Can it get worse? |

Όπως έχει αναλυθεί πολλάκις, τα πράγματα στον μπασκετικό Ολυμπιακό από το Γενάρη και μετά πήγαν από το κακό στο χειρότερο. Τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο, μιας και αυτή τη φορά δεν έχουμε σκοπό να αναφερθούμε στο #mexri_telous και σε ότι να κάνει με αυτό. Ακόμα και μετά το τέλος της αγωνιστικής χρονιάς, ενώ από τους περισσότερους εξ υμών (και ημών) αναμενόταν μία άμεση ανάκαμψη – αντίδραση και ό,τι μπορεί να ακολουθήσει μετά από μία τεράστια «κοιλιά», τα πράγματα μέχρι ενός σημείου έμοιαζαν πιο περίεργα από ποτέ.

Μήπως όμως αυτό το «από ποτέ» δεν είναι και τόσο αλήθεια;

Μήπως η ομάδα έχει περάσει και χειρότερες καταστάσεις;

Αυτό είναι πάντα ένα νόμισμα που έχει πάντα δύο όψεις.

Οι «ερυθρόλευκοι» το 2002 έμοιαζαν έτοιμοι να επιστρέψουν στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, με τα πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο να γίνονται πραγματική ψύχωση για τον Σωκράτη Κόκκαλη και όχι μόνο, το ενδιαφέρον κυρίως του ίδιου άρχισε να φθίνει. Ναι, το μπάσκετ μπορεί να μην έχει τα ίδια έσοδα με το ποδόσφαιρο, δεν θα τα έχει ποτέ στην Ευρώπη και ο Σ. Κόκκαλης υπήρξε ξεκάθαρα ένας πρόεδρος που προσέφερε πολλά και αναγέννησε το τμήμα.

Δυστυχώς όμως όταν αποφάσισε να τα παρατήσει οδήγησε το τμήμα στην απόλυτη απαξίωση, στην περιβόητη περίοδο Κορυδαλλό, όταν ομάδα μίκρυνε πάρα πολύ. Θα της έπαιρνε περίπου 4 χρόνια (μέχρι την περίοδο 2005-06) για να επανέλθει σε αξιοσέβαστα επίπεδα απόδοσης.

Μετά λοιπόν την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2002 και την, αν μη τι άλλο απρόσμενη, απώλεια του πρωταθλήματος (όπου στους τελικούς ο Ολυμπιακός είχε προηγηθεί 2-0 της ΑΕΚ και κατάφερε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να απολέσει τον τίτλο) ακολούθησε μία μέτρια σεζόν. Παρά τις δυσκολίες κατά τη διάρκεια του μεταγραφικού καλοκαιριού οι «ερυθρόλευκοι» καταλήγουν τρίτοι στο πρωτάθλημα και αποκλείονται στα ημιτελικά από την Α.Ε.Κ. Στην Euroleague, σε μία κόντρα με την Barcelona στην φάση των 16, η ομάδα έχασε στο νήμα την πρόκριση στο Final 4. To καλοκαίρι του 2003 ήταν αρκετά υποσχόμενο με την έλευση των Λιαδέλη, Διαμαντόπουλου, των Σλοβένων Gorenc και Yurak και του Κροάτη center Dalibor Bagaric.

Η διοικητική όμως αστάθεια, οι αλλαγές προπονητών, Subotic – Sakota – Tomic (ως παίκτης-προπονητής) – Minic κατά σειρά, έφεραν τον Ολυμπιακό σε χειρότερη μοίρα σε σχέση με την προηγούμενη season. Η πρόκριση στο Top 16 επιτεύχθηκε μετά κόπων και βασάνων, ενώ και σε αυτή τη φάση οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν μόλις μία νίκη. Οι εν Ελλάδι υποχρεώσεις δεν εξελίχθηκαν καλύτερα μιας και οι απρόσμενες ήττες διαδεχόντουσαν η μία την άλλη και ο Ολυμπιακός προκρίθηκε ως 8ος στα εγχώρια play off, όπου και αποκλείστηκε πρόωρα με 2-0 από τον, 1ο στην κανονική διάρκεια, Παναθηναϊκό. Κι ενώ η πλειονότητα των φιλάθλων σκεφτόταν «δεν έχει πιο κάτω», η offseason της επόμενης χρονιάς τους διέψευσε όσο πιο γρήγορα μπορούσαν να φανταστούν.

Οι αποχωρήσεις το καλοκαίρι του 2004 δεν θα περιοριζόντουσαν μόνο σε παίκτες. Ο διοικητικός ηγέτης Σωκράτης Κόκκαλης είχε αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να παραιτηθεί από τον προεδρικό θώκο, και να θέσει τις μετοχές του στη διάθεση του ερασιτέχνη, το οποίο και κοινοποίησε μέσω της ακόλουθης ανακοίνωσης:

«Μετά από 14 χρόνια ενεργούς παρουσίας μου στο χώρο του Μπάσκετ, διαπιστώνω με λύπη ότι το άθλημα τα τελευταία χρόνια έχει περιέλθει σε πλήρη ανυποληψία.

Αποκλειστικά υπεύθυνο για αυτήν την κατρακύλα θεωρώ τον Πρόεδρο της ΕΟΚ και σήμερα Πρόεδρο της FIBA EUROPE Γιώργο Βασιλακόπουλο.

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος δεν θέλησε να κατανοήσει τον σύγχρονο τρόπο λειτουργίας του επαγγελματικού Μπάσκετ γιατί μοναδικός του στόχος είναι με κάθε τρόπο να διατηρεί τον έλεγχο του χώρου και τη θέση του ως παράγων, αδιαφορώντας πλήρως για την απαξίωση του επαγγελματικού Μπάσκετ.

Κατόπιν αυτού, θεωρώ εντελώς περιττή την παρουσία μου στο χώρο του Μπάσκετ, παραιτούμαι από Πρόεδρος της ΚΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και θέτω τις μετοχές μου στη διάθεση του σωματείου».

Σύμφωνα με τον τελευταίο ισολογισμό της περιόδου, το ποσό των χρεών ξεπερνούσε τα 10 εκατομμύρια ευρώ, πέραν κάποιων άλλων οφειλών, με τις οποίες τα χρωστούμενα ξεπερνούσαν τα 13 εκατομμύρια ευρώ. Ο απερχόμενος πρόεδρος είχε αποφασίσει να καλύψει τα έξοδα της σεζόν και των όποιων μεταγραφών θα γινόντουσαν, με πολύ χαμηλό κόστος φυσικά, με τον Ολυμπιακό να έχει budget λιγότερο των 3 εκατομμυρίων ευρώ και ουσιαστικά να φυτοζωεί.

Ο Κόκκαλης προσπαθούσε να βρει εκείνο το καλοκαίρι «συμπαίκτες», ώστε να συνεισφέρουν οικονομικά στα μεταγραφικά ζητήματα, με συνέπεια τις καθυστερήσεις σε διαπραγματεύσεις. Πριν την παραίτηση του φρόντισε ο Ολυμπιακός να εξασφαλίσει τις υπογραφές των Jurkovic και Αγαδάκου, με τον Σλοβένο forward και τον Έλληνα center να προέρχονται από μεστή χρονιά σε ΠΑΟΚ και Μαρούσι αντίστοιχα.

Παρόλα αυτά ήταν πλέον σαφές ότι το επίπεδο έχει πέσει αρκετά. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν τον Δημήτρη Διαμαντίδη αλλά έκαναν ό,τι γινόταν για να τον χάσουν, για να καταλήξει στον αιώνιο αντίπαλο με τα γνωστά αποτελέσματα. Φημολογείται ότι υπήρχε ακόμα και συμφωνία με τον παίκτη, που όμως ο τότε πρόεδρος αποφάσισε να μην ενεργοποιήσει. Την ώρα που ο Κόκκαλης κάλυπτε κάποιες εκ των οικονομικών τρυπών, περί τα 3 εκατομμύρια € που φυσικά δημιουργήθηκαν επί προεδρίας του, ο Ολυμπιακός αποκτούσε τον Βόσνιo center Elvir Ovcina, τον guard Ivan Zoroski και ξαναέντυνε στα ερυθρόλευκα τον Dusan Vuksevic.

Αυτά κατά τη διάρκεια του Αυγούστου. Οι διοικητικές εξελίξεις όμως, εξακολουθούσαν να φέρνουν μεταγραφική αβεβαιότητα. Ο Κόκκαλης έψαχνε ακόμα συμπαίκτες και διάφοροι επιχειρηματίες ακούστηκαν σαν υποψήφιοι επενδυτές. Ο τωρινός διοικητικός ηγέτης του ποδοσφαιρικού τμήματος Βαγγέλης Μαρινάκης είχε κάνει πρόταση στον ερασιτέχνη η οποία δεν απαντήθηκε ποτέ (σύμφωνα με τον ίδιο). Ο Κώστας Αγγελόπουλος μαζί με τον Νίκο Τσάκο ενδιαφέρθηκαν να αναλάβουν από κοινού με τον Σωκράτη Κόκκαλη τη χρηματοδότηση του τμήματος έχοντας σαν πρόεδρο τον Παναγιώτη Φασούλα, μία περίπτωση που τελικά δεν προχώρησε.

Εν μέσω διοικητικών εξελίξεων ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε 2 ακόμα μεταγραφικές υποθέσεις, οι οποίες έδειχνα το πόσο χαμηλά έχει τεθεί ο πήχης. Νίκος Παπανικολόπουλος και Δημήτρης Μισιακός ντύνονται στα «ερυθρόλευκα» και σκορπούν ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό στους φιλάθλους, οι οποίοι όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιούν ότι η επιστροφή στην κορυφή θα καθυστερήσει κι άλλο.

Ο Κόκκαλης έχει αφήσει την ομάδα στο έλεος της, και δεν εμφανίζεται καν στα διοικητικά συμβούλια. Μέχρι την επανεμφάνισή του σε αυτά περί τα τέλη Σεπτέμβρη, όπου μαζί με την επάνοδό του στην προεδρία φέρνει μαζί του και την, κάποιο καιρό αργότερα, διάδοχη κατάσταση, τους αδελφούς Αγγελόπουλους, γιους του επιχειρηματία Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου. Οι Αφοί, όπως έχουμε μάθει πλέον να τους αποκαλούμε, δεν ήταν γνωστοί στο ευρύ κοινό για την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό. Ελάχιστοι άλλωστε ήξεραν τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο όταν παρακολουθούσε αγώνες της ομάδας στο Σ.Ε.Φ. φορώντας το καπέλο των Chicago Bulls (ο μόνος που θα ήθελε να τον γνώριζε τότε ήταν ο Πιστός που καθόταν δίπλα του και τον κέρναγε πορτοκαλάδες και σοκολάτες, αλλά που μυαλό ο Πιστός τότε…), και μέχρι να οριστεί αντιπρόεδρος το 2004. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος πάντα ήταν πιο ηπίων τόνων κι εκείνη την περίοδο επέλεξε να μην είναι, φανερά, μέρος του εγχειρήματος.

Η διοικητική σύμπραξη έφερε νέο αέρα, αλλά οι εκκρεμότητες στο αγωνιστικό τμήμα ήταν πολλές. Οι «ερυθρόλευκοι» έπρεπε να κλείσουν τις τρύπες στο roster τους και γι αυτό το λόγο έφεραν τον small forward Lavor Postell, ο οποίος κατέφτασε στο λιμάνι μετά από 4 χρόνια στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και χωρίς καμία άλλη ευρωπαϊκή εμπειρία.

Μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές, η συμπεριφορά προς το πρόσωπο του προπονητή δεν είναι αυτή που αναλογεί σε ένα ιστορικό στέλεχος της ομάδας. Η διοίκηση προτείνει σημαντική μείωση στον Milan Tomic, ο οποίος αρνείται και από προπονητής – παίκτης επιστρέφει στα αμιγώς αγωνιστικά του καθήκοντα. Το ρόλο του προπονητή ανέλαβε ο Milan Minic, ο οποίος λίγους μήνες νωρίτερα, τον Ιούνιο του 2004 είχε αναλάβει τεχνικός σύμβουλος. Εκείνη την εποχή υπήρχαν ακόμα και σενάρια που μιλούσαν για επιστροφή του Dusan Ivkovic στην τεχνική ηγεσία, με τον Minic απλά να προετοιμάζει το έδαφος. Ο Σωκράτης Κόκκαλης, έχοντας ακόμα το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών, ακόμα και μετά το μπάσιμο των Αφών στην ΚΑΕ, έμοιαζε να λειτουργεί και να αποφασίζει ατομικά. Το άμεσο μέλλον θα δείξει ότι μάλλον δεν ήταν ακριβώς έτσι, τουλάχιστον όχι σε όλες τις αποφάσεις. Παρόλα αυτά ο Σ. Κόκκαλης θα είχε για αρκετό καιρό ακόμα τον τελευταίο λόγο.

Με τα όποια προβλήματα, τα οποία δεν ήταν και λίγα, η αγωνιστική σεζόν είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Πρώτο ματς (ναι σωστά μαντέψατε) με τον Παναθηναϊκό για το Κύπελλο. Ένας λαβωμένος από όλες τις πτυχές Ολυμπιακός, αντιμετωπίζει τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό, αντέχει για ένα ημίχρονο αλλά μην βρίσκοντας λύσεις κυρίως στο επιθετικό κομμάτι ηττάται με 45-57, στην επιστροφή του Ολυμπιακού στο Σ.Ε.Φ. Πρώτος σκόρερ για τους «ερυθρόλευκους» σε αυτό το ματς ήταν ο Vuksevic με 17 πόντους, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι αμέσως επόμενος ήταν ο Zorocki με 7. Με την έναρξη του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός ηττάται από τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας και το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η ομάδα, αποτρέπει την ήττα να χαρακτηριστεί ως ήττα – σοκ. Μία μέρα μετά, στις 17 Οκτωβρίου, ο Ολυμπιακός είχε καινούριο προπονητή η οποία πρέπει και ήταν επιλογή με επιρροή Αγγελόπουλων. Jonas Kazlauskas ο εκλεκτός, ο Λιθουανός ο οποίος είχε κάνει την έκπληξη (;) το 1999 και με εκπληκτικό μπάσκετ είχε φέρει την Zalgiris Kaunas στην κορυφή της Ευρώπης.

Η έλευση ενός έμπειρου και πολύ ικανού προπονητή δεν είναι ικανή να διορθώσει τα κακώς κείμενα των καλοκαιρινών μεταγραφών. Ο Ολυμπιακός χάνει και για την 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος, εκτός έδρας από τον εξαιρετικό Ηρακλή. Τρίτη αγωνιστική ο Παναθηναϊκός επιστρέφει στο Σ.Ε.Φ., μετά το ματς του Κυπέλλου και όλοι αναμένουν μία ήττα με κάτω τα χέρια. Μία μέρα πριν το ματς καταφθάνει ο Marquee Perry. Λιγότερο από 24 ώρες από την άφιξή του, μπαίνει στο παρκέ, και με πλήρη άγνοια κινδύνου, οδηγεί τον Ολυμπιακό, παρέα με τον Vuksevic, σε μία ανέλπιστη νίκη με 81-74, στο κεκλεισμένων των θυρών Σ.Ε.Φ. Αυτή ήταν η 1η και τελευταία επιτυχία της σεζόν. Τόσο πολύ είχαν μικρύνει οι «ερυθρόλευκοι» σε αγωνιστικό επίπεδο που μία νίκη εναντίον του αιωνίου αντιπάλου έτρεφε ένα ολόκληρο τμήμα και αυτό φίλε αναγνώστη έμοιαζε εκείνη την στιγμή πως ήταν η κατάντια και ο ορισμός του πάτου…

Η χρονιά όμως πάει από το κακό στο χειρότερο.

Όπως και την προηγούμενη χρονιά, οι «ερυθρόλευκοι» κυνηγάνε με νύχια και με δόντια να μπουν στα play off του ελληνικού πρωταθλήματος, ενώ στην Ευρώπη κάνουν τη χειρότερη τους season. Τα αποτελέσματα το πιστοποιούν. O Ολυμπιακός χάνει από την Ολύμπια Λάρισας, τον Μακεδονικό (2 φορές), τον Ηρακλή, το Μαρούσι, τη Μεντ, τον Πανελλήνιο, ενώ δεν έχει καν αξία να αναφέρουμε τις ήττες από πιο ιστορικές ομάδες από τις προαναφερθείσες όπως η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ.

Μία ήττα όμως, ίσως και να είναι ιδιαίτερης σημασίας. Στις 12 Φεβρουαρίου του 2005 ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει στο Ο.Α.Κ.Α. τον Παναθηναϊκό. Η διαφορά δυναμικότητας είναι δεδομένη ενώ οι «πράσινοι» έχουν στο μυαλό τους και την ανέλπιστη ήττα του 1ου γύρου. Πράσινοι παίκτες, προπονητικό επιτελείο και φίλαθλοι παίζουν με έναν καταφανώς κατώτερο αντίπαλο αλλά δεν θέλουν να αρκεστούν σε μία μεγάλη νίκη. Κυνηγάνε λυσσασμένα κάτι άλλο, κάτι ιστορικό, κάτι που ακόμα και σήμερα δεν έχουν καταφέρει. Ο Αλβέρτης χτυπιόταν στον πάγκο, τα φάουλ για να σταματήσει ο χρόνος διαδεχόντουσαν το ένα το άλλο αλλά το 73-38 ακόμα και τότε δεν έσβησε. Αλλά παρόλα αυτά τίποτα δεν μπορεί να διαγράψει την απελπιστική εικόνα στην οποία είχε περιέλθει η ομάδα μας. Είχαμε γίνει σάκος του μποξ. Η ευκαιρία που περίμεναν όλοι να μας χτυπήσουν σε όλα τα επίπεδα.

Στην Ευρώπη ο απολογισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος και καταλήξαμε με 4 νίκες και 10 ήττες. Τι έγινε εκεί;

Ο χειρότερος μέσος όρος πόντων στην επίθεση (72,6)
Το χειρότερο offensive rating (101.3)
Το 2ο χειρότερο defensive rating (113.9) Το χειρότερο net rating (-12.6)
Και το 2ο χειρότερο ποσοστό ευστοχίας (48,5%).

Φτάνουν αυτά; Μάλλον ναι ε; Υπάρχει και κάτι ακόμα. Κάτι που όσο κι αν προσπαθεί ο κόσμος να ξεχάσει δεν είναι και τόσο εύκολο.

Έκτη αγωνιστική της Euroleague. Στα 5 πρώτα ματς ο Ολυμπιακός έχει μόνο μια νίκη (Cibona) και 4 ήττες (Bologna, Prokom, Real Madrid, Partizan). Υποδέχεται της Efes Pilsen, σε ένα Σ.Ε.Φ. που δεν έσφυζε και από ζωή. Η Efes πέρασε σαν σίφουνας και υποχρέωσε τον Ολυμπιακό στην μεγαλύτερη ήττα του, με 59 – 110. Οι Vuksevic και Perry, προσπάθησαν λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους αλλά το πάρτι της τούρκικης ομάδας στην τελευταία περίοδο έφερε και την ντροπιαστική ήττα. Η διαφορά στο ημίχρονο ήταν 24 πόντοι, στο 3ο δεκάλεπτο 27, και στην τελευταία περίοδο με ένα επί μέρους 34-10, εκτοξεύτηκε στους 51 πόντους. Ο κόσμος τα έβαλε με τους πάντες, το λιντσάρισμα ήταν κοντά και ο μόνος που γλίτωσε ήταν ο Milan Tomic. Ο Σέρβος, δεδομένων των συνθηκών που είχαν διαμορφωθεί στην αρχή της χρονιάς, έλυσε το συμβόλαιό του λίγες μέρες αργότερα, ύστερα από 12 και πλέον χρόνια.

Η χρονιά ήταν χαμένη από πολύ νωρίς και ήταν λογικό να επιφέρει κάποιες αλλαγές. Την αποχώρηση του εμβληματικού αρχηγού, ακολούθησαν αυτές των Vuksevic, Postell, Ovcina και Nordgaard (who???). Αντί αυτών λιμάνι έπιασαν οι Roger Mason, Robert Gulyas ενώ επέστρεψε και ο Boris Gorenc. Από την έλευση των παραπάνω και μετά, η κατάσταση, κατά κάποιο τρόπο, βελτιώθηκε αλλά στην πραγματικότητα δεν άλλαξαν και πολλά.

Ο Ολυμπιακός είχε φτάσει σε ένα σημείο που θα έπαιζε την πρόκρισή του στο τελευταίο ματς της κανονικής περιόδου εναντίον του Απόλλωνα Πάτρας, στην πόλη της Αχαΐας. Για τους Πατρινούς ο Λιαδέλης κάνει μυθικό ματς εναντίον της προηγούμενης ομάδας του, δεν ξεκουράζεται ούτε δευτερόλεπτο και έχει 34 πόντους αλλά και 6/18 δίποντα. Για τον Ολυμπιακό βάζουν όλοι ένα λιθαράκι αλλά κύριοι πρωταγωνιστές είναι οι Mason, Perry και Gulyas με 24, 15 και 15 πόντους αντίστοιχα με τον κοντοπίθαρο Αμερικανό να έχει και 7 assists.

Μετά κόπων και βασάνων οι παίκτες του Jonas Kazlauskas κατάφεραν να προκριθούν και στον 1ο γύρo να αντιμετωπίσουν και πάλι τον Παναθηναϊκό. Το σύστημα διεξαγωγής ήταν αρκετά διαφορετικό με το 1ο ματς να γίνεται στην έδρα αυτού που είχε το μειονέκτημα έδρας και τα 2 επόμενα σε αυτού που είχε το πλεονέκτημα. Ο Ολυμπιακός πάλεψε το 1ο ματς κι έχασε με 74-77. Μάλιστα προηγήθηκε με 74-73 με σουτ 3π. του Roger Mason 34 δεύτερα πριν το τέλος, αλλά δεν κατάφερε να διατηρήσει το προβάδισμα. Το 2ο ματς στο Ο.Α.Κ.Α αποτέλεσε τυπική διαδικασία και μία ακόμα χρονιά ολοκληρώθηκε νωρίς.

Μία χρονιά, η οποία ήταν χείριστη σε όλα τα επίπεδα, ολοκληρωνόταν. Αγωνιστικά η ομάδα βασίστηκε στους Perry, Zoroski, Καλαμπόκη, Σκλάβο, Jurkovic, Αγαδάκο και τους τρεις που ήρθαν στη μέση της χρονιάς. Το πόσο κατώτατου επιπέδου ήταν το έμψυχο δυναμικό φάνηκε και από το γεγονός ότι άλλαξε όλο το roster πλην Αγαδάκου, ο οποίος έμεινε και δεν αγωνιζόταν. Ο μοναδικός που θα μπορούσε να έχει ρόλο ήταν ο Roger Mason αλλά κι αυτός, ως αναμενόταν, αποφάσισε να ψάξει αλλού την τύχη του, και να αγωνιστεί στο Ισραήλ πριν επιστρέψει στο ΝΒΑ.

Συνολικά, η χρονιά αυτή φέρει την αποκλειστική σφραγίδα, και φυσικά την πλήρη ευθύνη, του Σωκράτη Κόκκαλη. Η εγωπάθεια του έφερε το τμήμα σε πλήρη απαξίωση. Ο εγωκεντρισμός του δεν άντεξε την αποθέωση στον Milan Tomic και αποφάσισε να τον διώξει. Διοικητικά, οι Αγγελόπουλοι προσπάθησαν να αποκτήσουν ενεργό ρόλο και έκαναν ό,τι μπορούσαν, αλλά δεν γινόταν να αλλάξουν 12 παίκτες. Επηρέασαν ώστε να φέρουμε ένα προπονητή με εξαιρετικό βιογραφικό, η ομάδα προσπάθησε να παίξει με το στυλ του, έτρεξε όσο μπορούσε, αλλά μέχρι εκεί αφού η ποιότητα του ρόστερ ίσως και να ήταν η χειρότερη όλων των εποχών. Το μεγαλύτερο λάθος ήταν ότι δεν χτίστηκε τίποτα για την επόμενη σεζόν και τα πάντα θα ξεκινούσαν και πάλι από το μηδέν.

Η χρονιά αυτή θα αποδειχθεί όμως ιδιαίτερα διδακτική γιατί από εκεί και έπειτα η ομάδα σταδιακά και μεθοδικά θα βελτιωνόταν. Με την ολοκληρωτική μεταβίβαση των μετοχών το 2009 στους Αγγελόπουλους και τις μεγάλες επενδύσεις που πραγματοποίησαν ο Ολυμπιακός έφτασε στην κορυφή και για μια δεκαετία έγινε σημείο αναφοράς για όλη την μπασκετική Ευρώπη. Όμως δεν ήταν μόνο τα χρήματα που έφεραν τις επιτυχίες αλλά η αποδοχή των λαθών τους και μια εναλλακτική προσέγγιση που υιοθέτησαν. Μαζί με μια σειρά συγκυριών που για μια σειρά ετών λειτούργησαν θετικά για την ομάδα μας.

Λάθη έγιναν πολλά στο παρελθόν και θα ξαναγίνουν στο μέλλον.

Όμως καλό θα είναι για όσους νεόκοπους Ολυμπιακούς ή απλά γκρινιάρηδες φίλους της ομάδας θεωρούν πως η περυσινή χρονιά ήταν απογοητευτική πως το περυσινό η το φετινό ρόστερ είναι κακό η κακοφτιαγμένο ή πως το budget είναι μικρότερο από όσο οι ίδιοι θα ήθελαν.

Να μελετήσουν την ιστορία της ομάδας μας και να αξιολογήσουν από που ξεκινήσαμε και που έχουμε φτάσει. Και κυρίως πως και από ποιούς έγινε όλο αυτό!

Το ίδιο πρέπει να κάνει και η διοίκηση να μελετήσει τα λάθη της και να δουλέψει μεθοδικά να βρει λύσεις. Σε ότι αφορά τους φιλάθλους. Καλά είναι τα όνειρα αλλά ακόμα χρησιμότερο είναι να κατανοείς που σταματάει η κριτική και που αρχίζει ο παραλογισμός. Ειδικά σε μια εποχή που απαξιώνονται όλοι και η κάθε προσωπικότητα πολτοποιείται στην κρεατομηχανή των social media. Το να ρίχνουμε νερό στο μύλο της απαξίωσης των πάντων δεν οδηγεί πουθενά, παρά σε χειρότερες καταστάσεις!