Ρε τι ζούμε; Για την ακρίβεια ευτυχώς που ζούμε! Από την άλλη, μπορεί να πει κάποιος ότι η φετινή χρονιά για μας πραγματικά αποτελεί ένα τεστ κοπώσεως. Αφού αδέλφια μου καταφέρνουμε και βλέπουμε και σήμερα το φως του ήλιου, μετά από βραδιές σαν την χτεσινή, νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι κρεπάρουμε από υγεία. Το περάσαμε και αυτό το τεστ με επιτυχία, αν και χτες δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Σε μια χρονιά που έχουμε παίξει περισσότερες παρατάσεις από παιχνίδια, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι αυτή η παράταση ήταν η κρισιμότερη μέχρι την επόμενη. Όσο προχωρούσε το παιχνίδι ένιωθα πραγματικά αυτό το υπερβατικό συναίσθημα του να βγαίνω από το σώμα μου, να στέκομαι ψηλά και να παρατηρώ ατάραχος τον εαυτό μου, που παρακολουθούσε με αγωνία το παιχνίδι. Τον έβλεπα να τραβάει τα λιγοστά μαλλιά του; Σαφώς. Να βρίζει σαν τον βαρκάρη; Σίγουρα. Να χτυπιέται πάνω στο καναπέ; Σαν το χταπόδι. Ώσπου εκεί στην παράταση άρχισε να αντιδρά ακόμα πιο περίεργα. Φόρεσε ένα κασκόλ της εθνικής ομάδας και τραγουδούσε για τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Ε, εκεί είπα πάει ο Figure8, τον χάνουμε. Πραγματικά φίλοι μου, για να επιστρέψω στο σώμα μου και να μη ρισκάρω με βόλτες προς το φως, ένιωσα χτες, στο τέλος, ότι παρακολουθούσα την πιο κρίσιμη παράταση στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Τον τελικό του ’87. Τόσο απίστευτο συναίσθημα μου δημιουργούσε η ιδέα ότι ο Ολυμπιακός πετάει στα σκουπίδια την φετινή του χρονιά Γενάρη μήνα, κάνοντας δυο ήττες στα παιχνίδια με ASVEL.
Εν Σλούκα Νίκα
Αλλά για να φτάσουμε στη παράταση είχαμε διασχίσει ωκεανούς, όχι αγάπης αλλά, δράματος. Και κάπου εκεί πριν το ναυάγιο, μα τους χίλιους καρχαρίες, Howard, Strazel, Cole και λοιπούς, εμφανίστηκε από μηχανής θεός ο Κώστας Σλούκας και μπουμπούνισε το κλασσικό θρυλικό καλάθι, που σαν άλλο γάλα Βλάχας έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές μπασκετόγαυρων. Πραγματικά αδυνατώ να κατανοήσω αν ο κάθε Σλούκας καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή την αγωνία δεκάδων χιλιάδων που παρακολουθούν το παιχνίδι. Αν καταλαβαίνει τη σημασία ενός τέτοιου σουτ. Πόσο μπορεί να ζυγίζει ένα τέτοιο σουτ που επηρεάζει συναισθηματικά τη ζωή τόσο πολλών ανθρώπων. Που χτίζει καριέρες και δυνητικά γράφει ιστορία. Δεν το καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή και γι’ αυτό το παστελώνει. Η ιστορία της επιτυχίας ενός τέτοιου σουτ είναι εν ολίγοις και η ιστορία της επιτυχίας μια ομάδας. Το κάθε club πρέπει να λειτουργεί ως ερημίτης μοναχός που η θρησκεία του είναι το ίδιο το παιχνίδι. Οι δεύτερες σκέψεις και η επαφή με τα εγκόσμια μπερδεύουν και τους καλύτερους εγκέφαλους και τους σπρώχνουν στην μπασκετική αμαρτία και αγωνιστική κόλαση. Αλλά coach «… ρύσαι ημάς από του πονηρού…» και μην μπαίνεις και εσύ στον πειρασμό να φορτώνεις το μυαλό σου με πολλές σκέψεις, που δεν αφορούν τίποτα άλλο από μια ομάδα που νικάει. Ο νίκες είναι ο παράδεισος επί της μπασκετικής γης. Αυτή η μικρή παρένθεση, περί μπασκετικής θεολογίας, για να επανέλθουμε στο παιχνίδι.
Νομίζω από εδώ και πέρα σε όλα τα παιχνίδια μας πρέπει να χορεύουμε Χάκα, όπως οι Νεοζηλανδοί, αλλά εμείς επιπλέον να περιφέρουμε στα χέρια μας τον Κώστα Σλούκα, για να ρίχνουμε το ηθικό των αντιπάλων. Το κάνανε και οι Βυζαντινοί με τον σταυρό πριν τις μάχες. Οπότε έχουμε ένα μείγμα Βυζαντίου και ειδωλολατρίας. Ταιριάζει και με την ομάδα αυτός ο συνδυασμός, τώρα που το σκέφτομαι. Σλούκας λοιπόν και πάλι Σλούκας. Δεν χαμπαριάζει ο άρχοντας. Όταν βρίσκεται στο παρκέ όλες οι επιλογές βρίσκονται πάνω στο τραπέζι, που λέει και ο Χαρδαλιάς, ενώ όταν βρίσκεται στον πάγο του πάγκου λέμε το ψωμί ψωμάκι και το μπάσκετ μπασκετάκι. Και σε κάθε περίπτωση την ευθύνη την έχει ο Μπαρτζώκας. Δική του δουλειά είναι να μπορεί να επιλέγει κατάλληλα σχήματα για να είναι αποτελεσματικό το <PnR>, που τόσο βολεύει τον Σλούκα. Χτες η παρουσία του πιο επιθετικού Jenkins βοήθησε στο να αποτρέψουμε την βοήθεια από τον παίκτη του, ενώ ταυτόχρονη παρουσία Πρίντεζη και Harisson βόηθησε στις αποστάσεις. Και με αυτά το πρώτο ημίχρονο κύλησε καλά επιθετικά ενώ και αμυντικά πήγαμε καλά όσο βρισκόταν ο Hassan στο παρκέ, που μπορούσε να χαμηλώνει αρκετά και να χρησιμοποιεί σωστά τα χέρια του δίνοντας λύσεις σε σχέση με τον Ellis. Και μετά ήρθαν οι μέλισσες…
Ο Θρύλος ο Φλου
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν τελείως ροκ και ο Θρύλος μας εντελώς ο Μπάμπης ο Φλου. Μποέμικο μπάσκετ, αναρχοαυτόνομο. Η ASVEL ανέβασε τη πίεση σε όλο το γήπεδο, ο Σλούκας βρέθηκε αρκετά λεπτά στον πάγκο και το παιχνίδι έγινε λίγο όσα πάνε και όσα έρθουν. Βέβαια, όπου δημιουργούνται χώροι και κενά υπάρχει ένα mustang καθαρόαιμο άτι που τρέχει αδάμαστο να τους καλύψει. Φυσικά αναφέρομαι στον άρχοντα του transition, τον S. Mckissic. Τους πετσόκοψε στο ανοικτό γήπεδο! Η πίεση των Γάλλων μας χάλασε όλο το επιθετικό πλάνο, με τη μη δυνατότητα να στήσουμε plays με κάποια εισαγωγική πάσα, ενώ οι πολύ αθλητικοί ψηλοί κάλυπταν γρήγορα τους χώρους στην περιφέρεια, οδηγώντας μας σε λίγα ελεύθερα σουτ τριών πόντων. Οπότε έμεινε πρακτικά ως μόνη επιλογή το <1vs1>, κυρίως από McKissic. Το δυσάρεστο όμως ήταν ότι όσο προχωρούσε το παιχνίδι τόσο αργούσαν οι αντιδράσεις μας στην άμυνα, με αποτέλεσμα να βρει ρυθμό και η ASVEL. Η απουσία ενός <rim protector> και η δυσκολία στο rebound, καθώς και κάποιες βιαστικές επιλογές και στιγμές αδράνειας στην άμυνα, μας έφεραν να κρέμεται το μέλλον μας στη διοργάνωση σε μια κλωστή, αλλά τι κλωστή. Αυτή που υφαίνεται με άπειρο μπασκετικό ταλέντο, με πολλή δουλειά και τόνους χαρακτήρα και προσωπικότητας από τον Κώστα Σλούκα. Πήρε την ομάδα στα χέρια του σκοράροντας τους 8 από τους 10 τελευταίους κρίσιμους πόντους, οδηγώντας μας στην παράταση.
Εκεί εμφανίστηκε η άμυνα. Η μη σωστή αμυντική λειτουργία, είτε από έλλειψη χαρακτηριστικών είτε από έλλειψη σχεδίου, μας έχει στοιχίσει φέτος και παρ’ ολίγον χτες. Οι 86 πόντοι που σκόραρε η ASVEL, και μάλιστα με χάλια ποσοστά, τα λένε όλα. Ευτυχώς, καθοριστικές άμυνες από Vezenkov, κατά κύριο λόγο, και Hassan όπως και η μεγάλη συγκέντρωση από όλα τα παιδιά και η προσοχή στο rebound οδήγησαν στην λυτρωτική νίκη. Αλλά, υπάρχει και ένα αλλά. Φέτος όλες μας οι νίκες είναι δύσκολες, αγχωτικές και δυσκοίλιες. Τις παίρνουμε όχι επιβάλλοντας τον πλάνο μας και τον ρυθμό μας αλλά παίρνοντας αυτό που μας δίνει ο αντίπαλος. Μας δίνει σουτ; Τα παίρνουμε χωρίς να τα προκαλούμε με σωστή κυκλοφορία. Μας δίνει χώρους; Μπαίνουμε στο καλάθι χωρίς να τους δημιουργούμε με κίνηση. Χρειαζόμαστε δουλειά, ρόλους και καλύτερη αξιοποίηση του υλικού της ομάδας, αλλιώς το τέλος της φετινής διαδρομής μοιάζει κοντινό.
Μια νίκη με πολλά Ν
Ο πλησιέστερος και καθοριστικότερος σταθμός της φετινής διαδρομής βρίσκεται στο πανέμορφο Κάουνας. Αναμένω τον γλαφυρό Filman να μας ξεναγήσει στις ομορφιές του. Το αποτέλεσμα προφανώς θα κρίνει πολλά, αλλά δυστυχώς τελικός δεν είναι. Και λέω δυστυχώς γιατί ενώ η ήττα σε πάει πολύ πίσω, η νίκη δεν σου εξασφαλίζει πρόκριση. Όμως σε κάθε περίπτωση θα πρόκειται για την σημαντικότερη νίκη της χρονιάς. Μια νίκη με πολλά Ν μάλιστα. Αρχικά θα μας στείλει στις 12 νίκες και θα απέχουμε 6-7 νίκες σε 13 παιχνίδια για την πρόκριση, δηλαδή ένα ρεαλιστικό 50% σχεδόν. Έπειτα θα έχει επιτευχθεί απέναντι σε έναν ανταγωνιστή, οπότε μιλάμε για νίκη διπλής αξίας. Αν μάλιστα συνοδευτεί, πιθανότατα, από την κάλυψη της διαφοράς τότε θα πρόκειται για νίκη τριπλής αξίας, γιατί μπορεί να μειώσει το όριο πρόκρισης στις 18 νίκες, εφόσον ευνοούμαστε σε αρκετές περιπτώσεις ισοβαθμιών. Αλλά τα οφέλη δεν εξαντλούνται εκεί. Η νίκη θα είναι απόδειξη χαρακτήρα, δύναμης και αυτοπεποίθησης. Θα δώσει χρόνο στην ομάδα αλλά θα δημιουργήσει και την πίστη ότι τα πάντα είναι δυνατά. Θα της δώσει καύσιμα μέχρι το τέλος και θα είναι μια τεράστια βαθμολογική αγωνιστική και ψυχολογική παρακαταθήκη.
Σε αυτό το δύσκολο κομμάτι της σεζόν θα στερηθούμε τον πολύτιμο Κώστα Παπανικολάου. Πολύ φυσιολογικά τίθεται θέμα ενίσχυσης. Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτή τη στιγμή δεν είναι απαραίτητη κάποια κίνηση. Το αν έπρεπε να γίνει νωρίτερα είναι άλλο θέμα, όμως αυτή τη στιγμή, εν μέσω συνεχόμενων κρίσιμων παιχνιδιών, μάλλον κάποια προσθήκη θα μπερδέψει περαιτέρω την ομάδα. Άλλωστε δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες που είναι εφικτοί στόχοι και μπορούν να βοηθήσουν άμεσα. Ένας ψηλός που να προστατεύει καλύτερα το καλάθι και να βοηθάει στο rebound σίγουρα θα ήταν καλοδεχούμενος, αλλά το σημαντικό είναι να φτάσουμε «αρτιμελείς» μέχρι την διακοπή. Υπάρχει καλό υλικό στην ομάδα και πραγματικά θέλω να ελπίζω ότι μόνο καλύτερα μπορούμε να παίξουμε.
Δεν ξέρω που θα μας βγάλει αυτή η χρονιά, ούτε αν είναι μεταβατική ούτε αν καταφέρουμε να χτίσουμε πάνω της για το μέλλον. Κάθε εβδομάδα βρισκόμαστε δίπλα της με μεγάλη προσμονή και αγωνία για το αποτέλεσμα. Θυμώνουμε, γκρινιάζουμε, πανηγυρίζουμε. Ακόμα και σε μια τέτοια χρονιά, με τόσες δυσκολίες με τόσα αγωνιστικά θέματα η ομάδα μας κρατάει ζωντανούς. Μακάρι με την Zalgiris να είναι μια τέτοια βραδιά. Περνάμε δύσκολα βράδια αλλά πραγματικά ανυπομονώ για τέτοιες νύχτες. Αυτά θα έχουμε να θυμόμαστε αρκεί να βγάζουμε με επιτυχία κάθε φορά το… τεστ κοπώσεως!
