Η 24η Απριλίου 1997 σηματοδοτούσε τον τρίτο τελικό σε 4 χρόνια. Μετά την Ισπανία και το Ισραήλ, είχαμε την ευκαιρία να αγωνιστούμε στη πρωτεύουσα της Ιταλίας, την Ρώμη. Πριν αναλύσουμε το παιχνίδι ας δούμε πως ξεκίνησε η σεζόν, που αν μη τι άλλο δεν έδειχνε πως θα είχε αίσιο τέλος, αλλά και πως φτάσαμε στον τελικό της Ρώμης.
Ιωαννίδης out – Ivkovic in. Αυτό και μόνο, μπορεί να αρκούσε, αφού ο Σέρβος ήταν από τα πιο καυτά ονόματα, καθώς προηγουμένως είχε κάνει μία πολύ καλή σεζόν με τον Πανιώνιο.
Ο πρώτος γύρος της Ευρωλίγκας μας έφερε στη 5η θέση, με ρεκόρ 5-5 (στο δεύτερο γύρο η ομάδα ήταν αρκετά κακή 1-4), πάνω μόνο από τη Sarleroi και πίσω από Cibona, Estudiantes, Alba και Fortitudo. Στο δεύτερο γύρο της Ευρωλίγκας θα έπρεπε να γίνουν υπερβάσεις από την ομάδα, που μέχρι την ήττα από ΒΑΟ έδειχνε να μην μπορεί να περάσει καν τους 16.
Όταν κερδίσαμε την Stefanel και περάσαμε στους 16 παίξαμε με μειονέκτημα έδρας με την Partizan. Δύσκολη έδρα η Hala Pionir (πλέον γνωστή ως Hala Aleksandar Nikolić) και ο Ολυμπιακός με πολλά σκαμπανεβάσματα μέσα στη σεζόν θα αντιμετώπιζε μία ομάδα, που ήθελε αργό ρυθμό στο παιχνίδι και, που ήταν πιο σταθερή από τον ίδιο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον Franco Nakic. Πρώτο παιχνίδι 71-81, 27 πόντοι από τον Κροάτη με μόνο 3 χαμένα σουτ. Στο δεύτερο παιχνίδι, ενώ έχουμε πάρει το πλεονέκτημα, η Partizan κάνει το διπλό και ο Nakic… άποντος.
Ο Ολυμπιακός του Ivkovic όμως είναι για τα δύσκολα. Ξανά διπλό στη Σερβία με 69-74, και τους Rivers – Nakic να τελειώνουν το ματς με 40π. Δηλαδή πάνω από το 40% των πόντων ολόκληρης της ομάδας.
Επόμενος αντίπαλος ο αιώνιος… Παναθηναικός – Ολυμπιακός με πλεονέκτημα των “πράσινων”. Μετά την πρόκριση επί της Partizan, ποιος θα σταματούσε τον Ολυμπιακό; Κανεις!!!
Η ομάδα έχοντας βρει ρυθμό, ψυχολογία αλλά και momentum διαλύει τον Παναθηναικό μεσα στο ΟΑΚΑ με 49-69. Ο ΠΑΟ δεν είναι η ίδια ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα Ευρώπης την προηγούμενη χρονια, αλλά ηττήθηκε και με το περίφημο 73-38, αλλά μία καινούργια ομάδα, που βεβαίως δεν κερδίζαμε στο ΟΑΚΑ. Όμως οι Rivers – Tarlac και ο Σιγάλας στην άμυνα έγυραν την πλάστιγγα προς εμάς. Δεύτερος αγώνας, γεμάτο ΣΕΦ (όχι Charles τότε ήταν οιωνός νίκης), ο Ολυμπιακός παίρνει την νίκη με 65-57 και αποκλείει τον μεγάλο αντίπαλο, που κατείχε τα ευρωπαϊκά σκήπτρα.
Αν θες το θρόνο πρέπει να ρίξεις όποιον κάθεται σε αυτόν.
Ημιτελικός Ευρώπης στη Ρώμη. Αντίπαλος η Olimpija. Η ομάδα ήταν έτοιμη για τον αγώνα. Στο τέλος αγχωθήκαμε λίγο, όμως ο Tomic ξεκόλλησε την ομάδα και κερδίσαμε με 74-65, με τον Rivers να έχει 28π.
Αντίπαλος στον τελικό η Barcelona του Reneses και στο roster τους Karnisovas, Djordjevic, Jimenez.
Ο Ολυμπιακός ξεκινάει με τους Rivers, Σιγάλα, Nakic, Tarlac, Φασούλα και η Barca με Djordjevic, Karnisovas, Jimenez, Rivas και Fernandez.
Η ομάδα της Καταλονίας δυσκολεύονταν να βρει πόντους από Karnisovas και Djordjevic, που τους μάρκαραν οι Σιγάλας και Rivers, και επέλεγε να περάσει την μπάλα μέσα στον Rivas. Oι “ερυθρόλευκοι” ξεκίνησαν νευρικά, κάτι που αποδεικνύεται από το σκορ στην αρχή του παιχνιδιού, με πολλά άστοχα σουτ 2, αλλά και 3, πόντων. Ο coach Ivkovic θέλησε να αλλάξει κάτι επιθετικά, περνώντας τον Welps αντί του Φασούλα. Όμως ο Jimenez, αν και μεγάλος σε ηλικία, τον χτυπούσε στα πόδια. Ο Reneses είχε επιλέξει είτε να ανεβάζει στη κορυφή τον Rivas, και να κόβουν τα guard του, είτε αν η πάσα είναι deny να έρχεται ο ίδιος ο παίκτης να την πάρει. Με τον Σιγάλα να παίζει πάνω στον Karnisovas οι inside πάσες στο κόψιμο ήταν πιο εύκολες.. Η βοήθεια ερχόταν από τον Tarlac, που όμως δεν προλάβαινε να βοηθήσει.
Ενδεικτική είναι η παραπάνω φάση που το κόψιμο του Σέρβου αποφέρει ένα εύκολο καλάθι. Με το ξεκίνημα του Ολυμπιακού να είναι, το λιγότερο, νευρικό ο Duda αποφασίζει να παίξει με Rivers – Tomic στα guards και τον Σιγάλα στο 3. Η βοήθεια συνέχιζε να έρχεται από την αδύνατη πλευρά, όμως η αλλαγή ήταν πως ο Tarlac ερχόταν με το μάκρος και το ύψος του να κρύψει το ελεύθερο πεδίο στον Djordjevic. Στην επίθεση, με την είσοδο των Tomic – Welps από τη στιγμή που συνεχίζαμε να είμαστε άστοχοι και να μην βρίσκουμε πόντους σε set play, η εντολή ήταν είτε η μπάλα να πάει στον Welps είτε να μεταφερθεί από την δυνατή στην αδύνατη πλευρά, κυρίως στον Σιγάλα. Όμως, ο Σέρβος τεχνικός είχε αποφασίσει πως, με τις αργές επιστροφές της Barcelona, θα έπρεπε να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο μετά το αμυντικό rebound. Βέβαια, προσπάθησε να εκμεταλευτεί ότι ο Andreu έπαιζε τον Tarlac στην άμυνα, αλλα δεν κατάφερε τίποτα παρά να κερδίσει 2 φαουλ και να χάσει 3 σουτ.
Στην επίθεση ο μόνος που κρατούσε τον Ολυμπιακο ήταν ο David Rivers, που είχε τους 12 από τους 23 πόντους με καταπληκτική ευστοχία (3/3β,3/4δ,1/2τρ), μέχρι το σημείο που μπήκε ο Παπανικολάου με τον Φασούλα. Η πίεση και το ύψος αυξήθηκαν αισθητά, κι έτσι έγιναν 2 κλεψίματα αλλά και 4 πολύ καλές άμυνες .
Ο παίκτης που άλλαξε το momentum ήταν ο Παπανικολάου, κι ας ήταν άστοχος στις βολές. Η ενέργεια του πιτσιρικά έδωσε στον Ολυμπιακό το πάνω χέρι. Οι άμυνες πάνω στον Djordjevic (ο πιο ακριβοπληρωμένος τότε με 3,3 εκατομμύρια) είχαν ως αποτέλεσμα η επίθεση της Barcelona να μην λειτουργεί, αφού ήταν μία ομάδα που δεν έτρεχε στο ανοιχτό γήπεδο και προτιμούσε set play.
Στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου ο Ολυμπιακός, με τον Φασούλα στην 5αδα, είχε ως επιλογή είτε να περάσει την μπάλα μέσα στο post είτε αυτή να περάσει στα χέρια του David Rivers. Ένα σύστημα, που συνήθιζε ο μεγάλος Duda, ήταν όταν η μπάλα είναι στην γωνία να γίνεται screen μακριά από την μπάλα και δη στον Rivers. Αν δούμε προσεκτικά, η πρώτη επιλογή του Σιγάλα είναι η πάσα στον Φασούλα. Εφόσον όμως δεν είναι εύκολη η πάσα (λόγω γωνίας αλλά και στήσιμο του επιτιθέμενου) επιλέγει τον Αμερικάνο, που έχει πάρει off the ball screen από τον Tarlac.
Το παιχνίδι όμως κρίθηκε στην άμυνα. Αρκεί να δούμε αυτή τη φάση. Ο Djordjevic ήταν, όχι μόνο, ο πιο σημαντικός παίκτης εκείνης της Barcelona, λόγω οργάνωσης – εκτέλεσης – μυαλού, αλλά μπορούσε να συνεπάρει όλη την ομάδα και να αλλάξει από μόνος του το momentum. Ο Ολυμπιακός είχε επιλέξει να παίξει hedge out, αλλά όσο ο παίκτης συνεχίζει τo dribbling έμενα με σηκωμένα τα χέρια ο ψηλός, σε απόσταση μισού μέτρου, ώστε να κρύβει την πάσα.
Επίσης ο Fernandez, όσο καλός επιθετικός ήταν τόσο (συγχωρέστε με) κακός ήταν στην άμυνα. Είχε διαβαστεί αυτό από το τεχνικό επιτελείο του Ολυμπιακού και είδαμε πολλές φορές, είτε τον Σιγάλα είτε τον Tomic, να τον εκθέτουν. Βέβαια, εκτός αυτού, η επιλογή Reneses να μαρκάρει ο Esteller τον Rivers δεν του βγήκε καθόλου. Γρήγορα το άλλαξε αλλά το κακό είχε γίνει ήδη. Τον περνούσε πραγματικά σαν σταματημένο, αλλά φυσικά δεν είχε κι άλλη επιλογή. Ο Sasa είχε ήδη φθαρθεί στην άμυνα, και δεν είχε καθαρό μυαλό στην επίθεση. Η επόμενη επιλογή του Aito ήταν οι αλλαγές, αλλά και η βοήθεια μέσα στον Φασούλα. Ο Rivers συνέχισε να περνάει τον αντίπαλο του, και είτε να μοιράζει είτε να εκτελεί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η διαφορά να μένει σταθερά στους 8 με 11π.. Κάπου εκεί, στο τέλος της 3ης περιόδου, ο Reneses επέλεξε την άμυνα ζώνης 2/3. Ο “σοφός” το γνώριζε, αφού την προηγούμενη μέρα στη συνέντευξη τύπου το είχε αναφέρει και είχε προετοιμάσει την ομάδα.
Για να σπάσει τη ζώνη ο Ολυμπιακός είχε επιλέξει 2 τρόπους.
Α) Να ανεβάσει τους 3 κοντούς στη κορυφή, σε ένα άτυπο figure 8 (Tomic – Rivers – Σιγάλα ή Παπανικολάου), και να χτυπάει στο κενό της.
Β) Να ανεβάζει τον Tarlac στο σημείο της ελεύθερης βολής και να δημιουργεί ρήγμα στην άμυνα.
Ακόμα κι έτσι δεν πέτυχε κάποιο εύκολο καλάθι στη ζώνη για περίπου 5 λεπτά, παρά μόνο από επιθετικά rebounds, που βέβαια είναι ένα πρόβλημα στη ζώνη γιατί ο αμυντικός μαρκάρει χώρο και όχι παίκτη.
Έτσι προσπάθησε να τρέξει πριν προλάβει να στηθεί η άμυνα. Ένα τέτοιο καλάθι είναι φυσικά το γνωστό σε όλους, του David Rivers. Αυτό μπορούσε να το πετύχει γιατί οι Tarlac – Φασούλας είχαν σκεπάσει τα καλάθια με το μάκρος τους, αφού έμεναν μέσα κι έδιναν βοήθεια σε οποιοδήποτε κόψιμο ή πέρασμα κοντού. Η διαφορά, όσο περνούσε ο χρόνος του παιχνιδιού ανέβαινε , αφού η καταλανική ομάδα δυσκολευόταν να βρει πόντους, ενώ ο Ολυμπιακός ευστοχούσε σε σουτ 3π (2 από τη γωνία εκεί δηλαδή που είχε κενό η ζώνη 2/3).
Τελευταίο trick του Reneses ήταν να παίξει με Jofresa – Djordjevic για να ελευθερώσει τον Σέρβο, κάτι που όμως δεν έγινε. Ο Ολυμπιακός έπαιζε με βοήθεια τον Sasa και μόνη απειλή ήταν ο Karnisovas.
Όσο η Barcelona δεν έβρισκε λύσεις ο Ολυμπιακός είχε …τον Rivers. Συγχωρέστε αλλά αυτό το άλογο, αυτός ο παικταράς ήταν ένα guard του 2020 το 1997.
Κάπου εκεί ο τελικός είχε ήδη κριθεί. Μετά τις αποτυχίες, ο Ολυμπιακός είναι για πρώτη φορά Πρωταθλητής Ευρώπης.
Τα σημεία που έκριναν τον τελικό ήταν
- Η άμυνα του Ολυμπιακού, που στο 2ο ημίχρονο βελτιώθηκε κατά κόρον. Η Barcelona, εκείνη την χρονιά, μπορεί να μην έτρεχε σε πρωτεύον αιφνιδιασμό όμως με Karnisovas, Djordjevic ήταν πολύ καλή στον δευτερεύοντα.
- Η άμυνα ζώνης δεν είχε τα αποτελέσματα που περίμεναν.
- Οι Φασούλας – Tarlac πραγματικά σκέπαζαν και έκρυβαν τα καλάθια, αφού στα drive του ο Djordjevic έβρισκε πάντα ως βοήθεια κάποιον ψηλό.
- Ο Ολυμπιακός είχε παίκτη να μαρκάρει τον Djordjevic, ενώ η Barca δεν είχε για τον Rivers.
- H ενέργεια και η αλλαγή momentum από τον Παπανικολάου
- Απλά Rivers.
