Το κείμενο είναι του χρήστη του twitter και πολύτιμου φίλου της σελίδας @GKON77
Το ΣΕΦ είναι ένα στάδιο που πάντα το αναφέρω σε συζητήσεις, που έχω ως το δεύτερο σπίτι μου. Το ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά. Την κεντρική σάλα, τους χώρους κάτω από αυτήν που υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που σφύζει από ζωή και αθλητική δραστηριότητα καθημερινά. Υπερβολή ίσως πουν κάποιοι, αλλά για μένα είναι αυτό ακριβώς που νιώθω. Εχω περάσει ατέλειωτες ώρες μέσα σε αυτό έχω ζήσει χαρές και λύπες, έχω γνωρίσει κόσμο και φίλους που εύχομαι να τους έχω για μια ζωή και είναι ένας πολύ οικείος χώρος για μένα.
Ξέρω βέβαια πως πολλοί από όσους μου κάνετε την τιμή και διαβάζετε αυτό το κείμενο θα σκέφτεστε πως οκ, καλά τα λες Γιώργο, αλλά είναι τώρα μπασκετικό γήπεδο αυτό για τον Θρύλο μας; Όχι δεν είναι. Αλλα από την άλλη είναι ένα γήπεδο που έχει συνδεθεί άρρηκτα με την πρώτη αναγέννηση του τμήματος το 1991, με την δεύτερη αναγέννηση του τμήματος μετά το 2004 και φυσικά είναι ένα γήπεδο σε ένα ιστορικά Ολυμπιακό χώρο απέναντι από το Στάδιο Καραϊσκάκη. Το έχω γνωρίσει με τις περίφημες ξύλινες κερκίδες, που απλώνονταν σε όλο το ταρτάν του στίβου, το εχω γνωρίσει με τις κόκκινες καρέκλες βιδωμένες πάνω στο ξυλο, το έχω γνωρίσει χωρίς αυτές και εδώ και αρκετά χρόνια το ζω με τις πρόσθετες κερκίδες μόνο στα κεντρικά σημεία του γηπέδου. Ενα στάδιο που για μένα όταν είναι γεμάτο, ακόμα και αν υπάρχει αυτή η απόσταση, πραγματικά είναι μια πολύ δυνατή έδρα.
Αλλά ο σκοπός δεν είναι να θίξω γενικά το θέμα του γηπέδου, που όντως είναι ένα σοβαρό θέμα που πρέπει να μας απασχολεί για το μέλλον του μπασκετικού τμήματος του συνδέσμου. Αλλά να μεταφέρω όσο είναι αυτό δυνατόν τα προσωπικά μου συναισθήματα χαράς κάθε φορά που πλησιάζω στο γήπεδο (πεζός, άλλωστε κατοικώ σε απόσταση μόλις 5 λεπτά απο αυτό οπότε η οπτική επαφή που έχω με το ΣΕΦ είναι σχεδόν καθημερινή ανεξάρτητα αν έχει αγώνα ή οχι). Δεν καταλάβαινα πως γίνεται να συνδέεσαι συναισθηματικά με το τσιμέντο, αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα. Συνδέεσαι με όλα όσα έχεις ζήσει σε αυτό τον χώρο. Εκει που το τσιμέντο παίρνει σάρκα και οστά και κάθε φορά που φτάνω στο γηπεδο όλη αυτή η ενέργεια του χώρου με κατακλύζει. Βλεπω 30 χρόνια μπάσκετ να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου! Μεγάλα ματς, μεγάλες νίκες, πικρές ήττες, τεράστιοι αθλητές να φοράνε την φανέλα του Ολυμπιακού, μεγάλοι αντίπαλοι να κάνουν ότι μπορούν για να με στεναχωρήσουν.
Το ΣΕΦ λοιπόν ναι, δεν είναι το μπασκετικό στάδιο των ονείρων μου! Δεν είναι αυτό που ονειρευόμουν για τον Ολυμπιακό του 2023. Αλλα από την άλλη δεν μπορω να πω και κακη κουβέντα για αυτό. Και το κυριότερο; Καθε φορά που πηγαίνω στο ΣΕΦ, είτε μιλάμε για ένα μεγάλο ντέρμπι, είτε για ένα παιχνίδι πρωταθλήματος που είμαστε 500 άτομα μέσα, έχω την ίδια ανυπομονησία που είχα πιτσιρικάς. Δεν νιώθω κούραση, νύστα, στεναχώρια. Ολα αυτα μου τα “σβήνει” η ψυχική ανάταση που έχω κάθε φορά που περνάω τις πύλες του σταδίου. Ειναι η ανταμοιβή μου. Ειναι σαν τον δικό σου άνθρωπο που ξέρεις πως είναι πάντα εκεί για σένα ανεξάρτητου συνθηκών! Και είμαι και εγώ εκεί για αυτόν!
*Ευχαριστούμε πολύ τον χρήστη του discord panos_edw για την φωτογραφία του κειμένου και την φωτογραφία εξωφύλλου.
