by Goodfella71
Αυτό ήταν. Εδώ και λίγες ημέρες, η διοργάνωση της Ευρωλίγκα για τη σεζόν 2021-2022 πήρε τη θέση της στα τεφτέρια της ιστορίας. Και πως να μην γίνει κάτι τέτοιο άλλωστε; Μιλάμε για μία αγωνιστική περίοδο αρκετά ιδιαίτερη, με σημαντικές ανακατατάξεις και πολύ υλικό προς συζήτηση.
Παράπονο, δόξα τω Θεό, δεν έχουμε από τα όσα είδαμε. Από ξεχωριστές στιγμές φέτος χορτάσαμε. Η κορυφαία μπασκετική διασυλλογική διοργάνωση ξεκίνησε με 18 ομάδες και, ελέω πολέμου στην Ουκρανία, έμεινε με 15, φαινόμενο που συναντήσαμε για πρώτη φορά στα, σύγχρονα τουλάχιστον, χρονικά. Και το οποίο έβαλε περισσότερους υποψήφιους στην εξίσωση. Πρώτα για την οκτάδα και, κατά συνέπεια, για το φάιναλ φορ.
Εν τέλει, το Έβερεστ του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν παραβιάστηκε από ανεπιθύμητους επισκέπτες, με την Εφές να κρατά, στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου, την κυριαρχία στην κορυφή του, να μπαίνει στο κλειστό κλαμπ των συλλογών που έχουν κάνει το back to back και, χωρίς αμφιβολία, να επιβεβαιώνει την κυριαρχία που έχει επιβάλει το τελευταίο διάστημα στα παρκέ της Γηραιάς Ηπείρου.
Βέβαια ο δρόμος των Τούρκων δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ειδικά μέχρι τα μέσα Νοέμβρη έμοιαζαν χαμένοι στο διάστημα, με 6 ήττες σε 8 παιχνίδια και προβληματική αμυντική λειτουργία. Κάτι που κατάφεραν, εν τέλει, να ξεπεράσουν και όχι μόνο έβγαλαν αντίδραση, αλλά έδειξαν μία πιο αγριεμένη εικόνα μιας ομάδας που ήθελε να αποδείξει ότι δεν βρίσκεται τυχαία εδώ που είναι.
Και τα κατάφερε. Με το φονικό τρίδυμο Λάρκιν, Μίσιτς, Πλάις μπροστάρηδες και αποκορύφωμα το μεγάλο τελικό και το παιχνίδι με τη Ρεάλ.
Μεγαθήριο που χτυπά αθόρυβα, η Βασίλισσα όσο και να βρέθηκε σε υψηλές πτήσεις φέτος, έχοντας σταθερά περίοπτη θέση στο βαθμολογικό πίνακα, δεν έμοιαζε, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, ότι θα χτύπαγε το μεγάλο τελικό και, κατά συνέπεια, την κούπα. Είχε ισορροπία στο παιχνίδι της, διέθετε μία πολύ καλή επιθετική λειτουργία, με το ανασταλτικό κομμάτι να έχει συνέπεια, χωρίς όμως να σφίγγει τον αντίπαλο. Μεγάλη βοήθεια στην πορεία των μερένγχες αποτέλεσε η φροντ λάιν τους με τους πύργους Γιαμπουσέλε, Ταβάρες και τον Ντεκ να πιστώνονται σε μείζονα βαθμό την επιτυχία τους, χάρη στην ασφάλεια που προσφέρουν μέσα στη ρακέτα. Δεν βγάζουμε εκτός την, πάντα, βρωμόχερη περιφέρειά τους που στα δύσκολα έχει κρύο αίμα και το απέδειξε και φέτος.
Και δεν γίνεται, κάπου εδώ, να μην μιλήσουμε και για το μεγαλύτερο επίτευγμα της φετινής Ρεάλ. Το να πετάς εκτός τελικού το μεγαλύτερο μπάτζετ της διοργάνωσης, και μάλιστα με ανατροπή, σε ένα τέτοιο ματς δεν είναι λίγο.
Η Μπαρτσελόνα, άλλωστε, φέτος είχε όλα τα φόντα να πάρει τα σκήπτρα. Λίγες φορές έβγαλε το πόδι από το γκάζι, τουλάχιστον στην κανονική περίοδο, όπου πήρε την πρωτιά, χωρίς να επιδέχεται ουδεμίας αμφισβήτησης. Τα πράγματα όμως άρχισαν σιγά σιγά να αλλάζουν. Δύσκολη πρόκριση από τα πλέι οφ, πιο δύσκολη απ’ ότι περιμέναμε, και ήττα στον ημιτελικό, κάτω από ένα συννεφιασμένο κλίμα. Σίγουρα δεν είναι και το καλύτερο πράγμα στον κόσμο ο προπονητής μιας τέτοιας ομάδας να επιρρίπτει ευθύνη καθ’ αποκλειστικότητα στους παίκτες μετά από ένα τέτοιο παιχνίδι, ενώ χρειάζεται ενότητα και ψυχραιμία. Οι μπλαουγκράνα, πλην του εξαιρετικού και, μεγάλου βάθους, υλικού, διέθεταν μία συνεργασία η οποία σκότωνε. Οργάνωση από τον καλύτερο δημιουργό της Ευρώπης, Νικ Καλάθη, εκτέλεση από τον, δαιμονισμένο MVP, Νίκολα Μίροτιτς, που έκανε απίστευτη χρόνια και δεν άφησε τίποτα όρθιο στο διάβα του. Ακόμα κι όταν η ομάδα του δεν επικρατούσε, έδειχνε ότι έχει τον τίτλο του καλύτερου για φέτος στο τσεπάκι. Και όλα αυτά συνθέτουν, εν τέλει, το συμπέρασμα ότι η φετινή ευρωπαϊκή σεζόν των Καταλανών στέφθηκε, όχι με το στέμμα του πρωταθλητή, αλλά με παταγώδη αποτυχία.
Το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε για την έτερη ομάδα του μικρού τελικού, που ίσως ήταν και η έκπληξη της διοργάνωσης. Ο αγαπημένος μας Ολυμπιακός, λοιπόν, φέτος εντυπωσίασε και έχει το σεβασμό όλων στο τέλος της ημέρας. Έχοντας την πιο συμπαγή άμυνα της διοργάνωσης και οργιάζοντας επιθετικά στα κρίσιμα σημεία της διοργάνωσης, κι ας κόλλαγαν καμιά φορά σε αυτό το κομμάτι, οι ερυθρόλευκοι φάνταζαν πονοκέφαλος για τους αντιπάλους τους, με την πρωτιά και την πρόκριση να χάνονται κυριολεκτικά από ένα σουτ… στα χασομέρια, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Παρ όλα αυτά, η ομοιογένεια του συνόλου των Πειραιωτών, σε συνδυασμό με τη συγκινητική παρουσία του λαού του, έδωσαν στη μπασκετική Ευρώπη να καταλάβει ότι αυτό το εγχείρημα είναι ακόμα στη γέννησή του. Θα δούμε, μάλιστα, το πως και το γιατί σε ένα επόμενο κείμενο που θα σας σερβιριστεί στο τέλος της σεζόν και θα τα έχει όλα, όσον αφορά αυτό που μας έδωσε και αυτό που θα μας δώσει από εδώ και εμπρός η φαληρική ομάδα.
Και συνεχίζουμε με αυτούς που δεν κατάφεραν να φτάσουν στο τέλος της διαδρομής, ξεκινώντας όχι από αυτούς που πάλεψαν να μπουν στην πτήση για Βελιγράδι, αλλά δεν βρήκαν χώρο, αλλά από αυτούς που έφυγαν πιο νωρίς του αναμενόμενου από αυτή την προσπάθεια. Πάμε δηλαδή στις τρεις εκπροσώπους από τη Ρωσία, που τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία τις έβγαλαν νωρίς και απροσδόκητα νοκ άουτ.
Η ΤΣΣΚΑ έδειχνε εξ αρχής ότι, έστω και με δυσκολία, θα έβρισκε θέση στους 8, παρότι δεν θύμιζε σε μεγάλο βαθμό το φόβητρο που έχουμε συνηθίσει. Έπαιρνε πράγματα από κάθε θέση στο παρκέ, αν και αμυντικά την περίμενα κάπως καλύτερη.
Όπως καλύτερη, για παράδειγμα, απ’ όσο περίμενα είδα τη Ζενίτ εκεί, που έκανε μία πορεία – απόδειξη πως δεν είναι, ήταν μάλλον, ομάδα πυροτέχνημα για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και πως ήρθε για να μείνει. Επικίνδυνο σύνολο με περιφέρεια που αποτελούσε το δυνατό της σημείο και ήταν σύμμαχος στην πορεία του ρώσικου συλλόγου, ο οποίος καλόβλεπε τα πλέι οφ και είχε αξιοπρόσεκτη και ισορροπημένη επιθετική λειτουργία.
Αλλά ο πόλεμος σταμάτησε αυτή την άνοδο. Όπως το ίδιο έκανε με τη μία εκ των δύο μεγάλων εκπλήξεων της φετινής Ευρωλίγκα. Η Ούνιξ Καζάν, όσο μουδιασμένα κι αν μπήκε στη φετινή διοργάνωση, έδειξε τα δόντια της και, με μεγάλο όπλο τη δαιμόνια περιφέρειά της, παίρνοντας πολλά και από τη γραμμή του τριπόντου, ρίχτηκε μέσα στη μάχη για την οκτάδα, έχοντας τις πιθανότητες με το μέρος της. Γενικά μιλάμε για μία ομάδα που κούρασε την πλειοψηφία των αντιπάλων της, είτε κέρδιζε, είτε έχανε. Αναμφίβολα, ένας δύσκολος, θεαματικός και υπολογίσιμος, διόλου αδιάφορος αντίπαλος για τους μονομάχους του δρόμου που οδηγούσε στα πλέι οφ.
Ποια ήταν όμως η έτερη μεγάλη έκπληξη; Μα φυσικά η Μονακό. Η αντίπαλος του Ολυμπιακού στους 8, με ένα πολύ σκληρό σύνολο, που είχε μπροστάρη τον εξαιρετικό Μάικ Τζέιμς, κέντρισε τα βλέμματα στην παρθενική της παρουσία. Πολύ καλή παρουσία στα εκτός έδρας παιχνίδια, έδειξε ότι όχι μόνο δεν φοβάται, αλλά είναι ομάδα που θα σε σκοτώσει αν δεν την υπολογίσεις και της δώσεις λίγο χώρο. Έχει μεγάλο μέλλον στη διοργάνωση και φαίνεται πως χτυπά την πόρτα της ελίτ, μετά τη φετινή, τουλάχιστον αξιόμαχη, πορεία της.
Και μιας και αναφέραμε τη λέξη αξιόμαχη, να δώσω τα συγχαρητήριά μου στον Αντρέα Τρινκιέρι για τη δουλειά που κάνει στη Μπάγερν. Όσο και να ζορίζεται κάθε χρόνο, η Βαυαρική ομάδα δίνει τον καλύτερο εαυτό της και σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε ότι πέφτει αμαχητί. Όχι και η καλύτερη εικόνα η φετινή, με μεγάλα άσχημα διαστήματα, με τον αποκλεισμό των τριών ρωσικών εκπροσώπων να τη βάζει από το τρυπάκι στην επόμενη φάση. Και highlight της σεζόν ήταν, χωρίς αμφισβήτηση, η συνέχεια που ακολούθησε. Κόντραρε στα ίσα το φαβορί Μπαρτσελόνα, εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες που εμφάνισε και χτύπησε επιτυχημένα. Όσο ανυπέρβλητο κι αν ήταν αυτό το εμπόδιο, οι Γερμανοί έβγαλαν το λάδι του αντιπάλου τους και έφυγαν από τη μέση στα σημεία. Γρήγορο και αεικίνητο σύνολο, πάντα θα παραμονεύουν στη γωνία, όπως και φέτος, για να βρουν την ευκαιρία, να μπουν στη μάχη και να χτυπήσουν.
Γενικά είχε ευχάριστες εκπλήξεις η φετινή διοργάνωση, είχε όμως και ορισμένες απογοητεύσεις. Αυτή που βρέθηκε ψηλότερα, αλλά αδίκησε, έτι μία ακόμα φορά τον εαυτό της, ήταν η Αρμάνι Μιλάνο. Η φοβερή αρχή, δεν ήταν τελικά, το ήμισυ του παντός, και πάρα την, αναμενόμενα, συνεπή πορεία της στη regular season, όχι μόνο είχε κάποια απογοητευτικά διαστήματα, αλλά στην κρίσιμη καμπή της διοργάνωσης τα πλήρωσε. Κόντρα στην Εφές φάνηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων, πλήρωσε το άγχος και την έλλειψη εύρεσης αντίδρασης, παρά το έμπειρο υλικό της και χαιρέτησε πρόωρα. Εκ των θετικών, πάντως, συντελεστών φέτος η εκτόξευση του, απίστευτα υποτιμημένου, Shavon Shields, που αποτέλεσε πρωτομάστορα στο φετινό ταξίδι των Ιταλών στην κορυφαία διοργάνωση, μαζί με μία τρομερή γραμμή ψηλών που δεν εξαργύρωσαν εκ του αποτελέσματος τις προσδοκίες που υπήρχαν για τη σεζόν που έφυγε.
Προσδοκίες οι οποίες θεωρώ πως δεν υπήρχαν για τον λαθρεπιβάτη, ας μου επιτραπεί η έκφραση, των πλέι οφ, τη Μακάμπι. Δεν έχω τη χειρότερη των εντυπώσεων για την επιθετική λειτουργία των Ισραηλινών, κάθε άλλο, έχει να δώσει και αρκετά μάλιστα, αλλά αμυντικά η κατάσταση είναι τραγική. Ο λόγος που η ομάδα του λαού χύνει την καρδάρα με το γάλα και αποτελεί πιο ιδανικό αντίπαλο σε περίπτωση πρόκρισης στα προημιτελικά. Φέτος βρήκε ευκαιρία με την υπάρχουσα κατάσταση και βρέθηκε εκεί, παρά το μεγάλο διάστημα που είχε χωρίς νίκες, ωστόσο η συμμετοχή της ήταν περισσότερο φιλική και αποτέλεσε την πρώτη ομάδα που βγήκε νοκ άουτ. Πιστώνω πολλά εύσημα για την έξοδο στην οκτάδα στον Ante Zizic, μπορώ να πω πως με χαροποίησε ιδιαίτερα με την εικόνα που έδειξε, ιδίως μέσα στη ρακέτα.
Περνώντας τώρα στα εκτός του τρένου που έφυγε για τους 8, ξεκινώ από την εκρηκτική σαν σύνολο, αλλά αυτοκαταστροφική Φενέρμπαχτσε. Η ευθύνη για εμένα πάει στον πάγκο και στον κύριο Sasa Djordjevic, του οποίου οι επιλογές μέσα στο παιχνίδι κόστισαν αρκετά παιχνίδια που έμοιαζαν φαινομενικά εύκολα. Γενικά γνωστός… αυτόχειρας κόουτς ο Σέρβος, έχει χάσει μεγάλες ευκαιρίες μέσα από τα χέρια του πολλάκις, σκορπώντας εν τέλει το άρτιο αποτέλεσμα που μπορούσε να παρουσιάσει στον αγωνιστικό χώρο.
Στις ευχάριστες εκπλήξεις, που αφήνουν και μία κάποια παρακαταθήκη για το μέλλον, βάζω τη Βιλερμπάν και την Άλμπα.
Το ταλαντούχο ρόστερ των Γάλλων έβγαλε μία άκρως θετική εικόνα στο γήπεδο, συνδυάζοντας την σκληράδα με την ελαστικότητα και, κυρίως, το μυαλό των παικτών του. Το θέμα ήταν ότι έπεσαν πάνω σε πολύ καλύτερες ομάδες και το κάτι παραπάνω ήταν μία υπόθεση με πολλά προβλήματα για να λυθεί. Στις πρώτες αγωνιστικές, εμφάνισαν μία άκρως θετική και όμορφη εικόνα, η οποία έσπασε από τα μέσα Νοεμβρίου και έπειτα.
Αντίθετη πορεία έκανε, κατά κάποιο τρόπο, η Άλμπα, που ενώ φάνηκε πως και φέτος θα έχει ρόλου κομπάρσου, το τελευταίο δίμηνο έδειξε διάθεση να γκαζώσει και να δείξει τα δόντια της, κυνηγώντας ακόμα και την είσοδο στους 8. Δυνατή ομάδα και μεγάλος κίνδυνος πίσω από το τόξο οι Βερολινέζοι, πήραν πολλά εν ολίγοις από το τρίποντο, αλλά πλήρωσαν το αργό τους ξύπνημα, την επίφοβη αμυντική τους λειτουργία και τη φανερή έλλειψη ποιότητας, εν συγκρίσει με τους υπόλοιπους διεκδικητές.
Σε πιο βαλτώδη περιοχή κινήθηκαν η Μπασκόνια, στην οποία “ήταν το κλίμα στραβό το έφαγε και ο γάιδαρος”, ο Ερυθρός Αστέρας και ο έτερος ελληνικός εκπρόσωπος, ο Παναθηναϊκός.
Οι Ισπανοί είχαν ρόστερ με επιλογές, αλλά φάνηκε εξ αρχής ότι φέτος δεν έχουν έρθει για πολλά πράγματα.
Αξιόμαχοι σε όλους τους τομείς οι Σέρβοι, ειδικά στο δεύτερο μισό, αλλά περιορίστηκαν σε ρόλο κομπάρσου.
Πολύ άσχημη σεζόν για τους πράσινους, με τη διαχείριση του υλικού να γίνεται λαθεμένα, τον έλεγχο να χάνεται και τον Δημήτρη Πρίφτη να μη μετουσιώνει την υπομονή όλων μας σε κάτι ουσιαστικό. Από τα λίγα όμορφα πράγματα που έβγαλε η φετινή σεζόν για το τριφύλλι, αποτελεί ο Daryl Macon, που στην πρώτη του χρονιά στην Ευρωλίγκα έδειξε ότι δεν βρίσκεται τυχαία εδώ, από τους λίγους του φετινού Παναθηναϊκού που το πέτυχαν αυτό.
Και θα κλείσω με τον μεγαλύτερο κουβά της φετινής σεζόν. Δεν αμφιβάλλω ότι δεν υπήρχε άνθρωπος που πίστευε στην αρχή της χρονιάς ότι η Ζαλγκίρις θα κάνει τόσο απογοητευτική πορεία. Κι όμως. Με εξαίρεση κάποιες μικρές εκλάμψεις, κυρίως προς τα τελευταία παιχνίδια, η παρουσία των Λιθουανών ευνοούσε απλά τους υπόλοιπους, ώστε να προσθέτουν στη βαθμολογία τους μία ή και δύο εύκολες νίκες, από τα μεταξύ τους παιχνίδια. Όσο κι αν έβγαλε μάτια η breakout season του Josh Nebo, η συνολική εικόνα, και ειδικά η πολύ κακή αμυντική λειτουργία, δεν μπορούσε να συμμαζευτεί. Συν το θέμα του προπονητή που υπήρχε, με επιλογές που έκαναν τη ζημιά μεγαλύτερη (ίσως η πιο βαριά ευθύνη πάει και εκεί), το γλυκό έδεσε. Μια χρονιά που θέλει να ξεχάσει γρήγορα η ομάδα από το Κάουνας και σοβαρός λόγος για αλλαγές.
Ελπίζω πως η ένταση και η πολυποικιλότητα της φετινής χρονιάς θα δώσουν ακόμα μεγαλύτερη αίγλη στη διοργάνωση και θα την εξελίξουν κι άλλο.
Μην ξεχνάμε ότι από την επόμενη χρονιά θα έχουμε και ομάδες στη διοργάνωση, όπως η Βίρτους Μπολόνια, που, ως νικήτρια του Eurocup, επιστρέφει μετά βαΐων και κλάδων στη διοργάνωση, έχοντας ένα από τα πιο σύνθετα και επικίνδυνα ρόστερ που θυμόμαστε.
Από το Eurocup υπάρχουν και άλλες εντυπωσιακές περιπτώσεις, όπως η έκπληξη για φέτος Μπούρσασπορ, που έφτασε στον τελικό, μεταξύ άλλων πέταξε εκτός το φαβορί Παρτιζάν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και επιθετικά μοιάζει ασταμάτητη, έχοντας τρομερό δημιουργικό και, κυρίως, εκτελεστικό κομμάτι.
Περιπτώσεις όπως η ποιοτική, γρήγορη και ευέλικτη Βαλένθια, που δείχνει ότι έχει υλικό που μπορεί να σταθεί στο κορυφαίο επίπεδο.
Θα ήθελα να δω, όπως καταλαβαίνετε, τη σύνδεση μεταξύ των δύο κορυφαίων διοργανώσεων να γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, ώστε να χτιστεί ένας τεράστιος οργανισμός – κολοσσός, με πιο ουσιαστική αλληλοσύνδεση, που θα κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον το “αφάν γκατέ” του ευρωπαϊκό μπάσκετ, πάντα με γνώμονα το καλό των ομάδων. Και σίγουρα θα επιθυμούσα τη διάνοιξη ενός διαύλου, επιτέλους, με όλη τη μπασκετική Ευρώπη, ώστε να βοηθηθεί κι άλλο η επέκταση και εξέλιξη όχι μόνο της Euroleague και του Eurocup, αλλά και των εθνικών πρωταθλημάτων. Τώρα η ευκαιρία είναι μεγαλύτερη από ποτέ, και με τα τεκταινόμενα σε Ρωσία και Ουκρανία, που σαφώς θα επηρεάσουν σε όλους τους τομείς, αλλά και με την αύξηση του δικαιώματος να έχουν λόγο οι ομάδες στα πεπραγμένα διεξαγωγής και διαχείρισης των δύο κορυφαίων πρωταθλημάτων της Γηραιάς Ηπείρου.
Ας έχουμε στα υπόψιν μας, να προσθέσω, και την πλειάδα αστέρων που μένουν ελεύθεροι το καλοκαίρι, με την off season να έχει ένταση και να αναμένεται ιδιαίτερα συναρπαστική. Ακόμα ένα σημάδι ότι η επόμενη χρονιά θα είναι απρόβλεπτη μεν, φανταστική δε, με πολλές συγκινήσεις, σκληρές μάχες σε όλα τα επίπεδα και με μία ομορφιά πολύ πιο άγρια. Από αυτές που μας έχουν κάνει να αγαπάμε λίγο παραπάνω το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
