Βραδάκι, η τηλεόραση παίζει όπως και τις περισσότερες φορές ποδόσφαιρο. Αναγκαστικά καθώς το προτιμάω από άλλα προγράμματα. Κοιτάω που και που, όταν ο εκφωνητής υψώνει τον τόνο της φωνής του και διαπιστώνω γεμάτος απογοήτευση ότι η μπάλα μόλις πέρασε το κέντρο. Επανέρχομαι στην ανάγνωση του ιστορικού βιβλίου που έχω ανοιχτό μπροστά μου. Δεν συνηθίζω να διαβάζω βιβλία, παρά μόνο όταν έχουν να κάνουν με ιστορικά γεγονότα και κυρίως με πολέμους. Διαβάζω για χαρακώματα και αυτόματα σκέφτομαι τα όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό στο ελληνικό μπάσκετ. Όπως συνηθίζω όταν κάνω το οτιδήποτε, σκέφτομαι 100 άλλα πράγματα και φτιάχνω 1000 διαφορετικά σενάρια. Προσπαθώ να μην είναι μία από αυτές τις φορές. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όσα συμβαίνουν στον μπασκετικό Ολυμπιακό αυτή την περίοδο με προβληματίζουν πολύ περισσότερο από κάποια μάχη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Από την ώρα που μπήκε το 2019 η όλη φάση είναι «ήταν στραβό το κλίμα το έφαγε και ο γάιδαρος». Μόνο που αυτός ο άτιμος ο γάιδαρος είναι αχόρταγος. Αγωνιστικά ξεκίνησε η στραβομάρα, αλλά εντάξει δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό ήταν κάτι μη αναμενόμενο. Το 1ο ματς του νέου έτους (ημερολογιακού) ήταν με τον αιώνιο αντίπαλο και εξελίχθηκε αρκετά καλά για τους «ερυθρόλευκους». Ο Ολυμπιακός «χτύπησε» τους «πράσινους» εκεί ακριβώς που είχε υστερήσει στο ματς του 1ου γύρου. Στην ενέργεια και στο πάθος, είχε τον έλεγχο από την αρχή του ματς και δεν τον έχασε ποτέ, ακόμα και όταν χαλάρωσε και ο Παναθηναϊκός πλησίασε την διαφορά στα επίπεδα του ματς στο ΟΑΚΑ. Με τον Milutinov σε οργιώδη κατάσταση οι «ερυθρόλευκοι» επικράτησαν εύκολα.
Το πράγμα άρχισε να στραβώνει στο ματς με την Baskonia, αλλά η αλήθεια είναι ότι τότε μείναμε στο μνημειώδες (και φυσικά τυχερό) τρίποντο του Παπανικολάου, και γενικότερα στην εμφάνισή του και στο τσαγανό της ομάδας. Οι ερυθρόλευκοι αγωνίστηκαν χωρίς τον Milutinov και τα ψηλά κορμιά των Βάσκων ήταν πρόβλημα για ένα ολόκληρο ημίχρονο. Στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου η άμυνα και κυρίως η διάθεση για πίεση άλλαξαν ριζικά αλλά ο Ολυμπιακός έπαιζε καλά και δεν πλησίαζε. Δεν τα παράτησε όμως, προσπάθησε, πίεσε πολύ, ο LeDay διέψευσε όσους περίμεναν ότι θα τον καταπιούν τα ψηλά κορμιά της Baskonia και προφανώς ήθελε και τύχη για να γυρίσει ένα τέτοιο ματς, την οποία και βρήκε στον τρίποντο της ισοφάρισης του Παπανικολάου.
Μόλις 2 μέρες μετά το ματς με την Baskonia οι ερυθρόλευκοι ταξίδεψαν στη Μαδρίτη για ένα ματς απέναντι στην σχεδόν πλήρη Real. Οι Ισπανοί μπορεί να μην είχαν τον Carroll στην διάθεσή τους αλλά σε όλη τη διάρκεια του ματς ήταν εκνευριστικά εύστοχοι. Βέβαια και ο Ολυμπιακός έδωσε δικαίωμα. Αναμενόμενο δικαίωμα, υπό την έννοια ότι μετά το ματς έντονου ρυθμού (plus ένα έξτρα πεντάλεπτο) με την Baskonia θα ήταν δύσκολο να ακολουθήσουν τον ρυθμό της Real σε άμυνα και επίθεση. Τα κατάφεραν επιθετικά για ένα ημίχρονο αλλά στο δεύτερο τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά και η διαφορά ανέβηκε έως και τους 21 πόντους.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η κατηφόρα. Ή τουλάχιστον τότε ξεκινήσαμε να την καταλαβαίνουμε. Το ματς με την Khimki κερδίθηκε εύκολα, κυρίως γιατί οι Ρώσοι δεν είχαν τον Shved στην διάθεσή τους αλλά και γιατί δεν είναι τόσο καλή ομάδα όσο νομίζαμε. Ο Ολυμπιακός είχε σε φοβερή μέρα για μία ακόμα φορά τον Milutinov, βοήθησε πολύ και ο Παπανικολάου, ο οποίος βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση εκείνη την περίοδο. Από κοντά και ο Πρίντεζης ενώ και ο συχνά ξεχασμένος Βεζένκοφ δήλωσε παρόν. Ακολούθησε το ματς με την Fenerbahce, η οποία να πω την αλήθεια μου αυτή τη στιγμή είναι μια σκάλα πάνω από όλους. Προσωπικά δεν την περίμενα έτσι και οφείλω να παραδεχτώ ότι έκανα μεγάλο λάθος. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν κέρδισαν σε επιμέρους σκορ καμία περίοδο, Strelnieks και Milutinov ήταν οι μοναδικοί που βοήθησαν ουσιαστικά, ενώ και ο Timma έδωσε σημάδια ζωής. Μετά από αυτούς το χάος. Και πάλι δεν δώσαμε σημασία γιατί θεωρήσαμε φυσιολογική μια ήττα από τους πρώτους της κατάταξης.
Καμπανάκια παντού. Κι έρχεται η επική εντός έδρα σφαλιάρα από την Barcelona. Όπως και πέρυσι οι blaugrana πέρασαν σαν άνεμος από το Σ.Ε.Φ. 6 οι πόντοι της επίθεσης στην 1η περίοδο, 27 οι πόντοι που δέχτηκε η άμυνα. Δεν θυμάμαι άλλο τέτοιο δεκάλεπτο εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον εντός έδρας. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να αντιδράσει στο 2ο μέρος του 1ου ημιχρόνου και πέραν τούτου ουδέν. Αυτή τη φορά ο Milutinov πάλευε μόνος του, τα guards για μία ακόμα φορά ήταν εκτός τόπου και χρόνου και η συντριβή ήρθε με συνοπτικές διαδικασίες.
Η ανάγκη προσθήκης έμοιαζε μεγαλύτερη από κάθε άλλη στιγμή, καθώς η 4η θέση ήταν ακόμα διεκδικήσιμη. Δεν ήταν όμως μόνο θέμα κατάταξης αλλά και θέμα «ποσότητας». Οι απόψεις για την θέση διίσταντο. Κάποιοι έλεγαν στο «5», κάποιοι στα guards. Πριν το ματς με την Maccabi στο Tel Aviv ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την απόκτηση του Weber, ο οποίος φυσικά δεν ήταν δυνατόν να προλάβει να αγωνιστεί.
Κάποιοι θα πουν ότι το παιχνίδι με τους Ισραηλινούς χάθηκε άδικα, αλλά πιθανότατα και να είχε κερδιθεί πάλι άδικο θα ήταν. Κι αυτό γιατί για μία ακόμα φορά η εμφάνιση ήταν αποκαρδιωτική και το ότι φτάσαμε να χάσουμε στο τελευταίο σουτ το οφείλουμε αποκλειστικά στα cojones του Σπανούλη.
Ξέρετε, του «απλήρωτου». Κι ενώ μας έχει πάρει η κάτω βόλτα, κι έχει μεσολαβήσει το ματς με τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο, δεν θα αναφερθώ φτάνει να (ξανα)διαβάσετε το εν λόγω άρθρο ΕΔΩ, πάμε και στην Πόλη για ένα ματς που κατά 99% έκρινε οριστικά την 4η θέση. Για μία ακόμα φορά αποκαρδιωτική η εικόνα. Μέσα σε όλο το χάος, προσωπικά περίμενα κάποια αντίδραση αλλά… φευ.
O Weber έδειξε καλά δείγματα στο πρώτο ημίχρονο, αλλά θέλει και διάρκεια. Μου αρέσει ο τρόπος που αγωνίζεται, το πάθος, η δύναμη, η άγνοια κινδύνου αν θέλετε αλλά θέλει και μέτρο. Συνολικά πάλι ήμασταν καλοί στο μισό παιχνίδι αλλά και πάλι κατάρρευση στο 2ο ημίχρονο, και πάλι όλα λάθος στην επίθεση. Με 15 λάθη (και 12 assists) δεν κερδίζεις εύκολα κανέναν. Το 75 στην άμυνα είναι καλός αριθμός απέναντι σε μια ομάδα που σκοράρει 85 κατά μέσο όρο (περίπου 87 εντός έδρας). Το 65 στην επίθεση όμως είναι τεράστιο πρόβλημα όταν η άμυνα της Efes δέχεται 79 κατά μ.ο. Σε ένα παιχνίδι χαμηλού σχετικά ρυθμού, όταν οι κατοχές είναι ίδιες (1 παραπάνω ο Ολυμπιακός) τα λάθη παίζουν ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο, ακόμα κι όταν έχεις τον έλεγχο των rebounds (+6). Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους επιθετικά.
Για μένα μερίδιο ευθύνης φέρει και ο προπονητής. Αλλαγές θέσεων, «παρκάρισμα» παικτών χωρίς κάποιο (φανερό) λόγο, αλλαγές ρόλων και διάφορα άλλα έχουν παίξει το ρόλο τους. Είναι (και) στο χέρι του coach Blatt να επανακάμψει η ομάδα, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, σε αγωνιστικό επίπεδο.
Σε μπασκετο κουβέντες που έχουμε με διάφορους ειδικούς του χώρου μας λένε πως η κατηφόρα έχει τεχνική εξήγηση και δεν είναι μεταφυσικό φαινόμενο. Οι περισσότεροι εστιάζουν στο επιθετικό Black out των τελευταίων αγώνων. Αρκετοί θεωρούν ότι η ομάδα δεν παίρνει πόντους και δημιουργία από τα guard της. Ο Goss έχει ταλέντο και βοηθάει οργανωτικά αλλά όταν πρόκειται για σκορ δεν έχει καμία σταθερότητα και φθείρεται μέσα από τα πολλά floater που όταν δεν μπουν δημιουργούν συνθήκες transition για τον αντίπαλο. Ο Strelnieks είναι σπουδαίο εργαλείο εκτελεστικά αλλά δεν είναι πρωταγωνιστής τουλάχιστον όχι σταθερά. Ο Toupane έχει εκλάμψεις και αν δεν βάλει τα corner 3s δεν μπορεί να φτιάξει φάση μόνος του. Ο coach Blatt τον Μάντζαρη δεν τον πιστεύει. Όχι ότι θα πρωταγωνιστούσε, αλλά ότι και είχε να δώσει είναι εκτός ρυθμού και δεν έχει πλέον πάρα ελάχιστο χρόνο.
Αν βάλουμε στην εξίσωση τον πεσμένο Πριντεζη (πιθανότατα για ψυχολογικούς λόγους λόγω της διαρροής του ηχητικού) και τον συνήθως άστοχο και άοσμο Timma (που ήρθε για να δώσει σκορ με το καλό του μακρινό – ποσοστό καριέρας στο 3π 40%) η ομάδα περιμένει κυρίως λύσεις από τους Σπανούλη, Μιλουτίνοφ, Leday και Παπανικολαού στην επίθεση με αποτέλεσμα να είναι προβλέψιμη – και εύκολη η προσαρμογή από τους αντίπαλους προπονητές. Με την χρονιά σε κρίσιμο σημείο φαίνεται πως κάποια από τα φετινά στοιχήματα – υποσχέσεις μάλλον δεν μας βγήκαν.
Ακολουθεί ένα πολύ δύσκολο ματς με την CSKA. Εκεί που «βρήκαμε» τον Weber και το παιδί μέσα στην τρέλα του μοιάζει να μπορεί να βοηθήσει, βγαίνει ο Strelnieks knock out, πιθανότατα λόγω δικής του απερισκεψίας και πάμε σε μία κρίσιμη καμπή για την ομάδα και σε ένα πολύ δύσκολο ματς χωρίς αυτόν, με τον Σπανούλη να γυρίζει στις προπονήσεις πολύ πιο γρήγορα από το αναμενόμενο, τον Weber θεωρητικά ακόμα να προσαρμόζεται, τον Μάντζαρη ανενεργό εδώ και αρκετό καιρό και μόνο «κανονικό» τον Goss.
Και τα εξωαγωνιστικά σίγουρα έχουν επηρεάσει, και είναι λογικό. Από τις καθυστερημένες πληρωμές και το ηχητικό μέχρι την αποχώρηση από το ματς με τον Παναθηναϊκό. Είναι σημαντικό που μετά από όλα αυτά τα γεγονότα ο κόσμος είναι δίπλα στην ομάδα. Τουλάχιστον μοιάζει να στηρίζει την πολύκροτη αποχώρηση από τον ημιτελικό κυπέλλου και τα όσα σημαντικά ακολούθησαν, γιατί αν κρίνω από την προπώληση του ματς με την CSKA, οι πιο πολλοί θα μείνουν στα λόγια και στα hashtags. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι το οποιοδήποτε πρόσωπο, ο οποιοσδήποτε τίτλος, το οτιδήποτε κινείται γύρω από τον σύλλογο είναι κάτω από το σήμα του Ολυμπιακού. Τίποτα δεν μπορεί να μπει πιο πάνω. Και τώρα είναι η ώρα που η ομάδα χρειάζεται να νιώσει την αγάπη και τον παλμό του κόσμου. Αλλά του κόσμου που την αγαπάει πραγματικά και όχι ευκαιριακά.
Ήρθε η ώρα όμως να επανέλθω στην ανάγνωση του βιβλίου μου. Και στην θέαση του ποδοσφαιρικού αγώνα. Μπήκε και γκολ, χαμπάρι δεν πήρα..
