Καλησπέρα σε όλους, σε λίγα λεπτά θα έχουμε σήμερα την ευκαιρία να ξαναδούμε την ομαδάρα μας να αγωνίζεται, ως τότε ας κάνουμε μια ακόμη αναδρομή στο παρελθόν και σε μια περίπτωση παίχτη που μπαίνει στην κατηγορία “what if” αλλά και Red Legend.
Το μακρινό 1997 o Ολυμπιακός μας έχει κατακτήσει την πρώτη Ευρωλίγκα (τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών) και το πρώτο triple crown στην ιστορία της και όλοι οι οπαδοί είμαστε στον έβδομο ουρανό! Αυτό που προκύπτει σαν ξεκάθαρος στόχος για όλους το καλοκαίρι του 1997, είναι η ανανέωση του συμβολαίου του εκπληκτικού David Rivers, ο οποίος μας πήρε από το χέρι και μας οδήγησε σε αυτή την ανεπανάληπτη επιτυχία. Παράλληλα η ομάδα έψαχνε να αντικαταστήσει τον αρχηγό και κομβικότατο Γιώργο Σιγάλα, ο οποίος πήρε μεταγραφή στην Stefanel Milano αλλά και τον αξιοπρεπέστατο Christian Welp, ο οποίος αποχώρησε για την (πολύ δυνατή τότε) Alba και ταυτόχρονα να προσθέσει 1-2 καλούς παίχτες ακόμη στο ρόστερ ώστε να παρουσιαστεί απόλυτα συνεπής και τη νέα σεζόν 1997-98.
Οι συζητήσεις όμως με τον David Rivers δεν προχωρούσαν όπως περιμέναμε και κάπου εκεί άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια. Ο Ivkovic αντικατέστησε τον Welp με τον Johnny Rogers, αυτό όμως που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και ενθουσιασμό στις τάξεις των οπαδών ήταν η σπουδαία μεταγραφή του Ευρωπαίου παιχταρά Arturas Karnisovas στην ομάδα μας! Ο Karnisovas έρχεται από την Barcelona στην εξαιρετική ηλικία των 26 ετών έχοντας κατακτήσει back to back Πρωταθλήματα Ισπανίας με τους Καταλανούς, ενώ ένα χρόνο πριν είχε ανακηρυχθεί ως ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας!
Η διοίκηση μας καθησύχαζε ότι η υπόθεση Rivers θα έκλεινε με επιτυχία, όμως κάπου εκεί εμφανίστηκε η Fortitudo Bologna, η οποία άρπαξε από τα χέρια μας τον παίχτη που μας οδήγησε στις μεγάλες επιτυχίες της προηγούμενης σεζόν, ενώ οι Ιταλοί έχοντας και αυτοί μεγάλες βλέψεις πρόσθεσαν στο ρόστερ τους και τους Dominique Wilkins και Gregor Fucka!
Ο Ivkovic αποφάσισε να αντικαταστήσει τον Rivers με τον… Michael Hawkins, όμως τα σπουδαία νέα της απόκτησης του Karnisovas μετρίασαν κάπως το σοκ της φυγής του Αμερικάνου. O Karnisovas ήταν ένας σπουδαίος σκόρερ ο οποίος αγωνιζόταν στη θέση του small forward, ύψους 2.04, με φονικό τρίποντο (42% στις 2 σεζόν πριν έρθει στον Ολυμπιακό) και βασικό μέλος της Εθνικής Λιθουανίας στα χάλκινα μετάλλια που κατέκτησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και 1996 αλλά και στο ασημένιο μετάλλιο που κατέκτησαν στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1995 στον επεισοδιακό τελικό (σαν τώρα θυμάμαι τις ιαχές «LIETUVA LIETUVA» από τους Έλληνες στην κερκίδα) απέναντι στους Σέρβους. Όπως γίνεται αντιληπτό, ο Karnisovas δεν ήταν απλά ένας καλός παίχτης αλλά ένας superstar που αποκτήθηκε για να μας οδηγήσει στην κορυφή. Ο Λιθουανός μπορούσε να σκοράρει με κάθε τρόπο, με ακαριαίες εκτελέσεις από την περιφέρεια, με σουτ μετά από τρίπλα, πηγαίνοντας σε διείσδυση εκμεταλλευόμενος το μέγεθός του και την αξιοπρεπή εκρηκτικότητά του για εκείνη την περίοδο, αλλά κυρίως μετά από catch ‘n’ shoot κινούμενος γύρω από τα αλλεπάλληλα screens που έστηνε ο Ivkovic στην περιφέρεια. Ταυτόχρονα βοηθούσε σε τομείς όπως στα ριμπάουντ αλλά και τις ασίστ, καθώς έβλεπε και μπορούσε να εκτελέσει πολλές και δύσκολες πάσες πάνω από την αντίπαλη άμυνα λόγω του μεγέθους του.
Η ομάδα με ηγέτη τον Karnisovas ξεκίνησε τη σεζόν στην Ευρωλίγκα με σπασμένα φρένα κατακτώντας την πρώτη θέση του ομίλου στον πρώτο γύρο. Στον δεύτερο γύρο ναι μεν τερμάτισε επίσης πρώτη στον όμιλο εξασφαλίζοντας άνετα την πρόκριση στα playoffs, όμως η “κατάρα” του μπασκετικού τμήματος χτύπησε ακόμη μια φορά. Με 2 παιχνίδια να απομένουν για την λήξη της κανονικής διάρκειας στην Ευρωλίγκα και μόλις 3 εβδομάδες πριν την έναρξη των playoffs, ο Karnisovas τραυματίστηκε στη μέση και έτσι έχασε την ευκαιρία να αγωνιστεί στην πιο κρίσιμη καμπή της σεζόν, ενώ είχαμε χάσει με τραυματισμό και τον απίστευτα κομβικό Dragan Tarlac, ο οποίος ήταν επίσης ανέτοιμος για τα playoffs. Η ομάδα μας ως 1η στον 5ο όμιλο αντιμετώπισε την 4η του 8ου ομίλου Partizan, με τους Σέρβους να μπαίνουν καμικάζι στη σειρά (best of 3) ψάχνοντας εκδίκηση για το στραπάτσο που υπέστησαν (τους αποκλείσαμε με μειονέκτημα έδρας στη φάση των 16 στο δρόμο για το Ευρωπαϊκό) από τον Ολυμπιακό την ακριβώς προηγούμενη σεζόν. Η Partizan μας άφησε εκτός Final Four με 2-0 βρίσκοντας ήρωες στα πρόσωπα κυρίως των Drobnjak και Tomasevic αλλά και σε λιγότερο γνωστούς Σέρβους όπως οι Vladimir Djokic, Haris Brkic και Aleksandar Cubrilo.
Η απογοήτευση του αποκλεισμού ήταν τεράστια, ενώ δε σταμάτησε εκεί καθώς στο Κύπελλο αποκλειστήκαμε από την εξαιρετική ΑΕΚ του Ιωαννίδη η οποία έπαιξε τελικό Ευρωλίγκας εκείνη τη σεζόν (Coldebella, Prelevic, Willie Anderson, Alexander, Χατζης, Κακιούζης) ενώ στο Πρωτάθλημα η βόμβα του Stojakovic στο ΣΕΦ μας άφησε εκτός τελικών και μας σόκαρε σε τρομερό βαθμό. Οι Karnisovas και Tarlac είχαν σταδιακά επιστρέψει στην ομάδα, όμως ήταν εμφανώς επηρεασμένοι από τους τραυματισμούς και την απραξία και έτσι δε βοήθησαν τα αναμενόμενα. O Karnisovas αποχώρησε για την Fortitudo Bologna στο τέλος της χρονιάς και δεν έφτασε ποτέ ξανά ούτε καν κοντά στο στάτους που είχε στο παρελθόν, σταματώντας το μπάσκετ μόλις στα 31 του χρόνια.
Δυστυχώς η σεζόν 1997-98 ολοκληρώθηκε χωρίς κάποιο τίτλο με ένα τεράστιο what if να πλανάται στην ατμόσφαιρα, για το τι θα είχε συμβεί αν ο Karnisovas είχε αγωνιστεί υγιής στα playoffs της Ευρωλίγκας (προσωπική εκτίμηση ότι δεν θα χάναμε από την Partizan) αλλά και στις εγχώριες διοργανώσεις…
