Κοντοζυγώνει ο δικός μας καιρός… Ο αγαπημένος Οκτώβρης που «μπασκετικά» σηματοδοτεί την έναρξη της Euroleague, της διοργάνωσης, η οποία μας κρατά συντροφιά κάθε εβδομάδα για κάμποσους μήνες!
Λίγες ομάδες, είναι τόσο συνυφασμένες με το θεσμό, έχοντας από το 1992 τον αριθμό ρεκόρ των 27 συνεχόμενων παρουσιών (μεγαλώσαμε παιδιά)… Και όμως ψάχνοντας τα κιτάπια μου διαπίστωσα, ότι (συμπεριλαμβανομένης και της σεζόν 2000 – 01 με τη διάσπαση, όπου τότε ο Ολυμπιακός είχε προτιμήσει τη νεοσύστατη Euroleague από τη Suproleague της FIBA) οι ερυθρόλευκοι είναι οι μόνοι που δεν έχουν ούτε μια απουσία!
Π.χ. ο Παναθηναϊκός εκτός της περιόδου 2000 – 01, έχει ένα “Χ” στο παρουσιολόγιο τη σεζόν 1997 – 98, όταν συμμετείχε στο τότε Κύπελλο Κυπελλούχων, ενώ και η Μακάμπι έχει «φάει» απουσία την περίοδο 1993 – 94, λόγω του χαμένου πρωταθλήματος την προηγούμενη χρονιά από τη Χαποέλ Γκαλίλ Ελιόν (ναι είχε συμβεί)! Για τις Ισπανικές δεν το συζητάμε, οι Ρεάλ και Μπαρτσελόνα έχουν «γράψει» αρκετά χιλιόμετρα σε Κύπελλο Κόρατς και Κυπελλούχων τη δεκαετία 90…
Ας αφήσουμε, όμως, τη στατιστική και ας επικεντρωθούμε στα δικά μας, ξεδιπλώνοντας σιγά, σιγά το κουβάρι των αναμνήσεων από τις ερυθρόλευκες πρεμιέρες. Επειδή οι αγώνες είναι πολλοί, το αφιέρωμα επικεντρώνεται στα 10 εναρκτήρια παιχνίδια, τα οποία θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά και έχουν αφήσει «μέσα μου» εντονότερα συναισθήματα. Η σειρά όπως θα διαπιστώσετε είναι με χρονολογικά κριτήρια.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΕΣΤΟΥΝΤΙΑΝΤΕΣ 73 – 66 (1992 – 93)
Κανονικά αυτός ο αγώνας δεν είναι η πρεμιέρα της περιόδου 1992 – 93, καθώς ο Ολυμπιακός είχε αγωνιστεί σε προκριματικό γύρο με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας σε διπλούς αγώνες, την οποία και απέκλεισε.
Όμως το παιχνίδι με τους «φοιτητές» στο ΣΕΦ είναι ουσιαστικά, αλλά και σημειολογικά, η αναγέννηση των ερυθρόλευκων, η επιστροφή τους στην ελίτ της Ευρώπης, σε μια χρονιά που παρά … ένα πάτημα γραμμής θα τους έστελνε στο final 4!
Ακόμα θυμάμαι, ήταν βράδυ Πέμπτης και ενώ μέχρι τότε συνηθίζαμε να βλέπουμε τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη, είχε έρθει επιτέλους η ώρα να θαυμάσουμε τη δική μας ομάδα στα σαλόνια της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης!
Ο Μπέρι έχει μόλις αντικαταστήσει το Χίγκινς και ερχόμενος από το … αεροδρόμιο, κάνει τη δική του πρεμιέρα ως ο απρόσμενος σταρ της βραδιάς! Με το γνωστό του στυλ, βάζοντας στα καλάθια τον Αλφόνσο Ρέγες (μεγάλος αδελφός του Φελίπε), θα είναι ο πρωταγωνιστής της νίκης του Ολυμπιακού… Όσοι βλέπαμε τότε στην τηλεόραση τον αγώνα, νομίζω ούτε καν φανταζόμασταν τι θα πετύχαινε στο μέλλον αυτή η ομάδα…
ΛΕΒΕΡΚΟΥΖΕΝ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 53 – 70 (1993 – 94)
Η πρεμιέρα της φάσης των Ομίλων της περιόδου 1993 – 94, επιφυλάσσει ραντεβού με μια παλιά γνώριμη, την Μπάγερ Λεβερκούζεν, η οποία την προηγούμενη σεζόν είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό στο γήπεδο της σε ένα αγώνα – θρίλερ. Έχοντας στη σύνθεση της πολλούς από τους παίκτες που μόλις έχουν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης με τη Γερμανία (Κοχ, Χάρνις, Βελπ και ένα από τα πρώτα stretch 4άρια που έχουν εμφανιστεί στα Ευρωπαϊκά γήπεδα, τον Κάναρντ Τζόνσον), η Λεβερκούζεν δείχνει έτοιμη να επαναλάβει το περσινό της κατόρθωμα.
Όμως το σύνολο του Ξανθού, μια από τις πιο κυριαρχικές ομάδες στην ιστορία του θεσμού, καθοδηγούμενη από την τριπλέτα Πάσπαλι – Τάρπλει – Φασούλα, θα κάνει παρέλαση μέσα στην Bayarena, κερδίζοντας με το εκκωφαντικό 53 – 70! Η Ευρώπη έχει μόλις καταλάβει ότι το ερυθρόλευκο τρένο έχει ξεκινήσει τη διαδρομή του, χωρίς όμως κανείς να περιμένει ότι θα εκτροχιαστεί από το αουτσάιντερ Μπανταλόνα, λίγο πριν φτάσει στον τερματικό σταθμό!
Μια σεζόν, η οποία επεφύλασσε μεγάλες νίκες (όπως μέσα στη Μαδρίτη επί της Ρεάλ), καθώς και το θρίαμβο στον πρώτο Ελληνικό αιώνιο εμφύλιο, αλλά έμεινε με την πικρή γεύση από το τρίποντο του Κόρνι Τόμπσον… Αυτό που μας στοίχειωνε για πολλά χρόνια, αλλά η λύτρωση ήρθε 17 χρόνια αργότερα!
ΕΦΕΣ ΠΙΛΣΕΝ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 42 – 77 (1994 – 95)
Εφές Πίλσεν. Η πρώτη αξιόμαχη και συνάμα ανταγωνιστική Τουρκική ομάδα, του στρατηγού της ζώνης 2 – 3, Αϊντίν Ερς (με παίκτες μεταξύ άλλων τον Ενέ και το Σαρίτσα). Οι πιο παλιοί θα θυμάστε τον επεισοδιακό τελικό με τις … ιπτάμενες καρέκλες στο Τορίνο το 1993, όπου ο Άρης θα κερδίσει τον πρώτο Ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας του!
Ένας αγώνας που για πολλά χρόνια θα ήταν casus belli για τους Τούρκους, με τους οπαδούς να ζητάνε εκδίκηση σε κάθε συνάντηση με Ελληνική ομάδα και για «εθνικούς λόγους».
Ο Ολυμπιακός μετά το σοκ του Τελ Αβίβ, εμφανίζεται αλλαγμένος με τους Έντι Τζόνσον και Σάσα Βολκόφ να είναι πλέον οι δυο ξένοι της ομάδας. Ο Ιωαννίδης, έχοντας διαβάσει τέλεια το παιχνίδι της Εφές και παραδίδοντας σεμινάριο, θα παγιδεύσει τους αντιπάλους και θα αναγκάσει την Τουρκική ομάδα σε μια ήττα – ντροπή, η οποία θα ξεπλενόταν 10 χρόνια μετά! Ήταν τότε που του κόλλησε το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος»…
Μια από τις μεγαλύτερες εκτός έδρας νίκες του Ολυμπιακού, τόσο σε έκταση σκορ, όσο και σε επίπεδο εμφάνισης, αποδίδοντας «ολοκληρωτικό» μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΜΑΚΑΜΠΙ 65 – 63 (1999 – 2000)
Η πρώτη πρεμιέρα του Ολυμπιακού που ήμουν μέσα στο γήπεδο, όχι όμως στη φυσική έδρα μας στο ΣΕΦ, αλλά στο κλειστό της Γλυφάδας! Παρέα με το φίλο μου το Νότη, είχαμε πιάσει από νωρίς θέση στο γήπεδο «Μάκης Λιούγκας», το οποίο ήταν καμίνι από την ασφυκτική ζέστη…
Ο αγώνας δε θα μπορούσε παρά να είναι ασορτί. Και οι δυο ομάδες εξαιρετικά άστοχες από μακριά, με το σκορ να μένει χαμηλά, χωρίς καμία να μπορεί να πάρει μεγάλο προβάδισμα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ο Τόμιτς ήταν η μόνη σταθερή επιθετική απειλή, ενώ στο φινάλε εμφανίστηκε ο Τζος Γκραντ, ο οποίος με ένα τρίποντο θα απαντούσε στο γερόλυκο Τζάμσι, που κράταγε ζωντανή τη Μακάμπι, μαζί με το μετέπειτα παίκτη του Παναθηναϊκού Άριελ Μακ Ντόναλντ.
Ο Ρόμπινσον σε κακή βραδιά, χωρίς αυτό να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα ώστε να μη γίνει από τους αγαπημένους μου! Ο Κρις Μόρις ήταν και αυτός εκεί, αλλά φανερά έξω από τα νερά του θα κάνει μια κακή εμφάνιση και αργότερα θα αντικατασταθεί από τον Μπλου Έντουαρντς… Σε ένα παιχνίδι, που ευτυχώς δεν είχε βαθμολογικές απώλειες για την ομάδα μας, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με το δεξί μια σεζόν, η οποία όμως κατέληξε με έναν άδοξο αποκλεισμό στον πρώτο γύρο των play off (φάση των 16 ουσιαστικά) από την Ορτέζ.
Ήταν η χρονιά της επιστροφής του Ιωαννίδη και της Αμερικανοποίησης της ομάδας, η οποία ωστόσο στέφθηκε με πλήρη αποτυχία, χωρίς η ομάδα να κατακτήσει κάποιον τίτλο…
ΡΕΑΛ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 75 – 73 (2000 – 01)
Σε μια χρονιά – ορόσημο για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, ο Ολυμπιακός μπαίνει στο millennium ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη της επανάστασης που συντελείται, με το λεγόμενο «σχίσμα». Η ομάδα μας θα λάβει μέρος στη νεότευκτη Euroelague, αφήνοντας τον αιώνιο αντίπαλο στη Suproleague μαζί με λίγες πρωτοκλασάτες ομάδες (ΤΣΣΚΑ, Εφές και Μακάμπι).
Η νέα εποχή έχει ξεκινήσει και η πρεμιέρα επιφυλάσσει ένα ντέρμπι, το οποίο τα επόμενα χρόνια θα απασχολήσει τα Ευρωπαϊκά γήπεδα! Οι ερυθρόλευκοι ταξιδεύουν στη Μαδρίτη ανανεωμένοι, με το Ζούρο στο τιμόνι και ξένους το γνωστό Ρίβερς και το Ράτζα. Η ομάδα μας θα ηττηθεί από τη Ρεάλ του Ερέρος (το τότε αστέρι του Ισπανικού μπάσκετ) σε χρόνια που τόσο οι σύλλογοι, όσο και η Εθνική μας ήταν φαβορί, έχοντας για «πελάτες» τους Φούριας Ρόχας (θυμίζω τις νίκες στα Eurobasket 1993 και 1995, όπως και στα Mundobasket 1990 και 1998)!
Ο Ρίβερς δεν είναι πια ο παίκτης που θυμόμασταν, καθώς τα χρόνια έχουν περάσει, ενώ και η ομάδα σταδιακά δείχνει να χάνει την αίγλη του παρελθόντος. Οι Βούκσεβιτς, Ρισασέ, Ντε Μιγκέλ και Φέμερλινγκ μαζί με τον τίμιο Μπουντούρη, συμπληρώνουν τη «σημαία» Τόμιτς, σε μια Ευρωπαϊκή χρονιά που «έκλεισε» άσχημα.
Στην πρώτη φάση των play off η ομάδας μας θα αποκλείσει τη Βερόνα, αλλά στην 8άδα θα πέσει θύμα της Ταουγκρές (αν και με πλεονέκτημα έδρας), η οποία έχοντας ήδη αφήσει εκτός το Περιστέρι και στη συνέχεια, νικώντας την ΑΕΚ σε μια συγκλονιστική σειρά ημιτελικών, θα είναι η φιναλίστ του τελικού, σε σειρά best of 5, με αντίπαλο τη μετέπειτα πρωταθλήτρια, Βίρτους Μπολόνια!
===========================================================================
Μεσολαβεί ένα διάστημα, όπου λόγω μεταπτυχιακών σπουδών στο εξωτερικό, καθώς και της στρατιωτικής μου θητείας, η επαφή με την καθημερινότητα της ομάδας δεν είναι τόσο έντονη. Τυχαίνει αυτή η περίοδος να συμπίπτει με τα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού στο μπάσκετ.
Ωστόσο, παρόλο που τα πράγματα δε φαίνεται να αλλάζουν, το 2004 έχω γυρίσει έτοιμος για νέες περιπέτειες! Έτσι, με τον «κολλητό» μου φίλο Αντώνη, θα φάμε με το «κουτάλι» το ΣΕΦ, βιώνοντας στιγμές όπως η συντριβή από την Εφές και ο ατελείωτος αγώνας με τη Ρεάλ, λόγω χαλασμένου χρονομέτρου, σε μια μοναδική παράσταση από τον Κορωνιό!
Το καλοκαίρι του 2005, με τους αδελφούς Αγγελόπουλος να έχουν ουσιαστικά και τυπικά πλέον, αναλάβει τα ηνία της ομάδας, ξεκινάει η αντεπίθεση, πρώτα μεταγραφικά και σιγά, σιγά, παρά τις αντίξοες συνθήκες και αγωνιστικά! Αυτό το κατάλαβα καλύτερα από όλους με τον παλιόφιλο μου το Θέμη, ένα μεσημέρι στον Αστέρα Βουλιαγμένης, όπου ωτακουστές σε ένα τηλεφώνημα του Παναγιώτη Αγγελόπουλου, προσπαθούσαμε να μαντέψουμε για ποιο 3άρι μίλαγε συνωμοτικά (τελικά ήταν ο Κουίνσι Λιούις)!
Η εποχή των Αγγελόπουλων έχει μπει για τα καλά και το επόμενο μέρος του αφιερώματος, θα μας θυμίσει τις 5 χαρακτηριστικότερες πρεμιέρες της 2ης χρυσής εποχής του σύγχρονου Ολυμπιακού…
===========================================================================
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΤΑΟΥ ΚΕΡΑΜΙΚΑ 97 – 78 (2006 – 07)
Η σεζόν 2006 – 07 ξεκινάει με όνειρα χίλια αλλά και ένα κακό νέο, το σοβαρό τραυματισμό του Μάτσε… Μαζί με το φίλο μου Αντώνη, έχουμε προμηθευτεί τα εισιτήρια διαρκείας μας και παίρνουμε θέση στο ΣΕΦ, σε μια σεζόν, όπου η φυσούνα ζει «μεγάλες στιγμές» με τον Πίνι Γκέρσον, να γίνεται συχνά αποδέκτης έντονων αποδοκιμασιών!
Στο δια ταύτα, στην πρεμιέρα με την Ταού, η οποία την προηγούμενη σεζόν είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό στα play off μέσα στο ΟΑΚΑ, δια χειρός Ερντογκάν, ο Ολυμπιακός θα μπει με το δεξί, αποδίδοντας εντυπωσιακό run ‘n’ gun μπάσκετ και με πρωταγωνιστή τον Άκερ θα πάρει μια εύκολη νίκη, απέναντι σε μια ομάδα που είχε στις τάξεις της, μεταξύ άλλων, τους Ρακότσεβιτς, Σκόλα, Πριχιόνι και Σπλίτερ!
Η συνέχεια στην Euroleague δεν είναι η ιδανικότερη, με τους ερυθρόλευκους να εμφανίζουν σκαμπανεβάσματα και τελικά να αποκλείονται στα play off από την Ταού… Ωστόσο, τότε ήταν η πρώτη χρονιά που ξεκάθαρα φάνηκε η δυναμική του Ολυμπιακού, ως ισότιμου διεκδικητή μιας θέσης στο final 4, αλλά κυρίως του θρόνου της ελληνικής Α1, όπου ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί το non call του Πηλοΐδη και μια σειρά άλλων ανακαλύψεων, για να κατακτήσει το πρωτάθλημα…
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΟΡΛΕΑΝ 94 – 72 (2009 – 10)
Η πρώτη πρεμιέρα Ολυμπιακού με Γαλλική ομάδα, πριν τη φετινή, με αντίπαλο την πρωτάρα Ορλεάν και ένα εύκολο ροζ φύλλο αγώνα.
Οι ερυθρόλευκοι και επίσημα είναι η ανερχόμενη δύναμη, έχοντας επιστρέψει ένα χρόνο πριν στο final 4, μετά από δεκαετή απουσία και με μια αφρόκρεμα παικτών στη σύνθεση τους όπου ξεχωρίζουν οι Παπαλουκάς, Τεόντοσιτς, Τσίλντρες, Κλέιζα, Μπουρούσης και ο rookie σε αυτό το επίπεδο … Μπέβερλι!
Το παιχνίδι δε χρήζει ανάλυσης, ο Ολυμπιακός «σβηστά» θα πάρει τη νίκη σε μια σεζόν, που οι Ερυθρόλευκοι θα κατακτήσουν έναν τίτλο ξανά (Κύπελλο Ελλάδας), αλλά στο φινάλε θα ηττηθούν από την Μπαρτσελόνα στον τελικό της διοργάνωσης. Η χειρότερη στιγμή ωστόσο, η μέρα που αληθινά πέθανε το μπάσκετ (και όχι στον τελικό Λιμόζ – Μπένετον του final 4 το 1993, όπως είχε τίτλο το «Τρίποντο»), είναι ο 3ος τελικός της Α1, όπου η ομάδα μας με το έτσι θέλω θα στερηθεί ένα πρωτάθλημα που το άξιζε ασυζητητί…
ΜΠΙΛΜΠΑΟ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 76 – 61 (2011 – 12)
Μια μαύρη πρεμιέρα για την ομάδα μας στο νέο ξεκίνημα που επιχειρεί. Με πολλές αλλαγές στο ρόστερ της, μείωση του budget και το Σπανούλη να περιστοιχίζεται από νέους Έλληνες και άπειρους Αμερικάνους παίκτες, θα αιχμαλωτιστεί από την Μπιλμπάο των Μαυροειδή και Ζήση, ξεκινώντας μετά από πολλά χρόνια με το αριστερό στην Euroleague (συγκεκριμένα μετά τη σεζόν 2005 – 06).
Το πιο απτό παράδειγμα, ότι τελικά μια αρνητική εκκίνηση μπορεί να μη λέει τίποτα! Εν μέσω μουρμούρας και αφορισμών, ο Ολυμπιακός θα περάσει όλη την πρώτη φάση μεταξύ σφύρας και άκμονος εξασφαλίζοντας την πρόκριση στο Top16 την τελευταία αγωνιστική, κερδίζοντας τη Νανσύ εκτός έδρας και αφού πριν είχε κάνει ένα μικρό σερί νικών, με το οποίο κάλυψε το κακό ξεκίνημα…
Όσο περνάει ο καιρός, όμως, η ομάδα εμφανίζεται πιο δυνατή και ποιοτική (με τις προσθήκες των Λο, Ντόρσει αντί των Λούκας και Χάουαρντ), φθάνοντας με τον πιο απρόσμενο τρόπο ξανά στην κορυφή της Ευρώπης! Μια χρονιά που το απόλυτο αουτσάιντερ κατάφερε κάτι το απίστευτο, με τους κόπους τόσων ανθρώπων, για τόσα έτη, επιτέλους να δικαιώνονται!
Ίσως το καλύτερο παράδειγμα “never give up attitude” και ένας οδηγός υπομονής για όλους εμάς που ήδη προεξοφλούμε αποτυχία τη φετινή χρονιά… Απλά να σας πω ότι ακόμα και εγώ φύσει αισιόδοξος, μετά το παιχνίδι με την Μπιλμπάο και τις «αναιμικές» εμφανίσεις των πρώτων αγωνιστικών, είχα φθάσει στο σημείο να περιμένω καρτερικά την κατάρρευση της ομάδας. Ευτυχώς, η ιστορία και αυτοί οι απίθανοι τύποι με την καθοδήγηση του στρατηγού Ντούντα, μας διέψευσαν πανηγυρικά!
ΒΑΛΕΝΘΙΑ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 68 – 71 (2014 – 15)
Πόσο μακρινός, αλλά και πόσο κοντινός, μου μοιάζει αυτός ο αγώνας… Ο Ολυμπιακός έχει εδραιωθεί στη συνείδηση όλης της μπασκετικής Ευρώπης ως η κορυφαία ομάδα, μετά το back2back!
Ωστόσο, εντός των τειχών, το χαμένο πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν από τον αιώνιο αντίπαλο, παρά το γεγονός ότι «σπάσαμε» την έδρα του, δημιουργεί ξανά μεγάλη γκρίνια…
Όμως, η αψεγάδιαστη καλοκαιρινή μεταγραφική καμπάνια του master recruiter Μπαρτζώκα δημιουργεί μια αισιόδοξη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ότι οι ερυθρόλευκοι θα είναι πιο δυνατοί τη νέα χρονιά.
Όλα, ωστόσο, θα γκρεμιστούν, έστω και παροδικά, σε μια νύχτα… Στο άδειο ΟΑΚΑ, η ομάδα μας κατεβαίνει ως φαβορί απέναντι σε έναν αποδυναμωμένο Παναθηναϊκό. Η εξέλιξη του αγώνα δικαιολογεί αυτόν τον τίτλο, μέχρι το τελευταίο 2λεπτο, όπου μετά από ένα «κλακάζ», οι πράσινοι θα πάρουν τη νίκη στο φινάλε με το κάρφωμα του Μπατίστα…
Αυτά που έγιναν μετά δεν κολακεύουν κανένα, αλλά η οργή του κόσμου διοχετεύτηκε στον έναν, αυτόν που στα μάτια του ήταν ο υπαίτιος. Μετά την ένταση (ή πείτε την όπως θέλετε) στο parking, ο Μπαρτζώκας θα αποτελέσει παρελθόν. Ο Ολυμπιακός θα πάει στη Βαλένθια με υπηρεσιακό προπονητή τον Τόμιτς και μεγάλη πίεση για θετικό αποτέλεσμα.
Ακόμα θυμάμαι με το μεγάλο μου γιο να είναι μηνών τότε και να έχει το συνήθειο να κοιμάται στο relax στο σαλόνι, να επιστρατεύω την τηλεόραση της κρεβατοκάμαρας για να δω αυτόν τον αγώνα! Ο Σπανούλης είναι ο γνωστός Κιλλ Μπιλ και αυτό το παιχνίδι θα αποτελέσει το … beginning of a beautiful friendship με το Χάντερ, ο οποίος συνεργάζεται άψογα με τον αρχηγό και για την επόμενη διετία θα είναι το alter ego του!
Μια χρονιά που μας επεφύλασσε πολλές συγκινήσεις, με την ομάδα να κατακτάει ξανά τον τίτλο της Α1, αλλά και να συμμετέχει στον τελικό της Μαδρίτης με αντίπαλο τη Ρεάλ…
ΚΙΜΚΙ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 67 – 88 (2018 – 19)
Η πιο πρόσφατη και συνάμα ίσως η πιο εντυπωσιακή πρεμιέρα της ομάδας. Το κατάλληλο αντι-παράδειγμα πως ένα ποδαρικό με το δεξί δε σημαίνει τίποτα άλλο, από 2 βαθμούς στο σακούλι!
Ο Ολυμπιακός, μετά από μια στείρα 2ετία, όπου έχει να παρουσιάσει έναν τελικό Euroleague με ήττα από τη Φενερμπαχτσέ, επιστρέφει για άλλη μια χρονιά με την ταμπέλα “restart” στις αποσκευές του. Με νέο προπονητή τον Μπλατ, αρκετά καινούρια πρόσωπα στις θέσεις των ξένων, όπου μόνο οι Στρέλνιεκς και Μιλουτίνοφ δεν έπεσαν θύμα εκκαθάρισης, ξεκινάει με ένα εκκωφαντικό διπλό στην έδρα της δυνατής Κίμκι του Μπαρτζώκα…
Πόσο πιο εύκολα είναι τα πράγματα όταν μπαίνουν τα σουτ… Μετά από ένα νωθρό πρώτο 5λεπτο, ο Ολυμπιακός πατάει γκάζι και πιάνοντας εντυπωσιακή, κατά διαστήματα, απόδοση, θα κερδίσει εύκολα τη Ρωσική ομάδα! Σπανούλης, Στρέλνιεκς, Τίμα αλλά και ο Βεζένκοφ, είναι οι διακριθέντες από μια πρεμιέρα, η οποία αποτέλεσε το έναυσμα για μεγαλεπήβολους στόχους.
Το όνειρο κράτησε μέχρι το Γενάρη, με την ομάδα να είναι στην 5η θέση και να κυνηγάει το πλεονέκτημα έδρας. Ό,τι έγινε από εκεί και έπειτα συνιστά ένα «ανεμοστρόβιλο», ο οποίος θέλοντας και μη συμπαρέσυρε τα πάντα, με τον Ολυμπιακό να μένει εκτός 8άδας… Ωστόσο, έφερε και το περίφημο #mexritelous, τον πόλεμο που έχει κηρύξει η ομάδα απέναντι στο εγχώριο κατεστημένο…
Μέχρι και το φετινό εναρκτήριο παιχνίδι των ερυθρόλευκων, πολλά έχουν αλλάξει ακόμα και από πέρυσι. Το μόνο που μένει ίδιο, είναι η δική μας ανυπομονησία και προσμονή να δούμε την ομάδα μας να μπαίνει ξανά στο γήπεδο!
Αυτές, λοιπόν, ήταν οι 10 δικές μου πιο χαρακτηριστικές νύχτες πρεμιέρας… Δέκα νύχτες, τόσο διαφορετικές αλλά με έναν κοινό παρονομαστή, την αγάπη μας για τον Ολυμπιακό! Πολλές αναμνήσεις μέσα σε ένα διάστημα 27 χρόνων, που στα μάτια μου όμως φαίνεται σα μια ταινία μικρού μήκους, με απίστευτες στιγμές που έχουμε ζήσει.
Και επειδή, τελικά έχει αποδειχθεί, ότι ειδικά ο πρώτος αγώνας δεν προσφέρει συμπέρασμα κανένα, ούτε μπορεί να λειτουργήσει ως «κρυστάλλινη σφαίρα» που θα μας δείξει το μέλλον, ας μην ακούμε για πολλά κεράσια στη νίκη και αντίστοιχα να μην κρατάμε μικρό καλάθι στην ήττα!
Όπως, σύμφωνα με τη φράση κλισέ, η στατιστική είναι ο επιστημονικότερος τρόπος για να πει κάποιος ψέματα, έτσι και οι πρεμιέρες είναι σαν το πρώτο ραντεβού, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου επιφυλάσσουν στη συνέχεια… Μπορεί να καταλήξουν σε φιάσκο, αλλά μπορεί να οδηγήσουν και σε ένα μεγάλο έρωτα!
