Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στις εγχώριες διοργανώσεις και ταυτόχρονα στους τίτλους. Το ΣΚ που μας πέρασε, στο Ηράκλειο της Κρήτης οι Ερυθρόλευκοι χωρίς να εντυπωσιάσουν συνολικά στο διήμερο στέφθηκαν κυπελλούχοι Ελλάδος μετά από 11 χρόνια και σταμάτησαν την ανομβρία τίτλων τη τελευταίας 6ετίας.
Για να συμβεί αυτό όμως χρειάστηκαν κάποιες γενναίες αποφάσεις από τον κόουτς, σπουδαίες ατομικές εμφανίσεις (ναι για σας λέω Θωμά, Tayler, Sasha & Shaquille ) και μπόλικη ενέργεια.
Την Κυριακή το απόγευμα ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε θαρραλέος, διαβασμένος και αποφασισμένος να βγάλει σκληράδα και να παλέψει κάθε κατοχή.
Για 3 δεκάλεπτα οι Πράσινοι ακολουθώντας πιστά το σχέδιο του coach Πρίφτη (προσπάθησε και πήρε σε μεγάλο βαθμό το 100% από το ρόστερ του), είχαν τον έλεγχο του αγώνα και είχαν οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε ένα σκοτεινό τούνελ.
Όλα ξεκινούσαν από την αμυντική τους προσέγγιση στο παιχνίδι. Τα βασικά σημεία της αμυντικής ανάσχεσης των Πράσινων μπορούν να τακτοποιηθούν με τα παρακάτω σημεία :
1) Πίεση στα 4/4 του γηπέδου στον χειριστή, κυρίως στο Σλούκα , αλλά και στον Walkup & Dorsey όποτε αυτοί αναλάμβαναν το κατέβασμα της μπάλας.
2) Κάθε screen στην μπάλα αντιμετωπιζόταν παντού αποκλειστικά σε συνθήκες 2 εναντίον 2. Καμία βοήθεια από πουθενά.
3) Δεν προχωρούσαν σε αλλαγές παρά μόνο σε λήξη χρόνου επίθεσης ή σε δράσεις που λάμβαναν χώρα στο πλάι είτε early Offense, είτε σε set. Ο Παπαγιάννης ποτέ δεν εμπλεκόταν σε αλλαγές. Όταν αυτό συνέβη στο 4ο δεκάλεπτο το πλάνο κατέρρευσε.
4) Άρνηση (deny) στους πιθανούς παραλήπτες handoff είτε σαν εισαγωγική δράση, είτε στα πλαίσια weave. Ο Okaro κοιτούσε πάντα στα μάτια τον Vezenkov, ο Μποχωρίδης αρχικά και μετά ο Jovic τον Dorsey, ο Sant Roos το Σλούκα. Με αυτή την επιλογή ο coach Πρίφτης κατάφερε να βγάλει τον Ολυμπιακό από τη ροή του, να τον κάνει στατικό και να φέρει το PnR των ερυθρόλευκων εκεί ακριβώς που πίστευε πως μπορεί να το ελέγξει.
Όλα τα παραπάνω, μαζί με την επιλογή των Πειραιωτών να κυνηγούν για μεγάλο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου το mismatch του Fall στο post, είχαν σαν αποτέλεσμα η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα να είναι στατική και να ζει και να πεθαίνει με την εκτέλεση των χειριστών της. Ακόμα και οι skip πάσες δεν δημιουργούσαν long close out (αποτέλεσμα και της επιλογής για μη βοήθεια) και παρά ελάχιστες έξτρα πάσες.
Αυτά τα παραδείγματα είναι οι μοναδικές Φάσεις που οι Ερυθρόλευκοι κατάφεραν να ξεφύγουν από την νόρμα που είχε επιβάλει η άμυνα του Παναθηναϊκού στο πρώτο μέρος.
Όμως στο μπάσκετ δεν αρκεί να μην τρως, πρέπει και να βάλεις.
Θα μπορούσα σε αυτό το κομμάτι του κειμένου να μην επεκταθώ περισσότερο και απλά να βάλω μια φωτογραφία του Nedovic. Ο Σέρβος σκόρερ ήταν ο πυρήνας του επιθετικού πλάνου των Πράσινων. Από το τι έκανε ο ταλαντούχος Nemanja είτε είχε, είτε δεν είχε την μπάλα, εξαρτήθηκε σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού η παραγωγή της επίθεσης του ΠΑΟ.
Ο coach Πρίφτης προσπάθησε, μέσα από την αποτελεσματικότητα της άμυνας του, να στήσει κάποια early side PnR που είτε θα δώσουν άμεση δυνατότητα εκτέλεσης στους Nedovic -Macon, είτε θα λειτουργήσουν σαν εισαγωγική δράση για να μεταφερθεί η μπάλα στην απέναντι πλευρά. Στο πρώτο διάστημα του τελικού, με τον Παπανικολάου να είναι σκιά του Nedovic (ο Walkup αναλάμβανε το ρόλο όταν ο Παπ ξεκουραζόταν), ο Ολυμπιακός δεν άλλαζε στα screen. Επέλεξε όμως να βγάζει επιθετικά σε early show τον Sasha, όποτε έδιναν screen τα 4αρια του Πρίφτη, κάτι που απέδωσε καρπούς. Όμως ο ΠΑΟ προσπάθησε, και για 3 δεκάλεπτα πέτυχε, να το αποφύγει και να στοχεύσει το mid drop του Fall, στέλνοντας τον (συγκινητικό για ακόμη ένα παιχνίδι) Παπαγιάννη στη γωνία του low post για να τελειώνει όσα alley hoops του έφτιαξαν οι συμπαίκτες του.
Μια άλλη πλευρά του επιθετικού πλάνου του Πρίφτη ήταν η τιμωρία των tags που έστελνε πάνω στον Nedovic ο Μπαρτζώκας, όταν αυτός έπαιρνε screen μακριά από την μπάλα. Οι Okaro, Macon ειδικά στο 3ο δεκάλεπτο, όταν και κουράστηκε ο Nedovic, βρήκαν πόντους σε τέτοιες καταστάσεις.
Όλα λοιπόν κυλούσαν όπως τα είχε σχεδιάσει το team του Παναθηναϊκού μέχρι να ξεκινήσει το 4ο δεκάλεπτο.
Εκεί ο coach Μπαρτζώκας επέλεξε να παρουσιάσει ένα σχήμα που του προσέδιδε αρκετή αμυντική ασφάλεια, φέρνοντας σκληράδα και ενέργεια, αλλά ταυτόχρονα μπορούσε να παράξει επίθεση χωρίς να είναι εξαρτημένο από το PnR.
Οι Walkup, Mckissic, Dorsey αρχικά στο κομμάτι άμυνας έπνιξαν τον, ήδη κουρασμένο, Nedovic, έδιωξαν την μπάλα από τα χέρια του και τη έστειλαν σε παιδιά που δεν ήταν έτοιμα να τη διαχειριστούν.
Φυσικά σε αυτό ρόλο έπαιξε και η επιλογή του ερυθρόλευκου πάγκου να δώσει εντολή να αλλάζουν μαρκαρίσματα σε κάθε screen είτε αφορά την μπάλα, είτε αφορά κίνηση μακριά από αυτή.
Τα overplay στον Παπαγιάννη, τα zone up σε κάθε προσπάθεια πονταρίσματος του Κασελάκη, απέτρεψαν τον ΠΑΟ από το να βρει μια κάποια εναλλακτική προσέγγιση προς το καλάθι του Ολυμπιακού.
Με τα μετόπισθεν οχυρωμένα οι ερυθρόλευκοι βρήκαν και αρκετές early Offense καταστάσεις, αλλά κυρίως είχαν καθαρό μυαλό να επιτεθούν out of the box.
Λύση στον αμυντικό γρίφο του ΠΑΟ αποτέλεσε κυρίως ο Mckissic. Είτε σε καταστάσεις 1 vs 1 απέναντι σε ψηλό, είτε σαν cutter, σκόραρε και δημιούργησε για τους φίλους του. Από κοντά φυσικά ο ατάραχος Tyler που είτε εκτελώντας μετά από ντρίμπλα, είτε πηγαίνοντας μέσα και σταματώντας από μέση απόσταση, έδινε ανάσες στην ομάδα του.
Ο υπέροχος Σάσα, λειτουργώντας σαν δόλωμα από το post, μπέρδεψε πολλές φορές την αγχωμένη πράσινη άμυνα.
Κάπως έτσι, αντισυμβατικά για τα δεδομένα του, ο Ολυμπιακός έφτασε σε μια μεγάλη ανατροπή και ένα πολυπόθητο τίτλο, αλλά ίσως και να δημιούργησε, ανακάλυψε, πείτε το όπως θέλετε, τον άλλο δρόμο που σίγουρα θα του χρειαστεί στα πραγματικά δύσκολα που έρχονται μαζί με την άνοιξη.
Αυτό ήταν λοιπόν το πρώτο μου κείμενο «τίτλου» στο RedPointGuard. Ελπίζω να ακολουθήσουν σύντομα και άλλα.
