μέσα από την οθόνη, σε ένα κατάμεστο ξένο γήπεδο. Σε ένα ξένο γήπεδο, όπου θα ριχνόμασταν στην μάχη, κόντρα σε μια ομάδα που, εκ του αποτελέσματος μιλώντας, ανήκει στην αφρόκρεμα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Και πιθανόν να χάναμε, και στο ένα και στο άλλο.
Πιθανόν να μην ‘’κλέβαμε’’ ούτε νίκη.
Μα θα είχαμε παλέψει.
Ο Γιώργος δε θα δάκρυζε, ο Γουέμπερ, ό,τι και να έγινε, δε θα λύγιζε στη μέση του ΣΕΦ, ο αρχηγός δε θα κινδύνευε να αποχαιρετήσει έτσι, ούτε θα ανησυχούσαμε ότι ο μεγάλος Μιλουτίνοφ ίσως αποχωρήσει σε αυτήν την άβολη, χρονικά, στιγμή.
Μα και εμείς, δε θα ‘’αναγκαζόμασταν’’ να επιλέξουμε ομάδα και στρατόπεδα προκειμένου να συμμετάσχουμε στην αγωνία, την γλυκιά ανησυχία και στο μαγικό αυτό μεταβατικό στάδιο προς το πολυαναμενόμενο Final Four.
Ούτε να αναζητούμε τα tweets των οπαδών του Παναθηναϊκού, ώστε να αντλήσουμε την οποιαδήποτε απόλαυση, είτε αφορά τα παράπονα για την χθεσινή διαιτησία και το EuroleagueMafia, είτε την απογοήτευση τους για το τελικό αποτέλεσμα, είτε και την ενθάρρυνση της ομάδας τους να αναστηλωθούν και να παλέψουν ξανά.
Γιατί θα είχαμε τα δικά μας tweets. Τα δικά μας άγχη και αγωνίες, τις δικές μας προβλέψεις, τα δικά μας παράπονα για την εκάστοτε διαιτητική απόφαση, την δική μας αλαζονεία για το τάδε πανέξυπνο play, την δική μας συγκινητική παρότρυνση των παικτών μας να παλέψουν μέχρι τέλους.
Φαντάζομαι διαφαίνεται πως δεν χρησιμοποίησα τυχαία αυτή τη φράση οδεύοντας στο τέλος αυτού του, δίχως ειρμό, κειμένου.
Ναι, μέχρι τέλους. Και δεν σκοπεύω να λαϊκίσω, ούτε να επικαλεστώ το συναίσθημα που όλους μας κατακλύζει αυτές τις μέρες. Μέχρι τέλους θα θέλω να βλέπω την ομάδα μου να μάχεται, κ ας χάνει.
Ιδανικά, θα ήθελα να στεφθεί πρωταθλητής ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος.
Ιδανικά, θα ήθελα να κερδίσουμε με πεταχτάρι του Γιώργου.
Ιδανικά, θα ήθελα να δω τον αρχηγό να δακρύζει, αγκαλιάζοντας τον υπαρχηγό.
Τον Μιλου να αποχαιρετά και τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του, δείχνοντας την εκτίμηση και το δέος που εγκαταστάθηκε μέσα μας για εκείνον.
Ελάτε, πείτε την αλήθεια, και εσείς έχετε ονειρευτεί έναν διαφορετικό φετινό επίλογο; Έχετε και εσείς, έστω μια φορά, έστω φευγαλέα, σκηνοθετήσει έναν φανταστικό τελικό. Μια φανταστική, και μεταξύ μας, επιτυχημένη παρουσία στα play-off.
Όλοι προσγειωθήκαμε απότομα, και όχι στην Βιτόρια.
Είναι αυτό ικανό να μας οδηγήσει στο σημείο να υποδυθούμε πως δεν μας άγγιξε ο αποκλεισμός;
Μέχρι τέλους, θέλουμε να παλεύουμε. Μέχρι τέλους, και ας χάνουμε.
Ίσως όταν και αν το αντιληφθούμε, να μπορέσουμε να γεμίσουμε και πάλι το ΣΕΦ. Όπως αξίζει στην ομάδα που το εκπροσωπεί.
Ίσως τότε να μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα τον ρόλο μας στη μάχη της Ευρωλίγκας.
Κλείνοντας, θέλω να επισημανθεί η πλήρης επίγνωση του ότι η ομάδα υστερούσε σε ποιότητα, και λόγω τραυματισμών έφτασε να υστερεί και σε ποσότητα, παικτών. Αντιλαμβάνομαι πλήρως την ορθολογιστική αιτιολόγηση όλων όσων υποστηρίζουν πως η ομάδα δεν άξιζε να περάσει. Οι τοποθετήσεις αυτές με βρίσκουν σύμφωνη.
Είναι διαφορετικό πράγμα όμως το να αναγνωρίζεις την αντικειμενική και μαθηματική αλήθεια με το να αναγνωρίζεις την βαθιά και αυθεντική σου επιθυμία.
Αρκετές φορές, δεν ταυτίζονται.
Μιλώντας λοιπόν για μένα αυτή τη στιγμή, ήθελα πολύ εν τέλει να δω τον Ολυμπιακό στα play-offs. Και δε σκοπεύω να το ξανακρύψω! Είτε έλαμπε, είτε όχι. Ήθελα να μετράω μέρες, να μετράω πόντους, καλάθια, να παρατηρώ, να αγωνιώ, να φωνάζω, να γκρινιάζω.
Και αυτά, τα θέλω κάθε χρόνο. Μέχρι τέλους!
