Να που είμαι και πάλι εδώ. Νομίζατε ότι γλιτώσατε από την ανούσια πολυλογία μου φέτος, αλλά το 2021 μπήκε με άγριες διαθέσεις και με εμένα να αναλαμβάνω απανωτά post game κείμενα. Αυτή τη φορά θα ασχοληθώ με την αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την Barcelona του αγαπημένου μου Saras (λυσσάξτε). Ένα παιχνίδι ιανός, με δυο πρόσωπα, που τελικά δεν έσπασε την, ψυχοφθόρα και αρκετά επιβαρυντική για τα στεφανιαία μας, παράδοση των θρίλερ της φετινής σεζόν.
Το ξεκίνημα
Οι παίχτες του coach Μπαρτζώκα για ακόμα ένα παιχνίδι μπήκαν και ήταν σαν μην μπήκαν. Μηδενική ενέργεια και συγκέντρωση, ελάχιστη δημιουργικότητα και κίνηση και γενικά έβγαζαν μια δυσάρεστη εικόνα αδυναμίας να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και στις ανάγκες ενός ματσαρίσματος με την, ίσως πληρέστερη και, καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης.
Βασικά μπήκαν με τον εντελώς αντίθετο τρόπο από το παιχνίδι της Βαρκελώνης.
Αν και στα αυτιά μας, μέσα από την μετάδοση, έφτανε ένα διαρκές και ενοχλητικό <weave> αυτό δεν το είδαμε στο παρκέ, αφού με άξονα τον Κώστα Σλούκα ο Ολυμπιακός προπαθούσε να στήσει <PnR> συνεργασίες αλλά δεν κατάφερνε και πολλά, αφού πέρα από τα πολύ δυναμικά <hedge outs> οι Καταλανοί γέμιζαν τον κεντρικό διάδρομο και οι 3 που δεν εμπλέκονταν στο screen στημένοι σε ζώνη και με απλωμένα χέρια έκλειναν σχεδον κάθε γραμμή πάσας.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την στατικότητα που επέδειξαν οι παίχτες του Ολυμπιακού, που βρίσκονταν μακριά από την μπάλα, θα κατανοήσουμε το λόγο που οι γηπεδούχοι είχαν πετύχει μόλις 10 πόντους σε 8 λεπτά, είχαν 2/10 σουτ εντος πεδιάς καθώς και 6 λάθη.
Ένα σουτ του Σλούκα μετά από <PnR>, ένα follow του Ellis (είχε 4 επιθετικά εκμεταλλευόμενος την άμυνα χώρο της πίσω ζώνης των blaugrana) και ο Πρίντεζης έδωσαν σκορ.
Για να καταλάβετε το μέγεθος της επιθετικής δυσπραγίας ο, τίμιος, Oriola στο ίδιο διάστημα είχε πετύχει 10 πόντους μόνος του, εκμεταλλευόμενος τις πάσες του Καλάθη στο <PnR> αλλά και το όχι συμπαγές <hedge out>, που εφάρμοζαν οι ερυθρόλευκοι σε τέτοιες καταστάσεις και τις προβληματικές καλύψεις από την αδύνατη πλευρά.
Εκμεταλλεύτηκε επίσης και την επιλογή του coach B να ξεκινήσει, ελλείψη Παπανικολάου και Sasha, τον ΒΧ πάνω στον Έλληνα PG με σκοπό να έχει ένα μεγάλο κορμί μπροστά του διαρκώς, αφού υπήρχε εντολή να αλλάζουν πάνω του μετά από κάθε screen.
Αυτή ήταν και η μόνη εφαρμογή αλλαγών στο πρώτο δεκάλεπτο.
Βέβαια ήταν αρκετή για να επιφέρει αρκετές βοήθειες που όλες τιμωρήθηκαν με έξτρα πάσες, χωρίς να μπουν βέβαια όλα τα σουτ που γεννήθηκαν από αυτές.
Με την είσοδο των Mckissic, Σπανούλη και Λαρεντζάκη στα τέλη της 1ης περιόδου και στη 2η, είχαμε και την πρώτη εφαρμογή <weave> σαν εισαγωγή στα plays, με σκοπό να μετακινηθεί, ή για να το πω σωστότερα να μετατοπιστεί, η άμυνα των Καταλανών και να επιτεθεί ευρισκόμενος σε κίνηση ο Mckissic ή ο Πρίντεζης.
Βέβαια ο Saras φρόντισε κάνοντας αμέσως <show> τους ψηλούς του, και με τον προσωπικό “φύλακα” του Mckissic να κλείνει τον αντίθετο διάδρομο, να κόψει την ορμή του και να τον βάλει σε σκέψεις για το τι πρέπει να κάνει. Μάλιστα, όποτε αυτός αναλάμβανε να κατεβάσει την μπάλα εφαρμοζόταν πίεση στα 4/4 για να μη βρει χώρο να καλπάσει.
Έτσι λοιπόν η επίθεση των γηπεδούχων παρέμεινε προβλέψιμη, στατική και αργή και τα λάθη έφτασαν στην αρχή του 2ου τετάρτου τα 8.
Ναι το ξέρω είναι πολλά.
Μόνη λύση ήταν τα 3πτ, που όμως δεν έμπαιναν (0/9), και μάλιστα το πρώτο το πέτυχε ο Mckissic μόλις 4 λεπτά πριν λήξει το ημίχρονο.
Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς την ίδια ώρα που ο Ολυμπιακός σκόραρε με ιδρώτα και αίμα, ο Saras έχοντας ρίξει στο παρκέ τον Davies βάλθηκε να συνεχίσει ότι και με τον Oriola στην εναρκτήρια περίοδο. Είτε μέσα από <PnR> είτε ανεβάζοντας τον στο high post, ο Λιθουανός τον μετέτρεψε σε κέντρο της επίθεσης του.
Όχι ότι δεν δούλεψε, απλά με αυτόν τον τρόπο η Barca δεν μπορούσε να ανοίξει το ρυθμό. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η απουσία του Abrines, που με την κινηση του μακριά απο την μπάλα δίνει πλάτος αλλά κυρίως επιτρέπει στο Λιθουανό coach να παλισιώνει τον Καλάθη και τον Hanga με 2 σουτέρ μόνιμα.
Αυτό δεν μπορούσε να συμβεί για μεγάλα διαστήματα, αλλά και γιατί ο Ολυμπιακός κυνήγησε ανελέητα τον Kuric, άλλαζε συχνά όποτε αυτός ξέφευγε από τον “κυνηγό” του πίσω από τα screens, αλλά και όταν δεν άλλαζε πάντα κάποιο <tag> θα γινόταν απαγορεύοντάς του το αγαπημένο του <catch n shoot>.
Με τον Higgins πάλι τα πράγματα ήταν πιο απλά. Επειδή αυτός λειτούργησε με την μπάλα στα χέρια περισσότερο <hedge outs> και εντολή για βοήθεια από τον περιφερειακό που βρίσκεται πλησιέστερα στο διάδρομο κινήσής του ή από τον παίκτη του Καλάθη.
Δεν έχω κάνει καμία αναφορά στον Mirotic, αλλά δεν ευθύνομαι εγώ για αυτό. Ο Μαυροβούνιος ψάχνει να βρει τα πατήματα του μετά την απουσία και λειτούργησε συντηρητικά και περισσότερο σαν δόλωμα για να απομακρύνει βοήθειες από τα πεντάρια της ομάδας του. Όχι ότι δεν σκόραρε, απλά δεν φορτώθηκε με πολλές προσπάθειες.
Η αντίδραση
Άλλωστε σας είπα ότι ο Saras είχε στοχεύσει στη θέση “5” και αυτό αποδείχθηκε και με την έναρξη του 2ου ημιχρόνου, που βρήκε τον Ellis (των 6 επιθετικών rebs) να παλεύει με τον Davies για μια καλύτερη θέση στο post. Οι Blaugrana, με τον Καλάθη να έχει μπλέξει με την πίεση του Jenkins (έπαιξε σχεδόν όλο το 10λεπτο), τον Mckissic να κυνηγάει και Higgins και Kuric και με τις σωστές βοήθειες να μην βρίσκουν όχι μόνο σκορ αλλά ούτε και προσπάθειες, ήταν αναγκασμένοι να στοχεύσουν μέσα στη ρακέτα.
Εκεί την περίμεναν όμως πολλά χέρια και πολλά κορμιά. Τα <hedge out> συνεχίστηκαν, οι καλύψεις κυρίως με <overplay> έδιναν ασφάλεια στις πλάτες τους, ενώ έχω την εντύπωση ότι σε κάποιες στιγμές οι μη εμπλεκόμενοι στα screens στην μπάλα επιτηρούσαν χώρους παρά παίχτες και αυτό επέφερε μια δυστοκία στην επίθεση των Καταλανών, που έχοντας και δυσκολίες και στο reb, αλλά και εφαρμόζοντας πολύ λελογισμένα την πίεση σε όλο το γήπεδο, δεν έβρισκαν εύκολα σκορ σε ανοιχτό γήπεδο ή σε <early offense> καταστάσεις.
Έτσι, κάτι τα 3πτ του Mckissic, κάτι οι πόντοι δεύτερης ευκαιρίας από τα επιθετικά, κάτι οι συνεργασίες του Σλούκα με τον Hassan, που αντικατέστησε τον Ellis όταν αυτός χρεώθηκε με 4ο φάουλ, κάτι η προσπάθεια να δημιουργηθούν συνθήκες που να ευνοήσουν τον Mckissic να επιτεθεί εν κινήσει (κυρίως από τις 45 μοίρες) και να κερδίσει κάποιο φάουλ, κάτι η ποιότητα του Πρίντεζη έφεραν τον Ολυμπιακό να προηγείται, έχοντας απονευρώσει πλήρως το μονότονο παιχνίδι των αντιπάλων του.
Ένα ακόμα θρίλερ
Έτσι οδηγηθήκαμε σε ακόμα ένα 4ο δεκάλεπτο που όλα βρίσκονταν στην κόψη του ξυραφιού.
Η Barca συνέχισε να θέλει να επιτεθεί βαθιά στη ρακέτα, αρχισε να ακουμπάει την μπάλα και στον Mirotic αλλά και πάλι οι Πειραιώτες είχαν λύσεις. Αλλαγές μόνο πάνω στον Καλάθη και στους υπόλοιπους μόνο σε λήξη επίθεσης, επιθετικά <hedge outs> με τον Hassan και πάλι να βάζει καλά τα χέρια του και να λειτουργεί θετικά σε αυτό το κομμάτι και όταν η μπαλα έφτανε στο ζωγραφιστό όλοι έπεφταν πάνω της. Ο Λαρεντζακης με απλωμένα χέρια πίεζε και δυσκόλευε τον Καλάθη. Χαρακτηριστικό δείγμα των μαχών που δόθηκαν για κάθε κατοχή είναι τα 3 (αν δεν κάνω λάθος) jumpballs.
Όσο η άμμος στην κλεψύδρα στέρευε ο coach Μπαρτζώκας προχώρησε σε αλλαγές σε όλα τα μαρκαρίσματα, με τον Livio να είναι αυτός που καλούνταν να τις αναλάβει. Εκεί χτύπησε τελικά και η Barcelona στις κρίσιμες τελευταίες κατοχές. Αρχικά στο <missmatch> του Σπανούλη με τον Mirotic (1/2 προσπάθειες), χρησιμοποιώντας σαν δολωμα τον Kuric να κινειται από μέσα προς τα έξω για να εκτελέσει αδειάζοντας την ρακέτα από βοήθειες, και με τον Higgins σε ρόλο χειριστή να χτυπάει είτε το Livio (στη φάση της τεχνικής ποινής) είτε τον Hassan.
To παιχνίδι μπορεί να χάθηκε αλλά σίγουρα ο Ολυμπιακός, πέρα από τα κλασικά περί μαχητικότητας, έδειξε και 2-3 πραγματάκια καθαρά αγωνιστικά στο 2ο ημίχρονο. Τα <hedge outs> λειτούργησαν όχι μόνο όσον αφορά την άμυνα στο screen αλλά και στο πως καλύφθηκαν και πλαισιώθηκαν από κατάλληλες και συγκεκριμένες βοήθειες. Δεν είχαμε τα γνωστά περιστατικά όπου όλου έτρεχαν πίσω από την μπάλα σαν κουτάβια.
Δεν είναι μικρό κατόρθωμα το να μην αφήσει τον Kuric να βρει ρυθμό. 3 μέρες πίσω ο Punter, μέσα από το ίδιο πεναλαμβανόμενο <curl>, έβαλε 30 πόντους. Την Παρακευή, είτε με αλλαγές είτε με σωστά <tag> και όχι <jump>, τον περιόρισαν μην αφήνοντάς τον να αποτελέσει παράγοντα του αγώνα.
Και στην επίθεση όμως υπήρξαν στοιχεία που δίνουν ελπίδα. Για μένα το πρώτο είναι το ότι ο Hassan είδε 3-4 φορές την πάσα έξω μετά από <roll>. Δεν το θεωρώ τυχαίο και δεν είναι ασήμαντο, ειδικά σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός που ψάχνει μέσα από απλωμένες διατάξεις να βρει το κατάλληλο spacing.
To 2o είναι δυο mini plays στο πλάι, αλλά και κεντρικά, που προπαθούν να εκμεταλλευτούν την αναμονή της άμυνας για κατεβασμα του Πρίντεζη στο post και τελικά αυτό να λειτουργεί σαν <decoy> για να να σουτάρει ή να ντριμπλάρει ο υπαρχηγός.
Το τρίτο ήταν ο τρόπος που προσπαθησε η ομάδα να φτιάξει συνθήκες στον Mckissic να επιτεθεί με φόρα. Είτε μέσα από <floppy & curl> (η κίνηση που έκανε ο Punter ή αυτή που κάνουν ο Carroll & o Kuric κινούμενοι γρήγορα από τη βασική προς τις 45o παίρνοντας ένα <pindown screen>).
Η πρόκριση έχει δυσκολέψει, αλλά σίγουρα ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να παλέψει μέχρι τέλους και κυρίως είναι υποχρεωμένος να αρχίσει να δείχνει σταθερή βελτίωση όχι μόνο ατομικά αλλά και σαν ομάδα. Η πραγματική αποτυχία θα είναι να μην υπάρξει μια αγωνιστική βάση πάνω στην οποία θα προσπαθήσει να συνεχίσει το κτίσιμο η ομάδα για του χρόνου.
