Ρώμη, 24η Απριλίου του 1997.
Παρίσι, 9η Μαίου του 2010.
Αυτές είναι οι δύο ημερομηνίες που σηματοδοτούν την χρονική απόσταση (13ων ετών ή για την ακρίβεια 4763 ημερών) ανάμεσα στους τελευταίους (εκείνη την χρονική στιγμή) τελικούς του Ολυμπιακού σε Final 4 της Euroleague. Από τις ένδοξες ημέρες του Triple Crown η ομάδα βρέθηκε στην ανυποληψία για μεγάλο χρονικό διάστημα και χρειάστηκε η αλλαγή διοίκησης και οι μεγάλες επενδύσεις από πλευράς Αφων Αγγελόπουλων για να επανέλθει σε υψηλό επίπεδο. Έφταναν όμως τα πολλά χρήματα για την ολική επαναφορά; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα την γνωρίζουμε πλέον με βεβαιότητα καθώς δεν υπάρχει καλύτερος καθρέπτης από την εικόνα των ομάδων μέσα στο γήπεδο. Ας επιστρέψουμε όμως πίσω μια δεκαετία..
Μετά την επαναφορά σε Final 4 στο Βερολίνο ένα χρόνο πριν, στη Γαλλική πρωτεύουσα ο Ολυμπιακός επέστρεψε και πάλι στους τελικούς εκπληρώνοντας τις απαιτήσεις και τα όνειρα που γεννήθηκαν από την τεράστια επένδυση που έγινε το καλοκαίρι.
Για να φτάσει όμως να συμμετάσχει σε παιχνίδι “τίτλου”, έπρεπε να επιβιώσει στο δραματικό ημιτελικό με την καταπληκτική Partizan με το follow κάρφωμα του Josh Childress.
Το παιχνίδι απέναντι στους Σέρβους κανονικά θα έπρεπε να είναι διδακτικό και να ηχήσει συναγερμός στους Ερυθρόλευκους. Ο τρόπος που δημιούργησε συνθήκες για ελεύθερα τρίποντα ο coach Vujosevic, πόσο χτύπησε την close out άμυνα και πόσο δυσκόλεψε ο Vesely το πλάνο του Ολυμπιάκου, θα έπρεπε να προβληματίσουν το τεχνικό επιτελείο των Πειραιωτών.
Στην επαναφορά τους λοιπόν σε τελικούς, οι Ερυθρόλευκοι βρήκαν απέναντί τους και πάλι, όπως και στη Ρώμη, την Barcelona. Αυτή τη φορά όμως το πάνω χέρι το είχαν οι Καταλανοί. Ομάδα με καταπληκτική χημεία, γεμάτη σε κάθε θέση, με πολλές προσωπικότητες και ρολίστες πολυτελείας. Σε εκείνο όμως το Final 4 όμως ήταν και αυτή με την μεγαλύτερη αθλητικότητα και σίγουρα η πιο σκληρή. Ο Xavi Pasqual μετά από 3 χρόνια δουλειάς παρουσίασε ένα σύνολο με αξιοζήλευτους αυτοματισμούς, πνευματικά έτοιμο να φτάσει στην κορυφή – που έπαιξε ένα μπάσκετ αρκετά μπροστά από την εποχή του. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι εκείνη η Barca ήταν ο προάγγελος των όσων είδαμε από το 12 μέχρι και σήμερα.
Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, ήταν ένα σύνολο γεμάτο ταλέντο και ποιότητα, που δεν κατάφερε όμως να φτάσει σε επιθυμητά επίπεδα χημείας. Ρόστερ φτιαγμένο στη λογική του “όλοι οι καλοί χωράνε ” που τελικά στα πραγματικά δύσκολα έμεινε να περιμένει τα πάντα από τις εξάρσεις των πραγματικά σπουδαίων μονάδων του. Δύο ελίτ χειριστές και δημιουργοί (Παπαλουκάς, Teodosic) που όμως ήθελαν και οι δύο την μπάλα στα χέρια τους για να νιώσουν άνετα και με τον Έλληνα “Τσάρο”, με τη γνωστή αδυναμία του στο μακρινό σουτ, να περιορίζει τον μελλοντικό Σέρβο Superstar σε ρόλο δεύτερου χειριστή που λειτουργούσε περισσότερο σαν off guard.
Μαζί τους στην περιφέρεια ο Penn και ο Beverly ανέβαζαν κατακόρυφα την αθλητικότητα, αλλά και οι δύο στερούνταν επιθετικών δυνατοτήτων και δεν βοηθούσαν καθόλου στις αποστάσεις της ομάδας. Αυτός που είχε τα φόντα να δώσεις λύσεις στον τομέα σουτ αλλά τελικά δεν απέδωσε τα αναμενόμενα ήταν ο Halperin, και εν τέλει σε ημιτελικό και τελικό έπαιξε μόνο ένα σκάρτο 5λεπτο.
Οι αποστάσεις ήταν ένα άλυτο πρόβλημα για την ομάδα του coach Γιαννάκη αφού μπορεί η frontline του να είχε μέγεθος και ποιότητα αλλά και απαρτιζόταν από αθλητές που δύσκολα κούμπωναν μεταξύ τους, αφού είχαν παρόμοιες αδυναμίες και πλεονεκτήματα. Φωτεινή εξαίρεση ο Kleiza, που συγκέντρωνε όλα τα στοιχεία ενός σύγχρονου PF, αλλά λειτουργούσε πολύ καλά όσο άντεχε ο Σόφο και ανεκτά μόνο με τον Μπουρούση. Οι Μαυροκεφαλίδης και Vujicic ήταν ακριβώς ίδιοι και δεν μπορούσαν να βολευτούν σχεδόν με κανένα.
Ακόμα όμως και ο συνδετικός κρίκος των δύο αυτών υπο-ομάδων είχε μειονεκτήματα που δεν μπορούσαν να επιφέρουν την κατάλληλη ισορροπία. Ο χρυσοπληρωμένος Josh Childress, μπορεί να είχε ελατήρια, μπορεί να ήταν παραπάνω από αξιοπρεπής με την μπάλα στα χέρια για τη θέση του, αλλά και αυτός στερούνταν απειλής πίσω από τη γραμμή του τρίποντου και οι άμυνες πάντα θα τον περίμεναν. Ο δε Βασιλόπουλος που ερχόταν πίσω του ήταν καλύτερος σουτέρ αλλά όχι σταθερά και ο χρόνος του έτσι και αλλιώς ήταν περιορισμένος.
Ας δούμε όμως και τι συνέβη στον αγώνα όμως.
Αρχικά η αδυναμία του Ολυμπιακού να παρουσιάσει σχήματα με πολυπρόσωπη απειλή από μακριά έδωσαν την ευκαιρία στον coach Pasqual να έχει ένα πολύ εύκολο έργο στο τι άμυνα θα παίξει. Η στομαχικές διαταραχές του Milos την παραμονή του τελικού και η επακόλουθη περιορισμένη χρήση του έκαναν ακόμα πιο απλά τα πράγματα για τους Καταλανούς.
Η Barca έπαιζε καταπληκτική άμυνα που συνδύαζε αθλητική κυριαρχία, μέγεθος και ανάγνωση των καταστάσεων. Ειδικά ο τρόπος που λειτουργούσε η πίσω γραμμή της ήταν σεμιναριακός. Εξαιρετικά συγχρονισμένες και αποτελεσματικές βοήθειες, βέλτιστες αποστάσεις και τρομερή συγκέντρωση. Αλλαγές όταν έπρεπε, με αυτούς που έπρεπε και διαρκής προσπάθεια όλων να οδηγήσουν τον Ολυμπιακό σε καταστάσεις που δεν τον βόλευαν καθόλου. Η άμυνα πάνω στο PnR του Milos αλλά και του Παπαλουκά ήταν δυστυχώς για εμάς υποδειγματική, σε αυτό βοήθησε και το ότι κανείς από τους ψηλούς μας δε ρόλαρε γρήγορα.
Όλο το βράδυ οδηγούσαν τον Childress προς τη ρακέτα και όχι προς τη βασική γραμμή και του έδιναν απροκάλυπτα το σουτ. Συνήθως όταν ο Αμερικανός ήταν στην αδύνατη πλευρά ο παίχτης του ήταν αυτός που έδινε βοήθεια στο drive και αυτός που θα έπεφτε στο ντουμπλάρισμα του Kleiza.
Ο Λιθουανός που ήταν σε πολλές περιπτώσεις η πρώτη και κύρια επιλογή επιθετικής έκφρασης των Ερυθρόλευκων πέρασε ένα πάρα πολύ δύσκολο βράδυ. Σπρώχτηκε από τους πάντες και ειδικά στο πρώτο ημίχρονο δεν πήρε καθόλου την μπάλα χαμηλά στο post. Μόνη επιλογή η δράση του στο high post όπου και εκεί η μπάλα έφτανε αρκετά δύσκολα και πάντα οι ψηλοί της Barca ήταν κοντά για να υψώσουν ένα χέρι στο πρόσωπό του.
Ο Ολυμπιακός κυρίως στο πρώτο μέρος είχε αποκλειστικό στόχο το να ακουμπήσει την μπάλα χαμηλά. Σόφο και Kleiza ήταν οι παραλήπτες. Αρχικά το σχέδιο μπορεί να μην ήταν παραγωγικό αλλά έβγαλε από τον αγώνα τον Ndong με 2 γρήγορα φάουλ. Αυτό ήταν όμως και το σημείο κλειδί για μένα στην αναμέτρηση. Στη θέση του Σενεγαλέζου μπήκε ο Vasquez (που χτες ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση) και σκέπασε το καλάθι της ομάδας του. Μοίρασε 4 κοψίματα και αλλοίωσε ή ανάγκασε τους ερυθρόλευκους σε κακές προσπάθειες. Και συν τοις άλλοις, λειτούργησε άψογα στα επιθετικά hedge out που εφάρμοσε ο Pasqual πάνω στον Milos.
Απέναντι στον Παπαλουκά οι Καταλανοί προτίμησαν σε αρκετές περιπτώσεις να εφαρμόσουν ICE προσέγγιση και να επιτρέψουν στον Τεό να κινηθεί αριστερά και να του δώσουν μόνο το drive.
Ο Milos επειδή σε μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού λειτούργησε σαν SG που θα βγαίνει πίσω από τα screens αποτέλεσε μια πρόκληση για την Καταλανική άμυνα, η οποία όμως βρήκε λύσεις βάζοντας τον παίχτη που κυνηγούσε τον Σέρβο να μένει κολλημένος στην πλάτη του και τον πλησιέστερο ψηλό να βγαίνει πάνω του ώστε να του απαγορεύσει να εκτελέσει.
Αυτό που πέτυχε κυρίως η Barca ήταν να αναγκάσει τους Πειραιώτες να αναλώνονται σε μια προβλέψιμη κυκλοφορία μπάλας που συνήθως οδηγούσε σε μια εκτέλεση από σημείο ή από παίχτη που δεν μπορούσε να την αγχώσει.
Ο τρόπος με τον οποίο έλεγξαν το ρολάρισμα του Σόφο, αλλά και πως φρόντιζαν να του δυσκολέψουν το γύρισμα κάτω από το καλάθι αλλά και την υποδοχή της μπάλας παίζοντας τον 3/4 – κατέδειξε την αποφασιστικότητα και τη συγκέντρωσή τους.
Η επιλογή του coach Pasqual να μαζέψει την ομάδα κοντά στο καλάθι του εξασφάλισε και τα rebound και ταυτόχρονα του έδωσε τη δυνατότητα να τρέξει σε αρκετές περιπτώσεις στο ανοιχτό γήπεδο αφού οι επιστροφές του Ολυμπιακού ήταν επιεικώς απαράδεκτες. Έτσι οι BLAUGRANA πέτυχαν αρκετούς πόντους σε καταστάσεις πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα αιφνιδιασμού.
Ας δούμε και τι λένε τα βίντεο.
<D on Josh>
Εδώ βλέπουμε μια χαρακτηριστική διαχείριση του Childress από την Καταλανική άμυνα. Ο Sada που έχει χρεωθεί τον Τεό τον αφήνει στην αδύναμη πλευρά και τρέχει να καλύψει τον Pete Mickeal που κλείνει τη δεξιά ντρίμπλα και μαζί του ο Ndong ελέγχει την κίνηση του Αμερικάνου SF. Ο Josh που αναγκάζεται να κινηθεί αντίθετα από το screen του Μπουρούση και να “πέσει” πάνω στον θηριώδη Σενεγαλέζο. Ο Kleiza είναι στην αριστερή γωνία σε στενή επιτήρηση και ο Penn την αντίθετη δεν είναι εύκολα προσβάσιμος και η Barca ρισκάρει με το σουτ του στέλνοντας τον αμυντικό του να κλείσει στη ρακέτα και να δυσκολέψει την όποια προσπάθεια για επιθετικό rebound.
<ICE D on Papaloukas>
O Παπαλουκάς προσπαθεί μέσα από μια 2 man action (2 εναντίον 2 στα Σπετσιώτικα) να στήσει ένα short PnR με τον Vujicic. O Rubio σχεδόν κολλημένος πάνω στον Κροάτη, αφήνει μόνο το αριστερό διάδρομο στον Έλληνα PG με τον Vasquez να ακολουθεί το drive και να απαγορεύει την πάσα. Ταυτόχρονα, ο Lorbek αφήνει τον Μπουρούση να κινείται κάπου στην περιφέρεια, χωρίς όμως να κάνει προσπάθεια να δώσει screen για να ξεμαρκαριστεί ο Milos από το deny του Navarro, περιμένοντας να οδηγηθεί πάνω του ο Τεό όπως και τελικά συμβαίνει.
<ICE 2 on 2 on Papaloukas>
Ίδια περίπτωση με την παραπάνω, απλά αυτή τη φορά δεν υπάρχει βοήθεια. Ο Sada με τη βοήθεια του Ndong απαγορεύουν εις διπλούν στον Παπαλουκά να κάνει drive και αυτός αναγκάζεται να κάνει την έσχατη επιλογή και να πασάρει στον αφύλακτο στην γωνία της αδύναμης πλευράς Childress που ευστοχεί. Εδώ να σταθούμε στην επιλογή του καταλανού coach να χρησιμοποιήσει τον Sada και όχι τον Lakovic για να μην επιτρέψει στον Ολυμπιακό να κυνηγήσει κάποια miss-match αλλά και να δυσκολέυσει την πάνω από το κεφάλι πάσα του “Τσάρου” .
<ICE D Vasquez fast recovery>
<Switch on Paploukas>
Παραμένω στην PnR άμυνα στον Παπαλουκά που και πάλι είναι 2 on 2 αλλά θα σταθώ στο ρόλο του Vasquez, που κάνει ένα εξαιρετικά γρήγορο recovery και εκμεταλλευόμενος το δισταγμό του Μπουρούση τον φιλοδωρεί με μία ακόμα τάπα. Στο δεύτερο παράδειγμα ο Vasquez αλλάζει πάνω στον Παπαλουκά τον οδηγεί στην βασική αυτός αναγκάζεται να βγάλει την μπάλα στον Kleiza που κόβεται. Αξίζει να σημειωθεί ο τρόπος με τον οποίο ο Sada παρενοχλεί τον Μπουρούση να πάρει θέση σε συνεργασία με τον Mickeal. Στην εξέλιξη της φάσης η Barca σκοράρει σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό. Εδώ οφείλω να προσθέσω πως το αρχικό πλάνο πιθανότατα ήταν να βγει από το screen του Μπουρούση στη βασική ο Halperin ο οποίος δεν κάνει τελικά την κίνηση.
<2-3 zone, 2-1-2 zone , man2man in one possesion>
Εδώ είναι η επιτομή της δουλειάς και της χημείας. Σε κάθε περιστροφή και διαφορετική άμυνα. Ο Παπαλουκάς έχει την μπάλα στην κορυφή και η Barca στηνεται σε 2-3 ζώνη. Όταν αποδέκτης της μπάλας γίνεται ο Milos η διάταξη αλλάζει σε 2-1-2 με τον Vasquez στο κέντρο για να είναι έτοιμος να παίξει άμυνα σε πιθανό screen πάνω στον Σέρβο (κάτι που δεν γίνεται ποτέ). Όταν η μπάλα επιστρέφει στην κορυφή η διάταξη επανέρχεται σε 2-3 αλλά αυτή τη φορά στην μπροστά ζώνη έχει ανέβει ο Mickael και ο Navarro πηγαίνει στον Childress. Όταν αυτός γίνεται εμφανές πως θα πασάρει στο post επανέρχεται το man to man και το κόψιμο.
Πέρα από PnR δράσεις και post ο Ολυμπιακός δοκίμασε να βγάλει πίσω από τα screen σε θέση βολής τον Teodosic με αρκετά καλά αποτελέσματα όπως εδώ.
<floppy for Milos>
<hi-post screen for Kleiza>
Σε αρκετές περιπτώσεις ο Ολυμπιακός εφάρμοζε μια 3-2 διάταξη, με τον Kleiza να ξεκινά από το low post να παίρνει ένα downscreen από τον big Σόφο συνήθως και να βγαίνει στο ύψος των βολών για να εκτελέσει. Στο παράδειγμα βλέπουμε μια επαναφορά από τη βασική. Ο Milos παίρνει ένα flair screen από το Σόφο για να πάρει την μπάλα και στη συνέχεια ο θηριώδης center δίνει ένα ακόμα στον Λιθουανό σκόρερ για να εκτελέσει.
Στο κομμάτι της άμυνας ο Ολυμπιακός είχε έτσι και αλλιώς σημαντικά θέματα ήρθε και άρτια λειτουργία των Blaugrana να τον εκθέσει ανεπανόρθωτα. Όπως είπαμε και στην αρχή του κειμένου στον Ολυμπιακό, κυρίως στην frontline του έλειπε η αθλητικότητα. Όλοι ανεξαιρέτως ήταν βαριά κορμιά που αδυνατούσαν να ακολουθήσουν στην άμυνα μακριά από το καλάθι και δεν υπήρχε ούτε ένας να αμυνθεί πάνω από τη στεφάνη.
Έτσι λοιπόν όπως και στον ημιτελικό ο coach Γιαννάκης κατέφυγε στην υπέρμετρη χρήση της βοήθειας και δεν κατάφερε να βρει ισορροπία με αποτέλεσμα να τον χτυπήσει η Barca ανελέητα στο close out με συνεχή drive n kick. Η δαιμονιώδης ευστοχία των Καταλανών στην αρχή του αγώνα , όπου ακόμα και μέτριοι σουτέρ όπως ο Mickael και ο Rubio ευστόχησαν σε τρίποντα ανάγκασε τον Ολυμπιακό να ανεβάσει την άμυνα του αρκετά ψηλά. Η έμφαση στο game plan του Pasqual στο 3π στην 1η περίοδο γίνεται ξεκάθαρη από το shot chart.
<ΠΗΓΗ>
Όμως η Barcelona είχε χίλιους και έναν τρόπους να εκθέσει την αμυντική λειτουργία και των Πειραιωτών εκτός από το μακρινό σουτ. Σας παραθέτω μερικούς τρόπους που διέκρινα.
<pindown for Navarro side PnR with Ndong>
H ταχύτητα με την οποία κινούταν πίσω από τα σκριν ο “La Bomba” και η ικανότητά του να εκτελεί ταχύτατα ανάγκαζαν τον Ολυμπιακό να τον κυνηγάει ανελέητα και να βγάζει πάνω του και τον ψηλό. Εδώ ο Penn προσπαθεί να προλάβει ο Σόφο κάνει το show και του κόβει την κίνηση αλλά υπάρχει η πάσα στο short roll του Ndong που εκτελεί.
<mickael hits close out D>
Ο Sada στήνει ένα κεντρικό PnR με τον Ndong. O Μπουρούσης μένει σε ενδιάμεση θέση και ο Navarro που έχει μπλέξει με την άρνηση του Penn δίνει ένα backscreen για να εμποδίσει τον Καρδιτσιώτη ψηλό να προλάβει το ρολάρισμα του Σενεγαλέζου στην κάλυψη του οποίου έχει προστρέξει ο Childress αφήνοντας αμαρκάριστο τον Mickeal στην αδύνατη. Η μπάλα φτάνει σε αυτόν και βλέποντας πως ο Josh δεν προλαβαίνει να πάρει αμυντική θέση χτυπάει στο close out δίνοντας μια πάρε βάλε ασσίστ στον Ndong.
<off balanced D>
Εδώ άλλη μια περίπτωση που η κυκλοφορία μπάλας των Καταλανών έβαλε τον Ολυμπιακό σε κατάσταση ανισορροπίας. Ο Bazile παίρνει την μπάλα χέρι με χέρι από τον Lorbek τον οποίο σκρινάρει ο Morris για να τον βγάλει μόνο στο post. Η μπάλα κυκλοφορεί στην περιφέρεια μέχρι να γίνει το high-low. Ο Μαυροκεφαλίδης κάνει το deflection αλλά ο Lorbek μαζεύει την μπάλα αλλά καθυστερεί να αντιληφθεί το κόψιμο του Morris στην πλάτη του αφηρημένου Kleiza. Δίνει όμως στον Bazile και ο Ιταλός περνά εύκολα τον Halperin αναγκάζει τον Λουκά να έρθει σε βοήθεια ο Ιταλός τη διαβάζει και πασάρει στον Morris που κόβει στη βασική για να καρφώσει.
<flare for navarro>
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο Navarro. Εδώ βλέπουμε να εκτελεί μετά από flair screen στις 45 .
Με τους Ισπανούς να έχουν βρει ρυθμό και αυτοπεποίθηση, ο coach Γιαννακης προσπαθούσε να κάνει κάποιες κινήσεις που θα άλλαζαν το momentum του αγώνα. Μέχρι και σε ζώνη κατέφυγε σε μια προσπάθεια να κόψει τον ρυθμό των Καταλανών.
<olympiacos 3-2 zone>
<olympiacos 3-2 zone 3>
<olympiacos 3-2 zone 2>
Μια 3-2 ζώνη όμως, χωρίς να υπάρχει ιδανική επικοινωνία αφού τόσο ο Halperin όσο και ο Μαυροκεφαλίδης δεν ξέρουν που ακριβώς να σταθούν. Οι Καταλανοί φυσιολογικά σκρινάρουν τον παίχτη με την μπάλα βρίσκουν σουτ αστοχούν αλλά οι αποστάσεις των παιχτών του Ολυμπιακού είναι τέτοιες που τους επιτρέπουν να πάρουν τα επιθετικά. Έτσι λοιπόν στο δεύτερο gif αφου συνεχίζουν να σκρινάρουν στη ζώνη ο Bazile κάνει κίνηση παράλληλα με τη βασική γραμμή μένει ελεύθερος στη γωνία και ευστοχεί.
<over-helping>
Ακόμα ένα παράδειγμα υπερβολικής βοήθειας από τη μεριά του Ολυμπιακού. Ο Sada χτυπάει στα πόδια τον Teodosic όλος ο Ολυμπιακός κλείνει πάνω του αυτός διαβάζει και πάλι την κατάσταση πασάρει στον Vasquez που τελειώνει τη φάση.
<Barca extra pass>
Το διάβασμα των καταστάσεων ήταν κάτι που χαρακτήριζε όλο το blaugrana roster. Εδώ ο Navarro βγαίνει από ενα διαγώνιο screen και γίνεται κάτοχος της μπάλας στην κορυφή και διατηρεί ζωντανή την ντρίμπλα περιμένοντας το rescreen του Vasquez. Ο Σόφο δεν μπορεί να ακολουθήσει το ρολάρισμα του Ισπανού ψηλού, ο Childress έρχεται να τον καλύψει αλλά ο ψηλός της Barca διαβάζει το κόψιμο του Mickeal από την αδύνατη και του την πασάρει.
<over-helping 2>
Ίδια κατάσταση με ομαδική βοήθεια στην κίνηση του Lorbek που πασάρει στον Vasquez και αυτός με τη σειρά του στο Morris.
Επειδή μάλλον κάπου εδώ θα έχετε σταματήσει να με παρακολουθείτε γιατί θα εχετε κουραστεί λέω σιγά σιγά να το κλείσω το.
Συνοψίζοντας, ο Ολυμπιακός του 2010 είναι ένα ακόμα παράδειγμα κακής διανομής πόρων. Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία από μόνα τους αν δεν ξέρεις πως να τα επενδύσεις και να τους δώσεις τον χρόνο για να αποδώσουν. Ήταν ένα σύνολο γεμάτο ταλέντο και ποιότητα αλλά με προβληματική χημεία που τελικά δεν του επέτρεψε να πιάσει το ταβάνι του.
Το μπόλιασμα των έμπειρων Παπαλουκά, Vujcic και Halperin με την αθλητικότητα των Childress και του μετέπειτα NBAer Beverly, την ωμή δύναμη του Σόφο, την μπασκετική ευφυΐα του Teodosic, το πολυβόλο Kleiza και το σπουδαίο ταλέντο των υπολοίπων άφηναν πολλές υποσχέσεις στην θεωρία – όπως στην πράξη – το παραγόμενο αποτέλεσμα απεδείχθη κατώτερο της καλοδουλεμένης Barcelona του coach Pasqual.
Το μπάσκετ υπομονής που δίδασκε ο coach Γιαννάκης κατέληξε εν τέλει σε ένα μέτριο τελικό όπου έχασε τον έλεγχο των Plays (+7 για Μπαρτσελόνα). Η ομάδα του coach Pasqual κέρδισε 2 επιπλέον επιθετικά rebound, έκανε 2 λάθη λιγότερα και κέρδισε 3 επιπλέον foul. Ταυτόχρονα η Barcelona κέρδισε και συνολικά την μάχη των rebound τόσο επιθετικών ORB% (24%), όσο και αμυντικών DRB% (65%) για τους Καταλανούς.
Η πόσοτητα των επιπλέον Plays σε συνδυασμό με την υψηλή ευστοχία των Ισπανών στο 3π (43%) και με διπλάσιες προσπάθειες από τον Ολυμπιακό (28) αλλά και με τον δαιμόνιο Navaro (στο prime του) σε καλή επιθετικά βραδιά (4/9 3π) να βάζει μεγάλα σουτ – δεν άφησαν κανένα περιθώριο για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Το πόσο καλύτερη ήταν σε εκείνο τον τελικό η Barcelona αποτυπώνεται στην διαφορά του σκορ καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα.
<ΠΗΓΗ>
Ήταν φανερό ότι η χημεία, η συγκέντρωση και οι αυτοματισμοί των Blaugrana νίκησαν και μάλιστα καθαρά το ερυθρόλευκο ατομικό ταλέντο. Και η διαπίστωση αυτή, ήταν το σημαντικότερο κέρδος / μάθημα που αποκόμισε από το Final 4 του Παρισίου η ομάδα μας. Σε 2 χρόνια η κατάσταση θα αντιστρεφόταν και οι πιτσιρικάδες του Duda θα συγκλόνιζαν ολόκληρη την μπασκετική Ευρώπη – αλλά αυτό είναι αντικείμενο για άλλο κείμενο που ακολουθεί τις επόμενες ημέρες.
