Όχι δεν τρελαθήκαμε… ή μάλλον τρελαθήκαμε δεν ξέρω… μπορεί να φταίει το social distancing, ίσως ότι είμαστε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι όλη την ώρα. Το σίγουρο είναι πως ζούμε με ελπίδες για το μέλλον που τρέφονται από γλυκιές αναμνήσεις. Μεγάλους αγώνες, επιτυχίες, προκρίσεις και χαρά που τόσο μας λείπει λόγω της ακραίας κατάστασης που βιώνουμε. Η παρέα του RPG περνάει πολύ ώρα μπροστά στις οθόνες και βλέπει σε επανάληψη αγώνες της ομάδας – ναι είμαστε “υγιείς άρρωστοι” αλλά αυτό μάλλον ήδη το ξέρετε. Και μέσα στην ημέρα τα chat rooms παίρνουν φωτιά από τις θύμησες του πρόσφατου ένδοξου παρελθόντος. Να ας πούμε σαν εχθές στις 30/3/2012 ο Ολυμπιακός έπαιρνε εκδίκηση από τον κακό του δαίμονα την Ιταλική Montepaschi Siena και μαζί και το εισιτήριο για το Final 4 της Πόλης. Την διοργάνωση που θα γινόταν η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του θεσμού και θα άλλαζε για πάντα το ρουν της ιστορίας της ομάδας. Το F4 και ο τελικός της Πόλης προσέφεραν την απόλυτη έκσταση στους πιστούς μπασκετόγαυρους – σαν μια ανταμοιβή, για τις μεγάλες λύπες τελικών όπως του καταραμένου Τελ Αβίβ. Ο TerrenceNesquik γύρισε πίσω στο χρόνο και ξαναέγραψε ενοχικά το Post Game εκείνου του αγώνα. Μην ρωτάς γιατί… έπρεπε. Όπως είπε και ο Ελύτης
∼Ο∼
Kι αν τρεις μέρες πριν, το τελικό 75-55 έδειχνε μια εύκολη επικράτηση για το 2-1, όλοι ξέραμε ότι το χθεσινό παιχνίδι θα ήταν μια άλλη ιστορία. Η απουσία του Joey Dorsey έδειχνε από νωρίς ότι ο Kyle θα δούλευε υπερωρίες, παράλληλα η Siena έπαιζε το τελευταίο της χαρτί για να γυρίσει τη σειρά στο Palaestra.
Ο Duda ξεκίνησε με τη γνωστή πεντάδα: Μάντζαρης, Σπανούλης, Παπανικολάου, Πρίντεζης, Hines ενώ στον αντίποδα ο Pianingiani με τους McCalebb, Ζήση, Moss, Lavrinovic, και Andersen.
Από την πρώτη κιόλας άμυνα, φάνηκε ότι θα πάμε και πάλι σε αλλαγές σε όλα τα screen, με βασικό πάντα μέλημα την προστασία της ρακέτας. Επιθετικά, οι δύο προπονητές είχαν το ίδιο πράγμα στο μυαλό τους… το ρυθμό του Bασίλη Σπανούλη. Όσο ο Duda έψαχνε να του δώσει χώρους μετά από stagger είτε off ball screen για να εκτελέσει, τόσο ο Simone Pianingiani προσπαθούσε να τους περιορίσει.
Υπό αυτό το πρίσμα συχνά γυρνούσε σε μια ζώνη ο Ιταλός, ρισκάροντας το σουτ από την περίμετρο, περιορίζοντας όμως έτσι τους χώρους και τα πιθανά ρήγματα που θα δημιουργούσε ο Βασίλης. Η κακή επικοινωνία των ψηλών όμως, και οι λανθασμένες βοήθειες στη δεύτερη γραμμή άμυνας ήταν βούτυρο στο ψωμί του Hines, ο οποίος μετρούσε ήδη 3 καλάθια στα πρώτα τρία λεπτά της αναμέτρησης – και έκανε συνολικά ένα συγκλονιστικό παιχνίδι.
Επιθετικά ο Pianingiani, θέλοντας να εκμεταλλευτεί την υψομετρική διαφορά στη θέση του center, προσπαθούσε με κάθε ευκαιρία να ποστάρει τον Andersen απέναντι στον Hines δίχως μεγάλη επιτυχία ωστόσο, αφού ο Αμερικανός δεν ”σπρωχνόταν”. Οι αλλαγές στα screen όμως δημιουργούσαν και άλλα miss match, αφού η ικανότητα του Andersen να παίξει στην περίμετρο έδινε χώρο στον Lavrinovic μετά από δικό του screen ‘n’ dive να βρίσκεται απέναντι σε μικρότερους (σωματικά) αντιπάλους.
Αμυντικά, με το μυαλό πάντα στον περιορισμό του Σπανούλη, όταν ο αρχηγός δεχόταν screen και έβαζε πίσω του τον αμυντικό, ο ψηλός έμενε πάνω του αρκετή ώρα χωρίς να κάνει ένα απλό show and recover αλλά ούτε και αλλαγή αφού ο αμυνόμενος guard ξαναγυρνούσε στον Βασίλη. Προσπαθούσε ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο, ο Ιταλός coach, να τον παρενοχλήσει όσο περισσότερο γίνεται κρύβοντας αρχικά γωνίες πάσας και σε δεύτερο χρόνο δυσκολεύοντάς του την εκτέλεση. Όλα αυτά βέβαια ΑΝ ο Billy δεν έψαχνε τη δημιουργία ή την εκτέλεση σε πρώτο χρόνο. Όταν αυτό συνέβαινε η προσαρμοσμένη στη ρακέτα άμυνα της Siena ήταν μια ταχύτητα πιο αργή στην άμυνα της περιμέτρου και από εκεί ο Ολυμπιακός βρήκε 7 σουτ με πολύ καλές προϋποθέσεις μόνο στην πρώτη περίοδο (2 εύστοχα).
Ο Ivkovic με τις αλλαγές στα screen ήξερε ότι ρισκάρει τα miss-match στη ρακέτα με τα μεγάλα κορμιά της Siena. Αυτό χτυπούσε και σχεδόν σε κάθε επίθεση ο Pianingiani, με τον Andersen στο παρκέ, το post παιχνίδι του ήταν σύνηθες φαινόμενο, κατά τη διάρκεια του οποίου oι Ιταλοί έμπαιναν σε μια διαδικασία κίνησης. Παράλληλα ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να ισοφαρίσει την ανισορροπία του miss-match κάτι όμως που αναδείκνυε την ικανότητα του Andersen να βλέπει την πάσα στην πλάτη του, κι έτσι υπήρχε θέμα.
Για το λόγο αυτό (να κρύψει τις γωνίες πάσας στον ψηλό) επιστρατεύτηκε ο Λάζος, αφού ο Dorsey είχε τεθεί εκτός μάχης. Η οδηγία όμως για show and recover στα screen χτυπήθηκε αμέσως από τον Rakosevic σε 2 συνεχόμενες επιθέσεις και μία από τον McCalebb αμέσως μετά, οι οποίες συνολικά απέφεραν 7 πόντους στους Ιταλούς.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι Ιταλοί διατηρούσαν μια διαφορά 4-5 πόντων στα μέσα της δεύτερης περιόδου, με την άμυνα τους να είναι σε διάταξη ζώνης (ακόμα και 2-1-2 με τον Αndersen κεντρικό) και με την απουσία Σπανούλη να προσεγγίζουν πάντα στην πάσα μέσα στο ζωγραφιστό, εκεί που αν ήταν αποδέκτης ο Hines έβρισκε γύρω του ένα double ή ακόμα και triple team.
Τα πολύ καλά ποσοστά των παιχτών του Pianingiani μέχρι εκείνο το σημείο (11/17 δίποντα, 4/5 τρίποντα), ισοφαρίζονταν από τα επιθετικά μας rebound (6 έναντι 0) και τις extra κατοχές, γι’αυτό και η διαφορά παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα.
Με τον Σπανούλη να μπαίνει αφηνιασμένος στο τελευταίο τρίλεπτο του πρώτου ημιχρόνου και με τον Hines να συνεχίζει το χαβά του με επιθετικά rebound και τελειώματα στη ρακέτα, η διαφορά έκλεισε στο -1 (38-39).
Δεύτερο ημίχρονο, και το ανελέητο post παιχνίδι του Andersen απέναντι στον κατά περίπου 15 πόντους κοντύτερό του Hines συνεχίζεται. Με τον Αμερικανό πάντως, να στέκεται περίφημα καταφέρνοντας κάποιες ηρωικές άμυνες. Παράλληλα η οδηγία Ivkovic, αφού ήξερε ότι το τάισμα θα συνεχιζόταν όλο το βράδυ, ήταν το overplay του Kyle αλλά και τα πολλά χέρια των κοντών για να μη γίνει εύκολα αυτή η πρώτη πάσα.
Η ζώνη της Siena (μ’ έναν παίχτη συνήθως να κινείται εκτός αυτής και να μένει man to man στον Σπανούλη) έσπαγε μ’ ένα απλό drive and kick του αρχηγού, μέσω του οποίου βρίσκαμε συνεχόμενα καλές επιλογές πίσω από τα 6.75μ, με την αστοχία όμως να είναι παροιμιώδης (0/7! στην τρίτη περίοδο). Παράλληλα, οι Ιταλοί σε set παιχνίδι φαινόταν να δυσκολεύονται να βρουν άλλη επιλογή πέρα από το συνεχές ποστάρισμα του Andersen, γι’ αυτό έτρεχαν και εκτελούσαν σε πρώτη φάση με κάθε ευκαιρία.
Oι συγκινητικές άμυνες του Hines απέναντι σε Andersen-Lavrinovic αλλά και τα πολλά επιθετικά rebound (13) μας κρατούσαν μια ανάσα από τη Siena στο τέλος της τρίτης περιόδου (54-55).
Με το ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου, ο Hines παίζει στα πόδια τον φορτωμένο με 3 φάουλ Andersen και σκοράρει, η Siena αστοχεί σε 2 ελεύθερα τρίποντα στην άλλη πλευρά, ενώ ο Antic ευστοχεί για το πρώτο του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο, και σε λιγότερο από 1 λεπτό βρισκόμαστε στο +4 με το ΣΕΦ στον αέρα!
Στο σημείο αυτό επίσης κομβικός ήταν και ο Pero ο οποίος, εκτός από τους χώρους που προσέφερε στην επίθεση, έδινε καθοριστικές βοήθειες στην πίσω γραμμή άμυνάς μας και είχε σημαντική συνεισφορά στον τομέα των rebound.
Μετά και το 4ο foul του Αndersen, η ρακέτα των Ιταλών ήταν πια… διάδρομος απογείωσης, με τον ίδιο να φαίνεται επηρεασμένος (ίσως και κουρασμένος) και να χάνει πολλές μάχες και στην επίθεση. Απόδωσε η τακτική να τον αντιμετωπίζουμε με overplay για να μην πάρει την μπάλα στο high post και με double team αν αυτή τελικά περνούσε στο low post.
Οι Ιταλοί όμως με ένα zone press με παγίδες που κατέληγε σε ζώνη (3-2 συνήθως), δυσκόλεψαν τη λειτουργία μας στην επίθεση και με 6 συνεχόμενες βολές μπροστά, έφεραν το παιχνίδι στην ισοπαλία (61-61). Το σχήμα με τα 3 guard (Σπανούλης, Σλούκας, Law) η ενέργεια του Acie που έτρεχε σε κάθε ευκαιρία στον αιφνιδιασμό, οι συνεχόμενες μεγάλες άμυνες και ένα μεγάλο σουτ του αρχηγού έφεραν τη διαφορά στο +8 (69-61) στα 2 λεπτά πριν τη λήξη. Κι αν ο Ζήσης με 8 πόντους στο τελευταίο 1.30 λεπτό μας ανησύχησε, ένα τρίποντο του Σλούκα κι ένα πολύ κρίσιμο επιθετικό rebound του Πρίντεζη, μας έστειλαν οριστικά στο Final-4 της Πόλης.
Άλλη μια υπέρβαση από αυτή την ομάδα, άλλο ένα refuse to lose…απολαύστε τις στιγμές είμαστε ξανά στο Final-4!
