Την Πέμπτη παρακολουθήσαμε το τέταρτο παιχνίδι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό για τη φετινη χρονιά κι τώρα που το σκέπτομαι έχω γράφει Encore και για τα τέσσερα. (Σημείωση Editor: τυχαίο νομίζεις ότι είναι…)
Το σημερινό έχει την ιδιαιτερότητα πως θα αποτελέσει την περιγραφή μιας αναμενόμενης κατάστασης. Καλώς ή κακώς δεν ανήκω στην κατηγορία των φίλων που φυλάνε τα ρούχα τους και καταφεύγουν στο, αξιαγάπητο και αρχαίο, κλισέ που λέει:
Άλλωστε αν τα δικά μου λεγόμενα δεν σας λένε κάτι, δείτε την εικόνα των δύο Ευρωπαϊκών ντέρμπι της τρέχουσας σεζόν. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και ας αποδεχτούμε πως τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό τους χωρίζει αγωνιστικό και ποιοτικό χάος που δεν μπορεί να καλυφθεί μόνο από το κίνητρο. Όταν στο ΣΕΦ μέχρι τώρα έχουν «πνιγεί» ομάδες με περισσότερη ποιότητα, εμπειρία και σίγουρα καλύτερη χημεία από την φετινή έκδοση του Παναθηναϊκού , προσωπικά θεωρούσα σχεδόν δεδομένο πως θα ζήσει ανάλογη εμπειρία και ο αιώνιος αντίπαλος. Οι Βιλερμπάν, Μπάγερν, Μακάμπι , Μονακό έζησαν ότι έζησε η ομάδα του coach Πρίφτη την Πέμπτη το βράδυ.
Ο Έλληνας κόουτς του ΠΑΟ , θέλησε ν ξεκινήσει με την ζώνη που τόσο ταλαιπώρησε τον Ολυμπιακό στο πρώτο παιχνίδι της χρονιάς και μάλιστα με 5αδα με αρκετό ύψος. Όμως στις 2-3 πρώτες κατοχές αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει.
Αρχικά στην πρώτη κατοχή του αγώνα ο Ολυμπιακός με υπομονή στέλνει την μπάλα στον Fall και αυτός με τη σειρά του διαβάζει το ντουμπλάρισμα πάνω του δίνοντας πάρε βάλε ασσίστ στον master του baseline cut Παπανικολάου. Δείτε το εδώ αναλυτικά:
Δεύτερο χτύπημα απέναντι στη 2-3 ζώνη του Πρίφτη ήταν ένα τρίποντο του Walkup. Ό κόουτς Πρίφτης είχε στο μυαλό του μια άμυνα χώρου που όμως θα φροντίζει Dorsey και Vezenkov να έχουν πάντα κάποιον πάνω τους (matchup τις αποκαλούν οι ειδικοί). Άρα με αυτό σαν δεδομένο, τις βοήθειες πάνω στον Fall θα έπρεπε να τις δίνει πρώτα ο παίχτης του Walkup και, αν δεν ήταν αυτός κοντά ,ο αντίστοιχος του Παπανικολάου. Ο Ολυμπιακός όμως κάτι τέτοιο το περίμενε και εδώ το τιμώρησε.
Με τη ζώνη λοιπόν να μην είναι πλέον επιλογή, ο ΠΑΟ προσπάθησε να παίξει όσο πιο αποδοτική 2 vs 2 άμυνα χωρίς βοήθειες γίνεται, όπως στον τελικό Κυπέλλου. Δεν τα κατάφερε όμως, αρχικά γιατί η άμυνα του Ολυμπιακού έβγαλε έξτρα κατοχές και ανέβασε το ρυθμό αλλά και γιατί ο Fall αλλά και ο Hassan διάβασαν κάθε πλεονέκτημα και κάθε βοήθεια / «δίπλωμα» που ερχόταν πάνω τους.
Ειδικά ο Γάλλος κροκόδειλος στην αρχή του παιχνιδιού έχει ασκήσει μπούλιγκ σε όποιον τόλμησε να πάει πάνω του. Έξι-επτά διαδοχικές φάσεις τελειώνουν στα χέρια του στην αρχή του παιχνιδιού με απόλυτη επιτυχία. Όταν ο ΠΑΟ αποφάσισε να κλείσει πάνω του, η μπάλα βγήκε στην περιφέρεια, όπου όλα πήγαιναν μέσα είναι η αλήθεια (καλά δε λέω Jean-Charles?!) και η διαφορά ξέφυγε σε επίπεδα σχολικού αγώνα ανάμεσα σε Έκτη και Τρίτη δημοτικού.
Επειδή αναφέρθηκα στην άμυνα, σας έφτιαξα ένα βίντεο με κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα και θέλω να δώσετε ιδιαίτερη σημασία στην επιθετικότητα με την οποία έβγαιναν στα tags πάνω σε Nedovic και Macon οι κόκκινοι δαίμονες, πόσο συγκεντρωμένοι ήταν στην περιστροφές μετά από τέτοιες καταστάσεις (Mckissic ώριμε τρελέ μου, Παπ εσένα σε ξέραμε) , αλλά και το ωραίο τρικάκι με Hassan και Livio να παίζουν κάτι που το κωδικοποίησα σαν «ένας παίρνει το ρολάρισμα, ο άλλος βγαίνει στο τρίποντο» με τον Αμερικανό να αναλαμβάνει το πρώτο κι τον Γάλλο το δεύτερο (βοήθησε η ύπαρξη Έβανς), με σκοπό να υπάρχουν πάντα πολλά κορμιά στον κεντρικό διάδρομο, εκεί που έστελναν πολλές φορές οι κοντοί τους αντιπάλους τους ακόμα κι μετά από close out άμυνα.
Η άμυνα λοιπόν ανέβασε το ρυθμό, ο ρυθμός έδωσε αυτοπεποίθηση, αλλά κυρίως ο Ολυμπιακός παρέμεινε ψύχραιμος και διαβασμένος ακόμα κι όταν ο ΠΑΟ, όπως θα έκανε κάθε ομάδα που νιώθει ότι τίποτα δεν της βγαίνει, προσπάθησε να προκαλέσει (Tyler σταματά να τσιμπάς, σε προκαλούν και μετά χάνεις το μυαλό σου) αναμπουμπούλα. Βέβαια πριν την αναμπουμπούλα ο ΠΑΟ στην αρχή της τρίτης περιόδου, αλλάζοντας παντού πλην του Παπαγιάννη (πάλι συγκινητικός και με το σουτ από τα πέντε μέτρα, δυνητικό πρόβλημα που δεν έχει λύση, θυμηθείτε και Lammers στο Βερολίνο) και βάζοντας κάποια μεγάλα σουτ μείωσε τη διαφορά σε βιώσιμα (14 πόντους) επίπεδα.
Εκεί όμως ο Κοουτς Μπι ηρέμησε την ομάδα του, έριξε στο παρκέ τους πιο έτοιμους πνευματικά (Σασα – Mckissic), η μπάλα ακούμπησε χαμηλά, η άμυνα επανήλθε στα δεδομένα του πρώτου ημιχρόνου και η διαφορά εκτοξεύθηκε σε στρατόσφαιρας επίπεδα και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σχεδόν όλες οι φάσεις του παρακάτω βίντεο ανήκουν σε αυτό το διάστημα.
Το κέρδισαν με τη δουλειά τους κι τη διάρκεια τους προπονητής, τεχνικό επιτελείο κι παίχτες.
