O Red Philosopher μετά από μακρά (έγγαμη) αποχή, επιστρέφει στα blog του στο RPG, γράφοντας για το δύσκολο ξεκίνημα της ερυθρόλευκης season και για το νέο project “take the risk or lose the chance”, που απαιτεί υπομονή και χρόνο…
Καλησπέρα σε όλους τους φίλους και τις φίλες. Μετά από μια μεγάλη αποχή από τα blog και τα social, ελέω του γάμου μου αλλά και μιας μικρής “ξενέρας” -που δεν σας κρύβω ότι έχω- με τους συνοπαδούς μου, είπα να επιστρέψω και να καταθέσω την άποψη μου για τον Ολυμπιακό, της νέας σεζόν η οποία σκάρτες 20 μέρες έχει ξεκινήσει…
Μετά από ένα “εφιαλτικό” καλοκαίρι γεμάτο απομυθοποίηση και γκρίνια (μέχρι ένα σημείο λογική ελέω των αποχωρήσεων των Σάσα και Σλούκα, αλλά προς θεού ξεπέρασε στα δικά μου μάτια και κριτήρια τα όρια), η έναρξη της σεζόν δυστυχώς επιφύλαξε δυσάρεστες καταστάσεις για το τμήμα… Στην ελλιπή προετοιμασία ελέω MundoBasket, ήρθαν να προστεθούν ένα σωρό μαζεμένα προβλήματα τραυματισμών και απουσιών, με αποτέλεσμα η εικόνα της ομάδας στο παρκέ στα πρώτα ματς, να απέχει πολύ από αυτήν που ‘χαμε άπαντες συνηθίσει (εώς και καλομάθει) την τελευταία διετία και που προφανώς επιθυμεί το τεχνικό επιτελείο…
Ο Ολυμπιακός παίζει με πολύ μικρό rotation σε όλα τα μέχρι στιγμής παιχνίδια του, ενώ έχει ήδη διαχειριστεί ταυτόχρονες απουσίες σημαντικών παιχτών του, όπως ο Goss, o McKissick, o Fall και ο Sikma. Τέσσερις παίκτες καλοί και έμπειροι, με συγκεκριμένους “βασικούς” και όχι βοηθητικούς ρόλους έκαστος. Το μικρό αυτό rotation δε, έχει οδηγήσει αναγκαστικά ήδη, σε υπερφόρτωση κάποιων παιχτών. Οι σκασμένοι από το MundoBasket Παπ, Milu και Walkup αντί να μπουν σταδιακά, παίζουν εξ αρχής 35λεπτα-με τη γλώσσα έξω, o Brazdeikis κι αυτός ξεκίνησε τα… 20λεπτα χωρίς καλά καλά να ξέρει που να πατήσει στο παρκέ και τα συστήματα της ομάδας, ενώ παιδιά όπως ο Λάρι ή οι Peters–Canaan, επιβαρύνθηκαν με παραπάνω ρόλους και αρμοδιότητες, χωρίς να έχουν τον απαιτούμενο και απαραίτητο χρόνο, να βρουν τον ρυθμό τους.
Μετά το εκπληκτικό 2/2 κόντρα στον Παναθηναϊκό (μια ομάδα ακόμα πιο ανέτοιμη από τους ερυθρόλευκους), ήρθαν οι δύο μαζεμένες “δύσκολες” (αλλά όχι και “τόσο εκτός προγράμματος” ήττες) από την Barcelona (την οποία btw βλέπω να φτάνει πολύ μακρυά φέτος, απαγκιστρωμένη από τον κολλημένο Saras) και από την Armani του Mirotic, με αποτέλεσμα να γιγαντώσουν την αμφισβήτηση, τις αγωνίες και τα άγχη γύρω από την ομάδα. Οι ερυθρόλευκοι στα δύο αυτά ματς έδειξαν μεν αρκετά σκληροί αμυντικά (για αυτό και τα χτύπησαν και τα δύο παιχνίδια μέχρι το 37′, δηλαδή σχεδόν μέχρι να σκάσουν, χωρίς ανάσες και καθαρό μυαλό), αλλά επιθετικά προβλημάτισαν έντονα, με πολύ δύσκολη επιθετική κυκλοφορία (και ιδέες) και βέβαια με μεγάλη αστοχία και έλλειψη πρωταγωνιστών.
Τι συμβαίνει λοιπόν αυτή τη στιγμή στην ομάδα; Γιατί αποδίδει τόσο μέτρια; Χωρίς να γίνω αναλυτικός (δεν είναι αυτό άλλωστε το θέμα του blog μου), η προβληματική ναι, εικόνα αυτή δεν πρέπει να κριθεί, ακόμα. Ο φετινός Ολυμπιακός, για τους λόγους που θα διαβάσετε παρακάτω, θέλει χρόνο, ενώ οι σοβαρές καλοκαιρινές αλλαγές του σε συνδυασμό με τα προβλήματα απουσιών στην έναρξη, τον έκαναν να χάσει σημαντικό μέρος της συνοχής του. Ας μην τρελαινόμαστε λοιπόν και ας δώσουμε λίγο χρόνο στην ομάδα, να δουλέψει και να ιδρώσει ΥΓΙΗΣ. Μέχρι τότε, χρειάζονται βέβαια ΝΙΚΕΣ και μία από αυτές ΠΡΕΠΕΙ να έρθει στο ματς κόντρα στην Partizan…
Ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι βρέθηκε σε ένα ιδιαίτερα κρίσιμο momentum, γεγονός που προφανώς οι περισσότεροι αγνοήσαμε (εγώ σίγουρα) και τώρα το… καταλαβαίνουμε. Η ομάδα είχε πάει σε δύο συνεχόμενα F4 και ουσιαστικά έπαιζε το κορυφαίο μπάσκετ στην Ευρώπη, παίρνοντας την αναγνώριση από τους πάντες. Παρ’ όλα αυτά, προερχόταν από μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ οδυνηρή ήττα (και ιστορική χαμένη ευκαιρία) στον τελικό της Euroleague, ενώ γνώριζε πως θα έχανε “αναγκαστικά” τον κορυφαίο της αθλητή για το ΝΒΑ αλλά και τον κορυφαίο γηγενή της, για λόγους αποδυτηρίων και “δικαιοσύνης” (στον Ολυμπιακό κανένας παίχτης δεν είναι πάνω από την ομάδα γαρ). Ουσιαστικά η κατάσταση έδειχνε (όχι ακριβώς αλλά) κάτι σαν “τέλος εποχής” της ομάδας του Βελιγραδίου και του Κάουνας και μία “νέα αρχή” στο τμήμα .
Ο Μπαρτζώκας και το επιτελείο του, προφανώς και το γνώριζαν αυτό. Κάπως έτσι κινήθηκαν στοχευμένα στο μεταγραφικό παζάρι και έχτισαν για συγκεκριμένους λόγους, το υπάρχον ρόστερ. Πήραν ρίσκα λοιπόν ώστε να αλλάξουν σε πρόσωπα και αγωνιστική ταυτότητα την ομάδα, βλέποντας το παρόν (να βρουν έναν καινούργιο ανταγωνιστικό τρόπο παιχνιδιού, γιατί τον παλιό οι αντίπαλοι πλέον τον γνώριζαν και τον αμτιμετώπιζαν) αλλά και το μέλλον (να ξεκινήσει ένα νέο πλάνο τριετίας). Take the risk or lose the chance, λοιπόν ήταν το σύνθημα που ακούστηκε στο ΣΕΦ από τον “Μπι” και τους Αφούς, με τον Ολυμπιακό να θέλει να προχωρήσει στο απαραίτητο rebuilding, να εξακολουθήσει να είναι ανταγωνιστικός και σε καμία περίπτωση να μην μείνει πίσω στις μεγάλες απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής μπασκετικής πραγματικότητας.
Τα μπόλικα ερυθρόλευκα ρίσκα στο project λοιπόν, είναι τα εξής: αρχικά ο Alec Peters και ο Ignis Brazdeikis. Ο Ολυμπιακός θέλει να δώσει χρόνο και ρόλο στον Αμερικανό PF σουτέρ, τον οποίο προώθησε από εφεδρεία των 8′-10′ πέρυσι, σε βασικό γρανάζι στην μηχανή του. Αυτή είναι αν μη τι άλλο μια κίνηση παρακινδυνευμένη… Ήδη ο Αλέκος στο ΟΑΚΑ ήταν μαγικός, με τη Barca πάλεψε, ενώ στο Forum δεν… κατέβηκε καν. Δείχνει έτοιμος (στα δικά μου μάτια) να πάρει το χρίσμα βασικού, αλλά από την άλλη χρειάζεται ακόμα σταθερότητα και ρυθμό. Με τον τρόπο που λειτουργεί ο οργανισμός δε, σαν backup του Peters, ήθελε ένα παίχτη που αφενός δεν θα γκρινιάξει στον πάγκο (όπως και ο Alec πέρυσι δεν γκρίνιαξε) κι αφετέρου να έχει διαφορετικά αγωνιστικά στοιχεία από αυτόν, για αυτό κι επέλεξε τον περισσότερο δημιουργικό και low post forward, Sikma στο πλευρό του. Ok, δεν ενθουσιάζει κανέναν ο πρώην αρχηγός της Alba, αλλά που λέει ο λόγος το 70% της απόδοσης του στο Βερολίνο αν πιάσει στον Ολυμπιακό, για τον back up ρόλο του, ίσως να αρκεί… Ο Sikma δείχνει πολύ ανέτοιμος, δεν έχει βοήθησε σχεδόν καθόλου προς το παρόν, αλλά σε αυτό το μεγάλο βήμα της καριέρας του, πρέπει να στηριχτεί.
Το δεύτερο μεγάλο ρίσκο είναι ο Iggy. Ο Ολυμπιακός προτίμησε από το να φέρει έναν ξενερωμένο βετεράνο ΝΒΑer για μια σεζόν, να πάει να πληρώσει buy out και να κλείσει για μια 3ετια, τον 24χρονο Λιθουανό SF, σε μια κίνηση με σαφές βλέμμα και στο μέλλον… Πήρε τον all around Brazdeikis λοιπόν, με σκοπό να γίνει ένας νέος Walkup ή McKissick, και ρίσκαρε καθώς δεν πήρε έναν κλασικό περιφερειακό iso σκόρερ… Εδώ η επιλογή ήταν περισσότερο με γνώμονα το μέλλον, αν και προσωπικά πιστεύω πως ο Λιθουανός μόλις βρει τα πατήματα του θα βοηθήσει πάρα πολύ…
Τα ρίσκα βέβαια συνεχίζονται. Ένας εξ αυτών, μα σαφώς ο Isaiah Canaan! O Αμερικάνος έκανε τόσο καλό finish την περσινή σεζόν, όπου δικαιωματικά κέρδισε την ενεργοποίηση του +1 στο συμβόλαιο του! Θα ταν πολύ άδικο να έφευγε και ο Μπι και το team του, δεν αδικούν κανέναν. Και πάλι όμως ένας SG των 12-14′ πέρυσι, πήρε προαγωγή σε κρίσιμο γρανάζι στην μηχανή. Όπως και ο Peters έτσι και ο Ησαΐας, δείχνει τεράστια διάθεση να προσφέρει (για αυτό και ξεκάθαρα παρεκτρέπεται…) αλλά και αυτός ακόμα ψάχνεται…
Αυτοί οι τρεις (και ουσιαστικά και ο Sikma) είναι τα φετινά ρίσκα στη στελέχωση. Ρίσκα που πήρε η ομάδα με σκοπό να δημιουργήσει ξανά τους “δικούς της παίχτες” και να χτίσει πλάι στην “7αδα κορμού” που διαθέτει (Walkup, Παπ, Λάρι, McKissick, Fall και αισίως οι Goss–Milu) μια νέα, διαφορετική ομάδα!
Βέβαια κρίνοντας από το αγωνιστικό προφίλ του ρόστερ, στο ΣΕΦ φέτος, έχουν επιλέξει να (δοκιμάσουν να) παράξουν/παίξουν και ένα διαφορετικού στυλ μπάσκετ… Το απόλυτο μπάσκετ της τελευταίας διετίας, δεν θα γινόταν να συνεχιστεί, ας μην γελιόμαστε. Παίζουν και οι αντίπαλοι στον αθλητισμό ξέρετε και ήδη από το τέλος της περσινής σεζόν, είχε φανεί ότι αρκετές ομάδες είχαν αρχίσει να διαβάζουν το ερυθρόλευκο στυλ παιχνιδιού, με τα συνεχή cuts, τις κινήσεις και το γρήγορο passing game. Ο Μπαρτζώκας λοιπόν θέλει να δοκιμάσει κάτι νέο, αποβάλλοντας πλήρως την έννοια του iso από το επιθετικό playbook. Οκ, το passing game και οι λιγοστές ντρίμπλες παραμένουν βασική αρχή, αλλά φέτος βλέπουμε περισσότερο low post game (ελέω του elite center Milutinov) και περισσότερη έμφαση στο να δημιουργούνται οι “ευκαιρίες” στις πλευρές (45 και 90 μοίρες). Τα cut σίγουρα ακόμα δεν βγαίνουν, το pick n roll επίσης ακόμα δεν τραβάει, με την ομάδα εμφανώς να δυσκολεύεται στο spacing, αλλά όλα αυτά πολύ απλά πρέπει να περιμένουμε για να δούμε αν θα τσουλήσουν και πώς… Να μπουν όλα τα γρανάζια και μετά ας κρίνουμε. Το τόσο ομαδικό μπάσκετ, χωρίς κάποιον να ξεχωρίζει με το επιθετικό του ταλέντο, προκαλεί μεγάλη αγωνία σε όλους, αλλά ας μην ξεχνάμε πως αυτή είναι μια 100% συνειδητή και προσωπική επιλογή του ίδιου του Μπαρτζώκα! Θα “πιάσει” αυτό το είδος full ομαδικού μπάσκετ; Κανείς δεν ξέρει. Πολλοί κριτικάρουν αρνητικά ήδη, άλλοι εμπιστεύονται την… process του “B“, εμένα επιτρέψτε μου αν και γέρνω προς την process, να περιμένω ακόμα λίγο.
Αμυντικά η ομάδα δεν έχω καμία αμφιβολία πως θα ‘ναι σκληρή. Δείχνει να έχει θέμα αντιμετώπισης των miss matches (συνέβη και στις δύο ήττες), αλλά γενικά τα έχει πάει αρκετά καλά και θα τα πάει ακόμα καλύτερα. Όσο και αν ενοχλεί αρκετούς, ο Ολυμπιακός του περσινού μπάσκετ “play station”, φέτος θα ξεκινάει από την άμυνά του, τα πλάνα επιτυχίας του…
Οκ, νομίζω ίσως σας κούρασα λιγάκι άρα θα σταματήσω… Ο Ολυμπιακός προχώρησε σε αναγκαστικές αλλαγές στο ρόστερ και στο στυλ παιχνιδιού του, η δε συνοχή του λόγω απουσιών και κόπωσης είναι σε πολύ χαμηλά (ακόμα) επίπεδα. Υπομονή, στήριξη στην ομάδα και πάμε για διαφορετική σεζόν, με ένα group λιγότερο φαντεζί αλλά ακόμα πιο μαχητικό και ομαδικό…!
Υγ: δυστυχώς από νωρίς ξεκινούν τα “must win” παιχνίδια… Νίκη με κάθε τρόπο κόντρα στην Partizan, η οποία βρίσκεται σε ένα αρκετά παρόμοιο φεγγάρι, καθώς έχει αλλάξει αρκετά το ρόστερ της κι αυτή…
Υγ2: δημιουργικά είναι εξαιρετικά σημαντικός ο Goss. Το απέδειξε και στο ΟΑΚΑ. Πρέπει να γυρίσει, καλά και με υγεία, καθώς είναι υπερ-απαραίτητο γρανάζι! Όχι τίποτε άλλο αλλά θα απελευθερώσει και τον Θωμά…
Υγ3: ο Fall, o Λάρι, ο Παπ είναι έξω από τα νερά τους. Πρέπει να βρουν ρυθμό. Το ίδιο και ο Brazdeikis ο οποίος εμφανώς κουτουλάει ακόμα με τους συμπαίκτες του (λογικό καθώς παίζει με ελάχιστες προπονήσεις). Τους Canaan–Peters τους βλέπω με γυαλισμένο μάτι και δεν τους φοβάμαι, ενώ οι Milutinov–Walkup είναι λες και παίζουν μόνοι τους, μακράν οι κορυφαίοι. Θα γυρίσει η φάση παίδες, αρκεί να επιστρέψει η υγεία στην ομάδα….
