Εντός της οικίας, μου απαγορεύεται το κάπνισμα. Αυτό φυσικά όπως μπορείτε να καταλάβετε οι καπνιστές δημιουργεί μεγάλο εκνευρισμό κατά την διάρκεια της παρακολούθησης ενός αγώνα Βasket. Αλλά με τα χρόνια όμως, έχω αποκτήσει οργάνωση. Έχω πρόγραμμα. Καταρχάς να σας μιλήσω για το καπνιστήριο, το οποίο συνίσταται σε ένα μικρό μπαλκόνι δίπλα στο καθιστικό, που υπάρχει η τηλεόραση, δεν διαθέτει καρέκλα, αλλά στην πεζούλα, δίπλα στο γιασεμί και το βασιλικό της αγαπημένης μου συζύγου, ακουμπάω το τασάκι – που φυσικά δεν αδειάζω ποτέ -, τη φωτογραφία του @peris, για να νομίζω ότι ξέρω κι εγώ τι βλέπω στο παρκέ και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ το κινητό. Το τελευταίο παραμένει μόνιμα εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα συντονισμένο με την Euroleague TV.
Τα τηλεοπτικά time out με βοηθάνε στον συντονισμό στριψίματος του τσιγάρου, το οποίο φυσικά ανάβεται με το ένα πόδι στο μπαλκόνι και με το χέρι στο πόμολο της πόρτας. Και φυσικά εκεί έξω με περιμένει με στοργικότητα και καρτερικότητα το γλυκό μου τηλεφωνάκι, διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί καμιά κρίσιμη φάση εξαιτίας της βαθιάς, αργής σχεδόν νωχελικής και θεριακλίδικης τελευταίας τζούρας. Η όλη διαδικασία για να σηκωθώ από τον καναπέ, να πάρω τα συμπράγκαλα και να βγω έξω μου παίρνει 15 δευτερόλεπτα περίπου. Όσο χρειάζεται η ομάδα μας για να περάσει το κέντρο φέτος. Με την μπάλα εννοώ πάντα.
Έκανα αυτή την άσχετη εισαγωγή για να δείξω το πόσο βλάπτει το κάπνισμα. Πλάκα κάνω, μη βαράτε. Αλλού το πάω. Στην άτιμη την ταμπλαδούρα του βρωμερού rival του Nick Calathes στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Η ταραχή που μου δημιούργησε ήταν μεγάλη.
Αρχικά κατάπια το φιλτράκι, που ήταν και το τελευταίο. Κατά δεύτερον, έριξα την μπύρα πάνω στον καπνό. Ευτυχώς στο μπουφέ είχα κάτι τσιγάρα αμερικάνικα που τα είχε αφήσει ο θείος μου, πολύ καιρό πριν, από τότε που ο Σπανούλης είχε μαλλιά. Ναυτικός ο θείος, 40 χρόνια μπάρκο, αλλά δεν φτουράει μπροστά στον γύπα-ταξιδευτή τον @ataraxias. Μύριζαν αβγουλίλα και είχαν κάτι ζωάκια μέσα. Anyway, ότι καίγεται αποστειρώνεται. Αλλά ευτυχώς το κινητό μου ήταν στη θέση του. Oh Wait! Πανωλεθρία. Δεν ήθελα να είναι τώρα.
Δεν θέλω να βλέπω και να διαβάζω τι γράφεται. Διαβάζω τα tweet του @Sober, για τα βάσανα ενός γαύρου και πονάει η ψυχή μου. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή μισώ τα πάντα. Τον ΠΑΟ , τον Παπαπέτρου, τον Καλάθη, την πεθερά μου.. Καλά θα μου πεις αυτοί είναι οι οχτροί έτσι κι αλλιώς. Μετά όμως παίρνει η μπάλα και τα δικά μας τα παιδιά. Νόμος. Όταν κερδίζουν οι rivals δείχνουμε πιο μίζεροι και από τα ποσοστά μας στα τρίποντα το τελευταίο δίμηνο. Ξεκινάω με το χάλι που άφησε ο Σφαιρόπουλος και καταλήγω στις επιλογές και το rotation του Blatt. Νοσταλγώ Μπαρτζώκα και σιχτιρίζω Αφούς. Βρίζω Σλούκα και λιγουρεύομαι Σλούκα.
Δεν θέλετε να ξέρετε τι λέω για Βάγγους, Μπόγρηδες και την Pedicure Mafia της ομάδας. Μετά, προχωράω σε πιο σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής, στα άδυτα. Αρχικά πιάνω στο στόμα μου τον Γιώργο Πρίντεζη, για να καταλήξω, ω ναι, στα Άγια των Αγίων, στο ιερό τοτέμ και δισκοπότηρο, τον GOAT, τον Βασίλη, μεγάλη η χάρη του, Σπανούλη. Αυτός εκείνες τις σκοτεινές μου ώρες ακούει τα περισσότερα. Αυτός που μας καταστρέφει ύπουλα και μοχθηρά. Αυτός που μας στερεί την εκτόξευση. Αυτός φταίει… Αυτός… (διαβάζεται με ύφος και προφορά Γκόλουμ).
Όμως, τελικά αυτό το τσιγάρο το πολυκαιρισμένο έχει μια περίεργη γεύση και για να πω την αλήθεια μου φέρνει μια μικρή ζαλάδα, ένα σύννεφο στα μάτια. Και ακούω και μουσική, εδώ έξω στο μπαλκόνι. Ναι σίγουρα είναι γνώριμος ο ήχος. Μπαγλαμαδάκι. Ακούω καθαρά τις νότες από το «.. έλα απόψε στου Θωμά το μαγαζί..». Βλέπω και τον Θωμά μπροστά μου να ξεπηδάει μέσα από τους καπνούς. Με το μουστακάκι και το μπαγλαμαδάκι. Ωπ μισό. Δε είναι ο Θωμάς, είναι ο @Navaho, ολόιδιος ρεμπέτης. Από τη μια το μπαγλαμαδάκι και από την άλλη αγκαλιά ένα σκυλάκι.
– Navaho, τι κάνεις εδώ αδελφέ? Ψέλλισα τρομαγμένος..
– Είμαι το Πνεύμα του Navaho. «Ήρθα να σε προειδοποιήσω. Έχεις ακόμη μία ευκαιρία να γλιτώσεις από την οργή των γαύρων που τόλμησες να πιάσεις στο στόμα σου τον Αρχηγό. Θα έρθουν τρία πνεύματα. Το πρώτο θα σε επισκεφτεί απόψε, στη μία μετά τα μεσάνυχτα. Το δεύτερο στις τρείς, και το τρίτο λίγο πριν ξημερώσει, μόλις το ρολόι χτυπήσει έξι. Αυτή είναι ή τελευταία σου ελπίδα!..».
Και με αυτά τα λόγια, το πνεύμα του Navaho εξαφανίστηκε, πιο γρήγορα και από πέρασμα του Vezenkov στο παρκέ, και πήγε να συνεχίσει τη συζήτηση με τα άλλα μεγάλα πνεύματα στο γκρουπάκι. Απερίγραπτο. Ένιωσα φοβισμένος, απροστάτευτος και αποσβολωμένος. Νομίζω η έκσταση μου πρέπει να πλησίαζε αυτή της Πυθίας. Ποιας Πυθίας?. Σχεδόν, τολμώ να πω, με αυτή του @Red Insider. Σε 10 δευτερόλεπτα είχα είδη βρεθεί στο κρεβάτι, σκεπασμένος μέχρι την τελευταία τρίχα του κεφαλιού μου.
Ήταν ακόμη σκοτάδι όταν με ξύπνησε ο ήχος του ρολογιού. Μία ακριβώς. Αμέσως, μία λάμψη δυνατή πλημμύρισε την κρεβατοκάμαρα. Σηκώθηκα και μπροστά μου στεκόταν μία περίεργη οπτασία. Είχε το ύψος του Σπανούλη, ήταν με την στολή της ομάδας σαν του Σπανούλη αλλά πιο νέος. Περίπου στα 30 και το πρόσωπο ήταν κάτι μεταξύ του Αρχηγού και του @Red Emerald. Το λέω αυτό γιατί αν και δεν τον έχω δει ποτέ μου τον Emerald, κρατούσε στα χέρια τους ένα μάτσο χαρτιά με στατιστικά σαν τηλεφωνικό κατάλογο του ΟΤΕ. Οπότε, αυτός θα ήταν.
«Μη φοβάσαι» μου είπε με ήρεμη φωνή, «Είμαι το πνεύμα του παρελθόντος» Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Κατάλαβε τις σκέψεις μου και απάντησε γρήγορα «δεν θα σε βάλω να παρακολουθήσεις κεντρικά pnr επί Σφαιρόπουλου». Ουφ. Ανακουφίστηκα λίγο. «Ήρθα να σε βοηθήσω» συνέχισε. Με οδήγησε στο παράθυρο και πετάξαμε μαζί σε κάτι αποδυτήρια. Ουπς της ομάδας μας είναι. Αλλά μισό. Βλέπω Teodosic, Παπαλουκά και Μπουρούση. Είναι το τέλος της σειράς του 2011 με τη Σιένα. Όλοι με κατεβασμένα κεφάλια. Αλλά ο πιο στεναχωρημένος ο Σπανουλης. Σκυφτός, αμίλητος και θυμωμένος.
Με σκούντηξε το πνεύμα. «πάμε κάπου αλλού τώρα»
Έκλεισα τα μάτια και τα ασφάλισα. Ακούω φωνές πολλές. Θόρυβος. Τα ανοίγω. Βρίσκομαι στο κέντρο ενός κατάμεστου γηπέδου. Περνάει δίπλα μου ξυστά τριπλάροντας ο Αρχηγός. Του φωνάζω. «Σουτ! 5 δευτερόλεπτα μένουν». Μπαίνει στην ρακέτα. Πασάρει. Τι κάνει? Είναι ο Πριντεζης ο παραλήπτης… Το πεταχτάρι… Περνάει όλος ο χρόνος όλων των στιγμών, όλης της αιωνιότητας.. Μπήκε ρε.. Μπήκε ..Σωριάζομαι στο παρκέ. Βρίσκομαι ταυτόχρονα στο Παπαστράτειο? Στο ΣΕΦ? Στην Πόλη? Στον έβδομο ουρανό..
«Το έχω ζήσει ξανά αυτό, το έχω δει πάλι» είπα στο πνεύμα. «Το έχεις δει» απάντησε ήρεμα το πνεύμα.».. Θυμάμαι.. Λονδίνο, Μαδρίτη. Πόλη.. Ξανά και ξανά και ξανά.. Αυτός. Μόνο αυτός.. «Δεν θέλω να δω άλλο, θέλω να γυρίσουμε πίσω»
«Μη βιάζεσαι» απάντησε το πνεύμα.. Έκλεισα τα μάτια πάλι. Ένιωσα ένα δροσερό αεράκι στο πρόσωπο. Ήμουν σε εξωτερικό χώρο, μάλλον σε ένα ανοιχτό γήπεδο.. Κάποιο πιτσιρίκι χτυπούσε την μπάλα και έριχνε σουτάκια σε μια μπασκέτα Άκουσα παιδικές φωνές. Μια περίεργη γλωσσά όμως. Δεν την κατάλαβα παρά μόνο όταν μια γυναικεία φωνή φώναξε στο γιό της.. «Luka, Luka”.. Κατάλαβα. Έμεινα με τα μάτια ερμητικά κλειστά μέχρι τη στιγμή που βρέθηκα πίσω στο κρεβάτι μου.
Όταν ξύπνησα το ρολόι έδειχνε σχεδόν τρεις. Δεν είχα συνέλθει από την προηγούμενη βόλτα μου. Σκέφτηκα ότι τέτοια ώρα ο @Thimios kavaklis, θα κλείνει τη μέρα του με το τέταρτο negroni, ενώ ο @E.J. θα ξεκινάει λογικά την νύχτα του. Θου Κύριε … Προχώρησα μπρος το μπάνιο. Ποιο μπάνιο? Φτερά είχε κάνει. Eίχε μεταμορφωθεί σε σπηλιά του Μπάτμαν. Οθόνες πολλές γύρω γύρω και ο Μπάτμαν γνωστός κάτω από την μάσκα του. Ναι ρε. Ο @8a_nice είναι παίρνω όρκο. «Θάνο αγόρι μου, εσύ είσαι το πνεύμα του παρόντος μου?» ρώτησα τρομαγμένος. «Ναι» απάντησε μονολεκτικά και σηκώθηκε «Πάμε» ξανά είπε μονολεκτικά και δωρικά. Σιγουρεύτηκα. Ο Θάνος. Τον ακολούθησα. Βρέθηκα πάλι στα αποδυτήρια της ομάδας. Εκεί καθόταν μόνος του Αρχηγός με κάποιον που του έβαζε πάγο στο πόδι. Κάτι για βαρύ διάστρεμμα πήρε το αυτί μου. Ξαφνικά μπήκε ο Goss μέσα. Φαινόταν απελπισμένος. “δεν ξέρω τι να κάνω με την μπάλα» παραπονέθηκε. Ακολούθησε ο Βαγγέλης « Μπιλ, δεν ξέρω σε ποιον να πασάρω την μπάλα είπε σκυφτός». Πίσω του βιαστικός ο Weber. “Captain, γιατί όλοι με παίζουν under, όταν έχω την μπάλα?» Τελευταίος ο Toupane “Παιδιά, τι είναι αυτό το πορτοκαλί που το λέτε μπάλα?»
Ο Αρχηγός δεν απάντησε. Πρέπει να ένιωσε πιο μόνος και αβοήθητος από ποτέ. Έβγαλε τον πάγο, φόρεσε τα παπούτσια του έσφιξε τα δόντια και επέστρεψε στο παρκέ. Όπως κάθε στιγμή, κάθε φορά που «πρέπει».
«Πάμε» έγνεψε ο πολυλογάς ο Θάνος. Μάλλον το πνεύμα του. Μεταφέρθηκα σε ένα πεζοδρόμιο. Χαμός. Περιπολικά, δημοσιογράφοι. Α! να και οι Αφοί κατεβαίνουν. Τώρα βλέπω την πινακίδα. Υπουργείου Αθλητισμού. Ακούω φωνές. «οι Αφοί είναι τα όργανα του σατανά και του διαβόλου» . «Οι Αφοί να πάνε στην κόλαση». Η Ελένη Λουκά να είναι? Συνεχίζονται οι φωνές «Οι Αφοί μας καταστρέφουν, μας διαλύουν». Α, το βρήκα ο @DS θα είναι και θα τους κράζει για τον Demetrius Jackson ή τον Pieria Henry. Συνεχίζονται οι φωνές «Με έφτυσε ο Σκινδήλιας, με έδειρε ο Γιώργος». Φτού. Ένα λευκό σύννεφο σηκώθηκε και δεν πρόλαβα να δω. «Στην άκρη» ακούστηκε μια φωνή ενός σωματοφύλακα « φταρνίστηκε ο Πρόεδρος». Έφυγα πριν προλάβω να δω ποιος σήκωσε τόση σκόνη με ένα αψού.. Εξαφανίστηκαν όλα και βρέθηκα πάλι στο κρεβάτι μου.
Τι νύχτα και αυτή. Επιτέλους σε λίγο ξημερώνει. Κοντεύει έξι και σηκώθηκα ιδρωμένος από το κρεβάτι. Πήγα προς το σαλόνι και εκεί πραγματικά τρομοκρατήθηκα. Αυτό το πνεύμα ήταν το πιο τρομακτικό. Ο Ματσέτε ο ίδιος φανερώθηκε μπροστά μου. Για την ακρίβεια όχι ο Ματσέτε αλλά ακόμα χειρότερα, ο @Penny Hardaway o ίδιος. Αυτός βρέθηκε να είναι το πνεύμα του μέλλοντος μου? Αυτός βλέπει το μέλλον λιγότερο απ’ όσο μπορεί να δει ο Leday την πάσα. Κινήθηκε απειλητικά προς το μέρος μου και γοργά με τύλιξε μέσα στην μαύρη κάπα του.
Όταν είδα ξανά το φώς βρισκόμουν σε έναν αγώνα, σε ένα γήπεδο μπάσκετ με ελάχιστους φιλάθλους. Έπαιζε ο Ολυμπιακός. Πού είναι ο κόσμος ρώτησα το πνεύμα. «Έχει ντέρμπι η γυναικεία ομάδα softball” μου απάντησε. «Το προτιμούν τελευταία». Σε πιο έτος βρισκόμαστε ρώτησα? «2025» ήρθε η απάντηση. Είχε βγει ήδη η διαιτητική τριάδα. Πρώτος, πρώτος ο Αναστόπουλος. «Πάλι αυτός» τον ρώτησα. ¨Ναι, από τότε που επιστρέψαμε από την Αδριατική, έχει ορκιστεί δημόσιος υπάλληλος με καθήκον να διαιτητεύει όλους τους αγώνες μας».
Με έλουσε κρύος ιδρώτας. «Εκτός από την ΕΟΚ ο Βασιλακόπουλος έχει αναλάβει αυτοπροσώπως και το Υπουργείο Αθλητισμού».. Πφφφφφ. «Πάλι καλά που δεν το ανέλαβε ο Τρακης» απάντησα. Γέλασε. «αυτός έχει αναλάβει το Υπουργείο Πολιτισμού» απάντησε το Πνεύμα. Ωπ ο Μιλαν ο Τομιτς. «Τι κάνει εδώ πνεύμα μου?» ρώτησα. «ο Κόουτς είναι μωρέ».
«Αυτός ο γεροντάκος δίπλα του με τη φόρμα ποιος είναι? Κάτι μου θυμίζει» ρώτησα. «Ο Σπανούλης φυσικά» ήρθε γρήγορα η απάντηση!!!!! «τώρα βγάζει την φόρμα για να παίξει. 35λεπτά έχει μ.ο. φέτος. Ο ηγέτης μας είναι».. « Όχι , Όχι σε ικετεύω πνεύμα μου, κάνε κάτι. βοήθεια, βοήθεια!» φώναξα. «Δεν θέλω να είναι έτσι το μέλλον… θέλω να την αλλάξω. Τα μαθήματα των τριών πνευμάτων δεν θα πάνε χαμένα. Μπορείς να αλλάξεις το μέλλον μου;» .«Όχι εγώ», απάντησε το πνεύμα. «Οι πρόεδροι πρέπει να φέρουν τον Σλούκα. Μόνο τότε θα αλλάξει το μέλλον». «Τον Σλούκα, τον Σλούκα φώναξα, όποιον χρειαστεί». Πάνω στην αγωνία μου αγκάλιασα το πνεύμα απο τη μέση. Αλλά η κάπα ήταν άδεια και βρέθηκα αγκαλιά με το μαξιλάρι. Ανακουφισμένος απο την αγωνία, μου κλαίγοντας και γελώντας.
Το πρωί ένας ελληνικός πικρός καφές είναι must. Ειδικά τις Κυριακές. Το καπνιστήριο και το «μαγικό» τσιγάρο με περίμενε. Η νύχτα ήταν μαγική και τα όνειρα απίστευτα. Της Κυριακής τα όνειρα ζουν μέχρι το μεσημέρι, λένε. Αναλογίζομαι, ρουφώντας τον καπνό, ποιο θα είναι το αύριο της ομάδας και τι θα συμβεί το προσεχές καλοκαίρι. Ο Σπανούλης είναι στην καρδιά μας, μάλλον είναι η καρδιά μας χωρίς αμφιβολία. Ο παίκτης που σημάδεψε την γενιά μας , όλο το σύλλογο και όλο το πεπρωμένο μας. Οι Αφοι, σε άλλες εποχές σίγουρα, άλλαξαν την ιστορία του συλλόγου φέρνοντας τον στην ομάδα. Πλησιάζει ο καιρός που θα τον αποχωριστούμε για πάντα. Εκεί έξω όμως, υπάρχει ένας νέος ηγέτης. Ένα δικό μας παιδί, ένας κορυφαίος έλληνας, ένας παίκτης που μπορεί να είναι ο μπροστάρης και η ψυχή μιας νέας θρυλικής περιόδου για την ομάδα. Αν υπάρχουν τα χρήματα και πρέπει να δοθούν κάπου, έναν αποδέκτη πρέπει έχουν. Τον Κώστα Σλούκα.
Whatever it takes. Καλή βδομάδα σε όλους.
(Το κείμενο βασίστηκε στη γνωστή «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Κάρολου Ντίκενς)
