Είχαν περάσει περισσότερες από 365 μέρες από την τελευταία φορά που το ΣΕΦ φιλοξένησε ντέρμπι ανάμεσα στους δύο, ελληνικής προέλευσης, συμμετέχοντες στην EuroLeague. Τότε, όπως και χτες, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, στις εξέδρες ανέμιζαν λευκές πετσέτες για πικάρισμα, χτες αυτές έμειναν κρυμμένες στα συρτάρια των οπαδών και η ομάδα έδειξε πως σίγουρα δεν έχει στην γκαρνταρόμπα της τέτοιες.
Το Ευρωντέρμπι αιωνίων, υπ. αριθμόν 17, ήταν περισσότερο σημαντικό από όσο υπολόγιζαν οι παροικούντες (πάντα ήθελα να το γράψω) στις δυο ομάδες. Ο ΠΑΟ, προερχόμενος από έναν κακό μήνα και ένα σερί ηττών, έψαχνε τη νίκη, όχι μόνο για το γόητρο αλλά και, για την ηρεμία του. Από την άλλη ο, για 3η φορά αναδομημένος, Ολυμπιακός ήθελε να πάρει το «ροζ» φύλλο (και αυτό ήθελα να το γράψω) για να υπενθυμίσει πως μπορεί ακόμα, και κυρίως για να πιστέψει σαν οργανισμός στο σχέδιο της επόμενης μέρας.
Από το ντέρμπι-απόλαυση του ΟΑΚΑ έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες , πολλά έχουν αλλάξει κυρίως στον Ολυμπιακό και όμως οι ομοιότητες ήταν αρκετές, απλά η κατάληξη διαφορετική.
Ο τραυματισμός του Σπανούλη, αλλά και αυτός του Milutinov, άλλαξε τις ισορροπίες και το rotation και των δυο ομάδων. Στην Pre Game συζήτηση μας είχα εκφράσει μια αγωνία για το κατά πόσο ο κόουτς Pitino θα αναγνώσει την απουσία του Σέρβου ψηλού. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι, λόγω σωματικής υπεροχής, οι Παπαγιάννης, κατά κύριο λόγο, και Βουγιούκας θα είχαν τη μερίδα του λέοντος στο rotation της πράσινης frontline. Τελικά η «γριά αλεπού» δεν πήγε με την πεπατημένη και επέλεξε σχήματα με περισσότερη κινητικότητα και ενέργεια, πρωταρχικά για να δώσει επιλογή για πιθανές συνεργασίες στους χειριστές του και κατά δεύτερον για να κυνηγήσει πιο επιθετικά το rebound και στις δυο μεριές.
Εκ του αποτελέσματος όμως η επιλογή του coach Μπαρτζώκα να ρίξει βάρος στην άμυνα στην μπάλα, μαζί με την απουσία του Milutinov, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις δεύτερες ευκαιρίες που βρήκε ο ΠΑΟ μέσα από τα επιθετικά rebounds και του έδωσαν 8 περισσότερες κατοχές (που ευτυχώς για εμάς δεν εκμεταλλεύτηκε).
Ο Μήτογλου, σε ρόλο Center, τέλειωσε το μεγαλύτερο ποσοστό των φάσεων που του έφτιαξαν οι Rice (κατά κύριο λόγο) και Καλάθης. Το αυτό ισχύει και για τον Bentil που, με το δυναμισμό του, προβλημάτισε την ερυθρόλευκη άμυνα.
Άλλωστε ο Αμερικανός «HOF» ήταν ξεκάθαρο πως θα ζούσε και θα πέθαινε με την μπάλα στα χέρια των 2 πιο έμπειρων, σε τέτοια παιχνίδια, κοντών του. Από τη μια πόνταρε στην πιθανότητα ο Rice να κάνει ένα ανάλογο με του ΟΑΚΑ ματς και από την άλλη είναι ο Καλάθης και δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Ακόμα και για τον, για δεύτερο ντέρμπι ωσεί παρόντα, Fredette ο coach Pitino έκανε προσπάθεια να τον εκμεταλλευτεί, δίνοντας του την μπάλα και όχι στήνοντας pindowns στις πλευρές, χωρίς όμως να πάρει κάτι.
Αν και στην αρχή του παιχνιδιού φάνηκε μια διάθεση η μπάλα να μεταφερθεί στον Παπαπέτρου, και αυτός να εκμεταλλευτεί το μέγεθος του στο close out, εγκαταλείφθηκε όταν ο Έλληνας SF χρεώθηκε με δεύτερο φάουλ.
Απέναντι σε όλα αυτά ο coach B έδειξε να ξέρει και τι θέλει να περιορίσει αλλά και τι είναι διατεθειμένος να δώσει. Αρχικά, πάμε από τη δεδομένη αντιμετώπιση Καλάθη. Στα περισσότερα screen under και ξεκάθαρη επιλογή να του δοθεί, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ο αριστερός διάδρομος. Ταυτόχρονα, ο ψηλός μετά το screen έμενε σε ενδιάμεση θέση (catch), με απλωμένα χέρια, ώστε να απαγορεύσει την επιλογή συνεργασίας με το roller. Να προσθέσω πως oι βοήθειες δεν έλειψαν και προέρχονταν κυρίως από τη δυνατή πλευρά, είτε βάζοντας χέρια στην μπάλα, είτε κλείνοντας το kick out.
Στην περίπτωση του Rice η οδηγία ήταν άλλη. Ο χρεωμένος τον Αμερικανό κοντό αμυντικός ήταν κολλημένος πάνω του, ώστε να τον εμποδίσει να πάρει το step back και του έδιναν την επιλογή να πάει μέχρι μέσα, με στόχο να τον αναγκάσουν να πασάρει. Σε όλο το παιχνίδι ο Αμερικανός σκόρερ είχε απέναντι του αποκλειστικά ψηλότερους αθλητές που πάντα είχαν απλωμένο χέρι στο πρόσωπο του. Ο Rice στο πρώτο ημίχρονο, στο πρόσωπο του Μήτογλου, βρήκε αποδέκτη της δημιουργίας του αλλά στο δεύτερο, με την άμυνα του Ολυμπιακού να κλείνει πάνω του και από τις δυο πλευρές, οι χώροι μίκρυναν.
Έτσι λοιπόν, με την μπάλα να κυκλοφορεί ελάχιστα και με το post παιχνίδι να απουσιάζει, αφού ο Thomas δυσκολευόταν να σπάσει τις αρνήσεις που του έβαζε η ερυθρόλευκη άμυνα και δεν γινόταν αποδέκτης της μπάλας και οι Μήτογλου/ Bentil δεν μπορούσαν να απειλήσουν αυτόφωτα, ο ΠΑΟ ξέμεινε να περιμένει τα πάντα από τα drive του Νικ και τα side step τριποντά του Rice, που χτες δεν μπήκαν.
Ξέρω πως το 5% στο τρίποντο του ΠΑΟ είναι σοκαριστικό και σπάνιο, αλλά έχει εξήγηση. Οι αποστάσεις των Πράσινων δεν ήταν οι ιδεατές και όλη τους η διάταξη είχε σαν στόχο, αποκλειστικά, το βόλεμα των δυο guards του.
Απορίας άξιο είναι γιατί, σε ένα ακόμα παιχνίδι, ο Wiley δεν πήρε χρόνο, ειδικά όταν έχεις αποφασίσει να πας σε παιχνίδι 2 με 2, καθώς και γιατί έπαψε ο Παπαπέτρου να αποτελεί επιλογή στο επιθετικό μισό.
Αυτά όμως θα κληθούν να τα απαντήσουν άλλοι, κι εγώ θα επιστρέψω στα του Ολυμπιακού. Η επιλογή του coach B να κλείσει την άμυνα στην μπάλα, και με τον Ellis να είναι συγκλονιστικός σε όλους τους αμυντικούς ρόλους που κλήθηκε να υπηρετήσει, τόνισε την έλλειψη αυτοματισμών του ΠΑΟ και κυρίως του απαγόρευσε να πάει στην αγαπημένη του early offense.
Στο επιθετικό κομμάτι τα κουκιά ήταν μετρημένα. Αρχικά η μπάλα έπρεπε να ακουμπήσει στο post, με τον Πρίντεζη να είναι ο κύριος εκφραστής των επιθετικών προσπαθειών των γηπεδούχων, αν και το ίδιο συνέβη και με το Rubit, όσο έπαιξε. Δεύτερος στόχος ήταν να υπάρξει επιμονή στην περιστροφή της μπάλας με σκοπό να χτυπήσει τον ΠΑΟ στον κεντρικό διάδρομο, όπου παρότι συσσώρευσε παίχτες, ρισκάροντας με το σουτ του McKissic, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί. O νεοφερμένος Αμερικάνος έκανε το κομμάτι του καρφώνοντας στο πράσινο καλάθι και το ίδιο συνέβη και με τον Paul, αλλά και με τον Παπανικολάου (ένα goal foul και ένα lay up στην 4η περίοδο).
Όμως ας αφήσω τα πολλά τακτικά και ας επικεντρωθώ στον άνθρωπο του αγώνα. Ο Shaquielle έδωσε συνέχεια στην ελπιδοφόρα εμφάνιση του Τελ Αβίβ, με την εκκωφαντική χτεσινή του παρουσία.
Πήρε ότι του έδωσε ο Παναθηναϊκός και καθόρισε το παιχνίδι. Πήρε και έβαλε τα σουτ, που προκλητικά του άφηναν οι φιλοξενούμενοι, και κυρίως τέλειωσε φάσεις πατώντας γερά. Η πνευματική του ετοιμότητα είναι παροιμιώδης και εκφράστηκε όχι μόνο επιθετικά, αλλά και αμυντικά, αφού κυνήγησε με μανία το κλέψιμο και έδωσε όλες τις σωστές βοήθειες, είτε σε drive είτε σε post καταστάσεις.
Μέσα από το weave, με το οποίο ξεκινά τις επιθετικές δράσεις του ο Ολυμπιακός επί coach Μπαρτζωκα, ο φτεροπόδαρος Αμερικανός γινόταν προσπάθεια να απομονωθεί στην πλευρά που βρισκόταν το εκάστοτε 5αρι των φιλοξενούμενων. Συνήθως αυτό συνέβαινε με Hand off, για να εκμεταλλευτεί την ορμή του, και με ένα καλό screen, κυρίως από τον Ellis (έτσι έκανε τα φάουλ γρήγορα ο Παπαπέτρου).
Σημαντικοί παράγοντες του αποτελέσματος υπήρξαν και ο Vezenkov με το Rochestie. Ο πρώτος κυνήγησε με αποφασιστικότητα τις διεκδικούμενες μπάλες ψηλά και έβαλε αρκετά καλά το κορμί του μπροστά από τον Thomas. Χτες, παρ’ ελπίδα, ήταν αρκετά συμπαθής κι όταν χρειάστηκε μετά από αλλαγές να βγει πάνω στο Rice. Ο Taylor από την άλλη χτες έπαιξε με την εμπειρία του. Πέρα από τα τρία 3pt., και το καθοριστικό pull up στο τελευταίο 1,5 λεπτό, έδωσε ηρεμία και ασφάλεια στην οργάνωση και κατάφερε, με τη βοήθεια του coach B, να μην αποτελεί κερκόπορτα στην άμυνα. Πως συνέβη αυτό; Μα φυσικά ρίχνοντας τον πάνω στον Καλάθη, που έτσι και αλλιώς προτιμούσαμε να σκοράρει παρά να δημιουργεί.
Tα πάρα πολλά λάθη, για ακόμα ένα παιχνίδι, δεν γίνεται να μείνουν ασχολίαστα. Λάθη βιασύνης και έλλειψης συγκέντρωσης τα περισσότερα, που δεν άφησαν τους ερυθρόλευκους να εγκαθιδρύσουν momentum. Μια ακόμη παράμετρος που χρήζει βελτίωσης είναι η διαχείριση των φάουλ. Ειδικά στην αρχή του 2ου ημιχρόνου ο Ολυμπιακός έστελνε επανειλημμένα τους πράσινους στην γραμμή των βολών.
Η έλλειψη δημιουργίας δε φαίνεται μόνο από τις 12 assists, αλλά κυρίως από το πόσο αργά και προβλέψιμα κυκλοφόρησε η μπάλα, εν τη απουσία του Rochestie. Baldwin και Κόνιαρης ήταν πραγματικά απογοητευτικοί σε αυτό το κομμάτι, αφού δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες δεν είχαν αποφασίσει τι πρέπει να κάνουν.
Για να το κλείσω η χτεσινή επικράτηση του Ολυμπιακού μεγεθύνει τα σφάλματα και τα εγκλήματα του προηγούμενου 1,5 χρόνου, αλλά τουλάχιστον μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε για το από δω και πέρα.
Το ότι είμαστε, έστω και με λίγες πιθανότητες, ακόμα στο κόλπο των play offs μόνο καλό μπορεί να κάνει και στον κόσμο και στον οργανισμό, αλλά κυρίως στο χαρακτήρα που προσπαθεί να χτίσει η ομάδα. Δε συμμερίζομαι ούτε την αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον, ούτε τον ενθουσιασμό για τον McKissic, και θα συνιστούσα σε όλους και όλες να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους.
Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος όμως είναι πως, επιτέλους, στον πάγκο της ομάδας κάθεται ένας σοβαρός και σπουδαίος προπονητής, που μόνο να μας βελτιώσει μπορεί.
Άντε λοιπόν, ας είναι το χτεσινό η πρώτη μέρα της επόμενης «μέρας» της ομάδας.
