Καλησπέρα καλησπέρα!! Τι μου κάνετε; Εγώ είμαι η Αγγελική ή Αγγέλα.. ή όπως βολεύει τον καθένα σας τέλος πάντων δε θα τα χαλάσουμε στο όνομα.
Με αφορμή την ανανέωση του Πρίντεζη σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο το πρώτο μου κείμενο εδώ να είναι για τον άνθρωπο που ουσιαστικά έβαλε μια και καλή το μπάσκετ στη ζωή μου. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τι λέτε κι εσεις;
Η αλήθεια είναι πως όταν ήμουν παιδάκι δεν είχα πολλά ερεθίσματα γύρω από τον Ολυμπιακό. Ο μπαμπάς δεν έβλεπε πολλούς αγώνες στο σπίτι και έτσι δεν είχα αυτή την “τριβή”, όχι μόνο με τον Ολυμπιακό αλλά και γενικότερα με τα αθλήματα. Κάτι που άλλαξε βέβαια μετά το 2012.
Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στον τόσο κοντινό, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακρινό, τελικό του 2012. Από τις λίγες φορές που θυμάμαι τον μπαμπά να κάθεται σπίτι για να δει τον αγώνα. Και επειδή, μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, είπε να τον δούμε παρέα. Μου κάνει εντύπωση πως, ακόμη και τώρα 8 χρόνια μετά, θυμάμαι την παραμικρή λεπτομέρεια από εκείνο το βράδυ. Τον μπαμπά να ξεφυσάει κάθε λίγο και λιγάκι, εμένα να κάθομαι στεναχωρημένη στην άκρη του καναπέ χωρίς να μιλάω, το “έλα Αγγελική μου πήγαινε για ύπνο, έχεις και σχολείο αύριο. Αυτό το ματς δε γυρνάει με τίποτα” που μου είπε στο ημίχρονο. Και πήγα για ύπνο, αλλά δε μπορούσα να κοιμηθώ.
Δε ξέρω τι αλλά κάτι με έτρωγε.
Ήθελα να κάτσω να τον δω τον αγώνα και ας χάναμε. Σηκωνόμουν, έβγαζα το κεφάλι από τη πόρτα και έριχνα κλεφτές ματιές, ώσπου κάποια στιγμή απλά ξαναπήγα στο σαλόνι. Και η συνέχεια γνωστή σε όλους μας. Τα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού ήταν σκέτο μαρτύριο. Ο πατέρας μου πρέπει να είχε καπνίσει τουλάχιστον ένα πακέτο τσιγάρα κι εγώ πρέπει να είχα ταχυπαλμία. Αυτά τα 9,7 δευτερόλεπτα από το rebound του Παπανικολάου μέχρι να φύγει η μπάλα από τα χέρια του Πρίντεζη και να μπει στο καλάθι έχω την αίσθηση πως τα ζούσα σε slow motion.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά άλλαξαν πολλά.. πάρα πολλά μέσα μου. Συναισθήματα που δεν είχα νιώσει ποτέ, τα ένιωσα όλα μέσα σε 2 ώρες. Ούτε εγώ δεν πίστευα πόσα μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος βλέποντας απλά την ομάδα του σε έναν αγώνα. Δεν μπορούσα να περιγράψω όλα αυτά που έζησα και ένιωσα εκείνο το βράδυ σε κανέναν. Πόσο μάλλον στις φίλες μου.
Και τι να τους έλεγα; Πως έπαιζε ο Ολυμπιακός στον τελικό της Euroleague, κι ενώ έχανε με 20 πόντους έκανε την ανατροπή και ήρθε σαν σούπερ-ήρωας ο Γιώργος Πρίντεζης και νικήσαμε; Κι όμως ένα σουτ, 1 δευτερόλεπτο πριν τη λήξη του αγώνα, αρκεί για να καθιερώσει κάποιον στην συνείδηση ενός μικρού παιδιού ως “σούπερ-ήρωα”.
Περνούσαν τα χρόνια και εγώ δεν ήμουν πια αυτό το μικρό κοριτσάκι, που τότε στο πρόσωπο του Γιώργου είχε βρει τον ήρωά της. Παρόλα αυτά όσο και αν μεγάλωνα, όσο και αν αποχωριζόμουν αυτή την παιδική αφέλεια, βαθιά μέσα μου δεν έπαψα ποτέ να τον θεωρώ σούπερ-ήρωα. Και πως να μη το κάνω εξάλλου; Αφού πάντα μου έδινε έναν λόγο για να πιστεύω σε αυτό. Τότε ήταν το πεταχτάρι, στην συνέχεια το τρίποντο με τη Barcelona, μετά το παιχνίδι τη μέρα που έχασε τον πατέρα του. Είναι πολλές οι στιγμές που μπορώ να απαριθμήσω για να δικαιολογήσω αυτή την ιδιότητα που του έχω δώσει. Όμως υπάρχει κάτι που είναι πιο δυνατό από όλες αυτές τις στιγμές.
Αυτό το κάτι είναι η αγάπη του για την ομάδα. Άκουγα τον περίγυρό μου συχνά να λέει “την πονάει την ομάδα, την αγαπάει την ομάδα όπως και εμείς”. Ξέρετε στην αρχή δε μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσαν με αυτό. Όμως κατάλαβα όταν άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τις αντιδράσεις του, τον τρόπο που κινούταν, τόσο όταν έπαιζε αλλά πολύ περισσότερο όταν δεν έπαιζε. Πρώτη φορά έβλεπα έναν αθλητή να ζει την κάθε στιγμή με την ομάδα στο έπακρο, να χαίρεται με τις επιτυχίες, να λυπάται για τις αποτυχίες, να πανηγυρίζει έξαλλα, να αντιδρά υπερβολικά μερικές φορές. Ακριβώς όπως εγώ και ο πατέρας μου, κι εσύ και όλοι μας. Για αυτόν τον λόγο έχω “δεθεί” με αυτόν τον άνθρωπο χωρίς να τον έχω γνωρίσει ποτέ προσωπικά. Γιατί υπάρχουν φορές που στο πρόσωπό του βλέπω έμενα. Με όλα τα καλά και με όλα τα άσχημα.
Για την άσχημη στιγμή του Γιώργου δε θα επεκταθώ. Ξέρω πως οι απόψεις διίστανται και είναι λογικό. Για εμένα, ωστόσο, δεν αρκεί αυτή η κακή στιγμή για να διαγράψει όλα όσα μου έχει προσφέρει αυτός ο άνθρωπος. Γενικά προσπαθώ να μην ταυτίζω πρόσωπα με τον Ολυμπιακό, επειδή “τα πρόσωπα φεύγουν και ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από αυτούς. Με τον Γιώργο μου είναι αρκετά δύσκολο να το κάνω. Όσο περίεργο κι αν ακουστεί αυτό, ο Πρίντεζης είναι αυτός που έβαλε το μπάσκετ, τον Ολυμπιακό και στη συνέχεια το γήπεδο στη ζωή μου. Όπως και να το κάνουμε αυτό το πεταχτάρι ήταν η αφορμή για να γίνω η πιο πιστή ερυθρόλευκη της οικογενείας (χωρίς υπερβολές). Εξάλλου είπαμε… ο Γιώργος ήταν, είναι και θα είναι ο δικός μου ήρωας όσα χρόνια και αν περάσουν.
