Το 2021 είχαμε μια μεγάλη αλλαγή στο Afrobasket. Καθώς ήταν η πρώτη διοργάνωση από αυτήν του 1993 στην Κένυα, στην οποία η τελική φάση έγινε 4 χρόνια μετά την προηγούμενη και δεν έκρινε πρόκριση είτε σε Ολυμπιακούς είτε σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Έκρινε μόνο ποιες Εθνικές θα ήταν οι καλύτερες στην Αφρικανική Ήπειρο. Όπως σε κάθε ήπειρο και εδώ έχουμε κάποιες χώρες που ξεχωρίζουν. Με τις Big-3 της Αφρικής να είναι οι Ανγκόλα, Αίγυπτος και Σενεγάλη, με 17 μετάλλια οι 2 πρώτες και 16 η τρίτη. Η Ανγκόλα έχει με διαφορά τα περισσότερα χρυσά με 11, όταν Αίγυπτος και Σενεγάλη έχουν από 5 κατακτήσεις Afrobasket έκαστη. Η Αφρική ενδεχομένως να μην διακρίνεται για την ποικιλία των μπασκετικών δυνάμεων της, έχει ήδη όμως εκτός των 3 προαναφερθέντων ακόμα 5 χώρες που έφτασαν ως την πρώτη θέση του συγκεκριμένου τουρνουά με Ακτή Ελεφαντοστού, Τυνησία, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Νιγηρία και Μαρόκο. Και ανάμεσα στις 15 ομάδες που πήραν κάποιο από τα 3 μετάλλια χρυσό, αργυρό και χάλκινο να είναι και μια Ασιατική χώρα αυτή της Παλαιστίνης, το μακρινό 1964 στην Καζαμπλάνκα επικρατώντας της Τυνησίας στον μικρό τελικό. Η Ρουάντα φιλοξένησε φέτος για πρώτη φορά αυτήν την διοργάνωση στην πρωτεύουσα της το Kigali, και η εξέλιξη αυτού του Τουρνουά δεν ήταν μια βαρετή ευθεία γραμμή, παρόλο ότι ένα από τα 2 φαβορί της διοργάνωσης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο.
Έλλειψη Αστέρων
Είναι αλήθεια ότι στο Afrobasket του 2021, είχαμε αρκετές απουσίες παικτών από τις Εθνικές, ένα φαινόμενο που δεν είναι Αφρικανικό προνόμιο αλλά έχουμε παρατηρήσει και σε άλλες διοργανώσεις Εθνικών ομάδων. Και σε Ευρωπαϊκό και Παναμερικανικό επίπεδο, ακόμα και σε Παγκόσμια πρωταθλήματα, αφού ουσιαστικά οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι ο μεγαλύτερος στόχος, και η διοργάνωση με τις λιγότερες πιθανότητες να λείψουν παίκτες από δική τους θέληση, έστω και αν το παραπάνω δεν ισχύει απόλυτα ούτε και σε Ολυμπιάδες.
Στο Afrobasket πάντως ο κατάλογος ήταν μακρύς και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η Νιγηρία, που κατέβασε εντελώς άλλη ομάδα σε σχέση με την αντίστοιχη των Ολυμπιακών αγώνων. Πράγμα από την μια φυσιολογικό γιατί μετά από ολόκληρους Ολυμπιακούς ίσως είναι δύσκολο να καταδεχτείς να παίξεις στην διοργάνωση-φτωχό συγγενή, αλλά όχι απολύτως δικαιολογημένο με την Νιγηρία να μην είναι τόσο χορτασμένη από επιτυχίες έχοντας συλλέξει 8 μετάλλια και ένα μόλις χρυσό αυτό του 2015. Ίσως δεν έχουν δηλαδή έχουν την πολυτέλεια να σνομπάρουν τόσο πολύ μια τέτοια διοργάνωση, χωρίς ούτε έναν από τους παίκτες που έχουν αυτήν την στιγμή στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Μερικά ενδεικτικά ονόματα παικτών που βγάζουν το μεροκάματο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά δεν κατέβηκαν στην Ρουάντα, εκτός από αυτών της Νιγηρίας, ήταν ο Ανγκολέζος Bruno Fernando, οι Καμερουνέζοι Pascal Siakam και Joel Ebiid, ο Κονγκολέζος Bismack Biyombo, ο Αιγύπτιος Abdel Nader, o Mamadi Diakite από την Γουινέα και ο Σενεγαλέζος Tacko Fall. Σε αυτούς υπολογίστε και τις απουσίες από παίκτες που έπαιζαν στα ευρωπαϊκά παρκέ σαν τους Yanick Moreira και Assem Marei, και έτσι απείχαμε αρκετά από την πραγματική δύναμη των 16 Αφρικανικών Εθνικών ομάδων που είδαμε στην Ρουάντα.
Οι ιδιαιτερότητες του Αφρικανικού μπασκετ
Εάν κάποιος περίμενε να παρακολουθήσει μπάσκετ επιπέδου στο Afrobasket, χωρίς να είχε δει ποτέ την συγκεκριμένη διοργάνωση, τότε είχε βρεθεί χωρίς αμφιβολία σε λάθος μέρος. Το Αφρικανικό μπάσκετ διαχρονικά υποφέρει από ότι δεν έχει περίσσευμα καλών πλει-μεικερ και σουτέρ, έχοντας να καλύψει ταυτόχρονα ένα σημαντικό κενό τακτικής παιδείας. Θεωρητικά δεδομένα που αποτυπώθηκαν για ακόμη φορά και πάνω στο παρκέ, για παράδειγμα μέσω του στατιστικού αναλογίας ασίστ προς λάθη με πέντε ομάδες κάτω από 1 σε αυτήν την στατιστική κατηγορία, 2 ακριβώς με 1, και 2 ακόμα με 1.1. Πολύ χαμηλά, αντικειμενικά, νούμερα, συνδυασμένα με αρκετά αμφίβολη αποτελεσματικότητα στα εντός πεδιάς με 7 ομάδες να σουτάρουν κάτω από 30% στα τρίποντα, και 14 κάτω από 50% ευστοχία στα δίποντα. Και όλα αυτά φυσικά να μην περιορίζονται μόνο σε στατιστικό επίπεδο, σε ένα μπάσκετ με αρκετά περιορισμένες τις Pick n Roll συνεργασίες σε σχέση με τις αντίστοιχες του λεγόμενου προηγμένου μπάσκετ, και ομάδες που επιδιώκαν αιφνιδιασμούς και ατομικές προσπάθειες για να καλύψουν τις αδυναμίες στο σετ παιχνίδι.
Δεν θα μπορούσε κανείς να ορκιστεί ότι είχαν καλύτερα συστήματα από τις τότε ομάδες, που όσο να είναι η εξέλιξη του μπάσκετ τις έχει καταστήσει φυσιολογικά παρωχημένες, συγκριτικά με αυτό που βιώνουμε στις σημερινές μπασκετικές διοργανώσεις υψηλού επιπέδου. Εφόσον βλέπαμε φοργουορντ σαν τον Robeyns στην Ρουάντα, τον Wainwright στην Ουγκάντα και τον Ivan Almeida στο Πράσινο Ακρωτήρι να επωμίζονται αναγκαστικά αυτοί μεγάλο οργανωτικό και δημιουργικό βάρος. Δυστυχώς όμως όλα τα παραπάνω ήταν αναπόφευκτα, αν αναλογιστεί ότι οι ομάδες που δεν είχαν οικονομικά θέματα και έκαναν σωστή προετοιμασία ήταν η μειοψηφία. Και είχαμε παράλληλα μέχρι και έρανους για να μπορέσουν ορισμένες χώρες να κατέβουν σε αυτήν την διοργάνωση.
Οι Νατουραλίζε των Αφρικανών
Έχουμε δει κατά καιρούς σε διάφορες χώρες της Ευρώπης να χρησιμοποιούνται διάφορα κόλπα για να δίνονται διαβατήρια γηγενών σε ξένους παίκτες. Με τα πιο γνωστά παραδείγματα οι Αμερικανοί που γινόταν Ισραηλινοί, οι Ισπανοί και οι Ιταλοί με Κεντροαμερικάνους και Λατινοαμερικάνους, οι Έλληνες με τους πρωην Σοβιετικούς και Γιουγκοσλάβους. Αλλά η μεγαλύτερη πηγή άντλησης τέτοιων παικτών ήταν με διαφορά η Αφρική προς όφελος της Γαλλίας, δίχως να είναι η Γαλλία η μοναδική χώρα που ενσωμάτωσε μπασκετικά τους Αφρικανούς μετανάστες. Τα αποδεικνύουν τα παραδείγματα σαν τους Adebayo και Olajuwon που αγωνίστηκαν με την Εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών, και γνωρίζουμε πολύ καλά μέσω του Γιάννη Αντετοκούνμπο να αγωνίζεται για λογαριασμό της δικιάς μας Εθνικής. Επιπλέον τα διαβατήρια Κοτονού, ήταν μια ακόμα μέθοδος αφαίμαξης ταλέντων από την Αφρική. Ορισμένοι από τους παίκτες που τα απέκτησαν ενσωματώθηκαν σε Ευρωπαϊκές Εθνικές σαν τους Usman Garuba και Serge Ibaka, άλλοι χρησιμοποίησαν απλά το διαβατήριο για να διευκολύνουν την καριέρα τους στους συλλόγους. Κάποιοι ήταν πιο τίμιοι και έκαναν τον κόπο να φορέσουν την φανέλα των Αφρικανικών Εθνικών ομάδων.
Τα σημεία όμως των καιρών έφεραν τους νατουραλιζέ ακόμα και στην φτωχή και ταπεινή Αφρική ως ελάχιστη αποζημίωση για τους Αφρικανούς μετά από τόση εκμετάλλευση των αθλητικών και γενικότερων πόρων τους από τις Δυτικές χώρες. Με παίκτες όμως που ήταν καλύτεροι από όσο θα φανταζόταν πολλοί για ένα χαμηλό επίπεδο διοργάνωσης και μια περιβόητη για την φτώχεια της ήπειρο. Για του λόγου του αληθές, σε αυτό το Afrobasket είδαμε ένα από τα πιο καυτά ονόματα στους πλέι-μέικερ οι οποιοί παίζουν στα ευρωπαϊκά παρκέ, τον Pierria Henry. Τον πολύπειρο στην Ευρωλίγκα και στην ευρώπη γενικότερα Michael Roll, να είναι Τυνήσιος από το 2015 με ένα διάλειμμα την περίοδο που έπαιζε στην Ισραηλινή Maccabi εξαιτίας των τεταμένων σχέσεων των 2 χωρών. Τον νέο παίκτη της Baskonia – Matt Costello. Τον γνωστό μας D.J. Strawberry, δεύτερο σκόρερ και πασέρ του Καμερούν σε μέσο όρους. Τον προσφάτο ΝΒΑερ Wainright, τον περσινό παίκτη της ASVEL – Kevarrius Hayes και τον λιγότερο γνωστό σε εμάς ο Ibeh στην Ρουάντα. Όλοι τους περιπτώσεις που έκαναν λιγότερο βαρύ το μεροκάματο της παρακολούθησης του συγκεκριμένου τουρνουά, για εμάς τους ουδέτερους εκτός Αφρικής.
Οι πιο αδύναμοι των αδυνάμων
Οι τέσσερις άτυχοι που δεν συνέχισαν πέρα από την φάση των ομίλων, είχε ο καθένας τους μια διαφορετική ιστορία να διηγηθεί και μια διαφορετική πορεία να χαράξει. Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό βρέθηκε στον μάλλον πιο αμφίρροπο όμιλο της πρώτης φάσης, με Πράσινο Ακρωτήρι, την γηπεδούχο Ρουάντα και την Ανγκόλα. Η μάχη μεταξύ των τεσσάρων ομάδων ήταν τόσο αμφίρροπή, που το Κόνγκο πήρε μια νίκη επι του Πράσινου Ακρωτηρίου με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Pwono, και με μια νίκη επί της Ανγκόλας την τελευταία αγωνιστική θα τερμάτιζε δεύτερο. Η κατάληξη του ματς ήταν αβέβαιη μέχρι το 32 περίπου, εκεί όμως 2 κλεψίματα των Ndoniema και Goncalves, οδήγησαν σε πετυχημένους αιφνιδιασμούς υπέρ της Ανγκόλας, και σε μια ευρεία νίκη 15 πόντων της Ανγκόλας, που πέταξε έξω το Κονγκό. Στην ομάδα του Κονγκό στοίχισε η μη παραγωγική επίθεση, η τέταρτη χειρότερη στο τουρνουά με 65.3 μέσο όρο. Έτσι, η προσπάθεια του undersized τεσσαριού Henry Pwono και του σέντερ Jordan Sakho πήγε στράφι, παρόλο ότι βρέθηκαν στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ και των ριμπάουντερ αντίστοιχα/παιχνίδι. Για την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία από την πλευρά της υπο φυσιολογικές συνθήκες θα μιλούσαμε για μια ομάδα που θα έφτανε στην πρώτη φάση των νοκ-αουτ, η νίκη έκπληξη όμως της Γουινέα επί της Αιγύπτου, δημιούργησε μια τριπλή ισοβαθμία Αιγύπτου, Γουινέας και Κεντροαφρικάνικης Δημοκρατίας, που δεν ευνόησε την τελευταία. Αφήνοντας μας ως μοναδικές αξιομνημόνευτες αναμνήσεις την παρουσία του Romain Sato στα 40 του και την επικράτηση επί της Γουινέας με καλάθι στην τελευταία επίθεση του Djimrabaye.
Η επόμενη ομάδα της λίστας των αποτυχημένων, το Μάλι, θα μπορούσε να ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες ομάδες της διοργάνωσης, αν κατέβαζε όλους όσους είχαν διακριθεί σε επίπεδο μικρών Εθνικών. Οι Cheick Diallo και Oumar Ballo όμως δεν μας έκαναν την χάρη, και μας απέμεινε μόνο ο Siriman Kanoute μέλος της καλύτερης πεντάδας στο Παγκόσμιο U19 το 2019, που ηταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας στο Afrobasket. Στο μοναδικό όμως παιχνίδι που το Μάλι μπορούσε να κάνει πραγματικά κάτι, η Κένυα ήταν ξεκάθαρα καλύτερη παρά τη βιασύνη της στην τελευταία περίοδο, αντί να διαχειριστεί στοιχειωδώς την καλή διαφορά που είχε χτίσει μέχρι τότε. Αν όλες όμως οι παραπάνω 3 ομάδες πάλεψαν λιγότερο ή περισσότερο, η μοίρα του Καμερούν ήταν προδιαγεγραμμένη. Τα κρούσματα covid-19 είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν στα χαρτιά με 0-20 από το Νότιο Σουδάν, και να λείψουν κάποιοι παίκτες στα υπόλοιπα 2 παιχνίδια. Έτσι το Καμερούν ήταν το μοναδικό μαζί με το Μάλι που δεν ένιωσε την ωραία αίσθηση του ροζ φύλλου στο Afrobasket, απολογισμός που δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική δυναμική του.
Η απογοήτευση της Ρουάντα και η έκπληξη της Γουινέα
Η Ρουάντα που τα τελευταία χρόνια ρίχνει χρήμα, και μας είχε απασχολήσει με όχι θετικό τρόπο, λόγω των προσπαθειών της να κάνει αλλοδαπούς καλαθοσφαιριστές, πολίτες και μπασκετμπολίστες Ρουάντας, είχε ένα όνειρο πριν το πρώτο τζάμπολ. Με την συμπαράσταση του κόσμου να έφτανε για πρώτη στην ιστορία της στα προημιτελικά ενός Afrobasket. Για αυτόν τον σκοπό προσέλαβε τον Cheikh Sarr γνωστό από την ομάδα της Σενεγάλης, που στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2014 νίκησε την Κροατία, έβαλε στον όμιλο της από κάτω το Πουέρτο Ρίκο και τις Φιλιππίνες και αποκλείστηκε εύκολα από την γηπεδούχο Ισπανία στην φάση των 16. Τα αποτελέσματα μάλιστα των 2 πρώτων αγωνιστικών με νίκη επί της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκο, και της Ανγκόλας (παρά τα 33 επιθετικά ριμπάουντ(!) των Ανγκολέζων), μας έδειχναν ότι ήμασταν έτοιμοι για μια κλασική αθλητική ιστορία μιας γηπεδούχου σταχτοπούτας.
Με μπροστάρηδες στην περιφέρεια τον Kenny Gasana που τελείωσε το τουρνουά με 16.3 πόντους (έκτος καλύτερος σκόρερ σε μέσο όρο) και 5.3 ασσιστ (7ος καλύτερος/παιχνίδι) και τον William Robeyns, που αν και φοργουορντ προσφέρε εκτός από 12.3 πόντους και 4.5 ασίστ με 2.5 λάθη, όχι άσχημα για έναν παίκτη που στην συλλογική καριέρα του είχε να επιδείξει ως καλύτερη δημιουργική επίδοση τις 1.62 ασσιστ/παιχνίδι στο βελγικό πρωτάθλημα. Αυτό το αισιόδοξο κλίμα για παρουσία στους 8 διατηρήθηκε και όταν έχασαν από το Πράσινο Ακρωτήρι, στο ματς που έκρινε την πρώτη θέση στον όμιλο και την απευθείας πρόκριση στα προημιτελικά. Η τεράστια προσπάθεια παρολίγο ανατροπής ενός -25 στο τέταρτο δεκάλεπτο, έδινε την εντύπωση ότι η μοίρα του νοκ-αουτ ματς με την Γουινέα ήταν στα χέρια της Ρουάντας λόγω και ότι η Ρουάντα που εφάρμοζε πίεση σε όλο το γήπεδο θα έβρισκε την πιο επιρρεπής σε λάθη ομάδα της διοργάνωσης. Τα προγνωστικά όμως έμελλε να διαψευστούν με εμφατικό τρόπο.
Τα χέρια της Ρουάντα μετά τα 2 πρώτα νικηφόρα ματς που μπήκε το πρέπει άρχισαν να τρέμουν από τα 6 και 75. Και τα υψηλά ποσοστά στα τρίποντα των 2 πρώτων παιχνιδιών ακολούθησαν 2 με Πράσινο Ακρωτήρι και Γουινέα που ολοκληρώθηκαν με ευστοχία κάτω της 30%. Ένα βαρύ πλήγμα για τον τρόπο παιχνιδιού της Ρουάντα, τον Robeyns να κρύβεται στα ματς που έκριναν την πρώτη θέση του ομίλου και την είσοδο στα προημιτελικά και το οριστικό χτύπημα στις ελπίδες της Ρουάντα για κάτι καλό, να δίνει η έλλειψη μεγέθους, όπου παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του…πρίγκηπα Ibeh στους ψηλούς. Η Γουινέα χτύπησε καλύτερα από όλους τα μεγάλα αμυντικά μειονεκτήματα της Ρουάντα κοντά στο καλάθι, σε αυτήν την διοργάνωση.
Αγωνιστικός προσανατολισμός που ήταν σχεδόν επαρκής από μόνος του. Με την Γουινέα να μην τον συμπληρώνει σε αυτό το παιχνίδι με πολλά πράγματα πέρα μερικών ενεργειών των Mansare και Sy, και ακόμη λιγότερο περιφερειακό παιχνίδι μέχρι να βάλει τα 2 μεγάλα τρίποντα ο Queta. Η οκτάδα όμως ήταν ιστορική επιτυχία για την Γουινέα σε μια όχι πολύ πλούσια ιστορία σε Afrobasket 6 συμμετοχών, και μόνη άλλη παρόμοια διάκριση η τέταρτη θέση ανάμεσα σε 5 στο πρώτο μπασκετικό Afrobasket της Ιστορίας. Από μια ομάδα που με την πρώτη ματιά δεν την έπαιρνες στα σοβαρά λόγω της παρουσίας του Σχορτσιανίτη της Γουινέα του Dauda Vidson Conde με το νούμερο 14, με φυσικά σαφώς πιο αργά αμυντικά αντανακλαστικά σε σχέση με τον οριτζιναλ Σοφο, αλλά να πετυχαίνει σαν σύνολο σαφώς περισσότερα από όσα ανέμεναν όλοι, ακόμα και οι ίδιοι.
Η γυναικεία δύναμη στους πάγκους
Είναι ικανή μια Αφρικανική ομάδα που τερμάτισε ανάμεσα στις θέσεις 9-12 του υποβαθμισμένου Afrobasket, να κάνει ταυτόχρονα κάτι πρωτοποριακό στον χώρο του μπάσκετ; Στην περίπτωση της Κένυας η απάντηση είναι ναι. Σαν η πρώτη ομάδα που έδωσε την ευκαιρία σε μια γυναίκα να κοουτσάρει ανδρική ομάδα σε τελική φάση διοργάνωσης Εθνικών ομάδων, την Liz Mills. Μια γυναίκα που επανέφερε την Κένυα σε τελική φάση Afrobasket έπειτα από 28 ολόκληρα χρόνια, για πρώτη φορά μετά από εκείνο το εντός έδρας Afrobasket του 1993. Και έδειξε ότι οι Κενυάτες δεν πρέπει να είναι γνωστοί μόνο για τους αθλητές στίβου, πραγματοποιώντας αξιοπρεπή εμφάνιση με την Ακτή Ελεφαντοστού, με το -18 να αδικεί την αγωνιστική εικόνα εξαιτίας κάποιων λαθών στο δεύτερο ημίχρονο, να κερδίζουν τη νίκη με το Μάλι και να έχουμε την μεγάλη αντεπίθεση στο νοκ-αουτ ματς με το Νότιο Σουδάν. Με τον Odero να καταφέρνει σχεδόν μόνος του να γυρίσει ένα ήδη φαινομενικά χαμένο ματς από το πρώτο ημίχρονο, αλλά τον Ongwae, να είναι αυτός από τον οποίο πέρασαν όλες οι κρίσιμες επιθέσεις στο τέλος του οριακού αυτού παιχνιδιού. Επιλογή που δεν δικαίωσε την Mills, στερώντας την εμπειρία ενός προημιτελικού από την ομάδα της Κένυας.
Εν συντομία το αγωνιστικό προφίλ της Κένυας ήταν μια ομάδα 2 πρωταγωνιστών, των πλαγίων περιφερειακών του Ongwae και του Odero. Με μερικά κύρια επιθετικά χαρακτηριστικά για τον πρώτο ποστάρισμα με fade away σουτ, και σουτ μετά από σκριν πάνω στην μπάλα, και τον δεύτερο να αναλάμβανε κάποιες φάσεις 1 εναντίον 1 περισσότερο με πρόσωπο, καλύτερα σαφώς ποσοστά στο τρίποντο από τον Ongwae με 44.4%. Τον τελευταίο όμως να επιχειρεί σχεδόν τις τετραπλάσιες προσπάθειες από τα 6 και 75 και να προσφέρει μεγαλύτερη δημιουργική ευχέρεια μοιράζοντας 4.5 ασίστ που συνοδεύοταν από 3.5 λάθη, αλλά να παρέμενε ένας πιο αξιόπιστος απολογισμός από τον Odero των 0.8 ασίστ και 3.3 λαθών μέσο όρο.
Με τους 2 αστέρες να έχουν αυτήν την στατιστική εικόνα και στους πλει-μεικερ να υπάρχει ένας ποιντ-γκαρντ ο Bosire με τραγικότατη αναλογία 1.5 ασίστ προς 3.8 λάθη σε 20 λεπτά συμμετοχής, δεν ήταν τυχαίο που η Κένυα ήταν η δεύτερη χειρότερη στα λάθη. Προσπαθούσε να τρέξει σαν κλασική Αφρικανική ομάδα και στηριζόταν στην ενέργεια και στις 2 μεριές του γηπέδου με τον ψηλό Koranga να είναι τέτοιο παράδειγμα. Νιώθοντας τυχερή που είχε ταυτόχρονα μέγεθος στην φροντ-λαιν χάρη στους Wamukota και Owilli, και την πολύτιμη βοήθεια των Ongwae και Οdero, και στον τομέα των ριμπαουντ βοηθώντας τους ψηλούς της ομάδας τους Koranga, Wamukota και Gombe, να κάνουν την Κένυα την πρώτη δύναμη στα συνολικά ριμπάουντ σε όλη την διοργάνωση.
Όλα αυτά όμως δεν έλυναν το πρόβλημα της μονοδιάστατης ομάδας το οποίο δέσποζε στην ομάδα της Κένυα. Με χαώδη απόσταση να χωρίζει τον Ongwae των 14.5 πόντων και τον Odero των 14 πόντων, από τον επόμενο καλύτερο σκόρερ, τον Koranga με ποσοστό ευστοχίας στις βολές 30% και 6.3 πόντους, τέταρτος να είναι ο Wamukota με 5.3. Και όλοι οι υπόλοιποι να έχουν από τέσσερις πόντους και κάτω. Καθιστώντας αναπόφευκτες φάσεις σαν μια κρίσιμη προς το τέλος του αγώνα με το Νότιο Σουδάν. Όπου ο Ongwae, να προσπαθώντας να συνεργαστεί με τον Wamukota τον βρήκε, αλλά ο Wamukota αντι να σουτάρει δίστασε πήγε πιο μέσα και υπέπεσε σε βήματα.
Το βάρος της φανέλας δεν αρκεί για απλή συμμετοχή στους 8
Το πείραμα της Νιγηρίας με την πλήρως διαφοροποιημένη ομάδα εκτός του κοουτς Brown δεν απέδωσε εκ του αποτελέσματος, μένοντας εκτός προημιτελικών. Σε μια ομάδα που ο πλέι-μέικερ της ο Ikenna Ndugba θα χωρούσε άνετα και στην κανονική Εθνική Νιγηρίας των Ολυμπιακών αγώνων που προηγήθηκαν και με μια βάση 8 βασικών παικτών που σούταρε σχετικά καλά για τα δεδομένα της Αφρικανικής ηπείρου με 34.2% στα τρίποντα. Ρόστερ το οποίο ήταν ικανοποιητικό σε θέμα αθλητικότητας, αλλά είχε αδυναμία στα ριμπάουντ και δομήθηκε αρκετά undersized, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι 2 ψηλότεροι Νουάφορ και Κόκο με 2 μέτρα και 9 εκατοστά ο ένας και 2 μέτρα και 6 εκατοστά, ήταν συμπληρωματικοί και ότι οι ψηλότεροι βασικοί ήταν οι 2 σέντερ Omogbo και Edogi με 2 μέτρα και 3 εκατοστά. Η Νιγηρία εκπλήρωσε τις βασικές υποχρεώσεις της διεκπαιρεώνοντας τα παιχνίδια αγγαρεία με Μάλι και Κένυα, όταν όμως ήρθε η ώρα για τα πραγματικα δύσκολα ματς έμεινε κατώτερη των όποιων προσδοκιών υπήρχαν από μια τέτοια πειραματική ομάδα. Είτε αφορούσε το ματς που θα καθιστούσε οριστικό ποιος θα ήταν αφεντικό στον όμιλο των Νιγηριανών, είτε στο αμέσως επόμενο παιχνίδι με την Ουγκάντα.
Σε αυτό με τους Ιβοριανούς η Νιγηρία προσπαθούσε να καταστρέψει με την άμυνα της την επίθεση της Ακτής Ελεφαντοστού και να κόψει τον επιθετικό ρυθμό της, με αλλαγές στα σκριν και μερικές επιθετικές άμυνες στον χειριστή της μπάλας. Ο Ndugba να συνεργάστηκε με τον Omogbo μέσω πικ εν ρολ ή με τον Omogbo να πηγαίνει προς σκριν αλλά να προτιμά να βυθίζεται προς τα μέσα. Τα μις-ματς όμως που έδινε η άμυνα των Νιγηριανών και τα φάουλ που κέρδιζε ο αναπληρωματικός σέντερ των Ιβοριανών Coulibaly με τον όγκο του στο τρίτο δεκάλεπτο, ήταν καθοριστικά για την εξέλιξη του ματς που τελείωσε με 77-68 για την Ακτή Ελεφαντοστού. Αυτό διότι χρέωσε και τους 2 πλει-μεικερ Ndugba και Ogundiran με το τέταρτο φάουλ πριν καν μπει η τελευταία περίοδος του αγώνα, βγάζοντας τους εκτός ρυθμού αγώνα.
Έτσι οι Νιγηριανοί έπεσαν πάνω στην Ουγκάντα, που είχε χάσει και αυτή με την σειρά της το δικό της τελευταίο ματς του ομίλου απέναντι στο Νότιο Σουδάν. Εκεί η Νιγηρία έχασε σαφώς πιο εύκολα αν και μείωσε την διαφορά του -18 με το όποιο τελείωσε το τρίτο δεκάλεπτο, σε μονοψήφια επίπεδα σε κάποιο χρονικό διάστημα του τελευταίου δεκαλέπτου. Σούταρε λίγο καλύτερα στα τρίποντα σε σχέση με το παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά πάλι κάτω από τα γενικότερα ποσοστά της στο τουρνουά, παθαίνοντας με λίγα λόγια ότι και η Ρουάντα που ξεκίνησε και αυτή δυναμικά από τα 6 και 75, αλλά έπεσε στην συνέχεια.
Αν έπρεπε να κρατήσουμε από αυτήν την αποτυχημένη και ταπεινή ομάδα της Νιγηρίας κάτι πέρα της διαπίστωσης πως ο Ndugba θα αποτελούσε ικανή λύση για την να σουλουπώσει στους Ολυμπιακούς αγώνες, ήταν φυσικά o ύψους 1 μέτρο και 98 εκατοστά Utomi, πέμπτος σκόρερ του Afrobasket σε μέσο όρο (16,8), μαζί με τους φοργουορντ Emelogu και Domingo, παίκτες που είχαν όλοι τους αισθητά περισσότερες προσπάθειες για τρίποντο από ότι για δίποντο. Ο Utomi δε, ήταν ο μοναδικός από τους 3 που εκδήλωνε κάποιες επιθέσεις παραπάνω στο καλάθι, κερδίζοντας βολές, και παίρνοντας όφελος από τον σεβασμό που είχαν οι αντίπαλοι στο τρίποντο, παραχωρώντας του σε ορισμένες περιπτώσεις το drive.
Δυστυχώς όμως για τους Νιγηριανούς ο Domingo ήταν αρκετά αναποτελεσματικός από τα 6 και 75 με 20% σε 8,8 προσπάθειες μέσο όρο. Ο Ogundiran δεν ήταν ισάξιος οργανωτικά του Ndugba και παρά το γεγονός ότι ο γκαρντ Mordi ήταν ένα ακόμα περιφερειακό όπλο στην διάθεση των Νιγηριανών, θα επιθυμούσαν εκ των υστέρων παίκτες που να προσέφεραν κάτι διαφορετικό από περιφερειακή απειλή. Καθώς οι 2 σέντερ Omogbo και Edogi δεν άνηκαν στην κατηγορία των αυτόφωτων ψηλών, ο Ndugba απειλούσε εκτελεστικά περισσότερο από μακριά, και ο Ogundiran να μην είναι μόνο χειρότερος οργανωτικά από Ndugba, αλλά να σουτάρει και μέτρια στο τρίποντο με 30%. Γενικά δεν υπήρχε κάποιος που να είχε την μεγάλη ικανότητα στην προσωπική φάση ανάμεσα στους 12 παίκτες που επιλέχθηκαν στην Νιγηρία του Afrobasket για να βάζει καλάθια στο ζωγραφιστό, και να κερδίζει περισσότερες βολές από αυτές που επιχείρησε, τις δεύτερες λιγότερες για την ακρίβεια με το χειρότερο ποσοστό ευστοχιας σε αυτές.
H κάθοδική πορεία 2 παραδοσιακών δυνάμεων.
Η διοργάνωση του 2021 δεν θα μείνει αξέχαστη στον μπασκετικό κόσμο της Αιγύπτου, με τον πατέρα του Assem Marei να κοουτσάρει αλλά τον ίδιο να λείπει και τους Βορειοαφρικανούς να ανησυχούν τους πρωταθλητές Αφρικής Τυνήσιους στο ματς του ομίλου. Ήταν όμως άτυχοι να βρουν στον δρόμο τους την Ανγκόλα στην φάση των 16 και να χάσουν πιο εύκολα από ότι έδειχνε το τελικό (62-70) εις βάρος τους. Πιθανότατα αν δεν έβρισκαν Ανγκόλα να είχαν περάσει ένα νοκ-αουτ ματς. Δύσκολα θα πήγαιναν όμως για μετάλλιο. Στηρίχθηκαν επιθετικά στην περιφέρεια με τους Amin, Gendy και Doola, στους ψηλούς υπήρχαν μεγάλα και αρκετά κορμιά, όλοι τους όμως μαζί δεν είχαν το επιθετικό ταλέντο του Marei. Ούτε άλλωστε συνολικά υπερβάλλουσα αθλητικότητα, ταχύτητα άλμα και περιφερειακή απειλή.
Οι Ανγκολέζοι από την άλλη αδίκησαν τον εαυτό τους και δυσκόλεψαν την πορεία τους, με τα 2 πρώτα χαμένα παιχνίδια του ομίλου. Τόσο με το Πράσινο Ακρωτήρι που έδειχναν καλύτεροι, όσο και με την Ρουάντα που ηττήθηκαν με 33 επιθετικά ριμπάουντ υπέρ τους, τρώγοντας ανατροπές και στις αναμετρήσεις, κόντρα στην ροή των παιχνιδιών σε αμφότερες τις περιπτώσεις. Σε αντίθεση όμως με τους Αιγύπτιους, οι Ανγκολέζοι προσπάθησαν να ανατρέψουν τις εντυπώσεις, αρχίζοντας από το ματς με το Κόνγκο που έπρεπε να κερδίσουν για να παραμείνουν στην διοργάνωση με τους γέρους Morais και (τον 42χρονο μάλιστα!) Mingas να βγαίνουν μπροστά μαζί με τον Goncalves. Goncalves και Morais συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό και στον αγώνα με την Αίγυπτο και να αντιστάθηκαν απρόσμενα για πολλούς στον προημιτελικό με την Σενεγάλη, το φαβορί της διοργάνωσης για σημαντική μερίδα του κόσμου.
Η ομάδα της Ανγκόλας φρόντισε από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο να δώσει το μήνυμα ότι δεν ήρθε για τουρισμό στον προημιτελικό. Με step back και περιφερειακό 1 εναντίον 1 από τον Carlos Morais, άντεξε στην αντεπίθεση των Σενεγαλέζων στο δεύτερο και τρίτο δεκάλεπτο. Η διαφορά κυμαινόταν πάνω-κάτω στο όριο των 10 πόντων για την Σενεγάλη σε αυτές τις 2 περιόδους. Η Ανγκόλα πήγε να κάνει το απόλυτο κόλπο γκρόσο με τον Morais βγαλμένο κατευθείαν από στο 2013 όταν αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του τότε Afrobasket, να συμπαρασύρει για μια ακόμη φορά την ομάδα του, για να πραγματοποιήσει η ίδια ότι υπέστη από τις αντιπάλους της στα 2 εναρκτήρια παιχνίδια της διοργάνωσης. Ισοφάρισε μέχρι και (74-74) με κάρφωμα του Bango, αυτοί ήταν όμως και οι τελευταίοι πόντοι της στο Afrobasket, κάνοντας την Σενεγάλη να ιδρώσει μέχρι να προκριθεί στα ημιτελικά. Για την Ανγκόλα των αμέτρητων επιτυχιών αυτό σήμανε ότι είναι πια εξι ετη δίχως μετάλλιο και συμμετοχή σε ημιτελικό Afrobasket.
Υποθέτουμε όμως ότι εάν έχουμε δει κρίσεις σε σχολές σαν την Λιθουανική, την Ρωσική, την Σερβική και την Αμερικάνικη σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, τότε είναι λογικό να ζήσει κάτι παρόμοιο και η Ανγκόλα. Η όποια όμως σίγουρα θα έχει τα φόντα να επανέλθει, αφού πριν από τις 2 τελευταίες αποτυχίες σε Afrobasket είχε 17 συνεχόμενα συνεχόμενες που έπαιρνε πάντα ένα μετάλλιο, η Εθνική ομάδα τους είναι δεμένη γιατί στελεχώνεται σε μεγάλο βαθμό από 2 ομάδες του εγχώριου πρωταθλήματος. Η απουσία του Moreira άφησε την Ανγκόλα ασφαλώς χωρίς τον καλύτερο επιθετικά παίκτη της στην front-line, και ήταν το κάτι παραπάνω το οποίο έλλειπε για την δούμε να επιστρέφει στα παιχνίδια των μεταλλίων. Θα την έκανε λιγότερο δυσκοίλια επιθετικά, καθώς ήταν μόλις η 10η καλύτερη επίθεση σε μέσο όρο, παίζοντας παράταση με το Πράσινο Ακρωτήρι. Πρέπει όμως σιγα-σιγα οι Ανγκολέζοι να προετοιμαστούν για την εποχή χωρίς τον 42χρονο Mingas, και τον 35χρονο Morais. Ειδικά χωρίς τον δεύτερο που και σε αυτήν την διοργάνωση ήταν αγωνιστικά ακμαίος, ο ηγέτης της Ανγκόλα, με ένα μόνο άσχημο παιχνίδι αυτό με την Ρουάντα, και τρίτος σκόρερ του τουρνουά σε μέσο όρο, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στην ιστορία των Αφρομπάσκετ.
Η Ανγκόλα αν ήταν πιο προσεκτική θα έδινε το παρόν για μια ακόμη φορά στην τετράδα, είχε όμως και αγωνιστικές αδυναμίες. Ελλείψει Moreira, οι ψηλοί της ήταν κυρίως ετερόφωτοι. Φυσικά ούτε και σε αυτήν την Αφρικανική ομάδα είχαμε αφθονία πικ εν ρολ συνεργασιών, ή πικ εν ρολ που έψαχναν το τρίποντο στην αδύνατη πλευρά και τις 45 μοίρες. Τα ποσοστά στα δίποντα ήταν μόλις 40,1 , το τέταρτο χαμηλότερο ποσοστό της διοργάνωσης, με πέντε μόνο ομάδες να έχουν περισσότερες προσπάθειες από την Ανγκόλα στις προσπάθειες 2 πόντων. Συναγωνιζόταν με την Νιγηρία για χειρότερο ποσοστό στις βολές, γλιτώνοντας οριακά την τελευταία θέση, και ήταν η τρίτη χειρότερη στις ασίστ, εξηγώντας το χαμηλό μέσο όρο πόντων για ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό, ακόμα όμως και με αποκλεισμό στους 8. Η Ανγκόλα στάθηκε παραπάνω από σκληροτράχηλη βρίσκοντας στην πορεία εκτός τους ενός από τα 2 μεγάλα φαβορί, και μια άλλη ομάδα ημιτελικών, το Πράσινο Ακρωτήρι.
Μπορεί η Ανγκόλα να μην είχε τόσο πολύ παιχνίδι με πλάτη, διέθετε όμως την πολυτέλεια 3 περιφερειακών παικτών ικανών να δημιουργήσουν ρήγματα με Dundao, Morais, και περισσότερο από όλους Gonsalves. Με τους 2 πρώτους να σουτάρουν αρκετά και με καλά ποσοστά. Ήταν δε από τις λίγες Αφρικανικές ομάδες που αν και άνοιγε τον ρυθμό όποτε έβρισκε την ευκαιρία, δεν υπέφερε από την μάστιγα των λαθών, με 14.2, τα δεύτερα λιγότερα, ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα που ισορροπούσε και τις λίγες σχετικές ασίστ των Ανγκολέζων. Των οποίων το παιχνίδι εξορθολογιζόταν περαιτέρω χάρη στα τεσσάρια που απειλούσαν από μακριά τους Gaku και Mingas, με τον δεύτερο να ψάχνει την πάσα μέσω δικού του ντραιβ. Επίσης, σε αυτό το τουρνουά απολαύσαμε ένα νέο μεγάλο αστέρι του Ανγκολέζικου μπάσκετ, τον Jilson Bango των 2 μέτρων και 8 εκατοστών, μια μηχανή συλλογής ριμπάουντ (3ος συνολικά), ιδιαίτερα των επιθετικών (5/παιχνίδι). Rim protector, ανάμεσα στους καλύτερους μπλοκέρ της διοργάνωσης με 1.8 τάπες μέσο όρο, τον υψηλότερο δείκτη αξιολόγησης στην ομάδα του με 15.2 στην efficiency κατηγορία, να χρειάζεται απλά να γλυκάνει το επιθετικό του παιχνίδι στο μέλλον, για να δούμε ακόμη περισσότερα πράγματα από τον 22χρονο Bango των 9.6 πόντων μ.ο.
O Bango ήταν η πιο πολυσυζητημένη περίπτωση από την νεότερη γενιά μαζί βέβαια με τους Dundao και Gonsalves. Δύο γκαρντ που επιτίθονταν στο καλάθι, με τον βραχύσωμο Dundao των 1 και 67 εκατοστών περισσότερο σβούρα, σουτέρ και 2άρι στο σώμα άσσου, υποπίπτοντας σε περισσότερα λάθη από ασίστ. Ο Gonsalves από την άλλη να παρέχει μεγαλύτερο αμυντικό μέγεθος με 1 μέτρο και 93 εκατοστά, χειρότερο σουτ, πιο καθαρή οργάνωση με 3.2 ασίστ για 1.6 λάθη και περισσότερους πόντους (9.8 έναντι 7.8 του Dundao). Ήταν όμως και ένας από τους 3 με αρνητικό συν-πλην, νούμερο που αδικεί την πραγματική εικόνα του στο γήπεδο και την μελλοντική προοπτική στην Εθνική Ανγκόλας. Ο χρόνος μοιράστηκε ισορροπημένα, στο ρόστερ 8 παίκτες έπαιξαν 5 ματς και χρόνο συμμετοχής από 13.6 λεπτά εως 26.8. Ακόμα και ο σέντερ Do είχε σε 4 αναμετρήσεις 12.7 λεπτά συμμετοχής, ο δε βετεράνος Πάουλο στο βάθος του πάγκου, αλλά παρέμεναν παρόλα αυτά ομάδα του Morais.
2 νεες δυνάμεις στους 8
Στον αθλητισμό είναι κοινή παραδοχή ότι η παρακμή κάποιων φέρνει την ακμή άλλων. Στον χώρο του Αφρικανικού μπάσκετ το Νότιο Σουδάν ήταν ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, επωφελούμενο έμμεσα από την απουσία χωρών σαν την Αλγερία και το Μαρόκο, το σνομπάρισμα της Νιγηρίας στην διοργάνωση, την επιπολαιότητα της Ανγκόλας στα 2 πρώτα ματς και ότι η Αίγυπτος δεν είχε τον Assem Marei. Αλλά και άμεσα από τα κρούσματα covid-19 στο Καμερούν, που χάρισε ένα άκοπο 20-0 στους Νοτιο Σουδανούς, και την βολική διασταύρωση με την Κένυα, εφόσον λόγω Καμερούν είχε ανοίξει ο δρόμος για την δεύτερη θέση του ομίλου που πήρε το Νότιο Σουδάν, θέση που κατέκτησε με μια δύσκολη νίκη στο ίσως καλύτερο ματς της διοργάνωσης απέναντι στην Ουγκάντα. Η πορεία πάντως της Ουγκάντα μέχρι τους 8 με νίκη επί της Νιγηρίας, και παλεύοντας μέχρι τέλους να μπει στα ημιτελικά στο ματς με το Πράσινο Ακρωτήρι ήταν ένα δείγμα ότι και το ίδιο το Νότιο Σουδάν συνέβαλε στην επιτυχία του και δεν ήταν θέμα μόνο ευνοϊκών συγκυρίων.
Ιστορικά προφανώς το Νότιο Σουδάν σαν νέο κράτος που έγινε μέλος της FIBA το 2013, δεν ήταν εύκολο να κάνει πολλά πράγματα τόσο σύντομα. Και σαν ενιαία χώρα με το «Βόρειο», οι όποιες επιτυχίες του σε διοργανώσεις Afrobasket έχουν χαθεί πια στα βάθη του χρόνου. Στις δεκαετίες του 60 και του 70, με ένα αργύρο (1962) και ένα χάλκινο (1975) εκείνα τα χρόνια. Επιτυχίες που ο κόσμος είχε λιγότερο στην μνήμη από αυτήν την χώρα σε σχέση με ΝΒΑερ, σαν τον 2 μέτρα και 29 εκατοστά τηλεγραφόξυλο Μανούτε Μπολ ή τον Σουδανής καταγωγής Άγγλο Luol Deng.
Ο τελευταίος όμως ήταν ακριβώς αυτός που ανέλαβε να τους αναμορφώσει παίρνοντας το χρίσμα σαν Πρόεδρος της ομοσπονδίας τον Νοέμβριο του 2020, προσθέτοντας το Νότιο Σουδάν σε μια ακόμη χώρα που εμπιστεύτηκε νέους ανθρώπους του μπάσκετ στην Εθνική καλαθοσφαιρική ομοσπονδία νωρίτερα από την Βασιλακοπουλική μπασκετική Ελλάδα. Ο ίδιος ήταν για λίγο προπονητής στην Εθνική ομάδα, αλλά προσέλαβε τον Royal Ivey, τον παράλληλα ασσισταντ κοουτς των Brooklyn Nets, τοποθετώντας το πρώτο λιθαράκι της καθιερωσης της νέας αυτής της χώρας στο προσκήνιο του Αφρικανικού μπάσκετ, με αυτήν την κίνηση.
Όμως όχι πάντα με τα πιο κολακευτικά στατιστικά δεδομένα, με την έκτη χειρότερη επίδοση στα δίποντα 40.5 %, και την πέμπτη χειρότερη στα τρίποντα με 27.7 % ευστοχία. Το Σουδάν πάντως κατάφερε να συγκροτήσει μια ομάδα με καλό έλεγχο στα ριμπάουντ (5ο καλύτερο στην ανά 40 λεπτά στατιστική), να έχει απρόβλεπτο σύνολο, με πολλούς να μοιράζονται το βάρος(πρώτος σκόρερ ο Kuany με 11.8 ). Ήταν όπως και η Ανγκόλα μια από τις λίγες Αφρικανικές ομάδες που δεν είναι υπερβολικά επιρρεπής στο λάθος, έχοντας περισσότερες όμως ασίστ από την Ανγκόλα, ακόμα λιγότερα λάθη από τους 11 φορές πρωταθλητές μπάσκετ και καλύτερη αναλογία ασσιστ-λαθών 1.3 έναντι 1.1 της Ανγκόλα, την πέμπτη καλύτερη στο άναρχο Αφρικανικό μπάσκετ.
Ο αστέρας σε αυτήν την ομάδα φαινόταν να είναι στην αρχή του Αφρομπάσκετ ο 1 μέτρο και 98 εκατοστά Dhieu Deing με ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα, και απόδοση στο ματς με την Ουγκάντα που έδωσε την δεύτερη θέση στον όμιλο. Η αστάθεια του όμως τελικά μας κάνει να αναδείξουμε ως MVP του Νότιου Σουδάν σε αυτά τα 4 παιχνίδια τον βασικό σέντερ της ομάδας και τρίτο σκόρερ τους, τον Deng Acuoth, το βασικό αμυντικό στήριγμα τους και ένας ακόμα ετερόφωτος επιθετικά ψηλός με καλό αμυντικό παιχνίδι πάνω από την στεφάνη. Δοκίμασε επίσης κάποια σουτ από έξω με σχετική μάλιστη ευστοχία, 33 της εκατό σε 1.5 προσπάθειες. Αλλά κυρίως ήταν από τις μετρημένες περιπτώσεις ψηλών αυτής της διοργάνωσης, που παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε ο ένας μεγάλος πλει-μεικερ κλάσης να γίνονται πετυχημένες απόπειρες στοχευμένου πικ εν ρολ μαζί του. Έτσι αυτό γινόταν με διάφορους χειριστές της μπάλας, τους πλει-μεικερ Gatkuoth, Makoi και τους Madut, Puot, Kuany, και Deing, συμπληρώνοντας τα σκριν του για να ολοκληρώσουν οι περιφερειακοί με την σειρά τους τελικές προσπάθειες. Ένας ακόμη λόγος που το Νότιο Σουδάν ήταν από τις 2 πρωτοεμφανιζόμενες στα προημιτελικά.
Η άλλη ήταν η Ουγκάντα των 2 αδερφών Kaluma, που είχε όμως επίσης ότι πιο κοντινό σε Doncic όσον αφορά τα τριπλ-νταμπλ σε πόντους, ριμπάουντ και ασίστ, τον Αμερικανό Wainwright που ήρθε την τελευταία ημέρα. Έκανε πολύπλευρες εμφανίσεις που άνετα θα ήταν ισχυρά επιχειρήματα για πολυτιμότερο παίκτη της διοργάνωσης και θα τον έφερναν στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης αν η Ουγκάντα είχε προχωρήσει μέχρι τα ημιτελικά, με 12.6 πόντους, 37.5 % στα τρίποντα, 9.4 ριμπάουντ, 6.4 ασίστ και 2 κλεψίματα. Η Ουγκάντα είχε έναν τρόπο παιχνιδιού κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, κατεβάζοντας κάποιες φορές την μπάλα σαν πλέι-μέικερ, προσφέροντας και στις 2 μεριές του γηπέδου. Παίκτης που μπορούσε να απειλήσει αμφότερα με πλάτη και με πρόσωπο. εκμεταλλευόμενος το drive του και το post up παιχνίδι του και σε δημιουργικό επίπεδο εκτός από εκτελεστικό επίπεδο, αλλά και κάποιες φορές απλά διαβάζοντας την θέση του συμπαίκτη χωρίς να κινείται ο ίδιος πολύ.
Ο ελληνικής καταγωγής Τζορτζ Γαλανόπουλος ακολούθησε μια συνταγή μιας light frontline. Με το καλό με πρόσωπο 1 εναντίον 1 του φόργουορντ Arthur Kaluma να συμπληρώνει τον έτερο βασικό φοργουορντ της ομάδας Wainwright, και τον Deng Geu να υποδύεται τον ρόλο του σέντερ βγαίνοντας και περιφερειακά με τρίποντο για να αφήσει χώρο στους Wainwright και Kaluma να βάλουν μπρος το ατομικό παιχνίδι τους. Το τρίο συμπληρωνόταν ιδανικά από τον αδερφό του Arthur Kaluma, τον Adam Seiko και τον Robinson Opong, διαμορφώνοντας μια backcourt που σούταρε αποκλειστικά σχεδόν τρίποντα. Tο έκανε όμως με 46.9% και 38.9%, διευκολύνοντας τον ρόλο του Wainwright ως εναλλακτικού πλει-μεικερ, μαζί με το ότι αυτοί οι 2 κινούταν και εκτός μπάλας για να βγουν από σκριν και να σουτάρουν. Αρκετά σημαντική προσφορά, μια και από τους 3 που αναφέραμε στις θέσεις 3 εως 5 μόνο o Wainwright σούταρε με καλά ποσοστά στα τρίποντα.
Η Ουγκάντα ήταν μια από τις περισσότερο παραγωγικές επιθέσεις 5η με 74.4 πόντους, και τέταρτη στις ασίστ με 21.2/παιχνίδι, αν και με πολλά λάθη 17.2 μ.ο. Όμως, είχε αρκετά μικρό βάθος, αφού η βασική πεντάδα των Kaluma (13.2) Seiko (13), Wainwright (12.6), Opong (12) και Geu (9) πετύχαινε τους 59.8 από τους 73.8 της ομάδας/παιχνίδι, παρά ότι στον προημιτελικό με την Ουγκάντα ο περιφερειακός Ζziwa και ο αναπληρωματικός σέντερ Okello είχαν με διαφορά το μεγαλύτερο συν-πλην στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Και στην περίπτωση του Okello φαινόταν το μέγεθος της μεγάλης προσπάθειας του πάνω στον Tavares με την βοήθεια των Double team της Ουγκάντα, από την αρνητική αμυντική διαφορά που γινόταν εμφανής όταν στην θέση του Okello έμπαινε ο Geu.
Επιστροφή στην τετράδα μετα από πολύ καιρό
Όταν μια ομάδα φτάνει στην τετράδα μιας διοργάνωσης, σημαίνει ότι παίζει ένα ποιοτικό μπάσκετ για να φτάσει εως εκεί. Όπως όμως ξέρουμε από την Εθνική Ελλάδος που έφτασε εκεί στα Ευρωμπάσκετ το 2005 και το 2007, υπάρχει περιθώριο και παίζοντας ένα κατώτερα των ποιοτικών προσδοκιών μπάσκετ, να εκπληρώσεις το όνειρο της τετράδας. Κατά κάποιον τρόπο ισχύει και αυτό για το Πράσινο Ακρωτήρι που επανήλθε στους ημιτελικούς για δεύτερη φορά μετά το 2007 δίχως όμως μετάλλιο αυτήν την φορά.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η παρουσία του Tavares επισκίασε όλη την υπόλοιπη ομάδα και ήταν φυσικά ο κύριος λόγος που η ομάδα του προχώρησε μέχρι εδώ και μερικά στατιστικά του επιβεβαίωσαν την κυριαρχική του απόδοση. Όπως η τρίτη θέση στους σκόρερ με 16.8 μ.ο μαζί με Morais και Utomi, τα ριμπάουντ και τις τάπες που ήταν κορυφαίος και σε 40 λεπτά στατιστική μια και υπάρχει και η παράταση με την Ανγκόλα που θα αλλοίωνε κάποια νούμερα υπέρ του σε στατιστικούς μέσους όρους. Αλλά και τα ποσοστά στα δίποντα (71.4%) ως τρίτος περισσότερο αποτελεσματικός στην διοργάνωση. Νούμερα τα οποία δεν αποδίδουν όλη την αμυντική επίδραση του στο παρκέ, ούτε να δείχνουν τις φορές που ο Tavares πηγαινοερχόταν άδικα πάνω-κάτω στο γήπεδο, έπρεπε να μαζεύει επιθετικά ριμπάουντ για να σκοράρει, και την έλλειψη πικ εν ρολ δημιουργού, με εξαίρεση λίγες φάσεις με τον Xavier, που θα ανέβαζε περεταίρω τα νούμερα του πενταριού της Ρεάλ.
Στα πρώτα παιχνίδια του Πράσινου Ακρωτηριου είχαμε το φαινόμενο της κατάχρησης της μπάλας από τον Ivan Almeida με μεγάλο εκτελεστικό μερίδιο στην επίθεση, καλά ποσοστά στο κύριο του παιχνίδι τα τρίποντα (37.9%), ριμπάουντ και έναν ρόλο περίπου point forward, αλλά και στα 2 πρώτα ματς να έχει περισσότερα λάθη από ασίστ. Ο τραυματισμός του όμως έκανε τον Ανγκολέζο προπονητή Emanuel Trovoada να τον χρησιμοποιήσει στα υπόλοιπα, σε ένα χρονικά πιο περιορισμένο ρόλο, με τις ανάλογες αλλαγές. Το Πράσινο Ακρωτήρι ήταν μια ομάδα που παραμελούσε τις επιθέσεις κοντά στο καλάθι, με τα τρίτα λιγότερα δίποντα και ο Xavier ήταν ότι πιο απειλητικό σε ολοκλήρωση ρηγμάτων μέσα στο ζωγραφιστό, συμπεριλαμβάνοντας τις φάσεις που οργάνωνε και δημιουργούσε. Όμως αρκούσε δίπλα στον μεγάλο σταρ Tavares η καλύτερη επίδοση στα τρίποντα πριν την αναμέτρηση με την Τυνησία και έκτη μετά τον ημιτελικό και τελικό (32.3%), η τέταρτη στα ριμπάουντ/40 λεπτά και το επίσης καλό εντός πεδιάς ποσοστό στα δίποντα (3ο με 49.7) για να καλύψει την πολύ κακή αναλογία ασσιστ-λαθών με 1, πιστοποιώντας και την εντύπωση που είχε αποκομοίσει κάποιος και χωρίς να κοιτάξει καθόλου στατιστικά.
Πρακτικά δηλαδή εξαρτιόταν από την ευστοχία στα τρίποντα και τον Tavares, αν δεν έμπαιναν τα τρίποντα από τους 2 Almeida, Ivan και Joel, τον Xavier, και τον Mendonca η επίθεση δεν κυλουσε τόσο ομάλα. Και δεν υπήρχε ουσιαστικά αναπληρωματική λύση πίσω από τον Tavares, με όλο τον σεβασμό στον Sekouba Condé. Τόσο που για παράδειγμα όταν έλλειψε στην τέταρτη περίοδο του προημιτελικού η Ουγκάντα μείωσε με 2 ασίστ του Wainwright από 63-53 σε 63-59. Και στον ημιτελικό που βρήκε κάποιον στο μποι του με τον Salah Mejri και περιορίστηκε, είχαμε μια πολύ εύκολη ήττα από την Τυνησία, όσο και να ξεγελάει το τελικό συν 10 για την Τυνησία.
Γενικά το Πράσινο Ακρωτήρι μόνο στο ματς με την Ουγκάντα έδειξε σε διάρκεια 40 λεπτών, να συμπίπτουν όλα τα παρακάτω
-Να μην κουράζει υπερβολικά την μπάλα ο Ivan Almeida.
-Να τροφοδοτούν στο ποστ για 1 εναντίον 1 τον Tavares, και όχι μόνο πάρε βάλε φάσεις.
-Επιτέλους στο τέταρτο ματς, να βλέπουμε να αξιοποιείται ο Tavares σαν δημιουργικό σκαλοπάτι. Δίνοντας σε εκείνο το ματς 4 ασίστ, όταν σε όλα τα 3 προηγούμενα είχε 5.
-Και σαν ομάδα το Πράσινο Ακρωτήρι παρουσίασε δράση εκτός μπάλας στον προημιτελικό, με σουτ μετά από επαναφορά, off the ball screen, αλλά και hand-off με αποδέκτες Mendonça, Xavier και φυσικά τον καυτό στα τρίποντα Joel Almeida.
Στην πορεία όμως του τουρνουά υπήρξε βελτίωση σε ορισμένες περιπτώσεις παικτών, με τον Xavier να ξεκινάει και να εδραιώνει όσο προχώραγε το τουρνουά την θέση του πλέι-μέικερ αντί να κάνει την δουλειά αυτή ο φοργουορντ Ivan Almeida. Και τον Kenneti Mendes από εκεί που στα 2 πρώτα παιχνίδια είχε 17 λεπτά και 0 πόντους σε ημιτελικό και τελικό να είναι από τις βασικές επιθετικές αιχμές.
Σενεγάλη, η μεγάλη απογοήτευση
Η Σενεγάλη ήταν η μεγάλη ατυχή των προολυμπιακών τουρνουά εξαιτίας του κορονοϊού που δεν τους άφησε να παίξουν καθόλου εκεί. Αυτό όμως δεν την πτόησε και κατέβηκε με όλα τα μεγάλα αστέρια της στο Afrobasket, ανάμεσα τους τον Dieng των Ατλάντα Χοκς που ήθελε επιτέλους να κατακτήσει ένα χρυσό με την χώρα του, πλέι-μέικερ τον μακράν καλύτερο θεωρητικά ποιντ-γκαρντ της διοργάνωσης τον Henry που μέσω κοτονού είχε το Σενεγαλέζικο διαβατήριο, με παρτενέρ του στην περιφέρεια τον ταλέντο της Μπαρτσελόνα σκόρερ Badio. ‘Eνας παίκτης που μπορούσε εξίσου να δημιουργήσει σαν τον Henry και σε αυτή την διοργάνωση παρουσίασε ένα πολύ βελτιωμένο πρόσωπο από μακριά (46.2% σε 5,2 προσπάθειες τριπόντων) θυμίζοντας την χρονιά του 2019-20 στην δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα, παρέχοντας την πολυτέλεια για σχήμα με 2 καλούς χειριστές στην ίδια πεντάδα της Σενεγάλης. Μια Σενεγάλη που θα είχε επιπλέον όπλα τα πολλά αθλητικά και μεγάλα κορμιά, αλλά και τους σουτέρ, έχοντας τρίποντες περιφερειακές εναλλακτικές εκτός του Badio, τον Diallo ο οποίος σε 8.2 προσπάθειες τριπόντων στα προκριματικά του Afrobasket 2021 σούταρε με 42.4%, τον Mamadou Faye, τον σέντερ Ibrahima Faye, τον Alga Ndiaye. Φυσικά και τον Dieng σε μέση και τρίποντη απόσταση, τον πιο επικίνδυνο επιθετικά ψηλό της διοργάνωσης ως καλύτερος στο low-post, και το προσωπικό του παιχνίδι με πρόσωπο να μην είναι ούτε και αυτό αμελητέο.
Θα περίμενε κανείς το ελάχιστο που θα είχαν να κάνουν να ήταν να μπουν τελικό, ήταν άλλωστε και η καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης (87.5 μ.ο), ισχυροί στα ριμπάουντ (2οι/40 λεπτά), πρώτοι στις ασίστ με 22.5. Επιβεβαίωσαν την τρίποντη ισχύ τους (34.3%), ήταν οι δεύτεροι πιο εύστοχοι σε προσπάθειες διπόντων (50.6). Είχαν τα τρίτα λιγότερα λάθη(14.5) και τελείωσαν το τουρνουά με την κορυφαία αναλογία ασσιστ-λαθών με 1.6.
Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που ένα φαβορί την πάτησε και τα σχέδια του είχαν μια παρέκκλιση από το αρχικό πλάνο. Ο Diallo σούταρε στην τελική φάση με ένα σαφώς χειρότερο ποσοστό (23.7%) σε σχέση με τα προκριματικά του Afrobasket και στον σύλλογο του φέτος. Ο Henry οργάνωσε εξαιρετικά με πολλές ασσιστ (7.4) και λίγα λάθη (2), επιθετικά όμως κρύφτηκε στην διοργάνωση με μόλις 5.4 πόντους/παιχνίδι, από έναν παίκτη που περίμεναν ηγετικές εμφανίσεις. Eίχαμε και τις απουσίες Dime και Ndour στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού, που αποδείχθηκαν μοιραίες και επειδή οι Σενεγαλέζοι χάσανε αθλητικότητα και το καλό ταίριασμα του Ndour στη δεύτερη πεντάδα τους μαζί με ένα από τα καλύτερα συν πλην της ομάδας (10.5), αλλά και διότι η Ακτή Ελεφαντοστού βρήκε την ευκαιρία να σημαδεύει ακόμη περισσότερο τον Dieng στην άμυνα στον ημιτελικό.
O Ndong ενδεχομένως να ήταν ο αδύναμος κρίκος, καθώς είναι ένας άπειρος προπονητής με θητεία ως βοηθός από το 2015 έως το 2019 στην Μάλαγα. Mόλις το 2020 ανέλαβε την πρώτη δουλειά του ως προπονητής στην Σενεγάλη και κατά συνέπεια αυτό το Afrobasket ήταν η πρώτη μεγάλη διοργάνωση που κοουτσάρει. Η απουσία του Ndour ακύρωσε τα δυνατά αμυντικά σχήματα με μέγεθος στο 3, μέσω χρησιμοποίησης του Ndour ως σμολ φόργουορντ, αυτή του Dime κάποιες δυναμικές άμυνες στον χειριστή, η βαρεμάρα του Henry αφαίρεσε αρκετές δυνητικές μπούκες μεταξύ των άλλων. Η αστοχία του Diallo στοίχισε γιατί κατανάλωνε και αρκετές προσπάθειες στα τρίποντα (6.3/παιχνίδι), ο σέντερ Youssou Ndoye με εξαίρεση τον μικρό τελικό πρόσφερε κυρίως μόνο στην άμυνα και όχι στην επίθεση.
Όπως και να το δει όμως κανείς, ήταν παταγώδης αποτυχία ο αποκλεισμός στον ημιτελικό, ακόμα και χωρίς τους Ndour και Dime. Εξακολουθούσε η Σενεγάλη να εχει θεωρητικά 3 παίκτες με δυνατή προσωπική φάση με Henry, Badio και Dieng, με τους 2 τελευταίους να ήταν στους 11 πρώτους σκόρερ της διοργάνωσης σε μ.ο. Έπαιζε με τον πρώτο και τον έκτο πασέρ της διοργάνωσης/παιχνίδι τον Henry και Badio, και στο ρόστερ της υπήρχαν ακόμη ο δεύτερος ριμπάουντερ της διοργάνωσης Dieng, και 3 σουτέρ στην δωδεκάδα των Σενεγαλέζων με πάνω από 40% στα τρίποντα, τους Ibrahima Faye, Badio και τον Alga Ndiaye του 41.5% σε 6.8 προσπάθειες μ.ο. Παράμενε επίσης ισχυρή και αμυντικά παρά τις σημαντικές σε αυτό το κομμάτι απώλειες των Ndour και Dime που την αποδυνάμωσαν. Με τον Ibrahima Faye τέρας αθλητικότητας να συνθέτει δίδυμο αποδεδειγμένα καλών αμυντικών σέντερ με τον πιο βαρύ στα πόδια Youssou Ndoye, και στο 1 να έχουν έναν από τους καλύτερους αμυντικούς της Ευρωλίγκας τον Pierria Henry, συγκροτώντας έναν δυνατό άξονα στο 1 και 5.
Αυτό όμως είναι ένα από τα καθήκοντα ενός προπονητή σαν του Ndong, να δίνει κίνητρο, για να βλέπαμε κάτι περισσότερο από δομημένη οργάνωση παιχνιδιού από τον Henry, που σίγουρα είναι ένα έξτρα σε σχέση με τις περισσότερες Αφρικανικές ομάδες, αλλά δεν αρκεί για να μην χαρακτηρίσουμε τον Henry ως μια από τις μεγάλες απογοητεύσεις της διοργάνωσης.
Κοστέλο η κίνηση…ματ
Αν και η Ακτή Ελεφαντοστού συμμετείχε στο τελευταίο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, οι εμφανίσεις των ομάδων που έστελνε στα 2 τελευταία Αφρομπάσκετ πέρναγαν αρκετά απαρατήρητες, 12η και 14η, με ρεκόρ 2 μόνο νίκες και 6 ήττες συνολικά σε αυτά τα 2 τουρνουά των 2015-2017. Φέτος όμως η Ακτή Ελεφαντοστού κέρδισε σε μεγάλο βαθμό τις εντυπώσεις χάρη και στην αλλαγή του νατουραλιζέ της, από τον Deon Thompson στον Matt Costello. Δύο εντελώς διαφορετικοί παίκτες για να συγκριθούν, αλλά τον νέο παίκτη της Μπασκόνια να μοιάζει μια καλύτερη προσθήκη στην υπάρχουσα ομάδα της Ακτής Ελεφαντοστού, που ήταν από τις περισσότερo ορθολογικά ομάδες αυτού του Afrobasket παίρνοντας δίκαια το εισιτήριο για τον τελικό. Και ας βρήκε το ένα από τα 2 μεγάλα φαβορί την Σενεγαλη στον ημιτελικό.
Ο Matt Costello γλύκαινε το παιχνίδι των Ιβοριανών σε τρίπλο επίπεδο μέσω του σουτ, της πάσας του (2.8), αλλά και κινούμενος χωρίς την μπάλα σε ορισμένες περιπτώσεις, σε μια ομάδα που δούλευε για να πάρει το καλύτερο, με περισσότερο πικ εν ποπ περιπτώσεις από ότι πικ εν ρολ. Αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση όσα είδαμε κατόρθωμα του ενός. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η γραμμή πλει-μεικερ, η οποία ήταν δυνατή για τα δεδομένα του τουρνουά. Έχοντας τον Diabate τον πιο διεισδυτικό παίκτη της ομάδας στον τελικό να πληγώνει τους Τυνήσιους σε μεγάλο βαθμό με σκριν ψηλά από τον Costello, και τον Kebe να συγκροτεί ταιριαστό ζευγάρι ποιντ-γκαρντ μαζί του σουτάροντας μέτρια με 25%, να είναι όμως ταυτόχρονα πιο πικ εν ρολικός άσσος, και πιο αξιόπιστος σε αναλογία ασίστ-λαθών 4.2 ασίστ προς 1.3 λάθη. Προσφέροντας σιγουριά στο κατέβασμα της μπάλας, αφού και η αντίστοιχη επίδοση του Diabate με 5 ασίστ και 3.5 λάθη ήταν ζηλευτή από πολλές ομάδες της ηπείρου. Μαζί με τις ομαδικές επιδόσεις της Ακτής Ελεφαντοστού σε ασιστ την δεύτερη καλύτερη (21.5/παιχνίδι) και σε ασίστ-λάθη την τρίτη καλύτερη με 1.4.
H Ακτή επίσης μάζεψε με συνέπεια τα μπασκετικά σκουπίδια που ξέρουμε ως ριμπάουντ (3η). Και τα τρίποντα βοηθήσανε να είναι λειτουργική η επίθεση, όχι μόνο επειδή οι Ιβοριανοί ήταν πιο εύστοχοι στις 16 ομάδες του Αφρομπάσκετ, αλλά και γιατί ήταν η ομάδα που είχε 3 παίκτες που μπορούσαν να κινηθούν χωρίς μπάλα και να εκτελέσουν, την αποκάλυψη Zouzoua από την δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας (48.3 % σε 4.8 προσπάθειες 3 πόντων), τον δεύτερο πιο διεισδυτικό παίκτη της ομάδας, τον 41χρονο Konate, και το ταίρι του Costello, Fofana, ο παίκτης που ολοκλήρωνε μεγάλο αριθμό αιφνιδιασμών τους περισσότερους στην ομάδα, και είχε την μερίδα του λέοντος στην δημιουργία των high-low. Ο πιο φονικός όμως σουτέρ να είναι κάποιος άλλος που δεν χρησιμοποιούταν τόσο σε τέτοια είδους plays όσοι οι παραπάνω, ο πλαγιος Guy Edi (50% σε 2.7 προσπάθειες μ.ο).
Ο Costello βέβαια δεν γλύκαινε μόνο το παιχνίδι, βοηθούσε πολύ στα ριμπάουντ (5ος ανα 40 λεπτά) και ήταν μια ευέλικτη αμυντική επιλογή αλλάζοντας στα σκριν και παίζοντας και στις 2 θέσεις των ψηλών. Αποτελώντας μέρος μιας φροντ-λαιν στην οποία ξεκάθαρα ξεχωρίζαν οι Fofana (10.7 πόντοι μ.ο) και ο ίδιος ο Costello (16.2). Και τους άλλους 2 που βοηθούσαν Fofana και Costello να ήταν το undersized τεσσάρι Cedric Bah και ο Bali Coulibaly, ότι πιο κοντά υπάρχει σε πιο φουνταριστό στο συγκεκριμένο ρόστερ, σε μια front-line και γενικότερα ομάδα που προτιμάει το παιχνίδι με πρόσωπο. Αυτό όμως δεν πείραξε καθόλου τον Natxo Lezkano κατακτώντας μια δεύτερη θέση για την Ακτή Ελεφαντοστού για πρώτη φορά μετά το 2009 και με έναν παίκτη του στην κορυφαία πεντάδα του τουρνουά, τον Costello.
Η δύναμη του σταθερού κορμού
Ένα από τα μυστικά της επιτυχίας μια ομάδας, είτε μιλάμε για Εθνική ομάδα είτε για σύλλογο, είναι η διατήρηση των παικτών που συνδέονται με επιτυχίες. Η Τυνησια το κάνει αυτό εδώ και χρόνια σε Αφρικανικό τουλάχιστον επίπεδο. Ήδη από το Afrobasket του 2009 είχαμε τους Mokhtar Ghyaza, Ben Romdhane και Salah Mejri να δίνουν το παρών στα ξεκινήματα της καριέρας τους, το 2011 να προστίθενται οι Slimane και El Mabrouk, και αυτοί μέχρι σήμερα, μαζί με τους Chennoufi και Roll που έπαιξαν για πρώτη φορά σε Afrobasket το 2013 και το 2015 αντίστοιχα, να παλεύουν με την φανέλα της Τυνησίας. Μια γενιά με μια συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες το 2012, 2 συμμετοχές σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα το 2010 και 2019, μαζί με 3 χρυσά και 2 αργυρά σε Afrobasket, εδραιώνοντας με την κατάκτηση του Afrobasket 2021 την πεποίθηση ότι τα τελευταία χρόνια ότι είναι το αφεντικό στο ανδρικό Αφρικανικό μπάσκετ.
Ο μεγάλος μέσος όρος ηλικίας των βασικών συντελεστών θεωρητικά στα χαρτιά θα ήταν δυνατόν να έμπαινε εμπόδιο σε μια ομάδα στην πορεία του τουρνουά και μια ομάδα πρωταθλητισμού θα χρειαζόταν κάτι καλύτερο από 30,9% στα τρίποντα και να είναι η δεύτερη χειρότερη στα συνολικά ριμπάουντ. Είχε όμως 3 πολύ σημαντικά πράγματα στο πλευρό της, την εμπειρία και μάλιστα πρωταθλητισμού, την γερή άμυνα και ότι έπαιξε το πιο στοχευμένο μπάσκετ από όλους. Με την Αίγυπτο στην αρχή της διοργάνωσης να βάζει περισσότερους γρίφους στην Τυνησία από ότι όλοι οι υπόλοιποι αντίπαλοι της Τυνησίας, με εξαίρεση τον τελικό. Και το γιατί η Τυνησία κατέκτησε δίκαια το τρόπαιο να το παρακολουθούμε στα νοκ-αουτ ματς τόσο με την άνετη νίκη επί του Νότιου Σουδάν, αλλά κυρίως βάσει των πεπραγμένων σε ημιτελικό και τελικό.
Στον ημιτελικό οι Τυνήσιοι έχοντας να αντιμετωπίσουν τον Tavares, ένα από τα μεγαλύτερα αμυντικά τείχη ακόμα και σε επίπεδο Ευρωπαϊκού συλλογικού μπάσκετ, δίδαξαν τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να υπερβούν τον μπασκετικό ουρανοξύστη του Πράσινου Ακρωτηρίου. Με σουτ περισσότερο μέσης και λιγότερο τρίποντης απόστασης για τον Michael Roll, πολλά κοψίματα στην πλάτη της άμυνας από Romdhane, άφθονα πικ εν ρολ και πικ εν ποπ με τον Roll στις περισσότερες περιπτώσεις να είναι ο δημιουργός και τους Romdhane, Mejri, Ghyaza οι αποδέκτες, χωρίς να έχουμε συμπεριλάβει και τις συμπληρωματικές περιπτώσεις τέτοιου παιχνιδιού που το πικ εν ρολ μεταξύ περιφερειακού χειριστή κατέληξε σε τρίτο παίκτη. Διάβασαν ταυτοχρονα τα δυνατότερα όπλα του Πράσινου Ακρωτηρίου σε περιφέρεια και ρακέτα αντίστοιχα τους Joel Almeida και Tavares, τελειώνοντας ο Joel Almeida με 6 πόντους σε σχέση με τους 15,6 που είχε μέσο όρο στην διοργάνωση και βρίσκοντας το ιδανικό αμυντικό ματσάρισμα για τον Tavares με τον σχεδόν ισουψή Mejri.
Ο Τελικός αποδείχθηκε πιο δύσκολος απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά αν και οι Ιβοριανοί ήταν αυτοί οι οποιοί σκόραραν περισσότερο από τους Τυνήσιους και στα 2 τελευταία δεκάλεπτα του αγώνα, οι Βορειοαφρικανοί είχαν το πάνω χέρι σε όλο τον αγώνα. Ξεπερνώντας μάλιστα ότι ο Mejri είχε φορτωθεί με 3 φάουλ από το πρώτο ημίχρονο, και τραυματίστηκε σε σύγκρουση με τον Konate, βγάζοντας τον προσωρινά νοκ-αουτ. Οι Τυνήσιοι εφάρμοσαν αλλαγές στα σκριν, το ίδιο έκαναν και οι Ιβοριανοί. Παρόλα αυτά είχαμε εκ μέρους των πρωταθλητών Αφρικής του 2021:
-πάλι αρκετά πικ εν ρολ και πικ εν ποπ με τα πρώτα να επικρατούν σε αυτό το παιχνίδι
– σημάδεμα στο ποστ απο Slimane, Romdhane και Mejri
– διάβασμα στην τέταρτη περίοδο των μις-ματς που είχε ο Romdhane από τις αλλαγές στα σκριν για να δώσει κρίσιμες ασσιστ
-τρίποντα του Roll με σκριν ψηλά από τους Mejri, Ghyaza, Romdhane
-και για μια ακόμη φορά επιθέσεις πικ εν ρολ με συμμετοχή τρίτου παίκτη, με επωφελούμενο τον Romdhane σκρίνερ τον Ghyaza και δημιουργούς Roll και El Mabrouk, μαζί με ένα δείγμα τριγωνικής επίθεσης που κατέληξε σε συνεργασία Romdhane και Ghyaza
Ο Costello δυσκολευόταν τόσο που σχεδόν η μόνη επιθετική χρησιμότητα του ήταν να δίνει σκριν ψηλά για να σουτάρει ένας περιφερειακός, επιλογή που αν και οι Τυνήσιοι προσπάθησαν να εμποδίσουν ανεβάζοντας τον ψηλό για να δώσει βοήθεια στον αντίπαλο κοντό, πήγε να γυρίσει το παιχνίδι. Αλλά η τελευταία επίθεση της Ακτής Ελεφαντοστού ήταν χαρακτηριστική για τις δυσκολίες που πέρασε ο Costello. Απόπειρα πικ εν ποπ μεταξύ Diabate και Costello, πίεση από 2 στον Diabate, φτάνει η μπάλα με το ζόρι στον Costello, δεν βρίσκει σουτ και κάνει λάθος πάσα στην γωνία στον Zouzoua.
Ο power forward της Τυνησίας Romhdane ήταν αυτός που αναδείχθηκε τελικά πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, επωφελούμενος από την παρουσία των Mejri και Ghyaza, που γνωρίζονται αγωνιστικά πολύ καλά, αλλά και τραβάνε κόσμο έξω από την ρακέτα, με τον Mejri να έχει εξελιχθεί σε Stretch Five. Είχε μαζί του στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης τον πλέι-μέικερ της Τυνησίας Abada, που άφηνε τον Roll να επωμίζεται τον κύριο δημιουργικό ρόλο με 5.2 ασσιστ, προσφέροντας όμως και ο ίδιος 4.8 ασσιστ, 12.4 πόντους 2 κλεψίματα/παιχνίδι μαζί με ανέβασμα του ρυθμού, ολοκληρώνοντας fast break και βγάζοντας την θέση ουσιαστικά μόνος του. Δικαιολόγησε έτσι την θέση στην κορυφαία πεντάδα μαζί με τον συμπαίκτη του Romdhane και τους Costello, Tavares και Dieng. Μπορούσαν βέβαια και άλλοι 2 συμπαίκτες να ψηφιστούν και αυτοί, τόσο ο ο Roll ως καλύτερος σκόρερ και πασέρ της πρωταθλήτριας Αφρικής, με παιχνίδι 18 πόντων και 9 ασίστ στον τελικό όσο και ο Mejri που ήταν επίσης πρώτος σκόρερ της Τυνησίας, όπως ο Roll με 16.2 πόντους, με καθοριστική above the rim άμυνα. Δείγματα της ποιότητας των Τυνήσιων. Η Τυνησία ήταν μια από τις ομάδες με τις περισσότερες βολές, και αυτή με το υψηλότερο ποσοστό στα δίποντα (61.3%), χάρη στους Romdhane Mejri και Ghyaza. Οι επιδόσεις όμως στις ασίστ (3η με 21.4) σε συνδυασμό με τα λάθη(4η στα λιγότερα) και ότι είχε και αυτή ισχυρο περιφερειακό δίδυμο που ήταν και καλοι δημιουργοί και χειριστές όπως το αντίστοιχο της Σενεγάλης με Henry και Badio, δείχνει ότι για να έπαιρνες μετάλλιο σε Afrobasket η καλή περιφέρεια ήταν το Α και το Ω, λαμβάνοντας υπόψη και το καλό δίδυμο πλέι-μέικερ της Ακτής Ελεφαντοστού.
Επίλογος
Τηρουμένων των αναλογιών η διοργάνωση δεν τα πήγε τόσο άσχημα. Το φαινομενικά σίγουρο ζευγάρι του τελικού Τυνησίας και Σενεγάλης έσπασε, είχαμε έναν ωραίο τελικό, νεες δυνάμεις μπήκαν στην οκτάδα, παραδοσιακές έμειναν εκτός τετράδας σαν την Ανγκόλα, και εκτός οκτάδας όπως η Νιγηρία και η Αίγυπτος, είχαμε και κόσμο που είναι κάτι άξιο αναφοράς στις εποχές covid-19 που ζούμε. Είδαμε νεαρούς αξιόλογους παίκτες με Badio, Acuoth, Bango, Zouzoua, χωρίς να ξεχνάμε και την προπονήτρια της Κένυας με την δίδυμη αδερφή της. Από την άλλη όμως η επικράτηση της Τυνησίας έδειξε για μια ακόμη φορά ότι τα καλα σωματικά και αθλητικά προσόντα των περισσότερων ομάδων της ηπείρου όχι μόνο δεν αρκούν σε διεθνές επίπεδο για κάτι καλύτερο από μερικές νίκες (και καμιά φορά να περνάνε ένα όμιλο), αλλά και σε Αφρικανικό επίπεδο αρκεί μια ομάδα να παίζει στοιχειώδες μπάσκετ για να πάρει την πρώτη θέση, με έναν γερασμένο κορμό. Χωρίς να χρειάζεται το Citius, Altius, Fortius που είδαμε στην περίπτωση των Ολυμπιακών αγώνων στην περίπτωση των ΗΠΑ, Γαλλίας και Αυστραλίας. Τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει η ευκαιρία να εκθρονίσουν την Τυνησία, μια και αυτή η γενιά θα δώσει την σκυτάλη στους επόμενους. Χρειάζεται όμως κάτι περισσότερο για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον τέτοιες διοργανώσεις σε ευρύτερο κοινό από μερικούς καμένους με το μπάσκετ όπως καλή ώρα ο υπογράφων, ένα έργο πιο δύσκολο από το να προφέρεις το πλήρες όνομα του γκαρντ της Ρουάντα Nshobozwabyosenumukiza…
