Τις προηγούμενες ημέρες ο Navaho, μας ανέλυσε το τι έγινε στους τελικούς σε Τελ Αβιβ (1994) και στο Παρίσι (2010). Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να μιλήσουμε και για μια στιγμή θριάμβου – ίσως την κορυφαία στιγμή στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού. Την κατάκτηση του τίτλου της Euroleague στο Λονδίνο και μάλιστα back to back ένα χρόνο μετά το θαύμα της Πόλης. Γυρνάμε λοιπόν πίσω στο χρόνο σαν σήμερα στις 12 Μαΐου στο όχι και τόσο μακρινό 2013..
Μετά την τρομερή χρονιά του Ολυμπιακού με τον coach Ivkovic, ερχόμενος στην ομάδα ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε την πιο δύσκολη θέση για προπονητή της Ευρωλίγκας. Κυρίως για να αποδείξει πως η περσινή χρονιά δεν ήταν τυχαία, αλλά και για να φτάσει ξανά ψηλά. Η είσοδος στο final 4 θα ήταν από μόνη της μία τρομερή επιτυχία, όμως οι ερυθρόλευκοι δεν έμειναν μόνο σε αυτό. Πολλές φορές που θα συζητάμε στο μέλλον, αλλά και τώρα, ποια ομάδα ήταν η πιο dominant σε απόδοση στα final four, η απάντηση θα είναι ο Ολυμπιακός του Λονδίνου. Του πρώτου Έλληνα προπονητή που το κατακτάει.
Τον συγκεκριμένο τελικό τον έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές. Για πολλούς, είναι το απόλυτο τριήμερο. Δύο καταπληκτικά παιχνίδια, που μας έκαναν πρωταθλητές Ευρώπης ξανά. Στον τελικό δε, το ότι σκοράραμε 90 πόντους σε τρεις μόλις περιόδους, είναι αν μη τι άλλο εκπληκτικό.
Το ρόστερ είχε καλές επιλογές και βάθος σε όλες τις θέσεις. Από την ομάδα του ’11-’12 η μόνη απώλεια που είχε ανησυχήσει ήταν που είχαμε χάσει λόγω κακής συμπεριφοράς τον Joey Dorsey που αποπέμφθηκε από τον σύλλογο και τον οποίο αντικατέστησε ο Josh Powell. Ο Αμερικάνος δις πρωταθλητής ΝΒΑ με τους Los Angeles Lakers, έβγαζε το ψωμί του μέσα από το σουτ από τα 5 μέτρα και ειδικότερα από το pick ‘n’ pop. Στην ομάδα ήρθε και ο υπερπολύτιμος Στράτος Περπέρογλου. Στα guard είχαμε τους Law, Σπανούλη, Σλούκα, Κατσίβελη, Μάντζαρη (τραυματίστηκε νωρίς στη Πυλαία) και τον Gecevicius.
Στη θέση του SF, ο Παπανικολάου (του 2013) και ο Περπέρογλου κάλυπταν απόλυτα τις απαιτήσεις του coach. Στο 4 Πρίντεζης – Antic και στο 5 τους Hines – Powell – Shermantini (ψηλούς για όλα τα γούστα και καταστάσεις). Μία ομάδα, γεμάτη σε όλες τις θέσεις. Όμως αυτό δεν θα αρκούσε αν δεν έβαζε το χέρι του ο προπονητής, δημιουργώντας το καλοδουλεμένο σύνολο εκείνης της περιόδου, ρεκόρ 17-7 (71%) στην Regular Season, που έστω και δύσκολα πήρε την πρόκριση για το Final 4 του Λονδίνου με 3-2 στην σειρά με την Efes. Μετά την τρομερή εμφάνιση στον ημιτελικό με την CSKA, (κείμενο που κάποια στιγμή πρέπει να γραφεί) δεν ξέρω αν ακόμα και ο πιο αισιόδοξος περίμενε να συμβεί κάτι τέτοιο στον τελικό.
Για όποιον δεν θυμάται καλά το παιχνίδι το πρώτο ημίχρονο ανήκει στην Ρεάλ που παίρνει μια μεγάλη διαφορά στο τέλος της 1ης περιόδου με 17π (10-27) με πρωταγωνιστή τον Rudy Fernendez που πέτυχε 8π. Ο Ολυμπιακός όμως αντιδρά στην 2η και κλείνει την ψαλίδα στο -4 στο τέλος του ημιχρόνου (37-41). Σημείο αναφοράς του αγώνα ότι στο 1ο ημίχρονο ο Σπανούλης είναι εγκλωβισμένος και όχι αποτελεσματικός. Αλλά μετά την ανάπαυλα του ημιχρόνου, ο Kill Bill γυρνάει με … άγριες διαθέσεις και πραγματοποιεί ένα εκπληκτικό σερί με τρίποντα και μαζί με τον Law συμπαραστάτη στο κομμάτι της δημιουργίας σκόρπισαν την Real Madrid. Πριν φτάσουμε όμως εκεί υπάρχει ένα μεγάλο ντέρμπι με εναλλαγές στο σκορ στην 3η περίοδο όπου βρίσκει τις 2 ομάδες ισόπαλες με 61-61 και στην 3η περίοδο. Η 4η περίοδος είναι απλά ονειρική με τον Ολυμπιακό να βάζει 39π και να μας τρελαίνει… όσους δεν είχαμε ήδη αποτρελαθεί στην Πόλη.
Πάμε όμως να το δούμε τι έγινε μέσα στο γήπεδο από την δική μου οπτική γωνία και λίγο πιο τεχνικά.
Η Real Madrid του 2013 ήρθε στο Λονδίνο με τρομερή αυτοπεποίθηση, απόρροια των πολλών καλών εμφανίσεων στην RS, της σκούπας με 3-0 στην σειρά με την Maccabi αλλά κυρίως λόγω και της ποιότητας του ρόστερ της – φανταστείτε είχε για 6ο παίκτη τον Rodriguez. Ξεκίνησε το παιχνίδι με ψηλή 5αδα ώστε να κόψει το inside παιχνίδι του Ολυμπιακού και να “σκεπάσει” τα καλάθια. Με Suarez στο 3 και Rudy στο 2 είχε κερδίσει ήδη στο θέμα μάκρος. Ο Begic ήταν ο πρώτος blocker μέσα στη σεζόν, ικανότητα που επιβεβαίωσε και στη πρώτη περίοδο, με αποτέλεσμα η πίσω γραμμή της άμυνας της Ρεάλ να λειτουργεί άψογα.
Το αρχικό πλάνο για τους Μαδριλένους ήταν ξεκάθαρο – απέναντι στον Σπανούλη, ο παίκτης του screen προσπαθούσε να βγει από πάνω και οι υπόλοιποι έδιναν βοήθεια είτε από δυνατή, είτε από αδύνατη πλευρά, ώστε αν ο παίκτης δεν έχει τη σωστή απόσταση, η βοήθεια να πέφτει πάνω στον Σπανούλη.
Ο Ολυμπιακός επέμεινε αρκετά στο ίδιο σύστημα με pick από την κορυφή μετά από ένα hand off του Law. To stagger to top pick, σύνηθες σύστημα για τον Ολυμπιακό του Σπανούλη, είχε διαβαστεί σωστά από τον coach Laso, για αυτό ξεκίνησε με ψηλή 5αδα. Να κλείσει τους χώρους και να μειώσει τις αποστάσεις της άμυνας. Με τον Σπανούλη να δυσκολεύεται με την άμυνα της Real Madrid, η επιλογή του Πρίντεζη στο post έγινε άμεσα η πρώτη εναλλακτική λύση, όπου όμως και πάλι το σκιάχτρο Begic έκανε τη διαφορά για τους Ισπανούς.
Συν τοις άλλοις, εκτός της επίθεσης είχαμε πρόβλημα και στην άμυνα. Για να το θυμηθούμε αυτό αρκεί να δούμε απλά μία φάση της πρώτης περιόδου σε σχέση με την 2η. Δεν πιέζαμε την μπάλα, ούτε την 1η πάσα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα για την ομάδα του coach Laso:
- Καλή κυκλοφορία μπάλας
- Ξεκούραστη μεταφορά της
- Καλύτερες αποστάσεις
- Καθαρό μυαλό στις αποφάσεις των δημιουργών της Ρεάλ
Ο παίκτης που βοήθησε τα μέγιστα στην πίεση της μπάλας και αλλάζει το momentum ήταν ο Κώστας Σλούκας. Ας δούμε παρακάτω η πίεση της μπάλας, τι μπορεί να προσφέρει.
Βλέπουμε για αρχή ότι υπάρχει σύγχυση όσον αφορά τις αποστάσεις. Βλέπουμε πως με την πίεση και με το σταμάτημα της ντρίμπλας, η Real Madrid αναγκάζεται να κινηθεί προς την μπάλα και να κλειστεί στο ¼ του γηπέδου!
Οι φωτογραφίες δείχνουν το σημείο όταν ξαναπήρε την μπάλα, είχε χάσει ήδη 9 δευτερόλεπτα επίθεσης και άλλα 6 μέχρι να πάρει pick. Οπότε η πίεση στην μπάλα, με την είσοδο και του Κατσίβελη, και στη πρώτη πάσα οδήγησε σε λανθασμένες επιλογές τον αντίπαλο. O Pablo Laso έδωσε την οδηγία να πάρει μπάλα ο Carroll, είτε με screen the screener, είτε με διπλό screen μακριά από τη μπάλα. Ο Σλούκας βοήθησε στην αντιμετώπιση και αυτού.
Στην επίθεση από την άλλη, ο Άντιτς σε σχέση με Πρίντεζη κινείται συνεχώς και αυτό έκανε τον Mirotic να μην μπορεί να δίνει βοήθεια. Η άμυνα της Real Madrid φυσικά άνοιξε και με την είσοδο του Slaughter έναντι του Begic. Οι Κατσίβελης, Σλούκας και Άντιτς χτυπήσανε στο close out και βρισκόταν ελεύθερος ο Περπέρογλου. Ο Στράτος ήταν σημαντικός παράγοντας γιατί υπήρχε και η επιλογή του BS screen για post up play. Στα πρώτα 7 λεπτά της 2ης περιόδου δεχθήκαμε μόνο 6 πόντους, βάλαμε 18 και έτσι το άγχος μεταφέρθηκε στην άλλη πλευρά και ο coach Μπαρτζώκας συνέχισε την πίεση στη μπάλα.
Όμως τη διαφορά την έκανε το μέχρι τότε πλεονέκτημα της Real Madrid που το μετατρέψαμε σε μειονέκτημα. Αυτό ήταν ο Begic, τον οποίο ο Σπανούλης αποφάσισε να τον χτυπήσει στην μπροστά γραμμή άμυνας.
Όπως βλέπουμε στη φωτογραφία, ο Σπανούλης παίρνει την μπάλα κοντά στο κέντρο. Ο Llull, εφόσον δεν είναι κολλημένος πάνω του και βρίσκεται στα 9 μέτρα, θα πρέπει να πάει από κάτω στο screen, ώστε να αναγκάσει τον παίκτη να ξαναπάρει screen.
Εφόσον κάνει λάθος και πάει από πάνω, ο Begic μένει πίσω (απόσταση για σουτ), δίνει τον χώρο στον Σπανούλη να δει το καλάθι. Το λάθος που έκανε στη πρώτη περίοδο, δηλαδή η επιμονή στο να χτυπήσει στην καρδιά της άμυνας, το έκανε πλεονέκτημα στη 3η περίοδο. Με την είσοδο του Slaughter η Real Madrid άλλαξε την άμυνα της σε αλλαγές και η ομάδα του Μπαρτζώκα εκμεταλλεύτηκε σε κάθε φάση τα αργά πόδια του Reyes. Αυτό συνέβη και στη 4η περίοδο με αντίπαλο τον Antic.
Στην άμυνα αυτό που δεν μπορούσε να κάνει ο Powell το έκανε ο Kyle. O center του Ολυμπιακού με το hedge out στον Llull και την γρήγορη επιστροφή του στον Begic είχε καταφέρει να μειώσει τις αποστάσεις της επίθεσης.
O Σλούκας και ο Law συνέχισαν να πιέζουν τον Llull και με την είσοδο του Draper η βοήθεια ερχόταν από τον παίκτη που τον μάρκαρε.
To πόσο ακίνδυνο θεωρούσε ο coach Μπαρτζώκας τον Draper φάνηκε και στη 4η περίοδο. Είχε τον Law στον Carroll και τον Περπέρογλου σε ρόλο λίμπερο πάνω στον Draper, ενώ στην επίθεση είχε το πλεονέκτημα του Στράτου έναντι του Carroll.
To πόσο μας έλειπε τόσα χρόνια, αφότου αποσύρθηκε πρόωρα λόγω τραυματισμού του, ένας παίκτης σαν τον Law φαίνεται στη 4η περίοδο. Πίεζε τη μπάλα, οργάνωνε, χτυπούσε στο close out και στη καρδιά της άμυνας και δημιουργούσε χώρους για όλη την ομάδα. Βέβαια δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στην δουλειά που έκανε ο Γεωργιανός ψηλός του Ολυμπιακού. Ο Begic δεν μπορούσε να βάλει την μπάλα κάτω και στα screen που έδινε, ο ψηλός μας έμενε πάνω στον παίκτη σαν double team. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι αυτή η φωτογραφία.
Όσο οι κοντοί του Ολυμπιακού πίεζαν την μπάλα και χαλούσαν το μυαλό των αντίπαλων guard, τόσο αυτοί έχαναν την ψυχραιμία τους και αυτό φάνηκε από τις βιαστικές κινήσεις και από την μηδενική φαντασία των ψηλών. Όταν σε μία 5αδα υπάρχουν δύο παίκτες χωρίς φαντασία, είτε δημιουργία (δύο από τους Suarez-Draper-Slaughter-Begic) η πίεση στη μπάλα τους οδηγούσε σε κακές επιλογές αλλά και κακό αμυντικό transition.
Η απόσταση που βλέπουμε που δημιουργεί ο Σπανούλης στον εαυτό του, λόγω του ότι ο Begic και ο Llull παίζουν λανθασμένα, σε οποιονδήποτε σκόρερ είναι Θείο Δώρο.
Τελευταία προσπάθεια του coach Laso ήταν να περάσει στο 5 τον Mirotic και στο 4 τον Rudy στα τελευταία 3 λεπτά. Η απάντηση του Μπαρτζώκα ήταν η τριάδα Σλούκας, Σπανούλης, Law και η νίκη ήταν ήδη δική μας.
Αλλά όταν ο Σπανούλης βρεθεί στην “ζώνη” θα σε τελειώσει και οι 22π του (όλοι στο 2ο ημίχρονο) ήταν απλά όσους χρειαζόταν η ομάδα για νιώσει κυρίαρχη μέσα στο γήπεδο. Το κρεσέντο του Kill Bill δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το κείμενο.
Σε καμμιά περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να αποδώσουμε την κυριαρχία του Ολυμπιακού μόνο στην εμφάνιση του Σπανούλη. Ο Ολυμπιακός έβγαλε εν τέλει 4 παραπάνω Plays και σούταρε καλύτερα eFG% 62.2 vs 55.5 της Real Madrid. Έκανε λιγότερα λάθη ανά κατοχή, κυκλοφόρησε την μπάλα καλύτερα και μπορεί να έχασε την μάχη των rebound ποσοστιαία όμως χάρη στην συνολική αμυντική παρουσία των Hines και Antic δεν του στοίχισαν. Ο τελικός του Λονδίνου ήταν ένα θρίαμβος του σχεδίου του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Για το κλείσιμο θα αναφέρω ποιες ήταν οι αλλαγές και οι προσαρμογές στο παιχνίδι που κατά την γνώμη μου έκαναν την διαφορά υπέρ του Ολυμπιακού.
Το πλεονέκτημα με τον Begic έγινε μειονέκτημα όταν αναγκάστηκε να βγει από τη ρακέτα και να προσπαθήσει να είναι κοντά στον κοντό. Το είδαμε στην αρχή της 3ης περιόδου με τον Σπανούλη.
Η βοήθεια που ερχόταν, όταν ήταν στο γήπεδο ο Draper που δεν είναι αξιόπιστος σουτέρ, ανάγκασε τους Rodriguez – Llull, να κουραστούν στο μυαλό περισσότερο.
Η επιλογή του Περπέρογλου στην επίθεση, είτε στο post, είτε στην αδύνατη πλευρά, οδηγούσε στις ανοιχτές γραμμές πάσας λόγω βοήθειας.
Στην άμυνα, ο Ολυμπιακός επέλεξε από την πρώτη περίοδο και μετά να αυξήσει την πίεση στο μισό γήπεδο στα guard και την πρώτη πάσα. Αυτό δυσκόλεψε πάρα πολύ την κυκλοφορία της Real Madrid, όμως σίγουρα βοήθησε και η απαγόρευση του Ολυμπιακού να βγάλει αιφνιδιασμούς ο αντίπαλος.
Οι Μαδριλένοι ήταν ομάδα που έτρεχε το γήπεδο περισσότερο από εμάς, αλλά και σε καλύτερο βαθμό. Το γεγονός πως τους κέρδισε η ομάδα μας στο στυλ τους το κάνει ακόμα πιο δύσκολο.
90 πόντους σε 30 λεπτά.
39 στη τελευταία περίοδο.
Το απόλυτο μπάσκετ…
Ο τελικός του Λονδίνου έχει μείνει στην ιστορία της ομάδας ως το pick της αγωνιστικής της κυριαρχίας απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους τους οποίους τους κέρδιζε εμφατικά στον δικό τους ρυθμό και σε διαφορετικές συνθήκες. Η χαρά του Back του Back δεν ήταν μόνο για το τρόπαιο αλλά και για τον τρόπο.
