Δεν το παίζω σοφός και δεν είμαι, αλλά θα το προσπαθήσω: Ακολουθεί μια (αρκετά) μακροσκοπική εκτίμηση της σεζόν που έρχεται.
Λίγο πριν την έναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων της ομάδας, και ενώ έχουν μόλις προστεθεί στη προετοιμασία οι διεθνείς, επιχειρώ μια πρώτη εκτίμηση του τρόπου με τον οποίο θα αγωνιστεί φέτος ο Ολυμπιακός.
Προτού όμως προχωρήσουμε σε οποιοδήποτε συμπέρασμα, ξεκινώ ως εξής:
Το πρώτο που θα πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η ομάδα έχει Leader.
Τον Βασίλη.
Ανεξάρτητα δε από το πως αντιλαμβάνεται ο καθείς εξ ημών το άθλημα, και ανεξάρτητα από το αν μας αρέσει ή δε μας αρέσει αυτή η πραγματικότητα, ο Βασίλης είναι το μεγαλύτερο asset της ομάδας και θα εξακολουθεί να είναι μέχρι να κρεμάσει τα παπούτσια του ή μέχρι να βρεθεί ένα μεγαλύτερο asset…
Επίσης, ένα άλλο σημαντικό asset, λέγεται Πρίντεζης.
Στη -κατά πάσα πιθανότητα- τελευταία του σεζόν, ο Γιώργος θα είναι ο leader του Low Post μαζί με τον έτερο παλιό (πλέον) και, καλύτερο παίκτη του Ολυμπιακού την περυσινή περίοδο, τον Μιλουτίνοφ.
Πως θα πορευτεί η ομάδα φέτος λοιπόν;
- Με τον Βασίλη.
- Και το Γιώργο.
- Με τον Μιλουτίνοφ (στην ίσως τελευταία του χρονιά με τα ερυθρόλευκα)
- Και με κάμποσες, αρκετές πλέον, πινελιές αθλητικότητας βγαλμένες από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Όσο όμως οι αρχηγοί αντέχουν, τόσο το μπάσκετ που θα βλέπουμε θα περιστρέφεται γύρω από τους έμπειρους, διαχρονικούς σταρ της ομάδας, ιδίως στα κρίσιμα τελευταία λεπτά των αγώνων.
Οι υπόλοιποι, έχοντας κατά περίσταση αυξημένες αρμοδιότητες, θα γεμίζουν τον ενδιάμεσο χρόνο των αγώνων. Το ρόστερ είναι γεμάτο και έχει λύσεις, αρκεί να αξιοποιηθούν όλοι και να αξιοποιηθούν σωστά. Υπενθυμίζω πως όσο προχωρούσε η σεζόν πέρσι, τόσο έκλεινε και το rotation. Όταν δε ο κόουτς έχασε το Βασίλη, έχασε και τη πυξίδα του.
Και την έχασε εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου και δε χρειάζονται περαιτέρω επεξηγήσεις σε αυτό.
Εάν και φέτος ξεκινήσουμε από ένα ρόστερ 12-13 παιχτών και καταλήξουμε να αγωνιζόμαστε με 7-8, θα έχει χαθεί το πλεονέκτημα του βάθους το οποίο υπάρχει αυτή τη στιγμή.
Γιατί μπορεί να υπάρχουν διχογνωμίες σχετικά με τη ποιότητα του ρόστερ, αλλά τουλάχιστον από ποσότητα είμαστε καλά και αυτό μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί αγωνιστικά.
Μελετώντας τη περσινή κατανομή του χρόνου στις μονάδες του ρόστερ και με τη βοήθεια της ζωηρής μου φαντασίας, επιχείρησα μια προβολή των πιθανών σχημάτων και της λειτουργικότητας που θα έχουν αυτά στη σεζόν που έρχεται.
Πάμε λοιπόν να δούμε μερικά ερωτήματα, τα οποία επιχείρησα να απαντήσω κατόπιν αυτής της συλλογιστικής:
Ποιος θα κρατάει τη μπάλα;
Ξεκινώντας από τη πιο νευραλγική θέση για το αγωνιστικό προφίλ της κάθε ομάδας, αυτή του πλέι-μέικερ, έκανα την υπόθεση πως ο Μπόλντουϊν, όντας ένα παιδί που αγωνίζεται σχεδόν αποκλειστικά στη θέση αυτή, θα λάβει περίπου το χρόνο που έλαβε πέρσι ο NWG, δηλαδή περί τα 25 αγωνιστικά λεπτά ανά αγώνα.
Ο Βασίλης επίσης, λογικά δε θα πέσει κάτω από τα 20-22 λεπτά ανά αγώνα.
Συνεχίζοντας τον συλλογισμό μου, έκρινα πως δε θα είναι πολλές και οι στιγμές που η ομάδα θα βρίσκεται στο παρκέ χωρίς κάποιον από τους δυο παραπάνω. Για να συμβεί το τελευταίο, δεν θα μπορεί να υπάρξει μεγάλο overlap της συμμετοχής τους, άρα δεν αναμένω να τους βλέπω και για πολύ ώρα μαζί.
Αυτό είναι ένα πρώτο -μάλλον εύκολο- συμπέρασμα.
Ποια θα είναι τα σχήματα;
Δυο λοιπόν θα είναι οι κύριοι κουμανταδόροι και δυο τα σχήματα που θα χτιστούν γύρω τους, ώστε να εξυπηρετούν τις δικές τους ανάγκες και αρετές.
Ο Βασίλης θα συνυπάρχει περισσότερο με τον τίμιο Τσέρι και ο Μπόλντουϊν περισσότερο με τον Πάντερ και τον Πολ.
Επίσης, θεωρώ ότι ο Βασίλης θα παίζει περισσότερο σε σχήματα με τους γνωστούς του. Τον Παπ, τον Πρίντεζη και τον Μιλουτίνοφ. Κρίνω δε ότι θα του ταιριάζει και ο Χαπ. Με αυτό το τρόπο, ο προπονητής θα μπορέσει να κεφαλαιοποιήσει την σωρευμένη εμπειρία χρόνων και το υπάρχον δέσιμο ενός δεδομένου σχήματος.
Ο Μπόλντουϊν από την άλλη, θα παίζει περισσότερο με την αμερικάνικη version της ομάδας. Πάντερ, Πολ, Ρούμπιτ συν τον Κουζμίνσκας. Βεζενκοφ – Κονιαρης, θα συμπληρώνουν με αραιές συμμετοχές, από εδώ και από εκεί. Λίγα πράγματα – και λίγα λεπτά. Non-factors.
Αυτά ως βασικά σχήματα.
Προφανώς θα δούμε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς στο παρκέ, ανάλογα με την ημέρα και τη περίσταση, αλλά τα παραπάνω σχήματα είναι τα 2 που μπορώ να φανταστώ περισσότερο.
Τι θα δίνει το καθένα από αυτά;
Το παραδοσιακό σχήμα του αρχηγού και των “Ελλήνων” ξέρουμε τι θα δίνει.
Για περίπου το 1/3 του αγώνα θα παίζουμε με το γνωστό μας στυλ:
- Έλεγχος του ρυθμού και του χρονόμετρου. PnR και ποστ παιχνίδι.
- Σουτ από τον Παπ και τον Πρίντεζη, εμπνεύσεις από τον Βασίλη, και παιχνίδια των 2 (κοντός-ψηλός, ψηλός-ψηλός).
- Ο Τσέρι εδώ θα έχει το ρόλο του σωματοφύλακα – Ένας Μάντζαρης, με περισσότερα μούσκουλα και διάθεση να αποδείξει πράγματα.
Nothing new here.
Πάμε παρακάτω, σε εκείνο το 50% του αγώνα, όπου θα είμαστε αμερικανάκια, ή τελοσπάντων, μια περισσότερο Blatt-oriented ομάδα.
Σε αυτό το σχήμα, η ομάδα θα έχει πάντα τουλάχιστον 2 εκ των Μπόλντουϊν-Παντερ-Πολ (ή 3 εκ των Μπόλντουϊν-Παντερ-Πολ-Κουζμίσκας) ταυτόχρονα στο παρκέ.
- Αρκετό triple threat και penetrating skill για να κινηθεί η αντίπαλη άμυνα.
- Αρκετό muscle power και αθλητικότητα για πίεση στη μπάλα και τρανζισιον παιχνίδι.
Αν ήμουν σύμβουλος του Μπλατ, θα του πρότεινα να ξεκινά με αυτή τη πεντάδα τα εντός έδρας παιχνίδια, και με την «Σπανουλική» πεντάδα, τα εκτός.
Tο υπόλοιπο μέρος του παιχνιδιού (λιγότερο από το 20% του χρόνου) θα έχει κυρίως σχήματα με το Βασίλη και το Μπολντουιν ταυτόχρονα στο παρκέ. Ειδικά αυτά τα τελευταία, δε ξέρω πως ακριβώς θα δουλέψουν, καθώς δε μπορώ να σκεφτώ τη χρήση του Μπόλντουϊν ως off guard. Πιθανολογώ πως ο στόχος είναι η παρουσία ενός πιο ποιοτικού (από τον Cherry) σωματοφύλακα δίπλα στον Βασίλη, ώστε να γίνει πιο efficient το παραδοσιακό παιχνίδι της ομάδας και στα 2 μέρη του παρκέ.
Η γενική εικόνα πάντως λέει πως υπάρχουν 2 βασικά πλάνα:
- Αυτό στο οποίο κινεί ο Σπανουλης τα νήματα
- και αυτό στο οποίο τα κινούν οι Αμερικάνοι / ο Μπόλντουϊν.
Σε πρώτη φάση και για αντικειμενικούς λόγους (όπως πχ η ηλικία των εκπροσώπων του κάθε πλάνου) φαίνεται πως το αμερικάνικο στυλ θα παίρνει οριακά περισσότερο χρόνο στο παρκέ. Υποπτεύομαι παρόλα αυτά πως στα κλεισίματα και στις κρίσιμες στιγμές των παιχνιδιών, η μπαγκέτα θα περνάει στο Βασίλη για να κάνει τα δικά του. Εκτιμώ δε πως το σχήμα με Βασίλη και Μπολντουιν μαζί, θα είναι αυτό που θα κλείνει τα παιχνίδια, ιδίως από τη στιγμή που ο αμερικάνος θα αρχίσει να μπαίνει στη κουλτούρα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Μια παρένθεση (και μια υπενθύμιση) εδώ:
Πέρσι το παραπάνω δεν εφαρμόστηκε, αφού πολλές φορές τα παιχνίδια τα έκλεινε ο Γκος.
Αυτή η παράμετρος όμως δεν ισχύει πλέον αφού τόσο “Ευρωπαίος” γκαρντ δεν υπάρχει στην ομάδα και φαίνεται αρκετά ριψοκίνδυνο, ιδίως στην αρχή της σεζόν, να δίνεις τις δύσκολες αποφάσεις σε άγουρα γκαρντ από την Αμερική.
Επίσης και ο Μπλατ κάτι θα έχει καταλάβει.
Vasilis is still the king and Luis Scola approves this message!
Τελικά τι πρέπει να περιμένουμε;
Όσον αφορά το μεγάλο ερώτημα, σχετικά με το που μπορεί να φτάσει αυτή η ομάδα, δε μπορώ να τοποθετηθώ. Όχι ακόμα.
Θα ήθελα να δω τον Ολυμπιακό ως το dark horse της λίγκας, αλλά φοβάμαι πως αυτό είναι περισσότερο διακαής πόθος, παρά ρεαλιστική ερμηνεία των καταστάσεων. Όσον αφορά τα μικρότερα ερωτήματα, υπάρχουν αρκετά ζητούμενα με επιθυμητές απαντήσεις.
- Ο κόουτς Μπλατ, φέτος, θα πρέπει να αφήσει το στίγμα του.
- Είναι μια δύσκολη σεζόν για όλους και για αυτόν ακόμα περισσότερο.
- Καλό θα είναι η διοίκηση να του δώσει τα εχέγγυα ώστε να δουλέψει χωρίς εμπόδια, όπερ σημαίνει: οι πληρωμές στην ώρα τους, για να μην έχουμε τα περσινά τραγελαφικά αποτελέσματα.
Έχει τεράστιο ενδιαφέρον επίσης να δούμε το τρόπο με τον οποίο θα επιχειρήσει να παντρέψει ο κόουτς τα διαφορετικά στυλ παιχνιδιού που υποστηρίζει το ρόστερ του.
Το ρόστερ με τα υπο-ρόστερ και ο ρόλος του κόουτς
Δε θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι το ρόστερ του Ολυμπιακού, διαιρείται σε δυο υπό-ρόστερ, όπου το καθένα πρεσβεύει, υποστηρίζει και ειδικεύεται σε διαφορετικό μπάσκετ: Τον παραδοσιακό ελληνικό ανταρτοπόλεμο και το αμερικάνικο open-field warfare.
Η εκτίμηση μου είναι πως ο κόουτς θα επιτρέψει σε καθένα από αυτά τα γκρουπ παιχτών να παίξει το μπάσκετ εκείνο που του ταιριάζει πραγματικά, ώστε να λάβει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα και δε θα προσπαθήσει να επιβάλει ένα βίαιο και ερμαφρόδιτο συγκερασμό, που θα βγάλει σημαντικές μονάδες έξω από τα νερά τους.
Είναι άλλωστε δεδομένο, πως σε συγκεκριμένες στιγμές ενός αγώνα, το κάθε στυλ μπορεί να έχει τη δική του χρησιμότητα και να αποδειχτεί αρκούντως αποτελεσματικό. Από την ικανότητα του κόουτς να τραβάει το σωστό χαρτί, τη σωστή στιγμή, θα κριθεί και το έργο του στο τέλος. Όπως είπαμε και στην αρχή, μπορεί να μην έχει τα κορυφαία εργαλεία στη λίγκα, έχει όμως μια πληθώρα επιλογών που μπορούν να μετασχηματίσουν ένα μέτριο ρόστερ σε ένα εξαιρετικό σύνολο.
Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο ρόλος του καλού προπονητή; Να μπορέσει να παρουσιάσει ένα άθροισμα μεγαλύτερο των επιμέρους μονάδων. Να καταφέρει να κάνει το 1+1 = 3.
Ετοιμαστείτε λοιπόν για αρκετή Set λογική αλλά και αρκετό «from the ghetto» παιχνίδι, προφανώς όχι ταυτόχρονα και όχι για μεγάλα συνεχόμενα χρονικά διαστήματα, αφού ο έλεγχος του ρυθμού είναι πάντα σημαντικός για το παιχνίδι που αγαπάμε, και καλύτερος για αυτή τη δουλειά από τον Βασίλη δεν υπάρχει, άρα θα έχουμε κάμποσες αλλαγές και αρκετή ποικιλομορφία σε σχήματα κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Αυτά ως μια πρώτη, καθαρά προσωπική εκτίμηση η οποία μπορεί να αποδειχτεί, εν τέλει, πως απέχει πολύ από τη πραγματικότητα.
Ας ευχηθούμε να υπάρχει υγεία στην ομάδα, ώστε να μπορούμε στο τέλος της χρονιάς να κρίνουμε την ομάδα και τον προπονητή χωρίς να υπάρχουν πολλά “IF”.
Ας ευχηθούμε επίσης, να πανηγυρίσουμε και μια πρόκριση στο F4, αλλά εδώ μάλλον ζητάω (πάρα) πολλά…
