Από μικρό παιδί λάτρευα τα ταξίδια με τα πλοία. Συμβαίνει να ταξιδεύω, όπως σήμερα, πολύ συχνά και η ιεροτελεστία της αναχώρησης από το λιμάνι του Πειραιά είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Θα κατέβω όσο πιο νωρίς μπορώ στο λιμάνι. Θα ξεκινήσω τον περίπατο μου από το Πασαλιμάνι, θα περπατήσω νωχελικά μέχρι το Θέατρο , χαζεύοντας τους περαστικούς και τα μαγαζιά, θα περάσω από τη Γούναρη, για να πάρω τη τζούρα μου από τα μπαχαρικά και τους καβουρδισμένους καφέδες, και θα καταλήξω για ουζάκι στο «Καφενείον Φούρνοι Ικαρίας».
Ίσως να έχεις περάσει δεκάδες φορές από μπροστά του χωρίς να το έχεις δει, μια και βρίσκεται στο βάθος μιας στοάς της Ακτής Ποσειδώνος στον Πειραιά. Στο καφενείο αυτό δύο είναι τα μοναδικά θέματα συζήτησης. Τα Βαπόρια και ο Θρύλος. Είναι τρομερό πόσο ερυθρόλευκο μεγαλείο κρύβει αυτό το μέρος και πόση θρυλική περηφάνια βλέπει κανείς στα μάτια των θαμώνων. Είναι για μένα, για να κλέψω λίγο από την ατάκα του Άρμστρονγκ, μια μικρή βόλτα στο χώρο αλλά μια μεγάλη επιστροφή στο χρόνο.
Δεν μπορείς να περιγράψεις ένα ταξίδι αν δεν μιλήσεις για το λιμάνι πρώτα. Και δεν μπορείς να μιλήσεις για το τώρα ή το μέλλον του Ολυμπιακού αν δεν αναφερθείς στην αποχώρηση από το παρκέ στον ημιτελικό κυπέλλου. Η μεγάλη πλειοψηφία του ερυθρόλευκου κόσμου επί σειρά ετών νιώθει αδικημένη από το σύστημα που διοικεί το ελληνικό μπάσκετ. Το ίδιο νιώθει και η ομάδα. Και δυστυχώς αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε κάθε ματς με αντίπαλο, αυτόν που νιώθουμε ότι είναι το αγαπημένο παιδί του συστήματος και «κάνει ότι θέλει».
Η λέξη κλειδί είναι το «νιώθουμε».
Με τα χρόνια έπαψε να έχει σημασία αν τελικά αδικούμαστε και πόσο. Σημασία έχει ότι αυτό έχει διαταράξει ήδη το μυαλό όλου του συλλόγου. Ακόμα και αν η αδικία είναι σποραδική πλέον. Ακόμα και αν δεν μας στερεί κάποιο τρόπαιο. Από ένα σημείο και μετά μάλιστα όλα κινούνται γύρω από τα παιχνίδια με ΠΑΟ. Απέκτησε μεγαλύτερη αξία η επικράτηση μας σε ένα ντέρμπι ,που έστω μπορεί που κρίνει και έναν τίτλο, απ’ ότι η συμμετοχή μας σε ένα τελικό ευρωλίγκας που σαφώς αποτελεί δυσκολότερο επίτευγμα. Η αίσθηση όμως ότι είσαι ανίσχυρος και αδικείσαι μετράει περισσότερο στον ερυθρόλευκο εγωισμό απ’ ότι η αγωνιστική εικόνα.
Ο κόσμος για πολλά χρόνια κατακρίνει την ερυθρόλευκη διοίκηση γι’ αυτό ακριβώς. Ότι έχει μετατρέψει τον σύλλογο σε ανίσχυρο και αδύναμο σωματείο. Στο βαθμό λοιπόν που η απόφαση για αποχώρηση αφορά λόγους αξιοπρέπειας και περηφάνιας, όλοι είμαστε δίπλα στους Αφούς. Αν μείνουν σταθεροί σε αυτό που επέλεξαν η μέρα εκείνη θα μείνει ιστορική. Αν κάνουν πίσω, η αποχώρηση θα αποτελέσει ένα μεγάλο ανέκδοτο. Αυτό όμως που πραγματικά θα έχει τεράστιο καλαμπούρι είναι να υπάρχει κάποια διοικητική επιτυχία αλλά η ομάδα να συνεχίσει να εμφανίζει αυτή την εικόνα. Δηλαδή θέλω να πω, πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί και να συμβεί τελικά.
Γιατί αν το αφήγημα σου είναι ότι χάνεις εξαιτίας του παρασκηνίου πρέπει να αποδείξεις ότι με δίκαιους όρους μπορείς να επικρατήσεις. Και η τωρινή ομάδα αμφιβάλλω ότι μπορεί να το αποδείξει εδώ που τα λέμε.
-Παρακαλώ κύριε, για που ταξιδεύετε? Πω πω.. με αυτές τις σκέψεις βρέθηκα μπροστά στα εκδοτήρια εισιτηρίων και δεν το πήρα χαμπάρι. Τι να σου πω βρε φίλε και σένα που ταξιδεύω? Του είπα γρήγορα – γρήγορα τον προορισμό, πήρα το εισιτηριάκι και απομακρύνθηκα προς το πλοίο. Είναι ωραίο συναίσθημα να βρίσκεσαι στο λιμάνι. Το λιμάνι, πολύβουο ή βουβό, σε κάνει να θέλεις να φύγεις, να αλλάξεις ζωή. Αυτό ακριβώς το συναίσθημα, της προσμονής και της αλλαγής είχα το καλοκαίρι με τον ερχομό του Blatt. Σκέφτομαι 8 μήνες μετά όμως , τελικά πόσο αλλάξαμε? Δείξε μου έναν οπαδό της ομάδας μας μπάσκετ και θα σου δείξω έναν προβληματισμένο άνθρωπο.
Στο μαγαζάκι του πλοίου έπεσε το βλέμμα μου στο «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά». Ξεφύλλισα λίγο τις πρώτες σελίδες. «.. τον Εμμανουήλ Ρετσίνα, τον επονομαζόμενο Λούη, μία λέξη τον χαρακτηρίζει..». Ε λοιπόν ναι. Το φετινό μπασκετικό Ολυμπιακό , μία λέξη τον χαρακτηρίζει, ένα επίρρημα, το σχεδόν.
Σχεδόν μπάσκετ, σχεδόν επιτυχημένες επιλογές, σχεδόν καλή πορεία κλπ.
Φανταστείτε το κάθε project, σαν την κατασκευή μιας βάρκας που τη ρίχνεις στη θάλασσα να ταξιδέψει. Κάθε σωστή ενέργεια που κάνεις στο ταξίδι είναι σαν το καύσιμο. Την πάει λίγο παραπέρα. Με κάθε λάθος προσθέτεις μία πέτρα μέσα στη βάρκα. Αν μαζέψεις πολλές ή έστω λίγες και μεγάλες πέτρες, το ταξίδι δυσκολεύει. Ε, εμείς, κάναμε τόσα λάθη και μαζέψαμε τόση κοτρώνα που έτοιμοι να τη βουλιάξουμε τη ριμάδα τη βάρκα και να κολυμπήσουμε πιο γρήγορα από τον Phelps μη μας φάνε τα σκυλόψαρα. Σχεδόν παρέα με τις τσιπούρες λοιπόν.
Το σχεδόν υποδηλώνει βέβαια και μια ερμαφρόδιτη κατάσταση, μια μεταβατική περίοδο ίσως. Μια κατάσταση που οδηγείσαι από μια βεβαιότητα προς μία αβεβαιότητα. Το κακό βέβαια είναι ότι αυτές οι «φλου» καταστάσεις είναι πολύ άχαρες βρε παιδί μου, Είναι σαν το μεγάλωμα των μαλλιών. Ε το ενδιάμεσο μήκος είναι άστα να πάνε. Δεν βλέπεται. Και το δικό μας «σχεδόν» έχει όλα τα χαρακτηριστικά του «κιτς». Από τις αποχωρήσεις μέχρι τα πεντικιούρ και από τα ηχητικά και τα δεν «υπάρχει σάλιο» μέχρι τις κατοστάρες στο ΣΕΦ Φτάσαμε λοιπόν στον Μάρτιο και πλησιάζουν “αι ειδοί του Μαρτίου”.
Συγκεκριμένα, με τον όρο “αι ειδοί του Μαρτίου” προσδιορίζουμε την 15η Μαρτίου την μέρα του μήνα δηλαδή που τον χωρίζει – σύμφωνα με το Ρωμαϊκό ημερολόγιο- στην μέση. Οι ειδοί του Μαρτίου έμειναν στην παγκόσμια Ιστορία, γιατί εκείνη ακριβώς τη μέρα δολοφονήθηκε ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ (15 Μαρτίου 44 π.Χ.) από τον Γάιο Κάσσιο Λογγίνο και τον Μάρκο Ιούνιο Βρούτο (κατά ορισμένους, ίσως, ήταν νόθος γιος του) και γι’ αυτό ο Καίσαρας αναφώνησε τη γνωστή φράση “Και σύ τέκνον, Βρούτε;”. Έχει μείνει στην ιστορία ως μια αποφράδα ημέρα για τους Ρωμαίους. Όπως και να ‘χει συμβολίζει μια κομβική κατάσταση.
Και ο Μάρτης είναι ένας κρίσιμος μήνας, για την ομάδα, όχι μόνο για την φετινή σεζόν, αλλά πιθανότατα και για τις επόμενες. Αρχικά, και σε ότι έχει να κάνει με τα διοικητικά απομένει να δούμε πώς θα διαχειριστούμε τις δικές μας «ειδοι» δηλαδή το παιχνίδι με ΠΑΟ στο ΣΕΦ και τις εξελίξεις που θα φέρει η διεξαγωγή ή όχι. Είναι όμως και ένας κρίσιμος μας για την αγωνιστική πορεία της ομάδας και για την πρόκριση της στα Play off της Euroleague.
- Μια πρόκριση θα δώσει χρόνο στην ομάδα να ανασυνταχθεί.
- Ένας αποκλεισμός όμως φοβάμαι ότι μπορεί να ανοίξει το σάκο του Αιόλου και να στερήσει την νηφαλιότητα, που είναι απαραίτητη, για να παρθούν οι καλοκαιρινές αποφάσεις.
Τελικά ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη παρέα σε κάθε ταξίδι. Γρήγορα πέρασε η ώρα και ήδη φτάσαμε στο ενδιάμεσο λιμάνι και τώρα ακουμπάω στην κουπαστή χαζεύοντας το τοπίο Η προσέγγιση είναι δύσκολη λόγω ισχυρών ανέμων και δίπλα μου μια παρέα αντρών μουρμουράει. Έπρεπε να ρίξει πιο μακριά την άγκυρα παρατηρούσε ο ένας. Όχι τρεις κάβους έπρεπε να ρίξει για να δέσει το πλοίο φώναζε ο άλλος. Όχι ρε τους έλεγε ο τρίτος. Τα προπελάκια στο φουλ να βάλει αρκεί. Μπήκα στο τρυπάκι και έπιασα κουβέντα. “Μα δεν ξέρουμε τι έχει στο μυαλό του ο Καπετάνιος?”, παρατήρησα. Μου γύρισαν την πλάτη και έφυγαν. Χάθηκα πάλι στις σκέψεις μου.
Αλήθεια σε αυτή τη δύσκολη και κρίσιμη στροφή του Μαρτίου, εμείς οι οπαδοί της ομάδας έχουμε λόγους να είμαστε αισιόδοξοι? Σχεδόν θα έλεγα πάλι.
Ο Blatt παρουσίασε ξεκάθαρες ιδέες στην αρχή και καμία ιδέα μετά. Ελπίζω τα καλύτερα να τα φυλάει για τα δύσκολα. Από την άλλη ο Σπανούλης παραμένει ο καλύτερος παίκτης της περιφέρειας. Αυτό μάλλον δεν είναι και τόσο τιμητικό για τους άλλους περιφερειακούς. Ειδικά όταν θα έπρεπε να βρισκόμαστε στη φάση που θα έπρεπε αντί να παίζει η ομάδα για τον Σπανούλη, να παίζει ο Σπανούλης για την ομάδα. Πάλι στο Σχεδόν δηλαδή.
Η κρίση του Μάντζαρη έχει διαρκέσει περισσότερο και από τα μνημόνια. Ο Strelnieks φέτος δείχνει άλλο πρόσωπο από αγώνα σε αγώνα. Μάλλον από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο. Καλείται να κάνει πολύ αυτά που μπορεί λίγο και λίγο από αυτά που μπορεί πολύ μάλλον. Ο Nigel William Goss είναι rookie, και δικαιολογείται. Αυτή τη στιγμή βέβαια δείχνει πιο rookie από τον Weber που είναι 20 μέρες στη χώρα και το μόνο που θα χει προλάβει να μάθει λογικά θα ναι το malaka. O Nigel είναι ο ορισμός του σχεδόν. Κάνει σχεδόν τα πάντα σωστά, αλλά τα κάνει σχεδόν καλά. Με αυτά και με αυτά η περιφερειακή γραμμή μας έχει καταλήξει να είναι από τις χειρότερες στη διοργάνωση.
Έλλειψη χειρισμού, πολλά λάθη, έλλειψη κάθετου παιχνιδιού και έλλειψη δημιουργίας. Τόσο καλή περιφερειακή γραμμή ώστε να έχουμε ελπίδες και τόσο κακή ώστε η μόνη ελπίδα να εξαντλείται σε ένα μπουκάλι Jack Daniels.
Από κει και πέρα παίζουμε από την αρχή της χρονιάς με 4 παίκτες σε τρείς θέσεις. Το καταπληκτικό Milutinov που κάνει σεζόν MVP, σχεδόν. Τον μόνο Έλληνα της ομάδας – εκτός Πρίντεζη- που αξίζει να αμείβεται με περισσότερα από 500 χιλιάδες ευρώ. Τον Πρίντεζη που δεν είναι πλέον το καλύτερο ευρωπαϊκό τεσσάρι, αλλά μέχρι τα Χριστούγεννα έκανε πολύ καλή σεζόν. Και τον Leday που δείχνει ότι έχει μέλλον. Τώρα σαν πεντάρι, σαν τεσσάρι? Ένας θεός ξέρει.
Καλός να γίνει και ότι γίνει. Έτσι έλεγε η γιαγιά μου.
Οι υπόλοιποι παίκτες του ρόστερ άχρωμοι, άοσμοι ακατάλληλοι και ανεπαρκείς. Κάποιοι μελλοντικά ίσως τα καταφέρουν. Μπορούμε λοιπόν να αισιοδοξούμε βραχυπρόθεσμα μόνο αν είμαστε τυχεροί και πάνε όλα πρίμα για τους 7-8 ποιοτικούς παίκτες που έχουμε στο ρόστερ. Ταυτόχρονα να είναι όλοι υγιείς και καλοί, με τον Blatt να βρίσκεται σε δημιουργικό οργασμό.
Ξέρω, είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στις Ινδίες. «Το πλοίο έφτασε στον προορισμό» με επανέφερε στην πραγματικότητα η φωνή από τα μεγάφωνα.
Εγώ θα κατέβω εδώ το πλοίο θα συνεχίσει για το επόμενο λιμάνι, το επόμενο δρομολόγιο, το επόμενο ταξίδι. Και η ομάδα μας θα συνεχίσει. Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν φτάσαμε πέρσι το καλοκαίρι ή φέτος στο τέλος ενός κύκλου.
- Τι ορίζει το τέλος ενός κύκλου?
- Η αλλαγή φιλοσοφίας εκ μέρους της διοίκησης?
- Η αλλαγή διοίκησης?
- Ένας νέος προπονητής ή η απόσυρση τον εμβληματικών αρχηγών?
Μπορεί κάθε τι από τα παραπάνω να αρκεί, κατά τη γνώμη μου, για να κλείσει ένας κύκλος και να ανοίξει ένας άλλος. Οι αλλαγές συνήθως λαμβάνουν χώρα μέσα από συγκρούσεις.
Η ομάδα βαδίζει ολοταχώς στο παρόν, σε μία σύγκρουση με το ένδοξο παρελθόν της, για να δημιουργήσει το μέλλον της.
Αργά η γρήγορα ανεξάρτητα από τα φετινά αποτελέσματα η διοίκηση πρέπει να αποφασίσει για τον ρόλο της, τον τρόπο της, την φιλοσοφία και το αγωνιστικό πλάνο. Οι Αφοι θα κληθούν να πάρουν τις δυσκολότερες αποφάσεις της 15ετής παρουσίας τους. Θα κληθούν αν αποφύγουν της δικές τους «ειδοι του Μαρτίου», τις δικές τους αποφράδες μέρες.
Ελπίζουμε η απάντηση να μην είναι.. σχεδόν.
