1/3. Αυτή είναι η συγκομιδή των τριών πρώτων αγωνιστικών της Euroleague, κάνοντας την αρχική προσδοκία του – θεωρητικά- εφικτού 3/3 να μοιάζει με μακρινή ουτοπία. Η ομάδα νοσεί, είναι εξόφθαλμο, ο τρόπος που δομήθηκε το καλοκαίρι την καθιστά ως μια οντότητα με πολλές παθογένειες που απαιτούν κάτι παραπάνω από χειρουργικές τομές (3 προσθήκες τουλάχιστον;;;) και μάλιστα στο χρονικό σημείο που βρισκόμαστε δεν υπάρχει η πολυτέλεια ούτε για τοπική αναισθησία. Και το λέω ως υπογράφων, που υπήρξα από τους πιο αισιόδοξους στην αρχή αυτού του νέου φετινού εγχειρήματος.
Πάμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά τι είδαμε χθες το βραδύ με αντίπαλο την πρωτάρα Zenit, η οποία χωρίς να αποτελεί κάτι το εξαιρετικό, έφτασε σχετικά εύκολα στην επικράτηση, η παράταση και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ήρθε δεν πρέπει να παραπλανά. Απλά εκτέλεσε σωστά τα βασικά (φάνηκε ότι μας είχε μελετήσει καλά ο coach Πλαθα την προηγουμένη εβδομάδα) έχοντας ως επιπλέον αναβάθμιση σε σχέση με τις 2 πρώτες αγωνιστικές, την προσθήκη του ποιοτικού και κομβικού – για τα δικά της δεδομένα ως σύνολο – Gustavo Ayon.
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα (PnR)
Η πρώτη περίοδος ξεκίνησε με κεκτημένη ταχύτητα από την προηγουμένη Παρασκευή, θαρρείς πως συνεχιζόταν -ως ψευδαίσθηση- μια 5η περίοδος του αγώνα με τη Βαλένθια. Με την ‘καλή’ πεντάδα (Κόνιαρης, Σπανούλης, Πολ, Πρίντεζης, Μιλουτίνοβ) η ομάδα μπήκε με όρεξη, πίεσε στην άμυνα, έψαξε καταστάσεις early post με Πρίντεζη-Μιλουτίνοβ, κυκλοφόρησε σωστά τη μπάλα με καλό spacing, ενώ κατάφερε να βγάλει και 2 αιφνιδιασμούς (έναν δευτερεύοντα με κάρφωμα Μιλουτίνοβ κι έναν πρωτεύοντα με κάρφωμα Πολ μετά από κλέψιμο)
Αποτέλεσμα αυτού ένα γρήγορο 12-0 και time out απο τον Πλαθα στο 5′. Οι οδηγίες του Ισπανού καθώς και το φρεσκάρισμα της 5αδας του με τους πιο ευέλικτους και αθλητικούς Ρένφρο, Χόλινς, Τόμας και Άιβερσον (αντί του Αγιόν που ξεκίνησε έξω από τα νερά του κόντρα σε Μιλουτίνοβ) έφεραν αποτέλεσμα. Ο coach Kεμζουρα ακολούθησε στις αλλαγές του συνάδελφου του αλλάζοντας – λογικό για ανάσες – κι εκείνος την πρώτη 5αδα με Μπόλντγουιν, Πάντερ, Παπ, Κουζμίνσκας & Ρούμπιτ και το κακό δεν άργησε να έρθει. Μηδενική δημιουργία (από ποιούς να παραχθεί άλλωστε), μηδενική κίνηση μακριά από την μπάλα, με αποτέλεσμα η ομάδα να επιδοθεί αναγκαστικά σε μια εκτός λογικής καταχρηστική φλυαρία μακρινών σουτ, κάνοντας τα στεφάνια του ΣΕΦ να δακρύσουν από αγανάκτηση.
Tην ίδια στιγμή που οι Ρώσοι επιδίδονταν σε μεθοδικές επιθέσεις (ο Άιβερσον έδινε ψηλά το σκριν, είτε τελειώνοντας με βαθύ diving στη ρακέτα είτε δημιουργώντας για τους πλαϊνούς με τον Πoνίτκα να λειτουργεί υποδειγματικά ως cutter από τη baseline και τον Ρούμπιτ να τα έχει εντελώς χαμένα στην πίσω γραμμή, είτε εκτελώντας οι κοντοί μετρά το σκριν – 2/3 τρίποντα ο Ρενφρο!!).
Κάπως έτσι έφτασε να κλείνει η πρώτη περίοδος με τους Ρώσους μπροστά 19-20.
Ίδιο μοτίβο πάνω κάτω και στην δεύτερη & τρίτη περίοδο (χαρακτηριστικά η ομάδα έχασε επί μέρους τις τρεις πρώτες). Ο Κεμζούρα επανέφερε την καλή πεντάδα με μπόλικο Πάντερ, βγάζοντας εντελώς από το rotation αρκετούς παίχτες (Σπαν 27′, Πρι, Μίλου, Παπ & Πάντερ πάνω απο 30′, οι υπόλοιποι πλην Κόνιαρη (19′) κάτω από 15′), το προβλέψιμο και αναχρονιστικό μπάσκετ που υπηρετούμε πιστά με τα κεντρικά πικ ψηλά και τη μπάλα στα χεριά του αρχηγού άρχισαν – αναμενόμενα – να μην λειτουργούν ή να εξουδετερώνονται, ο Πρίντεζης δέχτηκε αρκετό σπρώξιμο από τον Will Thomas βγαίνοντας εκτός ρυθμού, ο Μιλουτίνοβ έμοιαζε να παλεύει μονός του στους αιθέρες (αλήθεια ποσό ξενερωμένος μπορεί να νιώθει που δε βρίσκεται κάπου αλλού;)
Η Zenit ανανέωνε επιθέσεις με επιθετικά ριμπάουντ και ο Πάντερ σαν άλλος Kobe Bryant μονοπωλούσε τις επιθέσεις με τραβηγμένες προσπάθειες αλλά ο ηδονικός ήχος από το διχτάκι δεν ακούστηκε πάρα μόνο δυο φορές (2/12 τρίποντα, 5/21 συνολικά εντός παιδιάς). Φυσικά με αυτά τα ποσοστά παιχνίδι δε γύριζε και οι Ρώσοι διατηρούσαν μόνιμα ένα οριακό προβάδισμα (47-53 τέλος τρίτης).
Ο θρασύς Κόνιαρης και ο refuse to lose Παπανικολάου
Μπαίνοντας στην τέταρτη περίοδο, το συναίσθημα που σου προκαλούσε το ματς εκτός από αποστροφή με το σκορ σε τόσο χαμηλά επίπεδα, ήταν μια βασανιστική αποδοχή ότι βαδίζουμε σε μια ακόμα ήττα, σαν αυτές που έχουν γίνει συνήθεια την τελευταία διετία, ελλείψει εναλλακτικού πλάνου, με τον κόσμο στο ΣΕΦ να έχει την ανάγκη να πιστέψει σε κάτι. Αυτό το κάτι που ήρθε από το θράσος του Αντώνη Κόνιαρη και την επανεμφανιζόμενη από τα παλιά ενέργεια του Κώστα Παπανικολάου.
Τα 2 τρίποντα του μικρού σε συνδυασμό με το πείσμα του Θεσσαλού φόργουορντ και τις άμυνες που έβγαλε, τα ριμπάουντ που κατέβασε και την προσπάθεια να τρέξει ο ίδιος την ομάδα στο ανοιχτό γήπεδο, έφεραν – κόντρα στη ροή του αγώνα – μια ανατροπή από αυτές που μας είχε συνηθίσει η ομάδα στο παρελθόν, δίνοντας προσωρινά αφορμή για ξέσπασμα στις κερκίδες του ΣΕΦ με το τρίποντο της ισοφάρισης και την παράταση.
Μπασκετική δικαιοσύνη
Κακά τα ψέματα όμως. Η συγκεκριμένη εξέλιξη αποτέλεσε περισσότερο το κύκνειο άσμα της χθεσινής προσπάθειας πάρα μια σωστά οργανωμένη αντεπίθεση για ορθολογικά μεθοδευμένη ανατροπή. Στο εξτρά πεντάλεπτο η Ζενίτ δημιούργησε ένα επιμέρους 4-13, οι τραβηγμένες από τα μαλλιά προσπάθειες δεν έβρισκαν στόχο και οι θεοί του μπάσκετ απέδωσαν μπασκετική δικαιοσύνη, μοιράζοντας σε κάθε μια από τις 2 ομάδες αυτό ακριβώς που τους αναλογούσε.
Η αναλογία ασσίστ/λαθών (13/16) εκ των οποίων οι 9 από Σπανούλη-Κόνιαρη και τα τραγικά ποσοστά στο τρίποντο (6/20 τουτέστιν 20%) για μια ομάδα που υποτίθεται ότι η λογική με την οποία επανδρώθηκε το φετινό καλοκαίρι είχε κατεύθυνση να σουτάρει καλά από όλες τις θέσεις (1-5), να ανοίγει το γήπεδο και να δημιουργεί περισσότερο με off ball κίνηση και λιγότερη κατάχρηση ντρίμπλας, καταδεικνύουν το λόγου το αληθές. Η ομάδα διψάει για δημιουργία και instant scoring (Μπόλντγουιν-Τσέρι στις πρώτες 3 αγωνιστικές 9 πόντους & 7 ασσίστ μαζί!!! τα 2 βασικα σου PG)
Συμπεράσματα
Εν κατακλείδι, η ομάδα φαίνεται να έχει μείνει σε εκείνο το περσινό ματς με τη Μπασκόνια στο ΣΕΦ (πάλι με τρίποντο Παπανικολάου νίκη στο τέλος). Σαν να πάγωσε ο χρόνος εκείνη τη βραδιά και το τμήμα αγνοείται χαμένο προφανώς σε κάποια μαύρη τρύπα του μπασκετικού σύμπαντος. Αν υπήρχε ένα θετικό από τη χθεσινή βραδιά ήταν η διάθεση του Κόνιαρη και ροπή προς το καλό του παρελθόν του Παπανικολάου. Προσωπικά πιστεύω ότι το τρένο της όποιας φετινής πιθανής διάκρισης χάθηκε οριστικά χθες το βραδύ. Το ζητούμενο είναι τώρα να επαναπροσδιορίσουμε, με ρεαλιστική αυτοκριτική, τι μπορούμε να κρατήσουμε από τη φετινή κατάσταση.
Θα επαναλάβω όπως έχω πει και άλλες φορές, καλή πρώτη ύλη υπάρχει, όραμα χρειάζεται και έξυπνες επιλογές. Όχι απαραίτητα ακριβές. Εν αναμονή αγωνιστικών εξελίξεων λοιπόν που απ’ ότι ακούγεται έρχονται σύντομα.
