Η χρονιά λοιπόν ξεκίνησε με ένα ανεπίσημα επίσημο ή επίσημα ανεπίσημο ντέρμπι που αφορούσε το νεοσύστατο τίτλο του Super Cup.
O Ολυμπιακός και o Παναθηναϊκός, ξεκινώντας από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες έδωσαν την, πρώτη από τις πολλές μέχρι τον επόμενο Ιούνιο, μάχη τους θέλοντας να μετρήσουν το που πραγματικά βρίσκονται και να κάνουν μια πρώτη γνωριμία.
Στο παρόν κείμενο δε θα ασχοληθώ τόσο με το τι συνέβη, αλλά με το τι περιμένω να δω από τις δυο ομάδες τη φετινή σεζόν.
Είναι άδικο να συγκρίνουμε τα δυο σύνολα , αφού ο Παναθηναϊκός πριν λίγες μέρες υποδέχτηκε έναν κομβικό παίχτη, στον Ponitka αναφέρομαι , ένας ακόμα άργησε να μπει στην προετοιμασία εξαιτίας του Eurobasket (Grigonis), ενώ ακούγεται πως κινείται στην αγορά για παίχτη στη θέση «4».
Όλα τα παραπάνω μαζί με την αποχώρηση των Nedovic & Παπαπέτρου που αποτελούσαν τον κεντρικό άξονα της ομάδας για μια διετία, συν την άφιξη νέου προπονητή, αποτελούν ένα μείγμα δεδομένων που μόνο ενδείξεις σου δίνει για το μέλλον και όχι αποδείξεις.
Ο Radoncic είναι ένας προπονητής που το πλάνο του το χτίζει πάντοτε με γνώμονα την άριστη γνώση των δυνατών και αδύνατων σημείων του roster του, προσαρμόζεται σε αυτό και μοναδική αδιαπραγμάτευτη σταθερά αποτελεί η προσπάθεια και η συγκέντρωση στην άμυνα.
Αυτό είδαμε και την Κυριακή στη Ρόδο. Πιεστική άμυνα, όχι μόνο στην μπάλα αλλά και στους παίχτες που βρίσκονται πλησιέστερα σε αυτήν, και είναι οι πρώτες επιλογές για συνεργασίες, εντολή να παίζουν over σε όλα τα screens στην μπάλα, ανέβασμα της πρώτης γραμμής άμυνας στα 7-9 μέτρα, ελάχιστες αλλαγές και αρκετά hedge outs στα όρια του blitz, όταν ο χειριστής βρισκόταν προς το πλάι. Ο Lee μαζί με τους Καλαϊτζάκηδες & τον Ponitka ήταν αυτοί που αναλάμβαναν την επιβολή της πίεσης και προσπαθούσαν να έχουν διαρκώς το στήθος τους κολλημένο σε Walkup & Σλούκα.
Ανά διαστήματα (αρχή 1ου, μέσα 2ου δεκαλέπτου) ο Παναθηναϊκός βρήκε τρόπο να ελέγξει την επίθεση του Ολυμπιακού και μέσα από τα defensive stops να βρει early Offense & transition. Αυτός ήταν και ο μοναδικός αποτελεσματικός τρόπος να σκοράρει. Σε set μπάσκετ τα πράγματα είναι, φυσιολογικά, θολά ακόμα. Η απουσία Walters στέρησε καλές εισαγωγικές πάσες, ο Ponitka προσπάθησε να δώσει κάτι από όσα έδωσε στην εθνική του αλλά χρειάζεται χρόνο να αφομοιωθεί και ο Grigonis έδειξε κρύος, θα διορθωθεί, αλλά και αυτός προσπαθεί να καταλάβει αν η προτεραιότητα του πρέπει να είναι η κίνηση μακριά από την μπάλα και η διατήρηση του spacing ή αν πρέπει να συμμετέχει ενεργά στις αποφάσεις με την μπάλα.
Ο Μαυροβούνιος κόουτς αγαπά να ακουμπά την μπάλα στο post, είτε με τα SF είτε με ψηλά guards, και νομίζω πως κυρίως ο Ponitka και σε μικρότερο βαθμό οι δίδυμοι θα έχουν τέτοια χρήση.
Η κυριαρχία του Ολυμπιακού στο post, σε rebounds & goal fouls, είναι καμπανάκι κυρίως για την εικόνα του Gudaitis. Είδαμε για αρκετό χρόνο τον Παναθηναϊκό να χρησιμοποιεί τον Καλαϊτζάκη με το μαύρο κοντομάνικο (συγγνώμη, δεν τους ξεχωρίζω) σαν αντικατάσταση του, θετικού, Williams.
Θα σταθώ σε αυτό και θα αναπτύξω το τι περνάει από το φτωχό μυαλό μου:
1) Δεν εμπιστεύεται καθόλου Χουγκάζ & Μαντζούκα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
2) Τους εμπιστεύεται αλλά έχει τόση πίεση για το αποτέλεσμα που ακόμα και σε ένα χαμηλής σημαντικότητα ντέρμπι προετοιμασίας, διστάζει να τους χρησιμοποιήσει.
3) Είναι τακτική επιλογή κι προετοιμασία για το μέλλον. Βάζοντας ένα χαμηλότερο κορμί με δυνατότητα να μαρκάρει ψηλότερους αντιπάλους, ήθελε να ζορίσει αμυντικά τον Peters κυρίως, να απλώσει την packline άμυνα του Ολυμπιακού και να έχει ακόμα μια επιλογή με την μπάλα στα χέρια, αφού ακόμα η κυκλοφορία της μπάλας είναι προβληματική. Για να βάλω και λίγη σπέκουλα, σε μερικές μέρες τελειώνει το training camp συμβόλαιο του Bacon με τους Lakers και στο συγκεκριμένο ρόστερ, αν όντως καταφέρει ο Παναθηναϊκός να τον αποκτήσει , θα έχει και τέτοιο ρόλο.
Αρκετά όμως με τον Παναθηναϊκό, όφειλα να κάνω μια αναφορά, όμως πρέπει να ασχοληθώ και με τον Ολυμπιακό και τι μας έδειξε σε ένα απαιτητικό παιχνίδι απέναντι στο μεγάλο του αντίπαλο.
Πρέπει να ξεκινήσω την αναφορά μου από την εμφανή διαμόρφωση της τοποθέτησης στο χώρο, του spacing αλλά και των επιμέρους plays με βάση τα δυνατά σημεία των αθλητών. Θα μου πείτε πέρσι δεν έγινε κάτι τέτοιο;
Εννοείται πως ναι, αλλά ακόμα δεν ήταν έτοιμη η χημεία της ομάδας και το επίπεδο εκπαίδευσής της στις βασικές αρχές του gameplan του Μπαρτζώκα δεν ήταν στα επιθυμητά επίπεδα. Η τωρινή ομάδα είναι πιο έτοιμη να προσαρμόσει τους κανόνες του προπονητή στα δυνατά της σημεία.
Τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά θα ξεκινήσω με τον Mckissic και την έκρηξη του. Στο παρακάτω βίντεο θα δείτε πως ο Μπαρτζώκας δίνει πλέον την μπάλα στον Mckissic αλλά φροντίζει, με τις διατάξεις και το υπόλοιπο προσωπικό που τοποθετεί γύρω του, να του δώσει τη δυνατότητα να έχει καλύτερες συνθήκες για να επιτεθεί στα πόδια. Πάντα σουτέρ κοντά του να αποτρέπουν την άμυνα να στείλει βοήθειες και tags, και αποστάσεις τέτοιες που να του δίνουν τον απαραίτητο χώρο να επιταχύνει παίρνοντας το διάδρομο και φυσικά επιλογές για να εύκολο kick out.
Ένα ακόμα τέτοιο παράδειγμα είναι η πολύ πιο απειλητική παρουσία του Bolomboy σαν roller. Διαρκώς ο Ολυμπιακός, πριν επιτεθεί στο PnR, έφτιαχνε με τέτοιο τρόπο τη διάταξη του στο παρκέ ώστε το roll του νέου ψηλού να καλύπτεται είτε από τον κοντύτερο (Lee), είτε από τον λιγότερο αποτελεσματικό αμυντικό (Grigonis). Ακόμα και όταν δεν συνέβαινε αυτό, φρόντιζε το relocation των υπολοίπων να είναι τέτοιο ώστε, είτε μετά από Short roll είτε με touch passes, να βγαίνει μέσα-έξω δημιουργία όταν έκλεινε πάνω του η άμυνα.
Ίδια προσέγγιση είχε η ομάδα και με τον Fall στο παρκέ.
Ο Ολυμπιακός ψάχνει τον Fall και χρησιμοποιεί κλασικές δράσεις του, όπως ο παρακάτω συνδυασμός weave με Spain PnR που δημιουργεί ένα high-low ανάμεσα στον δεύτερο screener & τον Fall.
Στην περίπτωση του κροκόδειλου, έχουν εισαχθεί και αλληλουχίες δράσεων που αρχικά δίνει Downscreen στο 3αρι, κυρίως τον Παπανικολάου, για να τραβήξει μακριά ένα μεγάλο κορμί και στη συνέχεια παίρνει cross screen από τον κοντύτερο συμπαίκτη του, Σλούκα ή Canaan. Όλο αυτό το μπέρδεμα έχει στόχο αρχικά να του δώσει απόσταση από τον Παπαγιάννη και χρόνο να κλειδώσει τη θέση του χαμηλά αλλά και να έχει σαν μοναδική λύση για double team ένα πολύ κοντό κορμί, βάζοντας την άμυνα σε σκέψεις αν πρέπει να τον ντουμπλάρει κάνοντας dig in από τον πλησιέστερο περιφερειακό. Αν σας μπέρδεψα δείτε εδώ
Αν στο μέγεθος και την ικανότητα στην πάσα του Fall προσθέσεις την αντίληψη και την κίνηση του Σάσα, προκύπτουν τα παραπάνω, αν τα έχεις δουλέψει και τα έχεις διδάξει με επιμονή. Να εδώ για παράδειγμα, δείτε τον Λαρεντζάκη πως αναγνωρίζει αρχικά τη διάθεση του Grigonis να του αρνηθεί το HO και στη συνέχεια τη χαλαρότητα του Ponitka που θεωρεί ότι θα δώσει ένα Flare σκριν και τους τιμωρεί κόβοντας προς το καλάθι. Οι αρχές έχουν ριζώσει και αυτό ευνοεί τις αποφάσεις.
Επειδή μέχρι στιγμής ο Canaan λειτουργεί αποκλειστικά σαν offball παράμετρος στο σχέδιο, έτσι είχε ξεκινήσει στην περσινή off-season και ο Dorsey, ο Fall αποτελεί την τρίτη πηγή δημιουργίας. Η ομάδα περνά την μπάλα χαμηλά για να βρει δημιουργία από εκεί και μάλιστα έχουν ενταχθεί και high post entries που, με άξονα τον Fall στο elbow, προσπαθούν να αναγκάσουν την άμυνα να κυνηγήσει σουτέρ και χειριστές σε μεγάλες γωνίες πριν την κυρίως δράση.
Ο Μπαρτζώκας έχει επενδύσει αρκετά στις συνεργασίες μακριά από την μπάλα και στην ένταση που κινούνται οι παίχτες του χωρίς αυτή, ειδικά οι εκτελεστές του. Στο παρακάτω σύνδεσμο οι Canaan -Sasha – Παπανικολάου δημιουργούν ένα χάος που δημιουργεί ένα τεράστιο διάδρομο προς το καλάθι.
Η επίθεση θα χρειαστεί το φυσικό κούρδισμα και την αφομοίωση του Canaan αλλά και του Peters σε μεγαλύτερο βαθμό, όμως η άμυνα παραμένει στα ίδια περσινά εκπληκτικά standards. Από τα μισά της πρώτης περιόδου και κυρίως στο 2ο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός έμενε για 6-7-8 διαδοχικές επιθέσεις με την μπάλα στα χέρια.
Στο 1ο ημίχρονο η ομάδα άλλαζε σε guard to guard screens και HO’s, αλλά στα screens είχε επιλέξει drop άμυνα, με το 5αρι να έχει εντολή να επιτηρεί το drive του χειριστεί και τους υπόλοιπους να κλείνουν γύρω τους. Ο πλησιέστερος περιφερειακός πάντα δίνει tag help και απαράβατος κανόνας είναι πως δεν επιτρέπεται να δοθεί ο κεντρικός διάδρομος. Πλέον στις περιστροφές έχει προστεθεί η ρητή εντολή του X switch ανάμεσα στον τελευταίο αμυντικό της δυνατής πλευράς όταν γίνεται έξτρα πάσα.
Στο δεύτερο και πιο εκτεταμένο βίντεο ξεχωρίζω την επιλογή να γίνεται wall up από 3 παίχτες στον κεντρικό διάδρομο στο transition, αλλά και την ρητή εντολή μετά από switch να μαρκάρουν από μπροστά όλοι ανεξαρτήτως μεγέθους, για να είναι διαθέσιμοι να βγουν αμέσως πάνω στον χειριστή, αν αυτός περάσει τον αντίπαλο του με ντρίμπλα. Δώστε προσοχή σε Walkup αλλά και Παπανικολάου (έχει κάνει συγκλονιστικό παιχνίδι αμυντικά). Έναν τελευταίο κανόνα που νομίζω πως διέκρινα, είναι πως στην close out άμυνα η εντολή είναι να βγαίνουν επιθετικά με τα χέρια σε έκταση και να κάνουν Jump στο δυνατό χέρι του αντιπάλου ή να του δίνουν μόνο τη δυνατότητα να πάει προς την πλάγια γραμμή ή την baseline.
Μην αγχώνεστε, όσες και όσοι αντέξετε μέχρι εδώ η ταλαιπωρία σας έφτασε στο τέλος της. Ο Ολυμπιακός διατηρεί ξεκάθαρο προβάδισμα απέναντι στον Παναθηναϊκό, θα βελτιωθούν δεδομένα και οι δυο απλά θεωρώ πως το ταβάνι του Ολυμπιακού και για την φετινή σεζόν είναι πολύ πολύ πιο ψηλό.
Καλή σεζόν να έχουμε
