Τα τελευταία χρόνια η στατιστική και η επιστήμη των αριθμών μπαίνει όλο και πιο πολύ στα σπορ, προσπαθώντας φυσικά να προσθέσει μια παραπάνω ερμηνεία, μια εξήγηση όσων είδαμε. Σκοπός της στατιστικής δεν είναι να καταδείξει το ποιος νίκησε ή έπρεπε να νικήσει, μιας κι αυτό εξαρτάται από πολλά μη μετρήσιμα values, αλλά να δείξει ποια ήταν Η ΕΙΚΟΝΑ ενός παιχνιδιού, να κατευθύνει δηλαδή τον κόσμο ως προς την κεντρική ιδέα όσων είδε (ή δεν είδε). Η αναγκαιότητα της στατιστικής απεικόνισης που θα προσπαθεί να “εξηγήσει” τι συνέβη, προφανώς και διαφέρει από άθλημα σε άθλημα. Για παράδειγμα, σε ένα χαοτικό άθλημα όπως είναι το ποδόσφαιρο, που “περιφρουρείται” από λιγότερους κανόνες, η στατιστική καταγραφή είναι σχεδόν ανούσια (είναι κοινώς αποδεκτό πλέον ότι στατιστικές κατηγορίες όπως η κατοχή μπάλας ή οι τελικές ευκαιρίες είναι πολύ πιθανό να μη δείχνουν ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ για την γενική εικόνα ενός παιχνιδιού). Στο άλλο άκρο, στο baseball (προσωπική μου λατρεία το συγκεκριμένο άθλημα) τα πάντα είναι στατιστική, τα πάντα καταγράφονται και τα πάντα μετρούν στην αξιολόγηση των μονάδων/ομάδων/παιχνιδιών. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι δε θα υπήρχε baseball χωρίς την στατιστική. Στο μπάσκετ όμως, τα πράγματα είναι πιο πολύ στη μέση. Οι αριθμοί μπορούν να δώσουν την εικόνα ενός αγώνα, αρκεί να τους εξετάσουμε υπό το σωστό πρίσμα.
Όλο αυτό κάποιες φορές γίνεται επιτυχημένα και άλλες αποτυχημένα. Το κλειδί σε αυτό είναι ένα: Να βρεθεί (για κάθε άθλημα) η σωστή φόρμουλα, μια συγκεκριμένη ποσοτική καταγραφή που θα έχει ΟΝΤΩΣ σημασία. Εν ολίγοις: όχι πια ανούσια στατιστικά που δε βοηθούν!
Φλύαρη εισαγωγή, το παραδέχομαι (τίμιος), για να καταλήξω σε αυτό που εδώ και καιρό έχω αρχίσει να παρατηρώ, στο ότι δηλαδή δεν υπάρχει ασφαλέστερη και πιο αντιπροσωπευτική -για το πως κυμάνθηκε ένα παιχνίδι- αριθμητική κατηγορία στο μπάσκετ απ’αυτήν των “συνολικών κατοχών“. Ο αριθμός των κατοχών και άρα ο ρυθμός, είναι αυτά που δείχνουν ποιος επικράτησε στο γήπεδο απ’την άποψη της επιβολής. Ποιος δηλαδή επέβαλε το στιλ του και ποιος τέλος πάντων ήταν καλύτερος σε αυτό το στιλ που ακολουθήθηκε.
Κατ’εμέ λοιπόν, μια επίθεση δεν πρέπει να κρίνεται από το πόσους πόντους σκοράρει, αλλά από το πόσους πόντους σκοράρει ανά κατοχή. Αντιστοίχως, μια άμυνα μου φαίνεται πιο δίκαιο να κρίνεται από το πόσους πόντους δέχεται ανά κατοχή.
Βλέπουμε φέτος ότι για την ώρα, τα παιχνίδια πάνε σε υψηλά σκορ, γρήγορο ρυθμό κτλ. Ότι “το παιχνίδι άλλαξε”. Εν πολλοίς βοηθούν και οι νέοι κανονισμοί σε αυτό, μιας και “τιμωρούν” την ομάδα που προσπαθεί να ανακόψει ένα (σχεδόν) σίγουρο καλάθι του αντιπάλου. Ο Ολυμπιακός στην Βιτόρια για παράδειγμα, δεν είμαι σίγουρος αν παρασύρθηκε έτσι απλά από τον ρυθμό της Baskonia (που αρέσκεται να παίζει up tempo) ή αν πλέον νιώθει βολικά να παίξει έτσι από μόνος του. Και το λέω αυτό γιατί προηγήθηκαν 2 παρόμοια παιχνίδια με Παναθηναϊκό και Efes.
Για να επιστρέψω σε αυτό που έλεγα πριν, θα πω το εξής: Οι assists & οι πόντοι ενός παίκτη, είναι πολύ πιθανό να μην “εξηγούν” το πόσο καλός ήταν ή δεν ήταν. Κι αυτό είναι ευκολονόητο. Ομάδες με ποιοτικούς παίκτες που παίζουν γρήγορο μπάσκετ, με πολλές κατοχές και πολλά σουτ ανά παιχνίδι, έχουν αυτομάτως παίκτες με “γεμάτη” στατιστική. Teodosic-De Colo πχ, πώς να μην έχουν τέτοιους αριθμούς όταν η ομάδα τους έχει κάνει ψωμοτύρι την 100άρα; Κι αν η CSKA δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα γρήγορης ομάδας, ας δούμε την Real. Ή ακόμα και τον Ολυμπιακό στη Βασκονία. 95 πόντοι στην επίθεση με τον περσινό MVP (Πρίντεζη) να μένει στους μηδέν. Περίεργο ε; Καθόλου!
Ναι, ο αριθμός των κατοχών είναι πιο χρήσιμος στην ανάγνωση ενός αγώνα από τις assists πχ. Γιατί οι assists ή η ευστοχία ενός παίκτη, κρίνονται από πολλά. Από το αν τα σουτ που παίρνεις είναι “καλά” (προϊόν ομαδικής προσπάθειας αυτό) μέχρι το αν οι συμπαίκτες σου είναι καλοί ώστε να “γράψεις” πολλές assists τροφοδοτώντας τους.
Ο Σπανούλης έκανε ρεκόρ με 15 assists. Μαγικό, super wow, εκπληκτικό κτλ. Ναι, αλλά έχει λογική. Άλλο να δίνεις στον Lojeski και τον Green (που btw έδειξε στο τελευταίο δεκάλεπτο και μετά από μερική αστοχία ότι δεν είναι “σουτέρ ημέρας” αλλά σουτέρ με ποιότητα, κι ας δείχνει να είναι λίγο μονοδιάστατος αλλά – αυτό είναι άλλη κουβέντα) και άλλο να δίνεις “τελική πάσα” στον Strawberry και στον Odom. Η assist εξαρτάται από δύο, όχι από έναν (κάπου εδώ να πω ότι η μαγκιά των Σπανούλη και ΔΔ που τόσα χρόνια έκαναν “μάγκες” τους Lasme, Hunter κτλ είναι διπλή σε σχέση με άλλους κορυφαίους PGs της λίγκας που έχουν καλύτερους συμπαίκτες).
Εν πάση περιπτώσει, το κείμενο έχει κάποιες κοινές αναφορές με το προηγούμενο που είχα γράψει, σχετικά με το σωστό ball movement και τον ρυθμό ( “strange highs and strange lows” ), οπότε δε θέλω να πλατειάζω για πράγματα που ίσως έχω αναφέρει ξανά.
Α, κάτι τελευταίο: Το Baskonia-Ολυμπιακός ήταν τρομερό παιχνίδι από κάθε άποψη, ίσως το πιο “πυκνό” παιχνίδι της ομάδας που θυμάμαι την τελευταία 5ετία. Σε είχε γεμίσει πριν καν τελειώσει, λίγο πριν τη λήξη ένιωσα πως η νίκη θα ήταν απλά ένα συν για τη συνέχεια, ένα κερασάκι στην τούρτα σε σχέση με το τι αγώνα παρακολουθούσα. Αυτό κατ’εμέ είναι αθλητισμός. Κι αυτό θα έπρεπε να διαχωρίζει όσους αγαπούν πρώτα το άθλημα με εκείνους που η μόνη τους ιδιότητα είναι “οπαδοί της νίκης”. Οι οποίοι οπαδοί της νίκης (όχι της Μπάκουλη), εφόσον κρίνουν τα πάντα από το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, τσάμπα χάνουν τον καιρό τους παρακολουθώντας τα παιχνίδια. Θα μπορούσαν μόνο να κοιτάζουν το scoreboard στο τέλος κάθε αγώνα. 😉
Σαφως κι εκανα πλακα στα περι χαρακτηρισμων ρε συ. Και παλι ωραιο αρθρο, τα λεμε σε επομενο
φιλικός ήταν μωρέ ο χαρακτηρισμός, άραξε. anw, το hedge out είναι πάντα ένας καλός τρόπος να αμυνθείς στο pnr, το θέμα είναι πόσο “επιθετικό” είναι, δηλαδή μέχρι που κινείται ο αμυνόμενος ψηλός. αλλά επειδή κάθε ενέργεια έχει και το τίμημά της, το τίμημα που πληρώνεις στο hedge out είναι η αμυντική ανισορροπία στο ζωγραφιστό (όπου ένας ικανός pg με court vision μπορεί να εντοπίσει και να εκθέσει) κάτι το οποίο μπορεί να “καλυφθεί” με 2-3 παράπλευρες και ταυτόχρονες κινήσεις που τέλος πάντων είναι άλλη συζήτηση. κι εδώ νομίζω έγκειται η διαφορά του προπονητή πέρυσι με φέτος. πέρυσι το ακολουθούσε άκριτα ανεξαρτήτως αντιπάλου (πχ sergi) και ανεξαρτήτως υλικών (πχ milutinov!), κάτι που φάνηκε ξανά και ξανά πως δεν βοηθούσε. ο milutinov είναι πολύ καλύτερος όσο καλύπτει μικρότερους χώρους εσωτερικά, φαίνεται φέτος αυτό. όσο ο birch ανταποκρίνεται καλά, νομίζω ότι ο young δε θα μας λείψει. ήρθε για 2ος αλλά μάλλον θα γίνει 1ος (όπως και ο hunter που btw πιστεύω ότι ήταν πιο άγουρος μπασκετικά απ’τον birch όταν ήρθε). η γύμνια στους ψηλούς πέρυσι εν πολλοίς δημιούργησε μια υπερβολή γύρω απ’την απώλεια young που εγώ προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ. πιο πολύ μας έμεινε το “τι θα έκανε πάνω που ρόλαρε αν δεν τραυματιζόταν” και ο ενθουσιασμός, παρά το τι πραγματικά είδαμε πέρυσι. όπως και να ‘χει, θενξ για τα σχόλια 🙂
Γεια. Κρατα επιπεδο ομως (οχι χαρακτηρισμοι). Φυσικα και ο lojeski ειναι ο πιο σημαντικος παιχτης οσον αφορα την επιθεση μας. Το θεμα δημιουργιας ειναι το σημαντικοτερο ψεγαδι στην ομαδα μεχρι στιγμης. Καπου 20 ασσιστ συνολο η ομαδα με τις 15 να φευγουν απ τα χερια του αρχηγου. Τωρα οσον αφορα την επιλογη γκριν , την θεωρω σωστη υπο την εννοια οτι ειναι παιχτης που εχει το σκορ οχι οταν εχει φεγγαρι, αλλα σε σταθερη βαση αλλα εχει και καποιες αδυναμιες ξεκαθαρες οπως η δημιουργια για συμπαιχτες και η μεχρι στιγμης ανικανοτητα (οκ πολυ νωρις) να ανταπεξελθει στις επαφες κοντα στο καλαθι που θα τον οδηγησουν σε ευκολους ποντους απ τη γραμμη (τεραστιας σημασιας στα τελευταια λεπτα). Βαζοντας λοιπν μονο ενα κομματι στο παζλ, ορθως επραξε να ειναι ο γκριν. Του χρονου ομως μαντζαρης και χακετ δυσκολα θα ειναι συμπαιχτες. Οσον αφορα τη θεση 5, διαφωνω κι εγω με την τρελα με γιανγκ, ενας παιχτης που και περυσι τουλαχιστον τακτικα ηταν αγουρος και το μικρο θετικο δειγμα του βασιζοταν στην τρομερη αυτοπεποιθηση που εμπαινε στις φασεις. Αν την ξαναβρει εχει καλος, αν οχι… Το θεμα στη θεση 5 ειναι ξεκαθαρα η αντιμετωπιση των pick n roll. Εχει περιοριστει το εξουθενωτικο πολλες φορες hedge out και επιτελους φετος το 5αρι νομιζω καλυπτει πολυ περισσοτερους χωρους στο ζωγραφιστο (θα χε ενδιαφερον ενα γραφημα σε σχεση με περυσι, οπου τη δουλεια αυτη την εκανε μονιμα η αδυνατη πλευρα). Οσο μεγαλωνει το δειγμα θα βγαζουμε και καλυτερα συμπερασματα, εδω θα μαστε.
πες ένα γεια ρε μαλάκα κι εσύ, αμέσως στο ψητό :Ρ
συμφωνώ σε όλα όσα λες (εξού κ το like – εδώ κάνω όπως βλέπεις αχαχ) για τους ηρωισμούς του Σπανούλη που φέτος φαίνονται αχρείαστοι ως τώρα, για τον Hackett, για την χρήση του Lojeski, για όλα. Το μόνο ψεγάδι που βλέπω ως τώρα είναι η δημιουργία. Μόνο ο ΒΣ το έχει αυτό, ο μάντζαρης λίγα πράγματα, ο hackett δεν, ο green μόνο για τον εαυτό του (σημαντικό μεν, αλλά δεν έχει επιρροή στο σύνολο). το ρόστερ γενικά είναι ποιοτικότατο. σοβαρά τώρα όμως, μόνο εμένα μου φαίνεται ότι η μεγαλύτερη απώλεια πέρυσι ήταν ο lojeski και όχι ο young; μόνο εγώ πιστεύω ότι με βάση την αποδοτικότητα των birch-milutinov η θέση 5 είναι ok και δεν χρειάζεται ούτε βιασύνη ούτε αλλαγές; (με την προϋπόθεση φυσικά ότι ο άλλος δε θα φύγει όποτε του καυλώσει και θα αποφασίσει κάποια στιγμή να παίξει σαν κανονικός παίκτης που πληρώνεται για να παίζει μπάσκετ σε τοπ επίπεδο). θέλω γνώμη.
Πολυ ωραιο αρθρο. Βλεποντας τον φετινο οσφπ (ιδιος πλην 2 αλαγων) σε σχεση με περυσι, λυπαμαι που απλα χαθηκε μια χρονια μπασκετικη για την ομαδα. Η περυσινη επιλογη στρομπερι (αυτο κι οχι η θεση 4) ειναι η πιο αστοχη κινηση που θυμαμαι εδω και χρονια σε καλακαιρια μπασκετικου οσφπ, οπου υπαρχει κι ο χρονος για πιο λογικες επιλογες. Τεσπα, περασμενα ξεχασμενα. Φετος εχουν γινει τα προφανη νομιζω και τπτ παραπανω, δεν μεταμορφωθηκε η σφαιροπουλος σε ράιλι, ουτε περυσι ηταν για α’ εσκανα. Υπαρχουν κατευθυνσεις στην ομαδα οι οποιες βασιζονται καθαρα στο specialization των παιχτων του οσφπ (πικ εν ρολ σπαν, σουτ λοτζε ποστ πριντεζη iso γκριν). 2 πραγματακια ενα θετικο κι ενα αρνητικο. Το ποσο κινηση υπαρχει και γενικα το ποσο ορθολογικη εχει γινει η επιθεση του οσφπ φαινεται καθαρα στις απομονωσεις σπαν και τα step baxk 3’s του στο τελος του χρονου. Η μπαλα σπανια κολλαει κι οχι επειδη εχουν γινει μαγικα, αλλα γιατι δε φοβομαστε να επιτεθουμε νωρις, να αυξησουμε τις κατοχες και πιθανοτατα και το υψος των σκορ. Και οπως λες κι εσυ, δεν ειναι το ιδιο να το κανεις με στρομπερι οντομ, οπως περυσι απαιτουσαμε πολλοι. Ενα αρνητικο λοιπον ειναι η τροποντινα 2η 5αδα (χακετ γκριν λοτζε παπαπετρου και οποιο 5αρι) που προσωπικα μοιαζει λιγο αδοκιμη. Δε ξερω τι ακριβως αλλα κατι δεν κολλαει και κυριως οτι δινουμε παρομοια plays οπως με σπαν σε λοτζε γκριν (που δεν εχουν το pick n roll). Ακομα επιμενουμε σε λοτζεσκι να δινουμε πιο πολλα on ball screens παρα off ball ενω και τα iso του green μπορει να μας ενθουσιαζουν ομως δεν τα λες και σταθερά και ειδικα στην αρχη της χρονιας που ο γκριν ειναι ακομα ασταθμητος παραγοντας και κατι που η αντιπαλη αμυνα δεν αφοσιωνεται. Τελος υπαρχει κι ο παραγοντας χακετ, που οση αδυναμια να του εχει κανεις, οσο να τον γουσταρει δεν μπορει να μην αναγνωρισει οτι σε αντιθεση με τους υπολοιπους παιχτες που ανεφερα κι οι οποιοι εχουν ενα στοιχειο στο 9-10 (special) περα απο καποια δυναμικα lay ups σε πρωτευον ή δευτερευον αιφνιδιασμο, δε νομιζω εχει πεισει οτι αξιζει να του ανατεθει κατι παραπανω απ το χαμαλιλικι πολυτελειας που εχει και στην εθνικη ιταλιας. Μοιαζει με μια πολυ πιο ποιοτικη εκδοχη του τζαμον γκορντον. Αυτα τα ολιγα, χωρις να αναφερθω καν στα θεματακια που υπαρχουν στο 5 που πολυ απλα μονο με προσευχες θα λυθουν.
Ομολογουμένως αυτή εμφάνιση άφησε καλές εντυπώσεις και έδειξε ότι το χει και σε run ang gun παιχνίδι, ζητούμενο να έχει ανάλογη απόδοση και σε παιχνίδι 5 εναντίον 5.