Ήταν 26/6/2021, άλλο ένα χαλαρό μεσημεράκι που κάθομαι και χαζεύω στο Instagram. Βλέπω την φωτογραφία του αρχηγού με τους προέδρους. «Εδώ είμαστε, ανανέωσε για άλλη μια χρονιά, μπορεί και την τελευταία του» σκέφτομαι στιγμιαία. Αρχίζω να διαβάζω το κείμενο που συνοδεύει την ανάρτησή του. «Έλα δε μπορεί κάποιος μου κάνει πλάκα», λέω. Το διαβάζω 3η και 4η και 5η φορά για να σιγουρευτώ πως δεν έχω παραλείψει κάποια λέξη που θα μπορούσε να αλλάξει το νόημα του κειμένου. Αφού το διάβασα κάπου στις 10 φορές, και γέμισαν οι αρχικές μου στα social media με ένα σωρό κείμενα, φωτογραφίες και βίντεο, συνειδητοποίησα πως ούτε κάποια λέξη έχω ξεχάσει, ούτε κάποιος μου κάνει πλάκα.
Βλέποντάς τα όλα αυτά, το μυαλό μου έκανε flashback σε όλες αυτές τις στιγμές που ζήσαμε μαζί του. Και τι δεν έχουμε ζήσει αυτά τα 11 χρόνια. Από την ανακοίνωση του τον Ιούλιο του ’10, στην Ευρωλίγκα του ’12 και του ’13, την σειρά των playoffs απέναντι στην Efes και όλα αυτά τα buzzer τρίποντα με το χαρακτηριστικό step back. Ήρθε, πήρε τον σύλλογο από το χέρι και μαζί με τους υπόλοιπους γνωστούς-αγνώστους τον έφτασαν στην ελίτ της Ευρώπης για πολλά χρόνια.
Τεράστια καριέρα στην οποία κατέκτησε τα πάντα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ωστόσο το μεγαλύτερο του επίτευγμα είναι πως κατάφερε να ταυτιστεί όσο λίγοι με τον Ολυμπιακό. Αυτή την ταύτιση δεν την έφεραν οι επιτυχίες που είχε με τον σύλλογο, αλλά την κέρδισε μόνος του χάρη στον χαρακτήρα του και την νοοτροπία του. Έχει ένα mentality που δεν τον βρίσκεις σε πολλούς παίκτες. Η σκληρή δουλειά, η αφοσίωση, το πάθος και η αγάπη του για το μπάσκετ είναι λίγα από τα στοιχεία του χαρακτήρα του που τον κατέταξαν στους θρύλους του μπάσκετ και τον τοποθέτησαν ψηλά στην συνείδηση των φιλάθλων του Ολυμπιακού. Εξάλλου, ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη την εικόνα με τον ίδιο μπροστά από τον πάγκο στο ματς με την Βαλένθια με σφιγμένες τις γροθιές του ή την σκισμένη φανέλα στο ματς με την Ζενίτ τον Ιανουάριο του 2020; Και όλα αυτά στα 38 του.
Ήξερα πως αυτή η στιγμή του αποχωρισμού πλησιάζει, κανείς δεν κέρδισε τον χρόνο. Απλά θα ήθελα να ήταν διαφορετική, ή μάλλον του άξιζε να ήταν διαφορετική. Του άξιζε να ζήσει το δικό του last dance σε έναν αγώνα με εμάς εκεί να τον αποθεώνουμε φωνάζοντας ρυθμικά το όνομα του. Μου κακοφαίνεται που δεν θα τον δω φέτος να βγαίνει στο ζέσταμα, να μπαίνει στο παρκέ, να κάνει τα δικά του να μας αφήνει όλους με το στόμα ανοιχτό (ακόμη και αν τα είχαμε ξαναδεί από αυτόν). Αλλά κάποια στιγμή θα συνηθίσω, γρήγορα-αργά ποιος ξέρει. Όμως ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, απλά αυτό το καλοκαίρι έκλεισε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ιστορίας του.
Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις για τον αρχηγό. Αλλά νομίζω πως και πάλι δεν θα ήταν αρκετές για να εκφράσω όλα αυτά τα οποία σκέφτομαι και αισθάνομαι. Θα αρκεστώ λοιπόν σε αυτό: Ευχαριστώ για όλα oh captain, my captain
