Εν αρχή είναι η άμυνα

Θα ξεκινήσω το κείμενο μου με ένα κλισέ.

Τον κόσμο τον φέρνει η επίθεση, αλλά τους τίτλους τους φέρνουν οι άμυνες.

Συνεχίζω απτόητος τις κλισεδιές και παραθέτω ένα από τα αγαπημένα της Ελληνικής μπασκετικής αρθρογραφίας, το εν αρχή είναι η άμυνα – μην νομίζετε όμως πως είναι δικό τους… είναι παράφραση μίας ρήσης του Bobby Knight που την προσαρμόσαμε στα δεδομένα της φυλής και της γενικότερης αθλητικής μας κουλτούρας.

Στο ερώτημα Επίθεση vs Άμυνα έχουν πάρει θέση πολλοί σπουδαίοι που καθόρισαν συνολικά την εξέλιξη του αθλήματος και υπάρχουν διαφορετικές οπτικές.

Σε αυτό που όμως όλοι συμφωνούν είναι με την ρήση του Bobby Knight.

Το καλό μπάσκετ ξεκινάει από την καλή άμυνα.

Με την άμυνα λοιπόν θα ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα ασχοληθώ με το πως αμύνονται οι 4 διεκδικητές του τίτλου, που θα μονομαχήσουν σε 2 βδομάδες από τώρα στη Βιτόρια για τον τίτλο του πρωταθλητή της Euroleague.

Fenerbahce, CSKA, Real και Efes, έφτασαν μέχρι το τέλος της διαδρομής γιατί απέδειξαν, άλλες σε μεγαλύτερο,  άλλες σε μικρότερο βαθμό, συνέπεια, σκληράδα και ποιότητα σε όλο το μαραθώνιο και απόλυτα δίκαια θα έχουν την ευκαιρία τους να διεκδικήσουν το Άγιο Δισκοπότηρο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ταυτόχρονα είναι οι 4 ομάδες με το καλύτερο Nrtg (διαφορά επίθεσης-άμυνας ανά 100 κατοχές).

Ορίστε και τα πειστήρια:

• Fenerebahce: Nrtg 13,1 με Drtg 108,4
• CSKA: Nrtg 9,2 με Drtg 110,5
• Anadolu Efes: Nrtg 8,3 με Drtg 111,4
• Real Madrid: Nrtg 10,9 με Drtg 106,8.

Ας τους δούμε τι κάνουν τόσο καλά αμυντικά οι 4 διεκδικητές:

Από τις 4, η ομάδα με την φήμη της πιο σκληρής αμυντικά είναι η ομάδα του Obradovic. Οι Τούρκοι μετά από επιθυμία του Σέρβου κόουτς επένδυσαν σε μεγάλα κορμιά σε όλες τις θέσεις.

Αρχικός στόχος τους είναι να μην επιτρέπουν στους αντιπάλους τους να βρίσκουν miss match.

Ακολούθως αυτό που προσπαθούν, είναι  να δημιουργήσουν ένα δάσος από χέρια μπροστά από το χειριστή ώστε να του κλείσουν το διάδρομο προς το καλάθι.

Μπορεί στο roster της να μην υπάρχει ο κλασικός τύπος αθλητικού αμυντικού που να πληρεί το citius, altius,  fortius, αν εξαιρέσουμε τον Vesely ίσως και τον Kalinic, αυτό όμως δε σημαίνει πως στερείται γρήγορων ποδιών.

Γιατί στέκομαι στα πόδια;

Πολύ απλά γιατί μαζί με τη διάθεση, είναι τα δύο βασικά συστατικά για μια καλή άμυνα.

Ο coach Obradovic, έχει τον τρόπο του να πείθει τους παίχτες του για την αναγκαιότητα της έξτρα προσπάθειας στην άμυνα, αλλά έχει φροντίσει να έχει και τα εργαλεία για να προστατεύσει τα μετόπισθεν.

Πάιχτης κλειδί ο Kalinic που συνδυάζει δύναμη, σκληράδα, μέγεθος και αυταπάρνηση. Χαμηλώνει όσο χρειαστεί όταν πρέπει να αμυνθεί στην περιφέρεια ενώ δεν διστάζει να βάλει σωστά το κορμί του στις μάχες της ρακέτας. Ο Σέρβος αποτελεί τον glue guy της Τούρκικης άμυνας.

Από κοντα σε σημαντικότητα ο Meli. Ο Ιταλός forward/center είναι ένα πολύ υπολογίσιμο μέγεθος που σπρώχνεται δύσκολα και που όση έκρηξη του λείπει την αναπληρώνει με μπασκετική  ευφυΐα και εξαιρετική ανάγνωση της εξέλιξης των φάσεων, γεγονός που του επιτρέπει να έχει λάβει την πιο σωστή θέση ανάλογα με την περίσταση.

Τρίτη κολόνα του Κίτρινου Τείχους ο Vesely. Ο Τσέχος είναι πολύ μακρύς, πολύ γρήγορος και πάρα πολύ σκληρός. Μπορεί πολύ άνετα και σε ελάχιστο χρόνο να υπηρετήσει το show and recovery καλύπτοντας τα 4-5 μέτρα από τη ρακέτα μέχρι το τρίποντο. Τρομερός στην άμυνα ψηλά, ένα πραγματικό σκιάχτρο που τρομάζει κάθε αντίπαλο guard.

Oι τρεις αυτοί μπορεί να αποτελούν τους στυλοβάτες, αυτό όμως δε σημαίνει πως και οι υπόλοιποι υστερούν.

Ο Guduric με τον Datome έχουν την απαιτούμενη σκληράδα και προσήλωση στο πλάνο. Ο Ιταλός έχει μακριά άκρα και κινείται με μεγάλη ευχέρεια κάνοντας πλάγια βήματα καθιστώντας απαιτητικό το έργο του οποιουδήποτε να τον περάσει. Ο Σέρβος επίσης έχει το κορμί να ανταπεξέλθει στο παιχνίδι των πολλών επαφών που εφαρμόζει η ομάδα του στα μετόπισθεν.

No surprises here αφού ο Zelico Obradovic – ο πιο επιτυχημένος προπονητής στο Ευρωπαικό μπάσκετ – είναι μέγας θιασώτης της επιθετικής άμυνας είτε είναι αυτή καθαρό man-2-man είτε άμυνες προσαρμογής. Η δε άμυνα που εμφάνισε η φετινή Fenerbahce σε πολλά σημεία της κανονικής περιόδους ήταν για σεμινάριο – απλά τρομακτική. 

Προχωράω στην αντίπαλό της στον ημιτελικό του Final-4, την ευχάριστη έκπληξη που ακούει στο όνομα Anadolu Efes.

H έταιρη ομάδα της Πόλης, μπορεί να μας φέρνει στο μυαλό όμορφο spacing, γρήγορη μεταφορά μπάλας και βροχή από τρίποντα, αυτό δε σημαίνει όμως πως παραμελεί την άμυνά της.

Ο coach Ataman, έχει χτίσει ένα σύνολο πολλών οκτανίων που και στις δύο μεριές του παρκέ βγάζει πολλή ένταση και ενέργεια.

Ο Brian Dunston, αποτελεί τον αμυντικό ογκόλιθο.

Από τη θητεία του στον Ολυμπιακό, θυμόμαστε πως αποτελούσε εγγύηση στα μετόπισθεν (2 φορές Αμυντικός της χρονιάς) και πάνω από τη στεφάνη, αλλά και όταν αναγκαζόταν να βγει στην περιφέρεια.

Γρήγορα πόδια, καλά χέρια πάνω στην μπάλα και ένας πολύ δυνατός κορμός που αντέχει τις μονομαχίες με πολύ ψηλότερους αντιπάλους. Απόφοιτος της  ερυθρόλευκης σχολής των mobile center που δεν έχουν πρόβλημα να αλλάξουν, αλλά που ταυτόχρονα μπορούν  να να βγουν γρήγορα στη βοήθεια και κυρίως να μπουν μπροστά από τον περιφερειακό που παίρνει σκριν.

Δεύτερος σωματοφύλακας για τον Ataman o Simon.

Ο Κροάτης, με μια πρώτη ματιά δε σε πείθει πως το δυνατό του σημείο είναι η άμυνα.

Και όμως φέτος αποτελεί τον άνθρωπο που μαζί με Dunston και Moerman προσφέρουν την μεγαλύτερη ασφάλεια στην ομάδα τους. Βγαίνει καλά από τα σκριν, αναγνωρίζει το πότε θα δώσει βοήθειες και η εμπειρία του του τον έχει βελτιώσει στον τομέα την ανάγνωσης καταστάσεων.

Δίπλα του στην περιφέρεια φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει ο “τα κάνω όλα και συμφέρω” Micic.

Η φετινή είναι μια χρονιά εκτόξευσης για τον Σέρβο γκαρντ και δε τη χρειαζόμασταν για να καταλάβουμε πόσο καλός αμυντικός είναι.

Ο Βασίλης ο Micic, έχει πολύ μεγάλο κορμί για τη θέση του, ταυτόχρονα όμως έχει και τρομερά πόδια που τον κάνουν ακαταμάχητο στην πίεση στην μπάλα.

Το μέγεθός του του επιτρέπει να σπάει με μεγάλη συχνότητα τα σκριν, να δυσκολεύει σε τρομερό βαθμό την εκτέλεση κοντύτερων αντιπάλων, ενώ ακόμα και όταν χρειαστεί να αλλάξει δεν είναι και το πιο εύκολο να τον ποστάρεις.

Η Efes μπορεί να μην στηρίζεται στην άμυνα, αλλά έχει παιδιά στο ρόστερ που μπορούν να παίξουν το ρόλο του καμικάζι.

Πρώτος και καλύτερος ο Balbay, που πάντα θα πιέσει καλά την μπάλα, θα κυνηγήσει αδυσώπητα τα αντίπαλα guards και θα κάνει τα fouls που πρέπει.

Ο Beaubois επίσης, έχει τα πόδια να μείνει μπροστά από τον προσωπικό του αντίπαλο και κυρίως να τον ακολουθήσει μέσα στην κυκλοφορία.

Αν για κάτι μπορούμε να ψέξουμε την Efes, είναι πως σε αρκετές των περιπτώσεων βγαίνει με αρκετή επιθετικότητα η extra βοήθεια χωρίς την συνακόλουθη περιστροφή και την κάνει ευάλωτη στον τομέα των rebounds.

O coach Ataman φημίζεται περισσότερο για την επιθετική του προσέγγιση στο παιχνίδι αλλά φροντίζει πάντοτε να υποστηρίζει τις ομάδες του αμυντικά με καλούς και αθλητικούς ψηλούς. Το συγκεκριμένο ρόστερ του δίνει την δυνατότητα λόγω γρήγορων ποδιών σε αρκετές θέσεις να σταθεί στα ίσα απέναντι σε μεγάλες ομάδες.

Επόμενη στην λίστα, η κάτοχος του τροπαίου, Real Madrid που η επιθετική της πολυμορφικότητα τραβάει την προσοχή μας από το πόσο καλή άμυνα παίζει.

Η ομάδα του Lasso με κέντρο τον γίγαντα Tavares είναι ικανή να κρύψει τη θέα του καλαθιού της από τους αντιπάλους της.

Μιλάμε για ένα σύνολο με πολλούς και καλούς περιφερειακούς στην πίεση στην μπάλα και φυσικά μια frontline που είναι γεμάτη με τεράστια κορμιά και στις δύο θέσεις ικανά να υπηρετήσουν οποιοδήποτε πλάνο και να ματσάρουν με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς.

Αναφέρθηκα στην αρχή στον Tavares οπότε καλό θα ήταν να προχωρήσω στους άλλους 2+1 αμυντικούς πρώτης γραμμής της Μαδριλένικης ομάδας.

Πρώτος είναι ο Campacho που όσο ύψος του λείπει τόσο τσαγανό και ενέργεια βγάζει για να το καλύψει. Ο Αργεντινός γίνεται πολύ ενοχλητικός για τα αντίπαλα guard, αφού είναι μόνιμα κολλημένος, πολλές φορές κυριολεκτικά, πάνω τους και τους πιέζει από πάρα πολύ ψηλά.

Δεύτερος αλλά εξίσου σημαντικός είναι ο Taylor. Ο Σουηδός, όπως απέδειξε και στη σειρά με τον ΠΑΟ, είναι ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών στην πίσω πλευρά του παρκέ. Μπορεί να μαρκάρει από τον χειριστή, τον καλύτερο σκόρερ, μέχρι και αντίπαλους PF. Το κορμί του και τα αθλητικά του προσόντα των μετατρέπουν σε ένα κινούμενο τείχος για όποιον προσπαθήσει να τον παίξει στα πόδια.

Η αναφορά κλείνει με τον πιο απίθανο, για τους περισσότερους, συντελεστή του αμυντικού σχεδίου του Laso.

Ο άνθρωπος που λατρεύουμε να μισούμε, ο Rudy ο Fernandez, είναι ο άνθρωπος με το μεγαλύτερο impact  στην άμυνα της Βασίλισσας.

Κλασικά στήνεται σε σωστό χρόνο και με αρκετό θάρρος για να εκμαιεύσει επιθετικά φάουλ, αμύνεται καλά κυρίως στο πλάι και αποτελεί ίσως τον σταθερότερο κλέφτη της ομάδας του.

O coach Laso γενικά δίνει έμφαση στην πιεστική άμυνα, τόσο πάνω στην μπάλα όσο και σε καταστάσεις off ball, και στην κυριαρχία στα αμυντικά rebound. Το φετινό ρόστερ της Ρεάλ έχει (με εξαίρεση ίσως το βάθος στην περιφέρεια) το μέγεθος και την αθλητικότητα να κυριαρχήσει σε Up και Low tempo.

Τελευταία στη σειρά αλλά σίγουρα όχι σε αμυντική ικανότητα είναι η “ρώσικη αρκούδα”. Η CSKA μπορεί να στερείται μεγέθους στη ρακέτα της, αφού επιμένει στη χρήση mobile ψηλών, όμως στις υπόλοιπες θέσεις είναι γεμάτη αθλητές με μέγεθος ικανό για να σε προβληματίσει.

Το backcourt της αποτελείται από μια σειρά σχεδόν δίμετρων παιδιών (De Colo, Rodriguez, Hackett, Higgins) που ξέρουν πότε και πως να πιέσουν τους αντιπάλους τους.

Στην πίσω γραμμή δε χρειάζεται να πούμε πολλά για Hines και Hunter, αφού και αυτοί όπως και ο Dunston, αποφοίτησαν από την ερυθρόλευκη αντιαεροπορική σχολή. Οι δύο Αμερικάνοι μπορούν να ανέβουν χωρίς φόβο έξω από το τρίποντο ενώ αν και δε έχουν το μάκρος άλλων συναδέλφων τους είναι παραπάνω από ικανοί στην άμυνα πάνω από την στεφάνη.

Αυτός όμως που κάνει τη διαφορά, είναι ο Clyburn. Ένας forward που μπορεί να μαρκάρει σε όλες τις θέσεις, τρομερός αθλητής που μπορεί να καλύψει όποια τρύπα προκύψει είτε με τα μακριά του χέρια, είτε με το διασκελισμό του.

Συνοδοιπόρος του σε αυτό το ρόλο ο τίμιος Nikita Kurbanov που μπορεί αθλητικά να είναι μια μέση κατάσταση αλλά είναι αρκετά δυνατός για να υποστηρίξει άμυνα τόσο στο post όσο και στο πλάι.

O coach Ιτούδης είναι μπασκετικό παιδί του Z. Obradovic και προφανώς έχει πολλές επιρροές από εκείνον σε ότι αφορά την επιθετική άμυνα. Στην φετινή CSKA μας έχει δείξει πως στηρίζει μεγάλο μέρος της αμυντικής φιλοσοφίας  του στην αθλητική ικανότητα των παικτών του και στην πίεση που δημιουργεί λάθη στον αντίπαλο. Μετά την Fenerbahce η CSKA είναι η 2η ομάδα σε Opp TO% και αυτό οφείλεται στα αμυντικά πολύ εργαλεία. (Hackett, Clyburn, Higgins, Hunter, Hines, Kurbanov)

Όμως ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να κάνει απλά μια ξεχωριστή ανάλυση για κάθε μια από αυτές τις 4 ομάδες.

Σκοπός μας είναι να βρούμε τα κοινά σημεία στο αμυντικό τους πλάνο.

Πριν μιλήσουμε για αυτό ας πιάσουμε για λίγο την θεωρία. Καταρχάς ένα πολύ μεγάλο μέρος του αμυντικού παιχνιδιού των ομάδων εδώ και χρόνια καθορίζεται από την αντιμετώπιση του Pick n Roll.

Η θεωρία λοιπόν λέει πως υπάρχουν 4 βασικές προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση του PnR.

• Switching the Pick n Roll
• Hedge and Recover
• Blitzing the Pick n Roll
• Ice the ball screen

Για όποιον δεν γνωρίζει και θέλει να καταλάβει στα γρήγορα τι σημαίνουν όλα αυτά προτείνω να δει αυτό ΕΔΩ.

Αλλά ας επιστρέψουμε στα δικά μας – στα video που παραθέτω φαίνεται η πρώτη και κύρια ομοιότητα.

Καμιά από αυτές τις ομάδες δεν εφαρμόζει στοχευμένα τις αλλαγές στη άμυνα σε set συνθήκες.

Κάτι η εμφάνιση των τυραννόσαυρων  Rex ψηλών τύπου Poirier, Vesely, Ayon, Tavares, κάτι η αύξηση των κοντών με ταχύτητα ανάλογη του “μπιπ μπιπ” ανάγκασαν τους προπονητές να αφήσουν στην άκρη τη switch all προσέγγιση.

Αν δε με πιστεύετε, αναλογιστείτε τι πάθαινε στη ρακέτα του ο ΠΑΟ του Pascual, ο οποίος εφάρμοζε κατά κόρον αλλαγές παντού.

Για να μη λέμε μόνο των άλλων, ας θυμηθούμε και τα του οίκου μας. Όταν ο Blatt στο δεύτερο γύρο για κάποιο, αδιευκρίνιστο ακόμα, λόγο επέλεξε να αμυνθεί με αλλαγές στο PnR το μόνο που κατάφερε ήταν να εκθέσει το Milutinov που ανήκει στην κατηγορία ψηλών που ανέφερα λίγο παραπάνω.

Οι αλλαγές τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια λύση για να πιέσεις το χειριστή να τον βγάλει από το μονοπάτι του και κυρίως να τον αναγκάσεις να μην δημιουργήσει.

Τώρα πλέον οι διάφοροι  Larkin, James, De Colo αν τους αφήσεις μόνους με ψηλά παιδιά το μόνο που θα καταφέρεις είναι να έχεις ένα ψηλό με ταλαιπωρημένους αστραγάλους και πιθανότατα φορτωμένο με φάουλ.

Βέβαια οι αλλαγές δεν εξαφανίστηκαν.

Συνεχίζουν οι ομάδες να αλλάζουν στην άμυνα, απλά οι αλλαγές γίνονται ανάμεσα  στα guard όταν αυτό απαιτείται  (πχ αν δεν καταφέρουν να “σπάσουν” το screen) και σαν έσχατη λύση καταφεύγουν στην αλλαγή ανάμεσα σε ψηλό και κοντό.

Έτσι λοιπόν περάσαμε από τις καταστάσεις 2 εναντίον 2, σε καταστάσεις που εμπλέκεται και ένα τρίτος αμυνόμενος.

Θα το έχετε ακούσει και σαν τριπλή αλλαγή.

Οι προπονητές με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να καθοδηγήσουν το χειριστή να μεταφέρει την μπάλα σε σημεία που βολεύουν τις ίδιες.

Για να το υποστηρίξουν αυτό οι ομάδες πρέπει να έχουν υψηλά επίπεδα ομοιογένειας,  συγκέντρωσης και καλής επικοινωνίας μέσα στο γήπεδο.

Κάθε αλλαγή πρέπει να ακολουθείται με αντίστοιχη κάλυψη από συμπαίκτη του κενού που αφήνει ο τρίτος πόλος.

Για να συμβεί  αυτό πρέπει και οι αποστάσεις να είναι οι μικρότερες δυνατές και όλοι να μετακινούνται σαν να είναι δεμένοι μεταξύ τους.

Οι βοήθειες σε απόσταση μίας πάσας θεωρούνται πλέον δεδομένες, ενώ είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να μην έρχονται μόνο από την αδύνατη αλλά κυρίως από τη δυνατή πλευρά.

Το όλο πλάνο θυμίζει πολύ την κίνηση των τσοπανόσκυλων που προσπαθούν να ποδηγετήσουν το κοπάδι. Μια καλή άμυνα λοιπόν αυτό που θέλει να πετύχει είναι να καθοδηγήσει το χειριστή να κινηθεί σε συγκεκριμένο διάδρομο, συνήθως αυτό που οδηγεί στον ψηλό – σκιάχτρο που περιμένει στη ρακέτα, και ταυτόχρονα να του απαγορευθεί η πάσα στο ρολάρισμα ή στην ιδανική γωνία στην αδύνατη πλευρά.

Για να αποτρέψεις να πασάρει κάποιος σε κάποιο σημείο απαιτείται να απλώσεις χέρια προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό δε γίνεται μόνο από τον παίχτη που τον μαρκάρει άμεσα, αλλά και από όσους βρίσκονται μακριά από την μπάλα και κινούνται με τρόπο τέτοιο ώστε πρώτα από όλα να βγάλουν από το οπτικό πεδίο του δημιουργού τον στόχο του.

Αυτό αναδεικνύει και την σημασία της προσαρμογής στο επιθετικό πλάνο του αντιπάλου.

Άλλη μια κοινή συνισταμένη των τεσσάρων αμυντικών πλάνων είναι η διαχείριση των ψηλών τους.

Τα 5άρια τους είτε είναι mobile, είτε θηρία, δεν βγαίνουν το ίδιο επιθετικά όσο παλιότερα.

Βλέπουμε αρκετά συχνά ο ψηλός να βγαίνει σε ενδιάμεσες θέσεις απλά και μόνο για να βγάλει έστω και για ένα βηματάκι εκτός πορείας το χειριστή και μετά να επιστρέφει γρήγορα στη ρακέτα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα στις ομάδες αυτές είναι οι Tavares, Duverioglu και Pleiss. Ακόμα και ο Vesely ή ο Hunter που είναι ταχύτεροι από τους προαναφερθέντες είναι αρκετές οι φορές που βγαίνουν  τόσο όσο απλά για να ενοχλήσουν.

Οι μικρές αποστάσεις που εφαρμόζουν και διατηρούν σε συνθήκες άμυνες οι 4 φιναλίστ τους δίνουν τη δυνατότητα εκτεταμένης χρήσης των double team κυρίως στο post και στις γωνίες των 45 μοιρών.

Για να μην σας κουράζω άλλο με τις παρατηρήσεις μου, γιατί τέτοιες είναι και όχι υπέρ αναλύσεις, πλέον οι ομάδες τοπ επιπέδου έχουν στραφεί σε ένα fusion, που λένε και στο masterchef, σε ένα συνδυασμό επιθετικού man to man και άμυνας χώρου ανάλογα με τους χώρους στους οποίους εξελίσσεται η δράση.

Επειδή όμως κανένα τέτοιο κείμενο δεν μπορεί πλέον  να μην καλύπτεται από αριθμούς σας παραθέτω και τις στατιστικές ομοιότητες των μονομάχων της Βιτόρια.

Μια ματιά στον πίνακα θα σας πείσει για το πόσο κοντά είναι τα δεδομένα τους. Δυσκολεύουν το τρίποντο στους αντιπάλους τους, τους αναγκάζουν σε μπόλικα λάθη αποτέλεσμα της πίεσης, αλλοιώνουν ή κόβουν αρκετές προσπάθειες και το κυριότερο κλέβουν μπάλες που αν τις αναγάγουμε στο σύνολο τον κατοχών αγγίζουν περίπου το 10% του συνόλου τους.

Για κλείσιμο πρέπει να σας ενημερώσω πως δε διστάζουν και να δείρουν όταν πρέπει δίνοντας περίπου 20 φάουλ ανά παιχνίδι, αλλά και πως η άμυνα τους ξεκινά από την επίθεσή τους όπου είναι από τις πιο αποτελεσματικές και από αυτές που πουλάνε τις λιγότερες μπάλες αναγκάζοντας τους αντιπάλους να τους βρίσκουν σε set καταστάσεις. Οι καλές άμυνες είναι αυτές που η αποτελεσματικότητα τους είναι πρωτίστως στον ψυχολογικό εκφοβισμό του αντιπάλου.

Και για να συνδέσουμε όλη την κουβέντα με τα δικά μας. Για να φτάσει λοιπόν ο Ολυμπιακός να επιστρέψει σε επίπεδο διεκδικητή διάκρισης, πρέπει όχι μόνο να αμύνεται σε χαμηλό τέμπο αλλά να βγάλει ενέργεια επιθετικότητα, να κυνηγήσει μπάλες και να τις κλέψει. Αυτό απαιτεί πρώτα από όλα μέγεθος σε όλες τις θέσεις, παίκτες με γρήγορα πόδια και πάνω από όλα διάθεση για μάχη.

Τα στατιστικά αντλήθηκαν από το overbasket.com, badbasket.com και newstats.eu

ΥΓ: Θέλω να σας παρακαλέσω να δείξετε επιείκεια για την ποιότητα των videos. Ήταν η πρώτη προσπάθεια και υπόσχομαι ότι θα βελτιωθώ στη συνέχεια. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον @redemerald76 που μου έδωσε τη λύση.