Εεεπ! Να μαστέ και πάλι! Βρε καλώς τα παιδιά. Τι μου κάνετε αγαπημένοι/ες φίλοι και haters; (έχουμε και τέτοιους τρομάρα μας..) Ξεκουραστήκατε; Ρίξατε τις βουτιές σας, όπου και όπως έπρεπε; Φορτίσατε τις μπαταρίες σας; (υπάρχει άραγε πιο ψεύτικη και αστεία ερώτηση κάθε αρχές φθινοπώρου;) Λοιπόν, σας έχω άσχημα νέα, η ανεμελιά του καλοκαιριού έφυγε και άφησε πίσω της νέα προβλήματα, οικονομικές ζημίες και, ενδεχομένως, νέα “γραμμάτια” που πρέπει να αποπληρώσουμε. Βέβαια συνηθισμένοι είμαστε σε αυτά – όποιο χρέος και αν σηκώσεις κάποιος Έλληνας είναι από πίσω (Sad but true). Μεταξύ μας τώρα, δεν σας χάλασε που είχατε να διαβάσετε Σαν-Editorial από τον Μάρτιο. Αφενός who cares, αφετέρου ας μην κοροιδευόμαστε, οι ζωές μας μπήκαν σε περίεργη ρότα από το Lockdown και έπειτα – πιο μπάσκετ τώρα… Σε ό,τι αφορά την post lockdown περίοδο, το εφετινό, ενώ έμοιαζε, τελικά δεν ήταν καλοκαίρι. Εκτός αν είσαι στα 20s ή απλά ανεύθυνος και ζεις – εν αγνοία σου – επικινδύνως (κυρίως για τους άλλους).
Η επιστροφή στην «κανονικότητα» δεν ήρθε και μάλλον θα αργήσει, αν έρθει ποτέ. Όλα όσα παπαγαλίζαμε ως κλισέ σε αυτή την χρονική στιγμή κάθε χρόνο, πλέον έχουν διαφορετικά νοήματα. Σιγά ρε Emerald θα πει ο Νικόλας ο Ξερόλας, πολύ μαύρα μας τα παρουσιάζεις, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Εύχομαι ειλικρινά να είμαι εγώ εκτός πραγματικότητας και δεν θα αργήσουμε να το διαπιστώσουμε. Αλλά, απλά ως υπόθεση εργασίας, αναρωτηθείτε τι θα γίνει αν ένας παίκτης ή προπονητής αρρωστήσει σοβαρά λόγω Covid-19 και εγκαταλείψει αυτό τον μάταιο κόσμο. ΟΚ, θα στεναχωρηθούμε λίγο και θα συνεχίσουμε. Μπορεί και όχι. Τι θα γίνει όμως αν είναι κάποιος δικός σας άνθρωπος; Xμμ.. hope you got my point.
(As of 01/09/2020)
Μέχρι λοιπόν να δούμε τι μας επιφυλάσει το μέλλον, η ζωή, με την όποια μορφή της, συνεχίζεται. Και για εμάς τους ερυθρόλευκους μπασκετογράφους αυτό ήταν ένα ενθουσιώδες μεταγραφικό “καλοκαίρι”. Η ομάδα, με τις υποδείξεις του coach Μπαρτζώκα, κινήθηκε γρήγορα και προσέθεσε σημαντικά εξαρτήματα στην μηχανή της. Και μπορεί οι περισσότεροι να στέκονται στο highlight της επιστροφής του ασώτου υιού, Κώστα Σλούκα, όμως ο Ολυμπιακός με τα οικονομικά δεδομένα της εποχής και της δυναμικής του έκανε συνολικά μια υπέρβαση, τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα. Για την ακρίβεια, το roster που ολοκλήρωσε – και υπό την προϋπόθεση ότι όλοι αυτοί θα μείνουν και δεν θα παραχωρηθούν δανεικοί – έχει βάθος 2 διοργανώσεων και όχι μόνο για την Euroleague. Γιατί αν βάλουμε τους χρόνους κάτω, οι Λαρεντζάκης, Κόνιαρης και Χαραλαμπόπουλος θα κυνηγάνε θέση την 12άδα και το αγωνιστικό garbage time (δηλαδή max 5 λεπτά την εβδομάδα). Το πόσο αποδοτικό και υγιές, για την ομάδα αλλά και τα αποδυτήρια της, είναι αυτό θα το διαπιστώσουμε μέσα στην χρονιά.
Σε ότι αφορά το ποιοτικό μέρος της στελέχωσης το πλάνο, εκτός του Σλούκα (ένος guard με ολοκληρωμένο πακέτο), έφερε με μια πρώτη ανάγνωση αθλητικότητα (με ιδιαίτερη έμφαση στην ταχύτητα), καθώς τόσο ο Jenkins όσο και ο Martin έχουν πολύ γρήγορα πόδια για την θέση που αγωνίζονται. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τους Σλούκα, Παπανικολάου και McKissic, δημιουργεί μια, αν μη τι άλλο, εξαιρετικά σπιντάτη περιφέρεια, που θα μπορέσει να κινηθεί γρήγορα και στις 2 πλευρές του παρκέ. Κάτι που επίσης πρέπει να αξιολογηθεί είναι ότι τα γρήγορα αυτά περιφερειακά πόδια έρχονται με καλά % στο 3π., αφού Σλούκας, Jenkins έχουν % καριέρας >40%, ενώ ο Παπανικολάου τις τελευταίες 3 χρονιές επέστρεψε στο 37-39%. Αυτό σημαίνει πως η καλή κυκλοφορία (παραδοσιακό χαρακτηριστικό των ομάδων του coach B) είτε θα δώσει ελεύθερα σουτ είτε θα χτυπήσει αποτελεσματικά το close out.
Ο δε Harrison, που δεν φημίζεται τόσο για την ταχύτητα του όσο για την επιθετική του αποτελεσματικότητα, είναι επίσης παίκτης του 39% στο 3π. Αν συνδυάσουμε το σουτ με την ταχύτητα και την εκρηκτικότητα των Σλουκα, McKissic και Jenkins ο coach B θα έχει στα χέρια του υλικό που ταιριάζει στα θέλω του στους κοντούς. Στο δημιουργικό κομμάτι η μπαγκέτα θα πάει λογικά στον Σλουκα, που μοιάζει έτοιμος να τρέξει το νέο project. Μέχρι τώρα δεν έχω βάλει στην εξίσωση το όνομα που μπορεί από μόνο του να κάνει μια ομάδα αχτύπητη, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι υγιής. Ο Σπανούλης λοιπόν θα είναι φέτος ο «κρυφός» άσσος της ομάδας, αφού πλέον θα πρέπει να «συμπληρώσει» και όχι να τραβήξει μόνος του την περιφέρεια. Και αυτό ακούγεται πραγματικά ιντριγκαδόρικο, για μια τελευταία ζαριά που ίσως να έχει ο μεγάλος αρχηγός! Κάποιοι που ξέρουν μου είπαν ότι είναι σεληνιασμένος, δεν ξέρω… μακάρι.
Περνόντας στους ψηλούς, εδώ τα πράγματα είναι μάλλον διαφορετικά. Η ομάδα μοιάζει ποσοτικά γεμάτη, αλλά ποιοτικά υπάρχουν αρκετά ερωτηματικά. Στην θέση “4” υπάρχουν οι Πρίντεζης, Livio και Vezenkov. Ο νεοαποκτηθείς Γάλλος θα κληθεί να καλύψει το κενό αθλητικότητας των άλλων 2 Power Forward. Όμως, σε μεγάλο βαθμό η πληρότητα της θέσης θα εξαρτηθεί (για ακόμα μια χρονιά) από την αγωνιστική και φυσική κατάσταση του Πρίντεζη, που πλέον στα 35 πρέπει να κοντραριστεί με πιο σκληρούς και αθλητικούς αντιπάλους. Ο δε Vezenkov θα πρέπει να ανταποκριθεί στον ρόλο (?) που τον προορίζει ο coach B, όμως αντικειμενικά δεν θα μπορέσει να βοηθήσει πολύ στο αθλητικό κομμάτι, καθώς εκεί είναι και η αδυναμία του.
Γενικά, η θέση 4 θα ήταν μάλλον καλύτερη αν είχαμε ένα παίκτη με τα χαρακτηριστικά και των τριών (low post Πρίντεζης, αθλητικότητα Livio και σουτ Vezenkov) και ένα μέτριο back up 10 λεπτών, συν ένα ταλέντο τύπου Ματζούκα να παίρνει χρόνο και εμπειρίες στο υψηλότερο επίπεδο. Αλλά, αφενός αυτός ο PF θα στοίχιζε όσο και ο Shengelia αφετέρου δεν υπάρχουν χρήματα για τέτοια όνειρα. Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, η θέση 4 εκτιμώ ότι θα είναι και το αδύναμο σημείο της ομάδας αμυντικά (όσο δεν βρίσκεται στο παρκέ ο Livio) και επιθετικά θα πρέπει να δούμε πόσο θα αξιοποιηθεί από τους περιφερειακούς, γιατί οι εποχές που η μπάλα θα ακουμπούσε αρκετές φορές για 3”-5” στον Πρίντεζη για να χορέψει τους αντιπάλους με το footwork έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Σε ότι αφορά τους Center εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα αφού η επιλογή των Ellis και Martin είναι αλληλοσυμπληρούμενη. Ο Martin, ως mobile center, θα χρησιμοποιηθεί στις άμυνες αλλαγών και στην επίθεση θα προσπαθήσει να τελειώσει τις φάσεις που θα τον «ταΐσουν» οι Σλούκας και Σπανούλης, ενώ θα μπορεί πάντοτε να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα του απέναντι σε πιο αργά πόδια αμυντικών. Ο δε Ellis μας έδειξε ότι μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του rim protector, να σταθεί ικανοποιητικά απέναντι σε ψηλά κορμιά και να τελειώσει φάσεις κοντά στο καλάθι. Ο επιπλέον όγκος που προσπαθεί να βάλει φέτος στο κορμί του θα τον μετατρέψει σε παίκτη τύπου Othelo Hunter και θα πρέπει να δούμε πως αυτό θα επηρεάσει, ή όχι, την ευλυγισία του αλλά και τα όχι και τόσο γρήγορα πόδια του στην άμυνα.
Προφανώς υπάρχει το ερωτηματικό πως οι Ellis και Martin θα ματσάρουν απέναντι σε 7 footer. Αλλά σίγουρα ο coach B το έχει λύσει αυτό στο μυαλό του και θα πρέπει να δούμε την απάντηση μέσα στο παρκέ. Τέλος, ένα ζήτημα που δεν το έχουν ακουμπήσει πολλοί είναι το θέμα των rebounds. Εκεί όπου ο Milutinov πέρυσι, και για σειρά ετών, ήταν σημείο αναφοράς, τόσο στο αμυντικό όσο και στο επιθετικό rebound. Μεγάλο μέρος της ευθύνης θα περάσει στα forwards και εκεί θα πρέπει να δούμε πως θα ανταποκριθουν. Συνολικά λοιπόν το roster μοιάζει πιο ολοκληρωμένο, από άποψη ποσότητας και χαρακτηριστικών, στις θέσεις 1-3 και λιγότερο στις θέσεις 4-5, και είναι σίγουρο ότι ένας έμπειρος και αποδεδειγμένα καλός recruiter, όπως ο Μπαρτζώκας, το έστησε έτσι συνειδητά. Το γιατί θα φανεί από την αγωνιστική του τακτική στο μαραθώνιο της Euroleague.
Αρκετά όμως με τις προβλέψεις αν όντως θέλετε να διαβάσετε κάτι που πραγματικά αξίζει τον χρόνο σας επ’ αυτών, ρίξτε μια ματιά στην νέα μας προσπάθεια να οπτικοποιήσουμε τις σκέψεις μας. Ο Navaho μας εξηγεί, όσο πιο απλά γίνεται τι περιμένει να δει στο αμυντικό κομμάτι από τον coach B. Αν εξαιρέσουμε τον τρόπο που “σχεδιάζει” <sic>, το βίντεο είναι επεξηγηματικό, πάντοτε με τον ιδιαίτερο τρόπο του Πάνου. (σημ: Το αίτημα να τον στείλουμε σε σχολή καλών τεχνών για να μάθει να τραβάει ευθείες γραμμές εξετάζεται από το Πρυτανείο)
Οφείλω όμως να αναφερθώ και σε άλλο ένα σοβαρό ζήτημα, που μας απασχόλησε και ενόχλησε πολλούς τις τελευταίες εβδομάδες. Και φυσικά αναφέρομαι στο ακόλουθο post του Πρίντεζη στο Instagram.
Έχουν γραφτεί πολλά γύρω από το ζήτημα και αυτή είναι η δική μου άποψη (Red Emerald). Το μήνυμα (Π.Θ.Ο. aka Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια) δεν είναι ούτε ουδέτερο ούτε αθώο σύνθημα, αφού έχει ταυτιστεί με την χούντα των συνταγματαρχών και όπως και αν διαβαστεί τελικά παραπέμπει συνθηματικά (και όχι εννοιολογικά) σε μαύρες εποχές, για την χώρα και την δημοκρατία. Ως εκ τούτου, flagrant foul έως και disqualifié από εμένα κύριε Πρίντεζη. Αν τα πιστεύεις δικαίωμα σου, αν δεν γνώριζες ας ρώταγες. Και αφού τόσες ημέρες μετά δεν το κατέβασες προφανώς δεν σε νοιάζει – και εκεί είναι το πρόβλημα. Ταυτόχρονα ο κάθε αθλητής είναι ελεύθερος να πιστεύει οτιδήποτε θέλει και δεν θα σε κρίνω για τα πιστεύω σου, αλλά για την αγωνιστική σου αξία. Θα έπρεπε όμως να το γνωρίζεις (ως σπουδαίος αθλητής) πως οτιδήποτε κάνεις σε δημόσιο μέσο θα γίνει (ως οφείλει) αντικείμενο κριτικής. Και το γεγονός ότι προκαλείς έτσι, στα δικά μου μάτια, σε ρίχνει περισσότερο και από το «δεν υπάρχει σάλιο» του περιβόητου ηχητικού σου.
Ταυτόχρονα όμως, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω και μια πρωτοφανή “ευθιξία” από τους αριστερά τοποθετημένους πολιτικά φίλους Ολυμπιακούς. Και σας ερωτώ θα τον αντιμετωπίζατε με τον ίδιο τρόπο αν είχε γράψει π.χ. ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – Μελιγαλάς; Ή θα χαμογελούσατε μεταξύ σας συνωμοτικά; Ας μην είμαστε υποκριτές, θέλουμε όλοι τα αθλητικά ινδάλματα μας να λειτουργούν ως πρότυπα, αλλά ταυτόχρονα και κατ’ εικόνα και παρομοίωση του τι πιστεύουμε εμείς. Εεμ, δεν γίνεται αυτό, γιατί ο κάθε ένας από εμάς είναι διαφορετικός. Αν είναι για να μιλάμε ή να συμπαθούμε ο ένας τον άλλο, να ζητάμε πιστοποιητικά πολιτικών ή άλλων φρονημάτων κάτι έχουμε καταλάβει εντελώς λάθος για την κοινωνία και τις εποχές που ζούμε. Στην τελική ο αθλητισμός κάνει αυτό ακριβώς – υπέρβαση – και ενώνει τα διαφορετικά και τα αντίθετα.
Κανείς μας δεν αγάπησε τον Πρίντεζη γιατί μας σαγήνευσε με την πολιτική του ιδεολογία, αλλά για το τι προσέφερε στον Ολυμπιακό και το ελληνικό μπάσκετ. Αν δεν μπορεί να καταλάβει πως να διαχειριστεί την δημόσια εικόνα του αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Όσο αφορά τον απλό κόσμο, αν είναι για να υποστηρίξεις την ομάδα σου να πρέπει να εγκρίνεις τα πιστεύω του κάθε μέλους της, μάλλον ψάχνεις για να γίνεις μέλος σε πολιτικό χώρο ή αίρεση. Και κλείνοντας το θέμα θα ήθελα να υπενθυμίσω στους παλιούς Ολυμπιακούς αλλά και να το αναφέρω για τους νεότερους ότι στο παλιό Καραϊσκάκη κάθονταν δίπλα – δίπλα αριστεροί και δεξιοί, σε εποχές τεράστιας πόλωσης, με το αίμα ακόμα νωπό και αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλο με κατανόηση και αλληλοσεβασμό. Ήξεραν πολύ καλά τι εστί διχασμός. Κανείς δεν έκρινε τον Μουράτη ή τον Πολυχρονίου για τα πολιτικά τους πιστεύω και όλοι μαζί γίνονταν κοινωνοί της αθλητικής ιδέας του Ολυμπιακού. Αυτό το κοινό ήταν οι παππούδες και οι πατεράδες μας και αυτοί μας μεγάλωσαν (τροφή για σκέψη).
Βγήκε λίγο μεγάλο το κείμενο αλλά έπρεπε. Καλή επάνοδο σε ό,τι και αν κάνετε. Προστατέψτε όσους αγαπάτε και σεβαστείτε τους γύρω σας, τηρώντας τις οδηγίες των υγειονομικά υπεύθυνων και ετοιμαστείτε για μια πολύ ενδιαφέρουσα μπασκετική περίοδο – Covid-19 επιτρέποντος.
Καλώς ήρθατε στην νέα Σαν Κανονικότητα!
