Όταν στα πρώτα γενέθλια που έχεις αναμνήσεις, τα δώρα σου είναι εμφάνιση, κασκόλ, λάβαρο και μπάλα Ολυμπιακού το μέλλον μάλλον είναι προδιαγεγραμμένο. Πολλοί θα πουν ότι το περιβάλλον που μεγάλωσες σε επηρέασε και δεν σε άφησε να επιλέξεις. Και τι να επιλέξεις; Ανέβαινες στην ταράτσα στο πατρικό στην Κοκκινιά, πριν χτιστούν οι πανύψηλες πολυκατοικίες και κόψουν θέα και αέρα, για να δεις τις κολώνες του Καραϊσκάκης, να ακούσεις τις ιαχές, να χαζέψεις τα φώτα και τους καπνούς, να νιώσεις λίγο τον παλμό. Υπήρχε κάτι να επιλέξεις;
Ήσουν μικρός ακόμα για γήπεδο, ο παππούς δεν ήθελε να «μπλέξεις» με αυτά και έκραζε μπαμπά και θείο όταν έριχναν την ιδέα να σε πάρουν μαζί τους, αλλά το μικρόβιο ήταν ήδη γερά εγκατεστημένο στον οργανισμό σου και απλωνόταν καθημερινά όλο και περισσότερο. Ήταν ένα Σάββατο του Σεπτεμβρίου του 1994 όπου οι θείοι, τα μεγάλα ξαδέρφια και ο πατέρας στήνουν την «πλεκτάνη» να αγοράσουν 8 εισιτήρια για το Ολυμπιακός-Απόλλων στο Καραϊσκάκης, μόνο που οι «μεγάλοι» είναι 7 και μένεις με την αγωνία αν ο 8ος θα είσαι εσύ ή αν θα επιλεγεί κάποιος άλλος να συμπληρώσει την παρέα. Το μαγικό χαρτάκι σε έκανε να κλάψεις από χαρά, ήταν για σένα!
Η διαδρομή με τα πόδια από την Κοκκινιά, μέσα από τα στενά στα Καμίνια, απέναντι την Λεωφόρο Πειραιώς, ως το Καραϊσκάκης αν και ήσουν πιτσιρίκι δεν σε κούρασε καθόλου. Μηχανάκια να κορνάρουν, χαμόγελα, κασκόλ, ένα χάος, καμία σχέση με ότι είχες ψιλο-δει από την τηλεόραση. Το γήπεδο το είχες δει μόνο όταν περνούσατε με το αυτοκίνητο του πατέρα από εκεί. Από κοντά όμως καμία σχέση, τεράστιο και επιβλητικό! Από τον αγώνα αυτόν καθ’ αυτόν δε θυμάσαι σχεδόν τίποτα, μόνο τον πανικό στα τρία γκολ, τον παλμό, τις τρελές φωνές, τις «κακές» κουβέντες των μεγάλων και τον τεράστιο φωτεινό πίνακα που σου έκανε μεγάλη εντύπωση. «Σου άρεσε;» η ερώτηση που ακολούθησε μετά και που έφερε την απάντηση «μου άρεσε πολύ, αλλά δεν έβλεπα τίποτα ρε μπαμπά» δεν άργησε να φέρει την απόφαση να έχεις την πρώτη σου εμπειρία και με την πορτοκαλί θεά.
Δύο μήνες αργότερα θείος και παππούς (αφού με τα χίλια ζόρια πείστηκε κι αυτός) σε πήραν μαζί για ένα «οικογενειακό» ματς στο ΣΕΦ! Οι Αμπελόκηποι ήταν ο αντίπαλος και ποιος διάολος είχε βρει προσκλήσεις στις θέσεις χαμηλά, δίπλα στο στίβο του Ειρήνης και Φιλίας. Οι κλασικές φωτογραφίες με τη μασκότ, το Θρυλέων. Τα δύο πρόσωπα που είχες σε αφίσες, να περνούν σχεδόν σε απόσταση αναπνοής δίπλα σου. Έντι Τζόνσον και Γιώργος Σιγάλας. ΔΕΟΣ! Ανατριχίλα και μόνο στη θέα των θεόρατων αθλητών κι ένα χαμόγελο μόνιμο, ήταν η αρχή του κολλήματος αυτού.
Σου έκαναν εντύπωση τα καρφώματα κάποιου Lawrence Funderburke των Αμπελόκηπων, αλλά που να καταλάβαινες μικρούλη πως εκείνο το απόγευμα ο μεγάλος Sasa Volkov έκανε κάτι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα, triple double λέει, αλλά εσύ έμεινες στα 2-3 δυνατά καρφώματα του Funderburke και στα τρίποντα του Fast Eddie που ξεσήκωσαν τους θεατές, ενώ οι 129 πόντοι σου πέρασαν σχεδόν απαρατήρητοι. Που να ήξερες ότι χρόνια αργότερα θα ασχολούσουν με το ratio λαθών/assists του Nigel Williams Gosh και την αδυναμία να αναχαιτίσει ο LeDay το post των αντίπαλων ψηλών. Α ρε Eddie παικτάρα, γύρνα και τώρα στα 60 σου να τους δείξεις πόσο απλό είναι αυτό το corner three…
Στα επόμενα χρόνια σε πήγαν αρκετές φορές στο γήπεδο, έμαθες όλους τους παίκτες απ’ έξω και ήθελες αφίσες, αφίσες όλων. Tarlac, Μπακατσιάς, Nakic, Tomic, Φασούλας, Ιωαννίδης πλέον κοσμούσαν τους τοίχους του δωματίου σου και αν τυχόν σε κάποιο ματς δεν γινόταν να πας, κρεμούσες μαύρες πλερέζες! Δεν υπήρχε τίποτα να σε στεναχωρήσει από αυτή την ομάδα, πέρα από το να μη σε πάρουν μαζί στο γήπεδο ε; Λάθος. Θυμάσαι πολύ καθαρά το κλάμα σου μετά το χαμένο τελικό στη Σαραγόσα και το αίσθημα «αδικίας» του να έχουν οι αντίπαλοι τον «ημίθεο» Sabonis, ένα παράπονο τύπου «εμείς παίζουμε με παίκτες ανθρώπους και οι άλλοι έχουν έναν παίκτη-τέρας, πως γίνεται αυτό;», αλλά θα στο ξεχρέωνε αυτό η μοίρα αρκετά χρόνια αργότερα στην Πόλη, όπου ο «θεός» δεν ήταν θεόρατος και φορούσε το 7 στην πλάτη και ήταν Έλληνας, ήταν ο Βασίλης Σπανούλης.
Την επόμενη χρονιά το Ευρωπαϊκό σηκώνει ο αιώνιος αντίπαλος ΠΑΟ και η καζούρα από τους 2-3 Παναθηναϊκούς του σχολείου δε λέει να σταματήσει, δεν έχεις πρόσωπο να πας στο μάθημα. Ακολουθεί κι άλλο σοκ, ο ξανθός αποχωρεί. Θυμάσαι τον εαυτό σου να καταλαβαίνει τι γίνεται σε γενικές γραμμές αλλά η φυγή του coach Ιωαννίδη να μοιάζει καταστροφή, να μη μπορείς να την εξηγήσεις. Ήρθε λέει ο Ivkovic. Ποιος; Αυτός του Πανιωνίου; Για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μας προπονητής, ο πρώην του Πανιωνίου; Να αντικαταστήσει τον Γιάννη Ιωαννίδη; Ανήκουστο! Αλλά που να ΄ξερες τι θα ερχόταν.
Η χρονιά του ’97 σημείο αναφοράς για το μετέπειτα κόλλημα σου με τον Olympiacos BC. Σε όλα τα ματς μέσα, με το διαρκείας του θείου, καθόσουν δίπλα σε ένα παλικάρι τον Παναγιώτη που μόνιμα φορούσε μαύρο, δερμάτινο καπελάκι Chicago Bulls με χρυσό κεντητό τον ταύρο, έλεγε κάτι «παραμύθια» για Αμερικές και σπουδές, φαινόταν να σκαμπάζει πολλά από μπάσκετ και που και που σε κέρναγε πατατάκια και αναψυκτικό. Αρκετά χρόνια αργότερα έμαθες πως ήταν ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος και καθόσασταν σε διπλανές καρέκλες, σε θύρα «κοινών θνητών», όχι στα επίσημα, όχι στις προσκλήσεις, αλλά ανάμεσα σε άρρωστους, μη επώνυμους γαύρους. Πως τα φέρνει η ζωή ε;
Το ΣΕΦ έγινε στάνταρ εβδομαδιαίος προορισμός. Μετά από λίγο καιρό, «Το πρώτο!» βροντοφώναξε ο Σιγάλας σηκώνοντας την κούπα του Κυπέλλου Ελλάδος απέναντι στον Απόλλωνα Πάτρας, ο Franco Nakic σου έκανε το δώρο να αποκλείσει την Partizan σχεδόν μόνος του, υπεροχή απέναντι στον ΠΑΟ και 20άρα στο ΟΑΚΑ, καζούρα στο σχολείο σε όσους κοκορεύονταν πέρσι μετά το Ευρωπαϊκό του Παρισιού (αλλά εξαφανίστηκαν μετά τη θρυλική 35άρα των τελικών του ‘96), όλα πήγαιναν τέλεια.
Και μετά Ρώμη! Φυσικά δεν μπορείς να ακολουθήσεις το θείο και τους φίλους του στο ταξίδι, οπότε στημένοι από νωρίς μπροστά στην μικρή τηλεόραση στην κουζίνα μαζί με πατέρα και παππού, ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και τσιμπούσατε κάτι νηστίσιμα μεζεδάκια, κλίμα κατάνυξης στο σπίτι, αλλά στο γήπεδο ο Rivers οργιάζει, 15 πόντοι διαφορά, καθαρή νίκη, ο Ολυμπιακός πρώτος σε όλη την Ευρώπη. Ωραία παίξαμε, ωραία κερδίσαμε, μάλλον είναι η ώρα για ύπνο ε; Ο πατέρας σου λέει το απροσδόκητο, «Ντύσου! Φεύγουμε!», τρομάζεις λίγο, δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά το τι θα ζήσεις στο Πασαλιμάνι εκείνο το βράδυ θα σου μείνει αξέχαστο!
Ξεπερνάει ό,τι έχεις ζήσει εντός γηπέδου. Είναι κάτι μαγικό! Ένας ουρανός κόκκινος να φλέγεται, ένας κόσμος σε αλλοφροσύνη. Όλος ο Πειραιάς στους δρόμους! Εσύ με το στόμα ανοιχτό, αποσβολωμένος, απλά παρατηρείς, σε αγκαλιάζει κόσμος άγνωστος, μπροστά από το ρολόι ένας κύριος σε ανεβάζει στον ουρανό του αυτοκινήτου του να ανεμίσεις την τεράστια σημαία του Ολυμπιακού. Αξέχαστο! Μαγεία! Σου φαίνεται τότε πως αυτό που ζεις θα είναι ανεπανάληπτο και όντως θα περάσουν πολλά χρόνια για να ξαναζήσεις τέτοιες στιγμές. Αλλά θα γίνει! Και θα είναι πιο δυνατό, θα δεις.
Την επόμενη μέρα ο θείος επιστρέφει από την Ιταλία, η φωνή του ίσα που βγαίνει, με το που μπαίνει στο σπίτι, ξεσπά σε λυγμούς χαράς, «ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ, ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ!!!» χοροπηδώντας αγκαλιασμένοι με τον πατέρα σαν τα μικρά παιδιά. Τρέλα το λες; Μάλλον κάτι παραπάνω… Τότε μαθαίνεις και το πρώτο σύνθημα που θα σε ανατριχιάζει για το υπόλοιπο της ζωής σου «το σπίτι μου το άφησα, τη γκόμενα παράτησα και ήρθα εδώ, για να σου πω, θρύλε μου πόσο σ’ αγαπώ», δεν είναι υβριστικό, δεν είναι κοροϊδευτικό, αποτυπώνει μονάχα την υγιή πώρωση για τα ερυθρόλευκα και τον δαφνοστεφανομένο. Είναι κινητήριος δύναμη η αγάπη για την ομάδα αυτή, σου είναι πια ξεκάθαρο.
Οι τελικοί με την ΑΕΚ περνούν σαν νεράκι και ο βασιλιάς Ολυμπιακός Πειραιώς κατέχει πια και τα τρία στέμματα, για χρόνια αυτές οι μέρες θα σε κάνουν περήφανο, περήφανο που είσαι γαύρος από κούνια και που το έζησες από όσο κοντύτερα γινόταν.
Το καλοκαίρι του ’97 περνάει με αγωνία για τη χρονιά που έρχεται και τα νέα φτάνουν σωρηδόν. Ο τεράστιος Rivers, ο «Ράμπο» Σιγάλας, ο Velp φεύγουν, ταυτόχρονα σκοτωμός με Παπανικολάου.
Τα πράγματα δείχνουν δυσοίωνα, αλλά αλλάζουν. Έρχεται από τη Μπαρτσελόνα το «πολυβόλο» Karnisovas, ο Rogers, ο ταλαντούχος Vukcevic και κλείνει ο παικταράς Elmer Bennet για να αντικαταστήσει τον Rivers. Αλλά δεν έμελλε τα πράγματα να μείνουν έτσι. Ο Αμερικανός τραυματίζεται σοβαρά, ο Ντούντα καταλήγει στον Hawkins. Η χρονιά εκείνη ξεκινάει φανταστικά. Νίκες παντού! Ο πρωταθλητής Ευρώπης έμοιαζε παντοδύναμος. Έβλεπες να έρχεται 2η συνεχόμενη τεράστια επιτυχία.
Τότε είναι που η ατυχία χτυπάει. Η ατυχία που θα δαιμονοποιηθεί για χρόνια μετά. Τραυματισμοί βασικών στη χειρότερη στιγμή και η χρονιά καταστροφική. Karnisovas και Tarlac στα πιτς. Αποκλεισμός από Partizan, χαμένος ημιτελικός στο πρωτάθλημα από τον ΠΑΟΚ, χαμένος ημιτελικός στο κύπελλο από την ΑΕΚ. Η προσγείωση από τα πανηγύρια της προηγούμενης σεζόν απότομη και το μόνο που έχεις να θυμάσαι είναι η show κόντρα απέναντι στους Bulls του μεγάλου MJ.
Ήταν η αρχή από μια σειρά πολύ δύσκολων ετών που δεν σε έκαναν όμως να χάσεις την αγάπη για το Θρύλο ούτε στιγμή, αντιθέτως σε ατσαλώνει και θα αποζημιωθείς πολλαπλά, κάποια χρόνια αργότερα.
Είσαι από αυτούς που έγιναν Ολυμπιακοί σε περίοδο νικών και πρωτοπορίας, αλλά ανδρώθηκες σε δύσκολη εποχή εσωστρέφειας και αποτυχιών, όλα αυτά σε οδήγησαν να είσαι Πιστός Ερυθρόλευκος #mexri_telous.
∼ο∼
(Το κείμενο είναι μια απλή υπενθύμιση πως ο Ολυμπιακός δεν είναι αποσπασματικά οι νίκες, οι ήττες, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες. Ο Ολυμπιακός είναι ένα πάθος που ο καθένας μας το αντιλαμβάνεται και το ορίζει διαφορετικά. Είναι οι συσσωρευμένες αναμνήσεις – από χαρές και λύπες ετών – που μας συντροφεύουν στην καθημερινότητα. Είναι οι στιγμές περηφάνιας και όλες αυτές που θέλουμε να ξεχάσουμε. Ο Ολυμπιακός είμαστε εμείς όπως τον αντιλαμβανόμαστε μέσα από τα συναισθήματα μας. Και παρότι τελευταία μιλάμε πολύ για #MexriTelous o Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ.. είναι ένα συνάισθημα που ταξιδεύει αέναα στο χρόνο)
