Ο πολύς κόσμος δεν ξέρει πόσο επικίνδυνα για την ψυχική υγεία μπορούν να γίνουν τα Χριστούγεννα. Παρατηρώ εδώ και ώρα το είδωλο μου να καθρεφτίζεται στο τζάμι από την στολισμένη βιτρίνα ενός ακόμα καταστήματος. Δείχνω πιο ταλαιπωρημένος από guard της Ευρωλίγκας στην προσπάθεια του να μαρκάρει τον Larkin.
Μα φυσικά, αυτή θα ήταν μια πολύ πιο ξεκούραστη αποστολή από την συνοδεία της συζύγου μου για τα γιορτινά ΤΗΣ – το τονίζω – ψώνια. Στημένος έξω, καπνίζοντας ακόμα μια φορά μπροστά από ένα πολυκατάστημα, για ακόμα μια παραμονή Χριστουγέννων. Εκείνη (ΑΥΤΗ, έπρεπε να πω αλλά είμαι ευγενικός άνθρωπος) εντός του καταστήματος αισθάνεται σκέτος Xavi. Όχι δεν έχει μπλοκάκι με χίλια plays, αλλά με χίλια φορέματα, παπούτσια και αξεσουάρ που έχει σκοπό να δοκιμάσει. Θέλω να ουρλιάξω!
«Σταμάτα κυρά μου, δεν θα πάρεις μέρος στο My Style Rocks ξέρω γω πως το λένε, έπαθα αγκύλωση τόση ώρα όρθιος».
Αλλά είπαμε ευγένεια και χαμόγελο. Συγκρατούμαι. Κι εκεί έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα.
«Μωράκι μου σου αρέσει αυτό; Να το δοκιμάσω πάνω μου; Πάω στο δοκιμαστήριο να το βάλω».
«Βάλε Γ#$#% ΤΟ #$ σου το αριστερό λευ απ» σιγοψιθυρίζω.
«Τι μουρμουράς;» απαντάει.
«Τίποτα χαρά μου, τίποτα. Κάτι δικά μου».
Μες τα νεύρα μου όμως θυμάμαι ένα φοβερό ανέκδοτο. Έχει κανονίσει το ζευγάρι, καλή ώρα, να πάει για ψώνια παραμονή Χριστουγέννων. Εκείνη, ξανά καλή ώρα, επί ώρες περιπλανιέται ασκόπως όπως ο Vezenkov στα plays του Kemzura ας πούμε, σε ένα εμπορικό κέντρο. Κάποια στιγμή θυμάται ότι έχει και άντρα μαζί και τον έχει χάσει. Τον καλεί στο τηλέφωνο να τον επιπλήξει.
«Μα που είσαι γλυκέ μου; Δεν είπαμε ότι θα ψωνίσουμε παρέα;».
«Ναι» απαντάει αυτός, το ξέρω». Όμως θυμάσαι ένα κοσμηματοπωλείο που είχαμε επισκεφτεί πριν 5 χρόνια, στο οποίο είχες δει ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι και σου είχα πει ότι δεν έχω χρήματα να το αγοράσω, αλλά όταν μπορέσω θα στο κάνω δώρο;».
«Φυσικά το θυμάμαι αγάπη μου» είπε εκείνη ξεσπώντας σε κλάματα.
Και απαντάει ο τρισμέγιστος «Ε… είμαι στο μπαρ ακριβώς απέναντι».
Αυτά αγαπητοί φίλοι τα λέω ωραία Χριστούγεννα. Χοχοχοχοχο. Merry Christmas!
Γελάω μόνος μου και ξαφνικά επανέρχομαι στην πραγματικότητα μου και στη βιτρίνα μου με μια φωνή να διακόπτει τις σκέψεις μου. Είναι από κάποιον ομοιοπαθή που στέκεται δίπλα μου.
«Γεια σου φίλε, έχεις αναπτήρα;» Φυσικά έχω. Του τον δίνω με κατανόηση και προθυμία.
«Μπασκετόγαυρος είσαι;» με ρωτάει.
Μένω άναυδος! Πως μπορεί αυτός ο άγνωστος να κατάλαβε τι ομάδα είμαι και πόσο μου αρέσει το μπάσκετ; Πρέπει να έχει εξαιρετική αντίληψη και ανεπτυγμένο πολύ μπασκετικό ένστικτο.
«Ρε φίλε, συγχαρητήρια, είσαι πανέξυπνος, πως το κατάλαβες;» τον ρωτάω.
«Μα πλάκα μου κάνεις; Αφού φοράς μπλούζα με το Σπανούλη και σκουφάκι του Ολυμπιακού!» απαντάει. Ουπς. Ξεχάστηκα. Γελάω αμήχανα.
«Ναι μωρέ πλάκα κάνω, χαίρω πολύ, Μιχάλης».
«Χαίρω πολύ, Πάνος από ποτάμι της Γουρούνας»…
Και ξαφνικά νιώθω ότι βρήκα ένα νόημα σε αυτή την βόλτα στις βιτρίνες. Θα μιλήσω για μπάσκετ με το νέο μου φίλο να ξεχαστώ για λίγο από αυτές τις βρωμογιορτές. Τα μισώ τα Χριστούγεννα. Τα σιχαίνομαι. Κάθε φορά που πλησιάζουν νιώθω όπως ο Καλάθης όταν πάει να εκτελέσει βολές. Παρεμπιπτόντως έχω βρει γιατί αστοχεί. Είναι τόσο εθισμένος στην πάσα που βλέποντας του παίκτες στη γραμμή της ρακέτας όταν αυτός βρίσκεται στην γραμμή της φιλανθρωπίας, ο εγκέφαλος του μπερδεύεται και δεν ξέρει αν πρέπει να πασάρει ή να σουτάρει και στο τέλος, σουτάρει σαν να βγάζει άλευ ουπ πάσα. Παρατηρείστε ότι σε αντιαθλητικά φάουλ όταν πάει για βολές, που δεν υπάρχουν παίκτες περιμετρικά από το οπτικό του πεδίο έχει ποσοστά κοντά στο 100%. Σας άφησα άναυδους, το ξέρω, συνεχίζω. Πού είχα μείνει;
Α ναι… Στο Πάσχα (ξέρω τι λέω ντε). Δλδ στο φαΐ που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τα Χριστούγεννα. Η αίσθηση της όσφρησης το Πάσχα είναι μοναδική. Οσμές από παντού σαν ανθοδέσμη. Αρνιά ολόγυρα στριφογυρνούν μυρωδάτα. Ενώ τα Χριστούγεννα η άνοστη Γαλοπούλα. Διότι το συμπαθέστατο πτηνό είναι τόσο αδιάφορο και βαρετό όσο τα κεντρικά pnr του Σφαιρόπουλου. Εσχάτως υπάρχουν ένα σωρό παραλλαγές. Με γέμιση, με σος βατόμουρο, με μαρμελάδα σύκο και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς αλλά η γαλοπούλα πάντα εκεί να κυριαρχεί. Όπως με τον Σπανούλη. Ότι και να παίξεις, κεντρικό πικ εν ρολ θα καταλήξει ξέρω γω με τον Bill στη μέση του τραπεζιού να αχνίζει… Γυρνάω στο νέο μου φίλο τον Πάνο που συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε την ίδια βιτρίνα.
Αρχίζω να φλυαρώ.
«Άνοστη η ομάδα φέτος ρε παιδάκι μου. Και ξέρεις αυτό το καλοκαίρι πίστευα ότι ο Blatt πραγματικά θα ΄χει τη δυνατότητα να φτιάξει μια ομάδα που θα έχει την ιδιοκτησία της. Δηλαδή περίμενα να δω να ένα σύνολο που θα μπορούσε να υποστηρίξει τις Princeton αρχές του. Μπορεί οι επιλογές του να μοιάζουν ακαταλαβίστικες αλλά σίγουρα στο μυαλό του πρέπει να είχε ξεκάθαρες ιδέες που ίσως στην πορεία έβγαιναν στο παρκέ. Με το να φύγει έτσι όπως έφυγε δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρώσει το έργο του. Ίσως δηλαδή…».
Νταν… Νταν… Νταν… Η καμπάνα της διπλανής εκκλησίας διέκοψε το λογύδριο μου, ενημερώνοντας μας για την ώρα. Μετά απόλυτη ησυχία. Δύο μύγες, κολλημένες πάνω στο τζάμι της βιτρίνας, ζουζούνισαν. Γύρισα και κοίταξα τον Πάνο. Με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια σφίγγοντας τα ρουθούνια του. Άρχισε να μιλάει με ένταση.
«Φίλε, άκουσε με, αν γινόταν κάποια στιγμή συνέδριο με τους κορυφαίους προπονητές του κόσμου ο Blatt θα κάθονταν στο πάνελ» . Έλαμψαν τα μάτια μου.
«Ως παρουσιαστής» συνέχισε. «Για τις δημόσιες σχέσεις θα τον φώναζαν». Σκοτείνιασαν τα μάτια μου.
Γιατί μου χάλασε έτσι το μύθο για τον κόουτς Μπλάτ. Τόσο έξω πέσαμε; Άγιοβασιλιάτικο ψέμα; Σκέπτομαι από την άλλη ότι αυτή τη στιγμή στον πάγκο δίνει εντολές ο βοηθός του. Τη μισή καριέρα σαν βοηθός του Blatt. Μήπως είναι αυτή η λύση; Μήπως είναι ο Λιθουανός Ιτούδης. Βασικά βλέποντας στολισμένη μια φάτνη στη βιτρίνα παρατηρώ τους τρεις μάγους και θυμήθηκα το αγαπημένο τρίο μπελκάντε των αδελφών μελών του redpointguard. Τζεημς, Χακετ, Στρελνιεκς. Αγαπημένοι μας παίκτες και οι τρεις, με το συνδυασμό τους να έχει λάβει χώρα σε όλες τις φανταστικές μας πεντάδες. Τους έχουμε χιλιοτραγουδήσει εδώ πέρα και σαν από θαύμα χριστουγεννιάτικο βρέθηκαν όλοι μαζί παρέα στον Ολυμπιακό Μόσχας φέτος. Ούτε στα υγρά όνειρα μας. Το ότι χάσανε βέβαια από τριάδα γκαρντ που συμπεριλαμβάνει τον συμπαθή Cherry, ενώ βρίσκονται και στην ίδια θέση ακόμα με ΠΑΟ αποτελούν λεπτομέρειες που δεν δύνανται να χαλάσουν τις ωραίες μας ιστορίες στελέχωσης. Ναι, ξέρω boys.. έπρεπε να συμπληρώνει την τριάδα και ο Σλούκας ως τέταρτος για σιγουριά… χοχοχο.. Καλές γιορτές mates!
Έριξα πάλι το βλέμμα μου στη στολισμένη βιτρίνα και παρατήρησα την Φάτνη με τους Μάγους να αναζητούν να βρουν την πορεία τους παρακολουθώντας το άστρο της Βηθλεέμ. Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή γεμάτα όμορφες εικόνες και παραμύθια. Τα οποία τα έχω βαρεθεί τρελά όμως να τα ακούω τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο σαν τους Έλληνες παίκτες που κάθε καλοκαίρι δουλεύουν και βελτιώνουν τις αδυναμίες τους. Στο μυαλό μου στριφογύρισε όμως ένα άλλο παραμυθάκι και, συνεχίζοντας την κουβέντα για τον ερυθρόλευκο πάγκο, άρχισα να το αφηγούμαι.
«Κάποτε ζούσε σε ένα χωριό κάπου στην Ινδονησία ένας φτωχός νέος, ο Στιμότ, του οποίου η δουλειά ήταν να σπάει πέτρες κάτω από τον καυτό ήλιο προς το ζην. Κάπου μπούχτισε όμως και μια μέρα παρακάλεσε τον Θεό «Θεέ μου δεν αντέχω άλλο αυτή την ανυπόφορη δουλεία στην ανυπόφορη ζέστη. Θέλω να εκδικηθώ τον Ήλιο». Ο θεός λυπήθηκε την τόση ταλαιπωρία του από τη ζέστη και τον μεταμόρφωσε σε Θάλασσα. Σε λίγο καιρό όμως πάλι άρχισε να μουρμουράει ο Στιμότ. «Θεέ μου δεν αντέχω να είμαι θάλασσα γιατί κάθε λίγο συννεφιάζει και βρέχει και με ενοχλεί . Κάνε με κάτι να εκδικηθώ τα σύννεφα» Ο καλός θεούλης τον άκουσε για άλλη μια φορά και τον μεταμόρφωσε σε άνεμο για να διώχνει τα σύννεφα με την πνοή του. Πέρασε ο καιρός ξαναγύρισε στη μουρμούρα ο φίλος μας. «Θεέ μου δεν αντέχω άλλο να είμαι άνεμος, γιατί όπως ταξιδεύω με σχίζουν τα βράχια από τα ψηλά βουνά. Κάνε με κάτι να εκδικηθώ τα βράχια». Ο θεός τον άκουσε και το επόμενο πρωί είχε μεταμορφωθεί πάλι στο φτωχό Στιμότ που έσπαγε πέτρες.» Τώρα η αλήθεια είναι δεν θυμάμαι καλά, λόγω Χριστουγεννιάτικης σύγχυσης. Στιμότ τον έλεγαν ή ανάποδα;
Συνέχισα να μιλάω στον φίλο μου,
«Ξέρεις Πάνο, αναρωτιέμαι μήπως και εμείς αναζητώντας την ιδανική περίπτωση προπονητή καίμε περιπτώσεις όλα αυτά τα χρόνια που μπορούσαν να βοηθήσουν αν υπήρχε χρόνος και ηρεμία». Ξεφύσησε και απάντησε
«Φίλε, όλοι αυτοί που πέρασαν από τον πάγκο μας βλέπουν λιγότερα και από όσα βλέπει η γάτα μου η Κιάρα. Χρειαζόμαστε ένα νέο προπονητή που να έχει αποδείξει ότι μπορεί να χτίσει ομάδες που παίζουν σωστό μπάσκετ φτάνοντας σε επιτυχίες, δαπανώντας λίγα χρήματα. Που οι ιδέες του για το μπάσκετ είναι πρωτοποριακές, που ταυτόχρονα να μπορεί να βελτιώνει παίκτες από τον πρώτο αγώνα. Να μπορεί να αλλάζει βρε αδελφέ την ροή της ιστορίας και την δυναμική με την ανακοίνωση του…»
«Pitino» ξεστόμισα.. Άστραψε και βρόντηξε
«Saras ρε φίλε τι Pitino;… Πάρε καλύτερα μια μπάλα μπάσκετ αντί για Γαλοπούλα να την κάνεις γεμιστή να πάρει μυρωδιά το σπίτι και πάρε βαθιές εισπνοές».
Τα λόγια του διακόπηκαν από τις φωνές των μικρών παιδιών που με τα τρίγωνα τα τύμπανα και τις φυσαρμόνικες ήρθαν κοντά μας για να πουν τα κάλαντα.
«Να τα πούμε;». Άλλος ένα λόγος να βαριέμαι τα Χριστούγεννα είναι τα κακόφωνα παιδάκια που σε ξυπνάνε από τα χαράματα.
«Να τα πείτε».
«Μισό λεπτό» πετάχτηκε ο Πάνος.
«Έλα εσύ ο ψηλός με το τρίγωνο κοντά, εδώ μπροστά μας. Οι υπόλοιποι τέσσερις πιο μακριά λίγο να σχηματίζετε ημικύκλιο. Εσύ με το τύμπανο στα μισά θα έρθεις κοντά σε αυτόν με το τρίγωνο ενώ ο άλλος που έχει την φυσαρμόνικα θα τρέξει γρήγορα προς την αριστερή πλευρά…». Μα τι στον κόρακα λέει στα παιδάκια; Συνέχισε απτόητος
«Το νου σας να κρατάτε τις αποστάσεις και να τραγουδάτε συντονισμένα, low mistake κάλαντα»
«Άσε κύριε ευχαριστούμε, να σας τα πουν άλλοι» φώναξαν και έφυγαν τρέχοντας.
Δεν ξέρω… Από τότε που ξεστόμισε το όνομα Saras απέκτησε μια παράξενη λάμψη στο βλέμμα του και μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Απέκτησε την όψη του άρρωστου τζογαδόρου. Αμάν! θυμήθηκα την τράπουλα. Άλλος λόγος να βαριέμαι αφόρητα τα Χριστούγεννα. Βαρετά ρεβεγιόν που καταλήγουν στην ακόμη πιο βαρετή οικογενειακή τριανταμία που πρέπει να την παίξουμε για να κάνουμε το χατίρι του θείου Χριστόφορου. Μια κατάσταση σαν τη φετινή Fener δηλαδή που είναι λες και παίζουν όλοι το καθιερωμένο οικογενειακό γιορτινό χαρτάκι αλλά το μυαλό τους είναι να τελειώσουν μια ώρα νωρίτερα μπας και προλάβουν το Ρέμο. Όχι όλοι. Ο θείος Χριστόφορος εκεί, να γίνεται μελιτζανί όταν χάνει κλασσικά. Γκαστόνε τον φωνάζαμε παλιά γιατί πάντα μας κέρδιζε ο καλός θειούλης. Από 19 τραβούσε Κορνήλιους και έβγαζε 21.
Γυρίζω πάλι προς τον Πάνο,
«Αλήθεια, το φετινό ρόστερ πως σου φαίνεται; Ατυχήσαμε στις επιλογές;». Τράβηξε μια γενναία ρουφηξιά από το τσιγάρο και ξεφύσησε ακόμα ένα απόσταγμα μεγάλης μπασκετικής σοφίας.
«Δεν υπάρχει τύχη στο μπάσκετ Μάικ, μόνο γνώση. Τύχη είναι η γνώση να κάνεις τις καλύτερες επιλογές. Εμείς κάναμε τις επιλογές αλά προφήτη Ηλία». Τον κοίταξα απορημένος.
«Τι εννοείς αναφέροντας τον προφήτη Ηλία;».
«Φαντάσου» συνέχισε «Ότι ο κόουτς είναι ο προφήτης Ηλίας και ο κάθε παίκτης το κουπί. Διάλεγε ένα κουπί ο Βlatt και μας ρωτούσε, ξέρετε τι είναι αυτό και πως χρησιμεύει; Αν ξέραμε προχωρούσε. Αν έφτανε σε σημείο να μην καταλαβαίνει κανείς τι στην ευχή χρησιμεύει το κουπί, τότε το κράταγε και έχτιζε και μια εκκλησία, για να μπορούμε εύκολα όλοι εμείς να κατεβάζουμε άφοβα τα καντήλια όλη τη χρονιά».
Πσσσσς. Έμεινα άφωνος περισσότερο και από οπαδό της Μακάμπι χαζεύοντας την ομάδα του φέτος. Με τίποτα δεν θα μπορούσα να τα σκεφτώ όλα αυτά. Του το είπα
«Φυσικά» μου απαντάει, «Αυτή η ομάδα σε αποβλακώνει κάποιες φορές. Ακόμα και έτσι έχει το υλικό να κάνει μια καλή χρονιά. Ο Σάσα μπορεί να βρει ρόλο σε πεντάδες που θέλουν να έχουν ιδανικό spacing και στα συν του είναι και ο πολύ καλός συγχρονισμός στα ριμπάουντ. Ο Πάντερ αν μάθει να κινείται χωρίς την μπάλα θα είναι χρησιμότατος, ο Μπολντγουιν, αν δεν μας απόχαιρετήσει, με το αθλητικό πακέτο του μπορεί να βοηθήσει πολύ στην άμυνα αλλά και σαν secondary ball handler. Και βέβαια Μιλουτινοφ, Πολ, Πριντεζης, Σπανουλης είναι παίκτες υψηλού επιπέδου».
«Και ο Παπανικολάου» συμπλήρωσα. Γέλασε.
«Εγώ νόμιζα ότι οι ολυμπιακοί άρχισαν να βλέπουν μπάσκετ το 2012 με 2013, αλλά εσύ μου φαίνεται ότι τότε σταμάτησες». Δεν γέλασα αλλά πραγματικά οι γνώσεις αυτού του παιδιού ξεπερνάνε και αυτές του Navaho!
Ετοιμάζεται να φύγει όμως και ίσα που προφταίνω μια ακόμα ερώτηση,
«Προλαβαίνουμε να μπούμε οκτάδα;». Σκέφτηκε λίγο
«Επειδή είπες πολλά ανέκδοτα, θα σου απαντήσω χρησιμοποιώντας κι εγώ ένα. Δύο κατασκηνωτές περπατούν μέσα στο δάσος, όταν μια αρκούδα εμφανίζεται στο ένα μέτρο. Η αρκούδα βλέπει τους κατασκηνωτές και αρχίζει να τους πλησιάζει. Ο πρώτος άνδρας ρίχνει κάτω την τσάντα του και αρχίζει να φορά τα αθλητικά του παπούτσια. Ο δεύτερος άνδρας λέει: Τι κάνεις; Τα αθλητικά δεν θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις την αρκούδα. Δεν χρειάζεται να ξεπεράσω την αρκούδα, λέει ο άλλος. Αρκεί να τρέξω πιο γρήγορα από σένα.» Κατάλαβα πολύ καλά τι εννοεί
«Δηλαδή του λέω αδυνατούμε να παίξουμε καλά διότι λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν έχουμε παπούτσια. Αυτό μου λες;».
«Ρε τι τραβάω Χριστουγεννιάτικα» αναφώνησε «Όχι, απλά λέω ότι αρκεί να είμαστε καλύτεροι από 10 άλλες ομάδες, πράγμα που δεν είναι ανέφικτο. Αρκεί όμως να τρέχουμε προς τη σωστή κατεύθυνση» συνέχισε με νόημα.
«Αν δεν υπάρχει σωστή καθοδήγηση από τον πάγκο, τότε δύσκολα θα κινηθούμε προς την σωστή κατεύθυνση, ώστε να προσπεράσουμε τους αδύναμους αντιπάλους. Με Κεμζούρα μάλλον τρέχουμε κατευθείαν στα θηρία» Αχά. Σατανικό! Μεγάλη σύλληψη.
Ενθουσιάστηκα όπως τότε που έχασε ο Σισκάουσκας τις βολές.
«Και ποιόν θα ήθελες για προπονητή αυτή τη στιγμή;» ρώτησα με ενδιαφέρον.
«Περάσοβιτς» ήρθε η απάντηση σαν κεραυνός. Αμάν. Τέτοιο σοκ από την τάπα του Μήτσου στον Ακερ είχε να μου συμβεί. Μου έσφιξε το χέρι και με αποχαιρέτησε με τα παρακάτω λόγια
«Εύχομαι το νέο έτος για σένα να μην είναι σαν τα switch που εφαρμόζουμε τις τελευταίες αγωνιστικές, αποτέλεσμα του περίεργου ροτεισον. Να σου πάνε όλα καλά και να μην φοβάσαι την έξτρα πάσα ούτε εσύ ούτε και η οικογένεια σου. Και να ‘χεις τύχη και υγεία κυρίως να μην έχεις μέτριους αμυντικούς και αργούς ψηλούς αδελφέ. Άντε και καλά ριμπάουντ.»
Ε; Με ημίτρελο συνομιλούσα όλη αυτή την ώρα; Μισός άνθρωπος, μισός Μπασκετόγαυρος.
Στέκομαι πάλι μόνος, περιμένοντας στους αιώνες των αιώνων τη δοκιμή φορεμάτων από τη σύζυγο. Παρατηρώ το στολισμένο δέντρο και θυμάμαι πάλι το μίσος μου για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Έρχονται στην μνήμη μου πάλι, οι αδιάφορες γαλοπούλες, τα χαζά μελομακάρονα, τα ενοχλητικά παιδιά για τα κάλαντα, τα βαρετά ρεβεγιόν και τα κουραστικά ψώνια. Και φυσικά το απόλυτο ψέμα, το παραμύθι του Άγιου Βασίλη. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Πόσο έτρεμα από την προσμονή του όταν ήμουν παιδί; Και πόσο πικράθηκα όταν έμαθα πόσο με είχαν ξεγελάσει βέβαια. Δεν υπήρχε ποτέ. Πάντα ο καλοσυνάτος πατέρας φρόντιζε για όλα, και έτρεχε να ικανοποιήσει την χριστουγεννιάτικη παιδική μου επιθυμία. Έτρεφε και πότιζε με ατελείωτη αγάπη αυτό το μαγικό ψέμα. Θυμάμαι το γέλιο της γιαγιάς και του παππού όταν άνοιγα το πολυπόθητο κουτί κάτω από το δέντρο και τη μητέρα μου να τρέχει να με παίρνει αγκαλιά.
«Μπράβο Μιχάλη, ήσουν καλό παιδί και φέτος».
Αχ… Πόσο μου έχουν λείψει αυτή η ζεστασιά, πόσο νοσταλγώ αυτές τις στιγμές με τα χαμογελαστά αγαπημένα πρόσωπα. Ο πατέρας πάντα στεκόταν λίγο παράμερα από τη σκηνή, εμφανώς ικανοποιημένος, αφήνοντας όμως όλη τη δόξα για τον Άγιο Βασίλη. Πέρασαν τα χρόνια και σε λίγες μέρες θα είμαι εγώ αυτός που θα στέκομαι παράμερα, περιμένοντας να αντικρίσω το παιδικό χαμόγελο. Θα είμαι εγώ αυτός που θα θρέψω ένα παιδικό παραμύθι, πιστός με τη μαγεία των Χριστουγέννων. Θυμάμαι πάλι τον πατέρα μου. Θέλω να τον πάρω αγκαλιά και να του πω «Ευχαριστώ για όλα, σε αγαπάω»..
Το μάτι μου πέφτει στο αστέρι που στολίζει το δέντρο της βιτρίνας. Θυμάμαι τον μεγάλο μας αρχηγό. Σε λίγες μέρες ετοιμάζεται να σπάσει ακόμα ένα μεγάλο ρεκόρ, να μας χαρίσει άλλη μια μαγική στιγμή. Γινόμαστε πάλι τα μικρά παιδιά που περιμένουμε ένα ακόμα μεγάλο δώρο από εκείνον, μια ακόμη μαγική στιγμή. Σκέφτομαι όμως ότι πάντα συζητάμε για το πώς μας κάνει να αισθανόμαστε αλλά ποτέ δε αναρωτιόμαστε ίσως πως μπορεί να νιώθει ο Βασίλης. Φαντάζομαι για λίγο ότι θα νιώσει την ικανοποίηση σίγουρα ενός πατέρα την στιγμή που τα παιδιά του θα ανοίξουν τα λατρεμένα τους δώρα. Θα μείνει ταπεινά παράμερα όπως συνηθίζει. Λίγο αργότερα θα πάρει το δρόμο για το σπίτι του. Θα δώσει ένα φιλί στη γυναίκα του προτού σφίξει στη ζεστή αγκαλιά του ένα ένα τα παιδιά του. Θα σταθεί και αυτός λίγο πιο μακριά περιμένοντας να ανοίξουν τα Χριστουγεννιάτικα τους δώρα. Θα χαμογελάσει. Θα στρέψει λίγο παραδίπλα το βλέμμα του και σαν θαύμα Χριστουγεννιάτικο θα εμφανιστεί ο δικός του πατέρας να τον παρατηρεί χαμογελαστός. Θα το πάρει μια μεγάλη αγκαλιά και θα του πει απλά..
«Ευχαριστώ πατέρα, σε αγαπάω… Μου λείπεις»…
Αγαπώ με όλη μου την ψυχή τα Χριστούγεννα.
Σημείωση Figure8
“Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη γυναίκα μου. Χωρίς την αμεριστη υποστήριξη και συμπαράσταση της θα είχε γραφτεί στο μισό χρόνο. Επίσης οποιαδήποτε ομοιότητα των ηρώων με πραγματικά πρόσωπα ανταποκρίνεται απόλυτα με την πραγματικότητα..”
