Οι μέρες περνάνε, ο καιρός να ανοίξει η αυλαία της Ευρωλίγκας πλησιάζει. Για όσους ακολουθούμε πιστά την ομάδα, τα κοντέρ ανυπομονησίας μας πιάνουν κόκκινο και το φιλικό με τον Ερυθρό Αστέρα λειτουργεί ως μικρή παρηγοριά στην προσμονή που νιώθουμε για την πρεμιέρα. Εκτός ότι τα ματς με Ερυθρό είναι πάντα ιδιαίτερα, το συγκεκριμένο φιλικό είναι λίγο παραπάνω γιατί στον απέναντι πάγκο θα βρίσκεται ένας ζωντανός θρύλος ολόκληρου του Συνδέσμου, όχι μόνο του μπασκετικου τμήματος. Η αλήθεια είναι με στενοχώρησε η πληροφορία ότι θα τιμηθεί με πλακέτα και λουλούδια ή μια κορνίζα! Για να τιμήσεις τον συγκεκριμένο άνθρωπο αποσύρεις την φανέλα, οποιαδήποτε άλλη “τιμή” είναι για τους «περαστικούς» που βοήθησαν τον σύλλογο να φτάσει σε τίτλους και επιτυχίες.
Ο Μίλαν όμως είναι κάτι διαφορετικό, ήταν μέρος της αναγέννησης του τμήματος στα όμορφα ’90, προσέφερε στις χαρές αλλά ήταν εκεί και στα δύσκολα μετά. Δεν λιποτάκτησε όπως πολλοί άλλοι, έμεινε πιστός στρατιώτης της ομάδας να βοηθήσει σε οποιοδήποτε ρόλο. Ακόμα και στα πιο δύσκολα όπου γινόταν από προπονητής ξανά παίκτης μέσα σε ένα βράδυ… αλλά και όταν η ομάδα ξανασήκωσε το ανάστημα της για να φτάσει στην κορύφωση του Back 2 Back που είναι ακόμα φρέσκια στις μνήμες μας. Ο Μίλαν είναι η ζωντανή ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού. Ως εκ τούτου η προβλεπόμενη τιμή για τον Μίλαν είναι η απόσυρση της φανέλας με το #11, οποιαδήποτε άλλη τιμή θα είναι ημίμετρο.
Από την άλλη δεν θα έπρεπε ο ίδιος ο κόσμος να έχει απαιτήσεις και να παίρνει θέση σε αυτά τα ζητήματα; Η αίσθηση μου είναι πως πολύς κόσμος μοιάζει μάλλον αποστασιοποιημένος γενικά με το μπασκετικό τμήμα. Φταίει η ανύπαρκτη επικοινωνία από την πλευρά της διοίκησης σε αυτή την περυσινή τρελή κατάσταση; Φταίνε τα αποτελέσματα; Βλέπετε ορισμένοι έχουν καλομάθει και έγιναν πρωτίστως υποστηρικτές των επιτυχιών στα σπορ και στην αποτυχία μένουν μακριά.. αλλά κράζουν από τα social media. Αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι φρέσκες οι τελευταίες επιτυχίες της ομάδας; Πριν 2 χρόνια έφτασε σε τελικό Euroleague αν δεν κάνω λάθος…
Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς η ομάδα έσβησε από μόνη της το φυτίλι που είχε ανάψει ο κόσμος. Ειδικά σε περιπτώσεις που προερχόμασταν από σερί νίκών, ο κόσμος γέμιζε το Σ.Ε.Φ. και η ομάδα τα θαλάσσωνε. Θυμάμαι γρήγορα-γρήγορα ματς με Μπαρτσελόνα / Μακάμπι (επί 2) / Μιλάνο / Ζαλγκίρις που γέμισε το γήπεδο και η ομάδα πνίγηκε στο άγχος και στο… σκεπτόμενο μπάσκετ. Αλλά έχει υπογράψει κανείς συμβόλαιο με την επιτυχία; Και οι αντίπαλοι μπάσκετ παίζουν και θέλουν να κερδίσουν. Μήπως ξεχνάμε γρήγορα το ένδοξο παρελθόν και ζητάμε συνεχώς επιτυχίες;
Όμως το βασικό ερώτημα είναι, όσο φρέσκες ή παλαιές είναι οι επιτυχίες της ομάδας, το πόσο εμείς τις εκτιμήσαμε. Και η απάντηση είναι όχι όσο θα έπρεπε! Τα τελευταία δυο χρόνια ο κόσμος παρουσιάζεται «λίγος» όπως και η ομάδα μέσα στο γήπεδο. Αν η ομάδα έχει κάποιες δικαιολογίες οι δικές μας θεωρώ πως τελείωσαν! Η φετινή χρονιά που είναι κομβικής σημασίας για τo μοντέλο του Ευρώπαικού μπάσκετ (θα εξηγήσω αργότερα) θέλει στήριξη. Οι πρόεδροι έκαναν το χρέος τους εξωγηπεδικά, και το πήγαν #mexritelous όπως ζητούσε ο κόσμος – εδώ και χρόνια. Τώρα η μπάλα επιστρέφει στον κόσμο και πρέπει να στηρίξει. Με ένα παιχνίδι την εβδομάδα εκτός των “διαβολο-βδομάδων” δεν έχουμε δικαιολογίες.
Το κρύο τα τελευταία 2 χρόνια ΣΕΦ πρέπει να ξανάζεσταθεί. Να νιώθουν οι παίκτες ότι έχουν στήριγμα τον κόσμο και κυρίως οι αντίπαλοι ότι παίζουν σε μια δύσκολη έδρα. Διακινδυνεύοντας μια μικρή πρόβλεψη, εκτιμώ ότι ο κόσμος θα γουστάρει φέτος αυτό που θα δει. Μια ομάδα με ταχύτητα, αθλητικότητα, αρκετά σύγχρονα στοιχεία μετά από χρόνια αλλά και με αρκετή εμπειρία στην ίσως τελευταία χρονιά των Σπανούλη / Πρίντεζη (;) θα είναι σίγουρο ένα ιντριγκαδόρικο μείγμα για τον Ολυμπιακό μπασκετικό οπαδό. Η ομάδα από την πλευρά της θα πρέπει να κάνει τον κόσμο να περιμένει πως και πως την Πέμπτη ή την Παρασκευή – το πως θα γίνει αυτό είναι πρόβλημα του coach Blatt και του επιτελείου του.
Όπως ανέφερα παραπάνω είναι κομβικής σημασίας η φετινή χρονιά για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός τράβηξε τον δικό του δρόμο. Μακριά από τη θλίψη-διαφθορά του ελληνικού μπάσκετ, επιλέγοντας μόνο την Ευρωλίγκα. Την περσινή σεζόν Εφές – Ρεάλ και πρόπερσι Μακάμπι για διαφορετικούς λόγους βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις ομοσπονδίες της εκάστοτε χώρας και ειδικά η Ισραηλινή ομάδα έκανε λόγο για δύο ομάδες (Ευρωλίγκα και διαφορετική για το πρωτάθλημα). Αν το “πείραμα” του Ολυμπιακού με τους λίγους αγώνες του βγει, πιθανολογώ ότι αυτόν τον δρόμο θα τον ακολουθήσουν και άλλες ομάδες.
Αγωνιστικά θα πρέπει να βρουν ισορροπία στο πρόβλημα του ρυθμού, με το κέρδος της κούρασης. Εξωαγωνιστικά θα πρέπει να αυξήσουν τα έσοδα τους για να μπορούν να είναι βιώσιμες επιχειρήσεις – βέβαια αν το κάνεις σωστά αυτό γίνεται – αφού less is more! Είναι ξεκάθαρο πως υπάρχουν πλέον πολλοί (εντός και εκτός χώρας) που θέλουν ο Ολυμπιακός να αποτύχει – και θεωρώ σίγουρο πως τα «δημοσιεύματα» των «έγκριτων» θα ψάξουν την παραμικρή αφορμή ώστε να κριτικάρουν (πάντοτε αρνητικά) τα όποια προβλήματα ή ζητήματα προκύψουν στην πορεία. Και εκεί ο κόσμος πρέπει να στηρίξει και μέσα στο γήπεδο αλλά και εκτός σε επίπεδο κοινής γνώμης.
Ταυτόχρονα, ο Ολυμπιακός της σεζόν 2019-2020 για πρώτη φορά στα χρονικά θα παρουσιαστεί με πιο πολλούς ξένους από ότι Έλληνες, πράγμα που ίσως ενοχλεί κάποιους, όμως με βάση την τάση του παιχνιδιού τα τελευταία χρόνια δεν με πειράζει. Όπως έχει αναλυθεί από πολλούς ειδικούς και μη στους Έλληνες παίκτες λείπει το σουτ και η αθλητικότητα. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται το σύγχρονο μπάσκετ, αν και σύμφωνα με τον coach Ιτουδη πλέον πρέπει να θέλεις από όλους τους παίκτες να δημιουργούν ακόμα και χωρίς σουτ. Σε αυτό το στοιχείο, της δημιουργίας από πολλούς, ο Ολυμπιακός παίρνει χαμηλό βαθμό και μάλλον θα προσπαθήσει να ισοσκελίσει την έλλειψη αυτή με δημιουργία από το ποστ. Ένα πραγματικά ενδιαφέρον εγχείρημα που ίσως ξενίσει σε κάποιους που έχουν μάθει το παιχνίδι μονοδιάστατα και επιφανειακά.
Με τα σημερινά δεδομένα χρειαζόμαστε το Νίκολα να ανέβει ένα επίπεδο ακόμη και να αρχίσει να δημιουργεί παραπάνω και πιστεύω μπορεί να το κάνει σε αρκετά καλό βαθμό. Επίσης ο Πρίντεζης που είναι λανθασμένα under rated, στο μυαλό πολλών, στην ικανότητα της πάσας θα είναι φέτος κομβικός στο ζήτημα της δημιουργίας (καταστάσεις high / low) – αλλιώς θα έχουμε πρόβλημα. Στα γκαρντ λείπει η δημιουργία αλλά όπως σωστά είπε ο Rankin σε προηγούμενο κείμενο του, σε μια πεντάδα που θα κινεί τα νήματα ο Μπολντγουιν και οι υπόλοιποι της αμερικάνικης παρέας, θα χτυπάνε κυρίως στο transition είτε με γρήγορες επιθέσεις ώστε να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες και της ανισορροπία της άμυνας, είτε με κοψίματα, είτε με early post – εφόσον η μπάλα μεταφερθεί γρήγορα στο ζωγραφιστό.
Δημιουργία όμως θα πρέπει να υπάρξει και από τον ψηλό – όχι μόνο από το ποστ (inside out) αλλά και στην κορυφή που τα τελευταία χρόνια το βλέπουμε όλο και πιο συχνά. Για παράδειγμα ο Τόμιτς (της Μπαρτσελόνα) που έχει μείνει πίσω στα δικά μου μάτια αρκετά τα τελευταία χρόνια, είναι η ικανότητα της πάσας του και της δημιουργίας καταστάσεων από το ποστ ή την κορυφή που του ανεβάζει τον χρόνο συμμετοχής. Ο Μιλουτινοφ αν προσθέσει την δημιουργία στο ρεπερτόριο του – η χρονιά θα είναι πολύ καλύτερη από αυτήν που περιμένει ο μέσος φίλαθλος.
Για να μην κουράζω άλλο το I feel devotion ήδη ηχεί το μυαλό μου και δεν βλέπω την ώρα να πάρω θέση στην κερκίδα…
