Αν ορίσουμε ως ξεκίνημα της νέας εποχής του Ολυμπιακού τον ερχομό Ιωαννίδη το 1991-1992. Τότε τα τελευταία 27 χρόνια με εξαίρεση την σαιζόν 2004-2005. Δεν είχαμε ποτέ τέτοια έλλειψη στόχων. Καθώς ακόμα και στα χρόνια της οικονομικής στενότητας. Το 2002-2003 και 2005-2006 υπήρχε μια ελπίδα για Final Four Ευρωλίγκας. Το 2003-2004 είχαμε την προοπτική του αντίστοιχου Final Four του Ελληνικού Κυπέλλου.
Ενώ φέτος το καλύτερο που περιμένει ένας φίλαθλος του Ολυμπιακού είναι σίγουρη ατιτλία εντός. Και τιμητικό αποκλεισμό στα πλεί-οφ της Ευρωλίγκας, αν φτάσουμε μέχρι εκεί.
Και υπό το πρίσμα μια διεστραμμένης λογικής. Η εξωαγωνιστική φιέστα που αποπειράθηκε να στηθεί για μια ακόμη φορά εις βάρος του Ολυμπιακού στον ημιτελικό του Κυπέλλου, σε μια περίοδο που η ομάδα του Πειραιά βρίσκεται σε οτιδήποτε άλλο παρά σε καλή αγωνιστική κατάσταση, ήταν ένα δώρο συσπείρωσης για τους φιλάθλους του μπασκετικού Ολυμπιακού. Αν υποθέσουμε ότι οι Αγγελόπουλοι αδράξουν την ευκαιρία μέχρι τέλους…
Ωραία όλα αυτά – και τώρα που έρχεται ως φιλοξενούμενη η CSKA ένα από τα τοπ φαβορί της διοργάνωσης τι κάνουμε; Ειδικά όταν ο Weber έχει μόλις 1,5 ματς εμπειρία με τον Ολυμπιακό, ο Σπανούλης επανέρχεται από τραυματισμό, ο Strelnieks θα λείψει για κάποιο χρονικό διάστημα. Και η υπόθεση του ηχητικού έχει κλονίσει φανερά την ομάδα. Σε κάθε περίπτωση διαπιστώνουμε πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός στον αθλητισμό. Για παράδειγμα από εκείνο το ματς του πρώτου γύρου στην Μόσχα. Που πάλι χωρίς Strelnieks – o Ολυμπιακός είχε σταθεί εξαιρετικά απέναντι στην CSKA.
Φτάνοντας μάλιστα πολύ κοντά στο διπλό. Σε ένα απρόσμενα καλό ξεκίνημα για πολλούς φιλάθλους του Ολυμπιακού – οι όποιοι ήταν απαισιόδοξοι περιμένοντας μια περίοδο προσαρμογής για τους νέους ξένους και τον καινούργιο προπονητή. Και ιδίως με το πρόγραμμα βουνό που είχε ο Ολυμπιακός στην αρχή της φετινής Ευρωλίγκα.
Το ερώτημα είναι μπορεί κάποιος να αποκομίσει χρήσιμα συμπεράσματα από εκείνο το ματς;
Ώστε να τα μετουσιώσει σε κλειδιά νίκης για το παιχνίδι αυτής της εβδομάδας – αλλά και να αποφύγει τις παγίδες που στοίχησαν. Η απάντηση είναι αυτονόητη. Και προκαλεί την ανάγκη να ρίξουμε μια ματιά σε εκείνη την αναμέτρηση. Και τι καλύτερο να ξεκινήσουμε από ότι με προβλέψεις για τους λάτρεις του εξεζητημένου στοιχήματος, που τους αρέσει να παίζουν ακόμα και τον αριθμό τον κόρνερ σε έναν ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Εμείς από την πλευρά μας, δεν έχουμε στην διάθεση μας ευρεία στοιχηματική πλατφόρμα. (Για να ικανοποιηθούν οι μερακλίδικες ανάγκες τους). Όμως συμβουλευόμενοι την λογική, την στατιστική, και την εικόνα του πρώτου αγώνα μεταξύ των CSKA και Ολυμπιακού. Διαθέτουμε όλα τα εχέγγυα για να τρομοκρατήσουμε τους φιλάθλους του Ολυμπιακού, σε παρόμοιο βαθμό όπως κάνουν τα Ελληνικά κανάλια για μια σειρά από ζητήματα.
Και αναφερόμαστε φυσικά στην ροπή προς τα λάθη που έχουν οι ερυθρόλευκοι. Αυτοί την στιγμή είναι 10οι μόλις στην αναλογία Assist-λαθών και 5οι στην στατιστική των περισσότερων λαθών.
Αλλά και διότι οι Ρώσοι πέρα από τις βοήθειες σε Milutinov και Πρίντεζη. Εφάρμοσαν σε εκτεταμένο βαθμό δυναμικές βοήθειες στον χειριστή της μπάλας. Και μην γνωρίζοντας την κατάσταση του Σπανούλη, θα ήταν αποφασιστική διευκόλυνση από τον Goss αν έδειχνε και στην πράξη την εξαιρετική δική του ατομική αναλογία ασσιστ προς λάθη. Και αν ο Ολυμπιακός είναι ικανός να ψάξει με καλύτερες προϋποθέσεις τα τρίποντα σε τέτοιες καταστάσεις.
Ο δικηγόρος του διαβόλου θα μπορούσε να με σταματήσει εδώ.
Και να αποπειραθεί να με συνετίσει κάνοντας την παρατήρηση. Γιατί το γράφεις αυτό? Εφόσον ο Ολυμπιακός έβαλε 8 τρίποντα σε 24 προσπάθειες. Η απάντηση μου σε αυτό, θα ήταν σε πρώτο στάδιο γιατί να μην επαναληφθεί. Και σε δεύτερο θα εξέταζα τις συνθήκες υπό τις όποιες επιτεύχθηκαν τα εύστοχα τρίποντα. Με μερικά από αυτά να ήταν βάσει καλού σχεδίου. Με 2 τρίποντα Goss μετά από PnR Σπανούλη. Η την τρίποντη εκτέλεση Σπανούλη διαλέγοντας το τρικ να πάρει screen από τον Μάντζαρη. Αλλά κάποια άλλα να είναι απόρροια ατομικών προσπαθειών από Σπανούλη και Goss σε 3 περιπτώσεις. Παραχώρηση σουτ σε Πρίντεζη σε μια άλλη. Η τρίποντο του Σπανούλη αμέσως μετά την αναστάτωση του επιθετικού ριμπάουντ, που δεν έδωσε την ευκαιρία στην CSKA να οργανωθεί. Αφήνοντας έτσι ξεκάθαρα περιθώρια για βελτίωση, και περαιτέρω εκμετάλλευση του ρίσκου που προκύπτει από την αμυντική προσέγγιση της CSKA. Που για να μην ξεχνάμε γνωρίζει πολύ καλά ότι το ότι το κάθετο παιχνίδι του Ολυμπιακού στηρίζεται στον Σπανούλη που έχει μεγαλώσει όσο και αν διατηρείται καλά. Και ότι ο Goss συνηθίζει να προτιμάει πολλές φορές τα floater η το σουτ μέσης απόστασης αντί για διεισδύσεις και επαφές, όταν παίρνει τον διάδρομο προς το καλάθι.
Όμως αν και η άσχημη πρόσφατη επιθετική εικόνα του Ολυμπιακού, αρχίζει να χαλάει τις θετικές εντυπώσεις που είχε αφήσει η ίδια ομάδα – που έπαιζε στρωτά και σου έδινε την αισιοδοξία – ότι ήταν έτοιμη να βγάλει και τους 12 παίκτες της ομάδας MVP της αγωνιστικής αν χρειαζόταν. Και μετατοπίζει τους προβληματισμούς στην επιθετική λειτουργία της ομάδας. Εξίσου άξιο προσοχής παραμένει και το αμυντικό κομμάτι. Χωρίς να σημαίνει ότι ο Blatt έχει κάνει συνολικά άσχημη δουλειά με τον Ολυμπιακό να είναι έβδομος στα περισσότερα τρίποντα που παραχωρεί, αλλά την ευστοχία των αντιπάλων του να είναι μόλις 11η ανάμεσα στις 16 ομάδες της Ευρωλίγκας από τα 6 και 75. Και το συνολικό εντός παιδιάς ποσοστό των αντιπάλων απέναντι στον Ολυμπιακό να τον φέρνει τρίτο σε όλη την διοργάνωση με 45,8%. Αλλά επειδή με την άφιξη του Weber, διαμορφώνονται νέες μεταβλητές στην εξίσωση του soft περιφερειακά Ολυμπιακού. Μια πιθανή αναγκαία συνθήκη ώστε να παρουσιαστεί η Ελληνική ομάδα ανταγωνιστική εναντίον της CSKA.
Γιατί δεν είναι λανθασμένη η επιχειρηματολογία αναζήτησης της ήττας (στη Μόσχα) στην απουσία του Strelnieks, και στο ότι οι επιθετικές άμυνες της CSKA, οδήγησαν σε λάθη τον Ολυμπιακό. Και σε αιφνιδιασμούς των Ρώσων.
Όμως αδιαμφισβήτητα σημαντικό μερίδιο για την νίκη της «Ρωσικής Αρκούδας», έπαιξε και το δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός επέλεξε πολύ πιο παθητική άμυνα στο PnR των Ρώσων. Χωρίς Hedge Out και δίχως αλλαγές στα screen. Με λίγες εξαιρέσεις στο δεύτερο ημίχρονο και στο τέταρτο δεκάλεπτο.
Τακτική που απέδωσε σε συνδυασμό με τον χαμηλό ρυθμό του παιχνιδιού (70 κατοχές), υποχρεώνοντας την CSKA σε χαμηλή επιθετική απόδοση, κατεβασμένο ποσοστό διπόντων με 40,5% έναντι 53,5% του φετινού μέσο όρου της. Το σουτ των Peters, Vorontsevich να μην πληγώνουν τους Πειραιώτες. Και τον Clyburn να υποχρεώνεται να αναζητήσει τους πόντους όχι από το 1 εναντίον 1 που θεωρείται δυνατός, αλλά με αιφνιδιασμούς, κόψιμο στην αδύνατη πλευρά η επιθετικό ριμπάουντ.
Όμως δεν μπορούσε ούτε αυτή η τακτική να αποτρέψει τα PnR και τα screen πάνω στην μπάλα από τους ψηλούς της CSKA απέναντι στους ευάλωτους Goss και Σπανούλη. Με ορατά αποτελέσματα αυτό που είδαμε (όσοι είδαμε) το παιχνίδι –
- τα 2 σουτ μέσης απόστασης του Higgins.
- Έμμεσες τροφοδοσίες μετά από PnR από Rodriguez για θεαματικό τελείωμα Clyburn
- Και τρίποντο στην αδύνατη πλευρά από Vorontsevich.
Αλλά και άμεσες
- με έναν συνδυασμό Rodriguez-Hines.
- Και τρίποντα των Rodriguez, Higgins με on the ball screens.
Δημιουργώντας μια προσδοκία ότι ακόμα και αν ούτε ο Weber δεν βοηθήσει στις αλλαγές των screen. Θα δώσει σημαντικές λύσεις σε flat άμυνα, και ταυτόχρονη ώθηση στα κλεψίματα όπου ο Ολυμπιακός είναι τελευταίος στην κατάταξη των ομάδων. Φυσικά πριν γίνουμε υπεραισιόδοξοι το νόμισμα έχει 2 όψεις. Και εκτός της απειρίας του (Weber) στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το σημαντικό είναι να λάβουμε υπόψη ότι η παρουσία του θα διευκολύνει, την πιθανή επανάληψη των αμυντικών επιλογών του πρώτου γύρου της CSKA (εξαιτίας της όχι ιδιαίτερης φήμης του ως σουτέρ), και λόγω ότι μοιάζει κάπως παρορμητικός στο παιχνίδι του κρίνοντας από το ματς με την Efes που όμως ήταν στους διακριθέντες.
Όσο και αν σε επίπεδα χειμερινών μεταγραφών πρέπει να ήμαστε ευχαριστημένοι που ήρθε μια προσθήκη στον Ολυμπιακό μετά από καιρό, που εξυπηρετεί επιτέλους μερικές ανάγκες στις όποιες πονούσε η ομάδα του Πειραιά. Και ρεαλιστικά δεν είναι εύκολο να βρεθούν παίκτες. Που να τα έχουν όλα. Με την εύρεση όσο περισσότερων επιθυμητών αγωνιστικών χαρακτηριστικών – να είναι μια δουλειά που καλώς η κακώς πρέπει να τακτοποιείται το καλοκαίρι. Χωρίς ασφαλώς να πρέπει να περιμένει κανείς ρουλέτα τύπου κρατάμε τον Denmon μέχρι να ελευθερωθεί ο James. Αν συνυπολογίσει κανείς σε όλα αυτά και ότι η ταινία moneyball επηρέασε τους Αγγελόπουλους τόσο πολύ όσο το Scarface την ζωή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Tότε είμαστε υποχρεωμένοι θέλουμε δεν θέλουμε να υιοθετήσουμε κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει η πιο μπασκετικά, ας πάρουμε λίγο άμυνα και μπούκες από τον Weber. Και αν θέλουμε μια πιο 3 and D επιλογή θα κάνουμε υπομονή μέχρι το καλοκαίρι η θα βάλουμε απλά τον Toupane που θεωρητικά εξυπηρετεί το δόγμα 3 and D – αλλά έφτασε Φάιναλ Φορ με την Ζαλγκίρις παίζοντας στο 2. Και τριάρια τον Ulanovas και Milaknis. Που δίνουν αξιόπιστες λύσεις σε παιχνίδι με πλάτη, και σουτ αλλά δεν είναι παίκτες που θα τους εμπιστευτεί ο προπονητής τους υπερβολικές ευθύνες ως χειριστές της μπάλας. Ο Blatt όμως ξέρει καλύτερα. Και θα δούμε στην πορεία αν βγάλει από την κατάψυξη τον χρήσιμο σε αρκετά ματς Γάλλο γκαρντ/φόργουορντ.
Σε αντίθεση με την χρησιμοποίηση του Toupane όμως, που καθορίζεται από τον Ισραηλινό κόουτς. Ένας πιο απρόβλεπτος παράγοντας είναι η απόδοση του Leday. Που διατηρείται ως ο τέταρτος σκόρερ της ομάδας σε μέσο όρο πόντων, έχοντας βάλει μόλις 16 πόντους στα τελευταία 5 ευρωπαϊκά ματς μαζί. Αποδεικνύοντας στην πράξη αυτό που είχαμε παρατηρήσει από την Galil Gilboa ότι είναι μπερδεμένος ανάμεσα στις 2 θέσεις των ψηλών, σαν ένας Raymar Morgan που δίνει ενέσεις επιθετικής ποιότητας αλλά με αυξομειώσεις στην αμυντική του απόδοση. Με επιπλέον πρόβλημα ότι το εκτός έδρας ματς απέναντι στην Barcelona μοιάζει εξαίρεση, μπροστά στην διαπίστωση ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει απέναντι σε μεγαλύτερα κορμιά. Όπως φάνηκε ξεκάθαρα και στα 2 ματς απέναντι στην Fenernahce όπου η πιο ευγενική διατύπωση για αυτό που συνέβη είναι ότι χρησιμοποιήθηκε με φειδώ.
Ο γραφών όμως ως λάτρης της γκρι θεώρησης των πραγμάτων, θα επισημάνει μια στελέχωση του παρελθόντος, για να διαφωτίσει το ρίσκο που εμπεριέχεται στην φετινή – και λειτουργεί εις βάρος του συμπαθή Zach. Γιατί μοιάζει εύκολο να κριθεί υπέρ του δέοντος αυστηρά για την χρήση του ως πεντάρι. Αλλά θα ήταν υπερβολικά άδικο. Όχι μόνο λόγω της απότομης μετάβασης από το πρωτάθλημα παιδικής χαράς Ισραήλ στο Ελληνικό και στην Ευρωλίγκα, αλλά και γιατί όταν ακόμα και ο σούπερ μυώδης Hines, είχε δίπλα του τον Antic, και τριάρια σαν τον Παπανικολάου και Kesel, για να τον καλύπτουν από πλευράς μεγέθους. Τότε αυτό αρκεί από μόνο του, για να συνειδητοποιήσει ένας το πολλαπλάσιο ρίσκο με τον σαφώς πιο light Leday. Όταν ως 5άρι έχει παρτενέρ τους Πρίντεζη, Vezenkov. Θεωρητικά βεβαία περιμένουμε να γυρίσει σε ενεργό ρόλο ο Αγραβάνης που εξυπηρετεί περισσότερο τον Αμερικάνο ψηλό των ερυθρόλευκων, αλλά έχοντας γνώση του ιστορικού της ομάδας δεν θα παίρναμε όρκο ότι ο Αγραβάνης θα γίνει η πολυπόθητη εσωτερική μεταγραφή στην front-line.
Αντί αυτού η υπενθύμιση παικτών σαν τον Hines, ξυπνά ένα κύμα νοσταλγίας. Και φέρνει στην μνήμη ότι για τέτοιες άμυνες 2 εναντίον 2 όπως τις είδαμε με CSKA. Αμέσως μετά ο πιο ταιριαστός από όσους ψηλούς έχουν περάσει στην Σπανούλη εποχή, θα ήταν ο Dunston, παρά τα αργά πλάγια βήματα. Ο οποίος κατόρθωνε να μαρκάρει περιφερειακούς – δίνοντας τάπες, αλλά και με δυνατότητα κλεψιμάτων σε διεκδικήσεις μέσα στο ζωγραφιστό. Θεωρητικά δεδομένα που δεν αλλάζουν ότι προφανώς ο Hines που πήρε 2 Eυρωλίγκες με αλλαγές στα screen στην μια, και Hedge Out στην άλλη, συν την επίδειξη μεγαλύτερης εξυπνάδας στις αμυντικές βοήθειες, και έχοντας αυτό το απίστευτο wingspan – είναι συνολικά καλύτερος.
Πρακτικά όμως αν και έχει σοβαρή βάση η άποψη που έχει διατυπωθεί σε αυτήν την Ιντερνετική γωνία ότι στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ οφείλεις να έχεις 3 επιλογές στο 5 (Seven footer, Mobile, Rim Protector) αλλιώς δεν έχεις απάντηση σε όλες τις επιλογές PnR, με δεδομένο ότι είχαμε στο παρελθόν την τύχη σε μερικές περιπτώσεις να συνδυαστεί o mobile center, με την προστασία της ρακέτας στο πρόσωπο ενός παίκτη. Και ότι οι καλοί Έλληνες ψηλοί είναι στην πλειοψηφία τους sevenfooter. Μας οδηγεί πρακτικά στο συμπέρασμα ότι αριθμητικά οι παίκτες που πρέπει να καλύψουν αυτά τα τρία χαρακτηριστικά πρέπει να είναι πιθανότατα 2. Αν όμως το δίλλημα είναι ανάμεσα στο Rim Protector σαν τον Dunston, με αργά πλάγια βήματα. Και τα γρήγορα πόδια του Hunter χωρίς τόσο πολύ αμυντικό παιχνίδι πάνω από την στεφάνη, δεν θα ήταν καθόλου σίγουρο ότι οι περισσότεροι θα διάλεγαν τον Dunston.
Όμως ότι έγινε – έγινε, και το παρόν πρέπει να μας απασχολήσει και πάλι στο υπόλοιπο κείμενο. Διαπιστώνοντας ότι δεν αρκεί να έχεις γρήγορα πόδια η άμυνα πάνω από την στεφάνη όπως θεωρητικά διαθέτει αμφότερα ο Leday. Για να είσαι σταθερά αξιόπιστος αμυντικός. Αποδεικνύοντας σε όσους από εμάς που δεν είχαμε το προνόμιο να ζήσουμε μια ομάδα μπάσκετ εκ των έσω. Ότι μπορεί πια και ο απλός φίλαθλος να γίνει μέτοχος πληροφοριών που δεν ήταν προσβάσιμες παλιότερα, το άθλημα της καλαθοσφαίρισης όμως είναι σαφώς πιο πολύπλοκο, από μια απλή απαρίθμηση αγωνιστικών χαρακτηριστικών. Κραυγαλέο ιστορικό παράδειγμα. Ο Acker, αθλητικότατος, με φοβερό ξεκίνημα στον Ολυμπιακό, πρώτος σκόρερ στην Ευρωλίγκα, με πολύπλευρη συνεισφορά σε ασσιστ, ριμπάουντ, κλεψίματα. Ο οποίος αποδείχθηκε στο τέλος αποτυχημένη περίπτωση και δεν έλλειψε σε πολλούς φιλάθλους του Ολυμπιακού. Κάτι που βέβαια βοήθησε η τάπα του Διαμαντίδη, αλλά έπαιξαν ρόλο και η αστάθεια του μαζί με την χειρότερη άμυνα από ότι έδειχνε η στατιστική απεικόνιση των κλεψιμάτων.
Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε ότι το ματς με την CSKA , είναι μια ιδανική ευκαιρία, για να δώσουμε έμφαση στην καλή αμυντική πλευρά του Leday που υπάρχει μαζί με αυτήν της έλλειψης συγκέντρωσης. Με αρκετούς επαίνους για την αμυντική απόδοση του Ολυμπιακού στο αντίστοιχο ματς του πρώτου γύρου – να αξίζουν να απονεμηθούν στον Zach Leday. Που παρότι στο παιχνίδι της Μόσχας ο Ολυμπιακός έφαγε καλάθια με αυτόν εμπλεκόμενο σε αμυντικές μονομαχίες (η για να είμαστε ακριβείς σε 2 εναντίον 2 φάσεις). Η αιτία για αυτό να μην οφείλεται κυρίως στον Αμερικάνου πρώην ψηλό της Gilboa, αλλά να υπάρχει καταμερισμός ευθύνης και στα γκαρντ, στην αμυντική τακτική, αλλά και στην σχετική αδυναμία του ίδιου του Leday να παίξει δυναμική άμυνα. Λόγω του κινδύνου στο κομμάτι του recovery μετά την έξοδο στον περιφερειακό. Και ταυτόχρονα η παρουσία του να καταφέρνει να περιορίσει τις αρνητικές συνέπειες του αντίπαλου screen στα PnR. Προσπαθώντας να καλύψει τα screen π.χ. στον Γκος.
- Είτε με switch προσέγγιση και σωστή ανταπόκριση στις περιστροφές.
- Είτε αλλοιώνοντας τα drive, η ακόμα και απέναντι στο σουτ του Rodriguez και κόβοντας με το πόδι PnR – όταν δεν γινόταν αλλιώς.
Μια εμφάνιση που όπως επισημάναμε παραπάνω μας έχει λείψει από τον Leday εδώ και καιρό. Και θα μπορούσε να κάνει το ενδεχόμενο νίκης λίγο πιο εφικτό απέναντι σε ψηλούς που του ταιριάζουν και σωματομετρικά.
Κάνοντας μια τελευταία παρατήρηση και – πέρα από την δεδομένη δυσκολία του σημερινού ματς, έχει παιχθεί αρκετές φορές το γνωστό έργο με τον Σπανούλη όταν επιστρέφει από απουσία να θέλει τουλάχιστον 1 ματς για να βρει ρυθμό, με ότι αρνητικό αυτό σημαίνει. Ενώ θα παίξει πολύ περισσότερο ο De Colo που κάνει πιο δύσκολη την αμυντική εξίσωση του Ολυμπιακού εντός και εκτός μπάλας μαζί με πιθανό ποστάρισμα από τον Γάλλο γκαρντ.
Τελικά όμως γίνονται θαύματα. Και θα αρχίζει να αλλάζει η καμπύλη της φόρμας, σε πιο ανοδική τροχιά; Η μη μεταγραφή στην θέση του τραυματία Strelnieks ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία για τον Janis Timma. Αν ο Toupane ανεβεί πάλι στο 2, ώστε ο Timma να βρει περισσότερο χρόνο και ίσως και να προσφέρει στον Ολυμπιακό κάτι περισσότερο από αναλαμπές. Και να μην αφήσει ως τελική εντύπωση αυτή του καλά πληρωμένου τουρίστα. Αποστολή που μόνο απλή δεν είναι. Αφού βάσει προηγουμένων ομάδων του και της Εθνικής Λεττονίας. Το ζητούμενο μοιάζει να είναι ότι χρειάζεται να του δοθούν αρκετά σουτ και ίσως χρόνος. Ενώ ταυτόχρονα αμυντικά είναι δύσκολο να τον καλύψεις, σαν τριάρι είναι λίγο βαρύς. Σε close-out, μπορείς να τον χτυπήσεις. Σε switch καταστάσεις είναι ευάλωτος στην περίμετρο. Και μένουν ως θετικά η Post άμυνα. Και ότι αν εφαρμόσεις δυναμική άμυνα με τον ψηλό, Ο Λεττονός forward μπορεί να γίνει ο παίκτης που θα καλύψει την ρακέτα απέναντι στον ψηλό που βυθίζεται στο ζωγραφιστό, χάρη στην δύναμη του. Ότι και να συμβεί όμως με τον Τίμα και τον Ολυμπιακό συνολικά, ισχύει καμιά φορά ότι αυτοί που δεν έχουν ελπίδα γίνονται οι πιο επικίνδυνοι.
Και ο στριμωγμένος στην γωνία μποξέρ Ολυμπιακός είναι μια τέτοια περίπτωση! Και ασφαλώς όταν μιλάμε για αθλητισμό ένα μάθημα πρέπει να έχουμε διδαχθεί. Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν ραγδαία και το μαύρο χρώμα του Φεβρουαρίου να πάρει μια πιο φωτεινή απόχρωση, τουλάχιστον σε μεταφορικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ζήσουμε με τις συνέπειες των φετινών επιλογών μας και να δουλέψουμε πολύ σκληρά αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες απέναντι στην “ρωσική αρκούδα”.
