Καλωσορίζουμε στην παρέα μας τον Manolo77. O Μανώλης επιμελείται την σελίδα Nothing but Red (https://nothingbutred.blogspot.com/) και από σήμερα θα μοιράζεται τις σκέψεις του και μαζί μας στο Red Point Guard.
∼⊗∼
Να ‘μαι λοιπόν και εγώ!
Μεγαλώνει η ομάδα του Red Point Guard (να ξέρετε είμαι 4άρι παλαιάς κοπής και ουχί stretch) και πολύ χαίρομαι που μας δίνεται η δυνατότητα να τα λέμε πλέον και από εδώ, σε έναν από τους πιο ποιοτικούς χώρους για μπάσκετ που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο! Αρκετά όμως με τις εισαγωγές, ας προχωρήσουμε στο … παρασύνθημα!
Προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι πρωτότυπο για την πρώτη μου ανάρτηση, η αλήθεια είναι ότι δε δυσκολεύτηκα πολύ. Η φετινή χρονιά αγγίζει «ευαίσθητες χορδές» και έχοντας κατά κόρον σχολιάσει τα τεκταινόμενα, δεν ήθελα να ξεκινήσω με ένα «μουντό» θέμα. Εξάλλου θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για το μέλλον της ομάδας τους επόμενους μήνες, ελπίζοντας ξανά σε καλύτερες μέρες.
Επηρεασμένος από την ψυχανάλυση στο Red Point Cast της προηγούμενης εβδομάδας και κυρίως από το εξαιρετικό άρθρο του Πιστού Ερυθρόλευκου, θεώρησα ότι είναι καλύτερο για να με γνωρίσετε και από την ανάποδη (γιατί από την … καλή οι περισσότεροι με ξέρετε!), να γράψω κάτι πιο προσωπικό, σκαλίζοντας τις αναμνήσεις μου για την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού και συνδέοντάς τες με τα βιώματα μου από τα δύο σπουδαιότερα buzzer beater της ιστορίας μας.
Κάπου εδώ μια παρένθεση γιατί είμαι σίγουρος ότι οι 9/10 αν όχι όλοι σας, κουβαλάτε την ίδια τρέλα με μένα και θυμάστε πολλές προσωπικές σας αναμνήσεις μέσω του Ολυμπιακού! Το Πάσχα του 1997 π.χ. έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό μου γιατί τη Μεγάλη Πέμπτη, έχοντας μόλις φτάσει με τους γονείς μου και οικογενειακούς φίλους στην Ελάτη Τρικάλων, δεν υπήρχε στο μυαλό μου ούτε Εκκλησία, ούτε τίποτα άλλο (εντάξει πατέρα έχασες ένα επεισόδιο του Ιησού της Ναζαρέτ, το δείχνει κάθε χρόνο), παρά μόνο προσμονή για να ξεκινήσει ο μεγάλος τελικός, πιάνοντας από νωρίς καρέκλα στο λόμπι του ξενοδοχείου!
Ευτυχώς η Ολυμπιακάρα μας κέρδισε την Μπαρτσελόνα (και μάλιστα εύκολα, γιατί δε θα άντεχα θρίλερ) και έτσι πέρασα υπέροχα στις διακοπές. Κάτι το οποίο δεν είχε συμβεί το 1994, όπου ως φαβορί στο Τελ Αβίβ, γνωρίσαμε μια από τις μεγαλύτερες πίκρες μας, χάνοντας στον τελικό από την Μπανταλόνα. Ήταν κάτι το οποίο κυνηγούσε όλους μας για πολλά χρόνια, αυτό το τρίποντο – μαχαιριά του «απίθανου» Κορνήλιου Τόμπσον, στοίχειωνε τα όνειρα μας, ένα clutch shot που θέλαμε να σβήσουμε από τη μνήμη μας…
Έκτοτε μεσολάβησαν πολλά για τον μπασκετικό Ολυμπιακό, χαρές, λύπες, διακρίσεις, αποτυχίες, με τη διαδρομή από το ζενίθ στο ναδίρ και τούμπαλιν, να θυμίζει rollercoaster. Πάντοτε όμως υπήρχε αυτό το μελανό σημείο, βαθύ σαν το σκοτάδι το σούρουπο, η ήττα από την Μπανταλόνα, ένας «σίγουρος» ευρωπαϊκός τίτλος χαμένος με αυτόν τον τρόπο, που δεν μπορούσε να ξεχαστεί εύκολα. Τουλάχιστον όχι μέχρι τις 13 Μαΐου του 2012 και την αυγή της ομάδας, η οποία ξεκίνησε με ένα επικό come back και ένα buzzer beater πέρα από κάθε φαντασία!
Ανοίγουμε πάλι το ντουλαπάκι με τις αναμνήσεις…
Ένας ακόμα τελικός για τον Ολυμπιακό, αυτή τη φορά με την ταμπέλα όχι απλά του αουτσάιντερ, αλλά με το ρόλο του Χριστιανού απέναντι, όχι στα λιοντάρια, αλλά στην αρκούδα της ΤΣΣΚΑ! Σας θυμίζει κάτι; Μα φυσικά την Μπανταλόνα του 1994, χωρίς αυτή να είναι η μόνη ομοιότητα.
Πάμε στα δικά μου όμως… Έχοντας ταξιδέψει πριν 2 χρόνια με φίλους στο Παρίσι, αποφασίσαμε ότι εφόσον δεν πήγαμε στην Πόλη, τον τελικό αυτόν έπρεπε να τον δούμε ξανά μαζί, παρέα και με άλλους φυσικά, σαν ένα άλλο Back to the Future, πιστεύοντας ενδόμυχα ότι αυτή τη φορά ίσως πανηγυρίσουμε, γιατί κάτι μας χρωστάει η Ιστορία! Το σπίτι βρέθηκε, όλοι μας πήραμε θέση από νωρίς στο μεγάλο του σαλόνι όπου υπήρχε άνεση και οικειότητα για κάθε τύπου «καφρίλα».
Η εξέλιξη μέχρι το 25’ γνωστή… Η απογοήτευση όσο πέρναγε ο αγώνας έκανε την εμφάνιση της και όλοι σιγά σιγά είχαμε αποδεχθεί τη μοίρα μας, δηλαδή μια ακόμη ήττα σε τελικό, που θα άφηνε ξανά πικρή γεύση. Είπα όλοι; Γράψτε λάθος! Με το σκορ στο – 19, χτυπάει το κουδούνι, ήταν το delivery boy (ή κάποιος άνθρωπος από το μέλλον) με τα σουβλάκια. Ο οικοδεσπότης μας που τον γνώριζε, έπιασε κουβέντα μαζί του, τον ρώτησε πως βλέπει το παιχνίδι και ο αθεόφοβος το ξεστόμισε: «Αν μπουν 2 – 3 τρίποντα και η διαφορά είναι κάτω από τους 10 πόντους στις αρχές της 4ης περιόδου δε χάνουμε, πιστέψτε με έχω δει όλους τους αγώνες της ομάδας φέτος».
Κάπου εκεί κάποιοι γελάσαμε ειρωνικά, κάποιοι μονολόγησαν «τι ακούμε βραδιάτικα», η ουσία όμως ήταν μία. Δεν πέρασαν παρά λίγα μόνο λεπτά αφότου έφυγε και τα σουβλάκια έμειναν ανέπαφα στο τραπέζι και όλοι μας είδαμε το υπόλοιπο του αγώνα όρθιοι #mexritelous.
Τη συνέχεια τη φαντάζεστε, στο νικητήριο καλάθι του Πρίντεζη επικράτησε το απόλυτο χάος με 10 μαντράχαλους να πανηγυρίζουν, να ωρύονται και να βγαίνουν στην αυλή και στο δρόμο για να εκτονωθούν (πριν διαλυθεί το σπίτι), κάνοντας αισθητή την παρουσία τους στην ήσυχη, κατά τα άλλα, Σαρωνίδα! Μια από τις εντονότερες στιγμές στη ζωή μου, ένας αγώνας – έπος, που αυτή τη φορά βρήκε εμάς θριαμβευτές και ένα καλάθι που γράφτηκε στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ πιο ψηλά, όχι μόνο από το τρίποντο του Τόμπσον, αλλά ακόμα και από εκείνο του Τζόρτζεβιτς στον τελικό της Πόλης (ξανά) πριν 20 χρόνια ανάμεσα σε Παρτιζάν και Μπανταλόνα (πολλές οι συμπτώσεις και τα «εξοφλημένα γραμμάτια»)…
Πραγματικά αυτό ήταν ένα buzzer beater βγαλμένο από τα πιο τρελά (για να μην πω τίποτα άλλο) όνειρα μας, που μονομιάς έσβησε ό,τι είχαμε ζήσει εκείνη την άνοιξη του 1994, λειτουργώντας ως μια κωλυμβήθρα του Σιλωάμ και για τη δική μας γενιά των 70s και 80s, που κουβάλαγε στις πλάτες της … το σταυρό του μαρτυρίου του Τελ Αβίβ, αλλά και για όλους τους ανθρώπους μέσα στην ομάδα που την έφεραν ξανά στο Έβερεστ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ!
Όμως για μισό λεπτό. Ενώ κάπου εδώ το άρθρο θα μπορούσε να τελείωνε, υπάρχει και συνέχεια! Αυτή η ομάδα, με το ξεχωριστό DNA, που στο χαρακτήρα της ταιριάζει το δύσκολο μονοπάτι, το my way, θα ξανάκανε το απίστευτο και μάλιστα αυτή τη φορά στο σπίτι του αιώνιου αντιπάλου, στο «αντίο» του κορυφαίου παίκτη και σημαίας του Παναθηναϊκού… Ήταν 30 Μαΐου 2016 και το ραντεβού είχε κλειστεί στο δικό μου σπίτι με τρεις μόνο παρευρισκόμενους (καθημερινή γαρ). Το σκηνικό του αγώνα, ό,τι πιο κοντινό σε ροντέο, μένοντας στην ιστορία ως ο πιο συναρπαστικός εν Ελλάδι τελικός όλων των εποχών (με δεύτερο αυτόν ανάμεσα σε Άρη και ΠΑΟΚ το 1991, με το νικητήριο τρίποντο του Γιαννάκη). Αυτή τη φορά ήταν ο Σπανούλης, που για 2η φορά σε διάστημα μιας εβδομάδας, με τον ίδιο μαγικό τρόπο θα χάριζε στον Ολυμπιακό τη νίκη και το πιο γλυκό πρωτάθλημα του!
Όσο για μένα; Απλά θα σας πω ότι το κρίσιμο τρίποντο του Μάντζαρη δεν το είδα live, γιατί μόλις είχαν έρθει τα σουβλάκια! Πως να χάναμε; Η λήξη με βρήκε να βγαίνω στο μπαλκόνι, όπου φώναζα, έβριζα, χοροπηδούσα και για όλους τους φίλους μας που έλειπαν. Από εκείνο το βράδυ, η μισή γειτονιά με κοιτάζει περίεργα, ωστόσο σε μεγάλο βαθμό νιώθω πιο ήρεμος, πιο γεμάτος, γνωρίζοντας ότι μπορεί ο Ολυμπιακός να μην έχει, τουλάχιστον σε ποσότητα, τους τίτλους άλλων ομάδων σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά προσωπικά δε θα άλλαζα ούτε το κύπελλο της Πόλης, ούτε το πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ, με τίποτα!
Εξάλλου, αυτό που μένει στο τέλος της μέρας είναι οι στιγμές, η ένταση και τα συναισθήματα που βγάζει ένας αγώνας, ή η κατάκτηση ενός τίτλου. Και μιλάμε για δύο περιπτώσεις που τελικά είχε σημασία και ο προορισμός αλλά και το ταξίδι, άρα ήμασταν κάτι παραπάνω από τυχεροί που τα ζήσαμε, θα τολμούσα να πω ευλογημένοι!
Ακούγομαι υπερβολικός; Frankly my dear I don’t give a damn… Δείτε το video και θα καταλάβετε γιατί βγήκε η έκφραση «Μόνο ο Ολυμπιακός μπορεί να τα κάνει αυτά». Γιατί απλά δεν υπάρχουν άλλες ομάδες μπάσκετ στην Ευρώπη που να έχουν προσφέρει τόσες clutch συγκινήσεις!
ΥΓ1: Όλες τις μέρες που επιμελούμουν το παραπάνω video εκτός από τις φορές που ανατρίχιασα, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται αν υπάρχει περίπτωση να ξαναζήσουμε παρόμοιες στιγμές στο μέλλον… Οι όποιες αμφιβολίες μου, έφυγαν βλέποντας τον 5χρονο μου γιο (η καρδιά του οποίου χτυπάει για το ποδόσφαιρο), να αναπαριστά τις φάσεις στην μπασκέτα του, να ταυτίζεται όπως κάποτε εμείς, με τους παίκτες που φοράνε την ερυθρόλευκη, να μπολιάζεται και αυτός με το «μικρόβιο» του μπάσκετ! Γιατί λοιπόν να μη δει και να μη βιώσει και εκείνος όλα όσα έχουμε εμείς; Ποιος από εμάς περίμενε το μακρινό 1990, τότε που αγωνιζόμασταν με τον Μπλάκγουελ, ότι τα επόμενα 30 χρόνια θα μπορούσαν να συμβούν αυτά που τελικά συνέβησαν; Και σε αυτή την περίπτωση αποδείχτηκε ότι η πραγματικότητα τις περισσότερες φορές ξεπερνά τη φαντασία.
ΥΓ2: Η σειρά με την οποία τοποθετήθηκαν τα νικητήρια καλάθια, πηγάζει από καθαρά υποκειμενικά κριτήρια και προφανώς σηκώνει … ποτό και συζήτηση!
ΥΓ3: Επειδή το κείμενο γράφτηκε πριν τον αγώνα με τη Ζαλγκίρις, σαν aftermath έχω να προσθέσω ότι η εμφάνιση και το αποτέλεσμα ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που διαφαινόταν τους τελευταίους μήνες, ότι δηλαδή η ομάδα μας αρχίζει να μπαίνει και πάλι προς το σούρουπο της. Ας ελπίσουμε ο δρόμος μέχρι την αυγή να μην είναι μακρύς…
