Καιρό έχουμε να τα πούμε λοιπόν, ένα ολόκληρο καλοκαίρι σχεδόν. Πολλά πράγματα άλλαξαν, στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Πράγματα που κατά πάσα πιθανότητα ακόμα και οι πιο «μυημένοι» θα αργήσουν να καταλάβουν. Και οι παίκτες δηλαδή, έχουν να μπουν σε ένα τελείως διαφορετικό τρυπάκι. Κάποιες σκόρπιες σκέψεις σχετικά με… τα πάντα.
Ήταν περίπου δεδομένο ότι μετά την 2η συνεχόμενη χρονιά χωρίς τίτλο και με το συμβόλαιο να λήγει, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα αποτελούσε παρελθόν. Δεν ήταν (ήμασταν, ας μην το κρύψουμε) λίγοι αυτοί που ζητούσαμε το κεφάλι του επί πίνακι πολύ νωρίς στη σεζόν. Οι Αγγελόπουλοι έχουν αποδείξει ότι σχεδόν ποτέ δεν παίρνουν αποφάσεις εν θερμώ, προς τιμήν τους. Οι «κακές γλώσσες» έλεγαν ότι από ένα σημείο και μετά έχασε τα αποδυτήρια, ακόμα και κάποιους Έλληνες. Ότι έπαιζε αναχρονιστικό μπάσκετ, ότι δεν έδωσε ταυτότητα στην ομάδα, ότι «χρωστάει» στο Σπανούλη λόγω των τριπόντων στους τελικούς του 2016. Τα 1002 μύρια. Προσωπικά, και το έχω ξαναπεί, αυτό που ενόχλησε περισσότερο όσο διάστημα κάθισε στην άκρη του πάγκου ήταν ότι δεν κατάφερνε να πάρει από τους ξένους παίκτες τα μέγιστα που μπορούσαν να προσφέρουν. Από την άλλη κάποτε λέγαμε ότι, έχουμε κόμπλεξ και δεν μπορούμε να κερδίσουμε παιχνίδια στο ΟΑΚΑ. Νομίζω ότι πλέον, χάρη και στον coach Σφαιρόπουλο έχουμε ξεφύγει από αυτό. Το μόνο που είμαστε «υποχρεωμένοι» να κάνουμε είναι να ευχηθούμε καλή συνέχεια στην καριέρα του, να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα όσα προσέφερε και να πάμε παρακάτω.
Το παρακάτω έχει David Blatt. Μία αν μη τι άλλο εντυπωσιακή κίνηση, εκτός λογικής Αγγελόπουλων. Εκτός του διαφορετικού τρόπου προσέγγισης του παιχνιδιού, νομίζω ότι έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο η ικανότητα/δυνατότητα, να βρίσκει παίκτες διψασμένους, ικανούς και φυσικά να τους πείθει να δουλέψουν μαζί του. Ο σεβασμός παίζει ρόλο, ειδικά στους Αμερικανούς παίκτες. Είναι σημαντικό να ξέρεις ότι θα συνεργαστείς με έναν άνθρωπο που έχει δουλέψει σαν head coach στο ΝΒΑ και έχει και επιτυχημένη πορεία στην Ευρώπη.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω κάποιοι μπορεί να πουν (και όχι άδικα) ότι ο φετινός Ολυμπιακός, θα έχει για ξένους παίκτες που δεν έχουν την απαιτούμενη εμπειρία να σηκώσουν στις πλάτες τους, όχι απλά ένα club του μεγέθους του Ολυμπιακού, αλλά ούτε καν ένα club που απλά συμμετέχει στην Euroleague. Θα χρησιμοποιήσω τον άκρως μπασκετικό όρο «ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ». Έχεις cojones κύριος? Μπες, παίξε, δείξε τι αξίζεις. Μπορείς, έχει καλώς. Δεν μπορείς, life goes on.
Δεν περιμένω ότι από την 1η χρονιά του Blatt θα δούμε την απόλυτη επιτυχία. Ίσως και να μην είναι «φυσιολογικό» κάτι τέτοιο. Δεν είναι μόνο οι παίκτες που φόρεσαν τα ερυθρόλευκα φέτος. Είναι και οι «παλιοί» που πρέπει να προσαρμοστούν σε νέες καταστάσεις, που περιλαμβάνουν ακόμα και αλλαγή στην μπασκετική τους ρουτίνα.
Πολλά πράγματα αναμένεται να αλλάξουν, ελπίζω να αλλάξει και η αντιμετώπιση του κόσμου προς την ομάδα. Πιθανολογώ ότι θα έρθουν δύσκολες βραδιές. Δεν θα είναι πολλές αλλά θα υπάρξουν. Ίσως και μεγάλες ήττες. Η ομάδα φέτος θα χρειαστεί το έξτρα χειροκρότημα, την έξτρα ώθηση και κυρίως πολύ λιγότερη γκρίνια. Από τα φιλικά και από τα δύο πρώτα επίσημα παιχνίδια φάνηκε ότι η προσαρμογή στα νέα δεδομένα έχει ως αποτέλεσμα την αστάθεια, ακόμα και μέσα στο ίδιο παιχνίδι. Είναι οξύμωρο να κερδίζεις ένα δεκάλεπτο 31-14 και το αμέσως επόμενο να χάνεις 28-12, από μία ομάδα που μόλις ανέβηκε από την Α2 κατηγορία. Σίγουρα είναι και θέμα συγκέντρωσης αλλά δεν συνέβη μόνο με τον συμπαθή Χολαργό, συνέβη και στα φιλικά.
Ο Παναθηναϊκός μοιάζει σε αυτό το σημείο να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Όχι πάρα πολύ μιας και αυτός έκανε αλλαγές, που ίσως αποδειχθούν κομβικές, απλά είναι σημαντικό ότι ουσιαστικά για 3η χρονιά έχει τον ίδιο προπονητή και φυσικά έχει ένα Νικ Καλάθη ο οποίος αν συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε πέρυσι, βάζει πλώρη για μεγάλα πράγματα. Και για την CSKA ισχύει το ίδιο. Ακόμα και για την Real, που ναι μεν έχασε τον περσινό της super star, αλλά ο άνθρωπος που θα ηγηθεί της φετινής προσπάθειας είναι χρόνια ηγέτης της και δεν χρειάζεται χρόνο. Kαι η Fener φυσικά, με τον Obradovic στον πάγκο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ότι βρίσκεται πιο πίσω σε σχέση με τους ερυθρόλευκους. Και η Baskonia, που για μένα είναι σε θέση να διεκδικήσει επάξια μία θέση στο Final 4, που θα λάβει χώρα στο σπίτι της, δεν άλλαξε πολλά πράγματα.
Στα 2 πρώτα χρόνια του νέου συστήματος της EL, οι ομάδες που μπήκαν Play off χρειάστηκαν 16 νίκες και αυτές που είχαν πλεονέκτημα 19. Λεπτές ισορροπίες. Θεωρώ δεδομένο ότι οι ερυθρόλευκοι (κουτσά – στραβά) θα μπουν Play off. Με βάση όμως και το πρόγραμμα τις 9 πρώτες αγωνιστικές, ίσως τα πράγματα να είναι δύσκολα για το πλεονέκτημα. Αν καταφέρουν και κάνουν μια δύο μεγάλες νίκες, πέραν των αναμενόμενων, θα αλλάξει λίγο το πράγμα.
Είχε πολλή πλάκα φέτος το καλοκαίρι η άγνοια των δημοσιογράφων για τις μεταγραφικές κινήσεις της ομάδας. Σέβομαι την δουλειά πολλών παιδιών, που πραγματικά μοχθούν και βάζουν την ενημέρωση πάνω απ’ όλα. Αλλά έχει βρωμίσει ο τόπος από εντολοδόχους προέδρων, ομάδων, παικτών που μόνο απέχθεια δημιουργούν για το επάγγελμα.
Κατά τη διάρκεια το παραθύρων της Fiba τον Σεπτέμβρη, ο Janis Strelnieks έκανε δηλώσεις για το τρόπο παιχνιδιού της ομάδας φέτος (σε σύγκριση και με πέρυσι), απαντώντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια, μία κατάσταση στην οποία ο Έλληνας δημοσιογράφος δεν είναι συνηθισμένος. Λέει τα ίδια (ίσως και χειρότερα) ο Μάντζαρης κατά την ίδια περίοδο. Είναι προφανές ότι τα δύο θέματα δεν θα αντιμετωπιστούν το ίδιο. Είναι προφανές ότι ο Έλληνας δημοσιογράφος πρέπει να εστιάσει μόνο στις δηλώσεις του Λετονού. Μία αναζήτηση στο google θα σας πείσει για το ποια δήλωση έγινε «σημαία» και πια κρύφτηκε εντέχνως! Όπως και να χει εξαιρετική η απάντηση του coach Σφαιρόπουλου, δείχνει ότι παραμένει κύριος (κάτι που το ξέραμε βέβαια).
Αντίστοιχα, εννοείται ότι η εξομάλυνση των σχέσεων Δημήτρη Γιαννακόπουλου – Bertomeu – Euroleague θα αντιμετωπιζόταν από την πλειοψηφία των μέσων, αποκλειστικά, ως μία τεράστια επικοινωνιακή νίκη του διοικητικού ηγέτη του Παναθηναϊκού και όχι ως μία επικών διαστάσεων κωλοτούμπα. Η θέση των πρασίνων είναι, φυσικά, μαζί με τους υπόλοιπους ισχυρούς συλλόγους του ευρωπαϊκού μπάσκετ αλλά τι να απέγιναν άραγε οι συμμαχίες με Maccabi, CSKA, Zalgiris και τη γυναίκα του Shved που θα έβγαζαν στη φόρα τα άπλυτα της #EuroleagueMafia και θα έριχναν το κατεστημένο;
Προσωπικά τον τελευταίο καιρό απέχω από τον «θαυμαστό» κόσμο του twitter, και γενικά των social media. Είναι πολύ κουραστική η ψεύτικη αυτή κατάσταση, ο γυάλινος κόσμος μέσα στον οποίο έχετε μπει, έχετε φτιάξει το χαρακτήρα σας και δεν λέτε να βγείτε. Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, όλοι την πατάμε φυσικά.
Λίγο πριν ξεκινήσει η χρονιά στη Euroleague, να πούμε σε όλους (παράγοντες, προπονητές, παίκτες, φιλάθλους) καλή χρονιά και καλά μυαλά. Με υγεία κυρίως και μπόλικο θέαμα. Το έχουμε ανάγκη άλλωστε, είναι κάτι που μας βγάζει από το συνηθισμένα και μας δίνει χαρά. Αν συνοδεύεται από νίκη ακόμα καλύτερα. Αν όχι, δεν είναι ποτέ κακό να παραδεχόμαστε ότι κάποιος είναι καλύτερος από μας. Και αν δεν είναι, ας γκρινιάζουμε αλλά με μέτρο.
Υ.Γ.: Θα τα λέμε πιο συχνά από εδώ και πέρα, και με μένα και με τα υπόλοιπα παιδιά. Είναι πιο εύκολο άλλωστε όταν υπάρχει αγωνιστική δράση σε πλήρη εξέλιξη. Σας περιμένουμε και στο https://redpointguard.com/disqus
Υ.Γ.1: Να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συντελεστές του Hoopfiction για τα καλά τους λόγια για το blog μας αλλά κυρίως ένα μπράβο για την καταγραφή μιας πραγματικότητας που αποτελεί ανοιχτή πληγή Η Νόρμα της Οπαδικής Γνωμικογραφίας
Y.Γ.2: Κάτι άσχετο και εν μέρει προσωπικό. Να προσπαθείτε να περιβάλλεστε από ανθρώπους που θαυμάζετε. Που με τη δουλειά τους και την προσπάθεια που κάνουν, με όσα μέσα διαθέτουν, θέλουν να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο για όλους εμάς και για όλους όσους η ζωή δεν τα έφερε τόσο εύκολα. Να τους βοηθάτε με όποιο τρόπο μπορείτε, να τους αγαπάτε και να τους το δείχνετε. Και να τολμάτε.
