Άλλο ένα καλοκαίρι που το bras de fer ανάμεσα στις διασυλλογικές διοργανώσεις υπό την αιγίδα της FIBA και τις αντίστοιχες της Euroleague “μαίνεται”, με τις δύο πλευρές να προσπαθούν να κερδίσουν, εκτός από τη μάχη των εντυπώσεων και τον … πόλεμο της ουσίας!
Πριν μερικές ημέρες η Euroleague πραγματοποίησε την κλήρωση για τη Regular Season της φετινής διοργάνωσης, με την ίδια σύνθεση, καθώς η περασμένη αγωνιστική περίοδος δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ενώ την Παρασκευή 10/7 είναι προγραμματισμένη η αντίστοιχη, για τη φάση των Ομίλων της κανονικής περιόδου, μεταξύ των 24 ομάδων που θα λάβουν μέρος στο Eurocup της σεζόν 2020 – 21.
Το BCL έχει μέλλον ακόμη καθώς σε μια παγκόσμια πρωτοτυπία, αρχικά θα ολοκληρωθεί η περσινή “κουτσουρεμένη” σεζόν μέσω ενός τουρνουά final 8 με τις ομάδες να έχουν νέα ρόστερ. Στη συνέχεια θα διεξαχθούν οι αγώνες για τον προκριματικό γύρο και θα γίνει η κλήρωση της φάσης των Ομίλων με 32 συμμετέχοντες, χωρισμένους σε 4 ομίλους των 8 ομάδων ο καθένας.
Πέρυσι στο 1ο μέρος του War of the Basketball Worlds, επιχειρήσαμε να αναλύσουμε το κατά πόσο οι τρεις κορυφαίες διοργανώσεις βγήκαν κερδισμένες ή χαμένες στο άτυπο “πάρε – δώσε” που γίνεται κάθε καλοκαίρι, με το BCL και κατ’ επέκταση τη FIBA να δέχονται ισχυρό πλήγμα με την απώλεια της πρωταθλήτριας Virtus Bologna από το Eurocup…
Φέτος μεγάλη μερίδα του Τύπου εμφανίζει ως αδιαμφισβήτητο νικητή (τουλάχιστον στην κόντρα με το … ισότιμο Eurocup) το Basketball Champions League, κυρίως λόγω της επέλασης στην Τουρκία (με τις Tofas Bursa, Galatasaray και Darussafaka να αφήνουν το Eurocup), αλλά και με μικρότερα λάφυρα, όπως τις ιστορικές Limoges, Bilbao και Lietuvos Rytas.
Η μεγάλη αρπαγή, ωστόσο, πήγε να γίνει μέσα από τα “σπλάχνα” της Euroleague, καθώς για μεγάλο διάστημα, ο ΠΑΟ φαινόταν έτοιμος για να κάνει το μεγάλο και … μετέωρο βήμα, απεμπολώντας τη 10ετή license τύπου Α την οποία κατέχει, πριν αυτό προσκρούσει στην περίφημη ρήτρα των €10 εκ. Έτσι, το BCL δεν κατάφερε το colpo grosso και συνεπώς η απορρόφηση μεγαλύτερων μπασκετικών brand names θα πρέπει να περιμένει ακόμη…
Σκοπός του κειμένου δεν είναι να πάρει θέση υπέρ της μίας διοργάνωσης σε σχέση με τις άλλες, αλλά να αναλύσει με αγωνιστικά, κυρίως, επιχειρήματα, τη δυναμική και προοπτική τους. Και εφόσον είναι κάτι παραπάνω από κοινά αποδεκτό ότι η Euroleague βρίσκεται αρκετά βήματα μπροστά, σε όλα τα επίπεδα, συγκριτικά με το BCL, ενώ και το FIBA Europe Cup, δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να λογιστεί ως top διοργάνωση, μοιραία το ενδιαφέρον μας θα επικεντρωθεί στη μάχη Eurocup – BCL για την εδραίωση τους στη … 2η θέση των Ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων!
Σίγουρα, ένα βασικό κομμάτι στο οποίο έχει στηριχθεί η ανάπτυξη του BCL τα τελευταία χρόνια είναι το οικονομικό, καθώς οι χρηματικές ανταμοιβές βάσει performance των ομάδων και τα συνολικά bonuses νικών είναι υψηλότερα σε σχέση με το Eurocup. Μπορεί ακόμη να μην είναι σε θέση να … κοιτάξει στα μάτια την Euroleague (τα οικονομικά της δεδομένα και κατά πόσο είναι επιτυχημένη στο κομμάτι αυτό, θα μας απασχολήσει σε άλλο άρθρο), ωστόσο στην παρούσα φάση φαίνεται να έχει το “πάνω χέρι” στον τομέα αυτό, σε σχέση με το Eurocup.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι ο νικητής του BCL λαμβάνει χρηματικό έπαθλο ποσού €1M έναντι €450k του αντίστοιχου του Eurocup, ενώ και πιθανή συμμετοχή στο Final 4 ή και στο Top 16, αποφέρει σημαντικά αυξημένα έσοδα στις ομάδες του BCL συγκριτικά με αυτές του Eurocup.
Τη φετινή Off Season, η FIBA προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, προσφέροντας extra bonus σε ομάδες του Eurocup για να τις δελεάσει. Αξίζει να σημειωθεί, σε αυτό το σημείο, ότι η Galatasaray (των οικονομικών προβλημάτων), η οποία θα ξεκινήσει τη νέα σεζόν στην BSL με – 1 βαθμό, είδε ως σημαντικό δέλεαρ και μια ένεση ρευστότητας, το εφάπαξ ποσό των €350k, που θα εισπράξει για τη συμμετοχή της για 3+2 χρόνια στο BCL.
Ανεξάρτητα, από το αν μια τέτοια κίνηση, αντιτίθεται στα “ιδανικά” που πρεσβεύει το BCL, σύμφωνα με δηλώσεις στελεχών του (συμμετοχή στη διοργάνωση με βαθμολογικά κριτήρια από τα εθνικά πρωταθλήματα), επιχειρηματικά ήταν προς την κατεύθυνση επέκτασης και αναβάθμισης του προϊόντος, σε μια γενικότερη απόπειρα να “διασκεδάσει” τις εντυπώσεις από τις απώλειες των Virtus Bologna (πρωταθλήτρια BCL 2019), Monaco (δευτεραθλήτρια BCL 2018), καθώς και της Venezia, η οποία για μια τριετία είχε συνδέσει το όνομα της με τη FIBA (4η στο BCL το 2017 και τροπαιούχος του FIBA Europe Cup το 2018). Επίσης με αυτή την τακτική κατόρθωσε να προσελκύσει ένα μεγάλο brand name όπως της Galatasaray (έστω ποδοσφαιρικό κυρίως), απλώνοντας “δίχτυα” στην Τουρκία, όπου αν εξαιρέσουμε τις Efes και Fenerbahce, που αγωνίζονται στην Euroleague, διαθέτει πλέον τις καλύτερες ομάδες.
Ωστόσο, κατά πόσο αυτό είναι αρκετό για να μπορεί να θεωρηθεί το BCL, σε επίπεδο δυναμικότητας και ανταγωνισμού, ανώτερο από το Eurocup; Αρκούν τα υψηλότερα χρηματικά έπαθλα ως ασφαλές κριτήριο για να καταταγεί υψηλότερα στη συνείδηση των φιλάθλων; Και αν ναι, γιατί υπάρχουν ομάδες που ακολουθούν το αντίστροφο δρομολόγιο, παρά τα δεδομένα οικονομικά οφέλη, τα οποία θα είχαν αν παρέμεναν στο BCL;
Η αλήθεια είναι ότι παρά τη σταδιακή του αναβάθμιση, το προϊόν του BCL δε φαίνεται να μοιάζει ιδιαίτερα ελκυστικό για πλούσιες αγορές, όπως η Ρωσία, όπου πλην της μεσαίας Nizhny, όλες οι top ομάδες αγωνίζονται σε Euroleague και Eurocup. Το ίδιο θα έλεγα ότι συμβαίνει και στην Ιταλία, όπου ομάδες όπως η Trento (finalist της LBA τις σεζόν 2016 – 17 και 2017 – 18), η Venezia (με τον τίτλο του πρωταθλητή το 2017 και 2019 στην τροπαιοθήκη της), αλλά και η Virtus Bologna προτιμούν τη … δόξα από το χρήμα, με τη φιλοδοξία να διεκδικήσουν ένα από τα δύο (πλέον) εισιτήρια, που οδηγούν στην Euroleague!
Στο περσινό κείμενο επιχειρήσαμε να σκιαγραφήσουμε ποια διοργάνωση ήταν, στα χαρτιά τουλάχιστον, πιο “competitive” βάσει του performance των ομάδων την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο και η πλάστιγγα φάνηκε να γέρνει υπέρ του Eurocup, έχοντας στη σύνθεση του την πρωταθλήτρια Ιταλίας (Venezia), την τροπαιούχο BCL (Virtus), αρκετές δευτεραθλήτριες ομάδες εγχώριων πρωταθλημάτων (Προμηθέας, Monaco, Lietuvos Rytas, Maccabi Rishon, Buducnost), συλλόγους με ιστορία και πολυετή παρουσία στην Euroleague, όπως η Malaga και η Partizan, καθώς και την “αφρόκρεμα”, πλην Euroleague, από Ρωσία (Lokomotiv Kuban, Unics) και Τουρκία (Tofas, Galatasaray, Daussafaka).
Την ίδια ώρα το BCL είχε να επιδείξει πρωταθλήτριες από δευτεροκλασάτες Λίγκες (Anwil, Ostande, Riga, Nymburk) και άλλες ομάδες με καλή παρουσία σε top διοργανώσεις μεν (ΑΕΚ, Hapoel Jerusalem, Zaragoza, Tenerife, Sassari, Bamberg, Rasta Vechta), χωρίς το ειδικό βάρος δε, για να θεωρηθεί συνολικά ως διοργάνωση, ανώτερη του Eurocup.
Φέτος θα κάνουμε κάτι αντίστοιχο, προσπαθώντας να δούμε σε βάθος 4ετίας (δηλαδή μετά την έναρξη του BCL), τι έχουν πετύχει σε εγχώρια πρωταθλήματα και Ευρώπη, οι ομάδες του φετινού Eurocup και BCL, προκειμένου να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα σχετικά με το αν ο συσχετισμός δυνάμεων έχει αλλάξει… Για λόγους ισομερούς κατανομής, η σύγκριση θα γίνει μεταξύ των 24 standard ομάδων του Eurocup και των 28 του BCL, οι οποίες έχουν εξασφαλισμένη θέση στη φάση των Ομίλων.
ΠΙΝΑΚΕΣ
Με μια πρώτη ματιά στους πίνακες το Eurocup χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ισορροπία, καθώς σε όλη την κλίμακα της, διαθέτει ομάδες (με εξαίρεση τις δύο Τουρκικές και όλες τις Ισπανικές πλην Malaga), οι οποίες πρωταγωνιστούν στα εθνικά τους πρωταθλήματα και στις διεθνείς διοργανώσεις (χρωματισμένα μέρη των πινακών). Έχει κατορθώσει επίσης να “κλέψει” ομάδες από τις διοργανώσεις της FIBA με σημαντικές διακρίσεις σε αυτές τα προηγούμενα έτη (Virtus Bologna, Venezia, Monaco, Nanterre και Antwerp), με αποτέλεσμα οι δικές της φετινές απώλειες να μοιάζουν ως η αναγκαστική απάντηση από το BCL.
Επίσης έχει απορροφήσει όλες τις καλές ομάδες από τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας και έτσι η FIBA δεν έχει ουσιαστική παρουσία σε μια αγορά, η οποία είναι συνυφασμένη με το Ευρωπαϊκό μπάσκετ παραδοσιακά. Αν αυτό συνδυαστεί και με την απουσία του BCL από την πρώην ΕΣΣΔ, καθώς Nizhny, Riga και Rytas είναι οι μόνοι σίγουροι εκπρόσωποι, βγαίνει το συμπέρασμα ότι ακόμη έχει δρόμο για να μπορέσει να πάρει τα σκήπτρα της 2ης θέσης.
Στον αντίποδα η FIBA έχει δώσει βάρος σε μικρότερες αγορές όπως η Τσεχία, η Ουγγαρία και το Βέλγιο, με αποτέλεσμα να βρίσκονται στους κόλπους της οι μόνιμες πρωταθλήτριες των χωρών αυτών. Επίσης έχει μπει δυναμικά στο “κόλπο” να πάρει top ομάδες από το Ισραήλ και την Τουρκία, σε μια προσπάθεια να ισορροπήσει την κατάσταση. Ωστόσο, δεν τα έχει καταφέρει εξίσου ικανοποιητικά στα πρωταθλήματα της Γαλλίας και της Ιταλίας, όπου με εξαίρεση τις Strasbourg, Dijon (εσχάτως) και Sassari διατηρεί στις τάξεις της ομάδας με μέτρια παρουσία στα εθνικά πρωταθλήματα…
Το επιμύθιο είναι ότι τελικά το BCL δε φαίνεται να είναι τόσο “κερδισμένο” όσο νομίζουμε, παρά τα σταθερά βήματα προς τα εμπρός, που δεδομένα έχει κάνει. Από τις πέντε ομάδες που “έκλεψε” απευθείας από το Eurocup, μόλις η μία είχε κατορθώσει να προκριθεί πέρσι στην 8άδα της διοργάνωσης (Tofas Bursa), ενώ τρεις έφθασαν μέχρι το Top 16 (Galatasaray, Lietuvos Rytas, Darussafaka) και η Limoges είχε περισσότερο ρόλο κομπάρσου στη Regular Season.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι το BCL δε δυνάμωσε σε σχέση με την περσινή του σύνθεση, το αντίθετο, καθώς προσέθεσε ομάδες, που προσδίδουν μεγαλύτερο κύρος και ποιότητα στη διοργάνωση της, ενώ παράλληλα αυξάνουν τον ανταγωνισμό. Όμως, οι πολυθρύλητες σημαντικές απώλειες του Eurocup, δεν είναι τελικά τόσο καθοριστικές όσο παρουσιάζονται.
Το Eurocup παρά την αποτυχία του να απαντήσει και αυτό με μία, έστω, “κλοπή” από το BCL, “επαναπατρίζοντας” τη Hapoel Jerusalem, διατήρησε το βασικό του κορμό αναλλοίωτο (ειδικά την Partizan, η οποία δέχθηκε ασφυκτικό pressing από το BCL) και η ουσιαστική της ήττα είναι στην Τουρκία.
Κατά τα άλλα κράτησε τα 7/8 των συμμετεχόντων στους περσινούς προημιτελικούς της, που δεν ολοκληρώθηκαν, ενώ είδε ομάδες όπως η Ulm και η Andorra να πραγματοποιούν θετικότατη παρουσία στα restart των πρωταθλημάτων τους, δείχνοντας ότι το επίπεδο παραμένει υψηλό, ακόμη και πίσω από τις 7 – 8 πρωτοκλασάτες ομάδες του θεσμού! Άρα και για τη φετινή σεζόν εκτιμώ ότι το Eurocup θα είναι πιο ανταγωνιστικό όσον αφορά την ποιότητα των ομάδων, καθώς φαίνεται να διατηρεί τη μερίδα του λέοντος σε αγορές, που παρουσιάζουν ανάπτυξη (Ιταλία, πρώην Γιουγκοσλαβία) και σε άλλες, που ακόμη δεν έχουν πληγεί από την οικονομική ύφεση (Ρωσία).
Πέραν, όμως, αυτών των συμπερασμάτων, εκεί που βασικά το BCL φαίνεται ανακόλουθο με τις εξαγγελίες του, είναι η αδυναμία να προσελκύσει τις πραγματικά κορυφαίες ομάδες των top πρωταθλημάτων, οι οποίες συσσωρεύονται στην Euroleague, ενώ αρκετές από αυτές, όπως φαίνεται και στους πίνακες, βρίσκονται στο Eurocup και όχι στις … αγκάλες της FIBA! Ακόμα και στο παράδειγμα της Galatasaray, το BCL αναγκάστηκε να προσφέρει χρηματικό αντάλλαγμα για να πείσει την Cimbom να αλλάξει διοργάνωση.
Σε γενικές γραμμές, έστω και με πτωτική πορεία το φετινό καλοκαίρι, σε σχέση με τα δύο προηγούμενα, το Eurocup καταφέρνει να διατηρεί τα κεκτημένα από το BCL ως η 2η τη τάξει διασυλλογική διοργάνωση στην Ευρώπη. Ωστόσο, το καμπανάκι της Galatasaray ηχεί πλέον επικίνδυνα, όχι τόσο λόγω της απώλειας της συγκεκριμένης ομάδας, αλλά κυρίως λόγω της επιθετικής πολιτικής, που φαίνεται να ακολουθεί από εδώ και πέρα η FIBA, προσφέροντας χρηματικά ανταλλάγματα. Το αν αυτή η τακτική φέρει αποτελέσματα και του χρόνου ή αν θα επεκταθεί και σε ομάδες Euroleague αργότερα, μένει να αποδειχθεί στην πράξη…
Κλείνοντας, μπορούμε να πούμε ότι η νέα διάσπαση του Ευρωπαϊκού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, θυμίζει τις δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Από τη μία οι τεχνοκράτες της Euroleague και από την άλλη οι πιο συντηρητικοί της FIBA, που πλέον επιχειρούν οικονομικά “ανοίγματα” σε μια προσπάθεια να προωθήσουν το προϊόν τους.
Ανεξάρτητα, όμως, από το ποιοι είναι οι “κερδισμένοι” και οι “χαμένοι”, εκείνο που έχει σημασία και θα αποτελεί νίκη για το ίδιο το άθλημα μακροπρόθεσμα, θα είναι να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση, με τις ομάδες να έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο.
Θα μου πείτε ότι κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό, δεδομένων των οικονομικών συμφερόντων που διακυβεύονται και δε θα έχετε άδικο. Σκεφτείτε, όμως, ότι όταν λήξουν σε μερικά χρόνια οι άδειες τύπου Α στην Euroleague και αρχίσουν πιθανές διαρροές, ίσως ζήσουμε άλλη μια … παραμορφωτική περίοδο, όπως εκείνη του 2000 – 01. Και δεν ξέρω κατά πόσο το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, με τα συγκεκριμένα οικονομικά δεδομένα και τις μεγάλες, πλέον, διαφορές μεταξύ πατρικίων και πληβείων, θα μπορέσει να επιβιώσει από ένα αντίστοιχο “βαθύ σχίσμα”. Ας ελπίσουμε να πρυτανεύσει η λογική και μέχρι τότε, όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να δράσουν για το καλό του αθλήματος, παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές!
ΠΗΓΕΣ:
https://www.eurohoops.net/en/eurocup/687256/the-eurocup-and-basketball-champions-league-economics/
https://www.internetspor.com/tbfden-galatasaray-ve-besiktasa-puan-silme-cezasi-2009711h.htm
