Το blogging είναι μια από τις πολλές εκφάνσεις ελεύθερης έκφρασης από τον / την οποιονδήποτε / οποιαδήποτε έχει διάθεση να “εκτεθεί”, που μας προσφέρει το διαδίκτυο. Έτσι λοιπόν εμείς στο RedPointGuard αποφασίσαμε στο νέο μας οργανόγραμμα (γέλια κοινού), να εισάγουμε μια νέα στήλη στην οποία κάθε φορά κάποιο διαφορετικό (ελπίζω και εύχομαι) στέλεχος του group μας, θα καταπιάνεται με τα σημαντικότερα θέματα της επικαιρότητας γύρω από τον Ολυμπιακό και το μπάσκετ γενικότερα.
Κάνω την αρχή, τι πιο σύνηθες θα έλεγε κάποιος, με αφορμή τις δηλώσεις του coach Μπαρτζώκα στην πρόσφατη media day της ομάδας για την επερχόμενη Euroleague, αλλά και με τη μόλις ψηφισθείσα απόφαση από τον ΕΣΑΚΕ, που επιτρέπει στις ομάδες της Α1 να δηλώνουν 7 αντί για 6 ξένους, με τον περιορισμό να αγωνίζονται σε κάθε αγώνα 6 από αυτούς.
Ξεκινάω φυσικά φίλες και φίλοι με τις δηλώσει Μπι, ξέρω πως αυτό σας καίει, στον κύριο Μπάρκα του Eurohoops αλλά και στο Gazzetta. Αν δεν τις έχετε ακούσει, καλά αποκλείεται αλλά λέμε τώρα, εδώ είναι τα links:
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του coach είναι πως σπάνια καταφεύγει σε ξύλινο λόγο και κλισεδιές και πάντα μεταφέρει αυτό που πραγματικά σκέφτεται χωρίς να προσπαθεί να λειάνει τις “γωνίες” και να καταφύγει σε μισόλογα.
Και στα δύο βίντεο έχει πει περίπου τα ίδια πράγματα .
Το βασικό είναι πως ξεκίνησε αναλαμβάνοντας την ευθύνη της επιτυχίας. Προσέξτε, δεν είναι αυτό που καταλάβατε.
Ο coach σε καμία στιγμή των συνεντεύξεων δεν αναφέρθηκε αποκλειστικά στον εαυτό του αλλά διαρκώς αναφερόταν στην ομάδα και στο σύνολο των ανθρώπων που απαρτίζουν τον οργανισμό σε αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό επίπεδο. Μίλησε για την αποδεδειγμένη ικανότητα όλων όσων περιβάλλουν την ομάδα και έδωσε έτσι το στίγμα του πως όλοι μαζί θα πετύχουν ή θα αποτύχουν.
Επειδή όμως ξέφυγα επανέρχομαι στην ανάληψη της ευθύνης της περσινής επιτυχίας. Στην ερώτηση του κυρίου Μπάρκα αν η παρουσία στο περσινό Final 4 αποτελεί βάρος η απόκριση ήταν άμεση και ξεκάθαρη.
ΟΧΙ.
Το ότι η ομάδα πέτυχε πέρσι και η επιτυχία αυτή φέρνει, φυσιολογικά θα πω εγώ, περισσότερες απαιτήσεις δεν γίνεται να αποτελεί βάρος αλλά κίνητρο και καύσιμο για την περαιτέρω εξέλιξη του συνόλου. Ο coach δεν αρνείται αυτή την πίεση, την αναγνωρίζει, την προσμετρά αλλά δε θα την χρησιμοποιήσει σαν δικαιολογία. Είναι σημαντικό, για μένα τουλάχιστον, να εκφράζεται από τον προπονητή από την αρχή της νέας προσπάθειας μια στάση ευθύνης και κυρίως σιγουριάς.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε την επιτυχία, ή μάλλον το επόμενο βήμα από την επιτυχία. Δεν μας αρέσει να πρέπει να αποδείξουμε ότι δίκαια βρεθήκαμε στην κορυφή ή κοντά σε αυτή, γιατί ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί ακόμα περισσότερη δουλειά, ακόμα περισσότερη κούραση, ακόμα περισσότερη πίεση, ακόμα περισσότερη ευθύνη και το κυριότερο λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας. Όλα τα παραπάνω είναι και ο λόγος που αγκαλιάζουμε όλα τα τσολιαδίστικα συνθήματα και ζούμε για να αναβιώνουμε στον αθλητισμό τη γνωστή σκηνή με τον Πρέκα και το “ελάτε να τα πάρετε”.
Ο coach λοιπόν μεγάλα λόγια δεν είπε, δεσμεύσεις για συγκεκριμένη οριοθέτηση επιτυχίας δεν έκανε, αλλά τοποθέτησε τον Ολυμπιακό που φτιάχνει ψηλά. Δε γίνεται να μεταφράσω κάπως αλλιώς την έκφραση “πέρσι παίξαμε καλό μπάσκετ που μας έφερε πολλές νίκες, είμαι βέβαιος πως φέτος μπορούμε να παίξουμε ακόμα καλύτερα και θα πετύχουμε εξίσου πολλές, δεν ξέρω ακριβώς πόσες, αλλά θα είμαστε δυσκολοκατάβλητοι”. Αναγνώρισε την αύξηση του ανταγωνισμού, “15-16 ομάδες διεκδικούν 8αδα” είπε χαρακτηριστικά. Οκ ίσως να είναι κάπως τραβηγμένο το νούμερο, αλλά είναι μια πραγματικότητα.
Επανέλαβε για πολλοστή φορά πως η Euroleague είναι μια εξαιρετικά απαιτητική και σκληρή διοργάνωση στην οποία, για να πετύχεις, χρειάζεται πολλή και ποιοτική δουλειά στην στελέχωση, στην προπόνηση και στα παιχνίδια, τύχη αλλά, πάνω και πριν από όλα, να είσαι και πνευματικά έτοιμος να φανείς ανταγωνιστικός και σκληρός υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Ανέφερε πως ανεξάρτητα από το αν παίζεις εντός ή εκτός έδρας, αν είσαι κουρασμένος ή όχι πρέπει να αποδείξεις στο παρκέ πως είσαι έτοιμος να δώσεις μάχη και να κερδίσεις ότι αξίζεις ή ότι περισσότερο μπορείς. Στάθηκε ιδιαίτερα σε αυτό, στη διάθεση και την πνευματική ετοιμότητα, μαζί φυσικά και με το τρίπτυχο των στοιχείων που θεωρεί πως σε αυτό το επίπεδο είναι απαραίτητα για να είσαι ανταγωνιστικός, το rebound, το shoot & την ταχύτητα.
Αν ομαδοποιήσουμε όλα τα παραπάνω στοιχεία θα δούμε πως αντικατοπτρίζονται στις κινήσεις που έγιναν το καλοκαίρι. Peters & Bolomboy έχουν εμπειρία πρωταθλητισμού στη διοργάνωση με CSKA & Efes, ο Black, σε μικρότερο βαθμό φυσικά, έκανε πρωταθλητισμό με την Maccabi & έπαιξε POs με τη Zenit ενώ ο Canaan έχει δείξει πως είναι και μαχητικός και γουστάρει να διεκδικεί νίκες, δεν είναι διεκπεραιωτικός. Όλοι αυτοί ήρθαν και προστέθηκαν σε ένα σύνολο που αποδεδειγμένα βγάζει νεύρο, ένταση και έχει μαχητικό πνεύμα. Άλλωστε, φίλες και φίλοι, αν κάτι μπορούμε να κρατήσουμε από τα φιλικά της Κύπρου είναι η διάθεση όλων να δώσουν το 100% σε συνθήκες άμυνες, είτε η επιλογή ήταν το <switch>, είτε η <packline> που ο coach επιλέγει κυρίως στην αρχή των παιχνιδιών.
Επίσης μπορεί η αντικατάσταση του Dorsey με τον Canaan να στερεί περίπου 3-4 rebs / game και 10+ πόντους σε ύψος, όμως όλες οι υπόλοιπες προσθήκες είναι ψηλότεροι και καλύτεροι rebounders από αυτούς που αποχώρησαν. Η αναφορά στο ύψος γίνεται γιατί ο coach αναφέρθηκε στη ροπή της λίγκας στο μέγεθος, σε όλες τις θέσεις. Όμως, συνδέοντάς το και με την αναφορά του στα μπάτζετ και πως ο Ολυμπιακός δεν ξοδεύει 40 εκατομμύρια, αλλά έχει διαφορετική οπτική που του έχει φέρει επιτυχίες, θα πω πως απέκτησε τους πιο ταιριαστούς στο πλάνο του από αυτούς που μπορούσε να πληρώσει. Καλές οι θεωρίες για καλύτερους διαθέσιμους παίχτες, ακόμα καλύτερα τα εξωτικά πειράματα με “ψαγμένες κινήσεις” και “διαμάντια στη λάσπη” που ψάχνουν την ευκαιρία τους, αλλά υπάρχει και η σκληρή και απαιτητική πραγματικότητα. Ναι, για τον Canaan και την χλιαρή γκρίνια γύρω από το πρόσωπο του μιλάω.
Στο κομμάτι της περιφερειακής εκτέλεσης δεν χρειάζεται να σταθώ παραπάνω, τα ξέρετε, τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές, ο coach έφερε τους Canaan – Peters με αυτό τον σκοπό και ακόμα και ο Bolomboy σαν “5” δεν είναι non shooter. Στην τελική, κυρίες κύριοι, ακόμα και η υπογραφή του Πάπας , που για το μόνο που είμαστε σίγουροι είναι το σουτ του, αυτό φωνάζει. Βέβαια οι δύο πρώτοι και ο Ελληνοαμερικανός έχουν ακόμα ένα κοινό χαρακτηριστικό. Σουτάρουν κινούμενοι πίσω από screens, όχι μόνο στατικά. Προσέξτε, δεν αναφέρομαι σε <flare & wide pindowns>, που είναι σχεδόν μια στατική συνεργασία μακριά από την μπάλα. Αναφέρομαι σε εκτελέσεις μέσα από <floppy actions> , <curls> και γενικά διατάξεις και plays που να αναγκάζουν την άμυνα να έχει ένα μάτι στην μπάλα και το άλλο μάτι σε παίχτη, βάζοντας σε τρομερά διλήμματα τις βοήθειες. Αν δε με πιστεύετε ξαναδείτε το κρεσέντο του Obst απέναντι στην Εθνική. Κάθε φορά που ο Canaan θα βγαίνει με φουλ ταχύτητα προς τα έξω, ξεκινώντας από χαμηλά στο post, η άμυνα θα πρέπει να αποφασίσει αν θα αλλάξει, αν θα κάνει <jump n recover>, αν θα στείλει <tag n recover> από τον αμυντικό του τελευταίου screener ή αν δε θα κάνει τίποτα από όλα αυτά. Συμφωνα με όσα λένε οι προπονητές δεν είναι εύκολες αποφάσεις αυτές. Άλλωστε, όπως είπε και ο coach, ευτυχώς γιατί πίστευα ότι είμαι γραφικός, έχει σημασία το spacing αλλά και το πως κινείται κάθε παίχτης με αλλά και ΧΩΡΙΣ την μπάλα.
Αν μου επιτρέπετε κάπου εδώ να κάνω μια απλή σημείωση για να εκφράσω μια επιφύλαξη. Δεν πρέπει να μας αγχώνει αν τα βάζει ο Canaan, κάποια στιγμή θα τα βάλει, πάντα το κάνει, αυτό που πρέπει να μας αγχώνει είναι το αν μπορεί με συνέπεια να αναγνωρίσει τις συνθήκες που το σουτ δε θα του “επιτρέπεται” ή δε θα του βγαίνει και θα πρέπει, μετά από τέτοιες καταστάσεις, αντί να εκτελέσει να δει την πάσα. Βέβαια το ίδιο άγχος είχα και για τον Dorsey τέτοια εποχή πέρσι.
Ο coach αναφέρθηκε και στην ταχύτητα. Ταχύτητα δεν σημαίνει μόνο αιφνιδιασμός αλλά και γρήγορη κυκλοφορία σε set καταστάσεις, που κατέχουν τη μερίδα του λέοντος στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά και <early offense>. Canaan, Peters, Sasha & Σλούκας διαθέτουν ιδιαίτερα μεγάλο εύρος εκτέλεσης σε <transition basket> & <early offense> και ταυτόχρονα οι Bolomboy & Black είναι ιδιαίτερα αποδοτικοί σε <early side PnR> καταστάσεις, που θέλει να τρέχει ο coach. Φυσικά δεν ξεχνάω τον Mckissic, που σε ενδιάμεσο transition, αν βρει χώρο, γίνεται τρομερά επιθετικός προς το καλάθι (#diplis). O coach λοιπόν κινήθηκε και προς αυτήν την κατεύθυνση στις επιλογές του.
Όπως καταλαβαίνετε τα λεγόμενα του Μπαρτζώκα έχουν απόλυτη ταύτιση με τις μεταγραφικές κινήσεις που έκανε η ομάδα και για αυτό και o ίδιος ανέφερε πως το υλικό που έχει στα χέρια του είναι αυτό που χρειάζεται για να εξελίξει το σχέδιο του. Στο μυαλό του δεν είμαι, αλλά πιστεύω πως εκείνο το 7λεπτο αφλογιστίας στον ημιτελικό του Βελιγραδίου, τον οδήγησε στο να ψάξει τα πρόσωπα που θα μπορέσουν να του δώσουν επιλογές και να τον απεξαρτήσουν, έστω και σε μικρό βαθμό, από το <PnR>. Με λίγα λόγια να του επιτρέψουν να μετατρέψει τον Ολυμπιακό σε λιγότερο heavy PnR ομάδα.
Το αν θα πετύχει αυτή η ομάδα θα εξαρτηθεί από πάρα πολλούς παράγοντες, τους περισσότερους εκ των οποίων δεν μπορεί να ελέγξει, το σίγουρο όμως είναι πως ο προπονητής της έχει ξεκάθαρο πλάνο που πιστεύει απόλυτα, το διατηρεί και προσπαθεί να το διανθίσει και να το εξελίξει. φέρνοντας τα ιδανικότερα υλικά που μπορούσε να αποκτήσει. Το μόνο που απομένει είναι να καταφέρει να μεταδώσει τις αρχές του (δεν του αρέσει το overcoaching όπως είπε χαρακτηριστικά) σχεδίου και οι νέοι παίχτες να γίνουν κοινωνοί του. Όταν θα γίνει και αυτό το μόνο που θα μένει είναι να έχει η ομάδα υγεία (το τόνισε) και τύχη.
Επειδή ο coach μίλησε συνολικά 12 λεπτά επαναλαμβάνοντας μάλιστα πολλά από τα λεγόμενα του και στις δυο συνεντεύξεις, κι εγώ έχω γράψει ήδη 1500 λέξεις, και θα με πείτε τρελό ή σαλιάρη ή και τα δύο, λέω να προχωρήσω στην υπόθεση “7 ξένοι στην Α1“.
Επιτέλους επικράτησε η λογική και οι ομάδες δε θα αναγκάζονται να δουλεύουν δυο rosters και να περιμένουν πότε θα μπορέσουν να αλλάξουν δήλωση αθλητή. Θα παίζουν 6 από τους 7, όποιοι κρίνει ο κάθε coach ότι του ταιριάζουν, θα έχουν όλοι καλύτερο ρυθμό και ανάσες. Για να γίνω και δικηγόρος του διαβόλου, δεν είδα τόσα χρόνια που οι ξένοι ήταν 6 να γεννάει το ελληνικό μπάσκετ νέα αστέρια. Δεν καταλαβαίνω γιατί η δυνατότητα να έχουν δηλωμένους οι ομάδες 7 ξένους περιορίζει τις ευκαιρίες σε Ελληνόπουλα που αξίζουν. Γιατί δεν κάνουμε και μια ανάποδη ανάγνωση της κατάστασης και να πούμε πως ο Έλληνας μπασκετμπολίστας επαναπαύεται στη σιγουριά που του προσφέρει η ανάγκη για ελληνικά διαβατήρια, δεν εξελίσσεται & δεν βελτιώνεται, γνωρίζοντας πως ένα συμβόλαιο θα το βρει ό,τι και αν γίνει; Γιατί δεν σκεφτόμαστε πως ίσως η αύξηση του ανταγωνισμού αναγκάσει τα νέα παιδιά να δουλέψουν περισσότερο τις αδυναμίες τους για να διατηρήσουν τις θέσεις του ή για να κερδίσουν θέση σε ένα roster;
Γιατί δεν αναφέρουμε την, μικρή η αλήθεια είναι, πιθανότητα με 7 ξένους να φτιαχτούν λίγο πιο ποιοτικά και ανταγωνιστικά σύνολα που θα ανεβάσουν, έστω και λίγο, το ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα;
Η παραγωγή του ελληνικού μπάσκετ θα βελτιωθεί όταν στις μικρές ηλικίες εφαρμοστούν σύγχρονες μέθοδοι διδαχής του αθλήματος, όταν οι προπονητές σε αυτές τις ηλικίες σταματήσουν να έχουν ύφος Popovic, όταν πλαισιωθούν από γυμναστές ειδικούς στη διαχείριση εφήβων που θα πρέπει να μεταπηδήσουν σε επαγγελματικό επίπεδο σε άντρες και γυναίκες.
Η Α1 δεν είναι, ή δε θα έπρεπε να είναι, το σχολείο αλλά το πανεπιστήμιο.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
