Φουριόζος έχει μπει ο Ολυμπιακός μας στην φετινή σεζόν! Με τα φρένα σπασμένα στην Α1, όπου από τύχη δεν ρίχνει κατοστάρες σε όλους του αντίπαλους. Βέβαια, σε μια διοργάνωση της προκοπής δεν θα συμμετείχαν πανω από 7-8 από τις ομάδες του πρωταθλήματός μας και, μεταξύ μας, είναι μαζί με το Κύπελλο δύο στόχοι που πρέπει να πετύχεις, αν τους πετύχεις ελάχιστα κερδίζεις, αν δεν τους πετύχεις, είναι τρομερή αποτυχία.
Είναι όμως η απόδοση και τα αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα που πραγματικά ενθουσιάζουν τον κόσμο. Ένα πειστικό σερί 6 νικών στο ΣΕΦ, κάποια απέναντι σε ομάδες που πέρσι μας κέρδισαν. Και 2 ήττες στο όριο, ή σχεδόν, σε έδρες ομάδων του περσινού Φ4.
Ρίχνουμε πολύ ξύλο, αλλά μπασκετικά, η άμυνα φαίνεται να έχει ήδη πιάσει καλό βαθμό σε αλληλοκαλύψεις και επικοινωνία. Πρωτεργάτες είναι οι Τόμας Γουώκαπ, Κώστας Παπανικολάου και Μουστάφα Φαλ, που ξεκινάνε στην «πρώτη» πεντάδα. Όμως Λάρυ, Σακιέλ και Ζαν-Σάρλ κρατάνε ψηλά την ένταση και με την «δεύτερη». Το σημαντικό είναι βέβαια ότι φαίνεται η διάθεση να κυνηγήσουμε, να σκυλιάσουμε, να χαλάσουμε τα σχέδια του αντίπαλου. Και η διάθεση είναι το 50% της άμυνας, δεν κλέβει κανείς, ακόμα και οι πρώτοι σκόρερ μας
Τάυλερ Ντόρσυ, Σάσα Βεζένκωφ και Κώστας Σλούκας είναι κατά σειρά οι πρώτοι σκόρερ μας. Ο Τάυλερ δίνει κάτι που έλειπε από καιρό, το αξιόπιστο pull up και ο Σάσα αν και δεν έχει τα περσινα ποσοστά, γεμίζει με πόντους το σακούλι. Ο Κώστας έχει έναν άχαρο και δύσκολο ρόλο, να κρατήσει ψηλά στην επίθεση την λίγο δυσκοίλια δεύτερη πεντάδα μας, που μόνο αυτός μπορεί να το κάνει. Ο Λάρυ είναι οικονομικός, ο Σακιέλ σιγά σιγά προσαρμόζεται, όμως με τον Μάρτιν μακριά από τον καλό εαυτό του, ουσιαστικά από τον Σλούκα περιμένουμε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Γενικά πάντως, υπάρχουν αρκετοί που συνεισφέρουν στην επίθεση, συχνά τελειώνουμε τα ματς με 4-5 παίκτες με πάνω από 10 πόντους.
Έχει πολύ περιθώριο βελτίωσης, ειδικά στην επίθεση, η ομάδα μας. Βέβαια, ανάλογο περιθώριο έχουνε και οι αντίπαλοι, μην ξεχνάμε. Για μένα, ακόμα υπάρχει και το κενό πίσω ή δίπλα από τον Παπανικολάου, που φτου-φτου έχει ξεκινήσει τρομερά την χρονιά, κάτι που δεν περίμενα να συμβεί. Είναι όπως έχουμε πει όλοι, η συνδετική ουσία της ομάδας, μια ομάδα που φαίνεται να έχει πολύ καλό εσωτερικό κλίμα με τους παίκτες να φαίνεται ότι διασκεδάζουν την διαδικασία
Μετά τον τραυματισμό και επίσης λόγω του αναιμικού ξεκινήματος του Χασάν όμως, αποφασίστηκε η κενή θέση του ξένου να πληρωθεί από τον Κουίνσι Έησι. Ομολογώ ότι στην αρχή δεν κατάλαβα τον λόγο, ούτε τριάρι που μας λείπει, ούτε πεντάρι που χάνουμε με τον Μάρτιν είναι. Ευτυχώς μιλάω με μπασκετικά μυαλά στα βαθιά καταγώγια του μπασκετογαύρικου ιντερνέτζ και με είχαν προϊδεάσει. Ενώ και η πανωλεθρία του «Γιώργαρος πάνω στον Κλάημπερν» ίσως βάρυνε σε μια τέτοια επιλογή.
Αλήθεια είναι όμως ότι ενθουσιαστήκαμε με τον παικταρά, για δύο λόγους. Πρώτον, διότι ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του γαύρου, έτσι μαχητής που είναι. Δεύτερον και κυρίως διότι δείχνει ότι πλέον η διοίκηση έχει και τα αντανακλαστικά και τον τρόπο να ενισχύει ουσιαστικά την ομάδα σε περίπτωση ανάγκης, με παίκτες αναγνωρισμένης αξίας. Δεν είναι μακριά οι εποχές των τρύπιων ήδη μπαλωμάτων πάνω στις τρύπες του κακοραμμένου κουστουμιού της ομάδας. Ούτε αυτές που παραγοντικά δεν είχαμε βαρύτητα. Ο Λεπενίντζα έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε μύθο…
Σίγουρα επίσης η επιλογή δείχνει εμπιστοσύνη και στήριξη στο εσωτερικό της ομάδας. Δίνει χρόνο στον Μάρτιν να επιστρέψει, στέλνοντας τον Λιβιό πιο πολύ στο 5 και κλείνει στο μάτι στα παιδιά που καλύπτουν το 3 εν τη απουσία του Παπ, ότι δεν θα χάσουν συμμέτοχή. Ίσως βέβαια στείλει ο Acy και για κάποια λεπτά τον Βέζε στο 3, υπό συνθήκες και άμα χρειάζεται μέγεθος εκεί η ομάδα. Ίσως και ο Σάσα λίγο απελευθερωθεί εκεί κάπως.
Τα αποτελέσματα και η όλη υγεία που βγάζει η ομάδα λοιπόν έχει κάνει τον κόσμο να ενθουσιαστεί και αυτό το βλέπουμε και στoυς αριθμούς όπου έχουμε μεγαλύτερο ποσοστό πληρότητας, έστω και στο πλαίσιο της χαμηλότερης χωρητικότητας λόγω κόβιντ, από τις τελευταίες προ κόβιντ χρονιάς, οπου πχ το 18-19 είχαμε 71% πληρότητα ενώ στα 4 πρώτα ματς με όριο στις 8χιλιάδες και στα άλλα 2 με όριο στις 12 χιλ (10.300 περίπου χωράει το ΣΕΦ τώρα με το 90%) η πληρότητα είναι πάνω από 80%.
Όμως δεν είναι ότι απλά ο κόσμος επέστρεψε, έστω και υπό το βάρος του κόβιντ. Έχει αλλάξει το κλίμα, οι γκρίνιες σταματάνε γρήγορα και η εξέδρα στηρίζει σωστά, νιώθει πότε θα γιουχάρει σε επίθεση αντιπάλου, πότε θα χειροκροτήσει στο ξεκίνημα της επίθεσής μας μετά από καλάθι μαχαιριά εναντίον μας, πανηγυρίζει εκτός από τα τρίποντα και τα καρφώματα και τις ωραίες άμυνες ή μια καλή ασσίστ.
Έτσι, θα πρέπει να αλλάξει και ο ορισμός του «ΣΕΦ Νικης» που είχαμε βγάλει τα τελευταία χρόνια. Ήταν λοιπόν μέχρι πρότινος το «ΣΕΦ Νίκης» ένα ΣΕΦ με 3,5 ως 4 χιλιάδες μπασκετόγαυρους, λίγο νωχελικούς, λίγο ήρεμους, με λίγα ξεσπάσματα, μια κάποια γκρίνια. Εκεί οι ομάδες των τελευταίων ετών έπαιζαν το μπασκετάκι τους και κάτι κατάφερναν. Με το που ανέβαινε ο αριθμός, εκεί πάνω από 5 χιλιάδες και η φασαρία του κόσμου, έ κόλωναν και συνήθως χάναμε. Ξεχνάμε όλα αυτά. Πλέον το ΣΕΦ θα είναι κόντα στις 7 ακατέβατα, με Φενερ είχαμε πάνω από 9, και θα κάνει το στάδιο απόρθητο, μαζί με την ομάδα.
Υπόψιν ότι σε 2-3 ματσάκια έχει έρθει και ο μέγιστος Μπίλαρος και έχει απολαύσει και αυτός μαζί με μας και κάποια (που να τα φέρει όλα, χεχεχε) από τα παιδιά του, τους συνεχιστές του στο παρκέ. Τον αποθεώσαμε πολλάκις και η σκέψη πάει διφορούμενα από τα «γιατί η ομάδα δεν είχε χαρίσει τέτοια ρόστερ στα τελευταία χρόνια του Βασίλη» μέχρι τα «η ομάδα χωρίς τον Βασίλη πετάει». Είναι μια μεγάλη κουβέντα που ίσως πρέπει να γίνει, αλλά σε ουδέτερο χρόνο, τώρα απλά στηρίζουμε το καλό νέο ξεκίνημα της ομάδας.
Ρόγα-ρόγα λοιπόν μαζέψαμε 6 νίκες ως τώρα και βρισκόμαστε στην ισοβαθμία με άλλες 5 ομάδες στις θέσεις 2-6. Θέσεις που έχουμε να δούμε τουλάχιστον 2-3 χρόνια, νομίζω τελευταία φορά ήταν Γενάρη του 19, πριν το ηχητικό και την κατάρρευση. Λογικό να υπάρχει αισιοδοξία, μάλιστα από ικανή μερίδα ψιθυρίζεται ότι πλέον δεν πρέπει να στοχεύουμε απλά στην είσοδο στις τελευταίες θέσης της 8άδας αλλά να την θεωρήσουμε δεδομένη και να πάμε για θέσεις πάνω από την 7η, ακόμα και για πλεονέκτημα.
Ωραία, ας δούμε λίγο όσο γίνεται ψύχραιμα την κατάσταση. Αυτό το 6-2 που μας φέρνει «εκεί», έχει επιτευχθεί με νίκες μόνο εντός έδρας, κανένα παιχνίδι δεν είχε ένα βαρύ πρέπει πάνω του. Στις δύο περιπτώσεις που παίξαμε εκτός, όπου νίκη σε συνδυασμό με την γενικότερη πορεία θα ήταν δήλωση για κάτι παραπάνω, αυτή δεν ήρθε. Οπότε έχουμε κάνει απλά μια πολύ καλή εκκίνηση, με καμμία υπερβατική νίκη. Μας φαίνεται τρομερό λέω εγώ, διότι είχαμε ξεσυνηθίσει έτσι 3 χρόνια τώρα.
Πρέπει λοιπόν να δούμε την ομάδα σε πιο δύσκολες πίστες. Να την δούμε τώρα, όπου έχει ένα πρόγραμμα με 5 εκτός αναμετρήσεις σε 6 αγώνες. Τώρα που έχει κάνει τον θόρυβο και όλοι την μετράνε πιο βαριά, από την 2η (με την διαφορά των πόντων) θέση της βαθμολογίας. Τώρα που θα πάει να παίξει με θεωρητικά ανταγωνιστές για την 8άδα, με σκληρές ομάδες των χαμηλών στρωμάτων, σε Must win παιχνίδια με ομάδες στον πάτο της βαθμολογίας, ξανά με ομάδες του περσινού Φ4 στην έδρα τους.
Άρα τώρα είναι που θα αρχίσει να δείχνει πόσο αξιόπιστα είναι τα δείγματα της αρχής. Να δούμε τον Κώστα πως ηγείται, τον Τάυλερ πως σκοράρει, τον Τομας πως αμύνεται κλπ κλπ, με ένα αυξανόμενο «πρέπει» μπροστά τους. Δεν είναι δεδομένο τίποτα, τους πιστεύουμε όλους στην ομάδα, τους στηρίζουμε με δύναμη (εδώ στηρίζαμε με λύσσα όταν γράφαμε 7 σερί νίκες πέρισυ, ή στα πέτρινα του Κορυδαλλού) αλλά πρέπει να δείξουνε ότι αντέχουν στην αυξανόμενη πίεση.
Ίσως είναι και η ώρα να δούμε αν όντως ο αγαπημένος κόουτς B έχει και ο ίδιος αλλάξει τσιπάκι από πέρισυ, και εκεί που συχνά φαινόταν ανεξέλεγκτα εκνευρισμένος, απογοητευμένος και παραιτημένος, πλέον να εμφυσήσει με διάρκεια αυτή την σιγουριά που φαίνεται ότι έχει προσδώσει στην ομάδα. Το ρηκρούτινγκ του ήταν εύστοχο, το σχέδιό του αρχικά φαίνεται να πιάνει, πρέπει να κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές και βελτιώσεις ώστε η ομάδα να συνεχίσει στις ίδιες ράγες.
Καιρός ίσως είναι και εμείς να ξεπεράσουμε τα όποια σύνδρομα μας άφησαν οι τελευταίες χρονιές και να πιέζουμε την ομάδα για το καλύτερο. Μια Ευρωλίγκα με ποιότητα αλλά με τρωτά θηρία, με μια ομάδα που θεριεύει… Ας μην βάζουμε ταβάνι στις φιλοδοξίες μας χωρίς να ξεχνάμε το τρέχον στάτους μας. Μια ομάδα που έχει 3 χρόνια να δει οκτάδα και θέλει να επανέλθει σε αυτή.
Όλα, σχεδόν, βαίνουν καλώς στον μπασκετογαύρικο πλανήτη, αυτή την σεζόν, ως τώρα. Χωρίς να χάνουμε από την άκρη του ματιού μας μια μεγάλη επιτυχία, ακόμα και όσο υπερβατική ήταν αυτή του ’12, πρέπει να κοιτάμε βήμα-βήμα να μην σκοντάψουμε, όντας έτοιμοι να σηκωθούμε αμέσως και να καλύψουμε το χαμένο έδαφος, αν αυτό συμβεί. Χαμηλά την μπάλα, όσο ψιθυρίζουμε μέσα μας το σύνθημα που βγάζουν τα πρώτα γράμματα (και βροντοφωνάχτηκε στο ΣΕΦ) στις παραγράφους αυτού του πονήματος!
